เวลากับประวัติศาสตร์ไทย

เวลากับประวัติศาสตร์ไทย ในการศึกษาประวัติศาสตร์จะมีความสัมพันธ์กับเวลา เพราะประวัติศาสตร์เป็น การศึกษาเร่ืองราวในอดีตของมนุษย์ โดยศึกษาว่ามนุษย์มีวิถีการดำรงชีวิตอย่างไร มีความคิด อย่างไร มีผลงานใดบ้าง และการสร้างสรรค์ผลงานนั้นได้มีผลกระทบต่อพัฒนาการของมนุษย์ ในอดีตและปัจจุบันอย่างไร จึงอาจกล่าวได้ว่าการดำเนินชีวิตด้านต่าง ๆ ของมนุษย์อยู่ภายใต้เง่ือนไขของเวลามา โดยตลอด แต่การท่ีมนุษย์สามารถส่ือสารเร่ืองเวลากันได้ ก็เพราะมนุษย์มีความเข้าใจพื้นฐาน เก่ียวกับระบบการบอกเวลาอย่างตรงกัน มนุษย์ตั้งแต่สมัยโบราณ มีการกำหนดวันเวลาจากธรรมชาติ เช่น การขึ้นลงของดวงอาทิตย์นับเป็น 1 วัน การ เกิดเงาบนดวงจันทร์จากท่ีพระจันทร์มืดสนิทจนสว่างเต็มดวง ใช้เวลา 15 วัน และจากที่สว่าง เต็มดวงกลับไปมืดสนิท ใช้เวลาอีก 15 วัน ทำให้เกิดการกำหนดเวลา 1 เดือนตามรูปร่างของ ดวงจันทร์ และ 1 ปี ตามการโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์ 1 รอบ ทำให้เกิดการสร้าง ส่ิงประดิษฐ์ต่าง ๆ ที่ใช้ในการบอกเวลา เช่น นาฬิกาแดด นาฬิกาน้ำ นาฬิกาทราย นาฬิกา จักรกล จนเป็นปฏิทินท้ังแบบสุริยคติ และจันทรคติ

นาฬกิ าแดด นาฬกิ านำ้ นาฬิกาทราย นาฬิกาจักรกล

ในประวัติศาสตร์ไทยท่ีมีระยะเวลาหลายร้อยปี และได้เกิดเหตุการณ์สำคัญทาง ประวัติศาสตร์มากมาย นักประวัติศาสตร์จึงได้กำหนดช่วงเวลาและยุคสมัยทางประวัติศาสตร์ ข้ึนเพื่อให้ง่ายแก่การจดจำ เพื่อให้เข้าใจเหตุการณ์ตรงกัน และเพื่อให้รู้ลักษณะเด่นของยุคสมัย ทางประวัติศาสตร์นั้น ๆ ตลอดจนให้ความสำคัญต่อปีศักราช โดยกำหนดเวลาเป็นพุทธศักราช (พ.ศ.) จุลศักราช (จ.ศ.) เป็นต้น สำหรับการกำหนดยุคสมัยทางประวัติศาสตร์จะกำหนดตาม ลักษณะเด่นของเหตุการณ์ เช่น เรากำหนดยุคสมัยท่ีมนุษย์ยังไม่มีตัวอักษรใช้เป็น “สมัยก่อน ประวัติศาสตร์” และกำหนดยุคสมัยท่ีมีตัวอักษรใช้แล้วเป็น “สมัยประวัติศาสตร์” ส่วนการ แบ่งยุคสมัยประวัติศาสตร์ในดินแดนไทยนิยมใช้เกณฑ์การแบ่งตามช่ืออาณาจั กรหรือราชธานี การแบ่งตามสมัยของราชวงศ์ และการแบ่งตามลักษณะสำคัญของประวัติศาสตร์