1พกษ. 3 :16-27 16 แลว้ ห ญิงโสเภณีส องคนมาเฝา้ พ ระราชา และยืนอ ยเู่ ฉพาะพระพกั ตรพ์ ระองค์ 17 หญิงคนห น่งึ ทลู วา่ “เจา้ น ายของขา้ พ ระบาท ขา้ พ ระบ าทแ ละผหู้ ญิงคนน ีอ้ าศยั อ ยใู่ นบ า้ นเดียวก นั และขา้ พ ระบาทก็ค ลอดบตุ รคนห น่งึ ขณะท่ีน างอ ยู่ ในบ า้ น 18 เม่ือข า้ พ ระบ าทค ลอดบ ตุ รไดส้ ามวนั แ ลว้ หญิงค นน ี้ ก็ค ลอดบ ตุ รดว้ ยและขา้ พ ระบาทท งั้ สองอยดู่ ว้ ยก นั ไมม่ ีใครอยกู่ บั พ วกข า้ พ ระบาทในบา้ นน นั้ ขา้ พ ระบาทท งั้ สองเทา่ น นั้ อ ยใู่ นบ า้ นน นั้
1พกษ. 3 :16-27 19 แลว้ บ ตุ รข องหญิงคนน ีไ้ ดต้ ายใ นเวลาก ลางคืน เพราะนางนอนท บั 20 พอเท่ียงคนื น างล กุ ข นึ้ และเอาบ ตุ รของขา้ พ ระบาท ไปจากข า้ งกายข า้ พ ระบ าทขณะท่ีส าวใชข้ อง ฝ่าพ ระบาทน อนหลบั อ ยู่ และวางเขาไวใ้ นอกข องนาง และนางเอาบตุ รของนางท ่ีต ายแ ลว้ น นั้ ไวใ้ นอก ของขา้ พ ระบ าท 21 เม่ือขา้ พ ระบาทต ่นื ข นึ้ ในต อนเชา้ เพ่ือใหบ้ ตุ ร ของขา้ พ ระบาทกินน มน่ีแนะ่ เขาตายแ ลว้ แตเ่ ม่ือข า้ พ ระบ าทพ นิ จิ ดใู นต อนเชา้ ดสู ิ เดก็ น นั้ ไมใ่ ชบ่ ตุ รท่ีข า้ พ ระบ าทไดค้ ลอดอ อกมา”
1พกษ. 3 :16-27 22 แตห่ ญิงอีกค นหน่งึ พดู วา่ “ไมใ่ ช่ เดก็ ท ่ีม ีช ีวิต เป็นล กู ข องขา้ สว่ นเดก็ ท ่ีตายเป็นของเจา้ ” หญิงคนท ่ีห นง่ึ พดู วา่ “ไมใ่ ช่ เดก็ ท ่ีต ายเป็นข องเจา้ และเดก็ ท ่ีม ีชีวติ เป็นข องขา้ ” เขาท งั้ สองพดู เถียงกนั ด งั นี้ ตอ่ พระพกั ตรพ์ ระราชา 23 แลว้ พ ระราชาต รสั วา่ “คนห น่งึ พดู วา่ ‘เดก็ ท ่ีม ีช ีวิตอ ยนู่ ีเ้ ป็นล กู ข องขา้ สว่ นล กู ข องเจา้ ตายเสียแ ลว้ ’ และอีกค นหนง่ึ พดู วา่ ‘ไมใ่ ช่ ลกู ข องเจา้ ต ายเสียแ ลว้ และลกู ข องขา้ ย งั มีชีวิตอ ย’ู่ ” 24 และพระร าชาต รสั วา่ “จงเอาด าบม าใหเ้ ราเลม่ หนง่ึ ” พวกเขาจ งึ เอาด าบมาไวต้ อ่ พระพ กั ตรพ์ ระราชา
1พกษ. 3 :16-27 25 และพระราชาต รสั วา่ “จงแ บง่ เดก็ ท ่ีมีชีวติ นนั้ อ อก เป็นส องทอ่ นและใหห้ ญิงคนห นง่ึ ครง่ึ หนง่ึ และอีกค นห นง่ึ ครง่ึ หนง่ึ ” 26 แลว้ ห ญิงคนท ่ีบ ตุ รข องตนย งั มีชีวติ อยนู่ นั้ ทลู พระราชาเพราะวา่ จ ิตใจของนางสงสารบ ตุ ร ของนางนางจงึ กราบท ลู วา่ “เจา้ น ายของขา้ พ ระบาท โปรดมอบเดก็ ท ่ีมีชีวติ น นั้ ใหเ้ ธอไปอยา่ ฆ า่ เขาเลย” แตห่ ญิงอีกค นหน่งึ วา่ “อยา่ ใหเ้ ดก็ น นั้ เป็นข องขา้ หรือของเจา้ ขอทรงแบง่ เถิดเพคะ” 27 แลว้ พ ระราชาต รสั ตอบว า่ “จงใหเ้ ดก็ ท ่ีมีช ีวิตนนั้ แ กห่ ญิงคนแ รกอยา่ ฆ า่ เดก็ เลยนางเป็นแ มข่ องเด็กน นั้ ”
1 ยน. 4:16 ฉะนัน้ เราจ งึ ร ้แู ละวางใจในค วามรกั ทีพ่ ระเจา้ ทรงม ีต ่อเรา พระเจ้าทรงเป็นค วามรกั และ ผทู้ ีอ่ ย่ใู นค วามรกั กอ็ ย่ใู นพระเจ้า และพระเจ้าก ท็ รงอย่ใู นค นน ัน้
1.แม่ทย่ี อมสละชีวิต ของตนเพอ่ื ลูก
1 พกษ. 3 :16-27
ยน. 3:16 พระเจ้าทรงร กั โลกด งั น้ีคือได้ป ระทาน พระบตุ รอ งคเ์ ดียวข องพระองค์ เพือ่ ทกุ คนท ีว่ างใจในพ ระบ ตุ รนัน้ จะไม่พินาศแต่มีชีวิตน ิรนั ดร์
ยน. 15:13 ไมม่ ีใครมีความรกั ยิง่ ใหญ่กว่าน้ี คือการสละชีวิตเพือ่ มิตรสหายของตน
2.แม่ผู้ ไม่เคย หมดความหวงั ใจ
โทมสั อลั วา เอดิสนั - ผคู้ ดิ คน้ หลอดไฟ แนนซี แมตธิวส์ เอลเลียต แบบอยา่ งของแมท่ ่ี มองปัญหา ด้วยความหวงั
2 คร. 1:4 พระองคผ์ ้ทู รงหนุนใจเราในความ ยากลาบากทงั้ หมดของเรา เพือ่ เราจะสามารถหนุนใจคนทงั้ หลาย ทีม่ ีความยากลาบากอย่างใดอยา่ งหนึง่ ได้ ด้วยการหนุนใจซึง่ เราเองได้รบั จากพระเจ้า
3. แม่ผู้ที่ เช่ืองัง และ วางใจ
1 พกษ. 17:8-16
อสย 49:15-16 15 ผหู้ ญิงจะลืมบตุ รของนางทีย่ งั กินนมอยู่ และไม่สงสารบตุ รจากครรภข์ องนางได้หรือ? และถึงแม้ว่าคนเหล่าน้ี จะลืมได้แต่เรากจ็ ะไม่ลืมเจ้า 16 ดสู ิเราได้สลกั เจ้าไว้บนฝ่ ามอื ของเรา กาแพงเมอื งของเจ้าอย่ตู ่อหน้าเราเสมอ”
อสย. 66:11 เพือ่ พวกท่านจะได้รบั การเล้ียงดู และอิม่ ใจ ด้วยหน้าอกทีป่ ลอบโยน ของเธอ เพือ่ ท่านจะได้ดืม่ อย่างเตม็ ที่ ด้วยความยินดีจากอกอนั อดุ มของเธอ
สดด. 81:10 เราคือยาหเ์ วหพ์ ระเจ้าของเจ้า ผไู้ ด้พาเจ้าข้ึนมาจากแผน่ ดินอียิปต์ จงอ้าปากของเจ้าให้กว้าง แล้วเราจะป้ อนเจ้าให้อิ ม่
Search
Read the Text Version
- 1 - 19
Pages: