ลูกหมูสาม

ลูกห มู สามตัว





กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแม่หมูกับลูกหมูสามตัว พี่ใหญ่สุดมีชื่อว่าเฮกเซน ตัวที่สองชื่อเฮปทีน และน้องสุดท้องชื่อเดคไคน์ พากันอาศัยอยู่ในป่าแห่งไฮโดรคาร์บอน



วันหนึ่งแม่หมูจึงพูดกับลูกหมูทั้งสามว่า “พวกลูก ๆ โตเกินกว่าจะอยู่ในบ้านหลังน้อยของแม่แล้ว ถึงเวลาที่ลูก ๆ จะต้องมีบ้านเป็นของตัวเองได้แล้วล่ะจ้ะ” ลูกหมูสามตัวออกเดินทาง และมาถึงชายป่าคิโตน พวกมันตัดสินใจจะสร้างบ้านบริเวณนี้ใกล้ๆกัน



เฮกเซน พี่ใหญ่สุด เป็นหมูที่เกียจคร้านเป็นอย่างมาก มักจะแอบไปหาที่หลบหลับนอนตลอดเวลา นำฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหนื่อยและไม่หนักด้วย เพื่อตนจะได้นอนหลับอย่างสบายใจ



เฮปทีน เป็นพี่รอง ฉายาหมูจอมตะกละ ไม่ชอบทำงาน แม้เวลางานก็มักจะหาเรื่องพักและกินอาหารที่แอบนำมา ด้วยเสมอ จึงใช้เศษไม้ไปสร้างบ้านตอกตะปูไม่กี่ทีก็เสร็จ และยังต้านลมที่พัดมาแรง ๆ อย่างแน่นอน



เดคไคน์ น้องสุดท้อง เป็นหมูที่ขยันขันแข็ง และชอบ ทำงานเป็นอย่างมาก หอบอิฐมาสร้างบ้าน เฮกเซนและเฮปทีนเห็นหัวเราะ “ทำไมเจ้าโง่อย่างนี้กว่า จะแบกไปกว่าจะสร้างบ้านเสร็จก็ใช้เวลานาน” เดคไคน์จึงพูดว่า “ใช้อิฐสร้างบ้าน มันจะแข็งแรงและ ทนทานกว่า ใช้ฟางกับเศษไม้มันไม่ปลอดภัยนะพี่”



ในที่สุดลูกหมูทั้งสามตัวก็สร้างบ้านของตัวเองจนเสร็จ แต่หารู้ไม่ระหว่างที่ทั้งสามสร้างบ้านนั้น มีเจ้าหมาป่าโพรพาโนน คอยซุ่มมองจ้องจะจับ ลูกหมูทั้งสามกินอยู่



วันต่อมาเจ้าหมาป่าโพรพาโนนไปบ้านเฮกเซน ที่สร้างบ้านด้วยฟางก่อน มันก็พูดขึ้นว่า หมาป่า : “เจ้าลูกหมูน้อยออกมาให้ข้ากินดีกว่านะ” เฮกเซน : “ไม่ฉันไม่เปิดประตูให้แกหรอก ไป๊ไปให้พ้นนะ” หมาป่า : “ไม่เป็นไร บ้านฟางแบบนี้ข้าเป่าก็พังแล้ว”



ทันใดนั้น หมาป่าโพรพาโนน ก็เป่าลม ฟรู่ววว ~ ฟรู้ววว ~ บ้านฟางของเฮกเซนก็พังลงทันที เฮกเซนจึงรีบวิ่งไปหาเฮปทีน ซึ่งสร้างบ้านด้วยเศษไม้ หมาป่าโพรพาโนนก็วิ่งตามมาด้วย



ช่วยด้วย ! ช่วยด้วยยยยยย !! หมาป่ามันจะจับข้ากินเป็นอาหาร ปั๊ง ! ปั๊ง ! เสียงเฮกเซนทุบประตู เพื่อให้เฮปทีนเปิดประตูให้ จากนั้นทั้งสองก็ล็อกประตูอย่างแน่นหนา



ก๊อก ก๊อก ! เจ้าหมาป่าโพรพาโนนเคาะประตูแล้วบอกให้เปิด ลูกหมูบอก : “ไม่มีทางข้าไม่ยอมเปิดประตู ให้หมาป่าใจร้าย เด็ดขาด” หมาป่า : “อ๋อเหรอ…บ้านไม้ที่ไม่แข็งแรงแบบนี้ แค่ข้า กระโดดกระแทกประตูสองที มันก็พังแล้วหละ…เอาหละนะ…1 2 3”



หมาป่าใช้เวลาเป่าบ้านเศษไม้อยู่ สอง สาม ... ครั้ง ในที่สุดบ้านก็พังลงมาเป็นเศษซาก ลูกหมูทั้งสองเฮกเซนและเฮปทีนก็รีบวิ่ง ไปหาเดคไคน์น้องสุดท้องของพวกเขา ที่สร้างบ้านด้วยอิฐที่ แข็งแรง ทนทาน และปลอดภัย



ช่วยด้วยยยย ! ช่วยพวกข้าด้วย หมาป่าจะกินพวกข้าแล้ว รีบเปิดประตูด่วนเลย เดคไคน์จำได้ว่าเป็นเสียงของพี่ ๆ จึงรีบเปิดประตูให้เฮกเซนและเฮปทีนเข้ามา และรีบล็อกประตูอย่างรวดเร็ว



เจ้าหมาป่าโพรพาโนนก็มาเคาะประตูมันพูดขึ้นว่า เปิดให้ข้าเข้าไปกินเดี๋ยวนี้นะ ไม่เปิดจะพังบ้านอีกหลังนะ เดคไคน์ตะโกนบอก “เจ้าไม่มีทางพังบ้านหลังนี้ได้หรอก” “เดี๋ยวจะเป่าให้บ้านพังไปเลย” หมาป่ากล่าว แล้วมันก็รวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพัง



โพรพ าโนนพูดขึ้นว่า “ได้ข้าจะกระโดดกระแทก ให้บ้านพังไป เลย… 1 2 3… …โอ๊ย… ใครก็ได้ช่วยหมาป่าด้วย” เจ้าหมาป่ากระโดดกระแทกกับประตูบ้านอิฐอย่างแรง แต่ด้วยบ้านแข็งแรงมาก มันจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป



เมื่อลูกหมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากำลังปีนขึ้นมาทางปล่องไฟ เดคไคน์รีบพูดว่า “พี่เฮกเซนรีบไปจุดไฟที่เตาผิงเร็วเข้า!” ทำให้เจ้าหมาป่าต้องโดนลวกด้วยน้ำร้อน ได้รับบาดเจ็บสาหัส จนขนตามร่างกายของมัน ได้ร่วงออกแทบเกือบหมด



หลังจากนั้นมา หมาป่าก็เกิดคิดสำนึกได้ จึงได้กลับตัวกลับใจเสียใหม่ กลายเป็นหมาป่าที่อ่อนโยน และอาศัยอยู่ในที่ของมันอย่างสงบสุข



ส่วนเฮกเซนและเฮปทีนทั้งสองตัว ก็ได้ตั้งใจจำเอาน้อง เดคไคน์เป็นตัวอย่างที่ดี คือหันมาขยันหมั่นเพียร ไม่ เกียจคร้าน… ข้างฝ่ายแม่หมูก็พลอยมีความสุขและพอใจ ในลูกหมูเป็นอย่างมาก หมูทุกตัวจึงมีชีวิตที่อบอุ่นเป็นสุข ได้อาศัยซึ่งกันและกันอย่างดี… ตลอดมา



นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “การเกียจคร้านไม่ได้ทำให้เราสบายได้จริง… แต่จะนำทุกข์ภัยมาสู่ตน… เราจึงควรอย่างยิ่งที่จะเป็นคนขยัน…”