อ่านนั้นสำคัญไฉน

เมิง...ตวั ใหญไ่ ปมัย้ ทำไมคนเรำ เออ...ชำ่ งมันเถอะ ตอ้ งอำ่ นให้ออก และเขยี นให้ได้

มนั จำเป็นแคไ่ หน กับกำรใชช้ ีวิต จำนะ.... จำเป็นหรอ ในยุค...ปัจจุบัน จำนำนะ่ ... ...แฮร่ๆๆ....

ปจั จุบัน...เรำต้องพดู คุยกับ คนรอบข้ำงผ่ำนกำรพมิ พ์มำกขน้ึ และอ่ำนขอ้ ควำมมำกขึ้น ถ้ำอ่ำนไม่ออกเขยี นไม่ได้ ถำมหนอ่ ย จะทันกินมัย้ ... “เรำต้องกนิ ..พรอ้ มกับอำ่ นและพมิ พเ์ หยอ????ทำไมใช้ชวี ิต..ยำกจงุ เบย”

ทำไม..... ตอ้ งอ่ำนหนังสือทุกวัน “โตแล้วกอ้ ตอ้ งอ่ำนเหรอ” “อ่ำนดิ..ย่ิงโตยง่ิ ต้องอ่ำน...จะได้รู้มำกขึ้น” “ตอนน้กี ้อรมู้ ำก” “รู้ไร” “รเุ้ รื่องคนอื่น” “.........@@//%%%/…”

กำรอำ่ นชว่ ยเพ่มิ กำรเชือ่ มตอ่ ของสมอง เมอ่ื เรำกำลังอำ่ นหนังสือ ในเเต่ละคำ สมองของเรำกำลงั เรม่ิ ถอดรหัส เปน็ ชุดสัญลกั ษณ์ นำมธรรม และสงั เครำะหผ์ ลลัพธ์ ให้กลำยเป็นระบบของควำมคดิ ทซ่ี บั ซอ้ นมำกขน้ึ ซึ่งเปน็ กระบวนกำรที่นำ่ อัศจรรย์มำก

กำรอ่ำนชว่ ยเพิ่ม กำรใช้เหตผุ ลมำกขึ้น กำรอ่ำนไมเ่ พียงเเค่ชว่ ยให้มีควำมรเู้ พ่ิมขนึ้ เทำ่ น้นั แต่ยงั มีสว่ น ทำให้เรำมีควำมเข้ำใจ ในกำรอำ่ น และยงั เพม่ิ ควำมฉลำด ทำงอำรมณ์อีกด้วย น่นั ก็คือ ควำมสำมำรถในกำรแก้ปญั หำ ทำควำมเข้ำใจกับส่งิ ต่ำง ๆ ได้ “อำ่ นไปเร่อื ยๆ ก้อหิวนอนเนำะ” “หวิ ก้อกินดิ..” “ฮื้อ.....”

งำนวจิ ยั ที่สแตนฟอร์ดแสดงใหเ้ หน็ วำ่ ควำมแตกตำ่ ง ทำงระบบประสำทระหวำ่ งกำรอำ่ นเพ่อื ควำมสขุ และกำรอำ่ นที่มุ่งเนน้ รำวกับว่ำเปน็ กำรทดสอบ ส่งผลใหเ้ ลือดไหลไปยงั บรเิ วณประสำท ที่แตกต่ำงกนั ขนึ้ อย่กู ับวธิ กี ำรอำ่ นจะดำเนนิ กำรไปเป็นอยำ่ งไร “เคยไดย้ นิ แต่ สแตนดำดส”์

ควำมจำเปน็ ท่ตี ้อง อำ่ นออก เขียนได้

หนึ่ง... ทำนำ..ตอ้ งอ่ำนเขียนมั้ย ก่อสร้ำงจะเขียนอะไร ต้องใชใ้ นกำรทำงำน งำนทกุ อย่ำงต้องอำ่ น และเขียน เขียนอ่ำนรำยรับ รำยจำ่ ยตวั เองได้ม้ัยละ่

สอง ใชใ้ นกำรเล่นเฟสบคุ๊ เลน่ ไลน์ อ่อื ...อันน้เี หน็ ด้วย..ถ้ำพมิ พผ์ ดิ ชีวติ เปล่ยี น

สำม ใช้ในกำรทำธุรกรรมกำรเงนิ อำ่ นไม่ออกเซ็นชื่ออยำ่ งเดยี ว ระวงั ..หนที้ ว่ มหัว หำเงินใช้หนตี้ ดู บำนเลยทเี ดยี ว

ส่ี ใชไ้ ปซือ้ เตย๋ ว ปล.แคอ่ ยำกใหอ้ ำ่ น จนจบ ตรูเกอื บเชื่อหละ

มำดูกนั ว่ำ..ถำ้ อำ่ นผดิ หรือเขียนผดิ ...พมิ พ์ผิดจะ เปน็ อย่ำงไร









สรุป อำ่ นไดส้ บำยทัง้ ชำติ เขยี นไดก้ ้อสบำยทั้งชำติ

“ทำไมสรุป..งง..งง” “ไม่รู้..มนึ แลว้ ” “นอนเถอะ” “โอเคร”