นิทานอีสป เรื่อง กากับหงส์

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ มีกาตวั หน่ึงอาศยั อยบู่ นตน้ ไม้ ใหญ่ โดยมีสระน้าเล็ก ๆ อยู่เบ้ืองหน้า ในน้ันมีหงส์ขาวตวั หน่ึงว่ายวนเหนือน้าอยู่ เจา้ กามองเห็นหงส์น้นั มีขนสีขาวดง่ั หิมะ แตกต่างกับสีขนของมันที่ดาราวกับถ่าน กาจึงร้อง ตะโกนออกไปว่า “ท่านหงส์ ขาวผู้งดงาม ช่วยแนะนาวิธี ให้กบั ข้าได้ไหมว่าทาเช่นไรถึงได้มขี นสีขาวเช่นท่าน” แต่หงส์ ตวั น้ันบอกว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเกิดมาข้าก็มีขนสี ขาวเช่นนีแ้ ล้ว” จากน้นั กว็ า่ ยน้าหาอาหารกินต่อไปเช่นเดิม

หลงั จากจอ้ งมองหงส์ขาวดว้ ยความอิจฉาอยนู่ าน วนั หน่ึง เจา้ กาก็นึกอะไรข้ึนมาได้ โดยคิดว่ามนั สามารถมีขนสีขาว อย่างหงส์ถา้ ลองใชช้ ีวิตแบบเดียวกนั เจา้ กาจึงวางแผนท่ีจะ แหวกว่ายอยู่ในน้าท้งั วนั บา้ ง ว่าแลว้ จึงตดั สินใจละทิ้งรังบน ยอดไม้ แลว้ บินร่อนลงไปอาศยั ในหนองน้า โดยกินสาหร่าย และพชื น้าอยา่ งท่ีหงส์ทา

วนั แลว้ วนั เล่า เจา้ กาเอาแต่แช่ตวั อยใู่ นน้าตลอดท้งั วนั แต่ ขนก็ยงั มีสีดาอยเู่ ช่นเคย หลายคร้ังท่ีเกือบจะจมน้า อีกท้งั การ ท่ีพยายามกินสาหร่ายกไ็ ม่สามารถทาใหอ้ ิ่มทอ้ งไดเ้ ลย ไม่นานนกั เจา้ กากเ้ ร่ิมผา่ ยผอมลง หงส์ขาวเห็นดงั น้นั กใ็ หค้ าแนะนาไปวา่ “กลบั บ้านของ เจ้าไปเถิด เดยี๋ วเจ้ากจ็ ะแข็งแรงขนึ้ ” แต่คราวน้ีกาไม่ยอมฟัง เสียงของหงส์ แมจ้ ะยากเหลือเกินที่อีกาจะอาศยั อยใู่ นน้า แต่ เจา้ นกนอ้ ยกพ็ ยายามอยา่ งหนกั ท่ีจะมีชีวติ อยู่ ถึงอยา่ งน้นั กด็ ู เหมือนทุกอยา่ งจะยงิ่ เลวร้ายลงเรื่อย ๆ

วนั หน่ึงหลงั จากต่อสูม้ านาน กาดากอ็ าลาโลกน้ีไป หงส์ ขาวไดแ้ ต่สงสาร เพราะถา้ เจา้ นกเชื่อฟังคาเตือนในวนั น้นั เขา กค็ งมีชีวติ อยตู่ ่อไปอีกนาน นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : จงพอใจกับส่ิงที่ตนเองมีอยู่ เพราะการเปลี่ยนแปลง นิสยั ไม่อาจแกไ้ ขสิ่งที่ธรรมชาติใหม้ าได้