นิทานอีสป พร้อมคติสอนใจ

นทิ านอีสป พร้อมคติสอนใจ

เรือ่ ง หมาปา่ กับลกู แกะ ลูกแกะหลงฝูงยืนดื่มน้ำอยู่บริเวณริมฝั่งลำธารในป่า ในเช้าวัน เดียวกันนั้นเอง หมาป่าหิวโซก็ย่างกายลงมาจากต้นน้ำเพื่อล่า เหยื่อ ไม่ช้าไม่นานมันก็เห็นเจ้าแกะน้อยตัวนั้น ตามกฎแห่งหมา ป่า มันจะต้องเขมือบอาหารโอชะเช่นนี้ไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก ทว่าเจ้าลูกแกะชา่ งดูไร้ทางสู้อักทั้งดไู ร้เดียงสาจนเจา้ หมาป่ารูส้ ึก วา่ มนั สมควรต้องมีขอ้ อา้ งเพอ่ื ปลิดชีวติ มนั \"เจา้ กลา้ ดอี ยา่ งไรถงึ ยำ่ ไปทวั้ ลำธารของขา้ และกวนเอาโคลน ขึ้นมา\" มันตะโกนเกรี้ยวกราด \"เจ้าสมควรต้องถูกลงโทษอย่าง หนักจากความคึกคะนองของเจา้ \" \"แต่...นายท่าน\" เจ้าแกะผู้สั่นกลัวตอบ \"อย่าได้โกรธข้าเลย ถึงอย่างไรข้าก็กวนน้ำที่ท่านกำลังดื่มให้ขุ่นไม่ได้หรอก อย่าลืมสิ ว่า ทา่ นอยู่ตน้ นำ้ ส่วนขา้ อยูป่ ลายน้ำ\" \"เจ้าทำให้มันขุ่น!\" หมาป่าตะคอกใส่ \"นอกจากนี้ ข้ายังได้ ยนิ มาวา่ เจ้ากุเรอ่ื งโกหกเกยี่ วกบั ตัวขา้ เม่อื ปีกลาย\"

\"ขา้ จะทำอย่างนั้นไดอ้ ยา่ งไร\" เจา้ แกะออ้ นวอน \"ข้าเพง่ิ เกิด ปนี ี้เอง\" \"ถ้าหากไม่ใชเ่ จ้า กต็ อ้ งเป็นพชี่ ายของเจ้า\" \"ข้าไม่มีพี่ชาย \"เอ่อ ถ้าอย่างนั้น\" เจ้าหมาป่าคำราม \"ก็ต้อง เป็นใครสักคนในครอบครัวของเจ้านั่นแหละ แต่ไม่ว่ามันจะเปน็ ใคร ข้ากไ็ ม่ปรารถนาทจี่ ะคยุ กับอาหารเชา้ ของขา้ อยแู่ ลว้ \" เจ้าหมาป่าเลิกพูดพร่ำทำเพลง มันจัดการขย้ำแกะน้อยผู้ น่าสงสารแล้วลากมนั เขา้ ป่าไป : นิทานเรอ่ื งนส้ี อนให้รวู้ ่า :: อันธพาลมกั หาขอ้ อา้ งใหก้ บั การทำชว่ั ของตวั เองไดเ้ สมอ พวกอธรรมยอ่ มไมฟ่ ังเหตุผล ของผไู้ ร้ความผดิ

เรือ่ ง ลา, หมาจงิ้ จอก และสงิ โต ลากับหมาจิ้งจอกเป็นเพื่อนสนิทกัน และมั่นคงในมิตรภาพ ระหว่างกันมานานแสนนาน ขณะที่ลาแทะเล็มหญ้าเขียวขจี หมาจิ้งจอกก็เขมือบไก่จากฟารม์ ข้างเคียงหรือไม่ก็เนยแขง็ นดิ หน่อยจากโรงรีดนม วันหนึ่งพวกมัน เผชิญสิงโตเข้าโดยไม่คาดฝัน เจ้าลาตื่นกลัวยิ่ง ส่วนเจ้าหมา จ้งิ จอกเกบ็ ความพรัน่ พรึงไว้ได้ \"ข้าจะไปพดู กับเขาเอง\" มันกลา่ ว และแล้วหมาจิง้ จอกก็เดนิ ตรงไปหาสิงโตอย่างอาจหาญ \"ท่านผู้สูงส่ง\" มันกล่าวเสียงต่ำ เพื่อไม่ให้ลาไดย้ ิน \"ข้ามีกล อุบายเด็ดๆ อยู่ในหัวของข้า ถ้าท่านสญั ญาว่าจะไม่ทำรา้ ยข้า ขา้ จะหลอกเจ้าสัตว์หน้าโง่นั่นไปยังหลุมซึ่งมันจะหนีไปไหนไม่ได้ แลว้ ทา่ นก็สามารถฉลองเหยอื่ ได้ตามความพอใจ\" สิงโตเหน็ ดเี ห็นงาม หมาจิ้งจอกจงึ กลบั ไปหาเจ้าลา

\"ข้าขอให้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเรา\" หมาจ้ิงจอกกล่าว \"แต่มาเถอะ ขา้ รู้จกั ทซี่ งึ่ สามารถซอ่ นตวั ไดอ้ ยา่ งดจี นกวา่ เขา จะจากไป\" แล้วหมาจิ้งจอกก็นำลาไปยังหลุมลึก แต่ทว่าเมื่อสิงโตพอ เหน็ เจา้ ลาอยใู่ นหลมุ รอใหม้ นั เขา้ ไปจัดการ มันกลบั ตรงดงิ่ ไปขย้ำ เจ้าหมาจงิ้ จอกทรยศเสยี กอ่ นเป็นอันดบั แรก : นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: คนทรยศมกั จะถกู ทรยศไดเ้ สมอ

เรื่อง หมาจงิ้ จอกกบั สงิ โต หมาจ้ิงจอกรุ่นเยาว์ผู้ยังไม่เคยพานพบสิงโตมากอ่ น บังเอิญได้พบ สิงโตตัวหนึ่งในป่า เพียงแวบแรกที่เห็นก็เพียงพอที่จะทำให้เจ้า จิ้งจอกห้อเหยียดไปหาทห่ี ลบภยั ใกลต้ ัวทสี่ ุด คร้งั ทสี่ องทีห่ มาจง้ิ จอกเห็นสงิ โต มันหยุดยนื หลงั ตน้ ไมแ้ อบ มองสิงโตอยู่สักพกั กอ่ นจะเลย่ี งหลบไป แต่พอครั้งที่สาม เจ้าจิ้งจอกก็เดินตรงไปหาสิงโตอย่างอาจ หาญและกลา่ วโดยไม่แสดงอาการหว่นั เกรงใด ๆ ว่า \"สวัสดี วา่ ไง พ่เี บิ้ม\" : นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ความคนุ้ เคยบม่ เพาะความประมาท และการสนทิ ชดิ เชอ้ื กบั ความชวั่ รา้ ยจะ ลวงเราสอู่ นั ตราย

เรือ่ ง แมว, ไก่ และหนตู วั นอ้ ย หนูน้อยวัยเยาว์ตัวหนึ่งไม่เคยพบเห็นสิ่งใดในโลกมาก่อน มัน เกือบจะประสบเรื่องเศร้าอย่างมหันต์เมื่อออกไปเผชิญโลกคร้ัง แรก และนี่คือเรอื่ งราวผจญภัยท่ีมันเลา่ ให้แม่ของมนั ฟัง \"หนูเดินเล่นไปเรื่อยๆ อย่างสงบสุข แต่พอถึงตอนเลี้ยวหัว มุมไปยังลานขา้ งหน้า หนูก็เห็นตัวอะไรแปลกๆ สองตัว ตัวหนึ่งดู ดีใจมาก สง่างามดว้ ย ส่วนอกี ตวั เป็นอสุรกายที่น่ากลวั ที่สดุ เท่าท่ี แมจ่ ะนกึ ออกเลยละจะ้ แมน่ า่ จะได้เหน็ มนั จริง ๆ บนหัวของมัน แล้วก็ตรงคอด้านหน้ามีชิ้นเนื้อสีแดงๆ ห้อย อยู่ มันเดนิ ไปเดินมาไมห่ ยุด ใช้น้วิ เท้าคุ้ยพื้นดิน ทั้งยังตีแขนสอง ข้างกระทบขา้ งลำตัวอย่างแรง ทันทีท่ีมนั มองเห็นหนูนะ มันก็อ้า ปากแหลมๆ ของมนั ราวกับจะกลนื กนิ หนเู ข้าไปงนั้ แหละ จากน้ัน มันกส็ ง่ เสยี งรอ้ งแสบแกว้ หซู งึ่ ทำให้หนตู กใจกลัวแทบตายแนะ่ \"

พอจะเดาได้ไหมวา่ เจ้าหนนู ้อยของเราพยายามอธิบายถึงตัว อะไรใหแ้ มม่ ันฟัง ไม่ใชต่ วั อะไรทไี่ หนนอกจากไกบ่ า้ นตวั หนง่ึ และ พอดเี ปน็ สัตว์ตวั แรกทเ่ี จา้ หนูน้อยเคยเหน็ \"ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสัตว์ประหลาดน่ากลัวตัวนั้น\" เจ้าหนู สาธยายตอ่ \"หนูคงไดผ้ กู มติ รกบั สตั วท์ ดี่ จู ะนา่ รกั และสภุ าพอีกตัว ไปแล้วละ มันมีใบหน้าอ่อนโยนเป็นขนหนาฟูและดูท่าทางสงบ เสงี่ยมมาก แม้ว่าดวงตาของมันเจิดจ้าแวววาว ในขณะที่มันมอง มาทางหนู มนั กแ็ กวง่ หางงดงามของมนั ไปมาท้ังยังยิ้มให้หนูดว้ ย\" \"หนูมั่นใจเลยละว่ามันกำลังจะเข้ามาคุยด้วยในตอนที่เจ้า อสรุ กายที่หนูเลา่ ใหแ้ มฟ่ ังกรีดร้องออกมา หนูกเ็ ลยตอ้ งวิ่งหนเี อา ตวั รอดสดุ ชวี ติ \" \"ลูกรัก\" แม่หนูกล่าว \"เจ้าตัวท่าทางสุภาพทีเ่ จ้าเห็นไม่ใช่ตัว อะไรหรอกนอกจากแมว ภายใต้รูปลักษณ์ใจดีน่าคบหาของมัน มันตะปบพวกเราอย่างโกรธแค้นมานักต่อนัก ส่วนอีกตัวก็ไม่ใช่ อะไรที่ไหน เป็นนกพวกหนึ่งซึ่งไม่มีพิษภัยใดๆ ต่อเจ้าเลยแม้แต่

น้อย ในขณะที่เจ้าแมวเขมือบพวกเรา ดังนั้นเป็นโชคดีเหลือเกนิ ลูกรักของแม่ ที่เจา้ หนีเอาชีวิตรอดมาได้ และตราบเท่าทีเ่ จ้ายงั มี ชีวิตอยู่ จงอยา่ ไดต้ ดั สินใครจากรูปลักษณ์ภายนอกอกี นะจะ๊ \" : นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ ไดว้ างใจแคร่ ปู ลกั ษณภ์ ายนอกทเ่ี หน็

เรอ่ื ง คา้ งคาวกบั วเี ซลิ ค้างคาวตัวหนึง่ ทะเล่อทะล่าหลงเขา้ ไปในรังของวีเซิล มันจึงถูกวี เซิลวิ่งไล่จับกินเจ้าค้างคาวพยายามร้องขอชีวิต แต่วีเซิลไม่ยอม ฟัง \"เจ้าเปน็ หนู\" วีเซลิ กล่าวขึ้น \"และข้ากเ็ ป็นศตั รคู ู่อาฆาตของ พวกหนู หนทู ุกตัวท่ีขา้ จับได้ ขา้ จะตอ้ งกนิ มัน!\" \"แต่ขา้ ไมใ่ ชห่ นสู ักหน่อย!\" ค้างคาวร้องคร่ำครวญ \"ดูปีกของ ข้าสิ หนูบินได้หรือไง ข้าเป็นแค่นกตัวหนึ่งเท่านั้น ปล่อยข้าไป เถดิ !\" เจ้าวีเซิลจำต้องยอมรับว่าค้างคาวไม่ใช่หนูจึงปล่อยมันไป ทว่าอกี ไม่กว่ี ันตอ่ มา เจ้าคา้ งคาวซอ่ื บอ้ื กพ็ ลดั หลงเขา้ ไปในรังของ วีเซิลอีกตัว บังเอญิ ว่าวีเซิลตัวนี้เป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกนก ไม่ ชา้ มันก็จับคา้ งคาวไวภ้ ายใต้กรงเล็บของมัน และพร้อมท่ีจะกนิ \"เจ้าเป็นนก\" วีเซิลพดู ขน้ึ \"และข้ากจ็ ะกนิ เจา้ !\"

\"อะไรกัน\" ค้างคาวร้อง \"ข้าเนีย่ นะเป็นนก ที่ไหนกนั ถ้าเป็น พวกนกก็ต้องมีขนนกสิ ข้าไม่ใช่อะไรนอกจากหนูตัวหนึ่ง 'ยอม จำนนตอ่ มวลหมแู่ มว' คือคำขวัญของขา้ \" แล้วเจ้าคา้ งคาวก็หนีเอาชีวิตรอดมาไดเ้ ป็นคร้งั ทส่ี อง : นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: จงกางใบเรอื ไปตามกระแสลม

เรือ่ ง เฮอรค์ วิ ลสิ กบั คนขบั รถมา้ ชาวนาขับรถม้าของเขาไปตามภมู ิประเทศที่เป็นโคลนตมหลังฝน ตกหนัก โคลนนั้นลึกมากจนฝูงม้าแทบจะลากสัมภาระไปไม่ไหว ในที่สุดมันก็หยดุ น่ิงเม่อื ลอ้ ขา้ งหนึ่งจมลงไปในหลม่ โคลน ชาวนาปีนลงมาจากที่นั่งและยืนอยู่ข้างๆ รถม้าลาก เขาได้ แต่มองดูโดยไม่พยายามแม้แต่จะออกแรงสักน้อยนิดเพื่อฉุดมัน ขึ้นจากหล่ม เท่าที่เขาทำคือก่นด่าความอับโชคของตัวเองและ ตะโกนร้องเรียกเฮอร์คิวลิสให้มาช่วย ทันใดนั้นเฮอร์คิวลิสก็ ปรากฏกายข้ึนจรงิ ๆ และกลา่ ววา่ \"จงเอาบ่าของเจ้าสอดไว้ใต้ล้อรถและกระตุ้นม้าของเจ้าสิ เพื่อนเอ๋ย เจ้าคิดหรือว่าการแค่มองดูแล้วร้องคร่ำครวญ เจ้าจะ เคลอ่ื นยา้ ยรถมา้ ได้ เฮอรค์ วิ ลสิ ไมช่ ว่ ยเจา้ หรอก ถา้ เจา้ ไมพ่ ยายาม ช่วยเหลือตวั เองเสยี ก่อน\"

เมื่อชาวนาสอดบ่าเข้าไปใต้ล้อรถและกระตุ้นม้าของเขา รถ ม้ากข็ ยบั ไปขา้ งหนา้ ในทนั ใด ไมช่ า้ ชาวนากข็ บั รถไปตามทางอยา่ ง สบายอกสบายใจพรอ้ มกบั ได้บทเรยี นท่ยี อดเยยี่ มมาหน่งึ บท : นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: การชว่ ยเหลอื ทด่ี ที สี่ ดุ คอื การชว่ ยเหลอื ตนเอง สวรรคจ์ ะชว่ ยคนทช่ี ว่ ยตนเอง กอ่ นเสมอ