นิทาน

นทิ านอสี ป

เรือ่ ง เดก็ ชายกบั ลกู เกาลดั เด็กชายคนหนึ่งได้รับอนญุ าตให้ลว้ งมือไปในคนโทเพื่อหยิบลกู เกาลัดขึ้นมา แต่เขาหยิบขึ้นมากำใหญ่เกินไปจึงไม่อาจดึงมือ ออกมาได้ เขาจงึ ลุกขึ้นยืน ใจก็ดื้อดงึ หาได้ยอมทิ้งลูกเกาลัดจาก มือแม้เพียงลูกเดียว ในที่สุดเมื่อไม่ได้ลูกเกาลัดเต็มกำมือตามใจ หมาย เขากเ็ รม่ิ ผิดหวัง วติ กกงั วล และเรม่ิ รอ้ งไห้ \"ลูกเอ๋ย\" แม่ของเขาเอ่ยขึ้น \"จงพอใจกับเกาลัดเพียงครึ่ง เดียวที่เจ้าหยิบ เจ้าถึงจะดึงมือของเจ้าออกมาได้อย่างง่ายดาย จากน้นั คอ่ ยกลบั มาเอาลกู เกาลัดเพม่ิ ทีหลงั ก็ได้\" นทิ านเรือ่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ อยา่ พยายามกอบโกยมากจนเกนิ ไปในคราเดยี

เร่ือง แมวผกู กระพรวน กาลครง้ั หนงึ่ บรรดาหนทู งั้ หลายเรยี กประชมุ เพอื่ หารือแผนการที่ จะปลดแอกตัวเองจากศัตรูตวั ฉกาจของพวกมัน นั่นคือเจ้าแมว เหมียว อย่างน้อยที่สุด พวกมันก็อยากรูว้ ่าเมื่อไรแมวจะมาเพอ่ื พวกมันจะได้มีเวลาหนีทัน จริง ๆ แลว้ คือต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะพวกมันอยู่ภายใต้ความหวาดผวากรงเล็บแมวมาช้านาน จนแทบไม่กลา้ เสนอหนา้ โผลอ่ อกมาจากรูเลยตลอดท้ังวนั ทงั้ คืน แผนการมากมายถูกยกขั้นมาปรึกษาหารือกัน แต่ไม่มี แผนการใดดพี อเลยสักแผนการเดียว ท้ายที่สุด เจ้าหนูน้อยตวั หนง่ึ ก็ลุกขนึ้ ยนื และพูดว่า \"ข้ามีแผนที่ง่ายมากแต่รับรองว่าต้องประสบผลสำเร็จ แนน่ อน ทั้งหมดที่เราต้องทำก็แค่หากระพรวนไปผูกไว้ที่คอแมว เมื่อใดก็ตามที่เราได้ยินเสียงระพรวน เราก็จะรู้ทันทวี ่าศัตรูของ

เรากำลังจะ หนูทุกตวั รู้สึกประหลาดใจมากทีพ่ วกมันไม่ได้คิดถงึ แผนนีม้ าก่อนหน้าน้ี ทว่าขณะกำลงั ปลืม้ ปตี ิกับโชคดีของพวกมนั อย่นู ั่นเอง หนูชราตวั หนึง่ กย็ นื ขึน้ และเอ่ยว่า \"ขา้ คงตอ้ งบอกวา่ แผนของเจา้ หนนู อ้ ยนนั้ ยอดเยยี่ มมาก แตข่ ้าขอถามสักคำหนึง่ เถดิ ใครจะเป็นคนเอากระพรวนไปผกู คอ แมว\" นทิ านเรือ่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ การพดู วา่ จะทำบางสงิ่ บางอยา่ งนนั้ งา่ ย แตจ่ ะทำไดจ้ รงิ หรอื ไมเ่ ปน็ อกี เร่ืองหนง่ึ

กาลครงั้ หนง่ึ ยงั มลี กู แพะตวั นอ้ ย ซงึ่ เขาของมนั กำลงั เตบิ โตขนึ้ เร่อื ยๆ ทำใหม้ นั หลงคดิ ไปวา่ มนั เตบิ ใหญเ่ ปน็ แพะโตเตม็ วยั และ ดแู ลตวั เองไดแ้ ลว้ ดงั นนั้ ในเยน็ วนั หนง่ึ ขณะทฝ่ี งู แพะเรมิ่ เดนิ จาก ท้องทงุ่ เพอ่ื กลบั บา้ น แมข่ องมนั กส็ ง่ เสยี งรอ้ งเรยี กหา แตเ่ จา้ แพะนอ้ ยหาไดใ้ สใ่ จอนั ตรายใดๆ พลางแทะเลม็ หญา้ นมุ่ ตอ่ ไป ไม่ นานนกั เมอื่ มนั เงยหนา้ ขนึ้ มา ฝงู แพะกจ็ ากไปหมดแลว้ มนั อยโู่ ดดเดยี่ วตามลำพงั ดวงอาทติ ยก์ ำลงั จะลาลบั ขอบ ฟา้ เงามดื เรมิ่ ทอดยาวไปตามพน้ื ดนิ สายลมเยน็ ยะเยอื กพดั เฉอ่ี ย ฉวิ กอ่ ใหเ้ กดิ เสยี งหวดี หววิ ชวนขนหวั ลกุ ในทงุ่ หญา้ เจา้ แพะนอ้ ย ตวั สนั่ ขณะคดิ ถงึ หมาปา่ ผนู้ า่ สะพรงึ มนั จงึ เดนิ ขา้ มทอ้ งทงุ่ พรอ้ ม สง่ เสยี งรอ้ งเรยี กหาแม่ ทวา่ ยงั ไมท่ นั จะถงึ ครงึ่ ทาง มนั กพ็ บหมา

ปา่ อยใู่ กลๆ้ ดงไมแ้ หง่ หนงึ่ เจา้ แพะน้อยรดู้ วี า่ มนั เหลอื ความหวงั เพยี งนอ้ ยนดิ \"ไดโ้ ปรดเถดิ ทา่ นหมาปา่ \" มนั กลา่ วเสยี งสะทา้ น \"ขา้ รวู้ า่ ทา่ นจะกนิ ขา้ เปน็ อาหาร แตก่ อ่ นอน่ื ไดโ้ ปรดเปา่ ขลยุ่ ใหข้ า้ ฟงั สกั เพลงเถดิ ขา้ อยากจะเตน้ รำและมคี วามสขุ ใหน้ านทส่ี ดุ เทา่ ทจ่ี ะทำ ได\"้ หมาปา่ ชอบความคดิ ทจ่ี ะรอ้ งรำทำเพลงสกั นดิ กอ่ นลงมอื กนิ มนั จงึ เรม่ิ บรรเลงเพลงสนกุ ๆ สว่ นเจา้ แพะนอ้ ยกก็ ระโดดโลด เตน้ ไปมาอยา่ งรา่ เรงิ

ระหวา่ งนน้ั ฝงู แพะกค็ อ่ ยๆ เคลอ่ื นขบวนกลบั บา้ นอยา่ ง เชอ่ื งชา้ ทา่ มกลางอากาศยามเยน็ เสยี งขลยุ่ ของเจา้ หมาปา่ ไดย้ นิ ไปไกล บรรดาหมาเลย้ี งแกะหจู ง้ั ชนั ทนั ที พวกมนั จดจำเพลงท่ี พวกหมาปา่ ชอบรอ้ งกอ่ นจะฉลองเหยอ่ื ไดด้ ี พวกมนั จงึ พงุ่ ทะยาน กลบั ไปยงั ทงุ่ หญา้ ในทนั ควนั เสยี งเพลงของเจา้ หมาปา่ หยดุ ลง ทนั ทที นั ใด และในขณะทมี่ นั กำลงั เปดิ แนบ่ โดยมฝี งู หมาเลย้ี งแกะ ไลก่ วดอยดู่ า้ นหลงั มนั กต็ ำหนติ นเองวา่ เปน็ เพยี งหมาปา่ หนา้ โงท่ ่ี ยอมกลายเปน็ คนเปา่ ขลยุ่ เพอื่ ใหเ้ จา้ แพะนอ้ ยพงึ พอใจ ทง้ั ๆ ท่ี มนั ควรจะทำตวั ใหส้ มกบั นกั ลา่ อยา่ งทม่ี นั เปน็ นทิ านเรอื่ งนสี้ อนให้รวู้ ่า คนโป้ปดหลอกลวงไมม่ วี ันมีเพ่ือนได้เลย

เรื่อง นกเคา้ แมวกบั ตกั๊ แตน นกเคา้ แมวมกั จะนอนหลบั ในตอนกลางวนั เสมอ และหลงั จาก ตะวนั ตกดนิ เมอื่ แสงสชี มพจู างหายไปจากขอบฟา้ และเงามดื บอ่ ย ๆ คบื คลานไปตามลำเนาปา่ มนั กจ็ ะกระพอื ปกี พบึ่ พบั่ ออกมาจาก โพรงตน้ ไมเ้ กา่ สง่ เสยี งรอ้ ง \"ฮกู ฮกู ฮกู \" สะท้อนกอ้ งปา่ อนั เงยี บ งนั จากนน้ั มนั กเ็ รม่ิ ลา่ แมลงปกี แขง็ เตา่ ทอง กบ และหนทู ม่ี นั โปรดปรานเปน็ อาหาร ยังมแี ม่นกเค้าแมวเฒา่ ตวั หนึ่งซึ่งเมื่อแก่ตวั ลงก็กลายเปน็ พวกขวางโลกและเอาใจยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีสิ่งใดมา รบกวนการงีบหลับในตอนกลางวันของมนั ยามบ่ายฤดูร้อนอัน แสนอบอุ่นวนั หนึ่ง ขณะที่มันหลบั อยู่ในโพรงตน้ โอ๊ก ก็มีตั๊กแตน ตัวหนึง่ ซึ่งอยู่แถวนั้นร้องเพลงออกมาอย่างรื่นเรงิ ทวา่ เสียงของ

มันแหบห้าวยิ่งนัก นกเค้าแมวโผล่หวั ออกมาจากโพรงไมซ้ ึง่ เป็น ทั้งประตแู ละหนา้ ตา่ งของมนั ในทันที \"ได้โปรดออกไปจากตรงนี้ทีเถอะท่าน\" มันกล่างกับเจ้า ต๊ักแตน \"ทา่ นไมม่ มี ารยาทเลยหรืออยา่ งไร อย่างนอ้ ยทา่ นกน็ า่ จะ เคารพอาวโุ สของข้า และปล่อยใหข้ ้านอนหลบั อยา่ งเงยี บสงบ\" แต่เจ้าตั๊กแตนตอบเสียงแข็งว่ามันมีสิทธิ์อยู่ในท่ีของมัน ภายใตแ้ สงอาทติ ยพ์ อๆ กับทน่ี กเคา้ แมวมสี ทิ ธใ์ิ นทท่ี างของตวั เอง คอื โพรงไมโ้ อก๊ เกา่ แก่ จากนน้ั เจา้ ตก๊ั แตนกเ็ รง่ เสยี งรอ้ งเพลงดงั ขนึ้ แถมแหบหา้ วหนกั กว่าเดิม

นกเค้าแมวชราผู้ชาญฉลาดรู้ดีว่าหากจะเถียงกับเจ้า ตั๊กแตนต่อไปกค็ งไม่เกิดประโยชนอ์ ะไรขึน้ มา เถยี งเรื่องทำนองน้ี กับใครๆ ก็คงเหมือนๆ กันนั่นแหละ อีกทั้งดวงตายามกลางวนั ของมันยังพร่ามัวจนไม่อาจลงโทษเจ้าตั๊กแตนได้อย่างสาสม มัน จึงอดทนต่อคำพูดหยาบคายเหล่านั้น แล้วเอ่ยกับตั๊กแตนด้วย นำ้ เสียงสภุ าพ \"ถ้าอย่างนั้น หากข้าต้องตื่นเสียแลว้ ข้าคงต้องทำใจให้ รื่นรมย์กับเสียงเพลงของท่าน ขอข้าคิดหน่อยนะ ข้ามีสุดยอด เหลา่ องุ่นอยูส่ ง่ ตรงมาจากเทือกเขาโอลิมปสั ซึ่งขา้ ได้ยินคำบอก เล่ามาว่าเทพอพอลโลเสวยสิ่งเหล่านี้ก่อนทีพ่ ระองค์จะขับขาน เพลงใหเ้ หลา่ ทวยเทพฟงั ได้โปรดเขา้ มาลมิ้ ลองเคร่ืองดมื่ เลศิ รสนี้

พรอ้ มกบั ขา้ เถดิ ขา้ ร้ดู วี า่ มนั จะทำใหท้ า่ นรอ้ งเพลงไดไ้ พเราะดงั่ เท พอพอลโลเลยทีเดยี ว\" นกเคา้ แมวกลา่ ว ตั๊กแตนผู้โง่เขลาหลงเชื่อคำเยนิ ยอของนกเคา้ แมว มันจงึ กระโดดเขา้ ไปในโพรงของนกเค้าแมว ทว่าทันทีทีม่ ันเข้าใกลม้ าก พอทีน่ กเค้าแมวจะมองเห็นมันถนัดชัดเจนมนั กถ็ ูกนกเคา้ แมวจกิ เขา้ ปากในทันที นิทานเร่อื งนส้ี อนใหร้ ้วู ่า คำเยินยอไม่อาจพสิ จู น์ถึงความช่ืนชมทแ่ี ทจ้ ริง อย่าปลอ่ ยใหค้ ำ สรรเสรญิ เยนิ ยอทำให้คลายความระมัดระวังต่อศตั รู

นางสาวสริ พิ า พานเพช็ ร 61181490036