แก้สำเนา ep.1 หวนคืนอีกครา จันทรานิรันดร์

“ จากนตี ้ ราบชว่ั นิจนริ ันดร์ ตอ่ ให้วิญญาณแหลกมลาย ก็ขอครองรักเคียงข้างมแิ ยกจาก ขอทุ่มเททงั้ ชวี ิตและจิตวญิ ญาณ ชดใช้หนรี ้ กั ในอดีตชาตทิ ่ตี ดิ ค้างไว้ ” หวนคืนอีกครา จนั ทรานิรนั ทร์ 1

๑ ภตู ดอกทอ้ ไม่มีใครรวู้ ่าหลงั จากตายแลว้ วิญญาณจะไปไหน บางคนบอกว่าชดใช้กรรมในนรก บางคนบอกว่าไดข้ ึ้นสวรรค์ บางคนบอกวา่ ตายไปก็เปน็ แคค่ วามว่างเปลา่ … หรือบางคนบอกวา่ แคเ่ ข้าไปอยู่ในความฝัน ความฝนั ที่ใจเราถวิลหา โลกน้ีมหี ลายอย่างนักทวี่ ทิ ยาศาสตร์ตา่ งพสิ จู น์ไม่ไดอ้ ยา่ งเชน่ ตอนนี้ นนั่ สินะ..ฉนั อ้าปากคา้ งมองดเู หลา่ หญิงสาวในชุดจีนโบราณพร้ิวไหว เริงระบำกลางงานเลี้ยงในศาลาริมแม่น้ำใหญ่ ชายอาวุโสนั่งถัดจากฉันไป เล็กน้อย มีไมเ้ ท่า้ วางอยู่ข้างกาย กำลังยกแก้วน้ำชาเปน็ การคารวะชายสูงวัย ตรงแทน่ เกา้ อี้สงู “เป็นเกียรติยิ่งนักที่ท่านเซียนเดินทางมาเยี่ยมเยียนหมู่บ้านภูต เล็กๆของพวกขา้ ” หวนคนื อีกครา จนั ทรานิรนั ทร์ 2

“จะเป็นไรไปเล่า สหายเก่าทั้งนัน้ ” ชายสูงวัยอีกคนลูบหนวดเครา พลางหัวเราะ ฉันกระพริบตาปริบๆฟังประโยคสนทนาของคนแปลกหน้า ชาย อาวุโสบนแท่นหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะผายมือขึ้น พริบตาก็มีแสงสีม่วงอม ทองแผ่รอบฝา่ มอื ก่อนจะปรากฏสิง่ ของบางอย่างบนฝา่ มือนั้น ..จากทีแ่ คอ่ ้าปากค้าง ตอนน้ีฉนั จะนำ้ ลายฟมู ปากแลว้ .. “น่ันคือ….” “เสีย้ วของกระบหี่ ยา่ หานทแี่ ตกหกั เมือ่ หนึง่ หมนื่ ปกี อ่ น ” รายละเอียดจากน้ันก็มิอาจทราบได้ เพราะหัวสมองของฉันโล่งไป หมด เหลือบมองไปด้านนอกศาลา ท้องฟ้าสีครามเต็มไปด้วยฝูงนกโบราณ บินวอ่ น ปลายหางมีแสงประกายม่วงอ่อนสวยงามฟุ้งละลานตา ใช่ ทงั้ หมดนี้ ไร้ซึ่งซจี ี.. น่ีมันไมใ่ ชร่ ายการซอ่ นกลอ้ ง หรือกองละครแล้ว ฉันยกมอื ปิดปาก ‘วอ้ ทเดอะฟั*..’ นเี่ ปน็ ความฝนั เหรอ.. ความฝันหลงั จากการตาย… ภาพสุดท้ายที่จำได้ก่อนมาโผล่ทน่ี ี่ คือการตกหน้าผาในระหว่างการ ทำรายงานวิชาประวัตศิ าสตร์ของมหาวทิ ยาลยั ณ ป่าเทียนไป๋ ถึงแม้ฉันจะ ชื่นชอบแนวโบราณ กระทั่งดูซีรีส์หรืออ่านนิยายแนวประวัติศาสตร์ เทพ เซียน แตน่ ึกไม่ถึงเลยว่า… “ศิษย์พี่เป็นอะไรหรือ” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นข้างหลัง เน่ืองจากสภาพตอนนีฉ้ นั ยืนจงั กาทา่ ทางตนื่ ตระหนกท่ามกลางงานเล้ียงโดย ไม่รตู้ ัว “หนิงเอ๋อร์ เจ้าเปน็ อะไร ว้อดเดอ้ ฟ* อะไรของเจ้า ” หวนคนื อีกครา จนั ทรานริ ันทร์ 3

สายตาคนในศาลาต่างจับจ้องมาที่ฉันด้วยความฉงนเพราะเสียง อุทานอันแรงกล้าคำนั้น ฉันเหลือบมองชายฝ่ังตรงข้ามร่างกายเป็นคน ส่วนล่างเป็นหางปลา หรือแม้แต่หญิงรูปงามแต่ส่วนล่างเป็นงู ก่อนจะเดนิ ถอยหลงั ไปจนชดิ ขอบระเบียง “ระวงั !” เปน็ เสียงเล็กเสียงเดิมรอ้ งเรียกพลางจะควา้ มอื ไว้ฉนั ไว้ แต่ ทวา่ สายไปแลว้ ตูมม! ให้ตาย… ความเย็นแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายหลังสะดุดขอบพ้นื ไม้ ก่อนจะหงายหลังตกแมน่ ำ้ ลึก หลี่เซียวหนงิ นะหลี่เซียวหนิง เธอว่ายน้ำเป็น ซะทไี่ หนกนั !! ฉนั กลัน้ หายใจหลบั ตาป๋ี แอบภาวนานิดหนอ่ ยวา่ สกั พักคงฉันคงจะ ตน่ื แล้วอย่ใู นโรงพยาบาลสกั แหง่ ใช่ อาจจะโคมา่ แทนทจ่ี ะตายก็ได้ ร่างกายเริ่มผ่อนคลายภายใต้น้ำ แค่ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป เดยี๋ วกต็ น่ื แลว้ .. นั่นคอื ความคดิ สดุ ทา้ ยของฉัน กอ่ นที่ทกุ อยา่ งจะดับวูบ เสียงสะอ้ืนไห้ปนเสยี งหัวเราะแหลมดังคกิ คกั .. แมน่ ้ำมรกตกวา้ งใหญ่ มองทอดไปไมเ่ ห็นจดุ สิน้ สุด… บุปผาแหง้ เฉา ไร้ดวงดาว ไร้จันทรา.. นางนงั่ อยู่บนโขดหนิ ใบหนา้ ถกู ปิดด้วยหน้ากากไม้ แววตาเศร้าจ้อง มองแม่น้ำไม่ลดละ สองมอื กำปนิ่ ปักผมรูปพระจันทร์เส้ียวแนบอก ไรเ้ สียงพูดจาใดๆ ก่อนเท้าเลก็ ท่เี ต็มไปดว้ ยรอยขดี ข่วนคู่น้ัน.. หวนคนื อีกครา จนั ทรานิรันทร์ 4

…เร่ิมหยดั ตวั จากโขดหินลุกขึ้นยนื อยา่ งชา้ ๆ…. เชา้ วนั ใหม่ แสงแดดออ่ นลอดผ่านหน้าตา่ งกระทบใบหนา้ เล็กท่ีนอน อยบู่ นเตียงไม้ใน ‘เรือนหมิงอนั ’ หญงิ สาวในชุดฮ่ันฝูชมพูเจด็ ส่วนปนเหลือง สามส่วนเปิดเปลือกตาขึ้นชา้ ๆ พยายามปรับรูม่านตาให้เขา้ ท่ี สิ่งแรกที่พบ คอื ใบหน้าเล็กจิม้ ลม้ิ กำลังจอ้ งมองใบหน้าเธอโดยระยะหา่ งเพียงแค่คืบ “ศษิ ยพ์ ี่ ฟ้นื แล้ว” “……” อา่ …. ไม่ได้กลับไปสินะ “ทำไมทา่ นหนา้ ซดี ไมส่ บายหรือ ดม่ื นำ้ สกั หนอ่ ยดีหรอื ไม่” เจ้าของ ใบหน้าเลก็ ถามด้วยความเป็นห่วง พลางจะลกุ ไปรินนำ้ แต่กลบั ถูกคว้าข้อมือ ไว้ “ไมเ่ ป็นไร ว่าแต-่ ” “หมื ” เด็กสาวแสดงท่าทางตง้ั ใจฟัง “เจ้าชื่ออะไรหรอื ” ตัดสินใจถามออกไปเพราะตอนนี้ยังไม่รูอ้ ะไรสักอย่าง เธอเป็นใคร ชื่ออะไร อย่างน้อยเล่นตามน้ำไปสักหน่อยก็ไม่ได้เสียหาย แต่นั่นก็เป็น คำถามท่ีทำให้คนตรงหนา้ เบิกตากวา้ ง หวนคนื อีกครา จนั ทรานริ ันทร์ 5

“ข้าไป๋ซิงไงเจา้ คะ ไปซ๋ ิงศษิ ย์น้องเพยี งคนเดยี วของศิษย์พี่หนิงฮวา ภูตแห่งดอกเถาฮวา ศิษย์พ่ีเป็นอะไร จำข้าไม่ได้หรือ ท่านไม่สบายแน่ๆ ” ท่าทางตนื่ ตกใจกำลังจะวิ่งออกไปตามหมอดา้ นนอก แตก่ ลับโดนฉดุ ไว้ทนั อีก คร้ัง จาก หลเ่ี ซยี วหนิง กลายเป็น หนงิ ฮวา สินะ อยา่ งน้อยก็ช่อื คล้ายเดิมหนอ่ ย เปน็ ภตู เหรอ หา ภูต!! ภูตเถาฮวา(ดอกทอ้ ) “ท่านตื่นตกใจอะไรหรอื ” “ภะ ภูต ทห่ี มายถงึ ปศี าจนะ่ เหรอ” ไป๋ซงิ สายหนา้ “ไม่ใช่ๆ…แตจ่ ะวา่ อยา่ งน้ันก็ไมเ่ ชงิ ” แล้วเปล่ียนเป็น พยักหน้าทีหลัง หนงิ ฮวาเห็นทา่ ทางนั้น ใบหน้าฉงนหนักกวา่ เกา่ “ขา้ วา่ ท่านไม่สบาย ใหอ้ าจารย์มาดูท่านดีหรอื ไม่” “ไม่ต้อง” หนงิ ฮวาปฏิเสธพร้อมรอยย้ิมแห้ง แสร้งทำท่าทางกุมหัว “อาจเพราะตอนตกน้ำ หัวข้าเหมอื นจะกระแทกกับโขดหิน ช่วงนี้ข้าอาจจะ เบลอ เจ้าช่วยแนะนำข้าหน่อยแล้วกัน ส่วนเรื่องหมอเรื่องยานั้น ไม่ต้อง ยุ่งยาก” ไป๋ซิงพยกั หนา้ ดว้ ยความเต็มใจ “ยังดที ่คี ณุ ชายลงไปช่วยท่านได้ทัน มเิ ชน่ นนั้ ท่านอาจจะเป็นหนักกว่านี้กไ็ ด้ เอ้ะ แตน่ า่ แปลก ท่านเคยว่ายน้ำเกง่ น่ี” ..คณุ ชายไหน นางเองก็ไมอ่ าจทราบ.. หนงิ ฮวายิ้ม ทา่ ทางเลกิ่ ลั่ก หวนคนื อกี ครา จนั ทรานิรนั ทร์ 6

ในโลกน้ีถา้ เปน็ ภตู แสดงวา่ เธอตอ้ งใช้อาคมได้ แต่ใชอ้ ย่างไรนีส่ ิ ก่อน จะเปล่ียนเรอื่ งไปถามไถ่เร่ืองสพั เพเหระ ฉวยโอกาสน้ีเขา้ ใจโลกใบใหม่ด้วยก็ ดีเหมอื นกนั ระหวา่ งวนั ไปซ๋ ิงคอยดแู ล และตอบคำถามของหนงิ ฮวาก่อนจะขอ ตัวไปทำธรุ ะข้างนอก หนงิ ฮวาใช้ชว่ งเวลาส่วนตัวลองใชอ้ าคมง่ายๆอย่างปิด ประตหู นา้ ตา่ ง เล่ือนเก้าอี้ หรือแมแ้ ต่กระทง่ั เสกของตรงหนา้ ให้กลายเป็นสิ่ง ที่ปรารถนา ..เปน็ ไปตามคาด ใช้ไม่ไดเ้ ลยสกั นดิ พระอาทิตย์เริ่มคล้อย ใกล้ได้เวลาของอาหารค่ำ ไป๋ซิงพาหนิงฮวา ไปอีกเรอื นที่อยูไ่ มไ่ กลมาก ระหว่างทางผา่ นมีต้นเถาฮวาบานสะพรั่งเต็มไป หมด เรือนหมิงอันตั้งอยู่ท่ามกลางต้นเถาฮวามากมาย หากเดินลึกผ่าหมู่ ตน้ ไม้เขา้ ไปอีกหนอ่ ย จะเหน็ ตน้ เถาฮวาขนาดใหญ่ยักษอ์ ายหุ ลายพันปี ไปซ๋ งิ บอกว่า นคี่ ือตน้ ทใี่ หก้ ำเนดิ หนิงฮวา ส่วนรายละเอยี ดถ้าอยาก ร้อื ฟน้ื ใหไ้ ปถามท่านอาจารย์เอาเองแลว้ กนั ‘เรือนหรงหลิน’ของทา่ นอาจารยไ์ ม่ได้ใหญ่กว่าเรือนหมงิ อัน หนิงฮ วาขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าเรือนท่านอาวุโสควรจะใหญ่กว่าเรือนลูก ศิษยธ์ รรมดาน่ี “มาแล้วหรือ” “เจ้าค่ะ” ไป๋ซิงตอบรับก่อนจะวิ่งอ้อมไปนั่งโต๊ะไม้ฝั่งตรงข้ามรอ สำรับอาหาร หนิงฮวาเองกค็ ่อยๆเดินตามไปซ๋ ิงไปนั่งบ้าง เหลอื บมองคนท่ีมีศักด์ิ เป็นอาจารยเ์ ลก็ น้อย นี่คอื ชายอาวโุ สท่ีนั่งข้างเธอในงานเลย้ี ง.. เธอจำได้ ไมน่ านก็มีแมค่ รวั เดนิ มาวางสำรับไว้บนโต๊ะ สำรับมีสีห่ ้าอยา่ งพร้อม น้ำแกงคนละชาม กล่นิ หอมชวนน้ำลายสอคลงุ้ มาแตะจมกู หวนคืนอีกครา จนั ทรานริ ันทร์ 7

อยากรู้นัก ว่าแม่ครัวสมัยโบราณใช้สิ่งใดในการปรุงอาหาร ทั้งท่ี ไม่ไดม้ ผี งปรงุ รสอย่างสมยั ใหมเ่ ลยดว้ ยซ้ำ “หนิงเอ๋อร”์ คนถกู เรียกชือ่ ชะงกั กอ่ นตะเกียบจะเขา้ ปาก อาจารย์ผายมือก่อนจะมีสิ่งของบางอย่างปรากฏขึ้นบนฝ่ามือนั้น “นีค่ อื สว่ นหน่ึงของกระบ่ีหย่าหาน ท่านเซยี นได้มอบส่ิงนี้ให้ เพื่อเป็นเกราะ คมุ้ ครองหมู่บา้ นแหง่ น้ี” หนงิ ฮวากับไปซ๋ ิงพยักหน้ารบั ทราบ เคยี้ วข้าวตุ้ยๆฟงั ชายชรากลา่ ว “เศษก้อนเล็กเพียงนี้จะดูแลหมู่บ้านทั้งเกาะได้หรือเจ้าคะ” ไป๋ซิง เอย่ ถาม สายตาดูแคลน “ถงึ จะเปน็ เพยี งเศษแค่นี้ แต่พลงั เวทย์แก่กลา้ กว่าเจ้าเป็นหม่ืนเท่า พนั เทา่ เสยี อีก” ไมเ้ ท้าเคาะลงไปทหี่ นา้ ผาก ไป๋ซิงลบู หวั ปอยๆ “รบั ไปสิ มันเปน็ ของเจ้า” ทา่ นอาจารย์ย่ืนเสย้ี วกระบี่หย่าหานให้ห นงิ ฮวา “…..” เออ่ เด๋ยี ว “ของขา้ หรอื ..” หนิงฮวากระพริบตาปรบิ ๆ “อยู่กับเจ้า จะได้ใช้มันเพอื่ ปกป้องหมบู่ า้ นเราจากปศี าจรกุ รานได้” หนงิ ฮวาเหลอื บมองไป๋ซิง ตอ้ งการจะให้อธบิ ายสกั หน่อย ทำไมของ สำคัญขนาดนต้ี ้องมอบใหเ้ ธอ และใช่ นอกจากสำรับตรงหนา้ ไปซ๋ งิ ไม่ได้สนใจเธอเลยสกั นิด หวนคืนอีกครา จนั ทรานริ ันทร์ 8

“ข้ารบั ไม่ได้หรอก ของสำคัญขนาดนีต้ อ้ งให้ท่านเกบ็ ไวถ้ ึงจะถกู ” ถา้ จะใหถ้ กู กวา่ ตอนนี้ หนงิ ฮวา ไม่รูว้ ธิ ใช้อาคมเจา้ คะ่ “ของสิ่งนี้เคยเป็นอาวุธของเทพ กระบี่หย่าหานจะทำการเลือกผู้ เปน็ นายของมนั เอง แมจ้ ะเหลอื เศษเพียงเสย้ี วเดยี ว ซ่งึ มันได้เลอื กเจา้ แลว้ ” ยอ้ นกลับไปเมื่อครงั้ หนงิ ฮวาตกน้ำภายในงานเลย้ี งครัง้ กอ่ น ชน้ิ ส่วน กระบห่ี ย่าหานทีอ่ ยู่ในมือท่านเซยี นสั่นไหว ไอสวรรค์แผ่ออกจากชิ้นส่วนแม้ จะขนาดเลก็ มันลอยไปหยดุ บริเวณท่ีหนิงฮวาตกนำ้ ก่อนจะเปลง่ ประกายสี ทองอร่ามทะลุลงไปยงั ร่างกายของหญงิ สาว นั่นหมายถงึ มนั เลอื กเจา้ ของแล้วน่ันเอง.. “สมกับเป็นท่านหนิงฮวาผู้เก่งกาจ” ไป๋ซิงยกนิ้ว แต่หนิงฮวากลับ ผุดรอยยิม้ แห้ง รบี ใช้ตะเกียบตกั ข้าวเข้าปาก “รบั ไปสิ” ชายชรายื่นเสย้ี ววตั ถุโบราณที่ถูกเรยี กว่า ‘หย่าหาน’เข้า มาใกลห้ ญิงสาว เธอพยกั หนา้ ถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ จะปฏเิ สธก็คงไม่ได้ หากของส่ิง นก้ี ลายเปน็ ของหนงิ ฮวาแลว้ ถ้าอยา่ งน้ันเธอรบั ไวร้ อหนงิ ฮวาตัวจริงกลับมา สู่ร่างเดิมแทนกแ็ ลว้ กนั มือเลก็ เอื้อมไปรับและยัดมันไวท้ ่ีสายรัดเอวหลวมๆ ก่อนจะเหลอื บไปเหน็ สายตาของไปซ๋ ิงและอาจารย์จอ้ งกลับมา “มีอะไรหรอื มองขา้ ทำไม” “เหตใุ ดท่านถงึ เก็บของลำ้ คา่ ไวเ้ ช่นนี้เล่า” ไป๋ซิงเอ่ยถาม ปกติแล้วเหล่าผู้ใช้อาคม เพียงแค่สะบัดมอื ก็สามารถเรียกหรือเกบ็ สิ่งของไดต้ ามใจนึก โดยเฉพาะภตู หนิงฮวาแห่งดอกเถาฮวาคนน้ี หากเป็น ส่งิ ของล้ำค่าเชน่ นแี้ ล้ว โดยอปุ นิสัยนางจะเก็บไว้อย่างดที ่ีสุด ชายอาวุโสมองหญิงสาวตรงหน้าราวกบั กำลังวิเคราะห์ ก่อนจะรบี ใช้อาคมตรวจดูระดับพลังปราณ หวนคนื อีกครา จนั ทรานริ ันทร์ 9

ปราณบำเพ็ญของหนิงฮวาเหลือเพียงระดับหยวนอิง (ปราณ กอ่ กำเนิด) นม่ี นั เกิดเหตอุ ันใดข้ึนกันแน่… หวนคนื อกี ครา จนั ทรานิรันทร์ 10