pinyin pdf

汉语拼音

ความเป็ นมาของสัทอกั ษรพนิ อนิ พนิ อิน หรือ ฮนั่ ยฺหว่พี นิ อิน (จีนตวั เตม็ : 漢語拼音; จีนตวั ยอ่ : 汉语拼音; พนิ อิน: Hàny Pīnyīn แปลวา่ การถอดเสียงภาษาจีน) คือระบบใน การถ่ายถอดเสียงภาษาจีนมาตรฐาน ดว้ ยตวั อกั ษรโรมนั ความหมาย ของพินอินคือ \"การรวมเสียงเขา้ ดว้ ยกนั \" (โดยนยั กค็ ือ การเขียนแบบ สทั ศาสตร์ การสะกด การถ่ายถอดเสียง หรือการทบั ศพั ท)์

พนิ อินเริ่มตน้ ในปี พ.ศ. 2501 และเร่ิมใชก้ นั ในปี พ.ศ. 2522 โดย รัฐบาล ของสาธารณรัฐประชาชนจีน โดยใชแ้ ทนท่ีระบบการถ่ายถอดเสียงแบบ เก่า เช่น ระบบเวดและไจลส์ และระบบจูอ้ ิน นอกจากน้ี ยงั มีการ ออกแบบระบบอื่น ๆ สาหรับนาไปใชก้ บั ภาษาพดู ของจีนในถ่ินต่าง ๆ และภาษาของชนกลุ่มนอ้ ยท่ีไม่ใชภ้ าษาฮนั่ ในสาธารณรัฐประชาชนจีน ดว้ ย นบั แต่น้นั มา พินอินกเ็ ป็นท่ียอมรับจากสถาบนั นานาชาติหลายแห่ง รวมท้งั รัฐบาลสิงคโปร์ หอสมุดรัฐสภาอเมริกนั และสมาคมหอสมุด อเมริกนั โดยถือวา่ เป็นระบบการถ่ายถอดเสียงที่เหมาะสมสาหรับ ภาษาจีนกลาง คร้ันปี พ.ศ. 2522 องคก์ ารมาตรฐานนานาชาติ (ISO) ก็ ไดร้ ับเอาพินอินเป็นระบบมาตรฐาน (ISO 7098) ในการถ่ายทอดเสียง ภาษาจีนปัจจุบนั ดว้ ยอกั ษรโรมนั (the standard romanization for modern Chinese)

สิ่งสาคญั ที่ตอ้ งระลึกไวก้ ค็ ือ พนิ อินน้นั เป็นการทบั ศพั ทด์ ว้ ยอกั ษร โรมนั (Romanization) มิใช่การถ่ายถอดเสียงแบบภาษาองั กฤษ (Anglicization) นนั่ คือ การกาหนดใหใ้ ชต้ วั อกั ษรตวั หน่ึง สาหรับแทน เสียงหน่ึง ๆ ในภาษาจีนไวอ้ ยา่ งตายตวั เช่น b และ d ในระบบพินอิน เป็นเสียง \"ป\" และ \"ต\" ตามลาดบั ซ่ึงแตกต่างจากระบบการออกเสียง ส่วนใหญ่ ไม่วา่ องั กฤษ ฝรั่งเศส หรือภาษาอื่นในยโุ รป ขณะท่ีอกั ษร j หรือ q น้นั มีเสียงไม่ตรงกบั ในภาษาองั กฤษเลย กล่าวส้นั ๆ กค็ ือ พนิ อิน มุ่งที่จะใชอ้ กั ษรโรมนั เพ่อื แทนเสียงใดเสียงหน่ึงโดยเฉพาะ เพือ่ ความ สะดวกในการเขียน มิไดย้ มื เสียงจากระบบของอกั ษรโรมนั มาใช้ การใช้ ระบบน้ีนอกจากทาใหช้ าวต่างชาติเขียนอ่านภาษาจีนไดส้ ะดวกแลว้ ยงั สามารถใชก้ บั คอมพวิ เตอร์ไดส้ ะดวกอยา่ งยง่ิ ดว้ ย

เรียนภาษาจีนด้วย pinyin อย่างเดยี วได้หรือไม่ （能否仅利用拼音来学习汉语？） 拼音(pinyin) หมายถึง ตวั อกั ษรโรมนั ที่ใชใ้ นการกากบั การออก เสียงของภาษาจีน คนไทยที่เรียนภาษาจีนนิยมพดู เป็นคาทบั ศพั ทค์ ือ พิน อิน (pīnyīn) หรือไม่กแ็ ปลเป็นสทั อกั ษร และยงั มีบางท่านชอบใช้ ภาษาองั กฤษมาเรียก คือ phonetic สาเหตุที่การเรียนการสอนภาษาจีนตอ้ งอาศยั 拼音(pīnyīn) ก็ เน่ืองจากระบบการเขียนภาษาจีนไม่ไดแ้ สดงการออกเสียง การเรียนรู้ การออกเสียงในภาษาจีนจึงจาเป็นตอ้ งอาศยั เคร่ืองหมายกากบั การออก เสียงเขา้ มาช่วย

ซ่ึงในช่วงประมาณ 2,000 ปี ท่ีผา่ นมาน้ี เคยใชเ้ คร่ืองหมาย เก่าสองระบบ แต่เพ่อื ทาใหก้ ารเรียนการสอนภาษาจีนมี ประสิทธิภาพและสะดวกมากยง่ิ ข้ึน ประเทศสาธารณรัฐ ประชาชนจีนจึงไดพ้ ฒั นาและประกาศใชร้ ะบบอกั ษรโรมนั กากบั การออกเสียงของภาษาจีนข้ึนมาใหม่อีกระบบหน่ึงในปี ค.ศ.1958 โดยดดั แปลงมาจาก International Phonetic Alphabets ช่ือเตม็ ภาษาจีนเรียกวา่ 汉语拼音(hànyŭpīnyīn) ซ่ึงเป รียนเสมือนเป็นเครื่องมืออยา่ งหน่ึงที่ตอ้ งใชใ้ นการเรียนภาษาจีน

การออกเสียง องค์ประกอบของสัทอกั ษรพนิ อนิ 1. พยางค์ 2. พยญั ชนะ 3. สระ 4. การอ่านรวมเป็ นพยางค์ 5. พยางค์ทไี่ ม่มเี สียงพยญั ชนะ

กฎการเขียนสทั อกั ษรพนิ อิน โดยทวั่ ไป สทั อกั ษรพินอินของพยางคต์ ่างๆ ประกอบข้ึนจากการ สะกดรวมของเสียงพยญั ชนะและสระ จากน้นั จึงใส่เสียงวรรณยกุ ต์ ประกอบเขา้ ไป กฎการเขียนและสะกดพยางคข์ องพยญั ชนะและสระมี ดงั น้ี 1. พยญั ชนะ j，q，x จะสะกดรวมกบั สระท่ีข้ึนตน้ ดว้ ยเสียง i และ ü เท่าน้นั เมื่อพยญั ชนะ j，q，x ประสมกบั สระท่ีข้ึนตน้ ดว้ ยเสียง ü จะตอ้ งลดรูปจุดสองจุดบน ü

2. เมื่อพยางคท์ ่ีประกอบข้ึนจากสระที่ข้ึนตน้ ดว้ ยเสียง i และ ü ไม่มี เสียงพยญั ชนะมาประกอบ จะตอ้ งเปล่ียนรูป i เป็น y และเปลี่ยนรูป u เป็น w 3. เม่ือสระ ui，un，iu，ü ประกอบข้ึนเป็นพยางคด์ ว้ ยตวั เอง จะตอ้ งเขียนเป็น ui→wei un→wen iu→you ü→yu 4. เคร่ืองหมายคนั่ เสียง เม่ือพยางคท์ ่ีข้ึนตน้ ดว้ ยเสียง a, o, e อยหู่ ลงั พยางคอ์ ่ืน และทาใหก้ ารสะกดแบ่งพยางคไ์ ม่ชดั เจน เราจะใช้ เครื่องหมายคนั่ เสียง（’）มาคนั่ ระหวา่ งพยางค์

วรรณยกุ ต์ เสียงวรรณยกุ ตท์ ้งั ส่ีใชเ้ ครื่องหมาย ˉ，/，ˇ และ \\ แทน ตามลาดบั เคร่ืองหมายวรรณยกุ ตท์ ้งั ส่ีจะเขียนไวบ้ นเสียงหลกั ของสระ ในแต่ละพยางค์ (เสียงหลกั ของสระหมายถึงเสียงที่ตอ้ งอา้ ปากกวา้ งและ ออกเสียงดงั ท่ีสุดในบรรดาเสียงท่ีประกอบข้ึนเป็นสระ) เช่น qiāng, qiáng, qiǎng, qiàng เสียงวรรณยกุ ตใ์ นภาษาจีนกลางมีคุณสมบตั ิในการแยกความหมาย ดงั น้นั หากเสียงวรรณยกุ ตต์ ่างกนั ความหมายกจ็ ะต่างไปดว้ ย

ระบบพินอินมีเคร่ืองหมายแทนเสียงวรรณยกุ ต์ 4 เคร่ืองหมายดว้ ยกนั ดงั น้ี 1. วรรณยุกต์เสียงทหี่ น่ึง แทนดว้ ยขีดระนาบส้นั ๆ (ˉ) เทียบเท่าเสียง สามญั หรือตรี ในภาษาไทย: āēīōūǖ 2. วรรณยุกต์เสียงทสี่ อง แทนดว้ ยขีดส้นั ๆ เอียงขวา ( / ) เทียบเท่าเสียง จัตวา ในภาษาไทย: áéíóúǘ 3. วรรณยุกต์เสียงทสี่ าม แทนดว้ ยขีดรูปล่ิม ( v ) คลา้ ยเสียง เอก ใน ภาษาไทย (แต่ไม่ใช่เสียง\"เอก\") : ǎěǐǒǔǚ

4. วรรณยุกต์เสียงทสี่ ี่ แทนดว้ ยขีดส้นั ๆ เอียงซา้ ย ( \\ ) เทียบเท่าเสียง โท ในภาษาไทย: àèìòùǜ 5. วรรณยุกต์เสียงทหี่ ้า ไม่มีเคร่ืองหมาย: aeiouü (แต่บางคร้ังเขียนจุดหนา้ พยางคน์ ้นั ๆ เช่น yo เยาะ) ในการใชเ้ คร่ืองพมิ พด์ ีดหรือคอมพวิ เตอร์ อาจใชต้ วั เลขแทนเคร่ืองหมาย วรรณยกุ ตไ์ ด้ (1 2 3 4 5 ตามลาดบั )

การใส่วรรณยกุ ต์ โดยดูท่ีสระ a o e i u ü ตวั อยา่ งสระ ie ให้ ใส่ที่ e เพราะ e มาก่อน (e i) ยกเวน้ ถา้ iu ใส่ท่ี u

สรุปหลกั การอ่านออกเสียงตวั พนิ อนิ (Pinyin) 1. พนิ อนิ (Pinyin) คือ สัญลกั ษณ์ทกี่ าหนดขนึ้ มา เพื่อใช้แทนเสียงพดู ในภาษาจนี กลาง 2. พยญั ชนะ : ตัวพนิ อนิ ทใ่ี ช้แทนเสียงพยญั ชนะมี ท้งั หมด 23 ตัว (พยญั ชนะแท้ 21 ตัว + พยญั ชนะ ทมี่ าจากสระ 2 ตวั : ได้แก่ y,w)

อกั ษรแทนเสียงพยญั ชนะตน้ มีท้งั หมด 23 ตวั bpmf dtnl g kh jqx zh ch sh r zcs yw

3. สระ : ตวั พนิ อนิ ทใ่ี ช้แทนเสียงสระมีท้งั หมด 37 ตวั ได้แก่ a o e e* ai ei ao ou an en ang eng ong er i u uu ia ie iao iu (iou) ian in iang ing iong ua uo uai ui (uei) uan un (uen) uang ueng uue uuan uun

4. ตัวสะกด : ภาษาจนี กลาง ไม่มตี ัวสะกดเหมือน ภาษาไทย เพราะได้รวมตวั สะกดเข้ากบั สระแล้ว 5. วรรณยกุ ต์ : ภาษาจีนกลาง มเี สียงวรรณยกุ ต์ 4 เสียง หากไม่ใส่วรรณยกุ ต์ให้ออกเสียงเบา ในทน่ี ีข้ อใช้ ตวั เลขแสดงเสียงวรรณยกุ ต์ วรรณยกุ ต์เสียง 1-4 แทน ด้วยเลข 1-4 หากไม่ใส่วรรณยุกต์ แทนด้วยเลข 5

6. วธิ ีอ่านออกเสียงคาในภาษาจนี คือ การนาเสียง พยญั ชนะผสมกบั เสียงสระ แล้วออกเสียงสูงตา่ ตาม วรรณยุกต์ ท้งั นี้ เสียงพยญั ชนะจะไม่อยู่โดด ๆ จะต้อง นาไปผสมกบั สระเท่าน้ัน ส่วนเสียงสระจะออกเสียงโดย นาไปผสมกบั พยญั ชนะกไ็ ด้ หรือจะออกเสียงโดด ๆ กไ็ ด้ 7. กฎทต่ี ้องจา- สระ i (อ)ี เมื่อนามาผสมกบั พยญั ชนะ z , c , s ,zh , ch , sh , r สระ i จะ ไม่ออกเสียงอี แต่จะออกเสียง อือ