นิทานอีสปกระต่ายป่ากับผองเพื่อน

กระต่ายป่ากับ ผองเพื่อน ผู้แต่ง : อีสป นางสาวจิราวรรณ จันประทัดร์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีกระต่ายป่าตัวหนึ่ง ซึ่งมีเพื่อนมากมาย ไม่ว่าจะ เป็นกระต่ายป่าพวกเดียวกัน สัตว์เล็ก หรือสัตว์ใหญ่ มีความสนิทคุ้นเคยกัน

อยู่มาวันหนึ่ง กระต่ายป่ามองไปเห็นนายพราน ที่กำลังออกมาล่าสัตว์ในป่าพร้อมกับเอา พวกหมาล่าเนื้อ ฝูงใหญ่ พวกมันพากันเห่าเสียงดังมาแต่ไกล กระต่ายป่าตกใจกลัวมาก มันจึงนึกขึ้นได้ว่ามันมีเพื่อนๆ หลายตัวที่สามารถช่วยมันได้แน่ กระต่ายป่ามันจึงรีบวิ่ง เข้าไปในป่าเพื่อไปหาเพื่อนๆ เพื่อให้ช่วยเหลือตนให้พ้นภัยของนายพราน

ดังนั้นจึงจึงรีบวิ่งเข้าไปหายีราฟแล้วร้องบอกว่า”เพื่อนรัก หมาล่าเนื้อกับนายพราน กำลังเข้า มาในป่าแล้วนะ เพื่อนช่วยเราหนีให้พ้นจากหมาล่าเนื้อและนายพรานได้มั้ย ” ยีราฟรีบ ตอบทันที “นี่มันไม่ใช่เรื่องของข้าที่ต้องมาช่วยเจ้า” ได้ยินดังนั้นเจ้ากระต่ายป่าก็รู้สึกผิด หวัง กับคำปฎิเสธของยีราฟ แต่กระต่ายป่าก็ยังไม่หมดหวังมันนึกขึ้นได้ว่ายังมีหมูป่าตัวโต อีก จึงรีบไปหาหมูป่าตัวโต

“หมูป่าที่รัก มีฝูงหมาป่าล่าเนื้อกับนายพรานกำลังตามล่าเราอยู่ เพื่อนช่วยเราด้วยนะเพื่อน มีร่างกายที่ใหญ่โต สามารถป้องกันและต่อสู้กับหมาล่าเนื้อและนายพรานได้แน่” เจ้าหมูป่า ส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” นี่มันไม่ใช่กงการอะไรของข้า เจ้าไปหาสัตว์อื่นให้เขาช่วยเถอะนะ” กระต่ายป่ารู้สึกผิดหวังกับคำพูดของหมูป่า กระต่ายป่าจึงรีบวิ่งเตลิดไปหาแพะ

แต่คำตอบก็เช่นเดียวกันแพะตอบไปว่า “เราไม่ว่างหรอกเราเห็นจะช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกนะ” เจ้ากระต่ายป่ามีโอกาสสุดท้ายคือต้องวิ่งไปหากวางแต่พอไปถึงเจ้ากวางกลับปฎิเสธทันที

ส่วนหมาป่าล่าเนื้อมันก็วิ่งตรงใกล้เข้ามาทุกทีๆ มันจึงต้องช่วยเหลือตัวเองรีบหลบเข้า ไป อยู่หลังพุ่มไม้ โชคของเจ้ากระต่ายยังดีที่หนีเอาตัวรอดมาได้ จากเขี้ยวอันแหลมคมของหมา ล่าเนื้อฝูงนั้นได้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ’’ อย่ายืมจมูกใครหายใจ ไม่มี ใครช่วยเราได้นอกจากที่เรา จะช่วยตัวเองก่อน ตนเป็นที่ พึ่งแห่งตน”