นิทานอีสป 8 เรื่อง

เร่ือง แกะกับหมู วนั หนึ่งคนเลยี้ งแกะเจอหมตู วั หน่ึงอยใู่ นทอ้ งทงุ่ ซง่ึ แกะของเขากาลงั เล็มหญา้ อยู่ เขาจงึ วิ่งแจน้ เขา้ ไปจบั ตวั เจา้ หมตู อนตวั นนั้ อยา่ งรวดเรว็ เจา้ หมหู วีดรอ้ ง เสยี งหลงทนั ทีท่ีคนเลยี้ งแกะแตะมือบนตวั มนั ใครไดย้ ินเสยี งดงั ขนาดนนั้ ก็คง คดิ วา่ เจา้ หมจู ะตอ้ งเจบ็ ปวดทรมานมาก แตข่ ณะที่มนั กาลงั หวดี รอ้ งและดนิ้ รน เพ่อื หนีใหพ้ น้ คนเลยี้ งแกะก็หนีบมนั ไวใ้ ตแ้ ขนพลางมงุ่ ไปยงั รา้ นขายเนือ้ ใน ตลาด พวกแกะในทงุ่ เลยี้ งสตั วต์ า่ งประหลาดใจและขากบั พฤตกิ รรมของเจา้ หมู มาก จงึ พากนั ตามคนเลยี้ งแกะและเหยื่อของเขาไปจนถงึ ประตรู วั้ \"อะไรทำใหเ้ จ้ำร้องครวญครำงขนำดนัน้ \" แกะตวั หนง่ึ ถาม \"คนเลยี้ ง แกะจบั และอุ้มพวกเรำออกจะบอ่ ย พวกเรำคงรูส้ ึกอบั อำยขำยหน้ำ เหลือเกินหำกรอ้ งโวยวำยจะเป็ นจะตำยอยำ่ งทเี่ จำ้ ทำนี่น่ะ\" \"อะไรตอ่ อะไรมันคงดหี รอก\" หมตู อบขณะทยี่ งั คงกรดี รอ้ งและตะกยุ ตะกาย \"เขำจบั พวกเจ้ำ ก็เพยี งเพรำะต้องกำรขนของเจ้ำเทำ่ นั้น แต่เขำ ต้องกำรเนือ้ ของข้ำ อดู๊ ดดดด!\"

เร่ือง ผงึ้ ตัวต่อ และแตน ในโพรงไมแ้ หง่ หน่ึงเป็นที่กกั ตนุ นา้ ผงึ้ ซง่ึ ตวั ตอ่ ประกาศวา่ นา้ ผงึ้ ทัง้ หมดเป็นของพวกมนั ฝ่าย ผงึ้ กม็ ่นั ใจวา่ ขมุ ทรพั ยเ์ ป็นของพวกมนั ตา่ งหาก การถกเถียงลกุ ลามใหญ่โตจนดเู หมือนวา่ เพรวือ่ กงรมานั วจไมึงต่อกาลจงยวตุ า่ ิลคงวไรดมโ้ ดีผยพู้ ปิพราากศษจาาทก่ีจกะามรสาตรู้ บดั สทนิ า้ ใยนทเ่ีรสอื่ ดุ งดนว้ ีพ้ ยวคกวมานัมจมงึีเหนตาคมุ วีผาลมขไอปงยท่ืนงั้ ตสอ่องแฝต่านย ซงึ่ เป็นผคู้ งความสนั ติในป่าแถบนนั้ เม่ือผพู้ พิ ากษาเบกิ ความ กม็ ีพยานมากมายใหก้ ารวา่ พวกมนั เห็นสตั วท์ ี่มีปีกบนิ อยู่ แถวๆ โพรงไมด้ งั กลา่ ว สง่ เสยี งหึง่ ดงั ไปท่วั พวกมนั มีลาตวั เป็นแถบลายสเี หลืองและดา เหมือนผงึ้ ทนายฝ่ายตวั ตอ่ รบี ยืนกรานทนั ทีวา่ คาอธิลายนีต้ รงกบั ลกั ษณะของลกู ความมนั พยานหลกั ฐานท่ีวา่ ไม่อาจช่วยใหผ้ พู้ ิพากษาแตนตดั สนิ ความได้ มนั จึงเล่อื นการ พิจารณาของศาลออกไปอกี หกสปั ดาหเ์ พื่อขอเวลาคดิ ใหร้ อบคอบ เมื่อถึงเวลาพจิ ารณาคดีอกี ครงั้ ทงั้ สองฝ่ายต่างมีพยานเพิม่ ขึน้ อกี มากมาย มดตวั หน่ึงยืนขึน้ ใหก้ ารเป็นตวั แรก และกาลงั จะถกู ซกั คา้ น เม่ือผงึ้ ชราผหู้ ลกั แหลมแสดงตนตอ่ หนา้ ศาล \"ข้ำแต่ศำลทเ่ี คำรพ\" มนั เอย่ ขึน้ \"คดนี ถี้ ูกเลื่อนมำหกสัปดำหแ์ ลว้ หำกเร็วๆ นี้ ทยังง้ั ไผมงึ้ ่มแกีลำะรตต่อัดสสริน้ำงนรวำ้ งผผึง้ งึ้กข็คนึ้ งมจำะเแอลำไ้วปเรทำำกอ็จะะไไรดไเ้มห่ไน็ดก้ ขัน้ำใจนงึ ไขมอช่ เ้ำสวน่ำอนวำ้ ่ำผจึง้ นงมเี้ ปอ็ นบขหอมงำใยคใรห้ กันแน่\"

เร่ือง แมวกบั สิงโต แมวเดนิ เล่นอย่ใู นป่า ไดพ้ บเจอสงิ โตนอนเจ็บอยู่ จงึ ช่วยสงิ โตทาแผล และ คอยดแู ลหาเหย่ือใหส้ งิ โตกนิ เม่ือสงิ โตเรม่ิ หาย กอ็ ยากจะตะครุบแมวมาเป็น อาหาร แมวจงึ พดู ว่า \"น่ีข้ำช่วยชวี ิตเจ้ำ แต่เจ้ำกลับมำทำร้ำยข้ำอกี หรอ\" \"กเ็ จำ้ อยำกมำช่วยข้ำเองนี่นำ ข้ำไม่ยอมละเว้นเหยอื่ ทอี่ ยู่ ตรงหน้ำข้ำหรอก\" พอสงิ โตพดู จบกข็ ยา้ แมวกนิ สมใจ สงิ โตไมร่ ูส้ กึ ละอายใจเลยสกั นดิ เม่ือ กินผทู้ ่ีชว่ ยชีวิตของตนเอง จงอย่าไวใ้ จผรู้ า้ ยเดด็ ข::านดิทเพำนราเะรเื่อรางอนาีส้ จอจนะกใหลาร้ ูย้ว่ำเป:็น: เหย่ือของมนั ทุกเวลา

เรื่อง แม่ไก่กับแมงป่ อง แมไ่ กเ่ คยจิกกินลกู แมงป่ องเป็นอาหาร ทาใหพ้ อ่ และแมข่ องแมงป่ องโกรธแคน้ มาก วนั หนงึ่ แมข่ องแมงป่ องเห็นแมไ่ กพ่ าลกู ออกมาหาอาหาร แมงป่ องคิดแกแ้ คน้ จงึ วง่ิ ไปหมายจะตอ่ ยลกู ของแมไ่ ก่แตล่ ะตวั พอแมงป่ องวิ่งไปเกือบถงึ ตวั ลกู เจยี๊ บมนั จงึ หยดุ คิดไดว้ า่ \"ลกู เรำตำยไปแล้ว ถึงเรำคดิ จะแก้แค้นลูกเรำกค็ งไมฟ่ ื้ นคนื มำ ดงั เดิม\" เมื่อพดู จบแมงป่ องก็เดินจากไป

เรื่อง มดในขวดนำ้ ตำล มดตวั หนง่ึ อาศยั อยใู่ นขวดนา้ ตาล มนั กินนา้ ตาลเป็นอาหาร วนั หนงึ่ มนั เดินลงมาจากขวดนา้ ตาล มนั รูส้ กึ แปลกไปมากเพราะมนั ไม่เคย ออกนอกขวดนา้ ตาลเลย มดลองเดินออกไปนดิ หนงึ่ ก็เห็นเนยแข็งกอ้ นโตวางอยู่ มนั จงึ ลอง ชิมดู ปรากฎวา่ อรอ่ ยมาก มนั จงึ อทุ านออกมาวา่ \"เรำน่ำจะออกมำ ขำ้ งนอกตง้ั นำนแล้ว\"

เรือ่ ง กระต่ำยกับหูของมัน สิงโตตวั หนึง่ บาดเจ็บสาหสั เพราะโดนเขาแพะท่ีมนั กาลงั ขยา้ ทิม่ แทงเขา้ มนั โกรธเป็น ฟืนเป็นไฟ เม่อื คดิ วา่ สตั วต์ วั ใดก็ตามทม่ี นั เลอื กมาเป็นอาหารชา่ งไรย้ างอายถึงกบั มีของ อนั ตรายอยา่ งเขาสตั ว์ ซงึ่ ขดู ขว่ นทาใหม้ นั บาดเจบ็ ขณะกลนื กิน ดงั นนั้ มนั จงึ ออกคาส่งั ให้ สตั วท์ กุ ตวั ทม่ี เี ขาออกจากอาณาจกั รของมนั ภายใน 24 ช่วั โมง คาบญั ชาดงั กลา่ วจดุ ความหวาดกลวั ขนึ้ ทา่ มกลางหมสู่ ตั วท์ งั้ หลาย สตั วผ์ โู้ ชครา้ ย ทกุ ตวั ท่ีมเี ขาเรม่ิ เก็บขา้ วของและยา้ ยออกไป แมก้ ระท่งั เจา้ กระตา่ ย ซงึ่ อยา่ งทรี่ ูว้ า่ มนั ไมม่ ี เขาและไมม่ สี งิ่ ใดตอ้ งกลวั แตม่ นั เพงิ่ ผ่านค่าคืนอนั แสนวา้ วนุ่ เมอื่ ฝันรา้ ยถึงสงิ โตผนู้ า่ สะ พรงึ และเม่อื มนั ออกมาจากโพรงในเขา้ ตรูข่ องวนั ทีม่ แี สงอาทติ ยส์ าดสอ่ ง มนั ก็ มองเห็นเงาหทู แ่ี หลมยาวของตวั เอง ความหวาดผวาก็เขา้ เกาะกมุ จิตใจเขา้ กระตา่ ย \"ลำก่อน จงิ้ หรดี เพื่อนบ้ำน\" มนั เอย่ เรยี ก \"ขำ้ จะไปแล้วนะ เจ้ำสิงโต จะตอ้ งเหมำเอำว่ำหขู องข้ำเป็ นเขำแน่ๆ ไมว่ ่ำขำ้ จะพูดอย่ำงไรกต็ ำม\"

เร่ือง ลูกววั ขีเ้ กยี จ กาลครงั้ หนง่ึ นานมาแลว้ …มีลกู ววั ตวั หน่ึงมกั มีนิสยั เกียจครา้ น ไมย่ อมทางาน วนั ๆก็เอา แตว่ ่ิงเลน่ บนทงุ่ หญา้ ระหวา่ งท่ลี กู ววั กาลงั เพลิดเพลนิ อยนู่ นั้ ก็เห็นววั แก่เดนิ ลากเกวียนผา่ นมา เจา้ ลกู ววั ก็เขา้ ไปเยา้ แหย่ ลอ้ เลยี น “โธ่ ! ววั แก่ผูน้ ่ำสงสำรต้องลำกเกวียนทำงำนหนักจนขนสกปรก เกรอะกรัง ดูขำ้ สิ กินอิ่มนอนหลบั สบำย ขนก็สะอำดเงำงำมรำวกบั เส้นไหม” ววั ไม่ พดู สิ่งใดยงั คงลากเกวียนตอ่ ไปตามทาง ตอ่ มาวนั หน่ึง เมือ่ ชาวบา้ นลากลกู ววั เพือ่ นาไปฆ่าสงั เวยพธิ ีบชู ายญั ววั แกเ่ หน็ ดงั นนั้ ก็พดู ขนึ้ วา่ “เป็ นยงั ไงละ่ เพรำะเจ้ำขีเ้ กยี จแท้ ๆ อยูไ่ ปกไ็ มท่ ำประโยชน์ จงึ ต้องพบ จุดจบเชน่ นี้ ช่ำงน่ำสงสำรยง่ิ กวำ่ ข้ำทตี่ อ้ งทำงำนหนักเสียอีก”

เร่อื ง เสือสองตวั วนั หนง่ึ เสือสองตวั บงั เอญิ มาพบถา้ แหง่ หนง่ึ พรอ้ มกนั แตเ่ สอื สองตวั ไม่ อาจอยถู่ า้ เดยี วกนั ได้ เสือตวั หนง่ึ จงึ พดู วา่ \"เจำ้ ไปหำถำ้ ใหม่เถอะ ถำ้ แหง่ นี้ต้องเป็ นของขำ้ \" เมื่อพดู ทง้ั สองก็ตอ่ สกู้ นั เพื่อหวงั จะครอบครอง ถา้ ปรากฏสา่ เสอื อีกตวั หนง่ึ เป็นฝ่ายชนะ มนั จงึ พดู ว่า \"เจำ้ น่ะไม่ เหมำะสมกับถำ้ ใหญ่ๆ แบบนีห้ รอก ผู้ทแี่ ขง็ แกร่งกวำ่ เทำ่ นั้นจงึ เหมำะสม\" เสือตวั ท่แี พจ้ ึงตอบว่า \"ขำ้ จะตอ้ งกลับมำล้ำงแค้นเจำ้ ให้ ได้\" พดู จบมนั ก็ไปออ้ นวอนขอเทวดาใหช้ ว่ ยเสกใหม้ นั ตวั ใหญ่ขึน้ จะได้ เอาชนะเสอื ตวั นน้ั ได้ เทวดาไมช่ ่วยและพดู วา่ \"เจำ้ จงยอมรับผลกำร ตัดสนิ จะดีกว่ำ แพก้ ็ต้องยอมรับ\" เทวดาพดู จบก็เสกใหม้ นั เป็นลกู แมว ตวั นอ้ ยแทน เพ่ือใหบ้ ทเรยี นแกม่ นั

ด.ญ. กนั ตนา มีชานะ ม.2/1 เลขท่ี14