Aesop's Fables.pdf

นิทานอสี ป เรื่อง แม่ปูกบั ลกู ปู กาลครงั้ หน่งึ นานมาแลว้ ณ ริมชายหาดสีขาวพาดยาวไปตามทอ้ งทะเลสี คราม มีครอบครวั ปูอาศยั อยู่ดว้ ยกันหลายครอบครวั รวมทงั้ ยังมีแม่ปูกับลูกปู ครอบครัวหนึ่งท่ีแสนจะอบอุ่น และชอบทากิจกรรมดว้ ยกันอยู่ตลอดเวลาพัก อาศยั อยทู่ ่แี หง่ นนั้ ดว้ ย \"วนั นีอ้ ากาศดีมากเลยจะ้ แม่ เราออกไปเดินเล่นกนั ดไี หม\" เสียงลกู ปบู อกกลา่ ว กบั แมป่ ดู ว้ ยความสดใส

\"น่นั สินะ อากาศดีแบบนีเ้ ห็นทีเราตอ้ งออกไปอาบแดดใหร้ ่างกายไดส้ ดช่ืนหน่อย แลว้ \" แมป่ ตู อบรบั อย่างเห็นดว้ ย \"ถา้ อย่างนนั้ เราไปเดินเล่นจนถึงชายหาดฝ่ังนนู้ เลยนะจ๊ะแม่ เราไมไ่ ดเ้ ดิน ไปทางนนั้ นานมากแลว้ \" ลกู ปเู ชิญชวนแมป่ ใู หพ้ าไปอีกฝ่ัง \"ไดส้ ิจ๊ะ อากาศดีขนาดนี้ ใหเ้ ดินไกลแคไ่ หนแมก่ ็พรอ้ มสอู้ ย่แู ลว้ ปะ ไปกนั เลยดกี วา่ \" วา่ แลว้ แมป่ กู บั ลกู ปกู อ็ อกเดนิ ทางดว้ ยกนั อยา่ งรา่ เรงิ แจ่มใส ระหว่างทางท่ีกาลงั เดินไปชายหาดอีกฟาก สองปแู ม่ลกู ตอ้ งเดินผ่านบา้ น ของครอบครวั ปูอีกหลายหลัง ซ่ึงวนั นีแ้ ต่ละบา้ นก็ออกมาทากิจกรรมกันอย่าง สนุกสนานเช่นเคยเหมือนทุกวัน และเม่ือเดินใกลบ้ า้ นหลังใด ปูบา้ นนั้นก็จะ ตะโกนทกั ทายกนั ตลอดทาง

\"อา้ ว แม่ลกู ค่นู ีจ้ ะไปเท่ียวไหนกนั จ๊ะ\" เสียงป้าปูจากบา้ นใตต้ น้ มะพรา้ วตะโกน ถาม \"สวัสดีจะ้ วันนีฉ้ ันจะพาลูกไปเดินเล่นทางนูน้ สักหน่อย เห็นว่าวันนี้ อากาศดี\" แมป่ ขู านตอบ \"จริงสิ อากาศดีมากทีเดียว ถา้ อย่างนั้นก็ขอใหเ้ ท่ียวสนกุ ๆ นะ\" ป้าปู อวยพรท่ามกลางเหลา่ ลกู หลานท่ีกาลงั ว่งิ เล่นกนั เตม็ หนา้ บา้ น

\"ขอบคุณมากจา้ ฉันไปแลว้ นะ\" สิน้ คากล่าวลา สองแม่ลกู ก็ม่งุ หนา้ ไป ยงั จดุ หมายทนั ที ในขณะท่ีเดินอยู่นนั้ แม่ปูก็หนั มาพูดคุยกบั ลูกของเธอดว้ ยความกงั วลใจ เน่ืองจากเธอเหน็ เหลา่ ลกู หลานของปา้ ปพู ากนั เดินเฉไปเฉมาไม่น่ามองนกั \"น่ีลกู แม่ ลกู เห็นไหมว่าเด็ก ๆ บา้ นนนั้ เขาเดินไม่ค่อยตรงกนั สกั เท่าไร เด๋ียวก็เฉ ไปทางซา้ ยที มาทางขวาที\" แมป่ พู ดู อยา่ งกงั วล

\"เห็นจ้ะ แต่หนูว่าไม่แปลกอะไรเลยน่ีจ๊ะ\" ลูกปูตอบด้วยน้าเสียงไร้ เดียงสา \"ไมน่ ะ แมว่ า่ มนั ดแู ปลกมากทเี ดียว ไหนลกู ลองเดินใหแ้ มด่ หู น่อยสิ\" พอ กลา่ วจบแมป่ กู ห็ ยดุ เดนิ เพ่ือรอดวู ่าลกู ของเธอจะกา้ วเทา้ อย่างไร แตภ่ าพท่เี หน็ แทบไมต่ า่ งจากเดก็ ๆ ท่วี ่งิ เลน่ ในบา้ นของปา้ ปเู ลยสกั นิด

\"อะไรกัน !? ทาไมลกู ถึงเดินอย่างนั้น เดินเฉไปเฉมาอย่างกบั เด็กบา้ นนนู้ เลย\" เสียงแมป่ พู ดู อยา่ งแข็งกรา้ ว \"เอาอยา่ งนี้ ดแู มเ่ ป็นตวั อยา่ งแลว้ ทาตามนะ\" จากนนั้ แม่ปูจึงออกเดินนาหนา้ ส่วนลกู ปูก็หยุดยืนดู แต่แม่ปูท่ีโตเต็มวยั กลบั เดินเฉไปเฉมาไมต่ า่ งอะไรจากปตู วั นอ้ ยเลยสกั นิด แถมเม่ือหันกลับมาแม่ปูยังเดินสะดุดขาตัวเองลม้ ครืนไปจนขายหน้า เพราะทาตามท่สี ่งั สอนลกู ปเู อาไวไ้ มไ่ ดน้ ่นั เอง และหลงั จากวนั นนั้ แมป่ จู งึ ไมก่ ลา้ สอนลกู ในส่งิ ท่ตี นทาไม่ไดอ้ ีกเลย

นิทานเร่อื งนีส้ อนใหร้ ูว้ า่ : หากตอ้ งการสอนส่ิงใดใหแ้ ก่ผอู้ ่ืน เราควรทาเป็น แบบอย่างท่ีดีใหไ้ ดเ้ สียก่อน เพ่ือท่ีคนอ่ืนจะไดเ้ รียนรูแ้ ละปฏิบตั ิตามอย่างถูกวิธี น่นั เอง จดั ทาโดย เดก็ หญงิ กฤตยิ าณี ไชยยศ เลขท6่ี ชั้น ม.2