Aesop's Fables

นิทานอสี ป กบกับหนู การอา่ นนิทานใหล้ กู รกั ไดฟ้ ังกอ่ นนอนถือเป็นอีกหน่งึ ทางเลอื กสาหรบั คณุ พอ่ คณุ แม่ท่ีกาลงั หากิจกรรมทารว่ มกบั เด็ก ๆ ซ่งึ นอกจากจะเป็นการใชเ้ วลากบั ครอบครวั แลว้ ยงั ช่วยพฒั นาทกั ษะการเรยี นรู้ และเสรมิ สรา้ งทกั ษะดา้ น จนิ ตนาการใหก้ บั พวกเขาดว้ ย แตถ่ า้ ยงั ไม่รูว้ า่ จะเลา่ นทิ านเรอ่ื งอะไรดีละก็ กระปุกดอทคอมขอแนะนานิทานอีสป กบกบั หนู ท่ีมาพรอ้ มภาพประกอบสดุ นา่ รกั และขอ้ คิดสอนใจเรอ่ื งนีเ้ ลย... กาลครงั้ หน่งึ นานมาแลว้ กลางป่ าท่มี ีสตั วน์ อ้ ยใหญ่อาศัยอยกู่ นั อยา่ งสงบสขุ มหี นพู เนจรตวั หนง่ึ กาลงั เดินหาอาหาร ดว้ ยความโหยหวิ มนั เดินไปเร่อื ย ๆ จนเจอลาธารขนาดใหญ่ \"โอย๊ !! ทัง้ เหนื่อยทัง้ หิว ทาไมแถวนีไ้ ม่มอี ะไรให้ข้ากนิ บา้ งเลย เห็นทีจะต้องข้ามไปป่ าฝ่ังนู้นเสยี แลว้ วา่ แต่เราจะข้ามลาธารนีไ้ ปได้อย่างไร ในเมื่อข้าว่ายน้าไมเ่ ป็ น\" เจา้ หนนู ่งั พกั และกล่าวตดั พอ้ กบั ตวั เอง ในขณะท่ีหนกู าลงั คิดแผนเพ่ือจะขา้ มไปหาอาหารท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ มอย่นู น้ั สายตาของมนั เหลอื บไปเห็นกบตวั หน่ึงกาลงั ว่าย นา้ เลน่ อยขู่ า้ ง ๆ ลาธาร มนั จงึ วางแผนคิดกลอบุ ายหลอกเจา้ กบใหพ้ าไปสง่ ท่ปี ่ าฝ่ังตรงขา้ ม \"สวัสดี เจา้ อยู่ในลาธารแห่งนี้มานานแลว้ หรือ ?\" เจา้ หนกู ลา่ วทกั ทายกบดว้ ยความเป็นมติ ร

\"ใช่ ขา้ อย่ใู นลาธารแห่งนีม้ าตงั้ แต่เกิดเลยล่ะ แล้วท่านมาจากท่ไี หนทาไมขา้ ไมค่ ุ้นหน้าท่านเลย\" กบถาม ดว้ ยความสงสยั \"อ๋อ ข้าเป็ นนักเดนิ ทาง ตอนนีก้ าลังจะข้ามฝ่ังไปหาสมบัตอิ นั ลา้ ค่าท่ีป่ าฝ่ังตรงข้าม\" เจา้ หนเู ร่มิ ใชก้ ลอบุ าย เพ่ือหลอกใหก้ บไปสง่ อีกฝ่ังของลาธาร \"จรงิ เหรอท่าน ที่ป่ าฝ่ังตรงขา้ มมสี มบตั ิจรงิ ๆ เหรอ\" เจา้ กบถามดว้ ยความต่นื เตน้ \"จรงิ สิ ข้าออกเดนิ ทางตามล่าหาสมบัตมิ าแล้วนับไม่ถว้ น ขา้ จะโกหกท่านทาไม\" เจา้ หนกู ลา่ ว \"ถา้ อย่างนั้น ข้าขอเดนิ ทางไปกับทา่ นได้ไหม ? ข้าอยากเหน็ เพชรพลอยเป็ นบุญตาสกั ครั้งในชีวิต\" กบ ขอรอ้ งหนจู อมเจา้ เลห่ ์ \"ได้สิ แตม่ ีข้อแม้ เจา้ ตอ้ งพาข้าว่ายน้าข้ามลาธารนีไ้ ปให้ได้ ข้าถึงจะนาทางเจา้ ไปยังขุมสมบัติ\" เจา้ หนู กลา่ วต่อรอง

\"ข้าก็ตวั พอ ๆ กับท่าน แล้วข้าจะพาท่านวา่ ยน้าข้ามฝ่ังไปได้อยา่ งไร ลาพังตัวข้าเองกย็ ังจะเอาตวั ไม่รอด\" เจา้ กบกล่าวตดั พอ้ \"งัน้ เจา้ ก็เอาเชอื กมาผูกเทา้ เจา้ ใหต้ ดิ กับเท้าข้าสิ เจ้าจะไดไ้ มเ่ หน่ือย\" เจา้ หนอู อกความคิดเหน็ \"โอเคลองดู แตถ่ า้ ทา่ นเป็ นอะไรขึน้ มาขา้ ไม่รับผิดชอบนะ\" เจา้ กบพดู ดกั หลงั จากท่ีตกลงกนั เสรจ็ เรยี บรอ้ ย ทง้ั ค่กู ็ใชเ้ ชือกผกู ติดท่ีเทา้ ของตวั เอง แลว้ เจา้ กบจงึ เรม่ิ ว่ายนา้ ไปเร่อื ย ๆ จนมาถงึ บรเิ วณกลางลาธาร มนั รูส้ กึ เหน่ือยลา้ ว่ายนา้ ต่อไปไมไ่ หว จงึ ขอหยดุ พกั สกั ครูห่ นง่ึ \"แฮ่ก ๆ ข้าขอหยุดพักหายใจสกั ครู่นะทา่ น ขา้ จะไม่ไหวแลว้ เหน่ือยเหลอื เกนิ \" เจา้ กบกลา่ วดว้ ยนา้ เสยี งท่ี เหน่อื ยลา้ แตท่ วา่ ไมม่ ีเสยี งตอบรบั จากเจา้ หนู มนั จึงหนั หลงั กลบั ไปดูกพ็ บว่าเจา้ หนจู มนา้ ตายเสยี แลว้ เจา้ กบจงึ รบี ว่ายนา้ ต่อ เพ่ือใหถ้ งึ ฝ่ังโดยเรว็ ท่สี ดุ เพราะหากปลอ่ ยไวแ้ บบนีไ้ ม่นานรา่ งของหนจู ะย่งิ ถ่วงใหม้ นั จมลงไปดว้ ย แต่แลว้ รา่ งของหนกู ลบั ค่อย ๆ ลอยขนึ้ ในขณะเดียวกนั มเี หย่ียวตวั ใหญ่กาลงั หาอาหาร มันเหน็ รา่ งของหนลู อยขนึ้ มาเหนือนา้ จงึ บนิ โฉบรา่ งของ หนลู อยขนึ้ ไปบนทอ้ งฟ้าเพ่อื เป็นอาหารเย็น ในขณะเดียวกนั รา่ งของเจา้ กบกพ็ ลอยติดรา่ งแหไปดว้ ย เพราะทง้ั ค่ใู ชเ้ ชือกผกู

ตดิ กนั ไว้ ทาใหม้ นั ถกู เหย่ยี วจบั กินเป็นอาหารไปดว้ ย นิทานเรอ่ื งนีส้ อนให้รูว้ า่ : การท่ีเจา้ หนใู ชก้ ลอบุ ายหลอกกบใหพ้ าวา่ ยนา้ ไปยังป่ าฝ่ังตรงขา้ มดว้ ยการใชเ้ ชอื กผกู เทา้ ติดกนั จากนนั้ เจา้ หนกู ็ จมนา้ ตาย เพราะความดอื้ รนั้ และความเจา้ เลห่ ข์ องตวั เอง เร่อื งนีเ้ หมอื นด่งั สภุ าษิตท่ีว่า “ใหท้ กุ ขแ์ กท่ า่ น ทกุ ขน์ นั้ ถงึ ตวั ” สรา้ งความเดือดรอ้ นใหก้ บั ผอู้ ่ืน ผลสดุ ทา้ ยก็ยอ้ นมาทาใหต้ ัวเองเดือดรอ้ นไปดว้ ยน่นั เอง