นิทานอีสป

กระตา่ ยกบั เต่า ณ ป่ าใหญ่แห่งหน่ึง มีกระต่ายตวั หน่ึงมน่ั ใจในความเร็วของฝี เทา้ ตวั เองมาก และมกั พูดโมโ้ อ้ อวดวา่ ไม่มีใครเทียบเทียมได้ จนวนั หน่ึง เจา้ กระต่ายไดพ้ บกบั เต่าท่ีกาลงั เดินตว้ มเต้ียมผา่ นมา เมื่อเห็นดงั น้นั เจา้ กระต่ายกห็ วั เราะเยาะและพูดลอ้ เลียนวา่ \"น่ีเจา้ เต่า มวั แต่เดินอืดอาดอยา่ งน้ี แลว้ เม่ือไรจะถึงบา้ นกนั ล่ะเน่ีย ต่อใหเ้ จา้ เดินนาหนา้ ไปก่อนคร่ึงวนั ขา้ ยงั ตามเจา้ ทนั เลย\"

เจา้ เต่าไดย้ นิ ดงั น้นั กเ็ กิดอาการไม่พอใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปวา่ \"ถงึ ข้าจะเดนิ ชา้ แตข่ ้ากก็ ลับ ถงึ บ้านทกุ วนั ถา้ อยา่ งง้ันเรามาลองว่งิ แข่งกนั มัย้ ละ่ แลว้ ข้าจะเอาชนะเจ้าใหด้ ู\" กระต่ายเห็นวา่ เจา้ เต่าทา้ แข่งอยา่ งน้นั กต็ อบตกลง พร้อมกบั พดู ไปอยา่ งขา ๆ วา่ \"ฮ่า ฮ่า ฮา่ โถ... เจ้าเตา่ เช่อื งชา้ อย่างเจ้านะ่ เหรอ จะมาชนะกระต่ายทร่ี วดเรว็ อยา่ งขา้ ได้ ไม่มีทางหรอก\"

เม่ือถึงวนั แข่งขนั เจา้ กระต่ายไดว้ ง่ิ ออกจากจุดเริ่มตน้ ไปดว้ ยความเร็วเตม็ ฝีเทา้ แซงหนา้ เจา้ เต่าไปไกล และเม่ือหนั หลงั กลบั ไปดูกไ็ ม่เห็นแมแ้ ต่เงาของเจา้ เต่า เลยคิดวา่ คงอีกนานกวา่ เจา้ เต่า จะเดินมาถึง จึงนึกในใจวา่ \"ง้นั ขา้ ของีบเอาแรงสกั หน่อยดีกวา่ ยงั ไงกช็ นะอยแู่ ลว้ \" แลว้ ไม่นาน เจา้ กระต่ายกเ็ ผลอหลบั ไป ส่วนเจา้ เต่ากย็ งั คงเดินตว้ มเต้ียม ๆ อยา่ งไม่เหน็ดเหนื่อยยอ่ ทอ้ เดินมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึง เส้นชยั ดา้ นกระต่ายท่ีนอนอยแู่ ถวน้นั กส็ ะดุง้ ต่ืนข้ึน เห็นรอยเทา้ เต่าท่ีพ้นื กร็ ีบวงิ่ ตามไป แต่กไ็ ม่ ทนั เสียแลว้ เพราะเม่ือเจา้ กระต่ายวงิ่ มาถึงเสน้ ชยั กพ็ บวา่ เจา้ เต่าที่ตวั เองเคยสบประมาทไวน้ ้นั ได้ เดินเขา้ เสน้ ชยั เป็นผชู้ นะในการแข่งขนั คร้ัังน้ี

เหตุการณ์น้ีทาใหเ้ จา้ กระต่ายรู้สึกเสียใจมากที่ตอ้ งมาพ่ายแพใ้ หก้ บั เจา้ เต่า เพยี งเพราะความ ประมาทของตวั เองนน่ั เอง...

นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : หากเราใชช้ ีวติ อยา่ งประมาทกอ็ าจเป็นหนทางท่ีนามาสู่ความพา่ ยแพไ้ ด้ ดงั เช่นเจา้ กระต่าย ตวั น้ีที่ประมาทเลินเล่อ คิดวา่ ตวั เองวงิ่ ไดเ้ ร็วกวา่ จึงชะล่าใจ ไม่คิดที่จะพยายามหรือวง่ิ แข่งให้ สาเร็จ จนสุดทา้ ยกโ็ ดนเจา้ เต่าวงิ่ แซงเขา้ เสน้ ชยั ไปในที่สุด เช่นเดียวกนั กบั การเรียน หากเด็ก ๆ หลงคิดวา่ ตวั เองเก่งแลว้ จึงไม่ขยนั ต้งั ใจอ่านหนงั สือ เพื่อนที่เขามีความขยนั และมีความพยายาม มากกวา่ กอ็ าจมีผลการเรียนท่ีดีกวา่ เราได้

แพะสองตวั กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ หมู่บา้ นเลก็ ๆ แห่งหน่ึง มีแม่น้าก้นั ระหวา่ งสองฝาก ชาวบา้ นจึง ร่วมใจกนั สร้างสะพานขา้ มฝ่ัง แต่สะพานน้นั เลก็ มาก ทาใหข้ า้ มฝั่งไดเ้ พยี งทีละคนเท่าน้นั วนั หน่ึงมีแพะกาลงั จะขา้ มสะพาน มนั สงั เกตเห็นแพะอีกตวั กาลงั เดินขา้ มมาจากอีกฟาก แน่นอน วา่ สะพานเลก็ มากจนพวกมนั ไม่สามารถเดินสวนกนั ได้ และแพะท้งั สองกต็ ่างรอใหอ้ ีกฝ่ ายถอย แต่กไ็ ม่มีใครยอมถอย แพะตวั หน่ึงจึงเอ่ยข้ึนมาวา่ “เจา้ ควรจะใหข้ า้ ไปก่อน เพราะขา้ แก่กวา่ และ แขง็ แรงกวา่ เจา้ ” ส่วนแพะอีกตวั กไ็ ม่ยอม เถียงกลบั ไปวา่ “เจา้ ต่างหากที่ควรถอยไป ขา้ แขง็ แรง กวา่ ส่วนเจา้ แก่และตอ้ งใชเ้ วลานานกวา่ จะขา้ มไปถึงอีกฝ่ัง” แพะท้งั สองตวั เถียงกนั เรื่องความแขง็ แกร่งอยกู่ ลางสะพาน สกั พกั พวกมนั กเ็ ร่ิมต่อสู้กนั งดั เขากนั ไปมา มนั ต่อสู้กนั อยา่ งดุเดือด และในไม่ชา้ แพะท้งั คู่กเ็ สียสมดุลและตกลงไปในแม่น้า เบ้ืองล่าง กระแสน้าเชี่ยวกรากพดั พาพวกมนั ลงไปในน้าลึก จนทาใหแ้ พะท้งั สองตวั จมน้าตาย

ผา่ นไปเพยี งครู่กม็ ีแพะอกี สองตวั ผา่ นมาท่ีสะพานจากคนละฟากฝ่ัง เหตุการณ์เริ่มซ้าเดิม แพะ สองตวั โตเ้ ถียงกนั วา่ ใครจะไดข้ า้ มสะพานก่อนแลว้ อีกตวั ตอ้ งถอย แต่คราวน้ีแพะตวั หน่ึงกลบั ใช้ เวลาคิดไตร่ตรองอยคู่ รู่หน่ึง ก่อนจะเอ่ยออกมาวา่ “หยุด ! สะพานนี้แคบเกินไป หากเราทั้งสอง ตอ่ สู้กันกจ็ ะทา้ ให้พวกเราตกลงไปในแม่นา้ และจมน้าตาย แต่ขา้ มวี ธิ ี ข้าจะหมอบลง แลว้ เจ้าก็ เดนิ ข้ามข้าไป” แพะอีกตวั หน่ึงเห็นดว้ ยและช่ืนชมในความฉลาดของแพะตวั น้นั มนั รอใหแ้ พะผอู้ อก ไอเดียนอนหมอบลง แลว้ จึงเดินขา้ มไป ในท่ีสุดแพะท้งั สองตวั กข็ า้ มสะพานไดอ้ ยา่ งง่ายดาย โดยไม่ตอ้ งออกแรงต่อสู้หรือเป็นอนั ตรายแมแ้ ต่นิดเดียว นทิ านเรอ่ื งนีส้ อนให้รวู้ า่ : ความโกรธและอตั ตานาไปสู่หายนะ แต่ความอ่อนนอ้ มถ่อมตนจะ นาไปสู่การบรรลุผล

กบเลือกนาย กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ บึงเลก็ ๆ อนั แสนอุดมสมบูรณ์ มีฝงู กบหลายครอบครัวอาศยั อยู่ ดว้ ยกนั อยา่ งสงบสุขมาเนิ่นนาน โดยไม่มีใครมารบกวนและไม่มีใครมาคอยควบคุม อยากทาสิ่ง ใดกท็ าไดต้ ามความตอ้ งการ แต่แลว้ วนั หน่ึงกบวยั รุ่นเกิดความรู้สึกวา่ สิ่งที่พวกตนเป็นอยไู่ ม่ใช่ วถิ ีชีวติ ที่ดีนกั มนั จึงขอใหก้ บทุกตวั มาประชุมร่วมกนั \"ขอบคุณฝงู กบทุก ๆ ตวั ที่มาประชุมในวนั น้ี\" กบวยั รุ่นกล่าว \"พวกเราเคยอาศยั กนั แบบ อิสระมาเนิ่นนาน แมจ้ ะไม่มีปัญหาน่ากงั วลใจมากนกั แต่ฉนั คิดวา่ เราควรจะมีหวั หนา้ และ กฎหมายมาปกครองพวกเรานะ\" เม่ือกบวยั รุ่นเอ่ยเร่ืองที่อยากแถลง คุณลุงกบตวั หน่ึงกต็ ะโกนถามข้ึนมา \"แลว้ ใครกนั เล่าท่ี จะมาเป็นเจา้ นายของเราและออกกฎหมายเหล่าน้นั ?\" กบวยั รุ่นครุ่นคิดอยพู่ กั หน่ึง แลว้ จึงตอบออกมาวา่ \"เอาอยา่ งน้ี ฉนั จะไปขอจากเทพจูปิ เตอร์ให้ ท่านตอ้ งช่วยจดั การไดแ้ น่\" กบทุกตวั ลว้ นเห็นดว้ ยกบั ความคิดน้ี

เชา้ วนั ต่อมา กบวยั รุ่นไดอ้ อกเดินทางไปพบเทพจูปิ เตอร์ เมื่อไปถึงท่านกต็ อ้ นรับกบนอ้ ยตวั น้ี เป็นอยา่ งดี \"อุตส่าห์เดินทางมาไกลขนาดน้ี เจา้ มีเร่ืองอะไรใหเ้ ราช่วยหรือกบนอ้ ย ?\" เทพจูปิ เตอร์ถาม ดว้ ยความเป็นห่วง \"ฝงู กบของพวกกระผมไม่มีผปู้ กครองหรือกฎหมายอะไรเลยขอรับ ผมเลยอยากใหท้ ่าน ช่วยมอบหวั หนา้ ใหส้ กั คน\" กบวยั รุ่นขอร้อง \"โธ่ นึกวา่ เรื่องอนั ใด ท่ีแทก้ บอยา่ งเจา้ กอ็ ยากมีเจา้ นายบา้ งน่ีเอง\" ท่านเทพพดู แบบยมิ้ ๆ \"เอาอยา่ งน้ี เจา้ เดินทางกลบั ไปเถิด เราไดส้ ่งเจา้ นายที่จะคอยปกครองฝงู กบไวท้ ี่บึงน้าแลว้ \" กบ วยั รุ่นไดย้ นิ ดงั น้นั จึงตื่นเตน้ ดีใจพร้อมกล่าวขอบคุณ \"ขอบพระคุณท่านเทพมาก กระผมจะไม่มี วนั ลืมพระคุณน้ีเลย\"

เมื่อกบวยั รุ่นเดินทางกลบั มากเ็ ห็นฝงู กบท้งั หลายต่างไปยนื รุมลอ้ มกนั ท่ีกลางบึง สิ่งที่พวกมนั ลอ้ มอยคู่ ือขอนไมท้ ี่ลอยลงมาจากฟากฟ้าโดยไม่มีใครรู้วา่ สิ่งน้ีคืออะไร แต่เจา้ กบวยั รุ่นรู้ไดท้ นั ที วา่ สิ่งน้ีคือเจา้ นายใหม่ของพวกมนั นนั่ เอง \"พ่ีนอ้ งกบท้งั หลาย สิ่งท่ีเห็นอยนู่ ้ีไม่ใช่ขอนไมธ้ รรมดา ๆ แต่นี่คือเจา้ นายใหม่ที่เทพจูปิ เต อร์มอบใหก้ บั พวกเรา\" กบวยั รุ่นบอกอยา่ งต้ืนตนั ใจ \"อ๋อ อยา่ งน้ีน่ีเอง เจา้ น่ีเก่งไม่เบา ส่วนท่านเทพกช็ ่างมีเมตตาต่อพวกเราเหลือเกิน\" คุณลุง กบช่ืนชมความพยายามของกบวยั รุ่น แลว้ กบทุกตวั ต่างโห่ร้องดีใจ พร้อมคานบั ขอนไมผ้ เู้ ป็น เจา้ นายใหม่อยา่ งปล้ืมใจ เวลาผา่ นไปหลายวนั เจา้ นายคนใหม่ไดแ้ ตน่ อนเฉย แมว้ า่ จะมีกบตวั นอ้ ยข้ึนไปกระโดด โลดเตน้ บนน้นั เจา้ นายขอนไมก้ ไ็ ม่วา่ อะไร ทาใหฝ้ งู กบกลบั มาประชุมกนั อีกคร้ัง

\"ทาไมเจา้ นายของเราถึงไม่เคยพดู จาหรือทาสิ่งใดบา้ งเลยล่ะ\" คุณลุงกบถามกบวยั รุ่น \"ฉนั กว็ า่ อยา่ งน้นั แหละคุณลุง เอาแบบน้ีไหม ฉนั ไปขอเจา้ นายใหม่กบั เทพจูปิ เตอร์อีกคร้ัง ดีกวา่ เผอ่ื ท่านจะหาเจา้ นายท่ีดีกวา่ น้ีมาให\"้ วา่ แลว้ เจา้ กบกอ็ อกเดินทางไปพบท่านเทพทนั ที \"มีเรื่องอะไรอีกเล่าเจา้ กบนอ้ ย ?\" ท่านเทพจูปิ เตอร์ถามดว้ ยความสงสัย \"คือกระผมอยากจะขอเจา้ นายใหม่ครับ เจา้ นายที่ท่านส่งมาใหต้ อนน้นั วนั ๆ ไม่เห็นทา อะไรเลย\" กบวยั รุ่นร้องขอ \"ไดส้ ิ ! อยากมีเจา้ นายใหม่เพราะไม่พอใจคนเก่าใช่ไหม\" เทพจูปิ เตอร์พูดดว้ ยน้าเสียงไม่ พอใจ \"ใช่ครับ\" กบตอบรับ

\"เอา้ กลบั ไปท่ีบึงเถิด เราส่งเจา้ นายใหม่ไปใหแ้ ลว้ \" ไดย้ นิ อยา่ งน้นั เจา้ กบจึงกล่าวขอบคุณและ จากไปทนั ที พอเดินทางมาถึงเจา้ กบวยั รุ่นกต็ อ้ งตกใจ เพราะเจา้ นายใหม่ของพวกมนั คือนกกระสา ซ่ึง ตอนน้ีไดว้ ง่ิ ไล่กินกบไปแลว้ หลายตวั กบในฝงู ต่างอยอู่ ยา่ งหวาดกลวั พลางคิดวา่ ควรพอใจในส่ิง ท่ีไดม้ าแต่แรก ไม่ควรร้องขอส่ิงใดใหม้ ากความจนเกิดเร่ืองราวน่าสลดแบบน้ีเลย นิทานเรื่องน้ีสอนใหร้ ู้วา่ : การไม่มีเจา้ นายมาคอยปกครองเลย ยงั ดีกวา่ ใหค้ นนิสยั โหดร้ายมา คอยควบคุม และอีกแง่คิดคือ ความตอ้ งการที่ไม่รู้จกั จบสิ้น อาจนาภยั มาสู่ตวั เองได้