รามเกียรติ์ฮาเฮ00

รามเกยี รตฮิ าเฮ พน้ สายตาฤษมี าหนุมานกท็ ะยานขนึ ฟ้ าเหาะไปยงั เขานิลกา ลาเป็นทหี มาย แตก่ ถ็ ูกอสรู เสอื เมอื งเหาะมาสกดั ไว้ อสรู เสอื เมอื งนีเป็นนายดา่ นของลงกา มหี น้าทปี ้ องกนั ศตั รเู ขา้ เมอื ง เป็นยกั ษส์ หี น้าแปดมอื อาวุธครบมอื ทงั แปด หนุมานกเ็ ขา้ สู้ กบั อสรู เสอื เมอื ง สกู้ นั สกั พกั กเ็ อาตรฟี นั อสรู จนคอขาดตาย แลว้ หนุมานกเ็ หาะเขา้ กรงุ ลงกา แปลงกายเป็นทหารยกั ษป์ ะปน เขา้ ไปในวงั ทศกณั ฐ์ แลว้ จงึ รา่ ยเวทสะกดใหห้ ลบั กนั หมดทงั วงั เทยี วเดนิ หานางสดี าทวั ทงั วงั กไ็ มพ่ บ จนปญั ญาเข้าจงึ เหาะกลบั ไปหาพระนารทฤษี แปลงกายเป็นลูกลงิ แลว้ กเ็ ขา้ เลยี บเคยี ง ถามถงึ นางสดี า ฤษไี ดย้ นิ คาํ ถามของลงิ กถ็ อนใจ “ไอจ้ ๋อเอ๊ย ถงึ ขา้ จะอยู่ในแดนยกั ษแ์ ตข่ า้ กไ็ มไ่ ดเ้ หน็ ดว้ ย กบั พวกมนั ทรี ุกรานเทวดาและมนุษย์ แลว้ ยงั ไปลกั พาตวั นาง

สดี ามาเสยี อกี นางสดี านนั ขา้ ไดข้ า่ วมาวา่ ทศกณั ฐเ์ อาไปไวใ้ น อทุ ยาน ไมก่ ลา้ เอาเขา้ วงั เพราะกลวั นางมณโฑตบเอา ทศกณั ฐ์ เขา้ ไปเกยี วพานางสดี าอยา่ งไรกไ็ มไ่ ดผ้ ล เพราะมนั ไมห่ ลอ่ เหมอื นพระราม โดนดา่ เอาเหมอื นหมเู หมอื นหมา หน้ามนั ยงั กะเหง้ เจยี ผหู้ ญงิ ทไี หนจะเอามนั นีถา้ ไมไ่ ดเ้ ป็นเจา้ เมอื งจา้ ง มนั กไ็ มไ่ ดเ้ มยี หรอกวะ ขา้ หล่อกวา่ มนั ตงั เยอะยงั หาเมยี ไมไ่ ด้ เหอๆๆ วา่ แต่เอง็ เหอะ มาถามเรอื งนางสดี าทําไม มนั ผดิ วสิ ยั ลงิ ปา่ เสยี แลว้ โวย้ ไอจ้ ๋อ เอง็ เป็นใคร คดิ จะไปทําอะไรที ลงกา” หนุมานฟงั คาํ ถามฤษแี ลว้ กย็ มิ แหง้ ๆ ตอ้ งยอมสารภาพวา่ “หนูชอื หนุมานเป็นทหารพระรามจะ้ ทา่ นใชใ้ หม้ าสง่ ข่าว ใหน้ างสดี ารวู้ า่ ท่านกําลงั มาช่วย” “ลูกใครวะ” “อ๋อ ลูกทา้ วทศรถจะ้ ” “หา? เอง็ น่ะเรอะลูกทา้ วทศรถ” “เปล่าจะ้ พระรามนายหนูตะหาก”

“ไอเ้ ปรต กข็ า้ ถามถงึ ตวั เอง็ ไมไ่ ดถ้ ามถงึ พระราม เอง็ น่ะ ลูกใคร” หนุมานยมิ หวานจอ๋ ย “ลกู พระพายจะ้ เกง่ หรอกจะ้ ใครฆา่ กไ็ มต่ าย แปลง กายไดส้ ารพดั ” “หอื ? แปลงรา่ งไดก้ ไ็ อม้ ดแดงสวิ ะ มนั เลกิ ฉายไปนาน แลว้ ไมใ่ ช่หรอื ” ทหารพระรามหวั เราะจนเหน็ ฟนั หลอ “เลกิ ฉายนานแลว้ จะ้ แต่มมี ดมแี มงอะไรออกมายวั เยยี ไป หมด ดกู นั ไมห่ วาดไมไ่ หวสงสยั จะเป็นลูกหลานไอม้ ดแดง” ฤษอี มยมิ “อะไรๆมนั กส็ พู้ าวเวอ่ รเ์ รนเจอ้ รไ์ มไ่ ดห้ รอก ไอห้ ลานเอ๋ย ตาดแู ลว้ ตาชอบมาก อหี นูทมี นั เป็นเรนเจอ้ รต์ วั สชี มพนู นั น่ะ หน้าตามนั น่ารกั ดี ตายงั เอารปู มนั มาตดิ ในหอ้ งนอน” หนุมานหวั เราะคกิ คกั “หนูกม็ รี ปู ตดิ ทหี อ้ งนอนเหมอื นกนั จะ้ แตเ่ ป็นรปู โซระ”

“ออื เอง็ นีมนั ทะลงึ ไมใ่ ช่เล่น คราวหลงั ผา่ นมาแวะเอามา ฝากตาบา้ งสวิ ะ งา่ เอง็ รบี ไปตามหานางสดี าไดแ้ ลว้ ชกั ชา้ พระรามจะตามมาเหยยี บ ไปดมี ชี ยั นะหลานเอ๊ย” หนุมานลงกราบฤษแี ลว้ กท็ ะยานเหาะขนึ ฟ้ ามงุ่ ตรงไปที อทุ ยานของทศกณั ฐ์ ทอี ุทยานนนั มที หารยกั ษร์ ะวงั รกั ษาเขม้ งวดกวดขนั มาก หนุมานเหน็ วา่ ขนื บุกเขา้ ไปกค็ งตอ้ งรบกนั ยบั แลว้ กไ็ มร่ วู้ า่ นางสดี าจะอยหู่ รอื เปล่า คดิ แลว้ จงึ แปลงกายเป็น ลงิ น้อยหอ้ ยโหนต้นไมล้ ่วงเขา้ ไปในอุทยาน ทหารยกั ษเ์ หน็ เขา้ กไ็ มน่ ึกสงสยั ในเวลานนั ทศกณั ฐก์ ย็ กพลเขา้ สวนไปหานางสดี า ความที เจา้ ยศเจา้ อยา่ ง เพยี งแต่มาเกยี วนางสดี ากย็ กพลมามากมาย ราวอเมรกิ าสง่ ทหารไปรบในอริ กั พอนางสดี าเหน็ ทศกณั ฐเ์ ขา้ มาหากเ็ มนิ หน้าหนี ยกั ษเ์ จา้ ชูก้ ไ็ มก่ ระดาก กลบั เขา้ โลมนาง ดว้ ยคาํ หวาน “แมส่ ดี าจา๋ แมง่ ามสามโลก มานงั ชมสวนอยอู่ ยา่ งนียงุ กดั แมบ่ า้ งหรอื เปล่า ถ้ามยี งุ มากดั พจี ะสงั ทหารใหไ้ ล่จบั ยงุ มาเชอื ด คอทงิ ใหห้ มด แฮ่ะๆ หนั มาพูดกบั พบี า้ งสจิ ๊ะ”

“ฉนั ไมม่ อี ะไรจะพดู กบั แก” นางสดี าพดู ทงั คอแขง็ “ไมม่ อี ะไรจะพูด ยมิ ใหพ้ ดี ูกไ็ ดจ้ ะ้ เหน็ แมย่ มิ แลว้ พไี ม่ ตอ้ งกนิ ขา้ วไปสามวนั ” คราวนีนางสดี าหนั มาตวาด “ไปใหพ้ น้ หน้า ไอย้ กั ษบ์ า้ กาม ไอย้ กั ษช์ กี อ ฉันอยกู่ บั ผวั ฉนั ดดี แี กเสอื กจบั ตวั ฉนั มาทําไม ปา่ นนีผวั ฉนั ไมไ่ ปหาผูห้ ญงิ ใหมแ่ ลว้ หรอื ไอช้ บิ หาย ดแี ตท่ าํ ใหช้ าวบา้ นเขาเดอื ดรอ้ น ยกั ษอ์ ยา่ งมงึ เกดิ มาหนกั แผน่ ดนิ แทๆ้ ความดไี มม่ ที ํา ตงั หน้า ตงั ตาจะทาํ แต่ความชวั เหมอื นพอ่ แมไ่ มเ่ คยสงั สอน อปั รยี ส์ ี กบาลอะไรอยา่ งนี นีดนี ะวา่ กถู อื ศลี แปดกูถงึ สงบปากสงบคาํ ได้ มา่ ยงนั แมด่ า่ เชด็ เมด็ เลยมงึ ” ทศกณั ฐท์ าํ หน้าตมู จะพดู อะไรอกี กก็ ลวั นางสดี าจะยงิ โกรธ ไปใหญ่ จงึ มาลงทนี างขา้ หลวงซงึ สงั ไวใ้ หโ้ อโ้ ลมใหน้ างสดี าใจ ออ่ น “อพี วกนีกเ็ ลยี งไวเ้ ปลอื งขา้ วสุก สงั ไวน้ านแล้วใหพ้ วกมงึ เกลยี กล่อมแมส่ ดี ากท็ าํ กนั ไมไ่ ด้ คอยดนู ะถา้ กกู ลบั มาอกี แล้ว แมส่ ดี ายงั ไมใ่ จออ่ นกจู ะฆา่ พวกมงึ เสยี ใหห้ มด”

วา่ แล้วพญายกั ษก์ พ็ าไพร่พลกลบั ปราสาทไป พวกนาง ขา้ หลวงนึกกลวั ตายกเ็ ลน่ งานนางสดี าบา้ ง “ยงั ไงยะหลอ่ น จะเล่นตวั ไปถงึ ไหน ผวั กม็ แี ลว้ ไมใ่ ช่ สาวซงิ เป็นเมยี เจา้ นายฉนั มนั ไมด่ ตี รงไหน ใครๆกเ็ กรงกลวั บารมที า่ น ผวั หล่อนมอี ะไรดี เทยี วเดนิ ท่อมๆในปา่ หาฝินสบู ชาตนิ ีไมม่ อี นาคต บา้ นเมอื งตวั เองกร็ กั ษาไวไ้ มไ่ ด้ คอยดนู ะ ถา้ หลอ่ นยงั ดอื ดา้ นกบั นายฉนั ตอ่ ไปละ่ ก็ ฉนั ไมเ่ อาหลอ่ นไวแ้ น่ ถา้ เจา้ นายจะฆา่ พวกฉนั ฉนั กจ็ ะฆา่ หล่อนใหห้ ายแคน้ เสยี กอ่ น” นางสดี าเจอของจรงิ เขา้ กใ็ บร้ บั ประทาน รบี หนีเขา้ ไปใน หอ้ งนอน พวกนางขา้ หลวงจบั กลุ่มนินทานางสดี ากนั จนดกึ ดนื กห็ ลบั ไป นางสดี าเหน็ พวกขา้ หลวงหลบั กนั หมดแลว้ กม็ านงั รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื ใตต้ น้ โศกสงสารตวั เอง เหน็ ชวี ติ ไมม่ อี นาคต ถา้ ไมย่ อมเป็นเมยี ทศกณั ฐก์ ค็ งถูกนางขา้ หลวงฆา่ ตาย จงึ ตดั สนิ ใจเอาสไบมารวบเขา้ เป็นเกลยี ว แลว้ ผูกโยงเขา้ กบั กงิ โศก เหยยี บกอ้ นหนิ ขนึ ผกู คอกบั สไบแลว้ กท็ งิ ตวั ลงมา หนุมานเหน็ เขา้ กต็ กใจ รบี โจนเขา้ มาอมุ้ นางสดี าแกผ้ า้ สไบทคี อออก พอนางสดี าเหยยี บพนื ได้ เหน็ ลงิ มาช่วยชวี ติ ไวก้ โ็ กรธ

“เหม่ ไอล้ งิ จอ๋ ใครใชใ้ หม้ งึ เขา้ มาช่วยกู มงึ นีเสอื กจรงิ เป็นลงิ ไมอ่ ยตู่ ามประสาลงิ ” หนุมานกลายรา่ งเป็นพญาวานรตามเดมิ ลงกราบนางสดี า แลว้ ทลู วา่ “พระแมเ่ จา้ หมอ่ มฉนั ชอื หนุมานเป็นทหารพระราม พระองค์ ใชใ้ หห้ มอ่ มฉนั มาสง่ ขา่ ววา่ กําลงั พาพลลงิ บกุ มาลงกาเพอื มาช่วย พระแมเ่ จา้ เพคะ” นางสดี าเขมน้ มองหนุมาน แลว้ จงึ วา่ “เอง็ อยา่ มาโกหกขา้ ไอจ้ อ๋ ถา้ เอง็ เป็นทหารพระราม ทําไมขา้ ไมเ่ คยเหน็ หน้าเอง็ เลย” “โธ่ กห็ มอ่ มแมถ่ ูกจบั มากอ่ นนีเพคะ หมอ่ มฉนั มาถวาย ตวั หลงั จากทที ศกณั ฐม์ นั จบั หมอ่ มแมม่ าแลว้ ถ้าหมอ่ มแมไ่ ม่ เชอื กด็ นู ีเพคะ” วา่ แลว้ หนุมานกค็ วกั แหวนกบั สไบออกมาจากเอวถวาย นางสดี า นางสดี ารบั มาดแู ล้วกว็ า่

“แหวนกบั สไบนีทศกณั ฐม์ นั กร็ คู้ วาม เอง็ เป็นสปายของ ทศกณั ฐม์ าลวงขา้ ใหต้ ายใจกระมงั ” หนุมานเกาหวั แกรกๆ “แหม หมอ่ มแมน่ ีเชอื ยากชบิ หายเลย ดนี ะทหี มอ่ มฉนั เฉลยี วใจถงึ ไดถ้ ามพระผวั ของหม่อมแมม่ าก่อน อา้ จาํ ไดไ้ หม เพคะ เมอื ครงั พระรามไปยกคนั ศรทเี มอื งมถิ ลิ า ท่านไดเ้ ล่นหู เล่นตากบั หมอ่ มแมท่ บี ญั ชรปราสาทจนเกดิ เลฟิ แอท้ เฟิสทไ์ ซท้ ”์ คราวนีนางสดี าอายมว้ นตว้ น “ผวั ขา้ บอกเอง็ หรอื แหม ปากบอนจรงิ ๆ กนิ ในทลี บั แลว้ มาไขในทแี จง้ ” “อา้ ว ถา้ ไมบ่ อกหมอ่ มแมจ่ ะเชอื หมอ่ มฉนั หรอื เพคะ งา่ ไหนๆหมอ่ มฉนั กม็ าพบหมอ่ มแมแ่ ลว้ หมอ่ มแมก่ ลบั ไปกบั หมอ่ มฉนั เสยี เลยจะดกี วา่ ” “หา? กลบั ยงั ไงวะ” หนุมานยดื อกขนึ ในทา่ เบ่ง แลว้ จงึ วา่

“หมอ่ มฉนั จะยดื ตวั ขนึ ใหเ้ ท่าคงิ คองในหนงั หมอ่ มแมเ่ คย ดไู หมเพคะ” นางสดี าพยกั หน้า “เคย ของใหมข่ า้ ดทู ลี โิ ด้ ของเก่าขา้ ดจู ากยตู ูบ” “นนั แหละจะมะคะ หมอ่ มลูกจะยดื ตวั ออกใหเ้ ทา่ นนั แลว้ จะใหห้ มอ่ มแมน่ งั ในมอื หมอ่ มลกู แลว้ หมอ่ มลูกจะเหาะกลบั ไป หาพระรามทเี ขาคนั ธมาทน์จะมะคะ” นางสดี าคดิ อยู่ครู่หนึงแล้วจงึ วา่ “ทาํ อยา่ งนีไม่ดแี น่ จะเขา้ ทาํ นองเจ๊กลากไปไทยลากมา ขา้ เป็นผูห้ ญงิ ขา้ เสยี หาย หากพระรามยงั รกั ขา้ อย่กู ต็ อ้ งยก ทพั มาทาํ สงครามพาตวั ขา้ กลบั ไป พระองคก์ จ็ ะไดเ้ กยี รตยิ ศ ขา้ กย็ งั รกั ษาศกั ดศิ รเี อาไวไ้ ด้ นี ไอจ้ อ๋ ตงั แต่เอง็ ไปอยกู่ บั พระรามน่ะ เหน็ มผี หู้ ญงิ ไปยมุ่ ยา่ มดว้ ยไหมวะ” ไอจ้ อ๋ ยกมอื ปิดปากหวั เราะคกิ คกั “เหน็ มอี ยสู่ องสามคนจะมะคะ ดเู หมอื นจะเป็นโคโยตที ี รชั ดาฯ”

นางสดี าทําตาโต “หา? จรงิ หรอื วะ เอาโคโยตมี าเลยี งกช็ บิ หายเท่านนั เอง กลบั ไปไดเ้ มอื ไรแมแ่ หกอกเสยี ใหห้ มดเลย ตอนเราอยดู่ ว้ ยเตน้ ใหด้ ูกบ็ ่นวา่ ไมอ่ ยากดู พอเราไมอ่ ยดู่ นั เอาโคโยตมี าด”ู คราวนีหนุมานหวั เราะงอหาย “เปล่าหรอกเพคะ หมอ่ มฉนั พูดเลน่ พระรามท่านไมเ่ คย ยงุ่ เกยี วกบั ผหู้ ญงิ หรอกเพคะ” “อา้ ว ไอน้ ีพูดใหก้ ใู จหาย เดยี วแมเ่ หยยี บอกเสยี นี เอาละ หมดเรอื งแลว้ เอง็ รบี กลบั ไปบอกผวั ขา้ ใหร้ บี ยกทพั มา ขนื ชกั ชา้ ขา้ ใจอ่อนขนึ มากจ็ ะเสรจ็ ทศกณั ฐเ์ ทา่ นนั เอง” “หมอ่ มแมไ่ มไ่ ปกบั หมอ่ มลกู จรงิ ๆหรอื เพคะ” “ไมไ่ ป เอง็ อยา่ มาเซา้ ซี รบี ไปไดแ้ ลว้ ” หนุมานเหน็ วา่ นางสดี าไมเ่ อากบั แผนของตวั กถ็ วายบงั คม แลว้ กลายรา่ งเป็นลูกลงิ หอ้ ยโหนออกมา พอหา่ งนางสดี ามา มากแลว้ กค็ ดิ จะตดั ตอนยกั ษใ์ หเ้ หลอื น้อยลง จงึ อาละวาดหกั กงิ ไมใ้ นสวนระยาํ ยบั ไปมาก พวกยกั ษเ์ ฝ้ าสวนกม็ าไล่จบั หนุ

มาน กถ็ ูกฆา่ ตายไปหมด พวกทหารยกั ษเ์ ขา้ มาสบู้ า้ งกโ็ ดน ฆา่ ตายไปมาก จนตอ้ งไปตามสหสั กมุ ารมาปราบ สหสั กุมาร กย็ กทพั ออกมาปราบลูกลงิ แตไ่ พรพ่ ลของตวั กถ็ ูกลูกลงิ ฆา่ ตาย เกลยี ง สหสั กมุ ารโกรธมาก จงึ แผลงศรออกมาพรอ้ มกนั พนั ตนกพ็ นั ดอก แต่หนุมานกร็ วบเอาศรทงั พนั ดอกนนั มาหกั ทงิ เสยี จนหมด แล้วหนุมานกเ็ ขา้ เขน่ ฆา่ สหสั กมุ ารจนตายหมด ทงั พนั ตน พวกพลยกั ษเ์ หน็ นายตายเกลยี ง จงึ รบี วงิ ไปแจง้ กบั มโหทรผเู้ ป็นรฐั มนตรวี า่ การกระทรวงมหาดไทย มโหทรไม่ กลา้ ตดั สนิ ใจเอง จงึ เขา้ ไปทูลความกบั ทศกณั ฐ์ ทศกณั ฐ์ ทราบแลว้ กน็ ิงคดิ แล้วจงึ วา่ “ไอล้ ูกลงิ นีคงไมใ่ ช่สตั วธ์ รรมดา ดรี า้ ยมนั จะเป็นภตู ผแี ปลง มา เฮย้ มโหทร เอง็ จงไปตามอนิ ทรชติ ลูกขา้ มาปราบไอล้ งิ ตวั นี อยา่ บอกวา่ ลกู ลงิ ธรรมดานะโวย้ มนั จะน้อยใจวา่ พอ่ ให้ ไปปราบลงิ บอกวา่ เป็นภูตผแี ปลงมานะ” มโหทรรบั คาํ บญั ชาแล้วกร็ บี ไปเฝ้ าอนิ ทรชติ ทลู วา่ ทศกณั ฐ์ ใหไ้ ปปราบลงิ แปลง อนิ ทรชติ กย็ กพลไปยงั อุทยาน เหน็ หนุ มานหกั กงิ ไมเ้ ล่นกช็ หี น้าตวาดวา่

“ไอล้ งิ ปา่ ทําไมบงั อาจมาเล่นซนในอทุ ยาน มงึ จะหาที ตายหรอื ยงั ไง” หนุมานเดด็ ลกู พทุ รามากดั แลว้ หวั เราะชอบใจ “ทตี ายน่ะขา้ เหน็ มแี ต่พวกเอง็ เทา่ นนั เหน็ ไหมนอนตาย เกลอื นกลาดไปทงั สวน ใครทําใหข้ า้ ตายไดก้ ช็ ่วยเขา้ มาทําใหด้ ู หน่อยเถอะวะ” อนิ ทรชติ โกรธนกั สงั ไพร่พลใหเ้ ขา้ จบั ตวั หนุมาน แต่ก็ ถกู หนุมานฆา่ ตายเสยี เกอื บหมด อนิ ทรชติ เขา้ สูเ้ องกเ็ อาชนะ หนุมานไมไ่ ด้ จงึ เอาศรนาคบาศมายงิ ใส่ ศรนนั กก็ ลายเป็น นาคมารดั ตวั หนุมานไว้ ทจี รงิ หนุมานจะเบง่ ตวั ใหน้ าคตวั ขาด ไปเสยี กไ็ ด้ แต่อยากจะเลน่ กบั พวกยกั ษใ์ หส้ นุกเขา้ ไปอกี จงึ แกลง้ ทําเป็นสลบไป อนิ ทรชติ กส็ งั ใหเ้ อาโซม่ ามดั หนุมานเอาไว้ แลว้ จงึ ไปรายงานกบั ทศกณั ฐ์ ทศกณั ฐก์ ส็ งั ใหป้ ระหารเสยี แต่ ไมว่ า่ เพชฌฆาตจะใชว้ ธิ ไี หนกฆ็ า่ หนุมานไมไ่ ด้ หนุมานกลบั สะบดั โซ่จนขาดแล้วไล่อาละวาดเอากบั พวกยกั ษ์ ทหารยกั ษ์ ไปทูลทศกณั ฐ์ ทศกณั ฐก์ ว็ า่ ใหไ้ ปตามหนุมานมา ใหบ้ อกไป วา่ ไมฆ่ า่ แลว้ แตอ่ ยากจะพดู ดว้ ย หนุมานกย็ อมมาเฝ้ าทศกณั ฐ์ เจา้ กรงุ ลงกาพจิ ารณาลงิ ปา่ แลว้ กว็ า่

“ไอล้ งิ จอ๋ ขา้ รูว้ า่ เอง็ ไมใ่ ชล่ งิ ธรรมดา เมอื เอง็ ไมอ่ ยาก บอกขา้ วา่ เอง็ เป็นใครกแ็ ลว้ ไป สําหรบั โทษของเอง็ ขา้ จะยกให้ หากวา่ เอง็ จะยอมอยทู่ ํางานใหข้ า้ ” หนุมานเงยหน้าขนึ ทาํ ตาละหอ้ ย “พระองคจ์ ะใหห้ มอ่ มฉนั ทาํ งานตําแหน่งอะไรพะยะ่ คะ่ ” “ใหเ้ ป็นองครกั ษข์ า้ ไงล่ะ ไมใ่ ช่จะเป็นกนั ไดง้ า่ ยๆนะโวย้ ” “ขอเดชะ ทมี พี ระกรณุ าดงั นีกเ็ ป็นบุญของหมอ่ มฉนั แต่ หมอ่ มฉนั ถูกทบุ ตปี างตาย เหน็ จะมชี วี ติ อยไู่ ปไมน่ าน ถา้ ทรง เมตตาหมอ่ มฉนั แลว้ กโ็ ปรดประหารหมอ่ มฉนั เสยี ดกี วา่ ” ทศกณั ฐท์ าํ ตาปรบิ ๆ “ยงั งนั หรอกเรอะ แลว้ ขา้ จะฆา่ เอง็ ยงั ไงละ่ ใชม้ าหลาย วธิ แี ลว้ ทงั ฟนั ทงั แทง เอากระบองใหญ่เท่าตน้ ตาลตี จนเอา ชา้ งเหยยี บเอง็ ยงั ไมเ่ ป็นไร แลว้ จะใชว้ ธิ ไี หนถงึ จะฆา่ เอง็ ไดล้ ่ะ” หนุมานยมิ กรมิ วางแผนทจี ะเล่นงานยกั ษใ์ หว้ อดวายได้ แลว้ จงึ ทลู วา่

“หมอ่ มฉนั ไดพ้ รวา่ จะไมต่ ายดว้ ยอาวธุ จงึ ไมม่ ใี ครทาํ อะไร หมอ่ มฉนั ได้ แต่ถา้ จะประหารใหไ้ ดก้ ต็ อ้ งใชส้ าํ ลกี บั ผา้ ชบุ นํามนั ยางมาพนั ทงั ตวั แลว้ เอาฟางมามดั รอบตวั พอจดุ ไฟเผาเขา้ หมอ่ มฉนั กจ็ ะมอ่ งเทง่ ไปเองพะยะ่ คะ่ ” “ออื เอง็ นีแปลก บอกวธิ ฆี า่ ตวั เองใหค้ นอนื เขาฆา่ เอา เถอะ ขา้ จะจดั การให้ เฮย้ เดก็ ๆโวย้ จดั การเอาผา้ เอา นํามนั ยางมาตามทมี นั บอก” พวกเพชฌฆาตตา่ งหาผา้ หาฟางและสงิ ของตา่ งๆมาทํา ตามทหี นุมานบอก พอพนั พอกและมดั กนั แน่นหนาดแี ลว้ กจ็ ุด ไฟขนึ ไฟกล็ ุกโชตชิ ่วงโชตนาการ หนุมานกก็ ลายเป็นลูกไฟ วงิ ได้ แกกเ็ ลยวงิ ปา่ ยไฟทมี อื ทตี วั ไปตามผา้ ผอ่ นทวั ทังวงั เขา้ ทไี หนตดิ ไฟทนี นั ไฟกไ็ หมก้ รงุ ลงกาโชตชิ ่วงไปทงั กรงุ ทศกณั ฐ์ ตอ้ งขนญาตวิ งศพ์ งศาขนึ บุษบก แลว้ เหาะลภี ยั ไปอยทู่ เี ขาสตั นา ครี ี หนุมานเผากรงุ ลงกาแลว้ กเ็ หาะลงทะเลเพอื ดบั ไฟทที ่วมตวั อยู่ ไฟนนั กด็ บั ไดห้ มดเวน้ แต่ทปี ลายหาง ดาํ ผดุ ดาํ วา่ ย อยา่ งไรไฟทปี ลายหางนันกไ็ มด่ บั หมดทา่ เขา้ หนุมานกเ็ หาะ

ไปหาพระนารทฤษแี ลว้ เล่าความใหฟ้ งั ฤษฟี งั แลว้ กห็ วั เราะ บอกวา่ “ไอจ้ อ๋ เอ๊ย เอง็ นีฉลาดแต่ไมเ่ ฉลยี ว เมอื ใชน้ ําบ่อใหญ่ดบั ไมไ่ ดก้ ล็ องใชน้ ําบอ่ น้อยดบั สวิ ะ” หนุมานฟงั พระฤษแี ลว้ กท็ ําตาปรบิ ๆ “นําบอ่ น้อยของตาคอื อะไรละ่ จ๊ะ” “กค็ ดิ เอาสวิ ะ เอง็ ฉลาดเอง็ กค็ ดิ ได”้ “โธ่ ตากท็ าํ ยกั ทา่ เดยี วหนูกเ็ ผาอาศรมตาเสยี หรอก” ฤษสี ะดงุ้ โหยง “อ๊ะ อยา่ นะโวย้ ขนื มาเผาอาศรมขา้ พอ่ ตหี ลงั หกั เลย โดนปลงิ เกาะคางคราวก่อนยงั ไม่เขด็ หรอื ” หนุมานยมิ แหง้ ๆ นงั คดิ ปรศิ นาของฤษอี ยคู่ รูห่ นึงกค็ ดิ ได้ จงึ ควา้ หางทมี ไี ฟตดิ มาอมไวใ้ นปาก ไฟนนั กด็ บั ได้ หนุมาน จงึ ลาพระเจา้ ตากลบั เขาเหมตริ นั เลา่ วรี กรรมของตวั ใหอ้ งคต กบั ชมพพู านฟงั แลว้ จงึ พาพลลงิ เดนิ ทางกลบั เขาคนั ธมาทน์

ฝา่ ยทศกณั ฐเ์ มอื ถกู ลงิ วางเพลงิ เมอื งจนวายวอดแลว้ กค็ ดิ สรา้ งเมอื งใหม่ แตจ่ ะสรา้ งเองกไ็ มไ่ ดเ้ กยี รติ แถมยงั เหนือย และตอ้ งรอนาน จงึ สงั เปาวนาสรู ผเู้ ป็นอธบิ ดกี รมวงั ใหไ้ ปแจง้ กบั พระอนิ ทรใ์ หม้ าสรา้ งเมอื งให้ พระอนิ ทรน์ นั เมอื แพอ้ นิ ทรชติ กเ็ ขด็ เขยี วกนั อยเู่ ลยไมก่ ลา้ หอื กบั พวกยกั ษ์ จงึ สงั ใหพ้ วก เทวดาไปชว่ ยกนั สรา้ งกรงุ ลงกาขนึ มาใหม่ พระพริ ุณกบ็ นั ดาล ใหฝ้ นตกลงมาดบั ไฟจนหมด พอโดนแดดแหง้ แลว้ พระพายก็ บนั ดาลใหเ้ กดิ ลมเปา่ เอาเศษซากต่างๆลอยไปตกทะเลจนเกลยี ง เทวดาซสี ามกช็ ่วยกนั ขบั รถบดปรบั ดนิ ใหเ้ รยี บ เสรจ็ แล้วพระ วษิ ณุกรรมกเ็ นรมติ เมอื งใหมข่ นึ มาใหเ้ หมอื นเดมิ เสรจ็ งานแลว้ พระวษิ ณุกรรมกเ็ อาบลิ ไปขอเบกิ เงนิ จากทศกณั ฐ์ แตท่ ศกณั ฐ์ ทาํ หน้าตายแลว้ ชกั ดาบซามไู รมาวางบนโต๊ะ ทาํ ใหพ้ ระวษิ ณุ กรรมตอ้ งรบี ลา่ ถอยกลบั สวรรคไ์ ป ทศกณั ฐพ์ าญาตโิ ยมทงั หมดขนึ บุษบกแลว้ พาวนดพู ระนคร กนั จนทวั เมอื แยกยา้ ยกนั เขา้ จบั จองปราสาทราชฐานตาํ หนกั ตา่ งๆแลว้ เจา้ กรงุ ลงกาจงึ สงั ใหเ้ ปาวนาสูรจดั พธิ สี มโภชพระ นครเจด็ วนั เจด็ คนื จา่ ยเบยี เลยี งซอื เนือซอื ถกึ เลยี งดพู ลยกั ษ์ ทงั หลายใหอ้ มิ หนําทวั กนั

ฝา่ ยพญาลงิ ทงั สามกเ็ ดนิ ทางกลบั ถงึ เขาคนั ธมาทน์ มาถงึ ทปี ระทบั กไ็ มเ่ หน็ พระราม พวกลงิ ทหารยามกบ็ อกวา่ พระราม ไปลงสรงทเี ฉลมิ บุรี ทงั สามกต็ ามไปถงึ เฉลมิ บรุ ี พระรามสรง นําขดั ขไี คลเรยี บรอ้ ยแล้วกน็ ุ่งผา้ ขาวมา้ เดนิ ขนึ ฝงั เหน็ พญาลงิ ทงั สามนงั ถวายบงั คมอยกู่ ต็ รสั ทกั วา่ “วา่ ยงั ไงวะ ไอส้ ามตวั ไดเ้ รอื งไหม” หนุมานยมิ กรมิ รบี ทลู เอาความดคี วามชอบวา่ “ไดเ้ รอื งพะยะ่ ค่ะ หมอ่ มฉนั เอาแหวนกบั สไบไปถวาย หมอ่ มแมส่ ดี าแล้ว ทแี รกทา่ นไมเ่ ชอื แตพ่ อหมอ่ มฉนั เล่าเรอื ง เลฟิ แอท้ เฟิสทไ์ ซท้ ท์ ่านกเ็ ชอื ท่านยงั สบายดอี ยพู่ ะยะ่ คะ่ ยงั ไม่ ถกู ทศกณั ฐป์ ลํา แต่ถา้ พระองคไ์ ปชว่ ยชา้ กไ็ มแ่ น่ กอ่ นออกจาก กรงุ ลงกามาหมอ่ มฉนั กจ็ ดั การเผากรงุ เสยี วอดวายเลยพะยะ่ คะ่ ” พระรามขมวดพระขนง “อะไรของเอง็ เผากรงุ ลงกา” “อา้ ว พวกยกั ษม์ นั ฆา่ หมอ่ มฉนั ไมไ่ ด้ หมอ่ มฉนั เลยออก อุบายใหม้ นั จดุ ไฟทตี วั หมอ่ มฉนั แลว้ หมอ่ มฉนั กว็ งิ เพ่นพา่ นไป ทวั กรงุ ไฟเลยไหมก้ รงุ ลงกาวอดวายหมดเลยพะยะ่ คะ่ ”

พดู จบหนุมานกห็ วั เราะคกิ คกั แตพ่ ระรามกระทบื บาทดงั ตบุ้ แลว้ กย็ กพระบาทขนึ มาถู สดู พระโอษฐเ์ บาๆเพราะกระทบื ถกู กอ้ นกรวดเขา้ “ไอห้ นุมาน ไอล้ งิ สรู่ ู้ กใู ชใ้ หม้ งึ ไปสง่ ขา่ วเมยี กู มงึ เสอื กไปเผากรงุ ลงกา ปา่ นนีเมยี กูไมก่ ลายเป็นไก่ปิงไปแล้วหรอื ไอเ้ ปรต” คราวนีหนุมานทําหน้าแหย แลว้ ทูลเสยี งอ่อย “ไมเ่ ป็นหรอกพะยะ่ คะ่ อุทยานมนั อยนู่ อกเมอื ง ไฟคงไป ไมถ่ งึ ” พระรามถอนพระทยั ใหญ่ “ถงึ ยงั งนั ทศกณั ฐม์ นั กอ็ าจจะโกรธวา่ มงึ เป็นต้นเหตุ แลว้ ไปเอาโทษกบั เมยี กูกไ็ ด้ มนั อาจจะฆา่ เมยี กูเสยี กไ็ ด”้ หนุมานทาํ ตาปรบิ ๆ ทลู วา่ “คงไมเ่ ป็นเช่นนนั ดอกพะยะ่ ค่ะ ทศกณั ฐม์ นั รกั หมอ่ มแม่ ยงั กะดวงใจ อกี อยา่ งหมอ่ มฉนั กแ็ ปลงกายเป็นลงิ ปา่ มนั ไมร่ ู้ วา่ หมอ่ มฉนั เป็นทหารของพระองค์ มนั คงไมท่ ําอะไรกบั หมอ่ ม

แม่ แต่ถา้ เกดิ เหตุกบั หมอ่ มแมเ่ พราะหมอ่ มฉนั จรงิ หมอ่ มฉนั กย็ อมถวายชวี ติ พะยะ่ คะ่ ” พระรามถอนฉิว “ถวายชวี ติ กะหา่ อะไร ใครจะฆา่ มงึ ใหต้ ายไดล้ ่ะ ไอเ้ ปรต” วา่ แลว้ กห็ นั ไปทางองคตกบั ชมพูพาน “เฮย้ เอง็ สองตวั ล่ะ มคี วามเหน็ ยงั ไงในเรอื งนี ขา้ ควร จะลงโทษไอห้ นุมานยงั ไง” องคตหวั เราะจนเหน็ ฟนั หลอ “พระองคอ์ อกกฎหมายนิรโทษกรรมใหห้ นุมานเถดิ พะยะ่ คะ่ คงไมเ่ กดิ เรอื งรา้ ยกบั พระมเหสี เอาไวไ้ ดค้ วามวา่ เกดิ เรอื งคอ่ ย จดั การกบั มนั เวลานียงั ตอ้ งใชห้ นุมานเป็นกาํ ลงั ในการทํา สงครามพะยะ่ คะ่ ” พระรามพยกั พระพกั ตร์ กระแอมเบาๆ แลว้ หนั มาเล่น บทเจา้ นายใจดี “ขา้ กว็ า่ ยงั งนั แหละ ทเี อะอะไปกเ็ พอื เตอื นมนั ทหี ลงั จะ ไดไ้ มบ่ มุ่ บ่ามอกี นี เฮย้ ไอห้ นุมาน ก่อนพวกเอง็ ไปขา้ ได้

ออกปากว่าใครทาํ สาํ เรจ็ กลบั มาเวลาไหน ขา้ ทรงอะไรอยู่กจ็ ะ ใหส้ งิ นนั เวลานีขา้ ทรงผา้ ขาวมา้ อยู่ ขา้ กจ็ ะแกใ้ หเ้ อง็ ตามที ไดส้ ญั ญาไว”้ หนุมานอา้ ปากหวอ “วา้ พระองคก์ โ็ ป๊ แยส่ พิ ะยะ่ คะ่ เป็นคนอยูด่ ๆี กด็ อี ยแู่ ล้ว อยา่ กลายร่างเป็นเปรตเลยพะยะ่ ค่ะ” “แลว้ กนั ขา้ กเ็ อาผา้ แหง้ มาเปลยี นก่อนสโิ วย้ ไมใ่ ชจ่ ะแก้ สง่ ใหเ้ อง็ แลว้ ขา้ กย็ นื ลอ่ นจอ้ นเยย้ ฟ้ าทา้ ดนิ ” หนุมานฟงั แล้วกท็ าํ ตาละหอ้ ย “เปลยี นเครอื งทรงเป็นเครอื งกษตั รยิ เ์ สยี กอ่ นแลว้ คอ่ ยเอา เครอื งกษตั รยิ ป์ ระทานใหห้ มอ่ มฉนั ไมด่ กี วา่ หรอื พะยะ่ คะ่ ” พระรามสนั เศยี ร “ไมไ่ ดห้ รอก มนั จะผดิ คาํ พดู เฮย้ ไอจ้ อ๋ โวย้ ไปเอา ผา้ ขาวมา้ ผนื ใหมม่ าใหข้ า้ ท”ี

ลงิ ทคี อยรบั ใชอ้ ยู่รบี วงิ ไปทพี ลบั พลาแลว้ หยบิ ผา้ ขาวมา้ มา ใหพ้ ระราม พระรามจดั การผลดั ผา้ แล้วโยนผนื เปียกมาใหห้ นุ มาน หนุมานสะดงุ้ โหยง รบี รบั เอาไวแ้ ล้วถามวา่ “พระองคจ์ ะไมซ่ กั ก่อนหรอื พะยะ่ ค่ะ” “ซกั ทาํ ไมวะ เอง็ เอาไปตากใหแ้ หง้ แลว้ เกบ็ เอาไว้ หรอื เอง็ จะเอามานุ่งอาบนําขา้ กไ็ มว่ า่ เพราะขา้ ใหเ้ อง็ แลว้ ” วา่ แลว้ นารายณ์อวตารกเ็ สดจ็ ไปยงั พลบั พลา ทรงเครอื ง กษตั รยิ แ์ ลว้ จงึ เสดจ็ ออกขนุ นาง ปรกึ ษาเรอื งการทําสงคราม กบั ยกั ษ์