อาจารย์น้อยที่ข้าพเจ้ารู้จัก

1 ตอนท่ี1 ในปีพ.ศ.2546 ที่ผมได้เข้าเรียนระดับปวช.แผนกวิจิตรศิลป์ ที่วิทยาลยั อาชีวศึกษาเสาวภา ชื่อของอาจารย์”น้อย”บุญธรรม รัตนวงกต เป็นครูสอน วิชาปั้นที่แผนกวิจิตรศิลป์ เป็นครูที่ดุ(มาก)คนนึงในมุมมองของผม อาจารย์น้อยจะเข้มในเรื่องระเบียบวินัยมากโดยเฉพาะเคร่ืองแต่งกายและ ทรงผม ซึ่งสาเหตุเป็นเพราะในตอนนั้นอาจารย์น้อยเป็นหัวหน้างาน ปกครอง ถึงแม้อาจารย์น้อยจะเข้มในเรื่องระเบียบมาก แต่กระนั้นผมกับ เพื่อนๆพวกเรามักจะพยายามหาทางแต่งกายผิดระเบียบกันอยู่เรื่อยและ มักจะหลบหลีกไม่พ้นสายตาของอาจารย์น้อยเลย ในห้องปั้นตอนที่ผม เรียนภาพที่เห็นส่วนใหญ่นอกจากจะเป็นงานในวิชาปั้นที่อาจารย์สอนแล้ว ยงั มกี องเส้อื กองกางเกง กองรองเท้าทีผ่ ิดระเบียบท่อี าจารย์นอ้ ย(ชอบ)ยึด มาจากนักเรียน ดูเหมือนจะเป็นของสะสมของอาจารย์ไปเสียแล้วในตอน นั้น แต่ถึงอาจารย์จะดูดุและเป็นหัวหน้างานปกครองซึ่งมีภาระงานที่ยุ่ง วุ่นวายอาจารย์ก็ไม่เคยทอดทิ้งการสอนผมและเพือ่ นๆเลย มีคำพูดนึงที่ทำ ให้อาจารย์น้อยดูหล่อมากในตอนนั้นคือ “พวกเรามีหน้าที่ฝัน ครูจะทำฝัน ของเราใหเ้ ปน็ จรงิ ” ซ่ึงคำพูดน้ีผมเองก็ยังเคยไดย้ ินในนกั เรยี นร่นุ ปัจจุบันท่ี อาจารย์ได้สอน วิชาปั้นถ้าใครเคยได้สัมผัสจะรู้ได้เลยว่าเป็นวิชานึงที่หนัก มากเพราะต้องมองในเรื่องมิติให้ออก ต้องผ่านการทำพิมพ์ และหล่องาน เป็น งานเราท่คี ดิ และปัน้ จึงจะสำเร็จ ซึ่งอาจารยน์ ้อยก็มักจะดูแลประกบใน ทกุ ขนั้ ตอนและหลายครง้ั อาจารย์ก็มักจะปลอ่ ยให้นักเรียนไดท้ ดลองทำเอง จนเจอข้อผิดพลาดเอง และสุดท้ายอาจารย์น้อยก็เป็นคนแก้ไขปรับให้จน งานสำเร็จโดยไม่ไดท้ อดท้งิ นกั เรียน

2 อาจารยน์ อ้ ย พานักเรยี นไปทศั นศกึ ษาท่หี อประตมิ ากรรมต้นแบบ หนา้ พระลาน อาจารย์นอ้ ย ตรวจฝกึ งานนกั เรยี น สำนักชา่ งสิบหมูก่ รมศลิ ปากร ศาลายา

3 มีอยู่ครั้งนึงที่อาจารย์น้อยได้ให้ผมและเพื่อนๆไปร่วมงานพิธีอะไรซัก อยา่ งที่คุรุสภา โดยอาจารย์นอ้ ยได้นดั หมายกลุ่มผมและเพอ่ื นๆเวลา09.00 น.ทคี่ ุรุสภา ผมเองและเพอ่ื นๆเราได้มานัดเจอกันกอ่ นท่ีโรงเรียนเวลาแปด โมงเช้า ซึ่งพวกเราก็มากันครบแล้วขาดแต่เพียงเพื่อนอีกคนนึง ดังนั้น เพื่อนๆและผมเราจึงได้ประชุมกันว่าระหว่างพวกเรารอเพื่อนคนนี้เราไปรอ ต่อที่ร้านเกมส์แถวโรงเรียนดีกว่า ซึ่งเพื่อนๆและผมเราก็ทั้งรอเพื่อนและ เล่นเกมส์กันจนเลยเวลาที่นัดหมายกับอาจารย์น้อย จนอาจารย์น้อยก็โทร มาตามจนรู้ว่าเพื่อนๆและผมพวกเรานั่งชิลล์อยู่กันที่ร้านเกมส์เพราะมี เสียงเล็ดรอดจนอาจารย์ได้ยิน ซึ่งตอนนั้นผมและเพื่อนๆพอรู้ว่าอาจารย์ โทรมาตามกร็ ูส้ กึ เหมอื นไฟลนก้น รนรานทำอะไรกันไม่ถูกได้แต่โทษกันเอง ไปมา ประจวบเหมาะตอนนั้นเพื่อนที่รออยู่ก็มาพอดี ผมและเพื่อนๆเราจึง รีบออกจากร้านเกมส์กันให้ไว พอไปถึงคุรุสภาจริงๆก็ปาเอาไปเกือบเก้าโมง จะครึ่งแล้ว สิ่งแรกที่ผมเห็นเลยคืออาจารย์น้อยออกมารับผมและเพื่อนๆ หน้าอาคารคุรสุ ภาดว้ ยสีหนา้ โกรธ(มาก)และตอ่ ดว้ ยคำเทศนเ์ รอ่ื งความตรง ต่อเวลาชุดใหญ่ไฟกระพริบ และจากนั้นหลายวนั และเป็นอาทติ ย์ที่อาจารย์ น้อยไม่พูดและคุยกับเพื่อนๆและผมเลย เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “อย่าทำให้ อาจารยน์ ้อยโกรธ”

4 ตอนที่2 ประมาณเดือนกันยายน ปีพ.ศ.2555 หลังจากที่ผมเรียนจบจาก มหาวิทยาลัยมาพักใหญ่ๆและเพิ่งปิดงานส่วนตัวที่รับมาทำ ก็มีโอกาสได้ แวะกลับมาที่โรงเรียน(วิทยาลัยอาชีวศึกษาเสาวภา)อีกครั้ง ซึ่งเป้าหมาย จริงๆผมและเพื่อน(แม็ก นายกฤษฎา กันต์แจ่ม)เราจะไปเดินเท่ียวเลน่ กนั แถวนั้นพอดี แม็กก็พูดว่า “เห้ย เราแวะเข้าไปไหว้องค์แม่กันหน่อยม้ัย ไม่ได้เข้าไปกันนานแล้ว” ผมเองก็ตอบกลับไปว่า”เออ ก็ดีเหมือนกันนะ” แล้วก็เข้าไปในโรงเรียนกันหลังจากได้ไหว้องค์แม่(สมเด็จพระนางเจ้าเสาว ภาผอ่ งศรฯี )แลว้ ก็ได้เจอกับครบู าอาจารย์หลายๆทา่ นที่เคยสอนได้เคยเห็น หน้า ผมและแม็กก็ยกมือไหว้ทักทาย”สวัสดี”สักพักได้ยินเสียง(ตะโกน) จากทางซ้ายมือว่า”เฮ้ย!!พวกคุณมาได้จังหวะพอดีเลย ผมกับอาจารย์สุริยา จะเกษียณพอดี พวกคุณสองคนสนใจจะมาเป็นครูอัตราจ้างที่นี่มั้ย” อาจารย์ที่กวักมือตะโกนเรียกผมกับแม๊กก็คือ อาจารย์ตราศิลป์ ศิลป บรรเลง ผมกับแม๊กได้พูดคุยกับอาจารย์ตราศิลป์กันนานอยู่เหมือนกัน และก็คิดว่าน่าสนใจในสิ่งที่อาจารย์เสนอมา แล้วก็ได้ไปหาอาจารย์น้อยต่อ ก็พูดคุยถึงเรื่องที่ผมกับแม็ก จะลองมาสมัครสอบเป็นครูอัตราจ้าง แผนก วิจิตรศิลป์ คำแรกเลยที่อาจารย์น้อยพูดขึ้นก็คือ “ครูว่าพวกเราสองคน เหมาะทจี่ ะเป็นครูนะ ครเู ชอ่ื ว่าพวกเราทำได้”

5 แมก๊ กับผมเอง ถา่ ยคู่กับอาจารยน์ อ้ ย พอถึงวันสอบจริงๆตัวผมเองก็ต้องเจอกับความกดดันเพราะมีรุ่นพ่ี ของผมเองมาสอบแข่งด้วยถึงสองคนในตำแหน่งครูอัตราจ้าง ศิลปะไทย ส่วนแม๊กไม่ได้มีคู่แข่งที่สอบแข่งด้วย ในใจผมตอนนั้นก็คิดว่าเราคงไม่ น่าจะสอบได้ คงจะมีแต่แม็กที่สอบได้แน่นอนแล้วคนนึง พอวันประกาศ ผลปรากฏวา่ ........

6 งานไหวค้ รู รบั ขวญั น้อง บน แผนกวจิ ติ รศิลป์ ผมสอบผ่านได้เฉยเลย ผมเลยไปขอดูผลคะแนนสอบที่ห้องธุรการ ผลคือ ผมมีคะแนนหา่ งจากรุ่นพเ่ี พียงสองคะแนน(เฉยี ดฉิวจรงิ ๆ) พอวันที่ ได้เข้ามาสอนแบบจริงๆผมกับแม๊กเราก็เกร็งกันมาก เพราะเอาจริงๆแล้ว ผมกับแม๊กเรายังไม่เคยมีประสบการณ์ที่ได้สอนแบบจริงๆจังๆแบบนี้เลย ผมจำไดว้ า่ วิชาแรกทีผ่ มเข้าไปสอนคอื วิชาจติ รกรรมไทย สอนนักเรียนปวช. สามห้องหนึ่งคาบเช้า พอเข้าไปสอนครั้งแรกตอนนั้นก็ไม่แน่ใจว่า ผมควร จะยกมือไหว้นักเรียนหรือนักเรียนควรจะยกมือไหว้ผมดี เพราะนักเรียน ปวช.สามตอนนั้นดูมีอายุมาก ตอนสอนผมเองก็ไม่ค่อยกล้าที่จะสบตา นักเรียนด้วยเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะความประหม่า จำได้ว่าตอนอธิบาย เนือ้ หาทจ่ี ะสอนผมเองยังติดสคริปเน้ือหาไว้ในมอื แลว้ ยืนอ่านตามสคริปไป เรื่อย พอสอนเสร็จก็ได้เจออาจารย์น้อยตอนเที่ยง อาจารย์ก็ถามว่าสอน เป็นไงบ้างและก็พูดขึ้นมาคำพูดนึงซึ่งผมเองก็ยังจำได้อยู่คือ “ตอนที่นิค เปน็ นกั เรยี นนคิ อยากไดค้ รูแบบไหนกใ็ ห้นคิ สร้างตวั เองใหเ้ ป็นครแู บบนั้น เป็นครูเราไม่จำเป็นต้องเก่งมีฝีมือมากมายหรอก แต่ให้เราสอนเด็กให้เก่ง ก็พอแล้วหรอื ถา้ จะให้ดกี ว่านน้ั คือสอนใหเ้ ด็กเก่งกวา่ เราอันน้ีจะเยยี่ มเลย”

7 อาจารย์น้อย พาผมกบั แม๊ก มานเิ ทศฝกึ งานนักเรยี น โรงพยาบาลศริ ิราช อาจารยน์ ้อย พาผม มานิเทศฝึกงานนกั เรียน ฝ่ายบรู ณะราชภณั ฑ์ สำนักพระราชวงั

8 นทิ รรศการพ่อหลวงในดวงใจ และแสดงผลงานนกั เรยี น ปีพ.ศ.2559 จะสำเรจ็ ไม่ไดเ้ ลยถา้ ไม่มี อาจารย์นอ้ ย เป็นแมง่ าน ผมดีใจมากครับทกุ ครง้ั ทีไ่ ด้ร่วมทำงานกับอาจารย์

9 สุดทา้ ยนผ้ี มคงไมม่ ีอะไรจะกลา่ วมากไปกวา่ คำว่า ”ขอบคณุ ครบั อาจารย์ ขอบคณุ ทุกๆส่ิงทกุ ๆอยา่ งที่อาจารย์ได้สอนได้ชีแ้ นะ ผมมาตลอดจวบจนอาจารยเ์ กษียณอายรุ าชการ อาจารยเ์ ป็นครคู นนงึ ท่ดี ี และมจี ิตวิญญาณของความเป็นครทู ีผ่ มระลึกถึงตลอด ผมดีใจมากครบั ที่ ได้เป็นศิษย์ของอาจารย์ที่ชอ่ื บุญธรรม รตั นวงกต’’ ดว้ ยความเคารพนับถือ นายนคิ ม สุขพี พิ ฒั น์ 30 กนั ยายน 2564