นิทานเรื่อง เจ้าชายกบ

นทิ านเร่อื ง เจา้ ชายกบ

กาลครั้งหน่ึงนานมาแลว้ มเี จา้ หญงิ องคห์ นึ่งชอบเล่นโยนลูกบอล เพยี งลาพังในปราสาท วนั หน่ึงเธอโยนลูกบอลขึน้ ไปแต่รบั พลาด ลูก บอลกระเด็นตกลงไปในสระน้า

เจ้าหญงิ เสยี พระทยั มาก ทรงตรัสวา่ ถา้ ผูใ้ ดเกบ็ ลกู บอลมาคืนได้ จะตอบแทนใหด้ ้วยส่งิ ทมี่ ีคา่ ทส่ี ุด เจ้ากบนอ้ ยตัวหนึ่งได้ยินก็เขา้ ไปอาสา “ถา้ หม่อมฉันรบั อาสาเอาลกู บอลทองข้ึนมาให้ เจา้ หญงิ จะต้องรบั หมอ่ ม ฉนั ไว้เปน็ เพ่ือนสนิท ให้น่ังคโู่ ต๊ะเสวย และนอนเคยี งกบั เจา้ หญิงได้ไหม”

ด้วยความอยากไดล้ กู บอลทองคืน เจา้ หญิงจึงรับปากตอบตกลง ทันที เสร็จแล้วเจา้ กบนอ้ ยกร็ ีบดาลงไปในน้าสกั พกั ใหญ่ ก็โผล่ขน้ึ มา ปากคาบลกู บอลทองสง่ ให้เจ้าหญิง เจา้ หญิงรับลูกบอลทองแลว้ กเ็ ดนิ จากไป

พอตกถงึ เวลาเย็น ขณะเจ้าหญงิ นงั่ อยทู่ โ่ี ต๊ะเสวย รว่ มกับพระราชา และพระราชนิ ี ทนั ใดนนั้ ก็มีเสียงดงั กกึ ๆ มาหยุดที่หนา้ ประตู แลว้ ก็มเี สียง เคาะท่ปี ระตู เรยี กชอื่ เจา้ หญิง แต่เจา้ หญงิ ทรงนิ่งเฉย เสียงท่หี น้าประตูดงั ข้ึนอกี “เจ้าหญงิ โปรดเปิดประตูรบั หมอ่ มฉนั ดว้ ย”

เจ้าหญงิ ทรงเดินไปเปิดประตู เหน็ กบตวั ทพ่ี บในสวน เจา้ หญงิ จึงทาเฉยแล้ว ปิดประตู แลว้ กลับไปนง่ั โต๊ะ พระราชาทรงฉงนพระทยั มาก รับส่ังถามเจ้าหญิงว่า มี อะไรทห่ี นา้ ประตู ยังไมท่ ันทเี่ จ้าหญงิ จะตอบว่าอย่างไร กม็ ีเสียงเคาะประตอู ีก และมี เสยี งพดู ว่า “โปรดเปิดประตูรับหมอ่ มฉนั ดว้ ย เจา้ หญิงสัญญาวา่ จะรบั หมอ่ มฉนั ไว้ เป็นเพ่ือนสนทิ หม่อมฉันมาถงึ แล้ว โปรดเปดิ ประตูรับหม่อมฉนั ด้วย”

พระราชาและพระราชินไี ด้ยินดงั นัน้ กไ็ ตถ่ ามเรอ่ื งราวที่เกิดขน้ึ เจา้ หญงิ ทรงเลา่ เรื่องราวท้งั หมดใหฟ้ งั และกล่าววา่ “ลูกไมค่ ิดวา่ กบจะทิ้งสระข้ึนมาอยู่บนบกได้ จึงไดใ้ ห้ สัญญา” พระราชาพดู วา่ “ถ้าลกู ไดส้ ญั ญาไว้เช่นนน้ั แลว้ กต็ ้องทาตามสญั ญา จงไปเปดิ ประตรู บั กบเขา้ มา” เจา้ หญงิ ทรงทาตามคาส่ัง ฝา่ ยกบเมอื่ เข้ามาในหอ้ งได้แล้ว กก็ ระโดด ขนึ้ น่งั บนเก้าอี้ นงั่ ค่กู บั เจา้ หญงิ กินอาหารในจานอยา่ งเอรด็ อร่อย

เมอ่ื กบกนิ อาหารเสรจ็ แลว้ ก็พูดข้นึ วา่ “ง่วงนอนจริง คราวนี้เจ้าหญงิ จะต้องพา หม่อมฉนั ขน้ึ ไปนอนบนเตยี งด้วยละ” เจ้าหญิงทรงเสียพระทัยมาก ถงึ กบั ร้องไห้ออกมา ด้วยเสียงอนั ดงั พระราชาได้รบั สงั่ ว่า “ลูกไดใ้ หส้ ัญญาไว้อย่างนน้ั จะต้องทาตามสญั ญา จงพากบข้ึนไปนอนบนเตียงของลกู เดี๋ยวนี้” เจา้ หญงิ ไดพ้ ากบขึ้นไปข้างบน เม่อื เขา้ ไปใน ห้อง เจา้ หญิงทาทา่ จะโยนกบไปท่ีมุมหอ้ ง แต่กบรอ้ งข้ึนว่า “เจ้าหญงิ ต้องทาตามสญั ญา” พดู แล้วกบก็กระโดนข้นึ ไปนอนบนเตียงของเจา้ หญงิ เจ้าหญงิ รูส้ กึ รงั เกยี จมาก

กบพดู อกี วา่ “ถา้ เจา้ หญิงไม่ยอมใหห้ ม่อมฉันนอนบนเตยี ง หม่อมฉนั จะไปกราบทูลให้ พระราชาทรงทราบวา่ เจ้าหญงิ ไมท่ าตามสัญญา” เจ้าหญงิ ได้ยินดงั นนั้ ทรงโกรธมาก จบั กบเหวย่ี ง ไปมมุ หอ้ ง กบก็เลยตอ้ งลงไปหงายท้องนอนแผส่ องสลงึ สลบแนน่ ง่ิ อยู่ตรงน้ันในทันทที นั ใด….. เจ้า หญงิ เม่ือเห็นกบนอนสลบแนน่ ิ่งไมไ่ หวติงเขา้ ดังนนั้ ก็ตกพระทยั เป็นอยา่ งมาก ทรงตรงเข้าไปที่ใกล้ ๆ แลว้ เอื้อมพระหตั ถไ์ ปแตะตามรา่ งกายของมัน แล้วยงิ่ เจา้ หญงิ ไม่เหน็ วา่ มันหายใจ และขยบั เขยอ้ื นเข้าใหอ้ ย่างนน้ั … เจา้ หญงิ จงึ ไดส้ านึกผดิ ว่านีเ่ ราคงจะทาโหดร้ายกับมันมากเกนิ ไปเสยี แล้ว…” ฉันขอโทษ…ฉันไม่ไดต้ ้งั ใจ…อย่า เพ่ิงตายนะ…ได้โปรดลกุ ข้นึ มาเถดิ เจา้ กบน้อยเอย๋ … “ พดู จบน้าตาอนั ใสสะอาดจากดวงพระเนตรของพระองค์กเ็ อ่อล้น ร่วงหลน่ ลงไปสมั ผัสเอาเข้ากบั รา่ งของเจา้ กบ

ทันใดนั้นเอง กเ็ กิดสงิ่ มหศั จรรย์ กบทม่ี รี ปู รา่ งน่าเกลียดไดก้ ลายเปน็ เจา้ ชายหนุม่ รปู งาม เจ้าชายทรงเลา่ ให้เจ้าหญงิ ฟังวา่ “หม่อมฉันคอื เจา้ ชาย ทีถ่ ูกแมม่ ดสาปใหก้ ลายเปน็ กบ และสง่ิ ทีจ่ ะถอนคาสาปไดก้ ม็ ีแต่หยาด นา้ ตาอนั บริสทุ ธ์ิและมเี มตตาของพระองคเ์ ทา่ นั้นพระเจา้ ข้า” มแี ต่เจ้าหญิง องค์เดยี วเท่านนั้ ที่จะแก้คาสาปได้

พระราชาและพระราชินที รงดพี ระทัยมาก ทรงทราบเรอ่ื งทีเ่ กิดข้นึ ทงั้ สองพระองคท์ รงจดั พิธีแตง่ งานให้แก่เจา้ ชายและเจ้าหญิงอยา่ งใหญโ่ ต มโหฬาร ในพธิ แี ต่งงานมีชาวเมอื งเปน็ จานวนมาก พากนั โหร่ อ้ งแสดงความ ยนิ ดี ใหแ้ กเ่ จา้ ชายและเจ้าหญงิ ดว้ ยความพึงพอใจดใี จเปน็ อยา่ งมาก