สุวรรณกักกฎชาดก

นทิ านชาดก เรื่อง สวุ รรณกักกฎชาดก



เหลา่ พระภกิ ษุสงฆ์สานกั ของพระสัมมาสัมพทุ ธเจ้า คร้ังเมื่อพระพทุ ธศาสนาได้แบ่งแยกเปน็ 2 สานัก คือสานกั ของพระเทวทัต และสานักของพระพุทธเจ้า พระเทวทัตลมุ่ หลง ในกิเลส อยากเป็นหนึง่ เดยี วแทนทอ่ี งคพ์ ระศาสดา จึงไดค้ ดิ แผนตา่ งๆ เพือ่ ลอบปลงพระชนม์ คร้งั หนึง่ พระเทวทัตได้ วางอบุ ายจะปลงพระชนม์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยมอมเหล้า ชา้ งนาฬาครี ี ซ่ึงกาลังตกตกมนั แลว้ ปล่อยออกไป

พระเทวทตั ผู้ล่มุ หลงในกเิ ลสไดค้ ิดแผนการลอบปลงพระชนม์พระพทุ ธองค์ ในขณะท่อี งคส์ มเดจ็ พระสมั มาสัมพุทธเจ้าเสด็จออกบิณฑบาต เมอ่ื ช้างนาฬาครี ี วงิ่ เข้ามาทางพระพุทธองค์ พระอานนทผ์ ู้เป็นปัจฉาสมณะ จึงได้เดนิ ลา้ มาข้างหน้า พระศาสดา ได้คิดหมายจะป้องกนั สมเดจ็ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระสมั มาสมั พุทธเจา้ ได้มพี ระดารัสใหพ้ ระอานนท์จงหลีกไปอย่าปอ้ งกันพระองคเ์ ลย แต่พระอานนทย์ ังยนื ยันที่ ปกป้ององค์พระศาสดาต่อไป

ชา้ งนาฬาคีรีถูกมอมเหล้าในขณะทก่ี าลังตกมนั ขา้ แตพ่ ระองค์ผเู้ จรญิ ชีวติ ของพระองค์มคี า่ ยิง่ นัก พระองคอ์ ยูเ่ พื่อ เป็นประโยชน์ แกโ่ ลก เปน็ ดวงประทปี ของโลก เปน็ ท่ีพึง่ ของโลก ขอ พระองค์อยา่ เส่ยี งกับอนั ตรายครัง้ นเี้ ลย ชีวติ ของข้าพระองค์มคี ่าน้อย ขอให้ขา้ พระองค์ ไดส้ ละซึ่งสิ่งมีค่าน้อย เพ่อื รักษาสง่ิ ที่มคี ่ามาก เหมอื นสละกระเบอ้ื งเพื่อรกั ษาแกว้ มณเี ถิดพระเจา้ ขา้ ”

พระอานนท์เถระไดเ้ ขา้ ขวางชา้ งนาฬาครี ีที่กาลงั ว่งิ ตรงมายงั พระพุทธองค์ “อยา่ เลยอานนท์ บารมเี ราได้สร้างมาดีแล้ว ไม่มี ใครสามารถปลงชีวิตของตถาคตได้ ไม่ว่าสตั วเ์ ดรจั ฉาน หรือมนษุ ย์ หรอื เทวดา มาร พรหมใด” ในขณะนัน้ ช้างนาฬาคีรี วง่ิ มาจนจะถงึ พระองคข์ องสมเดจ็ พระสมั มาสมั พทุ ธเจา้ แล้ว พระองค์จึงไดแ้ ผพ่ ระเมตตาจากพระราชหฤทยั ซึ่งไปกระทบ กบั ใจอนั คกุ ร่นุ ด้วยความมึนเมาของชา้ งนาฬาครี ีได้

พระอานนท์แสดงเจตนาทจ่ี ะปกปอ้ งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจา้ ชา้ งใหญห่ ยุดชะงกั ใจสงบลงและหมอบลงแทบพระบาท “นาฬาคีรีเอ๋ย เธอ กาเนิดเป็นเดรัจฉานในชาติน้ี เพราะกรรมอันไม่ดีของเธอในชาตกิ ่อนแตง่ ให้ เธออยา่ ประกอบกรรมหนกั คอื ทารา้ ยพระพทุ ธเจา้ เช่นเราอกี เลย เพราะจะมีผลเปน็ ทุกขแ์ ก่ เธอตลอดกาลนาน” ความภักดขี องพระอานนท์ทมี่ ตี ่อพระสัมมาสมั พทุ ธเจา้ ไดเ้ ปน็ ที่ ช่ืนชมแก่เหล่าภิกษแุ ละประชาชน ผูร้ เู้ หน็ เหตุการณ์

พระสมั มาสมั พุทธเจา้ ทรงนาเร่ืองในอดีตชาติมาตรสั เล่าใหก้ ับเหลา่ ภกิ ษสุ งฆไ์ ด้ฟงั “ดกู อ่ นภกิ ษทุ ้งั หลาย มิใชแ่ ตใ่ นบดั นเ้ี ท่าน้ัน แมใ้ นชาตกิ ่อนพระอานนท์กส็ ละชวี ติ เพื่อเราเหมอื นกนั ” ดงั นแี้ ล้วพระองค์จงึ ทรงนาเร่อื งในอดีตมาสาทกดังต่อไปนี้ หมบู่ า้ น แหง่ หนึ่ง ชาวบ้านดารงชีวิตด้วยการทาไร่นาเรือกสวน ท้งั คนและสตั วต์ า่ งพึง่ พาอาศัย กันและกนั และอยรู่ ว่ มกันอยา่ งมคี วามสุข

หม่บู า้ นแห่งหนง่ึ ชาวบา้ นดารงชีวิตดว้ ยการทาไรท่ านาอย่างมีความสุข “เฮย้ ทางานมาเหนอ่ื ย ไดม้ าพักลา้ งหน้าด้วยนา้ เยน็ ๆ อยา่ งนค้ี อ่ ยชน่ื ใจหน่อย เอ๊ะ...นนั่ ปูนีน่ า ตัวเล็กสที องนา่ รกั จัง ไหนขอดใู กลๆ้ หน่อยสิ” พราหมณห์ นุ่มผ้มู ี อาชพี เกษตรกร เมอื่ เห็นปูทองทีอ่ ยใู่ นหนองนา้ ก็เกดิ ความเอ็นดู จึงหยบิ มนั ขึน้ มาไวท้ ่อี งุ้ มอื “ตวั เลก็ สี ทองนา่ รกั จัง มาอยู่ตรงนไ้ี ด้อยา่ งไรกนั นะ”

ชาวนาไดเ้ จอปูทองตวั เล็กน่ารักเลยจับมาดเู ล่นด้วยความเอน็ ดู ชายหนมุ่ ทักทายปสู ักครู่ แล้วกป็ ลอ่ ยลงไปในหนองน้าเหมอื นเดมิ “เฮ้อ ไปทางานตอ่ ดีกว่า ไปนะเจา้ ปู พร่งุ นเี้ จอกนั ใหม่” วันตอ่ มาเมื่อพราหมณ์มา ทางาน เขากไ็ ด้ไปท่ีหนองนา้ อีก ได้จับตัวปขู ึ้นมาเล่นแลว้ ก็กลบั ไปทางานต่อ พราหมณท์ าอย่างนอ้ี ยหู่ ลาย วัน จนเขากับปทู องรู้สึกคนุ้ เคยกนั เป็นอย่างดี พราหมณ์เจา้ ของนามี ลักษณะแปลกอยู่อย่างหนึ่ง

ชาวนาแวะมาเยีย่ มปทู องอยา่ งสมา่ เสมอจนปนู อ้ ยโตขน้ึ เรือ่ ยๆ คือดวงตาของเขาจะมลี กั ษณะเป็นดวงกลมสามช้นั ใสแจ๋วทาใหม้ องเห็นอะไรได้ ชัดเจน ทปี่ ลายนาน้นั มีกาผวั เมียอยคู่ ู่หนึ่งอาศัยอยู่ทต่ี น้ ตาลใหญ่ นางกาเกดิ แพ้ท้อง อยากกนิ ดวงตาของเจ้าของนา “พี่จ๊ะ นอ้ งอยากกนิ ตาคนู่ น้ั จัง พ่ดี ซู ิ มนั ใสแจ๋วกลมโต อยา่ งนน้ั นะ่ คงจะหวานดีนะจ๊ะพ่ี” “จ๊ะ เจ้านี่ก็แปลกอยากกินอะไรไม่กนิ

พราหมณ์หนมุ่ ชาวนามลี ักษณะพิเศษคอื มีดวงตากลมสามชนั้ มองเห็นทุกอยา่ งได้ชัดเจน อยากจะกนิ ดวงตา เจ้าร้มู ย๊ั ว่า ดวงตาคนนนั้ หนะ่ เอามาอยากจะตายไป ขา้ จะเอามา ใหเ้ จ้ากินได้อย่างไร ” “ตอ้ งได้ซพิ ่ี ก็น้องอยากกิน พีก่ ต็ ้องเอามันมาใหไ้ ด้” “เอ้...จะเอาตาเจ้าพราหมณ์นั้นมายงั ไงดีนะแคค่ ิดนา้ ลายหกแลว้ เน่ีย อยากกินจังเลย ทา ยังไงดี อ๋อ...นอ้ งออกแลว้ พจี่ ๋านอ้ งคดิ แผนออกแล้วนะ”

ใกลป้ ลายนาของพราหมณห์ นุม่ มีกาสองผวั เมยี อาศยั อยู่ “แผนอะไรของเจ้า ไหนวา่ มาสิ” “กใ็ ต้ต้นตาลนี้ มันมงี เู ห่าตัวหนงึ่ อาศยั อยู่ ถ้าเราใชง้ เู ห่านก้ี ดั เขาตาย พอตายแล้วพกี่ ค็ อ่ ยควักดวงตาของเขามาใหน้ ้อง อย่างนีม้ ันนา่ จะงา่ ยขน้ึ นะพ่ี” “โอโ้ ห แผนเจ้าน่ี ชา่ งร้ายลกึ ซะจริงๆ แตพ่ ีจ่ ะไปใช้ เจา้ งูเหา่ ได้อย่างไรละ่ ” “เร่อื งน้นี อ้ งจดั การเอง”

นางกาเกดิ แพท้ อ้ งอยากกินดวงตาของพราหมณห์ นุ่มเจ้าของนา เมอื่ คดิ แผนการได้ กาทั้งสองตัวกเ็ ร่ิมปรนนบิ ตั ิงเู หา่ ดว้ ยการนาอาหารมาให้เปน็ ประจา “กนิ เยอะๆ นะทา่ นนะ วันพรงุ่ เราจะนาอาหารดีๆ มาให้ท่านกนิ ” “เออดีๆ เราชอบกนิ ไข่ เอาไข่มาอีกนะ เจ้าสองตวั เนีย่ ใจดีจริงๆ เลยน่ะ วันหลงั มีอะไรจะใหร้ าช่วยก็บอกแลว้ กนั นะ” “ทา่ นได้ช่วยเราแน่ ทา่ นงเู หา่ ” พอขา้ วในนาเรม่ิ ออกรวง ปูทองกโ็ ตตามไปดว้ ย

นางกาและสามคี ดิ วางแผนหาวิธกี ารท่ีจะนาดวงตาของพราหมณม์ ากิน ทกุ วนั พราหมณ์ก็จะแวะมาทกั ทายปทู องตัวนที้ ุกครง้ั “วา่ ไงเจา้ ปู เดีย๋ วนี้ เรยี กเจ้าว่าปนู อ้ ยไมไ่ ด้แล้วซินะ ดซู ิ เจ้าตวั โตขนึ้ ต้ังเยอะ” วันหน่งึ เวลาเชา้ ตรู่ พราหมณ์ได้ออกมา ดนู าตามปกติ เขาแวะไปทหี่ นองน้า จบั ปูขนึ้ มาเลน่ เหมือนเคย “กลบั บ้าน ดกี วา่ เรา หิวจนท้องก่ิวแลว้ แม่ทากับขา้ วอะไรไว้บา้ งนา๊ โอย้ หิวๆๆ”

นางกาและสามหี าอาหารมาให้งเู งา่ เพราะต้องการใหง้ เู งา่ ช่วยเหลอื ในแผนการของตน แล้วความโชคร้ายก็มาเยอื นพราหมณห์ นุ่ม เมอื่ งูเหา่ เลื้อยออกมาโพรงแลว้ เขา้ มากัดที่ นอ่ งพ่นพษิ ใส่ จนพราหมณ์หนมุ่ ทนความเจบ็ ปวดไมไ่ หว ล้มลงนอนรอ้ งครวญคราง เหมือนคนจะขาดใจ “โอย้ ปวด ใครก็ไดช้ ว่ ยที โอย้ ” งูเห่าทก่ี ดั ได้เลื้อยเขา้ จอมปลวกไปแลว้ พราหมณห์ นมุ่ นอนแนน่ ง่ิ อยู่กบั พืน้ เป็นไปตามแผนของกาทง้ั สอง

พราหมณห์ น่มุ ชาวนาแวะมาเยี่ยมปูทองตามปกติ แต่ยังไมท่ นั ที่กาตัวผู้จะเข้ามาจิกดวงตาของพราหมณห์ นุ่ม ปูทองเมอื่ ได้ยนิ เสียงของ พราหมณ์หนุม่ ที่รอ้ งครวญคราง กร็ ีบไตข่ นึ้ มาจากหนองน้า ข้นึ มาอย่บู นรา่ งของพราหมณ์ “ทา่ น ท่านต้องไม่เป็นอะไรนะ เราจะช่วยท่านเอง เราจะไม่ให้ท่านตายเด็ดขาด” กาตวั ผู้ เม่อื เห็นงเู หา่ กัดพราหมณแ์ ลว้

พราหมณห์ น่มุ ชาวนาเมือ่ ทางานเสรจ็ แล้วกเ็ ดนิ ทางกลบั บา้ นของตน ก็รีบโฉบลงมาเกาะทีร่ า่ งชายโชคร้ายนน้ั หวังจกิ เอาดวงตาไปให้เมียของมนั แต่ ยงั ไมท่ นั ท่ีจะไดท้ าตามใจนึก ปทู องกใ็ ช้ก้ามปหู นีบคอกาเอาไว้แน่น “โอย้ เจ็บๆ มา หนบี เราไว้ทาไม ปลอ่ ยเด๋ียวนน้ี ะ” “เจา้ กาตวั ร้าย เจา้ ไปเรียกงูเหา่ มาเดยี๋ วนี้นะ ไมอ่ ย่างน้นั เจ้าจะ เดือดร้อน เราจะเอาเจ้าถงึ ตายแน่ๆ”

พราหมณ์หนุ่มชาวนาถูกงเู ห่าฉกกดั ได้รบั ความทุกข์ทรมานย่งิ นัก “โอย้ ก็ได้ๆ งเู หา่ เพือ่ นรักกลับมาก่อนเถิด กลบั มาชว่ ยขา้ หน่อย ข้าถกู ปหู นบี คอไว้ ออกมากอ่ นเถอะท่าน” งเู หา่ พอได้ยนิ เสยี งเรยี กก็เลอื้ ย กลับมาแผ่พังพานพรอ้ มจะฉกปู แตโ่ ดนปูใช้กา้ มปอู ีกขา้ งหนึง่ หนีบคอไว้ งเู ห่าด้ินเท่าไหรก่ ไ็ ม่หลดุ สักที “เจา้ ปนู า ปล่อยพวกข้าเด๋ียวนีน้ ะ เจา้ หนีบคอพวกขา้ ทง้ั สองไวท้ าไม่ ปลอ่ ยนะ มนั เจบ็ รมู้ ย๊ั ”

พราหมณ์หนมุ่ ชาวนาทนพษิ ของงูไมไ่ หวล้มลงหมดสติไปในท่สี ุด “เจ้างรู ้าย ชายคนน้เี ปน็ เพอื่ นของข้า ถ้าเขาตายไป ขา้ กต็ ายด้วยเพราะไม่ มีผู้คุ้มครอง เจ้าทาให้เค้าตาย พวกเจา้ ตอ้ งรบั ผิดชอบ เจ้าต้องช่วยใหเ้ คา้ ฟ้นื ขนึ้ มาเดย๋ี วน้ี” งูเห่าและกาได้ฟงั ดังนน้ั ก็คดิ ทจ่ี ะล่อลวงปใู หต้ ายใจแลว้ หนไี ป “ไดซ้ ิ ข้าจะ ชว่ ยดดู พษิ ออกจากตวั เคา้ ให้ แตเ่ จ้าปล่อยพวกขา้ ก่อนซิ เรว็ เรว็ เข้า

ปทู องช่วยพราหมณห์ น่มุ ไวใ้ ห้รอดพ้นจากนายกาทจ่ี ะมาจิกลูกนยั นต์ า ไปให้นางกาภรรยา กอ่ นที่พษิ ร้ายจะเข้าสรู่ า่ งกายเขามากกวา่ น้ี ไม่งั้นเราคงช่วยอะไรเจา้ ไม่ได้นะ” “ใช่แล้วเจ้าปู ได้ยินแล้วกร็ บี ปลอ่ ยพวกเราซิ” “สญั ชาตญาณ งเู หา่ อยา่ งเจ้าขา้ ไม่เชื่อหรอก ข้าจะปลอ่ ยเจา้ กบั กาไปก็ตอ่ เมอ่ื ชายคนน้ีฟ้นื แล้วเทา่ น้นั เร็วเขา้ สิ รีบดูด พิษออกจากร่างเพื่อนข้าเดีย๋ วน้ี ไม่งั้นเราจะหนีบคอพวกเจา้ ใหข้ าดออก จากกันเลย”

กาเรยี กงูเง่าออกมาเพ่ือใหช้ ่วยเหลอื ตนแต่สัตว์ทงั้ สองกโ็ ดนกาหนีบคอไว้ เจ้าปทู องคลายกา้ มปอู อกเลก็ นอ้ ยเพ่อื ให้งูเห่า เล้อื ยไปดูดพษิ คนื ต่อมาพราหมณไ์ ดฟ้ นื้ คืนมา ฝา่ ยปู คดิ วา่ ถา้ ปลอ่ ยใหส้ ัตวท์ ง้ั สองนร้ี อดไป กจ็ ะกลบั มาทา ร้ายพราหมณ์ เจา้ ของนาอกี ได้ “นนั้ ไง เราชว่ ยใหเ้ พอื่ นของเจ้าฟืน้ แล้ว คราวนป้ี ล่อยพวกเราไปได้หรอื ยัง” “นัน่ สิ เจบ็ จะ ตายอยแู่ ลว้ หนบี แรงชะมดั เลย”

งเู งา่ ได้ดูดพษิ ของตนออกจากตวั พราหมณห์ นุ่มจนสามารถฟ้ืนคนื สติได้ดังเดิม “ปลอ่ ยเจ้าไปก็โง่นะสิ สัตวเ์ ดรัจฉานอย่างพวกเจ้าหนะ่ อยา่ มีชวี ิตอย่อู กี เลยนะ นี่แน่ะๆๆ” ปูทองใชก้ ้ามปหู นีบคอสตั ว์ทัง้ สองจนเสยี ชีวิตทันที ฝ่ายนางกาทเี่ กาะ อยบู่ นตน้ ตาล เหน็ เหตุการณก์ ลบั ตาลปตั รเชน่ น้ันกร็ บี บินหนีไปอยู่ที่อน่ื “กาๆ อยไู่ ม่ไหวแล้ว หนี ดกี วา่ กาๆๆ อยู่ไม่ได้ อยูไ่ มไ่ ดแ้ ลว้ ไปดกี วา่ ”

นางกาบนิ หนไี ปเมื่อได้เห็นสามีกาของตนและงเู งา่ ถกู ปูทองหนบี คอจนตาย เหตุการณค์ รั้งน้ีทาใหพ้ ราหมณเ์ จา้ ของนาและปทู องในหนอง นา้ สนทิ กันยิ่งข้ึน ท้ังปูทองและพราหมณไ์ ด้ชว่ ยเหลือเก้อื กูลกัน จนถึงสิ้นชวี ติ

บรรณานุกรม https://www.dmc.tv/pages/%E0%B8%99%E0%B8% B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0% B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81/%E0%B8%99%E0%B8% B4%E0%B8%97%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%8A% E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8%81%E0%B8%AA%E0% B8%B8%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%93% E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%81%E0%B8% 8F%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%94%E0%B8% 81.html?fbclid=IwAR13JhzLakmoaiyMNTVVboy7yt87HSkKo FONPUMDRz5WIsfzVeItCk0H_oA

สมาชิก ด.ญ.บุญญฎา สมสมยั ม.3/7 เลขท3่ี ด.ญ.ฟ้าใส อติธนานันท์ ม.3/7 เลขท4่ี น.ส.ศิริมกุ ดา ศรแี ก้ว ม.3/7 เลขท8ี่