ลูกเต่าแสนดี

ณ ป่าละเมาะไม่ไกลจากหมบู่ ้านเท่าใดนกั แมไ่ กเ่ ดนิ คอตกดว้ ยความผดิ หวังเธอรอ้ งไห้ และบน่ ลำพังกบั ตัวเองว่า “ทำไมนะเราจึงไมม่ ลี กู เจี๊ยบเหมือนแม่ไกต่ วั อืน่ ๆบ้าง”

ในขณะที่แมไ่ กก่ ำลังเดนิ ไปอยา่ งทอ้ แทห้ มดกำลังใจน้นั เธอกเ็ หลอื บไปเหน็ ไขฟ่ องโตใบหน่งึ ถกู ทิ้งไว้ขา้ งทาง มนั มีขนาดใหญม่ าก เธอไม่เคยเหน็ มากอ่ นเลย

แมไ่ กด่ ใี จท่สี ดุ เธอรบี ใชป้ ีกเชด็ นำ้ ตาตรงเขา้ ไปอ้มุ ไขฟ่ องน้นั ขึ้นมาพรอ้ มกับพดู วา่ “เจา้ คอื ลกู ของแม่ ลกู ท่สี วรรค์สง่ มาใหแ้ มแ่ มจ่ ะพาลกู ไปฟักเดย๋ี วน้ี”

แมไ่ กน่ ำไขฟ่ องนั้นกลบั มาบา้ น เธอพยายามทำรงั ใหอ้ ่อนนุ่มทส่ี ดุ สำหรบั ลกู น้อย เมอ่ื ทำรงั เสร็จแลว้ เธอกว็ างไขล่ งในรงั แลว้ เร่มิ กกทนั ที

แมไ่ กใ่ ช้ความอดทนฟกั ไขอ่ ยู่หลายวนั ในใจของเธอมแี ตค่ วามสขุ เพราะคดิ ถงึ ลูกนอ้ ยท่กี ำลงั จะเกดิ มาเธอหาไหมพรหมมาถกั เส้อื สำหรบั ลกู ตัวน้อยๆของเธอดว้ ย

เพอ่ื นบ้านของแม่ไก่เมือ่ รูข้ ่าวก็พากันมาแอบดู “ฉนั คิดวา่ แมไ่ กต่ ัวน้ีคงเปน็ บา้ ไปแลว้ ”แม่ไกต่ ัวหนงึ่ กระซบิ ใหแ้ มไ่ กอ่ กี ตัวหน่งึ ฟงั “นน่ั สิ เกบ็ ไข่อะไรมากไ็ มร่ ู้ ถา้ เปน็ ไขจ่ ระเขค้ งจะมาจับเรากนิ ภายหลังแน่ ๆ”

ทนั ใดนนั้ แมไ่ ก่ร้สู กึ วา่ ไข่ทเ่ี ธอกกอยูเ่ ริม่ เคลือ่ นไหว เธอรีบลกุ ขนึ้ ยืนแล้วจกิ เปลอื กไข่ใหแ้ ตกเพอื่ ลกู น้อยของเธอ จะออกมางา่ ยขนึ้ “โอ ลกู แม่ลูกช่างหนา้ รกั จริงๆ”แมไ่ ก่อทุ านชน่ื ชม เมื่อเห็นลกู เต่าสีเขยี วตัวนอ้ ยๆออกมา

แมไ่ กเ่ พอ่ื นบา้ นพากนั สง่ั สอนลูกหลานของตนไมใ่ ห้ไปเลน่ หรอื ไปคบกบั ลกู เตา่ ของแมไ่ ก่ตัวน้นั เพราะเหน็ วา่ ลกู เต่านา่ เกยี จ เป็นสตั วเ์ ชอื่ งชา้ น่ารำคาน ตวั กโ็ ต กระดองกแ็ ข็ง ไม่นม่ิ นวลเหมอื นลกู เจย๊ี บ นอกจากน้ียงั พยายามหาทางขบั ไล่แมไ่ กแ่ ละลูกไกใ่ หอ้ อกจากหมู่บ้านอีกด้วย

ฝา่ ยแมไ่ ก่เฝา้ อบรมเลย้ี งดูลกู เตา่ ของเธอเปน็ อยา่ งดี เธอสอนลกู เตา่ ใหร้ ู้จกั ช่วยเหลือผอู้ ่นื ซื่อสตั ย์ ขยันและอดทน ทุกเชา้ แมไ่ ก่จะพาลกู เตา่ มาหาอาหารเหมอื นแมไ่ กต่ วั อ่นื ๆ

ถงึ แมเ้ ธอจะถกู แกล้ง โดยการถกู ไก่ตวั อน่ื เขี่ยดินใส่หนา้ บ้าง แกล้งจกิ ที่เทา้ ของเธอบา้ ง แกลง้ เดนิ เขี่ยลกู เตา่ ของเธอ บา้ งแต่เธอกอ็ ดทนและพาลกู เตา่ น้อยของเธอเดนิ เลี่ยงไป

วนั หน่งึ ขณะแมไ่ กน่ อนหลบั ลกู เตา่ มองเห็นลกู ไกห่ ลายตวั ออกมาเลน่ กลางลานกวา้ ง ลูกเตา่ หว้าเหวแ่ ละรู้สกึ อยากมีเพ่อื นมันจงึ หนแี ม่ไกอ่ อกมาหาลกู ไกเ่ หลา่ น้นั

“เลน่ อะไรกนั อยู่ ขอฉนั เลน่ ด้วยไดม้ ยั้ ” ลกู เตา่ ถามลกู เจีย๊ บทง้ั เจด็ “ไม่ได้เธอไมใ่ ช่พวกเรา หนา้ ตาหน้าเกลยี ดหน้ากลวั แม่ฉนั บอกเธอคอื ลูก เต่า” ไมใ่ ช่ฉนั คอื ลกู ไก”่ ลูกเต่าตอบโต้เสียงดัง “เธอหนะหรือลกู ไก”่ ลกู ไก่ทกุ ตัวช้ีหน้าลกู เต่าแล้วพากันหวั เราะเยาะอยา่ งสนกุ สนาน.

ฉนั อยากจะใหเ้ ธอไปทห่ี นองน้ำแล้วส่องดูรปู ร่างหน้าตาของเธอสวิ ่าหนส้ าตเหมือนพวกเรารึป่าว ลกู ไก่ตวั หนง่ึ พดู แลว้ ลูกไกท่ ง้ั เจด็ กพ็ ากนั เดนิ ไปทห่ี นองนำ้ โดยมลี ูกเตา่ เดินตามไป ลูกเตา่ ชะโงก ดูเงาตวั เองทห่ี นองน้ำก็รวู้ า่ หนา้ ตาผิดกับลกู ไก่ทงั้ หมด มันนกึ เสยี ใจถงึ กบั น้ำตาตก เดนิ หนั หลัง กลับบา้ นทนั ที

ในขณะท่ลี กู ไกพ่ ากันหัวเราะอยา่ งขบขนั ก็มเี รอื ที่ทำด้วยกระดาษลอยมาตดิ รมิ ตล่งิ “น่นั เรอื พวกเรามาลงเรอื เล่นกันเถอะ” ลูกไกต่ ัวหนง่ึ เชิญ

“แตพ่ วกเราวา่ ยน้ำไมเ่ ปน็ นะ” ลกู ไกอ่ กี ตวั หน่งึ ทกั ทว้ ง ไมเ่ ปน็ ไรหน่า คงไมเ่ กิดอะไรขึ้นหรอก ลกู ไกก่ พ็ ากนั ลงไปในเรอื ทลี ะตวั จนครบเจด็ ตวั

ในขณะท่ลี กู ไกก่ ำลงั สนุกสนานอยนู่ นั้ ลมกพ็ ดั เรือลำนอ้ ยไกลออกไปจากฝ่ังทุกทีดว้ ยน้ำหนักของลูกไกท่ งั้ เจด็ ตัว ทำให้เรือ กระดาษลำน้อยคอ่ ยๆจมลงๆ ลกู ไกท่ ้งั เจด็ ตวั ตกใจ ต่างตะเกยี ดตะกรายเพอื่ เอาชวี ิตรอด ตา่ งกพ็ ากนั รอ้ งเจ๊ียบๆ ดงั ลน่ั

ลกู เต่าไดย้ นิ เสยี งลกู ไกร่ ้อง รบี หันกลบั มาเม่อื เห็นลกู ไกก่ ำลังจะจมน้ำตาย กร็ ีบว่งิ ไปท่หี นองนำ้ อยา่ เรว็ ทส่ี ดุ

มนั กระโดดลงไปในนำ้ แลว้ ใหล้ กู ไกเ่ กาะหลังของมนั ขึ้นจากนำ้ ทลี ะตวั ๆ อย่างปลอดภยั

ต้งั แต่น้นั มา ลูกเต่าได้รบั ความรกั ความเอาใจใส่จากแมไ่ กแ่ ละลูกไกท่ กุ ตัว น่แี หละผลแหง่ ความดี และความมีใจเมตตากรณุ าของลกู เตา่