วังเวียง

วงั เวยี ง สำหรับช่ือ แมซ่ อง ปรำกฏเรื่องวำ่ วงั เวยี งเดมิ เป็ นทอ่ี ยขู่ องเผำ่ ลำวเทงิ (ชำวลำวบนท่ีสงู ) สมยั พระเจ้ำฟ้ ำง้มุ กษัตริย์แหง่ อำณำจกั รล้ำนช้ำง มกี ำรเข้ำตีเมอื งเวยี งคำ แล้วได้จบั เจ้ำพระยำเพำใสซ่ องไม้เพอ่ื สง่ ขนึ ้ ไปเมืองเชียงทอง (หลวงพระบำง) แตท่ ำ่ นถงึ แกอ่ นจิ กรรมเสยี กอ่ น ซองท่บี รรจพุ ระศพเก็บรักษำไว้ทน่ี ่ี ผ้คู นจึงเรียกแมน่ ำ้ นวี ้ ำ่ แมซ่ อง เมอื งวงั เวยี งมคี วำมโดดเดน่ และมีช่ือเสยี งด้ำนสภำพแวดล้อมทำงธรรมชำตทิ ี่สวยงำม โดยเฉพำะทวิ ทศั น์ภเู ขำ และหน้ำ ผำหินปนู ทต่ี งั้ ตระหง่ำนเรียงรำยเป็ นแนวยำวด้วยจงั หวะสงู -ต่ำ ประกอบกบั ภำยในพนื ้ ทีม่ ีแมน่ ำ้ ไหลผำ่ น จงึ ทำให้ กลำยเป็ นองค์ประกอบทำงธรรมชำตทิ ม่ี ีควำมสมบรู ณ์ มศี กั ยภำพดงึ ดดู ใจนกั ทอ่ งเที่ยวทงั้ จำกภำยในและตำ่ งประเทศ จำนวนมำก จนทำให้วงั เวยี งเป็ นแหลง่ ทอ่ งเทยี่ วทำงธรรมชำตขิ องประเทศท่มี อี ตั รำกำรเพิ่มขนึ ้ ของนักทอ่ งเทย่ี วอยำ่ ง ตอ่ เน่อื งทกุ ปี ในสมยั อำณำจกั รล้ำนช้ำง วงั เวยี งเป็ นสว่ นหนง่ึ ของพืน้ ทสี่ ยำม โดยใช้เป็ นพนื ้ ท่รี วมคนจำกซำเหนอื ตอ่ มำสมยั รำชอำณำจกั รลำววงั เวยี งกลำยเป็ นเขตทหำรรำบอำกำศทส่ี ำคญั แห่งหนง่ึ ของประเทศ ทำให้มีผ้คู นอพยพเข้ำมำตงั้ ถ่ินฐำน เพิ่มขนึ ้ กอปรกบั ในระยะหลงั ท่รี ัฐบำลมีนโยบำยย้ำยชำวเขำลงมำสพู่ นื ้ ทรี่ ำบ วงั เวยี งจงึ เป็ นแหลง่ ชมุ ชนทม่ี ีทงั้ ลำวเทงิ ลำว สงู และลำวลมุ่ มสี ถำนท่ียดึ เหน่ียวจิตใจคือผำแดง สถำนทศี่ กั ดิ์สทิ ธ์ิอนั เป็ นทสี่ ถิตของพอ่ ผำแดงผ้บู นั ดำลโทษภยั ให้ ชำวเมืองได้ ขณะที่ธรรมชำติ ป่ ำไม้และ ทงุ่ นำ ก็ล้วนมคี ณุ คำ่ และควำมหมำยในทำงกำรใช้ประโยชน์ที่มีควำมสมั พนั ธ์ อยำ่ งแนบแนน่ กบั วถิ ีชวี ติ และวฒั นธรรมท้องถิ่น แตไ่ มไ่ ด้หมำยควำมวำ่ ปัจจบุ นั ชำวเมอื งวงั เวยี งได้ลมื องค์ประกอบเมอื งในทำงประเพณีไปทงั้ หมดแล้ว เพยี งแตป่ รับเปลย่ี น บทบำทหน้ำทแี่ ละควำมหมำยไปจำกเดมิ เทำ่ นนั้ เช่น ผำแดงกลำยเป็ นหนงึ่ ในองค์ประกอบสภำพแวดล้อมเมอื งทมี่ ี ควำมสำคญั มำกในกำรสร้ำงทศั นียภำพอนั สวยงำมให้แก่ภมู ิทศั น์เมอื ง

ขณะเดียวกนั ก็ยงั คงเป็ นสญั ลกั ษณ์ของสง่ิ ศกั ดสิ์ ทิ ธิ์ สงั เกต ได้จำกศรัทธำของชำวเมืองทแี่ สดงออกในบริบทของกำร ดำเนนิ กิจกรรมสำคญั ตำ่ งๆ อำทิ กำรบะบนผำ่ นเจ้ำหรือทรงเจ้ำ ประเพณีบวงสรวงในเดือนธนั วำคม ประเพณีงำนบญุ กำ บ้ำนกำเมืองในวนั ขนึ ้ 3 คำ่ เดอื น 7 ประเพณีงำนบญุ บงั้ ไฟ ซงึ่ ประเพณีทงั้ หมดล้วนแล้วแตเ่ กย่ี วข้องกบั บชู ำพอ่ ผำแดง กำรพฒั นำพนื ้ ทเี่ มืองวงั เวียงเพ่อื กำรทอ่ งเทีย่ วขยำยตวั อยำ่ งตอ่ เนอ่ื ง และมีนกั ทอ่ งเที่ยวเพ่ิมขนึ ้ เกินจำนวน 100,000 คน ตอ่ ปี (ข้อมลู ปี 2557) กำรเพม่ิ ขนึ ้ ของนกั ทอ่ งเท่ยี วสง่ ผลให้มกี ำรลงทนุ ของภำคเอกชนเพอ่ื พฒั นำธรุ กิจด้ำนกำรบริกำร เพมิ่ ขนึ ้ อยำ่ งตอ่ เนอ่ื งเชน่ กนั โดยเฉพำะกิจกำรร้ำนค้ำ ร้ำนอำหำร สถำนบนั เทงิ ท่พี กั บริษัทนำเทยี่ ว ฯลฯ ขณะเดียวกนั ภำครัฐก็พฒั นำพนื ้ ทวี่ งั เวยี งด้วยกำรปรับปรุงและจดั หำสงิ่ อำนวยควำมสะดวกพนื ้ ฐำนตำ่ งๆ ซง่ึ ล้วนมสี ว่ นสำคญั ในกำร สง่ เสริมกำรขยำยตวั ของอตุ สำหกรรมกำรทอ่ งเท่ยี ว และสร้ำงภำพลกั ษณ์แหง่ ควำมเป็ นชมุ ชนเมืองท่มี ีกำรพฒั นำเพ่ือ รองรับนกั ทอ่ งเทย่ี วให้กบั เมอื งวงั เวยี ง