นิทานอีสป

นิทานอสี ป จดั ทาโดย นางสาวเนตมิ า เรืองปราชญ์ รหัสนกั ศกึ ษา 64121880034

นิทานอีสป เรื่อง ววั กับแมลงหว่ี วัวเปน็ สตั ว์ตัวใหญแ่ ละกม็ ีพละกำลังมำก แตเ่ ม่อื สัตว์ตัวกระจดิ ริดอยำ่ งแมลงหว่มี ำกอ่ กวนท้ำทำย แทนท่มี ันจะวำงตัวนง่ิ เฉยไมย่ ุ่งดว้ ย วัวกลบั ไม่ยอมใหแ้ มลงหวค่ี ุยข่มตนซ่ึงตวั ใหญ่กว่ำ แมลงหวี่จงึ ท้ำให้สู้กัน ถ้ำใครชนะกแ็ สดงว่ำผูน้ ้ันย่ิงใหญ่กวำ่ เมือ่ วัวตอบตกลง... แมลงหวกี่ ็บนิ ตอมวนเวียนอยู่รอบๆ เขำและเหนอื ศีรษะของวัว ในขณะทวี่ วั ไมส่ ำมำรถจะขวดิ แมลงหว่หี รือทำ อะไรแมลงตัวน้อย ๆ ได้เลย วัวจึงได้แตอ่ บั อำยขำยหนำ้ บรรดำสัตวห์ ลำยท่ีมำมงุ ดูกันเป็นจำนวนมำกในบรเิ วณน้ัน :: นทิ านเรือ่ งน้ีสอนให้รู้ว่า :: ถำ้ วำงตนนิง่ เฉยไม่วุ่นวำยกบั สิง่ ที่ไม่ค่คู วร กไ็ มต่ ้องอับอำยเปลืองตัว

นกเคา้ แมวกบั ตกั๊ แตน นกเค้ำแมวมกั จะนอนหลบั ในตอนกลำงวนั เสมอ และหลงั จำกตะวนั ตกดนิ เม่ือแสงสีชมพูจำงหำยไป จำกขอบฟำ้ และเงำมืดบ่อยๆ คืบคลำนไปตำมลำเนำป่ำ มันก็จะกระพอื ปีกพ่ึบพับ่ ออกมำจำกโพรงตน้ ไมเ้ ก่ำ สง่ เสียงร้อง \"ฮูก ฮกู ฮกู \" สะท้อนกอ้ งปำ่ อนั เงียบงนั จำกนน้ั มันกเ็ รม่ิ ลำ่ แมลงปีกแข็ง เต่ำทอง กบ และหนูท่มี นั โปรดปรำนเปน็ อำหำร ยังมีแม่นกเคำ้ แมวเฒ่ำตัวหนง่ึ ซึ่งเมื่อแกต่ ัวลงก็กลำยเปน็ พวกขวำงโลกและเอำใจยำก โดยเฉพำะ อยำ่ งย่ิงเมื่อมีส่ิงใดมำรบกวนกำรงบี หลับในตอนกลำงวันของมนั ยำมบ่ำยฤดรู ้อนอันแสนอบอนุ่ วนั หนึง่ ขณะที่ มันหลบั อยู่ในโพรงต้นโอ๊ก ก็มีตั๊กแตนตวั หนึง่ ซง่ึ อยแู่ ถวนั้นร้องเพลงออกมำอยำ่ งร่ืนเริง ทวำ่ เสยี งของมนั แหบ ห้ำวยง่ิ นกั นกเคำ้ แมวโผลห่ วั ออกมำจำกโพรงไมซ้ ่งึ เป็นท้ังประตูและหน้ำต่ำงของมนั ในทันที \"ไดโ้ ปรดออกไปจากตรงน้ีทเี ถอะท่าน\" มนั กลำ่ งกบั เจ้ำตั๊กแตน \"ท่านไมม่ มี ารยาทเลยหรอื อยา่ งไร อย่างนอ้ ยท่านกน็ ่าจะเคารพอาวโุ สของขา้ และปล่อยให้ข้านอนหลับอย่างเงียบสงบ\" แตเ่ จำ้ ตก๊ั แตนตอบเสยี งแขง็ ว่ำมนั มีสิทธอิ์ ยูใ่ นท่ีของมันภำยใต้แสงอำทติ ย์พอๆ กบั ที่นกเค้ำแมวมสี ทิ ธิ์ ในทที่ ำงของตวั เองคอื โพรงไม้โอก๊ เก่ำแก่ จำกนั้นเจ้ำตัก๊ แตนก็เร่งเสยี งรอ้ งเพลงดังขน้ึ แถมแหบหำ้ วหนกั กวำ่ เดิม

นกเคำ้ แมวชรำผู้ชำญฉลำดรดู้ ีวำ่ หำกจะเถียงกับเจำ้ ต๊ักแตนต่อไปก็คงไม่เกดิ ประโยชน์อะไรขึน้ มำ เถยี งเร่ืองทำนองนก้ี ับใครๆ ก็คงเหมือนๆ กนั นนั่ แหละ อีกท้ังดวงตำยำมกลำงวันของมนั ยังพร่ำมวั จนไมอ่ ำจ ลงโทษเจำ้ ตก๊ั แตนได้อย่ำงสำสม มนั จึงอดทนต่อคำพูดหยำบคำยเหลำ่ นนั้ แลว้ เอย่ กบั ตั๊กแตนดว้ ยน้ำเสียง สุภำพ \"ถา้ อยา่ งน้นั หากข้าต้องต่นื เสยี แลว้ ขา้ คงต้องทาใจให้รื่นรมย์กับเสยี งเพลงของท่าน ขอขา้ คิด หน่อยนะ ข้ามสี ดุ ยอดเหลา่ องุน่ อยูส่ ่งตรงมาจากเทือกเขาโอลมิ ปสั ซงึ่ ขา้ ไดย้ ินคาบอกเล่ามาว่าเทพอพอล โลเสวยสง่ิ เหล่านีก้ ่อนทพี่ ระองค์จะขับขานเพลงใหเ้ หล่าทวยเทพฟัง ไดโ้ ปรดเขา้ มาล้ิมลองเครอื่ งดื่มเลศิ รส น้พี ร้อมกับข้าเถดิ ข้ารดู้ วี า่ มันจะทาใหท้ ่านร้องเพลงได้ไพเราะดั่งเทพอพอลโลเลยทเี ดียว\" นกเคำ้ แมวกล่ำว ตกั๊ แตนผู้โง่เขลำหลงเช่อื คำเยนิ ยอของนกเคำ้ แมว มันจึงกระโดดเข้ำไปในโพรงของนกเคำ้ แมว ทวำ่ ทันทีทม่ี ันเขำ้ ใกล้มำกพอทนี่ กเค้ำแมวจะมองเหน็ มนั ถนัดชัดเจนมนั กถ็ ูกนกเคำ้ แมวจิกเขำ้ ปำกในทนั ที :: นทิ านเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ้วู ่า :: คำเยนิ ยอไม่อำจพิสจู น์ถึงควำมชื่นชมที่แทจ้ ริง อย่ำปล่อยใหค้ ำสรรเสรญิ เยินยอทำให้คลำยควำมระมัดระวังต่อ ศตั รู

สนุ ัขจงิ้ จอกในดงหนาม สนุ ัขจง้ิ จอกตัวหน่ึงชอบไปขโมยลูกไกเ่ ละแมไ่ กข่ องชำวบ้ำนมำกินเป็นประจำ วันหน่งึ พวกชำวบ้ำนให้ พรำนดักซุ่มรอเล่นงำนสนุ ัขจงิ้ จอก แตส่ ุนัขจิ้งจอกเหน็ เขำ้ ก่อนจงึ รบี ว่งิ หนอี อกจำกหมูบ่ ำ้ นด้วยควำมรวดเร็ว พรำนยังคงไล่ลำ่ ตำมมำติดๆ สนุ ัขจงิ้ จอกจงึ กระโดดเขำ้ ไปซ่อนตวั ในดงหนำมที่ชำยป่ำแห่งหน่งึ หนำม อันแหลมคมท่ิมตำสนุ ขั จิง้ จอกจนเจบ็ ปวดไปท้ังตัว มันตัดพ้อดงหนำมว่ำ \"ทาไมต้องทาร้ายเราดว้ ย... ในเม่อื เราไมเ่ คยทารา้ ยเจ้า...\" ดงหนำมจงึ ตอบว่ำ \"ลูกไกแ่ ละแม่ไกก่ ็ไม่เคยทารา้ ยเจา้ เชน่ กัน และการที่เจ้ากระโดดเขา้ มากท็ าให้กิ่ง ก้านของดงหนามอย่างเราต้องหกั เสียหายไปไมน่ ้อย\" :: นทิ านเรือ่ งนีส้ อนให้ร้วู ่า :: ก่อนจะตำหนวิ ่ำใครควรย้อนดตู นเสยี กอ่ นวำ่ เคยทำผดิ เชน่ น้นั มำก่อนหรอื ไม่

ลากบั มา้ ทหาร ลาตวั หน่ึงแบกสมั ภำระอันหนักอง้ึ ไว้บนหลัง “หลีกทางไป เจา้ ลาสกปรก” ม้ำทหำรตวำดไลด่ ้วยเสียงอันดัง ลำจึงหลกี ทำงให้ พลำงเฝ้ำมองดูม้ำทหำรผูง้ ำม สง่ำอย่ใู นเคร่ืองประดบั เต็มยศอย่ำงโก้หรูนั้นเย้อื งย่ำง ผำ่ นไป เมอ่ื ย้อนมองดตู นเองแลว้ ลำกไ็ ดแ้ ตน่ ึกอิจฉำในลำภยศของม้ำทหำร แต่ทวำ่ หลงั จำกมำ้ ทหำรไดร้ บั บำดเจบ็ ในสนำมรบและมิอำจออกสนำมไดอ้ ีก มันก็ถกู ส่งมำทำงำนหนักในไรใ่ นนำ ต้องลำกเกวยี นที่บรรทกุ สมั ภำระหนกั ๆ ทุกวนั อยำ่ งตรำกตรำ ลา มองอดีตม้าทหารอยา่ งเวทนาและเข้าใจชวี ติ ได้มากข้ึน :: นทิ านเร่อื งนี้สอนใหร้ ู้วา่ :: ผทู้ ี่หลงในยศศักดเ์ิ มื่อตกต่ำแลว้ มักโดดเดีย่ วและเจ็บปวด ไม่ควรคำ่ แกก่ ำรท่ีเรำจะอิจฉำ

ชาวนากับนกกระเรยี น นกกระเรยี นฝงู หนึ่งเห็นชำวนำกำลังไถนำอยู่ในทงุ่ กวำ้ ง เมือ่ งำนไถเสร็จเรยี บร้อย พวกมนั กเ็ ฝำ้ มองชำวนำ หวำ่ นเมล็ดพนั ธุล์ งไปอยำ่ งอดทน นค่ี อื อำหำรของพวกมัน นกกระเรียนคดิ ทนั ทีท่ีชำวนำหวำ่ นเมล็ดเสรจ็ เรียบร้อยและเดนิ กลบั บำ้ น พวกนกกระเรยี นก็บนิ ลงมำในทงุ่ ทันที ก่อน จะเริ่มจกิ กนิ เมล็ดพชื อยำ่ งรวดเร็วท่ีสุดเทำ่ ท่จี ะทำได้ แน่นอนชำวนำย่อมรู้จักนกกระเรยี นและสนั ดำนของพวกมนั ดี เขำเคยมปี ระสบกำรณก์ ับนกพวกนี้มำ ก่อน จงึ รบี กลับมำที่ทงุ่ นำอย่ำงรวดเร็วพร้อมหนังสติ๊กในมือ แตเ่ ขำไม่ได้พกก้อนหนิ มำด้วย เขำแคต่ อ้ งกำรขู่ นกกระเรียนดว้ ยกำรกวัดแกว่งหนังสติ๊กและตะโกนดังๆ ไล่มันเท่ำน้ัน ทแี รกพวกนกกระเรยี นบินเตลดิ หนีไปดว้ ยควำมกลัวจนขวัญกระเจิง แต่ไมน่ ำนเมื่อเหน็ วำ่ ไม่มพี วกมันตัว ใดไดร้ บั บำดเจ็บ พวกมันก็ไม่ได้ยินแมแ้ ตเ่ สียงก้อนหินหวีดหววิ ในอำกำศหรือถ้อยคำใดๆ เพรำะสงิ่ เหลำ่ นัน้ ไมม่ ี ทำงฆำ่ ใครตำยได้ ท้ำยท่สี ดุ พวกมนั กเ็ ลกิ ใส่ใจชำวนำ ชำวนำเห็นวำ่ เขำคงต้องใช้มำตรกำรอน่ื เสยี แล้ว อยำ่ งน้อยๆ ก็เพื่อรักษำเมลด็ พันธุ์ของเขำเอำไว้บ้ำง ดังน้ันเขำจึงบรรจุก้อนหนิ ในหนงั สติ๊กแลว้ ยงิ ออกไปกำจัดนกกระเรยี นได้หลำยตัว มนั ได้ผลดงั ท่ชี ำวนำตอ้ งกำร เพรำะหลังจำกวนั น้ันเปน็ ต้นมำ นกกระเรียนกไ็ มเ่ คยยำ่ งกรำยเข้ำมำในทงุ่ นำของเขำอีกเลย :: นทิ านเรือ่ งนี้สอนใหร้ ู้ว่า :: กำรเกทบั และข่มขูด่ ว้ ยวำจำแทบไม่มคี ่ำอันใดสำหรบั อันธพำล กำรเกทับกไ็ ม่แนว่ ำ่ จะไม่มีหมัดหนกั ตำมมำ เสมอไป

มารดากับหมาป่า เชำ้ ตรวู่ ันหนึ่ง หมำป่ำหวิ โซเดินด้อมๆ มองๆ อยู่รอบกระทอ่ มแถวชำยหมบู่ ำ้ น มันได้ยินเสียงเดก็ รอ้ งไห้อยู่ใน บ้ำน แลว้ กไ็ ด้ยนิ เสียงผเู้ ปน็ มำรดำกล่ำวว่ำ “ซู่! ลกู เอ๋ย ! หยุดรอ้ งได้แล้ว ไม่อย่างนน้ั แมจ่ ะเอาเจา้ ใหห้ มาปา่ ” หมำปำ่ ท้ังประหลำดใจแตก่ ็ยินดที จ่ี ะไดก้ นิ ม้ืออร่อย มันจงึ นอนหมอบอยใู่ ต้หน้ำต่ำงท่เี ปิดท้งิ ไว้ คำดหวงั ทุกนำทวี ำ่ ผู้เป็นแม่จะส่งลูกออกมำให้มัน แต่แม้วำ่ เจ้ำหนูน้อยจะร้องไห้งอแงต่อไปเพียงใด เจำ้ หมำป่ำก็ได้แต่ รอคอยท้งั วนั อย่ำงสูญเปล่ำ และแล้วเมอ่ื ถงึ ยำมรำตรี มันก็ได้ยนิ เสียงมำรดำของเด็กอีกครง้ั ขณะที่นำงนัง่ ลงใกล้ หน้ำตำ่ งเพื่อรอ้ งเพลงกล่อมลูกนอ้ ยใหห้ ลับใหล “นน่ั ลูกรกั ดนู ่นั สิ เจา้ หมาปา่ มาเอาตัวเจ้าไปไมไ่ ดห้ รอก ไม่ ไม่มที าง พ่อเจา้ กาลงั จอ้ งมองอยู่ และพ่อกจ็ ะฆา่ มัน ถ้ามันเขา้ มาใกล้\" จำกนน้ั ไม่นำน ผู้เป็นพอ่ ก็โผลอ่ อกมำใหเ้ ห็นจำกในบ้ำน ดีแตว่ ่ำเจ้ำหมำปำ่ รู้จักว่ิงหนีอยำ่ งชำญฉลำด จงึ รอดจำกฝูงหมำมำได้อยำ่ งหวุดหวิด :: นทิ านเร่ืองนสี้ อนใหร้ ้วู า่ :: จงอย่ำเช่ือทุกอยำ่ งที่ไดย้ ิน

ผ้งึ ตวั ต่อ และแตน ในโพรงไม้แหง่ หนึ่งเป็นท่ีกักตนุ นำ้ ผง้ึ ซง่ึ ตวั ตอ่ ประกำศว่ำน้ำผ้ึงทง้ั หมดเป็นของพวกมัน ฝำ่ ยผงึ้ กม็ ่ันใจวำ่ ขุมทรัพยเ์ ป็นของพวกมนั ต่ำงหำก กำรถกเถียงลุกลำมใหญ่โตจนดูเหมือนวำ่ เร่ืองรำวไม่อำจยตุ ิลงได้โดย ปรำศจำกกำรสูร้ บ ท้ำยทีส่ ุดด้วยควำมมเี หตุมีผลของท้งั สองฝำ่ ย พวกมันจงึ ตกลงวำ่ ควรมีผู้พิพำกษำท่จี ะมำ ตดั สินในเรือ่ งนี้พวกมันจงึ นำควำมไปย่นื ตอ่ แตน ซึ่งเปน็ ผคู้ งควำมสันตใิ นป่ำแถบน้ัน เม่อื ผพู้ ิพำกษำเบิกควำม ก็มีพยำนมำกมำยใหก้ ำรว่ำพวกมนั เห็นสัตวท์ ่ีมีปกี บินอยูแ่ ถวๆ โพรงไม้ ดังกล่ำว ส่งเสยี งหึ่งดังไปท่วั พวกมนั มลี ำตัวเป็นแถบลำยสีเหลืองและดำเหมือนผึ้ง ทนำยฝำ่ ยตวั ต่อรบี ยืนกรำนทันทีวำ่ คำอธิลำยนต้ี รงกับลกั ษณะของลูกควำมมัน พยำนหลกั ฐำนท่ีวำ่ ไม่อำจชว่ ยให้ผูพ้ ิพำกษำแตนตัดสินควำมได้ มันจึงเล่อื นกำรพจิ ำรณำของศำล ออกไปอกี หกสปั ดำหเ์ พอ่ื ขอเวลำคิดให้รอบคอบ เม่ือถึงเวลำพจิ ำรณำคดอี ีกครัง้ ทง้ั สองฝ่ำยต่ำงมีพยำนเพ่ิมขึน้ อกี มำกมำย มดตวั หนงึ่ ยนื ขึน้ ให้กำรเป็นตัวแรก และกำลังจะถกู ซักค้ำน เมื่อผ้ึงชรำผ้หู ลกั แหลมแสดงตนต่อ หนำ้ ศำล \"ขา้ แตศ่ าลทีเ่ คารพ\" มันเอย่ ขน้ึ \"คดีนีถ้ กู เลื่อนมาหกสปั ดาห์แล้ว หากเรว็ ๆ นีย้ งั ไม่มีการตัดสิน น้าผ้งึ ก็คงจะเอาไปทาอะไรไมไ่ ด้ ข้าจึงขอเสนอว่า จงมอบหมายใหท้ ั้งผึง้ และต่อสร้างรวงผึง้ ขึน้ มา แลว้ เรา ก็จะได้เหน็ กนั ในไมช่ า้ ว่าน้าผึง้ นีเ้ ป็นของใครกันแน่\" พวกตัวต่อประทว้ งกันเสียงดงั ผูพ้ ิพำกษำแตนผ้ชู ำญฉลำดเขำ้ ใจในพรบิ ตำวำ่ ทำไมพวกมนั จงึ ประทว้ ง เช่นน้ัน เปน็ เพรำะพวกมันรู้ดีว่ำไม่อำจสรำ้ งรวงผง้ึ และใสน่ ้ำผง้ึ เข้ำไปในนั้นได้ \"ชัดเจนแล้ววา่ ใครที่สร้างรวงผึ้งและใครไม่อาจทาได้ สรปุ ว่าน้าผง้ึ เป็นของพวกผ้ึง\" ผู้พพิ ำกษำ กลำ่ ว :: นิทานเรื่องนีส้ อนให้รวู้ า่ :: ควำมสำมำรถพิสูจนไ์ ดด้ ว้ ยกำรกระทำ

นักกระโดดแหง่ เมอื งโรดส์ ชำยคนหนง่ึ เคยไปเยือนต่ำงแดน เขำแทบไม่พดู ถงึ เร่ืองอ่ืนเลยเมือ่ กลับถึงบ้ำน นอกจำกกำรผจญภยั สุด มหัศจรรย์ท่เี ขำไปเผชญิ มำ รวมถงึ วีรกรรมอันยงิ่ ใหญ่ที่เขำทำในต่ำงบำ้ นตำ่ งเมือง หนง่ึ ในเรื่องท่ีเขำเล่ำคือเร่ืองทีเ่ ขำกระโดด ณ เมืองๆ หน่ึงซงึ่ มีชอื่ ว่ำโรดส์ เขำบอกวำ่ กำรกระโดดคร้ัง นนั้ วเิ ศษยอดเยี่ยมจนไมม่ ใี ครกระโดดไดใ้ กลเ้ คียงกบั เขำเลย ผคู้ นมำกมำยในโรดส์เหน็ เขำและพสิ จู น์ได้ว่ำเรือ่ ง ที่เขำเลำ่ เปน็ ควำมจริง \"ไม่จาเป็นตอ้ งมพี ยานหรอก\" คนฟังคนหนง่ึ กลำ่ วขึ้น \"สมมตวิ า่ ทนี่ ี่คือเมืองโรดส์กแ็ ลว้ กนั ทีน้ี กระโดดใหพ้ วกเราดหู น่อยเถิดวา่ ทา่ นกระโดดได้ไกลแค่ไหน\" :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนให้รู้ว่า :: กำรกระทำสำคัญกว่ำคำพดู โอ้อวด