บันทึกการเดินทางของมังกรอัคคี

ถ้าฉนั บินได้ นาย จริ ทปี ต์ บญุ ชว่ ย 62-6314 Airline 1 normal

บนั ทกึ การเดนิ ทางของมงั กรอคั คี ถ้าฉนั บนิ ได้ ฉนั เคยมคี วามฝัน ว่าถ้าฉนั บินได้มนั จะเป็นยงั ไงกนั นะ.... ณ ประเทศไทย จงั หวดั พทั ลงุ วนั นชี ้ ว่ งตอนเย็นเป็นวนั ท่ีท้องฟา้ อมึ คลมึ ไปด้วยเมฆฝน ผมกาลงั จะไปรับน้องทโี่ รงเรียนแต่เกิดเหตไุ ม่คาดคดิ ขนึ ้ เพราะผมโดนรถบรรทกุ ที่ฝ่าไฟแดงชนเข้าเตม็ ๆเลยละ่ ‘อา...เจ็บจงั เราจะตายแล้วสนิ ะความฝันทีเ่ ราจะได้อย่บู นท้องฟ้าและมองสง่ิ ต่างๆจากข้างบนนนั้ คงจะไมไ่ ด้เห็ นแล้วสินะ...’ผมคดิ กบั ตวั เองในใจ ก็ทาไงได้ละตวั เองกาลงั จะตายแล้ว ฮ่าฮ่า ‘....’ทกุ อย่างชา่ งสงบจริงๆ กด็ เี หมือนกนั นะที่เราได้ตายแล้ว “ลืมตาขนึ ้ สหิ น่มุ น้อย”เสียงชายปริศนาดงั ขนึ ้ มา “อา...นี่เรายงั ไมต่ ายหรอ”ผมลืมตาขนึ ้ มาและได้เป็นห้องสีขาวโพลน ผมจึงมองตามไปเสียงของชายคนนนั้ และได้เจอกบั ชายชราคนหน่ึง ทม่ี ีผมและหนวดยาวสขี าว สวนชดุ สีขาวสะอาด

“เจ้าน่ะตายไปแล้วหน่มุ น้อย แต่เจ้านนั้ โชคดี เพราะทกุ ๆ 500 ปี ข้าจะเลอื กวิญญาณ 1 ดวงให้ได้เริ่มต้นชวี ติ ใหม่ในอกี โลกหนึ่ง”ชายชราคนนนั้ พดู ขนึ ้ ด้วยใบหน้าท่ีนง่ิ สงบ “โลกใบอ่นื งนั้ หรอครับ”ผมพดู ขนึ ้ ด้วยใบหน้าที่ตกใจ “ฮ่าฮา่ ใช่นะ่ สิ แล้วเจ้าอยากเป็นอะไรละ่ ”ชายชราคนนนั้ พดู ขนึ ้ พร้อมกบั เดินมาหาผม “ผมเคยฝันวา่ อยากบนิ ได้ครับ แต่ถ้าหากจะเป็นนกคงจะอนั ตรายน่าด”ู ทาไมจะไม่อนั ตรายละ่ นกนะ่ โดนล่าได้งา่ ยจะตายไป “ข้าไมใ่ ห้เจ้าไปเป็นนกหรอกนะ เสยี ชอ่ื เสยี งข้ากนั พอดี” “แล้วทา่ นจะให้ข้าเป็นอะไรละ่ ทบ่ี ินได้”ผมถามด้วยสหี น้าสงสยั “มงั กรเป็นไงละ่ ทนี่ นั่ เป็นโลกแห่งเวทมนต์ เจ้าจะได้ไมต่ ้องกลวั ใครมารังแก เพราะมงั กรคือสิ่งมชี วี ิตที่แขง็ แกร่งมากที่สดุ ของโลกใบนนั้ แล้ว”ชายชราพดู ด้วยสหี น้าอารมณ์ดี “มงั กรงนั้ หรอ...มนั ดมี ากเลยครับ”ผมดใี จสดุ ๆเลยละ่ ไม่คดิ ว่าจะได้บินจริงๆ “งนั้ ขอให้โชคดีหน่มุ น้อย....ข้าจะเฝา้ มองเจ้าจากท่ีหา่ งไกลนะ”ชายชราโบกมือขนึ ้ หนงึ่ ข้าง แล้วก็ได้เกิดแสงสวา่ งจนภาพนนั้ คอ่ ยๆเลอื นหายไป

ณ ป่าทางตอนใต้ของอาณาจกั รไลเนียร์ ป่าแหง่ นมี ้ ชี ื่อว่าป่าอสรู มีพนื ้ ที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยสตั ว์อสรู มากมาย ยง่ิ เข้าไปในใจกลางของป่าอสรู มากเท่าไหร่ สตั ว์อสรู ก็ยงิ่ อนั ตรายมากขนึ ้ เท่านนั้ และที่ใจกลางของป่าอสรู แห่งนี ้ก็เป็นที่อย่ขู องมงั กรอคั คี ซงึ่ เป็นผ้ปู กครองป่าอสรู แหง่ นี ้ และในตอนนมี ้ งั กรไฟก็กาลงั นอนเฝา้ ไข่ของมนั ที่กาลงั จะฟักออกมา “แกรก...”ผ่านไปสกั พกั ไข่ใบนนั้ ก็ได้ฟักออกมา ซง่ึ มงั กรนนั้ ไม่มเี พศ ไมจ่ าเป็นต้องสบื พนั ธ์กุ นั เพราะมงั กรแตล่ ะสายพนั ธ์เป็นศตั รูกนั และแต่ละสายพนั ธ์นุ นั้ จะมีเพียงแคต่ วั เดยี ว และจะฟักไข่ได้แคใ่ บเดยี วตลอดชว่ั ชีวติ ของมนั และหลงั จากนนั้ มนั ก็จะตายลง อายขุ องมงั กรจะอย่ทู ี่ประมาณ10,000 ปี มงั กรมที งั้ หมด 4สายพนั ธ์นุ นั่ คอื มงั กรอคั คี มงั กรปฐพี มงั กรวารี และมงั กรวายุ เมือ่ แม่มงั กรได้ตายไปนนั้ มนั จะถ่ายทอดความรู้ให้แกล่ กู ของมนั ผา่ นทางกระแสจิต นนั่ ทาให้มงั กรเป็นสิ่งมีชวี ิตทีแ่ ขง็ แกร่งท่ีสดุ วนั เวลาก็ได้ผ่านไปจนมงั กรได้เข้าสชู่ ว่ งวยั รุ่น เป็นวยั ท่ีมนั สามารถจะบนิ ได้ ‘อา...น่กี ็ผ่านมา 200 ปีแล้วสินะทไี่ ด้มาอย่ทู ่โี ลกใบนี ้ ถึงเวลาแล้วทีเ่ ราจะออกท่องโลกกว้างใบนี’้จากความทรงจาทไ่ี ด้รับถา่ ยทอดมานนั้ ทาให้ผมได้เห็น สถานทีต่ ่างๆมากมาย แต่มนั ก็ไม่เหมือนออกไปดดู ้วยตาตวั เองละนะ

มงั กรไฟ

‘ไปเลยดกี ว่า’และผมกไ็ ด้ออกบินเป็นครัง้ แรก “พร่ึบ...”เสยี งตอนผมเริ่มออกบินนช่ี ่างไพเราะจริงๆ ในตอนนนั้ ผมกบ็ ินไปเร่ือยๆ ได้สดู อากาศที่บริสทุ ธ์ิ ได้มองทิวทศั น์ของป่าอสรู แห่งนีช้ ่างงดงามเหลอื เกิน ท่แี รกท่ีเราไปคอื ทะเลสาบซาเมยี ร์ ท่ีนนั่ เป็นทอี่ ย่ขู องสคิลลา “พรึบ...”เมื่อผมได้มาถึงทะเลสาบซาเมยี ร์สคลิ ลาเหมือนจะรู้สกึ ถึงผมได้เลยมารออย่กู อ่ นแ ล้ว สคิลลามีทอ่ นบนเป็นหญิงสาวรูปร่างหน้าตาสวยงาม และท่อนลา่ งเป็นสนุ ขั ดรุ ้ายทงั้ หมด 6 หวั “ทาความเคารพทา่ นมงั กรอคั คี”สคลิ ลาทาความเคารพพร้อมคกุ เข่าและโน้มตวั ลง ผมไม่แปลกใจหรอก มนั เป็นธรรมเนียมของคนท่อี ่อนแอกว่าต้องทาความเคารพคนทแี่ ขง็ แกร่งกว่าอยแู่ ล้ว “ท่านมาทาอะไรในทแ่ี หง่ นหี ้ รือ”สคลิ ลาถามด้วยคามนอบน้อม “ข้าแคม่ าท่องโลกนะ่ เจ้าไมต่ ้องกงั วลไปอกี เดี๋ยวข้ากจ็ ะไปแล้ว”ผมพดู ด้วยความอารมณ์ดี จะไมใ่ ห้อารมณ์ดไี ด้ยงั ไงละ่ กเ็ พราะทะเลสาบแหง่ นมี ้ นั กว้างใหญ่และสวยมากๆ จะทาให้ผมถึงกบั หลงใหลกบั ท่แี ห่งนเี ้ลย นา้ ท่ีใสสะท้อนกบั แสงอาทติ ย์จนสะท้อนระยิบระยบั ราวกบั ไขม่ กุ “งดงามเหลอื เกิน...”ผมพดู ออกไปโดยไมต่ ้องคิดเลยละ่ จะอย่นู านกไ็ ม่ได้ สตั ว์อสรู แถวนตี ้ า่ งเกรงกลวั ข้าจนไมก่ ล้ามากินนา้ แล้ว “ข้าไปละ เจ้าดแู ลสถานที่นใี ้ ห้ดๆี นะ”ผมหนั ไปบอกกบั สคิลลา

“คะ่ ท่านมงั กรอคั คี”สคิลลาทาความเคารพและได้ลงไปในทะเลสาบ “พร่ึบ...”ผมออกบนิ อีกครัง้ สคลิ ลา

‘อา...ทต่ี อ่ ไปจะไปทไ่ี หนดีนะ จริงสเิ ทอื กเขาไวท์เรน เป็นต้นนา้ ของทะเลสาบซาเมียร์ อยไู่ มไ่ กลจากทนี่ ’่ี ผมนึกขึน้ ได้ ‘แคบ่ นิ ผ่านกพ็ อ’ผมคิดอยา่ งนนั้ เพราะทีน่ นั่ ผมไม่ค่อยชอบเทา่ ไหร่เพราะมีแตห่ ิมะนะสิ ผมบนิ มาได้สกั ระยะก็ได้เจอกบั เทอื กไวท์เรนนน่ั เพราะทีน่ ่หี ิมะตกอย่ตู ลอดเวลา ภเู ขากป็ กคลมุ ไปด้วยหมิ ะ และได้พบกบั ฝงู เยติที่กาลงั เดินทางกลบั หม่บู ้านของมนั เยติเป็นสตั ว์อสรู ขนาดกลางสงู ตงั้ แต่ 5–8 ฟตุ นา้ หนกั ประมาณ 600 ปอนด์ที่คล้ายมนษุ ย์ผสมกบั ลงิ ไม่มหี างคล้าย กอริลลา มขี นยาวสนี า้ ตาลแดงหรือนา้ ตาลดาหรือสเี ทาหรือเทาเข้มปกคลมุ ทงั้ ลาตวั ยกเว้นใบหน้าทีม่ สี ีคลา้ มเี สียงร้องท่นี ่าสะพรึงกลวั โดยปรกตแิ ล้ว เยติเป็นสตั ว์อสรู ท่มี ีนิสยั สงบเสง่ยี ม แต่อาจดรุ ้ายโจมตใี สม่ นษุ ย์และสตั ว์เลยี ้ ง

เยติ บนิ มาได้ครึ่งวนั กถ็ งึ ท่งุ หญ้ากราสเทยี ร์ ท่งุ หญ้าแห่งนเี ้ป็นที่โลง่ กว้างมีความอดุ มสมบรู ณ์ซง่ึ เป็นทีอ่ ยขู่ องเซนทอร์ มีทอ่ นบนเป็นมนษุ ย์ผ้ชู าย ขณะทีท่ ่อนลา่ งกลายเป็นม้า ที่สาคญั มกี ล้ามเนือ้ เป็นมดั ๆ แสดงถงึ ความแข็งแรงแห่งอาชาไนย

เซนทอร์ และผมกไ็ ด้บนิ ไปเร่ือยๆ เพ่ือไปหาสถานท่ีต่างๆท่นี ่าสนใจท่ีรอวนั ให้ผมไปเยือน ณ ท่แี ห่งนนั้ นี่เป็นแคบ่ นั ทกึ สว่ นหนง่ึ ของของผม จากบนั ทกึ ทมี่ ีชือ่ วา่ “การเดินทางของมงั กรอคั คี”