Vampire needs to love.

VVaammppiirree nneeeeddss ttoo lloovvee.. red dress.

กาลครั้งหนึ่งในยุคเเห่งสงครามเวทมนต์ ได้มีสิ่ง หนึ่งที่ผู้คนในยุคนั้นยกย่อง ให้เป็นเหนือสุดของสิ่งมี ชีวิตทั้งหลาย นั้นคือ \"เเวมไพร์\" ซึ่งเมื่อมีจุดสูงสุด เเล้วย่อมมีสิ่งที่ต่ำสุด คือ \" เเทร์ริก\" เเทร์ริกนั้นเป็น สิ่งมีชีวิตที่ต่ำสุดของสิ่งมีชีวิต ณ ปราสาทบรานซิส ที่อยู่ของเเวมไพร์ ผู้ที่ไม่เคยตื่นหลังจากสงครามเเย่งเผ่าพั นธุ์ของนักเวทย์ เเละเเวมไพร์ มารีน: .ใช่ปราสาทหลังนี้รึป่าวนะที่เปิดรับสมัครคนดูเเล โอเวน: คุณเป็นใครครับ มารีน: เอ่อ...ดิฉัน มารีนค่ะ มาจากเมืองคาร์ก พอดีเห็น ใบประกาศรับสมัครคนดูเเลปราสาทบรานซิสน่ะค่ะ โอเวน: ยังนั้นหรอครับ ใช่ครับ เรากำลังหาผู้ดูเเล ปราสาทเเห่งนี้อยู่ ถ้าอย่างนั้น ผมชื่อโอเวนนะครับ เดิน ตามมาทางนี้เลยครับ ผมจะพาไปดูห้องพักของคุณ /ในระว่างที่ฉันเดินตามคุณโอเวนไปที่ห้องพัก ฉันก็ มองไปรอบๆปราสาท ที่นี้ช่างใหญ่จริงๆ ช่างน่าทึงที่ผู้คน สามารถสร่างที่เเห่งนี้ได้ มันทั้งใหญ่เเละสวยมาก /

โอเวน: ถึงเเล้วครับ นี้คือห้องพักของคุณ อีกสักพัก จะมีหัวเเม่บ้านประจำที่นี้ จะพาคุณไปรู้จักสิ่งต่างๆภายใน ปราสาทเเห่งนี้เเละหน้าที่ของคุณก็เช่นกัน มารีน: โอเคค่ะ หลังจากที่โอเวนออกไปมารีนได้เดินสำรวจหน้างของ ตนเอง เเละได้พบกับหนังสือเล่มหนึ่งที่ว่างอยู่ชั้นหนังสือ มันทั้งเก่าเเต่ก็ดูสวย มารีน: อะไรกัน ห้องคนใช้มีหนังสือเเบบนี้ด้วยหรอ? ว้าว เกี่ยวกับเเวมไพร์หรอ? งั้น...เอาไว้ตอนเย็นมาอ่าน ดีกว่า เธอได้นำหนังสือเล่มนั้นเก็บไปไว้บนชั้นหนังสือ เเละเป็น เวลาเดียวกับเสียงเคาะประตูหน้าห้อง ก๊อก ก๊อก.. ?: ฉันหัวหน้าเเม่บ้านค่ะ มารีน: โอเครค่ะ รอเเปปหนึ่งค่ะ เธอได้เดินไปเปิดประตูเเละพบกับผู้หญิงวัยกลางคน คนหนึ่ง เเละถือกองผ้าที่พับไว้สีขาว ลาน่า: ฉันลาน่า หัวหน้าเเม่บ้านที่นี้ค่ะ มารีน: สวัสดีค่ะ มารีนค่ะ ลาน่า: นี้คืนชุดของคุณที่จะต้องใส่พรุ่งนี้เพื่อเริ่มงาน นะคะ

มารีน: ขอบคุณค่ะ ลาน่า: งั้นฉันจะพาคุณไปเดินดูปราสาทเเละบอกกฎให้ ทราบนะค่ะ /ในระหว่างที่ฉันเดินมาพร้อมกับสาน่าฉันก็เจอรูปภาพที่ ใหญ่มาก ภาพนั้นเป็นภาพของผู้ชายที่อยู่ในชุดยุโรปเก่า เขาหน้าตาหล่อมาก ผิวขาว ตาเรียวสวย ร่างกายที่น่า เกรงขาม ฉันจ้องมองภาพนั้นอยู่นานเหมือนถูกมนต์สะกด ไว้เลย/ ลาน่า: มารีน เธอทำอะไรอยู่ทำไมไม่เดินตามฉันมา มารีน: สะดุ้ง! ขอโทษค่ะ ฉันไม่เคยเห็นภาพที่ใหญ่ขนาดนี้ มาก่อน ลาน่า: นี้คือภาพของท่าน ครีโอ เจ้าของปราสาทหลังนี้ มารีน: เขายังอยู่ที่นี้มั้ยค่ะ? ลาน่า: อยู่ เเต่อย่าถามมากความเลยตามฉันมา มารีน: ค่ะ ลาน่า: กฏของที่นี้มีไม่มากหรอก 1. เธอห้ามไปที่ห้องชั้น 3 ฝั่ งซ้าย นอกจากฉันเเละโอเวนจะอนุญาต 2.ห้ามออก จากห้องหลังห้าทุ่ม เพียงเเค่นี้ ทำได้รึป่าว มารีน: ได้ค่ะ ลาน่า: โอเค ถ้าอย่างนั้นเธอไปพักเถอะ พรุ่งนี้ก็มาฉันที่ ครัวตอนตี 5 ด้วยละ มารีน:ค่ะ /จานนั้นฉันก็เดินกลับมาที่ห้อง/

มารีน: เฮ้อออ เเค่เดินไม่นานยังไม่รอบเลยฉัน เหนื่อย เป็นบ้า /จากนั้นฉันก็ลุงจากเตียงไปอาบน้ำ เเบบนอนเเช่น้ำนิด หน่อยด้วยละ จากนั้นก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงอะไรบางอย่าง ตก ฉันก้เลยตื่นเเละลุกออกมาทำความสะอาดเเละเเต่งตัว ให้เสร็จเรียบร้อย อยู่ๆก็รู้สึกหิวเเหะ/ มารีน: ตอนนี้กี่โมงเเล้วนะ พึ่งจะสามทุ่มเอง ขอออกไป หาไรกินก่อนดีกว่า เธอเดินออกมาจากห้องเเละเดินเข้าไปในครัว ห้องของมา รีนนั้นอยู่ชั้น1 เเละอยู่ไม่ไกลจากห้องครัวเท่าไหร่นัก มารีน: ไหนดูสิว่ามีอะไรทานบ้าง อืมมม งั้น....คาโบนาร่า ดีมั้ยนะ....ดีเเหละ ในระหว่างที่ดธอทำอาหารอยู่นั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่าง ใกล้เข้ามา เธอจึงรีบหันไปเเละเจอกับโอเวน พ่อบ้านของที่ นี้ มารีน: ตกใจหมดเลยค่ะ นึกว่าอะไร ที่เเท้คุณโอเวนนี้เอง มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ? โอเวน: ป่าวหรอกครับ ผมเเค่มาตรวจดู ก่อนกลับไป พักเท่านั้น นั่นคุณกำลังทำอะไรอยู่หรอครับ มารีน: อ่อ ฉันกำลังทำอาหารนะค่ะ พอดีหิวนิดหน่อย โอเวน: ถ้าอย่างนั้นก็รีบๆทำเถอะครับ เเทร์ริก ไม่ควร อยู่คนเดียวนาน มารีน: เอ่อ...โอเคค่ะ

หลังจากนั้นโอเวนก็เดินออกไป มารีนหลังจากทำเสร็จก็ เดินกลับห้อง เเละได้ไปสะดุดตากับหนังสือเมื่อเช้า เธอจึงเดินไปหยิบมาเเละกลับไปที่เตียงเเละเริ่มเปิดอ่าน ภายในหนังสือเล่มนั้น มีเนื้อหาเกี่ยวกับตระกลูเเวมไพร์ชั้น สูงที่ก่อสงครามกับนักเวทย์ หลังจากที่อ่านไปได้สักพัก เธอก็หลับไปพร้อมกับหนังสือเล่มนั้น เเละได้ฝันว่า มีชายผู้ หนึ่งหน้าตาคล้ายคลึงกับชายเจ้าของปราสาทเเต่เธอก้เห็น ไม่ชัดเท่าไหร่นัก มารีน: นี้ฉันมาอยู่ที่ไหนกัน สวนดอกไม้หรอ ที่ไหนกันนะ เธอเดินชมดอกไม้ไปเรื่อยๆ เเละเจอใครสักคนที่ยืนหัน หลังให้ เธอจึงเดินเข้าไปหา ในตอนนั้นรู้สึกเพียงเเค่อยาก เดินเข้าไปใกล้ๆ มารีน:คุณคะ ที่นี้ที่ไหนคุณรู้รึป่าว ฉันหาทางออกไม่เจอ ชายผู้นั้นได้หันมา เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพียง เเค่จ้องมองไปที่ตาเเละใบหน้าของมารีน ซึ่งมารีนเพียงเห็น เเค่ครึ่งหน้าของขายผู้นั้น เธอไม่ได้รู้สึกกว่าเลยด้วยซ้ำ มารีน: คุณคะ คุณเป็นอะไรรึป่าว ช่วยพาฉันอออกไปจาก ที่นี้ทีได้มั้ยคะ? จู่ๆ ชายผู้นั้นก็ยืนมือมาจับที่เเก้มของเธอเเละพู ดกับเะอ เธอ ด้วยเสียงเศร้า ?: มารีน.. เจ้ากลับมาหาข้าสักที ข้ารอเจ้ามานานเเสนนาน มารีน: คุณเป็นใครคะ รู้จักฉันด้วยหรอ ?: รู้สิ เจ้าคือยอดรักของข้า ใยข้าจะจำไม่ได้ เจ้าเกลียด ข้านักหรือถึงทิ้งข้าไปนานเพี ยงนี้

จากนั้นเธอก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิ กาปลุก /ใครกันนะ หน้าทำไมถึงพู ดกับเราเเบบนั้น......ช่างเถอะ รีบลุกดีกว่า เดี๋ยวโดนลาน่าว่า/ เธอลุกไปทำความสะอาดร่างกาย เธอทำตัวปกติโดยที่เธอ ไม่รู้ชะตาเลยว่าเพี ยงเเค่วันเดียวเธอก็จะได้เจอกับความ ลำบากอย่างที่ชีวิตเธอไม่เคยเจอ /ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาภายในครัวเเละเห็น ลาน่ากำลัง เตรียมอะไรสักอย่าง/ มารีน: ลาน่าคะ ให้ฉันช่วยอะไรมั้ยค่ะ ลาน่า: ฉันได้รับสั่งจากคุณท่านให้นำอาหารไปให้ เเต่ตอน นี้ฉันไม่ว่าง เธอช่วยเอาไปเเทนฉันได้รึป่าว? มารีน: ได้ค่ะ เอาไปให้คุณท่านที่ไหนหรอค่ะ? ลาน่า: ห้องชั้น 3 ฝั่ งซ้าย /อะไรกัน เมื่อวานพึ่งบอกเราไม่ให้ไปอยู่เลย ตื่นมาก็ให้ เราไปเลยหรอ?/ ลาน่า: ฉันเพียงเเค่ไม่ว่าง ฉันรู้ว่าเธอสงสัย มารีน: ขอโทษค่ะ มาค่ะฉันจะเอาไปให้เอง เธอยกถาดอาหารออกมา ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่ามันคือเมนูอะไร เหมือนกัน เเปลกๆ /ตอนนี้ฉันเดินชึ้นมาชั้น3 เเล้วเเละยืนเคาะประตูหน้าห้อง ของนายท่าน น่าจะท่านครีโอ เพราะลาน่าพึ่งบอกไปเมื่อ วาน/ ก๊อก ก๊อก มารีน: นายท่านคะ ดิฉันนำอาหารมาส่งค่ะ

อยู่ๆ ประตูก็เปิดออกเอง เหมือนกับเชิญให้ผู้คนเข้าไป พอเธอเห็นเเบบนั้น เธอนึกว่านายท่านนั้นปิดไม่สนิท จึงขอ อนุญาติ มารีน: ขออนุญาตเข้าไปนะคะ เธอเดินเข้าไปภายในห้อง เเละเห็นเตียงหลังใหญ่ ที่มีม่าน ของเตียงที่ปิดไม่สนิท เธอมองเห็นเพียงเเค่ขาภายใต้ ผ้าห่มผืนหนา มารีน: นายท่าน ดิฉันได้นำอาหารมาให้เเท่นลาน่าค่ะ ครีโอ:....... ไม่มีเสียงตอบรับจากครีโอ เเละเธอกำลังจะเดินออกไปก็ มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ครีโอ: เจ้าช่วยเดินมาเอาน้ำใส่เเก้วให้ข้าที.. มารีน: ได้ค่ะ ในระหว่างที่เธอกำลังจะเทน้ำใส่เเก้วนั้น อยู่ๆเธอก็โดนจับ เเขนเเละดึงลงไปบนเตียง ทับลงไปบนตัวของครีโอ เธอ ตกใจเป็นอย่างมาก เเละมองขึ้นไปเห็นหน้าของครีโอ ดวงตาของเขาเป็รสีเเดงสด เหมือนดวงจันทร์สีเลือด กำลังจ้องมองมาที่เธอ อยู่ๆเธอก็รู้สึกปวดหัวรุนเเรง เเละสลบลงไปกับอกของครีโอ ภายในห้องนอนของเขา โปรดรอต่อจากนี้



คนคนหนึ่ง..คือ...คนที่เราตามหามาตลอด มันไม่ใช่เรื่องง่าย....ที่จะฝ่าฝันกับการบีบคั้น เเห่ง....การรอคอย สิ่งๆหนึ่ง ที่คนเรานั้นอยากได้เพื่อเติมเต็ม สิ่งที่ควาดหายไปนั้นคือ...ความรัก