โคลงสี่สุภาพ

โคลงสี่สุภาพ เรื่อง The story of Wathunya จัดทำโดย นางสาววทันยา ขาวเจริญ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่๕/๖ เลขที่ ๒๒ เสนอ คุณครูจินตนา วงษ์สุนทร งานนี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษารายวิชาภาษาไทยพื้นฐาน ๔ (ท๓๒๑๐๒) ภาคเรียนที่ ๒ ปีการศึกษา ๒๕๖๔ โรงเรียนชุมพลวิทยาสรรค์ อำเภอชุมพลบุรี จังหวัดสุรินทร์

บทที่ ๑ เเต่ก่อนเราเกิดนั้น แม่ฝั น เมื่อจะอุ้มท้องฉัน ทั่วฟ้ า ได้มีหยกเขียวพลัน ตกหล่น ลงนา แสงระยิบระย้า เจิดจ้าปรากฏ

บทที่ ๒ ถึงกำหนดครบแล้ว ชีวา เกิดสิบห้าธันวา นอบน้ อม ชื่อว่า วทันยา ดีเลิศ แปลว่าใจบุญพร้อม โอบอ้อมอารี

บทที่ ๓ ชื่อเล่นพีมไม่เเล้ง น้ำใจ จะเรียบร้อ ยกว่าใคร ทุกด้าน เป็ นเด็กที่สดใส น่ารัก ตอนเล่นอยู่ที่บ้าน แสบแท้แสนซน

บทที่ ๔ จนเวลาผ่านพ้น บังอร เติบใหญ่เข้าเรียนตอน เมื่อพร้อม โรงเรียนวัดนั้นสอน คือที่ แรกนา แต่เด็กน้ อยอ้อมค้อม ชอบร้องไม่ไป

บทที่ ๕ ในตอนเด็กมักร้อง โยเย จะติดชอบนอนเปล ร่ำร้อง ตัวฉันมักเกเร กับพี่ ชายเอย กระทั่งกับเพื่อนพ้อง ก็ดื้อเหมือนกัน

บทที่ ๖ ถึงวัยห้าขวบเข้า ศึกษา ที่โคกเม็กลั้นลา ชิดบ้าน เรียนรู้ฝึ กวิชา แต้มแต่ง แต่ก็ยังเกียจคร้าน อยู่บ้างบางครา

บทที่ ๗ กาลครั้งหนึ่ งได้ ไมตรี การแข่งกีฬาสี วิ่งแพ้ ความสามัคคีดี เป็ นเลิศ แลไม่แตกแยกแม้ จะต้องพ่ายตรม

บทที่ ๘ ขึ้นประถมไขว่คว้า ชัยมา แข่งคณิตวิทย์พา ไม่ท้อ ทั้งอังกฤษศึกษา ถามซัก เราไม่ทักตัดพ้อ ต่อสู้เพื่อตน

บทที่ ๙ เลื่อนขึ้นมาอีกขั้น ทั้งที เจอเพื่อนใหม่เปรมปรีดิ์ สุขเข้า เรียนบ้างเล่นก็มี ไม่เครียด ชีวิตมอต้นเร้า ตื่นเต้นมันส์ดี

บทที่ ๑๐ วิชาที่ต่อต้าน น่ะมี คือพละยาดี มักเศร้า สั่งวิ่งแต่ละปี เหนื่ อยมาก เตะก็ไม่เข้าเป้ า เกรดน้ อยจังเลย

บทที่ ๑๑ สนุก ยากไร้ ปิ ดเทอมเลยเที่ยวได้ กุ้งหมึก อยู่ทะเลไม่ทุกข์ เผื่อได้กินอีก ชิมปิ้ งย่างปลาสุก อร่อยจนอยากไหว้

บทที่ ๑๒ ปี กไก่รสเลิศนี้ ที่ชอบ เเละคะน้ าหมูกรอบ กลิ่นฟุ้ง กินแก้เครียดยามสอบ ของโปรด ฉันนา ทั้งลูกกวาดสีรุ้ง มากล้นหลากหลาย

บทที่ ๑๓ ส่งเสริม ไม่ทิ้ง ถึงมอปลายเปลี่ยนห้อง สอนสั่ง ห้าทับหกเพิ่มเติม ที่เน้ นเรียนมา ชุมพลวิทย์แห่งเดิม รวมคณิตวิทย์อิ้ง

บทที่ ๑๔ จะกล่าวถึงเพื่อนซี้ ของฉัน มีนิสัยแบ่งปั น พี่น้ อง พวกเราช่วยเหลือกัน ยามยาก รักใคร่และปกป้ อง ไม่ทิ้งสหาย

บทที่ ๑๕ บีทีเอสกลุ่มนี้ ที่ชอบ จองกุกคนรอบคอบ เก่งเต้น และอีกหกคนมอบ ความสุข ให้นา ชีวิตนี้มุ่งเน้ น เผื่อได้เจอกัน

บทที่ ๑๖ ถึงอำไพชื่อนี้ มารดา คนที่เลี้ยงดูมา เเต่น้ อย เฝ้ าคอยห่วงลูกยา ยามโศก ตัวเล็กใจเกินร้อย ไม่เเพ้ใครเลย

ขอบคุณที่แวะมาชมเรื่องราว ของเรานะคะ