MY LIFE STORY

My life story --------------------------------------------- 01 MY LIFE STORY น.ส.จุฬาลักษณ์ ปักกุนนันท์ (บีม) คณะสัตวแพทยศาสตร์ ชั้นปี1 รหัสนิสิต : 6430034531

Table of contents 05 16 20 26 My life journey My influential people My Great Teachers My Self-capital

Table of contents 32 34 36 41 My Local Wisdom My Global Knowledge My Personal My Life Legacy Mission Statement

PREFACE-------------- เนื้อหาของผลงานชิ้นนี้ล้วนเป็นเรื่องราวของชีวิตฉัน(My Life Story) เป็นเรื่องราวตั้งอดีตจนถึงการมองภาพในอนาคต เป็นครั้งแรกที่ผู้จัดทำเคย ทำงานรูปแบบนี้มาก่อนแต่ผู้จัดทำก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าผลงานชิ้นนี้อาจช่วยให้ผู้ ที่ผ่านมาอ่านได้รับความสุขจากการอ่านประสบการณ์ของผู้จัดทำ ขอขอบคุณอาจารย์ ดร.ธีระพงษ์ ประสงค์จีน ที่มอบหมายงานและเปิดสอน รายวิชานี้ขึ้นมา นอกจากจะได้เรียนรู้เรื่องราวใหม่ๆแล้วยังทำให้ผู้จัดทำได้ สะท้อนชีวิตรวมถึงการคิดในด้านต่างๆของผู้จัดทำ ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆร่วมชั้น เรียนที่ได้สำหรับเรื่องราวดีๆในแต่ละอาทิตย์ที่ได้แบ่งปันกันมาตลอด ขอบคุณ ทุกๆคนที่ผู้จัดทำได้กล่าวถึงในงานชิ้นนี้ที่เข้ามาเป็นประสบการณ์และความ ประทับใจดีๆของผู้จัดทำ สุดท้ายขอบคุณตนเองที่พยายามทำงานชิ้นนี้ออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอบคุณที่พร้อมเรียนรู้สิ่งต่างๆอยู่เสมอนะ Preface

My life journey

แม่ชอบซื้อซาลาเปาไส้หมูมาให้ตอนเย็นที่ไปรับจากโรงเรียนตลอด เรื่องเด่นใน แต่ตอนนั้นไม่ชอบซาลาเปาไส้หมูเลยกินแต่แป้งให้แม่กินไส้ แม่ซื้อรองเท้าลายเจ้าหญิงมีส้นเป็นใสๆแล้วข้างในเป็นเม็ดโฟมให้ วัยอนุบาล ใส่ไปโรงเรียนอยู่หลายวันแต่สักพักส้นมันก็พัง ร้องไห้อยู่นาน มีรายการเกี่ยวกับเด็ก(ไม่แน่ใจเรื่องชื่อรายการ)มาถ่ายทำที่โรงเรียน ทุกๆปีจะมีteacherมาสอนมาพร้อ มกับลังสีใส่งูปลอมเต็มลังแล้วมีเพื่อนคนนึงที่กลัวงูมาก ฟันหักพร้อมกัน4ซี่หน้า มีซี่ที่ถอนออก หลุดเองและที่กินโตเกียวหน้าโรงเรียนแล้วฟันหัก นั่งวินตัวคนเดียวครั้งแรกในชีวิตเพื่อไปหาแม่ที่ประชุมอยู่ที่โรงแรมใกล้ๆโรงเรียน นั่งไปจะร้องไห้ไปเพราะกลัวแม่ทิ้ง เล่นกับลูกพี่ลูกน้องแล้วถอยหลังขาไปโดนท่อรถจักรยานยนต์ของพี่ชายเป็นแผลใหญ่ เล่นกับพี่แล้วโดนผึ้งต่อย งอนและคืนดีกับเพื่อนในห้องด้วยการโป้งและเกี่ยวก้อยกัน ครูชอบถักผมให้ตอนเย็นก่อนกลับบ้าน

เรื่องเด่นวัยอนุบาล เล่นกับพี่แล้วโดนผึ้งต่อย เล่นกับพี่ผู้ชายสองคน คนโตสุดเป็นพี่แถวบ้าน พี่คนกลางเป็นญาติ(ลูกของน้า) แล้วพี่คนโตสุดเขาโต มากกว่าหลายปี เขาชวนกันไปดูรังผึ้งหลังบ้านลุง หลังจาก นั้นเขาก็เอาหนังสติ๊กยิงรังผึ้ง รังแตก ผึ้งทั้งรังบินไล่ เหมือนแค้นมากที่ไปทำรังมันพัง พี่ๆวิ่งหนีเอาชีวิตรอดเรา เป็นเด็กสุดวิ่งตามพี่ๆเขาไม่ทันไม่มีใครหันมาสนใจน้องกัน เลยสักคน ยังจำภาพที่หันหลังไปแล้วมีฝูงผึ้งบินตามได้รวม ถึงเสียงหึ่งๆของมันได้อยู่เลยค่ะ สรุปไปจบที่ร้านน้า น้าโทรเรียกพี่สาวให้มาดูน้องพร้อมยาหม่องในมือ

เรื่องเด่นใน ย้ายโรงเรียนจากอนุบาลไปเป็นประถมครั้งแรก วัยประถม ไม่รู้จักใครเลยสักคน เป็นเด็กกิจกรรมแบบขั้นสุดประกวดทุกอย่าง ทุกวิชาเพราะเด็กในโรงเรียนน้อยมาก เคยอยากเป็นภัณฑารักษ์เพราะตอนนั้นอินกับสมุดภาพ และประวัติศาสตร์อยุธยามาก ได้ประกวดวาดภาพเป็นครั้งแรก เล่นดนตรีไทยครั้งแรกในชีวิต ขิมและระนาด ชอบนั่งกระบะรถยนต์มาก ผ่าตัดครั้งแรกในชีวิต แย่งกันเล่นตัวบาร์บี้ที่สวยๆกับน้องแถวบ้าน มีความคิดอยากเป็นสัตวแพทย์ตอนป.6 แม่พาไปเอาลูกแมวที่ป้าที่รู้จักเขาไปทิ้งไว้มาเลี้ยงสรุป น้องแมวตายเพราะโดนแมวตัวอื่นที่มาที่บ้านตอนกลางคืนกัดคอ

เรื่องเด่นในวัย ประถมศึกษา ผ่าตัดครั้งแรกในชีวิต ผ่าตัดครั้งแรกในชีวิตคือเป็นไส้เลื่อน ตอนนั้นแม่เป็นคนพาไปโรง พยาบาลส่วนตัวเราเองไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่าตัวเองเป็นอะไร ไปถึงก็ โดนงดน้ำงดอาหาร จำได้ว่าหิวมาก พอวันผ่าตัดเป็นห้องสีฟ้าๆให้ความ รู้สึกเหมือนอยู่ในห้องน้ำอย่างบอกไม่ถูก โดนเข็นเข้าไปที่เตียงมีพี่ พยาบาลบอกว่าจะติดดาวให้สามดวง(ที่หน้าอก)หลังจากนั้นภาพก็ตัดไป ตื่นขึ้นมาอีกที ร้องไห้ลั่นเพราะหาแม่ไม่เจอ หลังจากนั้นก็ต้องพักฟื้ นอยู่ ที่โรงพยาบาล หมอสั่งห้ามยกของหนักและห้ามอีกมากมาย แต่จำได้ว่า ช่วงนั้นเป็นตอนที่กินปีโป้เยอะมากชนิดที่ว่าในตู้เย็นห้องพักมีปีโป้เต็มตู้ หมอให้ฝึกเดินตอนฝึกเดินก็เดินเหมือนคนแก่หลังค่อม พอวันกลับ บ้านหมอบอกว่าห้ามปั่ นจักรยาน พอเรากลับมาบ้านเอาจริงๆก็ขอแม่ ออกไปเล่นแล้วก็ไปแอบปั่ นจักรยานมา ปัจจุบันแม่ก็ยังไม่รู้

เรียนโรงเรียนหญิงล้วนที่เดียวกับแม่เคยเรียน รู้สึกภูมิใจมาก เรื่องเด่นในวัย นั่งรถตู้ประจำเป็นครั้งแรกในชีวิต มัธยมศึกษาตอนต้น ตื่นเช้ามากกว่าประถมแบบสุดๆ เป็นเด็กกิจกรรมสุดๆชอบช่วยงานครู แข่งโครงงานคุณธรรมถึงจะไม่ชนะสักปีก็เถอะ ขอทุนจากแนะแนวของโรงเรียนบ่อย จนได้รู้จักกับคุณครูแนะแนวแล้วก็ชอบ ทะเลาะกันเองในห้องครั้งแรก สถานการณ์กดดันมาก ไปช่วยงานที่แนะแนวเสมอ น้องหมาที่บ้านไม่สบายได้แ ต่ร้องไห้เพราะทำอะไรไม่ถูก ทำให้อยากเป็นสัตวแพทย์มากขึ้น สอบแลกเปลี่ยนประมาณ2-3ครั้งด้วยความหวัง ชอบเรียนวิชาภาษาจีนมาก ที่ว่าเผื่อจะได้ทุนเต็มจำนวนซักครั้ง ได้เจอแม่ชีศันสนีย์ ท่านมาที่โรงเรียนพร้อมกับพระพุทธชยันตีองค์ดำ นาลันทา เพราะท่าน ได้เจอเพื่อนที่ดีๆ เป็นศิษย์เก่าที่โรงเรียนนี้

ชอบเรียนวิชาภาษาจีนมาก เรื่องเด่นในวัย มัธยมศึกษาตอนต้น เริ่มเรียนตอนม.1เป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักและสัมผัสวิชาภาษาจีน หนักเอาเรื่องเพราะว่า ออกเสียงไม่ได้เลย ลิ้นแทบพัน เพื่อนข้างๆที่เคยเรียนมาก่อนแล้วก็พูดคล่องมาก 你好เราเหมือนคนคนลิ้นเปลี้ยออกเสียงไม่ถูก ตอนนั้นเหล่าซือให้ออกเสียงพยัญชนะ นับเลข1-20แล้วก็คำศัพท์ง่ายๆเช่น (หนีห่าว)สวัสดี กว่าจะผ่านมาได้ก็เล่นเอา เหนื่อย พอตอนม.2และม.3ได้เจอกับเหล่าซือที่น่ารักมาก ตอนม.2เป็นตอนที่รู้สึก ชอบภาษาจีนมากๆทำข้อสอบได้คะแนนเต็มหรือเกือบเต็มตลอด สนุกกับการจำคำ ศัพท์ใหม่ๆ ขอให้เหล่าซือตั้งชื่อภาษาจีนให้ หลังเลิกเรียนก็ไปนั่งคุยกับเหล่าซือที่ ห้องพักครู เหล่าซือก็จะให้ของขวัญให้ขนมตลอด ตอนม.3เป็นตอนที่เรียนกับเหล่า ซืออีกคนแต่เขาก็เป็นเพื่อนกันกับเหล่าซือตอนม.2 สนุกที่ได้เรียนมากๆจนตอนเลือก สายเรียนต่อม.ปลายยื่นโควต้าโรงเรียนเดิมไปอันดับ1คือวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ อันดับ2คือภาษาจีน ตอนนั้นคิดแค่ว่าอยากเรียนสายที่จะเข้าคณะที่เราอยากเข้าแต่ ถ้าไม่ได้ก็คงไปภาษาจีนเลยแต่สุดท้ายก็ติดวิทย์-คณิต เหล่าซือย้ายไปไหนก็ไม่แน่ใจ เพราะไม่ได้เจอกันอีกเลย

เรื่องเด่นใน ได้รับโทรศัพท์จากทุนจุฬา-ชนบท ชอบเรียนชีววิทยามาก วัยมัธยมปลาย สอบตกเคมีตอนม.4แบบซ้ำซาก ไปopen houseของมหิดลและจุฬา ไปค่ายของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ จัดบูธในวันวิทยาศาสตร์ เรียนพิเศษและอ่านหนังสือหนักมากเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย ได้เป็นหัวหน้าห้องอีกครั้ง ลงสมัครประธานนักเรียน นั่งรถไฟไปบางเขนคนเดียวเป็นครั้งแรก

เรื่องเด่นในวัย มัธยมศึกษาตอนปลาย นั่งรถไฟไปบางเขนคนเดียวเป็นครั้งแรก เป็นการได้นั่งรถไฟอีกครั้งหลังจากไม่ได้นั่งมานาน ขึ้นรถไฟเช้ามาก เกือบขึ้นผิดขบวน เพราะไม่รู้ว่าขบวนไหนไปขบวนไหน ขึ้นไปเจอผู้คนมากมายออกมาใช้ชีวิตกัน ไปถึง บางเขนโดยสวัสดิภาพหลังจากค่ายเสร็จก็กลับรถไฟเหมือนเดิม คราวนี้ขากลับเจอกับ คุณลุงคนนึง แกชื่อลุงอิสแกบอกว่ามาจากคำว่าอิสรภาพ เป็นคุณลุงธรรมดาๆทั่วไป แก บอกว่าเข้ามาทำงานในกรุงเทพตอนนี้กำลังจะกลับบ้านที่ลพบุรี แกชวนคุยมากมายตั้งแต่ เริ่มออกจากบางเขนได้ไม่นาน บรรยากาศในรถไฟค่อนข้างโล่งเพราะไม่ค่อยมีคนทำให้เรา คุยกันได้อย่างสนุกมากขึ้น ลุงเป็นคนชวนคุยเก่งมากแต่บอกกับเราตอนใกล้ถึงอยุธยาว่า ขอโทษทีนะลุงชวนคุยไม่เก่ง แต่แกคือคุยมาตั้งแต่บางเขนตลอดทาง555 คำนึงที่ลุงพูด ออกมาแล้วจำได้ดีเลยคือ “ขอบคุณนะที่คุยกับลุง” มันเป็นคำที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันให้ ความรู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้ ลุงเขาถามว่าเราอยากเรียนอะไร เราก็บอกว่าเราอยากเรียน สัตวแพทย์ ก่อนจากกันลุงก็อวยพรเรายกใหญ่ บอกว่า เธอต้องทำให้ได้นะ เธอจะต้อง ทำได้ อยากจะบอกว่าวันนี้หนูทำได้แล้วนะคะ บางทีการคุยกับคนแปลกหน้าบางทีก็ให้ได้ เห็นอะไรมากขึ้นนะ

ติดคณะสัตวแพทยศาสตร์ที่อยากเรียน เรื่องเด่นในวัย ได้ทุนในการเรียนที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัย ช่วยชมรมเขียนบทความลงCUNEX เรียนหนักขึ้นแบบ100% แพลนเป้าหมายที่ตัวเองอยากจะทำมากยิ่งขึ้น เรียนออนไลน์อยู่บ้านมาเกือบปี ได้เลือกตั้งครั้งแรกที่ไม่ใช่การเลือกตั้งในโรงเรียน ไปอยู่หอมาสองว ันสนุกมากแล้วก็กลับมาเรียนออนไลน์ที่บ้านต่อ ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ๆที่มีความหลากหลายมาก ได้ช่วยแนะนำเกี่ยวกับทุนจุฬา-ชนบทให้กับคนอื่นจากช่องทางออนไลน์

เรื่องเด่นในวัย มหาวิทยาลัย เรียนหนักขึ้นแบบ100% ชีวิตต่างจากตอนมัธยมมากขึ้น ตั้งแต่ตอนลงทะเบียนเรียน การส่งเอกสารต่างๆมันเป็นอะไรที่เราจะต้องจัดการเองเป็นส่วน มาก ต้องคอยตามข่าวสารเอง รวมถึงเรื่องการเรียน การส่ง งานด้วยไม่มีใครคอยมาพูดให้เราส่งงาน ให้เราต้องทำอย่างนู้น อย่างนี้เหมือนตอนมัธยมแล้ว เนื้อหาที่เรียนก็หนักขึ้นมาก เพราะเป็นการเรียนแบบสรุปเนื้อหาม.ปลายให้จบในเทอมเดียว เลยก็ว่าได้ แล้วในเทอมสองเองก็เป็นการเรียนวิชาที่เกี่ยวกับ คณะมากกว่าเดิม มีความเครียดเกิดขึ้นแต่ในขณะเดียวกันก็ ผ่านมาได้ เป็นความรู้สึกที่เราต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเองมากขึ้น จริงๆ

My influential people

My influential people แม่ นางนิภา สุภิมล พี่ชาย นายธนวัฒน์ ปักกุนนันท์ แม่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงลูก3คนมา18ปีแล้วหลัง พี่ชายที่อายุห่างกันถึง12ปี มักมีเรื่องเล่าตลกๆเกี่ยวกับตอน จากพ่อเสียไป แม่เป็นผู้หญิงที่ปากร้ายแต่ใจดี ไม่ค่อย เลี้ยงเรามาเสมอ เป็นพี่ชายที่เป็นเหมือนพ่อ เป็นคนพูดตรง แสดงออกว่ารักแต่เราก็รู้ว่าแม่คอยเป็นห่วง คอยดูแล อาจจะไม่เข้าหูคนอื่นได้ง่ายแต่ก็เป็นคนจริงใจ เป็นคนสบายๆ อยู่เสมอ แม่มักจะโทรมาถามว่ากินข้าวหรือยัง ทำอะไร เป็นช่างสารพัดประโยชน์ นอกจากซ่อมรถแล้วก็ซ่อมได้เกือบ อยู่เสมอตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่เป็นคนที่ขยัน หมด ชอบศึกษาหาความรู้ในเรื่องที่สนใจด้วยตัวเอง หลายปี ทำงานมาก พยายามซัพพอร์ตทุกอย่างเพื่อเราเสมอ ถึง ก่อนก็รื้อลำโพงบลูทูธดูข้างในสรุปลำโพงพังหลังจากเพิ่งซื้อมา บางอย่างจะให้ไม่ได้จริงๆก็ตามแต่เราก็เข้าใจดี ใช้ได้ไม่นาน

My influential people พี่สาว น.ส.สุพัชญา ปักกุนนันท์ พี่สะใภ้ น.ส.ปัทมา ไทรทอง พี่สาวอายุห่างกัน8ปี ให้ความรู้สึกเหมือนมีแม่คนที่สอง เป็นพี่สะใภ้ที่คบกับพี่ชายเรามาตั้งแต่เราอยู่ ทำกับข้าวอร่อย เลี้ยงกาแฟเราบ่อย เป็นคนตรงๆไม่ อนุบาล จริงๆก็เรียกได้ว่าเป็นพี่สาวคนนึงเลย ยอมให้ใครเอาเปรียบได้ง่ายๆ เป็นคนมีเพื่อนเยอะ อาจ ตอนเด็กเราชอบให้พี่เขาถักเปียให้ก่อนไป จะเพราะเป็นคนชอบเอาใจใส่คนอื่นอยู่เสมอ ตอนเรา โรงเรียนเสมอ เป็นคนที่คุยได้ในทุกเรื่อง ดูแลเรา เด็กๆเป็นคนที่คอยดูแลเราอยู่กับพี่ชายเสมอ สอนเรา มาตลอด มีเรื่องราวมาแลกเปลี่ยนกับเราเสมอ รีดผ้าและซักผ้าเป็น

My influential people BTS เป็นศิลปินที่เราชื่นชอบมาก เราเริ่มมาติดตามวงนี้อย่างจริงจังตอนประมาณม.5 เพลงของเขาอยู่เคียงข้างเรามาตลอดไม่ว่าจะตอนที่เราเศร้า ท้อหรือมีความสุข เป็น วงที่มีแฟนคลับเยอะมาก ดีใจที่ได้เป็นหนึ่งในนั้น เพลงMagic shop เป็นเพลงที่เรา ชอบมากตอนที่เรารู้สึกเครียดเราจะฟังเพลงนี้เสมอเลย ชอบจนถึงกับซื้อหนังสือชื่อ Magic shopมาอ่านตามเลยล่ะ

My Great Teachers

อนุบาล จำชื่อคุณครูไม่ได้แน่ชัดจึงจะขอพูดถึงคุณครูโดยรวมของ สถานรับเลี้ยงเด็กปฐมวัย พีระยานาวิน ศูนย์อยุธยา เป็นช่วงวัยที่เรารู้สึกสนุกกับการไปโรงเรียน ไปเจอเพื่อน ไปเจอคุณครูมาก เป็นโรงเรียนที่ส่วนมากจะให้เด็กทำอะไรด้วยตัวเอง เช่น การอาบน้ำ ตอนกลางวัน เก็บที่นอน เก็บถาดอาหาร เล่นของเล่นบนเสื่อของตัวเองโดยไม่ยุ่งกับที่ ของเพื่อนคนอื่น สอนให้เรารู้จักรอเพราะเราจะไม่สามารถไปแย่งของเล่นที่เพื่อนคนอื่น เล่นได้บนเสื่อของเขาเราจะต้องรอจนกว่าเพื่อนคนนั้นจะเอาของเล่นชิ้นนั้นไปเก็บที่ เราถึงจะเอามาเล่นได้ มีคุณครูที่ชอบทำผมให้เราหลังตื่นนอนแล้วรอแม่มารับ มีกิจกรรมให้ทำควบคู่ไปกับการเรียนอย่างสนุกสนาน ช่วงประถมเวลาที่คุณครูเจอแม่ ก็จะถามถึงเราเสมอ แสดงให้เห็นว่าคุณครูผูกพันกับเด็กๆมาก

ประถมศึกษา ครูพรทิพย์ ศรีครุฑ เป็นคุณครูสอนวิชาภาษาไทย ครูให้ โอกาสไปสอบแข่งขันวิชาภาษาไทยตอนป.5จนได้เป็นตัวแทน ไปแข่งที่กรุงเทพ ครูเป็นครูที่ดูแลเอาใจใส่ เป็นครูที่เราสนิท และวางใจมากในช่วงประถมปลาย จำได้ว่าครูเรียกเราว่า “ยาย” เพราะความเปิ่ นของเราเอง

มัธยมศึกษาตอนต้น ครูชยพล หงษ์ภู่ คุณครูแนะแนวของโรงเรียนและเป็นคุณครูที่ ปรึกษาตอนม.3 เป็นครูที่เรายอมรับเลยว่าทุ่มสุดตัวกับสิ่งที่ทำมาก คุณครูเป็นคนที่ห่วงใยเด็กมาก เห็นอะไรในตัวเด็กหลายๆอย่างที่ครู ท่านอื่นอาจไม่เห็น มีคำนึงที่ครูพูดแล้วเราจำได้คือ “ครูที่ปรึกษาเป็น ครั้งนึงแล้วจะต้องเป็นตลอดชีวิต” แล้วครูก็เป็นอย่างนี้มาตลอดถึง เราจะขึ้นม.ปลายแล้วครูก็ยังเป็นครูที่คอยซักถามถึงชีวิตของเราว่า เป็นยังไงบ้าง เป็นครูที่เรามั่นใจว่าเราจะสามารถเดินเข้าไปเพื่อพูดคุย เรื่องสุขทุกข์ได้อย่างแน่นอน

มัธยมศึกษาตอนปลาย ครูศิริพร ชนะพาล เป็นคุณครูวิชาชีววิทยาตอนม.4ควบด้วยการเป็นครูที่ ปรึกษาด้วย คุณครูดูเป็นครูที่นิ่งๆแต่ครูก็เป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ แล้วก็สอนได้ดีมาก เรารู้สึกกล้าที่จะเดินเข้าไปสอบถามเวลาที่เราไม่เข้าใจ เนื้อหาหรือขอให้ครูสอนใหม่อีกครั้งได้เสมอ เรารู้สึกโชคดีที่เราได้เจอครูวิชา ชีวะที่ดีตอนม.4ทำให้เรารู้สึกดีกับวิชาชีวะมาตลอด และที่ประทับใจที่สุดคือวัน นั้นหลังสอบคุณครูเรียกเรากับเพื่อนๆอีก2-3คนไปคุยเรื่องเกี่ยวกับทางบ้าน หลังจากคุยเสร็จเรากับเพื่อนๆมีชื่อได้ทุนของโรงเรียนจากตอนแรกที่เราและ เพื่อนๆไม่ได้และผู้มอบทุนก็คือคุณครูนั่นเอง

มหาวิทยาลัย เนื่องจากตอนนี้เพิ่งได้เข้ามาเรียนในระดับมหาวิทยาลัยไม่ถึงปีรวมทั้งยังไม่เคยไปเจอ อาจารย์เลยจจึงจะขอพูดถึงอาจารย์ในคณะที่เราเคยได้เรียนในเทอมที่ผ่านมา รู้สึกประทับใจ กับอาจารย์ทุกท่านที่เคยได้เรียนมาเพราะตลอดเวลาที่เรียนเรารู้สึกถึงความสามารถของ อาจารย์ทุกคนและการยินดีที่จะตอบคำถามของนิสิตที่ถามไปตลอดไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน หรือเรื่องอื่นๆ และเวลามีปัญหาอะไรที่รู้สึกไม่สบายใจก็สามารถซักถามหรือตั้งคำถามกับ อาจารย์ได้เสมอโดยอาจารย์ยินดีที่จะรับฟังปัญหาจากนิสิต อะไรที่สามารถปรับปรุงแก้ไขได้ก็ จะพยายามทำให้ หรืออะไรที่ทางคณะและทางนิสิตเข้าใจไม่ตรงกันอาจารย์ก็จะออกมาตอบ คำถามให้นิสิตเข้าใจเสมอ

My Self-capital

ฉันเป็นใครกัน? ฉันยากจนไหม? ฉันเป็นคนที่มีความฝันและมีเป้าหมาย ครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวย แต่โชคดี ที่อยากทำในชีวิต ใช้ชีวิตประจำวัน ที่ไม่ได้เป็นหนี้เป็นสินใครจึงไม่ได้ อย่างค่อยเป็นค่อยไปและมีความสุขใน เดือดร้อนทางการเงินมากนัก ทุกๆวัน

ครอบครัวฉันเป็นอย่างไร? ฉันมีดีอะไรบ้าง? เป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดี เข้ากับคนและปรับตัวง่าย ทำอะไรเป็นบ้าง? และเป็นผู้ฟังที่ดี จริงๆฉันทำอาหารได้แต่แค่เป็นคนไม่ ชอบทำอาหารเท่าไหร่นัก สามารถทำงานบ้านทั่วไปได้ เป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดี เข้ากับคนและปรับตัว เช่น รีดผ้า ซักผ้า หุงข้าว ล้างจาน แต่ฉันชอบล้างจาน ง่าย และเป็นผู้ฟังที่ดี จริงๆฉันทำอาหารได้แต่แค่เป็น มากที่สุดเพราะน่าจะเป็นงานที่ทำมานานที่สุด คนไม่ชอบทำอาหารเท่าไหร่นัก สามารถทำงานบ้าน ทั่วไปได้ เช่น รีดผ้า ซักผ้า หุงข้าว ล้างจาน แต่ฉัน ชอบล้างจานมากที่สุดเพราะน่าจะเป็นงานที่ทำมานาน ที่สุด

เรื่องที่ฉันเกิดความ รางวัลหรือทุนการศึกษา ที่เคยได้รับ? ภาคภูมิใจในตัวเอง? -รางวัลเข็มประพฤติดี สามารถเข้าเรียนคณะสัตวแพทยศาสตร์ -ทุนวันกตัญญู จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยได้ อีกทั้งยังเป็นนิสิตใน -รางวัลจากการแข่งขันโครงงานคุณธรรม โครงการทุนจุฬา-ชนบทเพราะโอกาสตรงนี้ทำให้ สามารถแบ่งเบาค่าใช้จ่ายของครอบครัวได้เป็น อย่างมาก และคณะนี้ก็เป็นคณะที่ฉันอยากเรียนมา ตลอด พอทำได้จริงๆก็เลยภูิมิใจมากๆเลยค่ะ

ฉันชอบตัวเองใน เรื่องอื่นๆ ที่เป็นตัวฉัน เรื่องใดบ้าง? เป็นต้นทุนของฉัน ฉันชอบที่ตัวเอง เป็นคนยิ้มง่าย ตลก อัตลักษณ์ประจำตัว? มองโลกในแง่ดี และดีใจที่เพื่อนบอกว่าสบายใจ อัตลักษณ์ประจำตัวของฉันคือ เวลาอยู่กับเรา ชอบที่ตัวเองเป็นคนมีความพยายาม ผมหยิกฟูและการมีความสุข

เรื่องอื่นๆ สิ่งที่อยากแก้ ไข -อยากแก้เรื่องการบริหารจัดการเวลาของตัวเอง เป็นคนไม่ค่อย เคร่งครัดกับการแบ่งเวลาของตัวเองมากเท่าที่ควรจนบางครั้ง ปัญหาตรงนี้ทำให้เราต้องเสียเวลาไปเพื่อจัดการสิ่งที่เรายังไม่ได้ ทำแทน

My Local Wisdom

ภูมิศาสตร์ และธรรมชาติ ที่บ้านฉัน My อาศัยที่อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยาซึ่งเป็นจังหวัดที่ไม่มีภูเขา Local Wisdom บริเวณชุมชนที่ฉันอาศัยมีทุ่งนาของคนในชุมชนจำนวนมาก ด้านหลังบ้านของฉันติด แม่น้ำป่าสัก ปัจจุบันก็ยังคงใช้เป็นเส้นทางในการล่องเรือขนส่งของเนื่องจากเป็น แม่น้ำที่กว้างใหญ่ ชาติพันธุ์และสังคม รากเหง้าตระกูลโดยหลักๆเป็นคนไทย ฝั่ งพ่อเป็นคนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จังหวัดนครราชสีมาโดยพ่อมีเชื้อสายชาวอเมริกัน ฝั่ งแม่เป็นคนภาคกลาง จังหวัด พระนครศรีอยุธยาโดยแม่เป็นคนไทยแท้ ในชุมชนใช้ภาษากลางเป็นภาษาหลักที่เข้มแข็ง ประเพณีและวัฒนธรรม การทำบุญเนื่องในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาที่วัดเกาะแก้วเกษฎาราม โดยผู้คนมักจะ มารวมตัวกันเพื่อร่วมกันทำบุญ และในชุมชนมีข้าวโพดเทียนที่เป็นที่ขึ้นชื่อจนมีการจัด งานวันข้าวโพดเทียน อาหารการกินและการดูแลสุขภาพ ร้านอาหารในชุมชนคือร้านน้าอุ้มเป็นร้านที่เปิดมานาน มีตลาดสุวรรณเกลียวทอง เป็นตลาดที่คนในชุมชนมักไปใช้บริการกัน และโรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยาเป็น โรงพยาบาลประจำจังหวัดที่ใช้ในการดูแลสุขภาพ

My Global Knowledge

My วิชาชีวิต Global Knowledge -มีความเข้าใจภาวะธรรมดาของชีวิตเช่น การเกิด แก่ เจ็บและตาย -สามารถดูแลและจัดการความเครียดของตัวเองได้เป็นอย่างดี -มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นและพร้อมที่จะเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ วิชาทั่วไป -สามารถสื่อสารภาษาไทยได้เป็นอย่างดี ส่วนด้านภาษาอังกฤษสามารถฟัง อ่านและพูดได้ พอสมควรแต่ทักษะด้านการเขียนไม่คล่องเท่าไหร่ -มักจะหาความรู้ในสิ่งที่สนใจอยู่เสมอโดยสามารถเรียนรู้ได้ด้วยตนเองประมาณหนึ่ง -มักบันทึกเรื่องราวต่างๆผ่านไดอารี่หรือการลงเรื่องราวในเพจของตน ทักษะอาชีพ -ตอนนี้มีความตั้งใจอยากจะทำงานสายปศุสัตว์ ส่วนอนาคตยังไม่สามารถตัดสินใจได้แน่ชัดว่า จะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ -อาชีพสัตวแพทย์ยังคงเป็นที่ต้องการอยู่ -ในอนาคตอยากศึกษาเรื่องการลงทุนในเรื่องต่างๆ -ปัจจุบันยังคงพยายามเก็บประสบการณ์หรือข้อคิดที่อาจารย์สอดแทรกมาในคาบเรียนหรือได้ รับฟังจากพี่ๆในสายงานต่างๆ การเตรียมความพร้อมสำหรับวิชาศตวรรษที่ 2 -มีความรู้ทางด้านเทคโนโลยีทั่วๆไปตามที่ได้ใช้งานในชีวิตประจำวัน -มีความรู้เกี่ยวกับAIไม่มากนักแต่รู้ว่าเป็นสิ่งที่มีอิทธิพลกับชีวิตประจำวันของมนุษย์ทั่วโลก -มีความเคารพในสิทธิและเสรีภาพของคนอื่น และปฏิบัติตนตามกฎหมายสังคมที่อาศัยอยู่

My Personal Mission Statement

Value ฉันเป็นสัตวแพทย์สายปศุสัตว์ที่มีทักษะทางด้านการสื่อสาร กับคนที่หลากหลาย มีความรู้ความเข้าใจในอาชีพและงานที่ทำ รักในอาชีพ ปรับตัวได้ดี เรียนรู้ไว ทำให้ผู้คนเข้าถึงได้ง่ายและ พูดคุยกันได้เข้าใจเพื่อประโยชน์ทางการดูแลและรักษา

Target Outcome เกษตรกรที่เลี้ยงสัตว์ที่มีรายได้จากการ เกษตรกรที่เลี้ยงสัตว์มีรายได้ที่ดีเพราะสัตว์ที่เลี้ยงมี เลี้ยงสัตว์ สัตว์มีสวัสดิภาพที่ดีประชาชน ที่จะต้องปลอดภัยจากการบริโภค คุณภาพทำให้มีรายได้ไปดูแลครอบครัวของตน ผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับสัตว์ สัตว์ได้รับสวัสดิภาพที่พึงได้รับ ประชาชนในประเทศ ที่บริโภคผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับสัตว์ได้อย่างสบายใจและ มั่นใจ

ฉันเป็นสัตวแพทย์สายปศุสัตว์ ฉันมีทักษะทางด้าน การสื่อสารกับผู้คน มีความเข้าใจและความรู้ในงานที่ ทำ รักในอาชีพ สามารถปรับตัวและเรียนรู้สิ่งต่างๆได้ ดีทำให้สามารถติดต่อกับผู้คนได้หลากหลายและพูด คุยได้อย่างเข้าใจเพื่อประโยชน์สูงสุดในการดูแลรักษา เพื่อให้เกษตรกรผู้มีรายได้จากการเลี้ยงสัตว์เกิดราย ได้เพราะสัตว์ที่เลี้ยงมีคุณภาพมีความสามารถในการ ดูแลครอบครัวของตน เพื่อตัวสัตว์เองได้รับ สวัสดิภาพที่ต้องได้รับและเพื่อให้ประชาชนที่บริโภค ผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับสัตว์ได้รับความปลอดภัย และเกิด ความสบายใจเมื่อเลือกซื้อผลิตภัณฑ์นั้นๆ

My Life Legacy

เมื่อฉันอายุ70ปี ฉันคิดว่าฉันน่าจะได้ทำทุกอย่างที่อยากทำมาหมดหรือไม่ก็เกือบหมดแล้ว ตอน70คงจะเป็นช่วงที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน ปลูกต้นไม้ ทำสวนเล็กๆ ดูแลลูกหลาน นัดเจอและกินข้าวกับ เพื่อนๆในช่วงวัยต่างๆของชีวิตเป็นบางครั้ง เลี้ยงแมวเป็นเพื่อน1ตัว เปิดลำโพงฟังเพลงที่ชอบ นึกถึง การใช้ชีวิตในช่วงวัยที่ผ่านมาที่เราได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ไม่ว่าจะเรื่องการทำงานหรือชีวิตส่วนตัวและไม่รู้ สึกเสียดายในสิ่งที่ทำลงไป และในวันที่อายุ70ช่วงนั้นคงเป็นช่วงที่ฉันกำลังจะเตรียมตัวให้พร้อมกับการ จากไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินเงินทอง หรือการจัดงานศพของตัวเองด้วย สิ่งที่อยากจะฝากส่งต่อให้ ลูกหลานก็คงไม่พ้นเรื่องราวชีวิตของฉันตลอด70ปีที่ผ่านมา ทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีก็อยากจะเล่าให้ลูก หลานฟังและอย่างน้อยเขาอาจจะได้นำไปปรับใช้ได้บ้างก็ถือว่าเป็นความสำเร็จของชีวิตแล้ว

THANK YOU