หนังสือ นิทานอีสป

ก า กั บ เ ห ยื อ ก นาํ

\"น้ําหายไปไหนหมด ขา กระหายน้ําเหลือเกิน แฮก แฮก \" เจา กากลาวดวยน้ํา เสยี งท่ีเหน่ือยหอบ ณ ปาแห่งหนึง ในฤดูร้อนทีมีอากาศร้อนอบอ้าว ทําให้แม่นํา ลาํ ธารแห้งขอด ไม่มีนําแม้แต่หยดเดียว ในขณะเดียวกันก็มีกา ตัวหนึงบินหานําดืมด้วยความหิวกระหาย แต่หาเท่าไรก็หาไม่ เจอ จนมันเริมเหนือยและหมดแรงลงเรือย ๆ

\"เฮอ ... มีน้ําเหลอื เพยี งกน เหยอื กแบบนี้ แลวขาจะกินอยา งไรละ เนี่ย\" เจา กาถอนหายใจพรอ มบน พึมพมั กบั ตวั เองเบา ๆ ทันใดนัเจ้ากาก็เหลือบไปเห็นเหยือกนําขนาดใหญ่ใบหนึงตังอยู่ ทีหน้าบ้านของชาวนา มันจึงรีบบินไปดูด้วยความดีใจ แล้ว ค่อย ๆ ใช้ตาข้างหนึงส่องลงไปดูผ่านปากเหยือก แต่ทว่ามีนํา เหลือเพียงก้นเหยือกเท่านัน ทําให้เจ้ากาไม่สามารถกินนําได้

มันพยายามทีจะเอาปากลงไปดืมนําภายในเหยือก แต่ปาก เหยือกมันแคบไปจึงทําให้ปากของมันเข้าไปไม่ได้ \"ทาํ ยงั ไงดี\"

ในระหว่างทีเจ้ากากําลังคิดหาวิธีทีจะกินนําในเหยือกอยู่นัน สายตาของมันก็หันไปเห็นก้อนหินเล็ก ๆ ทีอยู่ตามพืน จึงทาํ ให้เจ้ากาคิดแผนการดี ๆ ขึนมาได้ \"เอะ.

\"ข้าคิดออกแล้ว ลองคาบก้อนหินเล็ก พวกนีใส่ลงในเหยือกดีกว่า เผือระดับนําจะสูงขึนมาจนข้า สามารถกินนําทีอยู่ก้นเหยือกได้\" เจ้ากาคิดแผนการในใจ

จากนันมันจึงเริมใช้ปากคาบก้อนหินเล็ก ๆ มาใส่ลงไปใน เหยือกนําอย่างใจเย็น ยิงเจ้ากาใส่หินมากเท่าไรนําในเหยือกก็ ค่อย ๆ สูงขึนเรือย ๆ จนในทีสุดระดับนําก็สูงขึนมาถึงปาก เหยือก ทําให้เจ้ากาสามารถใช้จะงอยปากดืมนําได้อย่าง ง่ายดาย

หลังจากดืมนําอิม อีกาก็บินต่อเข้าไปยังใน ปาใหญ่ทีมีสัตว์มากมายหลายชนิด

ได้บินผ่านมาทีกําลังขนอาหาร และ ตักแตนทีกําลังร้องเพลง

เต่าและกระต่าย

จากน้ันอีกาก็ไดไปเลาเรื่องท่ีตนเองใดเจอ มากอนท่ีจะไดมาท่ีนี่ ใหกับเพ่ือนสัตวในปา ฟง อีกาไดเลาเรื่องกระตายกับเตาที่ตนได เจอมาใหฟง

ณ ปาใหญแหงหน่ึง มีกระตายตัวหนึ่งมั่นใจในความเร็วของฝเทาตัวเอง มาก และมักพูดโมโออวดวาไมมีใครเทียบเทียมได จนวันหน่ึง เจากระตาย ไดพบกับเตาท่ีกาํ ลังเดินตวมเตี้ยมผานมา เม่ือเห็นดังนั้น เจากระตายก็ หัวเราะเยาะและพูดลอเลียนวา \"น่ีเจาเตา มัวแตเดินอืดอาดอยางน้ี แลว เมื่อไรจะถึงบานกันละเนี่ย ตอใหเจาเดินนาํ หนาไปกอนคร่ึงวัน ขายังตาม เจาทันเลย\"

เจา เตา ไดยนิ ดังนัน้ ก็เกิดอาการไมพอใจ เลยพูดตอบกลบั ไปวา \"ถงึ ขาจะเดนิ ชา แตขา กก็ ลับถึงบา นทกุ วัน ถาอยางงัน้ เรามาลองวง่ิ แขงกนั ม้ยั ละ แลว ขาจะเอาชนะเจา ใหด \"ู กระตา ยเหน็ วา เจาเตา ทาแขงอยางนั้นกต็ อบตกลง พรอมกับพดู ไปอยา งขํา ๆ วา \"ฮา ฮา ฮา โถ... เจา เตา เช่ืองชา อยางเจานะเหรอ จะมาชนะกระตายที่ รวดเร็วอยา งขา ได ไมมีทางหรอก\"

เมื่อถึงวันแขง ขนั เจา กระตายไดว ่ิงออกจากจดุ เริ่มตน ไปดวยความเร็ว เตม็ ฝเทา แซงหนาเจา เตาไปไกล และเมื่อหนั หลังกลับไปดูกไ็ มเหน็ แมแตเ งา ของเจาเตา เลยคิดวา คงอกี นานกวาเจาเตาจะเดนิ มาถงึ จงึ นกึ ในใจวา \"งัน้ ขา ของบี เอาแรงสกั หนอ ยดกี วา ยงั ไงก็ชนะอยแู ลว \" แลว ไมน านเจา กระตา ยกเ็ ผลอหลับไป

สว นเจาเตากย็ งั คงเดินตวมเต้ียม ๆ อยา งไมเหนด็ เหนอ่ื ยยอทอ เดนิ มาเร่อื ย ๆ จนเกือบจะถึงเสนชัย ดา นกระตายทีน่ อนอยูแ ถวนน้ั ก็สะดุงตืน่ ข้นึ เหน็ รอย เทาเตาที่พ้นื ก็รีบวิ่งตามไป แตก ็ไมท นั เสียแลว เพราะเม่อื เจากระตายวิ่งมาถึง เสน ชยั ก็พบวา เจาเตาท่ตี ัวเองเคยสบประมาทไวน้ันไดเ ดนิ เขา เสนชัย เปนผู ชนะในการแขงขันครั้งนี้

เหตกุ ารณน ท้ี ําใหเ จา กระตา ยรูสึกเสียใจมากทตี่ อ งมาพา ยแพใ หก บั เจา เตา เพียงเพราะความประมาทของตวั เองนัน่ เอง...

และเร่อื งของมดแสนขยนั กับ ตัก๊ แตนท่ขี ีเ้ กรียจ

ในชวงฤดูรอนท่ผี ลผลติ พืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ บานมดทัง้ หลายตา งขยนั ขนั แข็งเกบ็ เก่ยี วพืชเหลา นัน้ มา ตุนไวสําหรบั หนาหนาว สวนเจาตัก๊ แตนกลับเอาแตเลน ดนตรี อยางเพลดิ เพลิน และแปลกใจวา ทาํ ไมฝงู มดตอ งขยนั ถึงเพยี งนี ้ แตก็ไมไ ดสนใจฝงู มดพวกนัน้ เลยและไดรองเพลงของตนตอ เวลาผานไปไมนานนัก ลมหนาวเย็นยะเยือกกม็ าเยือน เป็ น สัญญาณเตอื นวา เขา สฤู ดหู นาวแลวน่ันเอง ในขณะเดียวกันผล ไมพ ชื พรรณท่ีเคยงอกเงยตา งโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไมม ี แตถ งึ อยา งไรฝูงมดกไ็ มเดอื ดรอ น เพราะพวกมันเก็บตนุ ของกิน ไวแลวมากมาย

เป็ นเสยี งเคาะประตูของตกั๊ แตนท่ีมาขออาหารจากมดเพราะ ชวงท่มี ีอาหารตกั๊ แตนไมไดก ักเกบ็ อาหารเอาไวเ ลย พอเขา ชวงหนาหนาวมหี ิมะตกจึงไมม อี ะไรกนิ ทาํ ใหหวิ โซ

มดไมใ หอ าหารตัก๊ แตนเพราะวาตอนท่ีมดทํางานหา อาหารตกั๊ แตนม่ัวแตร องและเลน ดนตรี ทาํ ใหตัก๊ แตนตอ ง กลบั ไปดวยความหิวและความหนาว

กากับเหยือกนํา :: นิทานเรืองนีสอนให้รู้ว่า:: \"ความพยายามอยู่ทีไหน ความสาํ เร็จอยู่ทีนัน\" กระต่ายกับเต่า ::นิทานเรืองนีสอนให้รู้ว่า:: \"ความพยายามอยู่ทีไหน ความสาํ เร็จก็อยู่ทีนัน\" \"ความประมาท ย่อมนํามาซึงล้มเหลว และ ผู้เพียร พยามย่อมจะประสบผลสําเร็จ\" มดกับตักแตน ::นิทานเรืองนีสอนให้รู้ว่า:: \"ขยันเก็บออมในวันนี เพือจะได้ไม่ลําบากในวันหน้า\"