Presentation3

เตรยี มใจพรอ้ มกบั ความไม่เทยี่ งอย่าประมาทหรอื ชะล่าใจวา่ ฉันมคี วามสขุ แล้ว จะปฏบิ ตั ิธรรมไปทาไม มันไม่มีหลักประกนั เลย วา่ พรงุ่ น้เี ราจะยังมีความสขุ เราจะยังมชี วี ิตอยู่ เคยคิดเคยเผือ่ ใจไว้บา้ งไหม ว่าสกั วนั หน่งึ เราอาจเป็นมะเร็งสามี ภรรยา ลูก อาจมอี นั เปน็ ไป ทรพั ยส์ นิ เงนิ ทองอาจสูญเสยี ถูกทาลาย มันไม่แนใ่ ช่ไหม เมือ่วันที่ ๒๖ ธนั วาคม ๒๕๔๗ ทภ่ี ูเกต็ พังงา เชา้ วันน้นั แดดใส ฟา้ สวย ไมม่ ี ใครคิดเลยวา่ อกี ไมก่ ี่นาทีนรกจะแตกเพราะสึนามซิ ดั กระหน่า

• ถา้ เราตระหนกั ว่าชีวติ น้ไี มม่ ีอะไรจีรังยง่ั ยนื เราจาตอ้ งเตรียมตัวเตรียมใจรับกบั ความ ผนั ผวนปรวนแปรในชีวิต สาหรบั คนท่มี ีความทกุ ข์อยแู่ ลว้ ตอนน้ี กย็ ิ่งต้องรีบปฏิบัติ ธรรม เวลาเราทกุ ข์ เรามักโทษคนอนื่ แต่เราเคยหันมามองตัวเองไหมวา่ ท่ที ุกขน์ อ่ี าจ เปน็ เพราะใจของเราเปดิ รบั เอาความทกุ ขเ์ ข้ามา• มเี ร่ืองเล่าว่า มีภรรยาคนหนึ่งตื่นเชา้ กล็ กุ ขน้ึ มาบรหิ ารกายในหอ้ งนอน มองผ่าน หนา้ ต่าง ก็เหน็ ราวตากผ้าของเพ่อื นบ้าน จึงพดู ขน้ึ มาให้สามที ่กี าลงั นอนอยวู่ ่า “คุณดู สิ บ้านนซี้ กั เสือ้ ผา้ ไม่สะอาดเลย ผ้าปูท่ีนอน ปลอกหมอน มรี อยด่าง บ้านก็รวย แต่ ทาไมไมซ่ กั ให้สะอาด” สามีฟังกไ็ มว่ ่าอะไร รงุ่ ขนึ้ เธอก็บน่ เหมือนเดมิ วนั ทส่ี ามตื่น ขน้ึ มาเธอกท็ าเหมอื นเดิม มองไปนอกหน้าตา่ ง แตค่ ราวนเ้ี ธอแปลกใจวา่ ทาไมเส้ือผ้า ของบ้านนัน้ สะอาดแลว้ จึงถามสามีวา่ “คุณไปบอกบ้านน้ันหรือวา่ ซกั ผา้ ไมส่ ะอาด” สามตี อบวา่ “เปล่าหรอก ผมไมไ่ ด้บอกเขา ผมเพียงแตเ่ ชด็ กระจกหนา้ ตา่ งบา้ นของ เราใหส้ ะอาดเทา่ น้นั ”

• ภรรยานน้ั เห็นว่าเสื้อผ้าของเพือ่ นบา้ นไม่สะอาด แต่ความจริงแลว้ ไมใ่ ช่ หรอก มนั เป็นเพราะกระจกบ้านของตวั เองต่างหากท่ีไม่สะอาด เรอ่ื งน้ี สอนเราวา่ เวลาเรามองวา่ ใครมีปัญหาน้ัน บางคร้ังปัญหาอาจอย่ทู ี่ตวั เรา เอง แตเ่ รามักมองไมค่ ่อยเหน็ พอใจเราเป็นลบ เรากม็ องคนอนื่ เปน็ ลบ แน่นอนบางคร้ังคนอืน่ ท่ีอย่รู อบตวั เรา เช่น เจา้ นาย สามี เพือ่ นรว่ มงาน ก็ มสี ว่ นเปน็ ปญั หาดว้ ย แตถ่ า้ เราไมเ่ ปิดใจรบั เอาส่ิงเหล่านีเ้ ข้ามาทม่ิ แทงใจเรา• เรากไ็ มท่ กุ ขพ์ ระพทุ ธเจา้ ตรสั วา่ “มอื ทไี่ ม่มแี ผล จับตอ้ งยาพษิ กไ็ มอ่ ันตราย” แตถ่ า้ มแี ผลเม่อื ไร แลว้ ไปถกู ตอ้ งยาพษิ เขา้ อนั ตรายกเ็ กิดกบั ตัว ใจเราก็ เช่นกัน ถา้ ใจเรามีแผล อะไรตอ่ อะไรแม้เล็กนอ้ ยมากระทบกเ็ จ็บ เวลามือมี แผล แม้แตย่ อดหญ้ามาถูกต้องเรายังรสู้ กึ เจ็บเลยใชไ่ หม

• ท่ีจรงิ เวลาใครตอ่ วา่ ดา่ ทอเรา ถ้าเราไม่เอาใจไปรับ ก็ไมเ่ จ็บ สมมุติวา่ เรา เดนิ เลน่ ในสวนมะพร้าว มีลงิ เกเรตวั หนง่ึ ขว้างมะพรา้ วใสเ่ รา ถา้ เราเห็น เราจะเอาตัวเขา้ ไปรับไหม คนท่มี ีสติดกี ็ต้องพยายามหลบลกู มะพรา้ ว ทั้งนน้ั แตเ่ วลามคี นสาดคาด่าใสเ่ รา ทาไมเราไม่หลบ ทาไมจงึ เอาใจรบั• หลวงพอ่ ชาเคยกล่าวว่า เวลามใี ครด่าเราว่าเปน็ หมูเปน็ หมา ก่อนจะโกรธ ให้เราคลาดทู ่กี น้ กอ่ นว่ามีหางงอกออกมาหรอื ไม่ ถ้าไม่มหี างกอ็ ยา่ ไปโกรธ เขา ถ้าโกรธแสดงว่าเรายอมรบั ว่าเปน็ อยา่ งท่เี ขาวา่ จริง ๆ

• ถ้าลิงขว้างมะพร้าวใส่เรา แทนท่เี ราจะหลบ กลบั เอาตัวเขา้ ไปรบั แลว้ เจ็บ อย่างนจี้ ะโทษใคร คาดา่ ที่พ่งุ มาหาเรา ถ้าเราหลบหลีก ไมเ่ อาใจไป รับ เราก็ไมท่ กุ ข์ คาดา่ วา่ น้นั เหมือนจดหมาย ถา้ เอาไปหย่อนในตู้ ไปรษณยี แ์ ลว้ ไมม่ ผี รู้ ับ สุดทา้ ยจดหมายนัน้ กจ็ ะตีกลบั มายงั ผู้ส่งหรอื เจา้ ของ ฉันใดกฉ็ ันนั้น คาดา่ ถา้ เราไมร่ ับไว้ มันก็จะกลับไปหาคนดา่ ดงั นน้ั เราอย่าไปรับเอามาทิ่มแทงใจเรา ทา่ นอาจารยช์ ยสาโรเคยกลา่ วว่า “โลกนไี้ ม่มสี ิง่ ใด ไม่มคี นใด จะบังคบั ให้ เราทุกข์ได้ มแี ตส่ ่ิงท่ีชวนใหเ้ ราทุกข์ ชวนให้เราพอใจ ชวนใหเ้ ราไมพ่ อใจ มนั มาเชญิ เรา เราจะรบั เชิญหรอื ไมร่ บั เชิญ มันเป็นเรือ่ งของเรา เขาบังคับ ไมไ่ ด้”

• เมือ่ มอี ะไรมาชวนใหท้ กุ ข์ เราเลือกได้วา่ จะรบั คาชวนหรือไม่ เราไมร่ บั กไ็ ด้ เปน็ สทิ ธขิ องเรา จึงพดู ได้ว่าคนเราทุกขเ์ พราะใจเรามีสว่ นร่วมมอื ดว้ ย ความเจ็บ ความปว่ ยกเ็ ชน่ กัน โรคภยั ไขเ้ จบ็ ทาใหก้ ายปว่ ย แต่ทท่ี ุกข์ใจด้วยก็เพราะใจไป ผสมโรงดว้ ย• คณุ ป้าคนหนึง่ ไมส่ บายไปหาหมอหลายครง้ั ไมร่ วู้ ่าเปน็ อะไร วันหนงึ่ หมอบอก ว่าปา้ เปน็ มะเรง็ ตบั นะ อยไู่ ด้ไมเ่ กนิ ๓ เดือน ป้าตกใจมาก กลบั บ้านกก็ ินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทง้ั ตน่ื ตระหนกและหมดอาลัยตายอยากในชีวติ อยู่ไดแ้ ค่ ๑๒ วนั ก็ตาย อย่างนี้เรียกว่าตายเร็วเพราะวิตกกังวลสารพัด บางคนป่วยเปน็ มะเรง็ หมอบอกวา่ อย่ไู ด้ ๓ เดอื น แต่อยูไ่ ด้ ๓-๕ ปีกม็ ี ดงั นัน้ ความเจ็บปว่ ย น้ันมนั ไมใ่ ชเ่ ร่ืองของกายอย่างเดียว ใจกส็ าคญั ดว้ ย หากวิตกกังวลแทนท่จี ะมี สติ ปล่อยใหใ้ จฟ้งุ ซ่านไปต่าง ๆ นานา กจ็ ะตายเรว็ ถ้าไม่อยากตายเรว็ กค็ วร หนั มาปฏบิ ตั ิธรรม