ตำบลกับต้นไม้ (นครปฐม)

ตำบล กับ ต้นไม้



เจ้าหอยทาก ดึ๊บ! ดึ๊บ!

หอยทากผจญภัย คืบคลานไปทุกแห่งหน ท่องเที่ยวทุกตำบล กระดึ๊บ! มา กระดึ๊บ! มา นครปฐมนี้ ต้นไม้มีทั่วพารา ท้องถิ่นน่าค้นหา หอยทากพามาเยี่ยมชม ดึ๊บ! ดึ๊บ!

อำเภอเมืองนครปฐม อดีตมีต้นไม้ มะเดื่อใหญ่ตั้งตระหง่าน ตรงข้ามกับสะพาน คำชาวบ้านบอกเล่ามา ลำต้นนั้นเป็นโพรง จึงเชื่อมโยงด้วยปัญญา เอ่ยชื่อด้วยวาจา ตำบลว่าโพรงมะเดื่อ

อดีตเคยแห้งแล้ง ทุกหนแห่งต่างขัดสน ชาวบ้านทิ้งที่ตน ต้องจำทนมาหลายปี จนเกิดเป็นต้นป่าน ขึ้นทุกบ้านทั่วท้องที่ จับทำเชือกทันที สวนป่านนี้ชื่อตำบล ตะกูไม้ยืนต้น วังน้ำวนไหลพัดผ่าน ตะกูขึ้นเต็มลาน ให้ชาวบ้านอาศัยเงา อยู่เต็มด้านหลังวัด ขึ้นเด่นชัดมากไม่เบา ชาวบ้านจึงได้เอา มาตั้งชื่อวังตะกู

อำเภอกำแพงแสน พิกุลต้นไม้ใหญ่ อำเภอเมืองนครปฐม ผจญภัยได้ผ่านมา ไหลตามสายธารา พบพฤกษาน่าแปลกใจ ต้นโตกลางรางน้ำ ให้จดจำบันทึกไว้ จึงตั้งเป็นชื่อให้ ตำบลใหญ่รางพิกุล

เถาตูดหมูตูดหมา คือต้นหญ้าสมุนไพร ยามเอ่ยชื่อคราใด จึงทำให้แสลงหู ชาวบ้านจึงเรียกใหม่ ด้วยคำไทยที่มีอยู่ คำสุภาพที่รู้ มันคือทุ่งกระพังโหม มากมีด้วยต้นข่อย ให้พบบ่อยทั่วพื้นที่ โบราณเนิ่นนานปี ถิ่นแห่งนี้จึงนำพา ตั้งชื่อตามต้นไม้ นำมาใช้เอ่ยวาจา ขานนามตำบลว่า ดอนข่อยนั้นจำง่ายดาย

ต้นไม้ข้างสาคร ฝูงภมรมาหยอกเหย้า กระทุ่มไม้ยืนต้น ทั้งดอกผลมีคุณค่า ขึ้นเต็มทั้งลำเนา ต้นมะม่วงแสนมากมี เป็นยาช่วยรักษา สรรพคุณช่างมากมี หมู่บ้านเป็นห้วยลึก ตกผลึกด้วยเหตุนี้ เติบโตในตำบล ทำให้คนในพื้นที่ ตั้งชื่อในทันที ตำบลนี้คือห้วยม่วง มาตั้งชื่อทันที ว่าตำบลหนองกระทุ่ม

ทุ่งขวางตำบลใหญ่ แบ่งแยกไปเป็นทุ่งบัว ชาวบ้านรู้จักทั่ว ตำบลใหม่ก่อตั้งมา นามเป็นชื่อพันธุ์ไม้ ดอกก้านใบใช้บูชา ไหว้พระปฏิมา ทุกเพลาพาสุขใจ

มีเรือเคยสัญจร แต่เก่าก่อนเนินนานมา อดีตมีชื่อว่า ตำบลท่าเรือนั่นเอง แต่เปลี่ยนชื่อตามวัด ให้ถนัดเรียกคล่องดี ต้นงิ้วขึ้นมากมี ตำบลนี้คืองิ้วราย อำเภอนครชัยศรี อำเภอกำแพงแสน

ปลูกแฝกและทำนา ได้หุงหาอาหารกิน ชาวบ้านอยู่ในถิ่น มีพื้นดินเป็นที่ดอน จึงเกิดมาเป็นชื่อ ให้เล่าลือแต่เก่าก่อน จึงแต่งมาเป็นกลอน ถึงตำบลดอนแฝกเอย ท้องทุ่งปลามากมาย มีบัวสายไว้เก็บกิน ดอกบัวผุดทั่วถิ่น ให้ยลยินถึงความงาม ชาวบ้านนำมาเรียก เป็นเสียงเพรียกใช้เอ่ยนาม แหลมบัวไปทุกยาม เป็นที่มาชื่อตำบล

ตำบลมีเรื่องเล่า ต้นกระเบาไม่ยืนต้น มีผลให้ได้ยล ไว้ให้คนใช้รักษา แก้โรคทางผิวหนัง ขึ้นเต็มทั้งพสุธา ชาวบ้านนำเอามา ตั้งชื่อว่าบางกระเบา ชอกช้ำแสนระกำ เคยคราคร่ำให้คิดถึง หวนนึกต้องรำพึง ต้นระกำเคยเป็นป่า ตอนนี้แค่หลงเหลือ เพียงความเชื่อเป็นที่มา ตั้งชื่อเป็นภาษา บางระกำนามตำบล

ต้นโพทวนน้ำมา ชาวบ้านว่าใต้โพมี พระพุทธรูปที่ มีชื่อว่าปางไสยาสน์ จึงคิดตั้งชื่อไว้ นำมาใช้มิให้พลาด ตำบลได้ประกาส ชื่อว่าศรีมหาโพธิ์

วัดละมุดมีชื่อ ให้เลื่องลือกว่าร้อยปี แลมองงดงามดี จึงเป็นที่น่าจดจำ ละมุดขึ้นมากโข ต้นใหญ่โตอยู่คราคร่ำ ตั้งชื่อไว้เป็นคำ ว่าตำบลวัดละมุด สำโรงดอกแดงชาด เปลือกผลฝาดใช้รักษา ขึ้นทั่วพสุธา เป็นที่มาของชื่อใหม่ จากนามวัดสามโรง เป็นสำโรงตามต้นไม้ ชาวบ้านแสนถูกใจ ตำบลใช้ชื่อสำโรง

ไม้รวกคือต้นไผ่ ขึ้นเติบใหญ่กลายเป็นป่า คนจีนพากันมา อาศัยอยู่และทำกิน พื้นเป็นที่ราบลุ่ม อยู่เป็นกลุ่มกลายเป็นถิ่น ชาวบ้านในที่ดิน เรียกตำบลว่าดอนรวก อำเภอดอนตูม อำเภอนครชัยศรี

ป่าเบญจพรรณนี้ ส่วนมากมีต้นพุทรา ขึ้นเต็มพสุธา มีที่ดินนั้นเป็นดอน จึงตั้งตำบลว่า ดอนพุทราแต่เก่าก่อน ติดปากไม่อาจถอน จึงเรียกถึงปัจจุบัน

ตำบลลำลูกบัว น้ำขังทั่วเป็นวงกว้าง บัวบานลอยเคว้งคว้าง ในอดีตเต็มธารา ชาวบ้านอาศัยอยู่ ได้มองดูเห็นเต็มตา และเก็บนำเอามา ตั้งไว้เป็นชื่อตำบล

อำเภอบางเลน เมืองตูมแต่เก่าก่อน เป็นนครมีต้นไม้ อำเภอดอนตูม มะตูมต้นโตใหญ่ นำมาใช้เป็นชื่อเมือง ต่อมาเปลี่ยนชื่อใหม่ เก็บมาใช้อย่างต่อเนื่อง ว่าดอนตูมลือเลื่อง เพราะตำบลเป็นที่ดอน

ไทรป่าแลไทรงาม ทั้งเขตคามอยู่บางเลน ต้นไทรแสนโดดเด่น จึงกลายเป็นชื่อตำบล เริ่มต้นบางไทรป่า ตั้งก่อนมาไม่สับสน แยกออกเป็นตำบล ไทรงามนั้นเหมาะสมจริง

ณ วัดบัวปากท่า ทั่วธาราออกดอกผล บัวหลวงขึ้นให้ยล เหล่าผู้คนสำราญใจ เป็นบึงลำน้ำใหญ่ อดีตใช้สัญจรไป เวลาผันผ่านไว กลายมาเป็นชื่อตำบล อดีตผันผ่านไป มีต้นไม้ชื่อระกำ ใหญ่โตแลคราคร่ำ จึงมาตั้งชื่อตำบล เป็นไม้นามแสนโศก ให้วิโยคใจสับสน แล้วใช้ชื่อตำบล ว่าคือบางระกำเอย

อำเภอสามพราน พฤกษาออกบุปผา อำเภอบางเลน กลิ่นผกาคละคลุ้งไป ได้กลิ่นแสนชื่นใจ จึงทำให้เรียกหอมกรุ่น เมื่อนานชื่อจึงเปลี่ยน พูดเสียงเพี้ยนไปจนวุ่น นามใหม่จากหอมกรุ่น เป็นหอมเกร็ดในวันนี้

สัญจรในธารา ล่องเรือมาผ่านคูคลอง แล่นผ่านฝั่ งทั้งสอง ต้นเตยหนามละลานตา มาใช้ทำจักสาน แต่โบราณกาลมา ชาวบ้านจึงนำพา ตั้งชื่อว่าบางเตยเอย ตำบลกระทุ่มล้ม ช่างเหมาะสมเป็นตามชื่อ ด้วยเหตุนั้นก็คือ ต้นกระทุ่มเหี่ยวเฉาตาย เพราะสัตว์มาหากิน ทำให้สิ้นจนวอดวาย ไม้ล้มต้นมลาย จึงนำไปไว้เรียกกัน

ผ่านมาหลายตำบล หอยทากบ่นเดินทางเหนื่อย เคลื่อนที่ไปเรื่อยเรื่อย หอยเอื่อยเฉื่อยหาที่นอน ท่องเที่ยวจนพลบค่ำ ใจชุ่มฉ่ำได้สัญจร ทั้งวันเจ้าตะลอน เมืองนครปฐมเอย ดึ๊บ! ดึ๊บ!

น้อง ๆ รู้ไหมครับว่ายังมีตำบลบางแห่งในจังหวัดนครปฐม ที่มีชื่อตำบลเป็นต้นไม้อีกนะครับ เช่น ตำบลบางแขม (ต้นแขม) ตำบลบ้านยาง (ต้นยาง) , ตำบลวัดแค (ต้นแค) , ตำบลห้วยพลู (ต้นพลู และตำบลไผ่หูช้าง (ต้นไผ่)

แผนที่จังหวัดนครปฐม