นิทาน ราพันเซล

กาลครงั้ หน่งึ นานมาแล้ว มสี ามภี รรยาชาวสวนคหู่ น่ึงครองรกั กันมานาน ฝ่ าย ภรรยานนั้ กาลังตงั้ ครรภ์ลูกคนแรก และแพท้ อ้ งอยากกินหัวผักกาด เธอเฝ้ ามองแปลง ผักกาดของบา้ นขา้ ง ๆ ทกุ วนั จากหนา้ ตา่ งบา้ นชัน้ 2 แต่ไมม่ ีใครกลา้ ไปเอาผกั กาด เหลา่ นนั้ เพราะสวนทีว่ า่ เป็นของแมม่ ดใจรา้ ย “เธอกร็ “วู้ฉา่ ันเปอ็ยนาไกปกไมนิ ไ่หดวั ้ ผสกัวกนานดนั้ ใเนปแ็นปขลองงนแนัม้ ม”่ ดวนั” หสนาม่งึ ภขี รดั รย“แาตไดฉ่ เ้นั อต่ยอ้ ปงากกาบรอมกนั สถา้ามไขี มอไ่ งดเธก้ อนิ ฉนั จะไมก่ นิ อะไรเลย และฉนั กจ็ ะตาย” ภรรยาเวา้ วอน จนทาให้ชาวนาใจอ่อน กลางดึก คืนนนั้ ชาวนาไดป้ ี นขา้ มรวั้ ไปขโมยหัวผักกาดมาหน่งึ หวั เพ่อื ให้ภรรยาได้กิน ทวา่ เม่ือได้ ลิม้ รสผกั แสนอรอ่ ย เธอก็ตอ้ งการกินมันมากขน้ึ คนื ถดั มาเขาจงึ ตอ้ งปีนไปขโมยหวั ผกั กาดมาให้ภรรยาของเขาอกี ครงั้

“หยดุ ! เจ้าคดิ วา่ กาลงั ทาอะไรอย”ู่ แมม่ ดเจ้าของสวนแผดเสียงอนั ดงั ถามข้นึ “เอ่อ ขา้ … มาเอาผกั กาดให้ภรรยาขา้ ” ชาวนาตอบ “ขโมย !! เจา้ ตอ้ งชดใช้” “ไดโ้ ปรด” ชาวนาเอ่ยดว้ ยความกลวั เขาขอรอ้ งแมม่ ด “ภรรยาของขา้ กาลงั ทอ้ ง เธออยากกนิ ผกั กาดมาก ให้ขา้ ทาอะไรขา้ ยอมหมด” “ทกุ อยา่ งงนั้ หรอื ” แมม่ ดยิม้ เจ้าเลห่ ์ “ถ้าอยา่ งนนั้ เอาผกั กาดไปไดต้ ามที่ ตอ้ งการ แตเ่ ม่อื ภรรยาเจ้าคลอดออกมา เดก็ คนนนั้ ต้องเป็นของขา้ ”

“ไมม่ ีทาง” ชาวนาตะโกนความโกรธ “เจ้าไมม่ ที างเลอื กแล้ว” แมม่ ดหวั เราะเยย้ หยัน กอ่ นจะเดินหายไป หลังจากนนั้ ไมน่ าน ภรรยาของชาวนากค็ ลอดลกู เป็นเด็กผหู้ ญิงหนา้ ตานา่ รัก เม่อื แมม่ ดทราบขา่ วก็ปรากฏตวั ข้นึ แล้วขโมยเดก็ คนนนั้ ไปทันที เธอตงั้ ช่ือเดก็ นอ้ ยวา่ ราพันเซล และให้ราพนั เซลอยบู่ นหอคอยสูง ยงิ่ นบั วันราพนั เซลก็ยงิ่ สวยสะพรงั่ โดยเฉพาะผมสที องของเธอทีย่ าวเหยยี ด เป็นผมวเิ ศษทมี่ พี ลังในการรักษา แมม่ ดรกั ผมของราพนั เซลมาก เพราะมันทาให้เธอไมม่ วี นั แก่ แมม่ ดบงั คับให้ราพันเซลอยูแ่ ต่บน หอคอย สาธยายความเลวรา้ ยของโลกภายนอกให้ฟั ง จนเดก็ สาวนึกสงสัยวา่ โลก ภายนอกเป็นอยา่ งไร เธอตอ้ งการจะหนี แตด่ ว้ ยเวทมนตรข์ องแมม่ ดทเี่ สกประตูและ บันไดให้หายไป ราพนั เซลจึงไปไหนไมไ่ ด้ เพราะเหลอื แตห่ นา้ ตา่ งเลก็ ๆ เพียงบาน เดยี วเทา่ นนั้ ทุก ๆ วนั แมม่ ดจะมาหาราพนั เซลแล้วพูดวา่ “ราพนั เซล ราพนั เซล ปลอ่ ย ผมลงมา” แลว้ ปี นเสน้ ผมของราพนั เซลข้ึนไปยงั หอคอย นงั่ หวผี มของเดก็ สาว ฟั งเธอ รอ้ งเพลง แล้วก็กลับลงมา กระทัง่ วันหนง่ึ ราพันเซลร้สู ึกเศร้าสรอ้ ยและเบ่อื หนา่ ยทีจ่ ะต้องอยบู่ น หอคอยแห่งนี้ สงิ่ เดยี วทเี่ ธอทาได้คอื รอ้ งเพลง และเสยี งเพลงของเธอก็ลอยไป จนเจ้าชายทขี่ มี่ า้ ผา่ นมาไดย้ นิ เสยี งอนั ไพเราะพอดี เขาตามมาจนถึงหอคอยแลว้ ก็ต้องแปลกใจวา่ ไมม่ ีทางไหนทจี่ ะข้นึ ไปหาเจ้าของเสยี งหวานนนั้ ไดเ้ ลย เจ้าชาย

มายังหอคอยหลายตอ่ หลายวนั เฝ้ าสงั เกตวา่ จะมีทางไหนบา้ งทที่ าให้เขาไดข้ ้นึ พไปนั บเซนลนัน้ราจพนนั กเรซะลทปงั่ ไลด่อเ้ ยหผน็ มหลญงงิมชาร”าเคจน้าชหานย่งึ จเดงึ รนิ ไู้ มดา้ทยนั งั ททีแีว่ า่หเ่งขนานั้จะแตลอ้ ว้ งตทะโากอนยวา่ า่งไ“รรา ต่อไป หลงั จากทแี่ มม่ ดกลับลงมา เจา้ ชายไดเ้ ดนิ ไปทหี่ อคอยกอ่ นจะดดั เสยี ง ให้คลา้ ยแมม่ ดทสี่ ดุ แลว้ ตะโกนข้นึ วา่ “ราพนั เซล ราพนั เซล ปล่อยผมลงมา” รา พนั เซลประหลาดใจวา่ ทาไมแมม่ ดถึงกลับมาอกี รอบ แตก่ ป็ ล่อยผมลงไป ทวา่ เธอตอ้ งตกใจสดุ ขดี เม่อื คนทขี่ ้ึนมากลับเป็นเจา้ ชายรปู งาม เธอไมเ่ คยเจอคนอ่ืน มากอ่ นนอกจากแมม่ ด ราพันเซลทัง้ ต่นื เตน้ และหวาดกลวั แต่เจ้าชายกม็ ีทา่ ที เป็นมติ ร เขาอธิบายวา่ หลงใหลในเสยี งรอ้ งเพลงของเธอ บอกเลา่ เร่ืองราวที่ สวยงามของโลกภายนอกให้เธอฟั ง เจา้ ชายอยกู่ ับราพนั เซลหลายชัว่ โมง และ หลงั จากนนั้ เขากม็ าหาสาวนอ้ ยอีกเป็นเวลาหลายวัน จนในทีส่ ดุ ทงั้ คกู่ ต็ กหลมุ รกั กนั และทาให้ราพนั เซลต้องการจะหนอี อกจากหอคอย

ทัง้ สองวางแผนหนี โดยเจ้าชายได้นาผา้ ไหมมาให้ราพันเซลถกั เป็นบันไดเพ่อื ปี น หนีออกไป ราพนั เซลเกบ็ เร่ืองนไี้ วเ้ ป็นความลบั จนกระทงั่ วันหน่ึงเธอไดพ้ ูดคยุ กบั แมม่ ด ถงึ โลกภายนอกทีส่ วยงาม แมม่ ดจงึ เอ่ยข้นึ ดว้ ยความเกรยี้ วกราดวา่ “ขา้ เบ่อื ทจี่ ะพดู เร่อื งนกี้ บั เจ้าแล้ว ! ยงั ไงเจ้ากต็ ้องอยคู่ นเดยี ว ทนี่ ี่ ตลอดไป !” “ขา้ ไมไ่ ดอ้ ยคู่ นเดยี ว !” ราพนั เซลเผลอหลุดปาก แต่ก็รีบแกว้ า่ “ขา้ หมายถงึ ขา้ มที า่ นอกี คน” แตแ่ มม่ ดไมเ่ ช่ือ นางคน้ หอคอยทุกซอกทกุ มมุ จนเจอเขา้ กับบนั ไดถกั และเคน้ เอาความจริงจากราพัน เซลจนรวู้ า่ มีเจ้าชายข้ึนมาหาเธอ

“เจ้าจะไมไ่ ดเ้ จอเจ้าชายอกี !” แมม่ ดหยิบมดี ขน้ึ มาตดั ผมของราพนั เซล แลว้ ร่าย มนตรใ์ ห้เธอหายไปยังทะเลทรายอันไกลแสนไกล ส่วนแมม่ ดกจ็ ดั การผกู เปี ยเอาไวข้ า้ ง หนา้ ตา่ ง แล้วเฝ้ ารอคอยเจ้าชายมาทีห่ อคอยอกี ครัง้ จากนนั้ ไมน่ านเจ้าชายกม็ า “ราพนั เซล ราพนั เซล ปลอ่ ยผมลงมา” แมม่ ดจบั เปียของราพันเซลแล้วปลอ่ ยลงไปเบ้อื งลา่ ง แไหลนะเมเจ่อื า้ เทจา้าชอาะยไรปเี นธอข”น้ึ มเจา้าถชึงากยต็ ถอ้ างมตก“เใจจ้าเจมะ่ือไเมหม่ ็นวี หนั ญไดิง้เชจรอารหานพา้ นั ตเซานลา่อกกี ล”วั แ“มรม่ าดพบนั อเซกลกไอ่ ปน ผลกั เจ้าชายตกลงไปดา้ นล่าง เจ้าชายตกลงไปยงั พมุ่ ไม้ แมว้ า่ ร่างกายจะไมไ่ ด้รบั บาดเจ็บนัก แตห่ นามแหลมคมก็ทมิ่ ตาเขาจนบอด

เจ้าชายตาบอดรอนแรมตามหาราพันเซลอยนู่ านถงึ 2 ปี เขาตะโกนเรยี กช่อื ของ เธอไปทัว่ จนกระทงั่ วนั หน่ึงเจ้าชายได้ยนิ เสียงเพลงทีเ่ คยคุน้ หู “นนั่ เสยี งของราพนั เซล ขา้ จาได”้ เจา้ ชายตามไปยงั เสยี งจนทงั้ คูไ่ ด้พบกนั “เจ้าชาย !” ราพนั เซลร้องข้นึ โผเขา้ กอดเจ้าชาย นา้ ตาแห่งความปล้มื ปีตขิ องเธอไหลหลน่ ลงไปยงั ดวงตาของเจ้าชาย แล้ว ปาฏหิ าริยก์ เ็ กดิ ข้ึน ดวงตาของเจ้าชายกลับมามองเหน็ อกี ครงั้ ทงั้ คกู่ อดกนั ด้วยความรักใคร่ กอ่ นจะเดินทางกลับไปยงั อาณาจกั รของเจ้าชาย และเขา้ พิธีอภเิ ษกสมรสกัน เจา้ ชายกลายเป็นพระราชา และราพนั เซลกลายเป็นพระ ราชินี ปกครองอาณาจกั รอยา่ งมีความสขุ ตลอดไป