Kate to Kater ปทิตตา_506_27

เร่ือง Kate to Kater ผูเขียนบท นางสาว ปทติ ตา ปน สขุ ชนั้ ม.5/6 เลขท่ี 27 เสนอ คณุ ครูศริ ิพร สดุ ตรง เอกสารฉบับน้ีเปน สวนหนงึ่ ของรายวชิ า นาฏศลิ ป รหสั ศ 32102 เรอ่ื ง การเขยี นบทละคร ภาคเรยี นที่ 2 ปก ารศกึ ษา 2564 โรงเรยี นเฉลิมพระเกยี รตสิ มเด็จพระศรนี ครนิ ทร ภเู กต็ ในพระราชปู ถัมภ สมเดจ็ พระเทพรัตนราชสดุ า ฯ สยามบรมราชกมุ ารี

โครงเรอื่ ง เร่ือง Kate to Kater รูปแบบ คาเตอร พนกั งานสบื สวนของสถานตี ํารวจในนิวยอรก ทุกวนั เขาตดิ ตอพูดคยุ กบั เคทผูเปน นองสาว ซง่ึ ไปเปน นักเรยี นแลกเปลี่ยนทปี่ ระเทศไทย แตอ ยมู าวันหนึ่งคาเตอรข าดการติดตอ จาก เคธ โดยที่เธอไมท ้งิ ขอความใดๆ บอกกบั เขาเลย จนผา นไปหน่ึงเดือนกวา เขาจึงตัดสินใจเดินทาง ไปยังประเทศไทยกับ เอียน รนุ นองแผนกสบื สวนเพ่ือตามหานองสาว เม่อื คาเตอรต ามที่อยขู อง เคทไป เขาจึงพบวาเธอยา ยออกไปไดหนงึ่ เดอื นแลว คาเตอรเ ดนิ ทางไปถึงมหาวิทยาลยั ของเคท กลบั พบความจริงที่วาเคทยกเลกิ การเรียนแลกเปล่ยี นไปตั้งแตอ าทิตยแ รก และไมม ใี ครรบั รวู า เธอ อยทู ่ีไหน

ตัวละครและอปุ นสิ ัย ตวั ละคร 1. คาเตอร แสดงเปน ตวั ละครนํา อาชีพ ตํารวจ(สบื สวนปราบปราม) 2. เอียน แสดงเปน ตัวละครประกอบ อาชพี ตํารวจ(พนกั งานสอบสวน) 3. เคท แสดงเปน ตวั ละครนํา อาชีพ นกั ศกึ ษา อปุ นสิ ยั 1. คาเตอร ภายนอก : ผมสีดาํ ตัดรองทรง ดวงตาสีดํา ผอมสูง ไหลก วางและมี กลา มเน้ือเล็กนอย ภายใน : รอบคอบระมัดระวงั จจู ้จี กุ จิก มคี วามรับผิดชอบสูง รกั ความสะอาดและความเปนระเบยี บ ถงึ จะปากรา ยแตกเ็ ปน คนที่ใจดแี ละใสใ จคนรอบขางเสมอ 2. เอียน ภายนอก : ผมสบี ลอนดซ อยสนั้ ดวงตาสีฟา ออน ผอมสูง รูปรา ง เพรยี ว แขนขายาว ผิวขาว ใบหนาออ นเยาว ภายใน : ใจดี เขา หางา ยเพราะคยุ ไดทุกเรื่อง แตความจริงแลว ไม สนทิ ใจกับใครงา ยๆ ชา งสังเกต ทมุ เทกับงาน มีความข้เี ลนและชา งแกลง รํา่ รวย 3. เคท ภายนอก : ผมดาํ มหี นา มา ยาวประบา ยอ มสที องทดี่ านในของผม ดวงตาสีดํา ผอมสงู ใบหนาเล็กรปู ไข มีไฝใตต าขา งซา ย ภายใน : เปนมติ ร ราเริง รกั สนุก พดู จาตรงไปตรงมาแตรูกาลเทศะ ชอบแบง ปน ฉลาดแตเ อาอารมณเปน ท่ีต้ังมากกวาตรรกะ

บทละคร/บทสนทนา ฉากที่ 1 ฉาก : สนามบิน ตัวละคร : ตวั ท่ี 1 : คาเตอร : เอยี น ตวั ท่ี 2 : เสือ้ คอเตาสีดาํ ทับดว ยเสือ้ เช้ิตสีแดง กางเกงขายาวสีดํา เส้อื ผา : คาเตอร : เสื้อเช้ติ สีขาว สเวตเตอรส ีนํา้ ตาลเขม กางเกงขา ถุงเทาสเี ทาดํา รองเทา หนงั สีน้ําตาล เอียน ยาวสดี ํา ถงุ เทา สาํ ขาว รองเทาหนงั สดี าํ เปด ฉาก บรรยาย : ทา มกลางกลมุ คนที่พลุกพลาน คาเตอรแ ละเอยี นเดินฝาฝูงชน ลากกระเปาเดนิ ทางจนมาถึง ยา นรานอาหาร ทั้งคูพักรบั ประทานมื้อเท่ยี งในมุมเล็กๆของรา นอาหารไทย คาเตอร : เฮอ...เปน 20 ช่ัวโมงทีโ่ คตรบัดสบ ท่นี ัง่ ชั้นประหยัดในความทรงจําของฉนั มันสบายกวาน้ีนี่ เอียน : ผมวาเปนประสบการณท ่ีดีนะ ทน่ี ง่ั ช้ันประหยดั กบั เฟร ส คลาสนี่บริการตา งกันสุดโตงเลย ไว ครงั้ หนา พวกเราไปนัง่ เฟร สคลาสดว ยกนั นะคาเตอร คาเตอร : จาจา พอคนรวย ส่ังอาหารไดแ ลว นายกินอะไรฉันก็กนิ อันน้ันแหละ บรรยาย : เอยี นยกมือเรียกพนกั งานเสิรฟ ส่งั อาหารและเคร่อื งด่ืมเปนภาษาไทยไดอยา ง ครองแครว เอียน : ขอเปน ขาวผดั กงุ ไขด าว2 น้าํ มะมวงปน 2 แลว ก็ซุปหนึ่งถว ยครับ พนักงานเสริ ฟ : ไดค รบั รอซักครนู ะครบั บรรยาย : พนกั งานเสิรฟเดินออกไป เอยี นยกโทรศพั ทขึน้ มาขนึ้ มาแลว หนั หนาจอไปทางคาเตอร เอียน : บานทีน่ องสาวคุณเชาอยูอยหู า งจากโรงแรมของพวกเราพอสมควรเลย การจราจรของทน่ี ้ีก็ไม สันทดั เทาไหร ถาเปน ไปไดผมอยากใหเธอมารับพวกเรามากกวา นะ คาเตอร : แตเรามาทีน่ ก้ี ็เพื่อตามหาเธอ เคทขาดการตดิ ตอกับฉนั ไปตั้งเดือนเศษ ฉันไมคิดวา เราทง้ั คู จะไดกลับอเมริกากันเร็วๆน้หี รอก เอยี น : เธอไมเ คยเลา เรื่องระหวางทอี่ ยูไทยใหฟง เลยเหรอ?

คาเตอร : เลา ...แตกแ็ คเรื่องเล็กๆนอ ยๆ เคทไมชอบเลาเร่ืองปญหาสวนตัวใหใครฟงมาแตไหนแตไร แลว ยิ่งไมรปู ญหาของเธอไงเลยยง่ิ นา เปน หว ง บรรยาย : พดู จบคาเตอรยกโทรศัพทขึน้ มา อา นขอความเกาๆทเี่ คยสงพูดคุยกนั กับเคทเล่ือนขึ้นไป เล่ือยๆแลวหยดุ มองรูปถา ยของเธอท่ีกําลังเลน เครื่องดนตรีท่คี าเตอรไ มคุน ตาอยูบนเวที เอียน : สว นหนงึ่ เพราะคุณเปนตํารวจไง ถงึ ยงิ่ กังวล คาเตอร : นนั้ กจ็ ริง เอยี น : ลดบทบาทความเปน ตํารวจลงแลวมองโลกในแงดีดูบางม้ัย เรอ่ื งของนองสาวสาํ คัญก็จริง แต บางทีเรอื่ งท่พี วกเรากําลังจะไดเจออาจจะเล็กนอยกวานัน้ ก็ได คาเตอร : ไมใชวา ฉันไมอยากคิดในแงดี แตฉันทําไมไดต า งหาก เอียน : ทเี่ คธไมชอบเลา ปญหาสวนตัวใหฟงผมวา อาจจะเปนที่คุณเองก็ไดน ะ คาเตอร : จะเก็บไปคดิ ก็แลวกัน บรรยาย : ระหวางทท่ี ั้งสองกําลังพูดคยุ อาหารก็มาเสิรฟโดยใชเ วลาไมนานนกั คาเตอรเ ก็บโทรศัพท ลง เอยี นกลาวขอบคุณพนักงานเพยี งสนั้ ๆ แลวหยิบเคร่ืองเคียงใสใ นจานอาหาร คาเตอรท่กี ําลงั สับสนเพราะไม รูวาควรทาํ ตามรเึ ปลา ชะงักไปครูห น่งึ เมื่อเอยี นหยิบจบั เคร่ืองปรุงใสใ นขา วผดั ของคาเตอรใ หร าวกับวาอา นใจ ออก เอียน : ผมจําไดวาคุณชอบใสผักลงในขาวผดั เยอะๆ ตนหอมของไทยรสชาติดีนะ ถงึ ใสห มดนก่ี ไ็ ม คิดเงนิ เพ่ิมหรอก คาเตอร : ขอบใจ แลวน่คี ือ? เอยี น : น้าํ มะมว งปน นะ ผมเคยมาไทยหลายครง้ั รา นนี้ทําไมคอยหวาน ดตี อสุขภาพ นา จะถกู ปากคุณ คาเตอร : ชา งสงั เกตจงั นะ เอียน : แลว ...หลังจากท่พี วกเราเขา เชค็ อินที่โรงแรมอยากจะไปที่บานของเคทเลยรเึ ปลา ผมจะได จายเงนิ คาแท็กซีร่ วดเดียว คาเตอร : เงินของนายนายจะทําอะไรก็ทาํ ไปเถอะ ฉันคืนใหตอนกลบั อเมริกาแลวกัน เอยี น : ผมบอกต้ังแตกอนจองตั๋วแลวนะวาไมเ ปนไร คิดซะวา เปน การตอบแทนทด่ี แู ลชว ยผมสมัยเขา มาทํางานใหมๆไง คาเตอร : ฉนั เองก็บอกไวต ง้ั แตกอ นจองตวั๋ เหมือนกัน วานี่คอื ธรุ ะของฉัน ฉนั พานายมาเพราะวามี ประสบการณแลวกพ็ ูดไทยได ฉันควรออกคาใชจา ยใหน ายดวยซ้ํา แคยอมใหห ารคร่งึ กัน แถมเล้ียงขา วฉันก็ เกนิ พอแลว คดิ ซักนดิ เหอะวา ตอนนี้นายอาจเขา มาเกีย่ วของกบั ปญ หาใหญก็ได ถึงเราจะเปน ตาํ รวจทงั้ คูแตท่ีนี้ ไมใ ชอเมรกิ านะเอียน เอยี น : ถงึ ผมจะเขา ไปเก่ยี วของกบั ปญหาใหญขนาดไหน แตคุณกเ็ คยเขา มาเกีย่ วกบั ปญหาของผม เหมอื นกนั อกี อยางคาเตอรก ็ไมไ ดแข็งแรงอยางท่ีเหน็ ถาปลอยใหม าคนเดยี วเคทตองโกรธผมแนๆ

คาเตอร : เฮอ... ถา ฉนั ใชเ งนิ นายตลอดเวลาท่อี ยูไทย หรือมีปญหาอะไรเพราะฉนั อยา มาบน กแ็ ลว กนั เอียน : ผมไมมีปญหากบั ขอ แรกอยแู ลว คาเตอร : เลิกบอกวา ตัวเองรวยโดยไมพ ดู วาตัวเองรวยซักทเี หอะ หมั่นไส บรรยาย : ทงั้ คูใชเวลาไมน านในการรบั ประทานอาหาร เมื่อทาํ ธรุ ะเสรจ็ สบั ก็พบวาทางเขาออกของ สนามบินเต็มไปดวยรถขนสง และแท็กซจ่ี นแนนขนัด ทง้ั คูเลอื กแท็กซี่คันทใ่ี กลทางเขาท่ีสุดแลวออกเดนิ ทาง ปด ฉาก

บทละคร/บทสนทนา ฉากที่ 2 ฉาก : บานเชาของเคท ตวั ละคร: ตวั ที่ 1 : คาเตอร ตวั ท่ี 2 : เอียน เส้ือผา : คาเตอร : เสอ้ื ยืดคอวีแขนยาวสนี าํ้ เงนิ กางเกงขาวยาวสี กากี รองเทาหนงั สนี ํา้ ตาล เอยี น : เสอ้ื เชติ้ แขนสน้ั สขี าว คากแิ กนแขนกุดสี เขยี วแก กางเกงขายาวสเี ทาดํา ถงุ เทา สีขาว รองเทาหนงั สนี ้ําตาล เปด ฉาก บรรยาย : รถแท็กซส่ี เี หลืองเขียวจอดลงทีห่ นา บา นเชาของเคท เอียนกลาวขอบคณุ และจายเงินเสร็จ สบั จงึ เดินไปยนื ขา งกนั กับคาเตอรท ี่กําลงั จองมองเขา ไปในบา นเชาที่ดเู งยี บสงัดราวกับไมม คี นอยู ทัง้ เหง่ือจาก สภาพอากาศและความความตึงเครยี ดทันทที ่มี าถึงบา นหลังนข้ี องคาเตอรไหลไปตามกรอบหนา เจาตวั ปาด เหง่ือดว ยแขนเสื้อแลว กมมองโทรศัพทในมือ เอยี น : ไมไดจะวานะ แตค ุณวาพวกเรามาถูกทแี่ นเ หรอ คาเตอร : ม่นั ใจเลยวาเราตางคนตา งรอบคอบ ท่ีนแ้ี หละ บรรยาย : แสงแดดแรงจนทวิ ทศั นร อบขา งดูคลายกบั วา จะละลาย เอยี นตัดสินใจไมช วนคาเตอรพดู อะไรอีกเพราะความตงึ เครียดของเจาตัวท่ีกําลงั เพ่ิมพูนเทียบเทากบั อากาศรอบตวั ไมนานนกั หญิงสาววยั กลางคนจอดมอเตอรไซตท่ปี ระตรู ัว่ แลว เดินลงมาพรอมกบั ถุงผาใบหน่ึง เอยี น : สวสั ดีครับ คณุ เจา ของบา นสนิ ะครบั ปา ปน : เรียกปา วา วา ปา ปนก็ได เขาบา นเถอะปา ขบั รถมาเหงอื่ ชืน่ ทงั้ ตวั แลว พวกหนรู อนแยแลว เนย้ี บรรยาย : ปาปน หยิบกญุ แจไขประตรู ว่ั เหล็กสีขาว คาเตอรเลอ่ื นประตูที่หนักอึ้งแลวเดนิ ตามทั้งคูเขา ไป ภายในบานมีผงฝุนลองรอยไปในอากาศ และจบั ตวั ไปตามเฟอรน เิ จอร ไมมีไฟดวงไหนเปดเอาไว ทว่ั ท้ังบาน เงยี บสงดั จนไดยนิ เพยี งเสยี งหายใจของทัง้ สามทก่ี าํ ลงั มองไปรอบทิศในบานที่ไมม ีรองลอยการอยูอาศัยมากอน เอียน : คาเตอร คาเตอร : ...

บรรยาย : คาเตอรไมพดู อะไร เปดประตูทุกหอ งมองหาบคุ คลทค่ี วรจะเปน นองสาวของเขา เอียนทาํ ได แคมองแผน หลังของคาเตอรเ ดนิ เขา ออกทกุ ประตใู นบา นและข้ึนลงระหวา งช้ันหนงึ่ กับชน้ั สองอยางเงียบงนั ระหวา งนนั้ เอยี นถามไถเกยี่ วเคธจากปา ปน ผานไปครึง่ ช่วั โมงกวาเอยี นที่นงั่ รอคาเตอรเ พราะวาปา ปน ขอ กลบั ไปกอนจงึ เหน็ คาเตอรล งมานัง่ บนโซฟาฝนุ จับขา งกันกับเขา เอียน : เคทยายไปแลว ...ประมาณเกือบหนงึ่ เดือน คุณปา บอกวาเธอไปทัง้ ๆที่พึง่ จะจายคาเชา เดอื น ลา สดุ แค3 วัน สงมาแคขอความเดยี วทว่ี าวางกุญแจไวท ไี่ หน คาเตอร : เคททง้ิ ขอความเอาไวใหเ จาของบาน เอยี น : หมื ? คาเตอร : แตเ ธอกลับไมบอกอะไรกบั ฉนั เลย...ฉันเปน พชี่ ายเธอนะ บรรยาย : คาเตอรก มหนา ไมแมแ ตจ ะสบตา เอียนทาํ เพยี งพงิ หลงั ไปบนโซฟารอฟงอกี ฝา ยพดู อะไรซัก อยา งออกมา คาเตอร : ฉันไมอยากใหส ิ่งท่ีพวกเราคาดเดาถูกตองเลย ชดั เจนวา เคทกําลังแอบทาํ อะไรบางอยา ง แต ฉันกลบั ไมรูเ ร่ืองอะไรเลย เอียน : คาเตอรจ าํ ทผี่ มพูดไดรึเปลา? คาเตอร : ...ตอนไหนละ เอยี น : วนั น้ที สี่ นามบนิ ทว่ี า คุณเพราะคุณเปน ตํารวจคุณถงึ วติ กกงั วล ตอนนั้นแหละ คาเตอร : ตอนนี้มนั ไมส าํ คัญหรอกนะวา ฉันจะเปน ตํารวจหรืออะไร ฉันกลายเปน ผูเ สียหายแลว บรรยาย : คาเตอรเงยหนา หันมองรอบบานทตี่ อนนมี้ เี พยี งเขาและเอยี นสองคน เม่ือประมาณหนึ่ง เดอื นกอนนองสาวเพียงหนึง่ เดยี วของเขาเคยอาศัยอยูทีน่ ี้ ภาพจินตนาการของหญงิ สาวที่ทํากจิ วตั รประจําวนั ภายในทีแ่ หง นี้ ฉายไปตามมมุ ตา งๆของบานอางอิงจากความทรงจําเก่ยี วกบั เธอในอดีค สมัยท่ีเคธยังไมเปน นักเรียนแลกเปล่ยี น และอยูอาศัยดว ยกัน คาเตอร : เคทกับฉนั ...พวกเรามีแคกันและกันมาตั้งแตประถม พ่ึงพากันมาตลอด พอเธอเร่ิมโตกม็ ี ความคิดเปน ของตัวเองเรม่ิ ทะเลาะกันจนนบั ครั้งไมไ ด แตทุกครัง้ ท่ีเราคืนดีกันฉนั รสู กึ วา ฉันรูจ ักเธอมากขึ้นทุก ครงั้ เพราะอยา งนั้นตอนท่เี ธอมาขอฉนั เรือ่ งการเรียนแลกเปลย่ี นท่ไี ทยฉันถงึ ยอม เพราะฉันรูว า เธอตองการ อะไร แลว ฉันก็เชอื่ สุดใจดว ยวา เธอตอ งทาํ ได เพราะฉนั รูจกั นอ งสาวของฉันมากท่สี ดุ แตวา เอยี น : ... คาเตอร : ฉันชักไมแ นใ จแลว...วา ฉันรจู ักเคทดจี ริงรเึ ปลา ฉันละเลยอะไรเธอไป เอยี น : ง้ันเหรอ บรรยาย : เอียนมองเขาไปในตาของคาเตอร ไมวา ตาดาํ นั้นจะกลอกไปทางไหนเอียนรูสึกเหมือนเห็น ภาพของหญงิ สาวทช่ี อื่ เคทสะทอ นอยูใ นน้ัน

เอยี น : แตผมยกเร่ืองอาชีพการงานของเราขนึ้ มา ไมไดจ ะอธบิ ายเรื่องแนวความคิดของคณุ หรอกนะ คาเตอร : แลว นายอยากพดู อะไร? เอียน : พวกเราเปนตํารวจมาหลายป ทาํ งานรวมกนั มากห็ ลายคดี แตอ ยา ลืมสวิ า บางครั้งนอกเวลา งานพวกเรากย็ ังอยูดว ยกนั บรรยาย : คาเตอรก ลอกตามกลับมามองรนุ นองตรงหนา เอยี น : หลงั จากผมเรียนจบแลวเขาไปทํางานในสถานีกม็ ีคุณคอยดแู ล ฝกงานมาตลอด แมแตห ลงั เลิก งานคุณก็คอยตามดูแลสอนนูนน้ใี หเ พราะผมทําอะไรเองไมเปนซกั อยาง เพราะอยางนนั้ ผมถึงไดรวู านสิ ยั รอบคอบจนบางคร้ังถึงขน้ั กงั วลน่แี หละ ถึงทําใหค าเตอรม าเปนตาํ รวจ คาเตอร : หะ ? เอียน : รอบคอบและคดิ ถึงคนอน่ื อยูเ สมอ เวลามอี ะไรฉุกเฉนิ จะพุงเขา ไปชว ยทันที เวลาวา งก็ศกึ ษา แฟม คดเี กาๆ ไมเคยมองขามทกุ ความผิดปกติแมเ พียงเลก็ นอ ยและแกไขมนั ต้ังแตเนนิ ๆ ทกุ อยางทําใหคณุ ทาํ หนาทไ่ี ดเ ปนอยางดี พอเปนตํารวจมานานวันเขา กย็ ่งิ รอบคอบกวาเดิม บรรยาย : คาเตอรห ันมาสบตาตรงๆกับเอยี นหลงั สนทนาดวยกนั มานาน เอียน : ถาจะใหพดู ก็คอื เพราะรอบคอบคณุ ถึงเปน ตาํ รวจที่ดี เพราะเปน ตาํ รวจท่ีดีถงึ คอยกงั วล เรอื่ งราวรอบตวั คาเตอร. ..คณุ เปน รุนพี่ที่ผมเคารพและชื่นชม ผมอยากใหคาเตอรม องตัวเองเหมือนกับท่ผี ม มองคณุ นะ คาเตอร : ...งนั้ เหรอ เอยี น : ใช. ..คณุ ทําหนา ที่ในทุกบทบาทอยางเต็มทเ่ี สมอ ผมเช่อื วาในฐานะพ่ชี ายก็เชนกนั เคทเองก็ ตองคิดแบบน้ีแนนอน คาเตอร : เปนครั้งแรกเลยนะทฉ่ี ันรสู ึกวา นายพูดอะไรที่มีสาระนอกจากตอนทําคดี ฮะฮะ บรรยาย : แมคาเตอรจะตอบกลับเหมอื นวาตนเขา ใจท่เี อียนพดู มาเพยี งเลก็ นอย แตเ ขาเขา ใจสง่ิ ทร่ี ุน นองคนนต้ี องการจะส่ือเปนอยา งดี เขาแคร สู ึกตกใจนิดหนอยเพราะไมนึกวาเอยี นท่เี คยทาํ อะไรไมเ ปนคนน้นั จะมาพูดดีงสตเิ ขาจนได คาเตอร : เสร็จเรื่องน้ีฉันจะกลับไปทาํ ความสะอาดหองรกๆของนายใหก แ็ ลวกัน ถอื เปน รางวัลเนอะ? เอยี น : คาํ วาขอบคณุ สน้ั นดิ เดียวเอง ไมเหน็ ตองออ มโลกเลย คาเตอร : เงยี บไปเลย บรรยาย : คาเตอรย ืนข้ึนแลว ปดฝนุ ตามเสอ้ื ผาออก เขามองออกไปนอกหนา ตา งหันมาพูดกบั เอยี นท่ี ยงั คงน่ังอยูบนโซฟา คาเตอร : ตอนน้ีไมม ีเรือ่ งอะไรท่ฉี นั ตอ งกงั วล นอกจากเรื่องของเคทแลว ละ

บรรยาย : คาเตอรแ ละเอยี นเดนิ ออกมาท่หี นา บา น แดดออนลงและลมเย็นเริม่ พดั มา ปาปน ขร่ี ถ กลับมาเพื่อเอากุญแจบา นคนื และจากไป เอยี น : คิดรยึ งั วาจะไปไหน คาเตอร : นาจะรูแ ลว นี่ มหาวทิ ยาลยั ทเ่ี คททําเรื่องแลกเปลี่ยนเอาไว ถงึ จะไมเ คยเลา เรื่องของเพอ่ื นท่ี น้ันใหฟ ง แตฉ นั เชือ่ วา ตอ งมีขอมูลไมมากกน็ อยเกีย่ วกับเธอ เอียน : ผมแอบถามทเี่ ชารถใกลๆ จากคุณปาเจาของบานมาดวย เดินไปแค10นาทเี อง เดี๋ยวผมจะเปน คนขับใหนะ คาเตอร : ไมเ ห็นรเู ร่ืองเลย แตเอาแบบนั้นก็ได บรรยาย : กอนจะเดนิ พน ประตูรว่ั ไป คาเตอรหันกลับไปมองภายในบา นอีกครั้ง ภาพของนองสาวทร่ี กั เพยี งหน่ึงเดยี วผุดขน้ึ มาในใจ คาเตอร : เอยี น เอียน : หืม? ทาํ ไมหรอคาเตอร คาเตอร : หลังจากไปท่มี หาลัยแลว ชวยพาฉันไปอีกที่นงึ ที บรรยาย : ทองฟาเร่ิมเปลย่ี นสี บางอยา งในใจของคาเตอรกเ็ ชน กัน ทงั้ คูพูดคยุ กนั อยูพักหน่ึงแลว เดนิ ทางไปยังที่หมายใหมโดยทนั ที ปด ฉาก

บทละคร/บทสนทนา ฉากท่ี 3 ฉาก : โรงพยาบาท ตัวละคร : ตัวที่ 1 : คาเตอร ตวั ที่ 2 : เอยี น ตวั ที่ 3 : เคท เส้ือผา : คาเตอร : เสอ้ื ยดื คอวีแขนยาวสนี ้ําเงนิ กางเกง ขาวยาวสีกากี รองเทาหนงั สีนํ้าตาล ครู : เส้ือเช้ิตแขนส้นั สขี าว คาดิแกนแขนกุดสี เขยี วแก กางเกงขายาวสเี ทาดํา ถุงเทาสีขาว รองเทา หนังสีนํ้าตาล เคท : เดรสส้นั คอแขนกุดเตาสีแอปริคอต ผา คลุมไหมผมลายสกอ ตสีกากี รองเทาสนสงู รัดขอเทา สดี าํ เปด ฉาก บรรยาย : คาเตอรแ ละเอียนมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแหง หน่ึง ทง้ั คหู ยดุ อยูท่สี นามหญาอันเต็มไปดวย ผปู วยชดุ ขาวกระจายตวั กันไปทว่ั พื้นที่ เม่ือพยาบาลทค่ี อยนําทางเดินจากไป คาเตอรจึงเดินเขาไปในสนามหญา มองหาใครบางคนอยา งเงียบเชยี บ คาเตอร : เจอกันจนไดนะ บรรยาย : ชายทัง้ สองเดินออกมาไกลจนแทบไมไดย ินเสยี งผปู วยคนอื่นๆ เบือ้ งหนา ของคาเตอรคือ หญิงสาวรปู รา งสูงเพยี ว แตง กายแปลกตาไปจากผูปว ยคนอื่นโดย แผน หลังทคี่ าเตอรคุนตาเปนอยางยง่ิ หันมา ทกั ทายดว ยเสยี งท่ีแหบแหง เล็กนอย เคท : มาจนไดนะพ่ี คาเตอร : ไมต องมาทําเปน พดู เลย เปลีย่ นชดุ รอฉนั อยูแทๆ เคท : พนี่ ่ีรูไ ปทุกเรื่องจริงๆ...วาแลวคงโกหกพี่ไดไมนาน คาเตอร : … เอยี น : เอานา..อุสา ไดเ จอกนั ทงั้ ทีอยาโกธรเธอเลย บรรยาย : คาเตอรไมพูดอะไรเขายายตวั เองลงไปท่ีมา นั่งขางกนั กับเคทพรอ มกับถอนหายใจ เคทมองสี หนา เรียบน่งิ ของพี่ชายพลนั สง ยม้ิ แหง ๆให

คาเตอร : ฉันไปทง้ั ท่ีบานและมหาลยั ของเธอแลว พวกเขาตอบฉันวาเธอยกเลิกโปรแกรมแลกเปลีย่ น ไปแตไมไดยกเลกิ ทนั ทที เี่ ธอมาถึงไทยฉันถึงไดส งสัยขน้ึ มา แลว กอ นนาน่ีฉันก็เจอกบั ของพวกน้ี บรรยาย : คาเตอรล วงเอากระปุกยาท่วี า งเปลาออกมา ชอความทีถ่ ูกพิมพอยูบนนั้นเลอ่ื นลางจนไม สามารถนาํ มาประกอบเปน คาํ ได รปู ถา ยใบเล็กๆของเคทและกระดาษถายเอกสารสาํ คัญเกาๆ เคทเงยหนา ขึน้ มามองคาเตอรอยา งไมเขาใจ เขาจึงเร่มิ อธบิ ายทุกอยางใหฟ ง อยางใจเยน็ คาเตอร : ลําพังแคก ระปุกยาฉนั ไมไดค ดิ อะไร แตกอนเธอจะเดนิ ทางฉันถา ยเอกสารสาํ คัญทุกใบ เตรยี มไวใ หเ ธอแลว แตเอกสารพวกนถ้ี ูกถา ยใหมต อนทเ่ี ธอมาถึงท่ีนี้ไดไมนาน แลวก็มีเอกสารทฉ่ี ันไมรจู ักอยู ใบนึง พอไปถงึ มหาลยั ของเธอฉนั ถึงแอบถามอาจารยตางชาตขิ องท่ีน้นั ดู เอยี น : ผมไมเห็นจะรูเรื่องเลย บรรยาย : คาเตอรไ มตอบโตอะไรกับเอียน สีหนา ของเขาเครง เครยี ดข้นึ แลว พูดตอ ไป คาเตอร : เอกสารรับรองของโรงพยาบาลน้ี เธอลืมมันไวชน้ั ลา งสุดของตูเ ส้ือผา บรรยาย : คาเตอรหันกลบั ไปพูดกับเอียน คาเตอร : ฉนั สํารวจทกุ หองในบาน นายคิดวา ฉันจะไมเ จออะไรเลยรึไง แลวอีกอยางนงึ นะเอยี น ที่ สนามบนิ นายรวู าฉันชอบใสผ ักเยอะในขาวผดั นะไมเ ทาไหร เพราะเวลาพักเที่ยงฉนั ทาํ ขา วมาเองมนั สงั เกตได แตเรื่องท่ีฉันไมชอบกนิ หวานมีแคเ คทเทานัน้ ทีร่ ู ในเวลาสว นใหญที่อยูกบั นายกค็ ืองานฉันไมมเี วลาใสใ จเรื่อง สุขภาพหรอก เอยี น : แสดงวา ตะหงิดใจมาต้ังแตท่สี นามบินแลวสินะ คาเตอร : ใช พอต้ังสตแิ ลว เอาทกุ อยา งมารวมกนั ฉนั ถึงคดิ ข้นึ ได วานายกบั เคทอาจแอบตดิ ตอกนั บรรยาย : ทันทที ี่พดู จบท้ังนองและรุนนองตรงหนา ของคาเตอรก น็ ่งิ ไปทนั ที คาเตอร : เคทไมม ีเหตุผลท่ีจะยา ยออกจากบานเชา กะทนั หัน ถา เธอกําลังหลบหนาไปจากฉันจรงิ ๆนน้ั คือเหตุผลเดยี ว แลว คนที่จะบอกใหเคทรูว า ฉนั กําลังวางแผนจะมาท่ีไทยกม็ ีอยูไ มก คี่ น พอเหน็ เธอไมไดใสช ดุ คนไข ถงึ ม่ันใจวาตองเปน เอียนแนน อน นายบอกเคทวาฉันจะมาทโี่ รงพยาบาล เอียน/เคธ : ... คาเตอร : ตอนทีก่ ําลังน่ังรถไปที่มหาลัยฉันคดิ แลวคิดอีกวา สงิ่ ท่ีฉันอยใู นหวั ฉนั มันเปนไปไดจ รงิ ๆหรอ แตม นั ก็คุมคา ถาจะตามสืบตอไปถาเทียบกบั การไดร ูความจริงจากปากเธอละก็ เคท : หนูคดิ ผดิ จริงๆทีโ่ กหกพ่ี บรรยาย : คาเตอรไมตอบโต มองสองคนตรงหนาราวกับกาํ ลังกดดนั แลวคอ ยๆผอ นคลายสหี นา ลง ราวกับเหนอื่ ยใจเปน ทสี่ ดุ ทําแคถอนหายใจแลว ไมพดู อะไรจนเคทเร่มิ บทสนทนาขึน้ มาอีกคร้ัง เคท : พโี่ กรธหนหู รอ คาเตอร : โกรธสิ...เธอหายไป ไมต ิดตอฉนั เดือนกวา โกรธจนอยากจะดาเธอใหร ูแลวรรู อด

เคท : ถา ง้ันก็- คาเตอร : แตทาํ แบบนั้นไปรางกายเธอกม็ ีแตจะแยล ง เคท : พี่ คาเตอร : เคท พเ่ี ปน หว งเธอมากนะ ตลอดเวลาท่เี ธอไมติดตอ มาฉนั ไมมีกระจิตกระใจจะทาํ อะไรเลย ชว ยพดู ทเี ถอะวา เธอเปนอะไรกนั แน ถึงข้ันวาไมยอมบอกฉัน บรรยาย : เคทกาํ มือที่วางอยูบนตกั แนน ดวงตาของพ่ีชายสั่นไหวอยางที่ไมเ คยเปนมากอน ความรสู กึ ผดิ จงึ กอ เกิดข้ึนมาในใจ เคทลอบมองเอยี นท่ยี นื อยูตรงขามแลวตัดสนิ ใจพูดตอ เคท : ลคู ีเมยี นะ คาเตอร : ต้งั แตเ มอ่ื ไหร? เคท : หนูเองก็พง่ึ รเู ม่ือประมาณปท ่แี ลว กอนที่จะมาไทย เพราะท่ีสนามบินมนี กั ทองเทย่ี วเดินทางมา จากประเทศที่มโี รคระบาดเลยตอ งตรวจเลอื ด หมอทดี่ านเห็นวา หนูไมพกยาหรือใบรับรองแพทยเ ลยสงสยั ตอนน้ันถงึ ไดร ูว าหนเู ปน ลูคีเมีย บรรยาย : เคทหลบสายตาไปทางอ่นื สูดหายใจเขา แลวเลาตอไปดวยสีหนา ที่ซดี เซยี วลง เคท : พวกคุณหมอบอกวา หนไู มส ามารถรกั ษาดว ยเคมีบาํ บัดหรือยาได อาการมีแตจะแยลงถาไมได รบั บริจาคไขกระดูก คาเตอร : แลวทาํ ไมถงึ ... เคท : วนั น้นั หนใู ชเ วลาแทบทง้ั วนั เพอ่ื ตัดสินใจโทรหาพ่ี แตวา วันนนั้ ...เอียนเปน คนรับสาย คาเตอร : เอียน? เอยี น : วันทส่ี ถานขี องพวกเราไดร บั มอบหมายใหเ ขาควบคุมสถานการณใ นพนื้ ทโ่ี รคระบาด วนั นน้ั คุณ ไมไ ดเ อาโทรศัพทเขา ไปในหองประชมุ ดวย ผมเลยตดั สินใจรับสายแทน บรรยาย : คาเตอรและเอยี นมองตากัน เอยี นย้มิ ใหร าวกบั เตรียมใจทีจ่ ะถกู ตําหนิเอาไวแ ลว เอยี น : ผมเองก็ไมนึกวาเคทจะเลาทกุ อยา งใหฟง เธอขอใหผมไมบ อกคุณ ขอโทษจรงิ ๆนะคาเตอร คาเตอร : เรอื่ งนัน้ เอาไวก อน เคท เคท : อะไรหรอ คาเตอร : ทาํ ไมถงึ บอกพ่ีไมไดละ? เคท : เพราะหนูมั่นใจไง วา พี่จะตองบริจาคไขกระดูกใหโดยไมล ังเล คาเตอร : มันก็ควรจะเปน แบบนั้นสิ! เธอปว ยเปน ลูคเี มียรา งกายมแี ตจะแยล งทกุ วนั นะ! เคท : หนูไมส น! ถงึ พจี่ ะรางกายแขง็ แรงกวา หนู แตพ ่ีกร็ ูนว่ี าตวั เองไมไดแข็งแรงพอจะบริจาคไข กระดูกใหห นู ถาพีท่ ําพ่จี ะกลับไปใชชวี ิตแบบทผี่ านมาไมไดอกี แลว นะ

คาเตอร : ไมสน? พูดบาอะไรออกมา เธอขอฉันมาแลกเปลี่ยนท่ีนเี้ พราะอยากเปนเหมือนกบั แมไมใช หรอ!? เธอหมกอยูในหองท้งั วันทง้ั คืน อานหนังสอื เรียนภาษาไทย เตรยี มการทกุ อยา งมาตงั้ หลายปเ พื่อท่ีจะ พบวา ตวั เองปว ยแลว ปฏิเสธวิธกี ารรักษาเพียงอยา งเดียวที่มีหรอ!? เคท : แลว พค่ี ดิ วา หนอู ยากปวยนกั รึไง!! คาเตอร : แลวฉันละ จะใหมองเธอคอยๆตายไปชาๆทัง้ ทม่ี ีแคฉนั เทา นนั้ ทช่ี วยเธอไดแ บบนั้นนะ หรอ เธออายุยงั นอย เร่ืองทอ่ี ยากทําทั้งหมดเธอก็เปน คนเลาใหฉันฟง ฉันอยูกบั เธอมาจะตลอดชวี ติ รเู หน็ ทกุ ความ ฝน ของเธอ แลวจะใหฉ ันใชชีวติ แบบปกติโดยทําเหมอื นกบั วาเรอ่ื งท่ีเธอปวยไมเคยเกดิ ขนึ้ ฉนั ทําไมได! เธอเปน นองสาวเพียงคนเดยี วของฉนั นะ ฉันไมตอ งการอะไรท้ังนั้นนอกจากความสุขของเธอ เขาใจฉันซักทีเถอะเคท เคท : คาเตอร. . คาเตอร : อะไรท่ีฉันจะสามารถเสียไปไดอ ยางเดียวกค็ ือเธอ ใหฉ นั ชวยเธอเถอะนะเคท เคท : ฮกึ ..อึก บรรยาย : เคธพดู อะไรไมออก ปลอยใหนํา้ ตาไหลไปตามแกมท่เี ร่ิมรอนผาว คําพดู ของคาเตอรพาเธอ นกึ ยอ นกลับไปในวนั ที่เห็นมารดาผเู ปนที่รัก เลนเคร่ืองดนตรที เี่ ธอไมเคยเห็นมากอน เคทในวัยเดก็ ชนื่ ชมแมไ ม หยุดหลงั การแสดงจบลง ต้งั แตวนั น้นั จนถึงวันทเ่ี ธอสูญเสยี ครอบครัวทุกคนนอกจากคาเตอรไ ปเพราะอบุ ัติเหตุ เธอลบภาพของแมท่ีอยูบ นเวทใี นวันนน้ั ไปจากใจไมได จึงตั้งปณิธานกับตนเองวาจะเปนอยา งแมใ หไดซักวนั เคท : ฮกึ แตวา บรรยาย : นา้ํ เสียงของเคทส่นั จนแทบเหอื ดหาย ถึงอยางนนั้ เธอยันตวั ข้นึ เพื่อที่จะเปลง เสียงออกมา เคท : หนจู ะไมย อมรับอะไรก็ตาม ทีพ่ ี่สละมาใหอีกแลว บรรยาย : ในความทรงจาํ เดมิ คาเตอรมองไปทแี่ มด ว ยความชื่นชมไมตางกันกับเธอ แตท่ีตางออกไป คอื เหตกุ ารณก ารสูญเสียครัง้ ใหญท ง้ิ รอยแผลเปนทไ่ี มวันหายไวใ นใจของคาเตอร ในวันท่ีทง้ั คถู ูกสงกลบั ไป อเมริกาคาเตอรไ มเ คยคิดจะกลับมาเหยียบทีไ่ ทยอีกเปนครัง้ ทส่ี อง ถงึ อยา งน้นั พี่ชายคนน้ีกไ็ มเคยปฏเิ สธความ ฝนของเธอแมซักวันเดียว เคท : พ่ีชว ยฟงหนูเลน ซักเพลงไดมั้ย คาเตอร : อมื ...เอาสิ บรรยาย : คาเตอรไ มเขาส่ิงท่ีเคทตั้งใจจะทาํ แตเขาไมป ฏเิ สธอะไรทําเพียงใจเย็นและรับฟงทกุ อยา งที่ กาํ ลงั จะเกดิ ข้นึ เคทเอือ้ มมือไปที่ดานหลังมา นงั่ หยบิ เครื่องดนตรไี มท่ีมคี ันชกั ต้ังทาเตรยี มเลน เหมอื นที่คาเตอร เคยเห็นมากอน เอยี น : ซออสู นิ ะ ดูเกา อยูพอสมควรเลย คาเตอร : นั้นไมใชของของเธอมาตั้งแตแ รกนะ บรรยาย : เคทไมไดปลอ ยใหท้งั คูรอนาน เธอสีคนั ชักเปนเพลงหนึ่งทค่ี าเตอรไมเ คยไดยินมากอน ราว กับภาพหนงึ่ ในมมุ เลก็ ๆของความทรงจาํ ยิ่งคนไขท่ีไดยินเสียงเดินเขามาฟง เพลงของเคท สมองของเขาก็ทวน

ภาพของผเู ปนมารดาขึน้ มาซอนทับ ไมรูวา เวลาผา นไปนานเทา ไร เคทคอยๆหยดุ มือและเสยี งปรบมือกด็ ัง ข้นึ มาจากท้งั โดยรอบ และคนไขท่ียืนอยูต ามระเบยี ง คนไข1 : ยังเลนไดเ พราะเหมือนเดมิ เลยนะเคท คนไข2 : นน้ั สิ อยา งกับมือชพี ไมผ ดิ คนไข3 : เธอเลนเกงขน้ึ รเึ ปลาเนี้ย เคท : อมื ! ขอบคณุ คะทุกคน คาเตอร : ยอดเยย่ี มจรงิ ๆนัน้ แหละ เคท : พคี่ ะ บรรยาย : เคทไมคาดคิดวา จะไดร บั คาํ ชมหลังจากทเี่ ธอกลาวขอบคุณผฟู งทุกคน สองพน่ี องสบตากนั คาเตอรผ ดุ ยิ้มบางบนใบหนา ปรบมอื ใหเธอเพียงชวงสั้นๆ แตเ คทกลบั ตระหนักบางอยางขึน้ มาได เคท : เลนใหพ ฟ่ี ง เนยี้ ความรูสึกตา งออกไปเลย บรรยาย : เคทมองใบหนา ประดบั ย้ิมของคาเตอร ตลอดระยะเวลาทีเ่ ธอยายออกมาจากบา นเชา ใสช ดุ ผปู ว ยแลวเดินเตรด็ เตรไปในโรงพยาบาลอยางไรจ ุดหมาย บางครั้งกจ็ ะหยิบซออูข้ึนมาเลนใหค นไขค นอ่นื ฟง การไดร บั คาํ ชมทําใหเ ธอรูสึกมีความสขุ แตการเลนเพลงจากซอตวั นใ้ี หพี่ชายฟง เหน็ ใบหนาของเขาตอนน้ี เหมอื นกบั ไดย อนมองไปถึงคาํ คนื น้ันทีพ่ ชี่ ายมองแมบนเวทีดวยความชน่ื ชม เคทกอดซอในออมแขนแลว พยกั หนารบั คาํ ชม ความรสู ึกเหมือนถกู เตมิ เตม็ ทําใหขอบตาของเธออนุ ชน้ี ข้ึนมาจนแถบกล้นั เอาไวไมได เคท : พี่ฝง ใจกบั เร่ืองทีเ่ คยเกิดข้นึ ท่ีนม่ี าตลอด หลกี เลี่ยงท่ีจะทําอะไรกต็ ามทจ่ี ะทําใหน ึกถงึ เรือ่ งพวก นั้น แตเ พราะหนหู ายไปจากพี่พี่ถึงอยูทีน่ ี้ เพราะหนูขอรองใหพ ีฟ่ ง เพลงท่ีหนูเลนพกี่ ็ฟงมันจนจบ เพราะหนรู ้ังพ่ี เอาไวท ้ังชวี ิต ครัง้ นี้หนจู ะไมยอมใหอาการปวยของตวั เองมารงั้ พ่ีเอาไวอ ีกแลว บรรยาย : เคทกุมมือท่ีวางอยูบนตกั ของพี่ชาย ท้ังสองสบตากนั ไมย อมคลาด เคท : พเี่ ปนพช่ี ายท่หี นภู มู ิใจ เปนเพอื่ นของเอยี น เปน ตํารวจท่ดี ีและพึ่งพาไดมากท่สี ดุ คนนึง อยา มองขามทุกอยางไปเพื่อหนเู พียงคนเดยี วเลย ทง้ั เร่ืองท่อี ยากทํา หรอื ส่งิ ทอี ยากจะเปนพมี่ อบทกุ อยางใหหนู แลว ตอนน้หี นไู มตองการอะไรมากไปกวาความสุขของพี่อกี แลว ใหก ารทีพ่ ีต่ ามหาหนู ฟงเพลงท่ีหนเู ลน จากซอ ตวั นเี้ ปน การเสยี สละครง้ั สดุ ทายของพเ่ี ถอะนะคะ คาเตอร : เคท เคท : หนูอยากใหพ่ีไดใชช วี ิตเพอื่ ตวั เองหลงั จากน้ี พ่ีทําไดร ึเปลาคะ คาเตอร : ไดส ิ ไดแนนอน บรรยาย : คาเตอรตอบกลับดวยเสยี งทนี่ มุ นวล เคทท่ีไมอ าจกลนั้ นาํ้ ตาไดอกี ตอ ไปโผเขากอดพช่ี ายที่ อาแขนรับเธอเอาไวร าวกับนดั แนะ คาเตอรล บู หลังแผน หลงั ทีส่ นั่ เทมิ้ ในออ มแขน รางกายท่เี คยแข็งแรงของ เคทสบู ผอมลงไปมากจากการกอดลาเธอทสี่ นามบนิ ปกอ น เขาจึงโอบกอดเธอใหแ นนกวาเดิม

คาเตอร : ขอบคณุ ทีอ่ ยูกับขา งฉนั มาตลอด ฉนั ดีใจจริงๆทม่ี ีเธอเปน นอ งสาว พรี่ ักเธอนะเคท เคท : หนูกร็ กั พี่มากเหมือนกันนะ คาเตอร : พ่ีจะใชช ีวติ ที่เธอมอบให แตค ร้งั นีฉ้ นั จะทําเพื่อตัวฉันเอง ฉันสัญญา บรรยาย : เคทไมไดพดู อะไรตอไปอีก แตคาเตอรสัมผัสใดถ ึงสัมผัสเปยกปอนบริเวณหัวไหลของเขาได เปน อยางดี ทั้งคกู อดส่ือสารกัน ถึงอยางน้ันเสียงท่ีไรนี่ทัง้ คูตา งรบั รคู วามหมายของมันไดเปน อยา งดี เอียน : คาเตอรเองก็ไมจําเปน ตองกล้ันนํา้ ตาหรอกนะ คาเตอร : นายเองกร็ องไหอยไู มใชรไึ ง บรรยาย : เอียนทตี่ ัง้ ใจจะปลอบคาเตอร ชะงักเม่ือสัมผัสไดวาตัวเองก็กําลังรอ งไหอยเู ชน กนั จึงใชนิว้ เกลย้ี นํ้าตาแลวพดู ตอไป เอียน : ผมดีใจท่ไี ดมารูจกั กับพวกคุณนะ เคท : ฉนั เองกต็ องขอบคุณเอียนเร่ืองที่ผา นมาดวยนะคะ หลงั จากนี้ฝากดูแลคาเตอรดว ยนะคะ เอียน : ดว ยความยนิ ดี บรรยาย : เอยี นพนักหนาเบาๆ เขาเหลอื บมองรุนพท่ี ตี่ นเคารพรกั ยง่ิ พยายามปดบงั น้าํ ตาของตัวเอง เอาไวส ุดกําลงั ไดเหน็ อกี คนแสดงดานทีไ่ มเคยเหน็ มากอน ทาํ เอาเอียนอดชืน่ ชมไมได ผา นไปครหู น่งึ เคทลุกขนึ้ จากมานง่ั แลว หันมาพดู กบั พช่ี ายพลางหมนุ ตัวใหด ู เคท : พจี่ าํ ไดรเึ ปลา คะ ชดุ น้นี ะ? คาเตอร : จาํ ไดส ิ เธอใสไปเท่ียวดว ยกนั คร้ังสุดทายกบั ฉนั กอนจะมาไทย เคท : ทแี รกหนคู ดิ ไววา ถาคุยกับพี่ไมลงตัว จะใสช ดุ นี้เพือ่ บอกลาเพราะเวลาของหนเู หลือไมมากแลว บรรยาย : เคทใชนิ้วเกาแกมดวยความรสู ึกผิดเล็กๆท่ีดูถูกความคิดของพชี่ ายที่รจู กั เธอดีท่ีสุดมาก เกินไป แตเ ธอเองก็รูจกั พี่ชายคนน้ดี ีไมแพกันจงึ ยมิ้ ออกมาอยา งมั่นใจวาตอ งไมถูกโกรธอยางแนน อน เคท : แตต อนนี้ไมจ ําเปนแลวละ พ่ีคะ ชวยใชเ วลาอยดู วยกนั จนกวาจะจบเดือนน้ไี ปไดรเึ ปลา คาเตอร : แนนอน ฉันจะอยูกับเธอจนกวา จะถงึ เวลานนั้ เอง บรรยาย : ตลอดทางเดนิ คาเตอรม องแผนหลังบอบบางของเคททโ่ี อบกอดซอคูใจเอาไวไมหา ง แมจะ รสู กึ เสียใจอยางถึงทส่ี ดุ ที่ไมอาจอยกู บั เธอจนพน เดือนนี้ไปได แตเขาไดรจู กั นองสาวคนน้ีดขี ้นึ อีกขัน้ กอนจะสาย เกนิ แก คาเตอรไดใ ชเ วลาตลอดท้ังเดอื นดแู ลนอ งสาวนจี้ นหลบั ไปในออมแขน ถงึ จะผานมานานแคไหนเมือ่ ได มองไปท่ซี ออูตวั น้คี าเตอรก เ็ หมือนไดยินเพลงท่ีเคทเลนใหฟงในวันนัน้ ตลอดมา จบเรอื่ ง

ฉากที่ 1 ฉาก : สนามบนิ

ฉากท่ี 2 ฉาก : บานเชาของเคท

ฉากที่ 3 ฉาก : โรงพยาบาล

ช่อื ตวั ละคร : คาเตอร การแตง กายฉากที่ 1

ช่อื ตวั ละคร : เอยี น การแตง กายฉากท่ี 1

ช่อื ตัวละคร : คาเตอร การแตงกายฉากที่ 2 และ 3

ช่อื ตวั ละคร : เอียน การแตง กายฉากท่ี 2 และ 3

ช่อื ตวั ละคร : เคธ การแตงกายฉากท่ี 3