20เรื่องนิทานอีสป

อีสป20เรอ่ื งนทิ าน



หมาจง้ิ จอกกบั พงหนาม หมาจงิ้ จอกตวั หนง่ึ ว่งิ หนีนายพรานจนมาถึงพงหนามหนาถึบแหง หนึ่ง ก็รบี เขา ไปซอ นตวั ทนั ที เม่ือนายพรานเดนิ ผา นไปแลว หมาจงิ้ จอกจึงคอยๆคลานกระเสอื กกระสนออกมาและถกู หนาม ท่มิ แทงจนเจ็บปวดทั่วทง้ั ตัว “โอย ขา อุตสา หหนตี ายมาพึง่ พาเจา แทๆ แตทำไมเจาถงึ มอบความเจ็บปวดใหขาขน้ึ อกี ” พงหนามจงึ ตอบวา “ความจริงเจา ไมควรมาขอความชวยเหลอื จากขา ตัง้ แตแรกแลว เพราะขาเปนตวั อนั ตรายตอทกุ คน”

นิทานเรือ่ งนี้สอนใหร วู า ควรคิดใหร อบคอบกอ นขอความชวยเหลอื จากผอู ่นื

ราชสหี ปวยกับหมาจ้ิงจอก ราชสหี เ จาเลหข้เี กียจออกลา เหยื่อ จงึ วางแผนแกลงปวยนอนซมอยูในถ้ำ แลวขอใหสตั วต างๆ มาเยี่ยมตน เพื่อจะไดจับกนิ เปน อาหารอยา งงา ยดาย สตั วท ง้ั หลายรขู า วจึงผลัดเปล่ียนไปเย่ียม ราชสีหดว ยความหว งใยในทกุ วนั เวนแตหมาจิ้งจอกเทานน้ั วนั หนึ่งราชสีหเห็นหมาจ้งิ จอกเดนิ ผานมาหนาถำ้ จงึ ตะโกนถามวา “สตั วทุกตัวลว นมนี ้ำใจมาเยี่ยมขา ทำไมเจา ไมเขามาดอู าการขา บา งเลยละ” หมาจิง้ จอกรทู นั จงึ ตะโกนบอกวา“กเ็ พราะวา ขา สงั เกตรุ อยเทาทีเ่ ดินเขาไปในถ้ำ ไมเ ห็นจะมีสกั รอยทเ่ี ดนิ กลับออกมาเลยนะ ส”ิ หมาจิง้ จอกพดู จบกเ็ ดนิ จากไป

นิทานเรื่องนส้ี อนใหรูว า ผฉู ลาดและรอบคอบยอ มไมหลงกลตกเปน เหยอ่ื ใครงา ยๆ

นกเตือนภยั นกตวั หนึง่ อาศัยอยกู ับฝูงนกอืน่ ๆทห่ี มบู าน วนั หนึง่ นกตวั น้นั เหน็ ชาวไรก ำลังหวานเมล็ดปาน ก็รีบกลบั มาเตือน เพื่อนนกทั้งหลาย เพราะเมล็ดปา นเหลา น้จี ะเตบิ โตเปนตน ปา นใหช าวไรน ำมาถักเปน ตาขา ยและบวงดกั นก “พวกเจา รีบไปจกกินเมลด็ ปา นใหหมดเถอะกอ นทม่ี นั จะงอกเปนตน ออน” แตพวกนกกลับไมสนใจคำเตอื นนอกนกตัวนี้ จนกระทัง่ เมลด็ ปา นงอก นกตวั นีก้ เ็ ตือนขน้ึ อีกวา “ถา พวกเจารีบจกิ ตน ออ นตอนน้กี ย็ ังไมสายเกนิ ไปนะ” พวกนกทำทารำคาญ ตวาดกลับไปวา“น่เี จานก ถากลวั มากก็ไปหากิน ทอ่ี น่ื เสยี สิ” นกตัวนจ้ี ึงบินจากไป เม่ือตน ปานโตเต็มท่ีชาวไรก ็นำมาถักเปน ตาขายดกั นก พวกนกท้งั หลาย ตางพลาดทา บนิ ไปติดตาขา ย นกตวั หนึ่งสำนกึ คำเตอื นไดจ งึ รำพงึ รำพนั วา “นี่ถาพวกเราเชอื่ นกตัวนน้ั แตแ รกก็คงไมถ กู จบั แบบนีห้ รอก”

นิทานเรอื่ งนสี้ อนใหรูวา อยา เฝา รอใหภ ยั มาถึงกอ นจึงคดิ แกไข

ไกไ ดพ รอย เชาวันหน่งึ ขนาดท่ีพอไกก ำลังคุยอาหารบนลานดิน พอไกก ็ไดค ยุ เจอพรอยสองประกาย วิบวับ วิบวับ จึงรำพงึ ขึ้นวา “นถี่ า ชางทองไดพรอยงามเม็ดน้ี เขาคงจะดีใจมาก แตส ำหรบั ขาแลว ขา วแคเ มลด็ เดยี ว ยงั มีคา มากกวาพรอยเมด็ โตเสยี อีก” ในทสี่ ุดพอไกก เ็ ลิกสนใจพรอยเมด็ น้ันแลวหันไป กม หนา กมตาคยุ เขย่ี หาอาหารตวั เองตอ ไป

นิทานเร่ืองนสี้ อนใหรูวา บางสิง่ มีคาสำหรับบางคน

แมวกบั ไก แมวตวั หนึ่งจองจะขยำ้ กินไกใหอ รอย แตก ลวั สัตวตวั อ่ืนจะกลา วหาวา เปนอนั ธพาล จงึ หาขอ อา งกลา วโทษไกวา “เจา นีส่ รา งแตความเดอื ดรอน โกงคอขนั ทุกคนื ทำใหคนอ่ืนไมไดห ลบั ไมไดนอน ขา จะกำจัดเจา สะเพือ่ ความสุขของทุกคน” เจา ไกรบั แกตัววา“ขาไมเ คยขันเวลา กลางคนื ขาขนั ตอนรงุ เชาเพอ่ื ปลกุ ใหท กุ คนตืน่ มาทำหนาทขี่ องตนตางหากละ ” “ถึงอยางนัน้ กเ็ ถอะ ตอ ไปนเี้ จา ไมต องขันปลุกใครแลวละ เพราะขา ขย้ำเจากนิ เดยี่ วน้”ี พูดจบแมวก็กระโจนตะปบฉกี รา งไกก นิ อยา งอรอย

นิทานเร่อื งน้สี อนใหร ูวา คนพาลยอมหาเรอ่ื งเบยี ดเบยี น ทำรายผอู ่นื อยเู สมอ

กับหพมวางจอ้งิ งจุนอก หมาจง้ิ จอกหิวโซเดนิ มาพบตน องนุ ซึ่งมีผลหอ ยเปนพวงนา กนิ หมาจง้ิ จอกจงึ กระโดดข้ึนงับหวงั จะกนิ ใหอรอย แตก ระโดดไมถ ึง หมาจง้ิ จอกเฝากระโดดคร้งั แลว ครงั้ เลา จนเหน่ือยหอบหมดแรง ในที่สดุ ก็ไดแตน ่งั แหงนมองพวงองุน แลวพูดวา “องนุ ตน นีเ้ ปร้ียวจะตาย ไมเ ห็นจะนากินสักนิด ขาไมน ากระโดด ใหเสยี แรงเปลาเลย”



ชายคนหนง่ึ นั่งตกปลามาเกอื บทั้งวนั แตไมไดป ลาสกั ตวั เดยี ว ปลานอ ยเขาจงึ ลม เลกิ ความตง้ั ใจแลว คิดจะกลบั บานทนั ใดนั้น ก็มปี ลาตวั หนึง่ ติดเบด็ กับคนตกปลาแตเ ปนปลาตัวเล็กนิดเดียว เจา ปลานอ ยกลาวออนวอนขอชีวติ “ปลอ ยขาไปเถอะนะ ถา วันนี้ทานไวชวี ิตขา อกี ไมนานขากจ็ ะเตบิ โตเปนปลาตัวใหญ เนื้อแนน ใหทานไดจ บั กินในวันขางหนา ” คนตกปลาจงึ พดู วา “ทีเ่ จา พูดมาก็ถกู แตข าไมรหู รอกวา วันขา งหนาเจา จะหลงมา ติดเบ็ดของขา เหมือนวันนีอ้ ีกรึเปลานะส”ิ คนตกปลาพดู จบกป็ ลดเจาปลานอยลงกระปองแลว กลบั บาน

นิทานเรื่องนส้ี อนใหร วู า จงพอใจกบั สง่ิ ที่มีอยู ดีกวามงุ หวังในส่ิงท่ยี ังมาไมถ งึ

กวางกับลกู กวาง กวางหวั หนาฝูงตวั หนึง่ เรม่ิ แกช รา พละกำลังถดถอยลง ไปมาก แตก็ยังยกขากระทบื พนื้ แรงๆใหกวางตัวอืน่ ๆเคารพยำเกรง ในความเปน ผูนำของตนอยูเสมอ วันหนงึ่ ลกู กวางตวั นอยเดินเขา ไป ถามกวางหัวหนาจาฝงู วา “ในเมือ่ ทานมีเขายาวโงง และมีกำลงั มากมายอยางนี้ ทำไมเวลาไดย นิ เสยี งหมาลาเน้ือมาทีไร จงึ ไดแตพ าพวกเราวงิ่ หนี ไมร วมพลงั กันเขาสลู ะ” กวางหัวหนาฝงู กม หนา ตอบลูกกวางนอ ยวา “ความจริงเดี่ยวนี้ขา ออ นแอลงมากแลว แตถึงแมต อนที่ขายังหนมุ เปน หวั หนาฝูงท่แี ขง็ แรง เวลาไดย นิ เสยี งหมาลา เน้ือใกลเขา มา ขา กย็ งั ขลาดกลวั อยูด ี”

นิทานเร่อื งน้สี อนใหร ูว า ผูออนแอมกั แสรงทำเปนเขม แข็งแตไมอ าจปด บงั ความข้ขี ลาดท่อี ยภู ายในได

หมาในรางหญา หมาตวั หนึ่งชอบเขา ไปในนอนหลบั อยูในรางหญา เมอื่ วัวตวั หนงึ่ เดนิ เขา ไปกนิ หญา เจาหมาก็สะดงุ ตื่น ลกุ ข้นึ เหา ไลว วั ไมใหกนิ หญา วัวจงึ พดู ดวยความอดกล้นั วา “เจาหมาเกเร แมแ ตห ญาทเ่ี จา ไมกนิ เจา ยงั ขัดขวางไมใหข า กนิ ร”ึ

นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหรวู า คนนสิ ัยพาลมักขัดขวางใหผอู ่ืนเดือดรอนอยูเสมอ

เสกอืบั หดามวาจง้ิ จอก เสอื ดาวตวั หนึ่งภูมิใจในรปู รา งทส่ี งา งามและลายจุดสวย ของตนย่งิ นกั จึงเดินอวดโฉมวางทา คยุ โวไปทวั่ ปา และดูหมิ่นเยาะเยย สัตวอ่ืนๆ วา ต่ำตอ ยไมง ดงามเทา ตน จนกระทัง่ วนั หน่ึง หมาจิ้งจอกผรู ทู นั โลกไดเ ตอื นสติเสือดาววา “รปู รา งเจา สงางามก็จริง แตข า วา ความงามในจติ ใจตา งหากละ ทเี่ ปนความงามอยางแทจริง”

นทิ านเร่ืองน้สี อนใหร ูวา จติ ใจทด่ี มี ีคามากวา ความงามภายนอก ท่ีไมจ รี ังยั้งยืน

หมากับเงา หมาตัวหน่ึงคาบกอนเนอื้ มา เม่ือถงึ ริมแมน ้ำกก็ ม มองลงไปในนำ้ เบื้องลา ง เหน็ หมาตวั หนงึ่ กำลังคาบเนอื้ ช้ินใหญก วา “โอโห เจาหมานีม่ นั ไดเ น้อื มาจากไหนนะ ช้นิ ใหญกวา เราเสยี อกี ” เจา หมาคดิ ในใจดว ยความละโมบ จงึ อา ปากเหา กระโชก หมายจะแยง เนอ้ื กอ นนน้ั มาครอบครอง ทนั ทที อ่ี า ปาก เนอ้ื ท่ีคาบอยนู ั้นก็รว งหลน ลงนำ้ กวาจะสำนึกไดวา หมากบั กอ นเนอ้ื ที่เหน็ คอื เงาของตนเองในน้ำก็สายเกนิ ไปเสียแลว

นทิ านเร่อื งน้ีสอนใหร ูวา โลภมาก ลาภหาย

ลิงกับหมาจ้งิ จอก ในฤดูหนาว ลิงหางกดุ ตัวหนึง่ หนาวมากอยากมีหางยาวๆไวใหค วามอบอนุ วนั หน่ึงลิงเหน็ หมาจงิ้ จอกมีหางเปนพวงยาวหมานุม จงึ พดู หวานลอม ขอแบงหางจากหมาจิง้ จอก “ขาวา เจามหี ากมากเกนิ ความจำเปนนะ หากยาวเฟอยมแี ตจะทำใหเ จาว่ิงชาลง มหิ นำซ้ำยังลากไปตามพน้ื สกปรกเลอะเทอะอีก แบงใหข าบา งดีกวา เจา จะไดสบายข้นึ ไงละ ” หมาจงิ้ จอกไดฟง กต็ ระคอกกลบั ไปวา “ขา ยนิ ดลี ากหางอันสกปรกของขา ดกี วาแบง ไปติดกน ลิงโงเขลาอยา งเจา”

นทิ านเร่ืองนส้ี อนใหร ูวา ส่งิ ของบางอยางเหมาะสำหรับคนผหู น่งึ เทาน้นั

ปทู ะเหลมกาับจ้งิ จอก ปทู ะเลตัวหนึ่งเบ่อื อาหารใตท อ งทะเล จงึ เดินข้ึนมาหากนิ บนชายหาด หมาจิง้ จอกหิวโซตวั หนง่ึ เดินเลาะเลยี บหาดหาเหยอ่ื มาหลายวัน เม่ือเห็นปูทะเลตัวใหญก็ดีใจตรงเขาตะปบในทันที ปทู ะเลโชครายจึงรำพันอยา งเศราใจวา “โธเ อย ไมน า รนหาท่ขี ้ึนมาอยูในทีท่ ี่ไมค วรอยูเลยเรา”

นทิ านเร่ืองนส้ี อนใหรวู า การละทิ้งสิง่ ทดี่ ีงามเหมาะสมกบั ตนเอง อาจนำภยั มาถึงตัว

หมกี ับผ้งึ หมีตวั หนงึ่ เดนิ มาพบรงั ผึ้งรวงใหญ ไดก ลน่ิ น้ำผึ้งหอมหวาน ก็รีบดงึ รงั ผ้ึงลงมากนิ อยา งเอร็ดอรอย ฝูงผงึ้ โมโหมากบนิ ฮือเขา รมุ ตอ ยเจา หมี แตเหล็กในผง้ึ ไมอ าจทิม่ ทะลุขนหนาฟขู องเจา หมเี ขา ไปไดเ ลย ฝูงผ้งึ จึงวางแผนปรกึ ษากนั ใหม แลวบินกรูเขา ตอ ยท่ีใบหนาของหมี อยา งพรอมเพรียงกัน เจาหมีโดนผึง้ รมุ ตอย จนหนา ตาบวมเปง รองลั่นดว ยตวามเจ็บปวด และตอ งวง่ิ หนีไปอยา งทลุ งั ทเุ ล

นทิ านเรือ่ งนส้ี อนใหรูวา ผทู ำรา ยผอู ่นื ยอมไดรับการลงโทษเชน กนั

แมป กู ับลกู ปู เม่อื นำ้ ทะเลลดลง แมป กู ็นำขบวนลูกปอู อกหากนิ ตามชายหาด แมป ูเหน็ ลกู ๆ เดนิ เฉไปมาวุนวายไมเ ปน ระเบียบก็พูดขนึ้ วา “ลกู จา ทำไมเดินโยเยไปมาแบบนน้ั ละ เดนิ ใหตรงทางสิ จะไดห ากินเร็วๆ เด๋ียวนำ้ ทะเลข้นึ กห็ นีไมทนั หรอก” ลูกปูจึงพดู วา “ถาอยางน้นั แมช ว ยเดนิ ตรงๆ เปนตัวอยา งให พวกเราดหู นอยสิจะ” เม่อื แมปูเดนิ ใหล กู ปดู ู แมป เู องกเ็ ดินเฉไมต รงทาง โยเ ยไปมา ตามธรรมชาติของปู แตแ มปกู ลบั ไมร สู กึ ตวั เลย

นทิ านเรือ่ งน้สี อนใหร ูวา จงทำตนใหเ ปน ตัวอยา งกอ นจะสอนใหผ อู ื่นทำตาม

กับหหมมปู าาจิ้งจอก หมูปา รูปรางล่ำสันตัวหนึง่ กำลงั ลบั เขย้ี วยาวโงง กบั โคนตน ไม หมาจิง้ จอกเดินผา นมาจึงรอ งทกั ขึ้นวา “เจา จะเสียเวลาลับเข้ยี วไปทำไม ในเม่ือตอนน้ี ไมเ หน็ จะมอี ันตรายอะไรเลย” หมปู า จงึ พูวา “ก็เตรียมพรอ มไวก อ นนะ สิ ยามมีภัย เจา คิดหรอวาจะมีเวลาใหยนื ลบั เขี้ยวอยางน้”ี

นิทานเรือ่ งน้ีสอนใหรูวา จงเตรยี มตวั ใหพรอ มเพอื่ ปอ งกันภยั อยเู สมอ

หา นกบั เจา ของ ชายผูห น่งึ มหี า นวเิ ศษออกไขเ ปน ทองคำทกุ วัน วันละฟอง ทำใหเขารำ่ รวยข้ึน แตเจาของก็ยงั ไมพ อใจ เกดิ ความโลภอยากมั่งมมี ากข้ึนในเรว็ วนั “ในทอ งของเจา หานตวั น้ตี องมีไขท องคำหลายฟองแนๆ ถาเราผาทองของเจา หาน ไขท องคำทง้ั หมดกจ็ ะเปนของเรา ฮะ ฮา ฮา ” แตเมื่อเจาของจบั เจา หานวเิ สษผา ทองก็ไมพบไขค องคำแมแตฟองเดยี ว

นทิ านเรอ่ื งน้ีสอนใหร วู า ความโลภยอ มทำใหสญู เสยี สง่ิ ท่ีเคยมี

กากับหงส กาตัวหนึ่งเกาะอยูบนตน ไมร ิมบงึ เหน็ ฝูงหงสข นขาวชมพูสะอาด วายน้ำเลนกอ็ ยากมขี นงดงามอยางนั้นบา ง เจากาหลงคิดวา การท่ีหงสมีขนสีขาวชมพเู ปน เพราะแชอยูในนำ้ “ขนสดี ำปน า เกลยี ดจรงิ ๆ ขา จะแชนำ้ ทุกวนั เหมอื นเจา หงส อกี ไมน านขนของขา ก็จะกลายเปนสขี าวชมพแู นๆ ” จากน้นั เจากาก็กระโดดลงไปแชนำ้ ท้ังวนั ทั้งคืน ไมยอมบนิ ไปหาอาหาร เฝากมมองดูขนของตวั เองซง่ึ ยังคงดำสนิทอยเู หมอื นเดิม ในทส่ี ดุ เจา กากห็ มดแรงและขาดใจตายอยูในบงึ นำ้ แหง น้ัน

นทิ านเร่อื งนสี้ อนใหรวู า จงพอใจในส่งิ ที่ตนมอี ยู

ปูกับงู ปูกับงูเปนเพื่อนรักกนั มานาน ปมู ีนิสัยซื่อตรง ไมเคยทรยศงเู ลย แตง ูกลับมนี ิสยั คดโกง มักทรยศหักหลงั ปู ทุกคร้งั ทำใหป ูเดอื ดรอ นอยูเสมอ แมปูจะพยายามตักเตือน ใหง เู ปลย่ี นนิสยั แตเจา งกู ็ไมเคยคิดกลับตวั ในท่สี ุดปูก็หมดความอดทน ชูกลา มโตแขง็ แรง หนบี คองูจนขาดใจตาย แลว พูดวา “ถาเจามคี วามซื่อตรงเหมอื นตวั เจา ทนี่ อนน่ิงเหยยี ดยาวอยอู ยางน้ี เจา คงไมพบจดุ จบเชนนี้หรอก”

นทิ านเรอื่ งนี้สอนใหร วู า แมค วามตายก็ไมอ าจทำใหผ ูคดโกงกลบั ตัวได

กวางกับเสอื กวางตัวหนึ่งหนกี ารตามลา ของนายพราน กระโจนเผนหนีไปอยางไมคิดชีวิต เมื่อพบถำ้ แหง หน่งึ กล็ นลานรีบเขา ไปหลบซอ น โดยไมท ันไดสำรวจถำ้ ใหดีกอน ขณะนน้ั เสอื ตวั หนง่ึ กำลงั นอนหลับอยูในถ้ำ ไดยินเสียงฝเทา กวางก็สะดงุ ตื่น เห็นกวางเดินตื่นกลัวเขา มา เสอื กแ็ สยะยิ้มแยกเข้ียว นึกในใจวา “โอโหวนั นี้โชคดีจรงิ ๆจๆู กม็ เี หยื่อมาใหขยำ้ กินถึงที่” เสือหมอบซมุ รอใหก วางเดนิ เขามาใกลๆ แลว กระโจน เขาตะปบกวางโชครายกินเปนอาหารอยา งงายดาย

นิทานเร่ืองนส้ี อนใหร ูวา จงมีสติ พจิ ารณาใหร อบคอบกอนเสมอ