บันทึกคำจงรัก

ขอเปน ขารองพระบาท (๑) กลอนสุภาพ ð อกระโหยโรยร�่าน้า� ตาไหล เสดจ็ สู่สวรรคาลัยพาใจหมอง โอ้ทอ้ งฟ้าคราน้ีไร้สีทอง ทีเ่ คยผอ่ งกลบั เศรา้ เคลา้ อาดรู จากไปแล้วละหรือฤาแคฝ่ ัน พาอกหวั่นสัน่ ผวาคราสน้ิ สูญ โอ้แผ่นดินของพอ่ บริบรู ณ์ จะเพิ่มพนู น�า้ ตาท่วมบ่าริน ประนมมอื กม้ กราบหน้านาบพน้ื เหมอื นพระองคป์ ระทับยนื ยังถวลิ ธ สถิตอย่ใู นดวงใจจินต์ ขอเป็นข้าÏ แผ่นดินจกั รวี งศ.์ วชั รินทร์ พทุ ธพรไพสฐิ 51 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก



























กลอนสุภาพ พระผเู้ ป็นฉตั รแก้วสโมสร ในสามโลกหาไมม่ เี ช่นนแ้ี ลว้ ให้คลายร้อนผ่อนเย็นเป็นนิจมา ปกป้องปวงประชามหานกิ ร ขา้ พระบาทกราบลงทตี่ รงหนา้ ทลู อ�าลาอาลัยใจจะขาด เมื่อพระส่ชู นั้ ฟา้ มหานพิ พาน ส่งเสดจ็ ครวญคร�า่ ท้ังนา้� ตา คุณหญงิ วินติ า ดถิ ยี นต์ นามปากกา แกว้ เก้า และ ว.วินจิ ฉัยกุล 65 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ ทั้งธานีมเี พียงเสยี งร่�าไห้ มดื เหมือนโลกสิ้นแสงสุรยิ ศ์ รี ผืน*ผไทกถ็ งึ วันเทวษทวี ธ เสดจ็ คืนสู่สวรรคาลยั ความรู้สึกแหง่ หัวใจวาบไหวถ่ี แผน่ ดินรายด้วยสีดา� ร่�าจารกึ ขอจงรกั พระจักรีนริ นั ดรก์ าล กราบพระบาทสง่ เสดจ็ ด้วยภกั ด ี ปยะพนั ธ์ จาํ ปาสตุ *ÍÒ‹ ¹ÇÒ‹ ¼Ð-ä· á»ÅÇÒ‹ á¼¹‹ ´Ô¹. 66 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ เหมือนฟา้ ดบั ฉับพลนั ลงวนั น้ี ปฐพมี ดื มัวทั่วแหง่ หน ไรท้ ศิ ทางมุ่งไปในสกล นา้� ตาล้นท่วมหลา้ ดว้ ยอาดรู ร่มโพธ์ิใหญเ่ คยไดอ้ ยู่อาศัย ก่งิ กา้ นใบร่วงกราวคราวสิน้ สญู โศกเอยโศกโศกทบั ทวีคณู วันส้นิ สญู พระเกอื้ หล้าเกือ้ ธาตรี ราํ ลึกในพระมหากรุณาธคิ ุณหาทีส่ ุดมิได้ ข้าพระพทุ ธเจ้า นางสาวไจตนย์ ศรีวังพล 67 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กาพยย านี พระหตั ถ์เป„อœ นโคลนตม พระบาทจมอย่กู ับดิน พระเสโทก็ไหลริน พระพรหมินทร์ของชาวไทย พระองค์ทรงเหนอื่ ยหนัก เพราะทรงรักทรงหว่ งใย พระเกือ้ หล้าประชาชัย ร่มเย็นในพระบารมี ราษฎร์ทกุ ข ์ ธ ทุกขท์ น เอื้อสกลให้สขุ ศรี ราษฎรส์ ุข ธ ยนิ ดี ทกุ ถ่ินท่ีเสด็จไป พระองค์สถิตมั่น เป็นมง่ิ ขวัญทุกดวงใจ ทวยราษฎรข์ อเทดิ ไท้ ร�าลึกในพระกรณุ า ราํ ลึกในพระมหากรุณาธิคณุ หาท่ีสดุ มิได้ ขา้ พระพทุ ธเจา้ นางสาวไจตนย์ ศรีวงั พล 68 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสุภาพ ธ ทรงเป็น ดั่งนา้� ทพิ ย ์ ชโลมจิต ทว่ั ทุกทศิ ชุ่มฉ�่า แผ่ไพศาล ดว้ ยพระ บารมี ยิง่ ยนื นาน ไทยสราญ สุขทัว่ ทง้ั ธานี แตบ่ ดั น ี้ ส้ินแลว้ องคภ์ ูมนิ ทร์ พลังแผน่ ดนิ ของไทย มิ่งขวัญศรี พระเมตตา ของพระองค์ ÷ð ปี สถิตท ่ี ดวงใจ ไทยนริ ันดร์ ปวงข้าพระพุทธเจา้ ขอน้อมเกล้านอ้ มกระหมอม สาํ นึกในพระมหากรุณาธคิ ุณหาท่สี ดุ ไมไ ด้ ขา้ พระพุทธเจ้า นางสาวธัญญเนษฐ์ พนู นกิ ร และ ครอบครวั 69 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสุภาพ แสนกา� สรดสดุ เศร้าฝ„นสะอ้นื ไห้ ดง่ั เดือนดับลบั โลกโศกสลด ดุจหวั ใจไทยทั้งชาตขิ าดลงพลัน ธ ดบั ขันธ์ส่สู วรรคาลัย ต่อแตน่ ้ีไม่มแี ลว้ พระจอมขวญั โอว้ า่ พระทลู กระหม่อมแก้ว ทัง้ ชีวันขอรองบาททุกชาติเทอญ รา� ลึกมหากรุณาธิคุณตราบนริ นั ดร ์ ดว้ ยเกลา้ ดว้ ยกระหมอ ม ขอเดชะ ดร.ภทั ริยา สุมะโน 70 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ พิรุณร่วง ร้าวระงม ทนั พรหมโลก สเุ มรโยก ยวบยบั ดบั สิงขร คลนื่ สมุทร สดุ ขวั้น สีทนั ดร ยอกขยอ่ น ยอ้ นขยัก ท่วมจกั รวาล พระสรุ ยี ์ ปรีล่ ับ ดับลงแสง กาÌกา�่ แดง ดาษไป สดุ ไพศาล ยะเยอื กตรึง ไตรสกล อนธการ แดนนพิ พาน พลนั พ่าง สวา่ งถวาย รับเสดจ็ พระทรงธรรม ์ สวรรค์ภาค โพธิมารค พสกมาลย์ ผสานสาย สง่ เสดจ็ กลับฟา้ แห่งนารายณ์ พสกไทย รอพระองค ์ ทรงอวตาร ขา้ พระพุทธเจา้ บรรจง ทองสร้าง 71 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ เพ่ือให้ราษฎร ์ สุขกายใจ “พระราชา” ทรงงานหนกั เพอ่ื ราษฎร์ได้ อยรู่ ่มเยน็ เสด็จเยอื น ทวั่ แดนไทย ใกลไ้ กลเยอื น ดบั ทุกข์เขญ็ พระทรงงาน มิร้เู หนื่อย เพราะพ่อเปน็ ร่มโพธิไ์ ทร ประชาราษฎร์ ส้ินล�าเคญ็ สวรรคแ์ กว้ วมิ านใส ณ ยามนี ้ เสด็จแล้ว โศกอาลัย โศกอาวรณ์ เหลา่ ข้าบาท ปานขาดใจ นิราศแลว้ จากแท่นบรรจถรณ์ พระทลู กระหมอ่ มแก้ว พนมกรกราบองค์ “พระภมู นิ ทร”์ ปวงข้าพระบาท ราษฎร ขอนอ้ มเกล้านอ้ มกระหมอม สํานึกในพระมหากรุณาธคิ ุณหาท่สี ุดมิได้ ข้าพระพทุ ธเจ้า นางสาวกนกพร นลิ เปง และครอบครวั 72 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ น้อมถวายพวงมาลาหน้าพระพักตร์ ดว้ ยตระหนักสกั การะพระองคท์ า่ น ย่ีสิบสามตลุ า..ขา้ Ïกราบกราน แม้เน่นิ นานระลึกมัน่ มิผันแปร เดือนตุลาพาพอ่ เราเจา้ อยหู่ ัว ไปเพียงตวั ทรงสถิตในใจแน่ ทัง้ ผองไทยทวยราษฎรท์ ุกดวงแด ขอรักแท้มหาราชมคิ ลาดคลา... ตน้ ตระกรานต์ 73 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

74 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

พระผเู สดจ็ สูสวรรคาลัย โคลงส่ีสุภาพ เสียงโหยเสยี งรา่� ไห้ โหกหวน เสยี งคร�่าเสยี งเครงครวญ หมน่ เศร้า สบิ สามตลุ ารวน ลาญโศก สมัยเอย เรือนราษฎรป์ กคลุมเคลา้ ท่วมน�า้ ตานอง Ï ผองไทยทศทิศโอ ้ อาดรู ภูมิแผ่นดินดบั สญู เสดจ็ แลว้ รอนรอนอกเพยี งพนู เพยี บเทวษ ทวนี า วันพระทนู กระหม่อมแกว้ เสดจ็ ด้าวแดนสวรรค์ Ï กนั แสงโศกส่งน้อม สพู่ มิ าน ดลเสด็จโดยสถาน ทิพย์ฟ้า จ�าหลกั จติ ตลอดกาล สมัยหนงึ่ เสมอนา จอมกษัตรยิ แ์ หง่ โลกหล้า ร่มเกล้าชาวสยาม úะû ๑๓ ตุลาคม ๒๕๕๙ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยหู วั ในพระบรมโกศเสด็จสูสวรรคาลยั ขอเปนขา้ รองบาททกุ ชาตไิ ป ดว้ ยเกลา้ ดว้ ยกระหมอ ม ข้าพระพุทธเจ้า คณะผูด้ ูแลและสมาชิกเว็ปไซต์บ้านกลอนนอ้ ย 75 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลบทบษุ บงแยม ผกา ธ จะอยู่คใู่ จไทยทกุ ถ่นิ ธ จะอยู่ตราบสน้ิ กัลปาวสาน์ ธ จะอยใู่ นใจชาวประชา ธ จะอยทู่ กุ เวลาไมเ่ สือ่ มคลาย จะ ขอเดินตามยา่ งกา้ วท่ี ธ ก่อ จะ สืบตอ่ กิจการงานหลากหลาย จะ สืบสานปณธิ านมิรู้คลาย จะ ขอพลใี จกายเพอื่ มวลไทย ขอ เป็นหน่งึ ในพสกนกิ รชน ขอ เป็นคนสืบสานงานสดใส ขอ ธ ทรงเปน็ แรงบนั ดาลใจ ขอ ปวงไทยคงมั่นสามคั คี ท�า ส่ิงดีเปน็ ราชสกั การะ ท�า งานตามภาระและหน้าที่ ท�า ในกจิ การงานใหด้ ี ทา� ตามที ่ ธ ชี ้ ธ บอกมา ดี ใหไ้ ดด้ ัง่ ทรงเป็นแบบอยา่ ง ดี ใหไ้ ด้ตามทาง ธ น�าหน้า ดี ให้โลกรวู้ ่าไทยประชา ดี ตามอยา่ งมหาราชา “ภูมิพล” ประพันธ์โดย : กววี รรณ 76 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กาพยยานี ๑๑ เกินคา� เอ่ยออกได้ เหมือนหัวใจแหลกสลาย กลนื ทุกขเ์ ก็บในกาย เทดิ ไทโ้ ดยท�าความดี ทางเดียวทด่ี บั ทุกข์ คอื มน่ั บุกเบกิ วิถี แกท้ ุกขป์ ระชามี เงาพระองค์ทรงชีท้ าง เทดิ ราชและราษฎร์เทิด พละเกดิ ดว้ ยสรรคส์ รา้ ง เศรษฐศาสตร ์ ธ ทรงวาง ไว้คอื ฤทธมิ์ หทิ ธิผล แปรโศกใหเ้ ป็นเสรมิ ขยายเพิ่มพลงั ชน ตามรอยบาทยุคล พั²นาประชาไทย มรรคา ธ เดนิ น�า ฝงั จิตจา� กา้ วตอ่ ไป จงรกั มวลคนไทย จงปักใจทา� ความดี ทองแถม นาถจํานง 77 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ วูบรวี สิ้นแสง แห่งสยาม วูบระวาม หมองหม่น กมลผวน หวาดสลด หมดหวัง ดัง่ เรรวน ทว่ั ทงั้ มวล หวนเห ดง่ั เรไร เคยสวา่ ง กลางทรวง ปวงมนสั เคยสวัสด ิ์ อา� รงุ ผดุงไสว ซ้งึ วลี สดบั จับห้วงใจ ห้อมหทัย ระยับ จบั ห้วงจินต์ ไมม่ ีแลว้ ธ�ารง ธ ทรงเก้ือ ไมม่ ีเหลอื ทวยไทย ใหถ้ วิล แหง้ เหือดหาย รายรด จรดผืนดิน พังพาบภินท์ เบียดบด จรดผนื แดน หากเหลอื เคยี ง (พระราช) ดา� รัส ทรงตรัสไว้ หากเหลอื ใคร ยึดม่ัน ร�าพนั แหน เชิดชไู ทย สฤษดิ ์ สถิตแมน ดุจตัวแทน บูชติ สถิตมาน ปวงขา้ พระพทุ ธเจ้า ขอน้อมเกลา้ น้อมกระหมอมราํ ลกึ ในพระมหากรณุ าธคิ ุณหาท่สี ุดมิได้ ข้าพเจา้ นามปากกา Soul Searcher 78 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

“พระเจา อยหู ัวในพระบรมโกศ” กลอนสุภาพ เสยี งอุโฆษนมี้ าจากไหนนน่ั พระเจ้าอยหู่ ัวในพระบรมโกศ เสยี งหัวใจไหวสั่นทงั้ แผ่นดนิ ตามมาดว้ ยเสยี งร่า� เสียงร�าพัน น้�าตารดรนิ อาบทกุ ภาพสนิ้ มิอาจฟังแถลงการณอ์ ่านท้งั หมด โอ้พระปิน่ แหง่ ประชา มาลาลบั โลกถลม่ ลงตรงหนา้ ฟ้าพงั ภนิ ท ์ วันท่ีใจของแผน่ ดนิ มาส้นิ ดบั ไมเ่ คยคดิ ว่าจะมวี นั นไ้ี ด ้ ขอใหโ้ ลกหมนุ กลบั แค่ฝนั ร้าย!! ใจไม่เชอื่ ใจไม่พรอ้ ม ไมย่ อมรบั นภาลยั ฤกษช์ นะ สุวรรณธาดา รจนาบทกวี 79 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก



กลอนสภุ าพ ทรงครองธรรมครองราชยค์ รองศาสตรศ์ ิลปŠ โลกยลยนิ อจั ฉรยิ ภาพทราบความหมาย เจ็ดสิบปีทรงมานะพระวรกาย มเิ หน่ือยหนา่ ยธ�ารงไทยใหเ้ ปรมปรดี ์ แผ่นดินครวญแผน่ ฟา้ ครา�่ แผ่นนา�้ เศรา้ กรรแสงเคลา้ กรรโชกชกุ กันทกุ ที่ ส่งเสดจ็ สู่สวรรค์มั่นภักดี พระภมู อี งค์พ่อหลวงแหง่ ปวงไทย พระดา� รัสด�ารทิ รงด�ารงชาติ เพือ่ รัฐราษฎร์รม่ เยน็ เป็นสุกใส นอ้ มถวายราชกุศลลน้ อาลัย รา� ลกึ ในพระมหากรณุ าธิคุณ ไชยเชษฐ์ 81 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ ก้มกราบแนบแผน่ ดิน นอ้ มใจถึงองค์ภูมินทร.์ ..บนฟา้ จะก่ีหมนื่ คืนวนั พลนั ลับลา ทรงยงั อยู่ หนักแน่นหนา ...ในหวั ใจ ดว้ ยเกลา้ ดว้ ยกระหมอ ม ขอเดชะ ข้าพระพทุ ธเจ้า ศภุ างค์ จิระรตั นวรรณะ 82 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ จากไปแล้วพระม่งิ แกว้ ปวงขวญั หลา้ ชาวประชานา้� ตานองหนา้ ไหล ÷ð ปที พี่ ่ออยดู่ แู ลไทย เราซง้ึ ใจในความรักของพระองค์ เกิดชาติไหนขอตามไปทกุ ที ่ เป็นข้าบาทพอ่ นที้ กุ แหง่ หน ขอบารมีพ่อหลวงของปวงชน คุ้มครองประชาชนชาติไทยนิจนิรนั ดร์ ดว้ ยเกล้าด้วยกระหมอ ม ณ กาลเวลา 83 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

84 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

อนิ ทรวเิ ชียรฉนั ท สวรรคาลัยพลิ าป ถนั่ ถั่นกพ็ ลันลับ วิยกับศศินครา ล่วงลบั นภาพา นรแลชะแงห้ าย จันทรา ณ กาÌปกั ษ ์ กบ็ พ่ ักจะเสยี ดาย ยามสุกปักษฉ์ าย ศศิสอ่ งโพยมหน แตอ่ งค์พระทรงธรรม ์ ธ ก็พลนั เสด็จดล สสู่ รวงสวรรคห์ น บ่ มิพบประสบเหน็ คชู่ าตปิ ระเทศคือ ปรมาภิไธยเปน็ สักขพี ระคณุ เย็น ศิรมนั่ มิผนั แปร องคภ์ มู พิ ลพอ่ - พระมิรอสลิ บั แล ดง่ั เด็ด ณ ดวงแด ภิทแหลกสลายเลอื น ทว่ั ทงั้ บรมวงศ ์ ละพระองคก์ แ็ ม้นเหมือน เศร้าโศกวโิ ยคเยอื น อุระดง่ั จะภงั ภนิ ท์ มวลหมูพ่ สกราษฎร์ ขณะขาดพระภมู ินทร์ ท่ัวทกุ สถานถ่ิน กร็ ะทมระงมครวญ ด้วยเกลา้ ด้วยกระหมอ ม ขอเดชะ ขา้ พระพุทธเจา้ นายวรรณดี สรรพจติ 85 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ สงบนง่ิ เนน่ิ นานผา่ นคืนได้ ประชาชนชาวไทยลว้ นใจหาย ขาดร่มไทรใบบังน่ังฟูมฟาย พายรุ า้ ยหลายหลากพรากพ่อไป น้�าตารินไหลหลงั่ ยั้งไมอ่ ยู่ มฤตยูจู่โจมโถมเขา้ ใส่ เสยี งอ้อื อึงทวั่ หล้าแสนอาลัย พ่อจากไกลลูกเศร้าเหงากมล วิริน 86 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ โอ้โอหนอ ตอ่ ไปนี ้ ไม่มพี ระองค์ วนั ทีส่ บิ สาม ตลุ าÏ ปหี ้าเก้า ตา่ งงวยงง สบั สน หม่นหมองไหม้ ชาวไทยเรา สุดวโิ ยค แสนโศกศลั ย์ ร้องระงม เขา่ ทรุด สุดอาลัย เมื่อรู้ขา่ ว สมเดจ็ Ïทรง องค์ราชนั เหล่าคนไทย น้�าตาหยด รดแผ่นดิน ได้อาสัญ สวรรคต หมดทกุ ขภ์ ยั ขา้ ราชการ พอ่ คา้ ประชาชน บา่ ยสามโมง หา้ สบิ สอง สุดหมองหมน่ ใจหมองหม่น อาดรู ได้สูญสนิ้ ไทยทุกชน รา�่ ไห ้ ใจสลาย ตา่ งสง่ ขา่ ว สน้ิ พระชนม์ องค์ภูมินทร์ เหมอื นวิญญาณ ถูกกระชาก จากร่างกาย สุดถวลิ สุดโหยหา สุดอาลัย สุดอาลยั สุดจะพร�่า จา� นรรจา สดุ อุทธรณ์ วอนไหว ้ ใหท้ รงฟน„œ เสียงรา่� ไห้ เรียกหา มหากษตั รยิ ์ สดุ สะอ้ืน รอ้ งหา พาร�า่ ไห้ ถกู พรดั พราก ครงั้ ยิง่ ใหญ่ อาลยั หา สุดจะเอย่ สรรหา ค�าอาลัย สุดอา้ งว้าง อาดรู หมน่ อรุ า บางคนไหว ้ นอบนบ ซบแผ่นดิน องค์ราชา ไทยเขต ประเทศเรา ขอพระองค์ ทรงไปสู ่ สวรรคาลยั แผ่นดินไทย อาดรู สูญสิ้นแลว้ ตดั พระทยั ละโลก หายโศกสน้ิ ราชาแกว้ ผยู้ ่งิ ใหญ่ หาใดเลา่ ขอจงปราศ ความห่วงใย ไร้ราคิน ตอ้ งมาพราก จากไป ไม่เหลือเงา เขา้ สถู่ น่ิ แดนสวรรค ์ นพิ พานเทอญ.. ชาวไทยเรา ถึงคราวพร่�า น้�าตานอง พระบารมี ความหลงั ครัง้ ทรงอยู่ ไดพ้ รัง่ พรู ล้นใจ ไทยทั้งผอง แสนยาวนาน กาลพระองค ์ ทรงปกครอง ทรงปกป้อง ครองแผน่ ดิน บนถ่นิ ไทย ประพนั ธ์โดย พระมหาทองสมุทร ธมฺมาทโร 87 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ ทรงเสดจ็ ส ู่ สวรรคาลัย หทยั ราษฎร์ องค์พระบาท อา� ลาไกล ไปมิกลบั ทุกข์เทวษ โศกโศกา เหลอื คณานับ เสด็จลาลับ แดนไกล ใจรอนรอน เหล่าพสก สดุ อาลัย ไทยทงั้ ชาติ ทรงนิราศ ดบั ขันธ์ จากบรรจถรณ์ จติ หดหู่ มบิ รรเทา เศร้าอาวรณ์ ธ เสดจ็ จร โศกคร�่าครวญ มิหวนคืน ขา้ พระพุทธเจ้า นายอภิโชค พิพัฒน์ลาภา 88 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสุภาพ พระจอมภพธาราดว่ นดบั สิ้น เจา้ แผ่นดนิ ท่ีประชาพึ่งอาศัย โศกสลดโศกาอาดรู ใด ยังมิเท่าโศกในครานเี้ ลย พระเป็นมง่ิ หทยั รม่ ไทรรัฐ พระคือฉตั รคุ้มครองไร้ขอ้ งเอ่ย พระเสโทหยาดไหลท่านไมเ่ คย เอือ้ นโอษฐ์เปรยเพราะรอ้ นหนาวชาวประชา เปน็ บญุ แลว้ ของลูกที่เกดิ รว่ ม ล้นพ้นทว่ มทศพิธÏทุกทศิ า เสด็จเยอื นทัว่ ประเทศด้วยเมตตา กอปรกริยาอาทรความร้อนคลาย ขอจงรักภกั ดีเป็นท่ตี ัง้ เป็นพลงั สง่ สือ่ พระฤåสาย ข้าÏพระบาทน้อมÏจิตลิขติ ราย ทูลÏถวายสสู่ วรรคน์ ริ นั ดร Ï ดว้ ยเกล้าดว้ ยกระหมอมขอเดชะ ขา้ พระพุทธเจา้ นามปากกาสิรวิ ตี 89 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

โออ้ งค์พระภมู นิ ทร์ นฤบดินทร์ของปวงไทย เสดจ็ ลับนภาลัย ละภมู ิในไอศวรรย์ ลูกนอ้ มบงั คมกราบ แทบพระบาทพระทรงธรรม์ พระคณุ องคแ์ สนอนนั ต์ จกั ยึดม่นั มิรู้ลมื ศภุ ร จิระรตั นวรรณะ 90 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

สงเสด็จสูส วรรคาลัย กลอนสภุ าพ จกั รวาลอาดูรพูนเทวษ พระภูเบศจอมไทยครรไลสวรรค ์ ฟ้ามดื มนอนธการนานอนนั ต์ ดจุ ตะวันวูบดบั ไปกบั ตา! เงยี บสงดั ...วปิ โยค...โศกเศร้า ไรโ้ พธิ์แกว้ ปกเกลา้ ร่มเกศา แผ่นดินไทยอาลัยองค์ราชา นองน้�าตาแสนล้านหยดรนั ทดทรวง โอป้ ระทีปแสงทองของชีวิต มามืดมดิ ดับส้นิ ...ส้ินในหลวง เหมือนขา้ วขาดฝนรนิ แลง้ ส้นิ รวง ประเทศจักก้าวลว่ งไปทางใด ปวงข้าพระพทุ ธเจา้ ขอนอ้ มเกล้าÏ กราบแทบพระบาทไท้ ส่งเสด็จสู่สวรรคาลัย พระบารมีปกไทยไปนิรนั ดร์ ขอนอ้ มเกลา้ นอ้ มกระหมอ มราํ ลึกในพระมหากรณุ าธิคณุ หาที่สุดมไิ ด้ ขา้ พระพุทธเจา้ นายศุภวุฒิ วาทบณั ฑติ กุล 91 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ กราบพระบาท มหาราช ผยู้ ่งิ ใหญ่ สุดอาลยั นา้� ตารนิ ถวลิ หา เสด็จส่ ู สวรรคาลัย ในชัน้ ฟา้ ไทยประชา หวนไห้ ใจเยียบเย็น จะท�าดี เพ่อื พอ่ ตามพอ่ สอน จะช่วยผ ู้ เดือดร้อน ผ่อนทุกข์เขญ็ จะรู้รัก สามคั คี กว่าท่ีเปน็ จะรวมใจ ไทยใหเ้ ห็น เปน็ ดวงเดียว น้อมถวาย ความดี นแี้ ด่พอ่ ผูเ้ ลี้ยงหลอ่ รวมไทย ใหแ้ น่นเหนยี ว พระบารม ี ปกเหนือใต้ ไทยกลมเกลยี ว จะยึดเหน่ยี ว พอ่ กลางใจ ไทยนริ ันดร์ ด้วยเกล้าดว้ ยกระหมอม ขอเดชะ ขา้ พระพุทธเจา้ นางสาวชญาดา ลวิ่ เฉลมิ วงศ์ เศวตนนั ทน์ ๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๙ 92 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ ขอเทดิ ทนู พอไว.....ในใจเสมอ ขอเทดิ ทนู พ่อไว ้ ในใจเสมอ รกั ล้นเออ่ คงมัน่ ไมห่ ว่ันไหว ทกุ คา� สอน ทีพ่ ่อฝาก ไมจ่ ากไกล จะคงอยู ่ ขา้ งใน ใจนิรนั ดร์ บา้ นหลังน ้ี ยังคงม ี รูปของพอ่ เตือนให้รู ้ เพียงพอ ไมแ่ ปรผนั สมั ผัสรกั ทีพ่ ่อเตอื น เหมอื นทุกวนั แมโ้ ศกศลั ย ์ ภาระฉัน ไมส่ ัน่ คลอน ความดงี าม จะต้องคง ด�ารงอยู่ จะเรียนรู ้ ส่ิงดี ท่พี ่อสอน และถา่ ยทอด ให้เหน็ ภาพ เป็นกาพย์กลอน ใหม้ องยอ้ น ปลาบปลม้ื ลืมอาดรู จะตอ่ ตา้ น ศตั ร ู ผโู้ กงชาติ อริราช ต้องมลาย ต้องหายสูญ ไทยต้องมี สามคั คี ทวีคูณ ร่วมเพ่มิ พนู ปญั ญาชน สร้างคนดี พีค่ นดี ๑๓ ตลุ าคม ๒๕๕๙ 93 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

94 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

กลอนสภุ าพ เทวดาต้องไม่ตายใช่ไหมพ่อ น้�าตายงั ชุ่มหมอนตอนเชา้ ตนื่ พอ่ แคเ่ ดนิ ทางตอ่ ส่ฟู ากฟ้า ในอกยังรา้ วรนื้ สะอนื้ ไห้ ไมค่ รบรอ้ ยยสี่ บิ ปีทส่ี ญั ญา ขา่ วร้ายเมอ่ื วานวนั เหมือนฝันไป แตค่ งถึงเวลาจ�าตอ้ งไป น้�าตาเรมิ่ รนิ ไหลอีกคร้งั ครา . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . เศร้ายงิ่ กว่าทุกเศร้าไหนในโลกนี้ แม้นใจหนงึ่ ดใี จพอ่ ได้พกั มดื ยง่ิ กว่าทุกมืดท่ีเคยมดื ได้ เปลื้องภาระเหนือ่ ยหนักจากสองบ่า ส้ินแสงเทยี นเลม่ สวา่ งสอ่ งทางไกล แตอ่ กี ใจแหลกยับลงกับตา เหมือนเคว้งควา้ งร้างไร้ในฉบั พลนั เมือ่ พบว่าต่อนีไ้ ปจะไมม่ ี . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . คลน่ื ผูค้ นเดินเทา้ ต่อกา้ วต่อ ไม่มพี ่อทีล่ ยุ ฝ†าป†าทุกผนื พวกเขามาส่งพอ่ สูส่ วรรค์ กายชมุ่ เหงอื่ เพ่อื พลกิ ฟนœ„ ทกุ พ้ืนที่ คนรกั พอ่ มากมายแคไ่ หนกนั ไมต่ ้องพง่ึ บญุ ญาบารมี นับหยดนา้� ตาน้นั จะเขา้ ใจ เรารักจากทุกสิ่งที่พ่อได้ท�า . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . น�า้ ตาคงช่มุ หมอนตอนเชา้ ต่ืน เจด็ สบิ ปีทส่ี รา้ งไทยไมห่ ยดุ พัก พรุง่ น้ยี งั รา้ วร้นื สะอื้นไห้ พอ่ ตรากตรา� กรา� งานหนักเชา้ จรดคา่� ขา่ วรา้ ยเมื่อวานวนั ใชฝ่ นั ไป ยิง่ ใหญ่กว่าทศพธิ ราชธรรม สวรรคข์ อ “หัวใจไทย” คืนไปแลว้ คอื หัวใจอนั งามล�้าเสมอมา . . . . . . . . . . . . . ดว้ ยเกลา้ ด้วยกระหมอม ขอเดชะ ข้าพระพทุ ธเจ้า สทุ ธพิ งษ์ สมบัติจนิ ดา ๑๔ ตุลาคม ๒๕๕๙ 95 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

สดบั เสยี งผืนแผนดนิ ขาน กลอนสุภาพ สดบั เสยี งหัวใจจึงไดย้ นิ ผืนแผน่ ดนิ ในเราเศรา้ กา� สรวล ที่เธอฝนั ท่ีเธอใฝไ† ปทงั้ มวล จงึ ใครค่ รวญหวนใหใ้ นชวี ิต ผูห้ ลอมรวมยากเขญ็ ขน้ึ เปน็ มรรค บนแผ่นดินแน่นหนกั แสนศกั ด์สิ ิทธ์ิ เอาโดยรอบครอบคลุมทุ่มอทุ ศิ ทลี ะนดิ ละอณสู ู่อนนั ต์ ผมู้ ิเคยบ่ายเบ่ียงเคยี งบ่าไหล ่ ร่วมสมัยร่วมทางรว่ มสร้างสรรค์ รว่ มงานหนกั ถักทอต่อคืนวนั ฟา้ มิก้นั ฝันมไิ กลเกนิ ไขว่ควา้ ผูแ้ ปรเปลี่ยนเวงิ้ ว้างอันร้างแลง้ เป็นนาแปลงปรับปรุงเปน็ ทุ่งท่า ต่อวถิ ีทมี่ ีจากทม่ี า จากรากหญา้ เปน็ ป†าใหญ่เป็นสายธาร ผู้ตระหนกั ครรลองอย่างถ่องแท้ อยา่ งแนว่ แนท่ กุ ขณะเฝา้ ประสาน จงึ ประจกั ษ์ตรรกะอันตระการ ถว้ นทกุ ด้านทกุ ประเด็นโดยเปน็ ธรรม ผ้เู ปน็ หลักหยดั ยามระส่า� ยคุ เฝ้าขานปลุกในอกห้วงตกต�่า ทกุ ศาสตรศ์ ิลปแŠ วดลอ้ มนัน้ น้อมน�า ทกุ ทกุ โศกนาฏกรรมจึงข้ามพน้ สดบั เสยี งหัวใจจงึ ได้ยิน ผืนแผน่ ดนิ แผ่ผายไปทุกหน มิหา่ งหายไพศาลบนั ดาลดล เชด็ น�้าตาแล้วเรม่ิ ต้นหนทางชีวิต เช็ดน�้าตาแลว้ เร่มิ ต้นเพ่ือบคุ คลที่รัก... เรวัตร์ พนั ธ์พุ พิ ฒั น์ 96 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก

ตามเสนทางรอยพระบาททรงยาตรา กลอนสภุ าพ ð เพราะทุกเบอื้ งรอยพระบาททรงยาตรยา�่ ลว้ นตอกย�า้ ‘ท า ง ไ ท’ ชีใ้ ห้เหน็ เพราะทุกพระราชด�ารลิ ้วนผลิประเดน็ ความย่ังยนื อยเู่ ย็นอย่างเปน็ ‘ไท’ เพราะทรงเป็นพอ่ แท้ของประเทศ จึงทรงมีสายพระเนตรอนั ย่ิงใหญ่ จึงทรงเหน็ เส้นทางท่กี ว้าง-ไกล จงึ ชใี้ ห้ราษฎร์เห็นภาพเสน้ ทาง คอื ทางนา� ทวยไทยให้พ้นทกุ ข์ ให้รู้ลกุ ร้ตู ืน่ ขึน้ สรรค์สรา้ ง รู้พง่ึ ตนโดยใช้ทางสายกลาง รู้ปลอ่ ยวางตามคา� พ่อ ‘รพู้ อเพียง’ ไม่หลงตามทางทนุ ไปเป็นทาส- ความอยาก-จนวิปลาสเป็นเสี่ยงเสี่ยง บรโิ ภคโลภลน้ จนเอนเอยี ง จนใจเบีย่ งเบนออกนอกทางธรรม เจด็ สบิ ปีทีพ่ ระองคท์ รงสัง่ สอน ชท้ี างออกราษฎรแทนเดินย่า� สารพดั ที่พระองค์ทรงกระทา� ล้วนตอกยา�้ พระมหากรณุ าธคิ ณุ เป็นประทีปโคมทองสอ่ งทวยราษฎร ์ ประชาชาตไิ ทยให้หวั ใจอุ่น ไดพ้ งึ่ พงิ บุญญาเน้อื นาบญุ พระการณุ นานับเอนกอนนั ต์ โหยให้มห่ี นกั นกั แลว้ ยามน ้ี ยามภูมีพระเสด็จเสวยสวรรค์ ดงั สยามจักวิโยคลงแดยัน ลกู ไทยถ้วนท้ังนั้นน�า้ ตานอง! โอ้รอยหนอ-รอยพระบาททรงยาตรยา่� โอร้ อยหนอ-รอยคา� พระแตง่ ตอ้ ง เหล่าลูกไทยจักยึดมน่ั ตามครรลอง น้อมสนอง ‘ทางพ่อ’ สืบต่อไป! Ï นอ้ มสํานึกในพระมหากรุณาธคิ ุณเปนล้นพ้น อนั หาทส่ี ุดมิได้ ขา้ พระพทุ ธเจา้ นายสถาพร ศรสี ัจจัง ศลิ ปนแหงชาติ สาขาวรรณศิลป 97 บั น ทึ ก คํ า จ ง รั ก