กวีพเนจร

หนงั สือบทกวนี พิ นธ์ เรอ่ ื งกวพี เนจร เล่มท่ี ๑ ประพนั ธโ์ ดย เอกลกั ษณ์ รำชไรกจิ กวพี เนจร ประพนั ธโ์ ดย เอกลกั ษณ์ ราชไรกจิ ๏ ภาษาคา่ ก่อนเกา่ ขอพวกเรามาสืบสาน ถอ้ ยคำล้ำตระการ เคยี งลูกหลานเหลนลื่อไทย ฯ สำนกั พิมพอ์ อนไลน์ AEKKALAKTHAI ตพี ิมพอ์ บี ๊กุ ออนไลน์เมื่อ พ.ศ.๒๕๖๔

จดั จำหนำ่ ยรำคำถกู บทประพันธส์ งวนลิขสิทธ์ิ เพอ่ื กำรศกึ ษำ อนุญำตนำไปใช้โดยอำ้ งอิงถงึ ผปู้ ระพนั ธ์ กวพี เนจร จดั ทำรูปเล่ม และเรยี บเรยี งโดย เอกลักษณ์ รำชไรกิจ ผปู้ ระพนั ธ์ ตพี มิ พ์อีบุ๊กออนไลน์ พ.ศ.๒๕๖๔ สำนักพิมพ์ AEKKALAKTHAI

ก บทนำ ศิริสวัสดิ์ชยัศดุมงคล ขอกล่าวสวัสดีผู้อ่าน ทุกท่าน ข้าพเจ้ารู้สึกยินดียิ่งที่มีผู้สนใจในบท ประพนั ธ์เล่มน้ี หนังสอื บทกวีนพิ นธ์ เรือ่ ง กวีพเนจร เล่มที่ ๑ มีจุดมุ่งหมายเพื่อสื่อถึงความงดงามของ เรอ่ื งราวต่าง ๆ ในโลกใบน้ี ดว้ ยรปู แบบบทประพนั ธ์ อันหลากหลาย ซึ่งเป็นอีกหนึ่งความภาคภูมิใจในการ รวบรวมผลงานเขียนของข้าพเจ้า อย่างที่เราทราบ โดยทั่วกันว่า “ผลงานกวี” ในประเทศไทยเริ่มลด นอ้ ยลงไปตามกาลเวลา อันเนอื่ งมาจากภาษาท่ีต้อง ตีความหรือมีโครงสร้างที่ตายตัวจักผิดมิได้ จึงเป็น ปัญหาต่อวัยรุ่นสมัยปัจจุบันที่มีนิสัยเร่งรีบ บางคร้ัง อาจจะมนี กั กวนี อ้ ยท่ีกำลงั พยายามสร้างตัวอยู่ หรือ อาจมปี ราชญ์กวที ห่ี ลบซอ่ นมไิ ด้ถ่ายทอดวชิ าความรู้ เพราะมิมีบคุ คลสืบตอ่

ข บทนำ(ต่อ) ดังนั้นในฐานะที่ข้าพเจ้าเป็นนักกวีรุ่นใหม่ จึงมีความคิดที่อยากจะส่งเสริมกิจการวรรณกรรม ไทยให้ร่งุ เรื่องวไิ ลสืบต่อไป หวังเป็นอย่ายิ่งว่า ผู้อ่านทุกท่านจะนิยม ชมชอบ และตดิ ตามผลงานกวนี พิ นธ์ในเล่มอ่นื ๆ ขอบคณุ จากดวงใจ เอกลกั ษณ์ ผู้ประพนั ธแ์ ละเรยี บเรียง ๔ สิงหาคม ๒๕๖๔

สำรบญั ค หน้า บทนำ ............................................................... ก สารบัญ ............................................................. ค เอกลักษณ์ขอสวสั ดี .......................................... ๑ ตระการตาเลอค่าศลิ ปไ์ ทย ............................... ๒ พระพฆิ เนศ ...................................................... ๓ คนติดอา่ งพลางน้อยใจ .................................... ๔ คนตดิ คกุ .......................................................... ๕ คนผอมบ่นหิว .................................................. ๗ เคยรัก ............................................................... ๙ สน้ิ แล้วหรือรักเรา ........................................... ๑๐ รอรัก .............................................................. ๑๑ เดอื นลาจนั ทราดบั ........................................ ๑๓ พราหมณ์จับกินรี ........................................... ๑๕ พูดพินจิ ......................................................... ๑๗ หนุ่ เชดิ ........................................................... ๑๘ คำสอนของคณุ ยาย ....................................... ๑๙

สำรบญั ง หน้า เส้นทางฝนั ................................................ ๒๒ เหงาไหม ................................................... ๒๓ ไม่รักกบ็ อก ................................................ ๒๔ ครผู ้สู รา้ งคน .............................................. ๒๕ พอ่ ของแผ่นดิน .......................................... ๒๖ กราวนท์ ี่สวมเกียรติ ................................... ๒๗ เทดิ พระเกยี รติ พระราชชายาเจา้ ดารารัศมี ๒๘ ตวั ฉนั คือชาวนา ........................................ ๒๙ คดิ ถึง ......................................................... ๓๐ ขอบคุณ ..................................................... ๓๑ ไม่ต้องการ ................................................. ๓๒ เดก็ เรยี นเซยี นออนไลน์ ............................. ๓๓ ถ้อยคำอำลา .............................................. ๓๕ ประวัตนิ ักเขยี น .......................................... ๓๖

เอกลักษณข์ อสวสั ดี ๑ (กลบทสรอ้ ยคสู่ ะคราญ) ๏ สวัสดี พ่ีนกั เขยี น ทุกทกุ ท่าน แสนเบกิ บาน สราญสุข ทกุ ทกุ ที่ เอกลักษณ์ นักเลงกลอน ออ้ นคนดี เขียนกวี แลว้ นอน ออ้ นคนดัง ๏ พศิ รอ้ ยกรอง ของพีน่ นั้ มนั ช่างขาม แสนครัน่ คร้าม พ่ปี ระพนั ธ์ มนั ช่างขลงั เพราะแต่งมา น่าสดับ จบั จิตจงั นอนแลว้ นง่ั อา่ นเสรจ็ สรรพ จับจิตใจ ๏ กลอนบทนี้ เพยี งบนั ดล ผลงานหนงึ่ อาจไมซ่ ง้ึ ในวงการ ผลงานไหน แตแ่ ต่งเพ่อื เผ่ือทกุ ทา่ น ผ่านสอ่ื ไกล หวังเอาไว้ สบื สาน ผา่ นสอ่ื กลอน ฯ

ตระกำรตำเลอค่ำศิลปไ์ ทย๒ (กลอนสภุ าพ) ๏ เทิดศลิ ป์สาย ลายกนก ยกนารี แลกระบี่ คชะเท่ วิเลขา งามวิจติ ร พิศเพย้ี ง เยย่ี งพญา เสนห่ า งามเลอเลิศ ประเสริฐไตร ๏ ลายสะบดั ยา้ ยร่าง ยา่ งประสาน ตามบรุ าณ นาฏยา อ่าสมัย ยนิ สงั คตี ดดี เสียง สำเนียงไทย รอ้ งรำไป ด้วยความรกั ประจกั ษ์จรงิ ๏ เทพนม ปฐม พรหมส่ีหนา้ กริ ิยา เหนือบรรยาย ทง้ั ชายหญงิ สวมพระ-นาง สวมยกั ษ์ หรอื สวมลงิ แสนเพรศิ พริง้ นามระบอื คอื ศลิ ปไ์ ทย ฯ

พระพฆิ เนศ ๓ (กลอนสุภาพ) ๏ มรู ติ ศรีผอ่ ง ส่องทว่ั หลา้ มลิ ิลา เอกองค์ ทรงสร้างสรรค์ เงนิ ไหลกอง ทองมากลน้ ท้นอนันต์ อภวิ นั ท์ องคเ์ ทวา สาธกุ าร ๏ ผูเ้ ลศิ ล้ำ เหรัมภะ คณปติ ดลสริ ิ มงคลไท้ ในไพศาล ผู้รักษา ผคู้ มุ้ ครอง บรบิ าล ขอกลา่ วขาน พระมหา คชานนท์ ๏ ในวันดี ทีศ่ ษิ ย์ มากราบไหว้ ดว้ ยฤทัย เปรมปรีด์ิ อยูท่ ุกหน ขอพระองค์ ทรงสรรค์สร้าง ทางแก่คน ใหไ้ ด้ยล ความผาสกุ ทุกแดนเทอญ ฯ

คนตดิ อ่ำงพลำงนอ้ ยใจ ๔ (กลบทดุริยางคจ์ ำเรยี ง) ๏ หลายหลายคน ปน่ ป่นปลง สงสงสาร แคแ่ คอ่ า่ น ทท่ี ี่เขยี น เพยี รเพียรฝัน เธอเธอบอก ออกออกไป ใหใ้ ห้กัน ว่าวา่ ฉนั นนั้ นั้นเปน็ เชน่ เช่นลา ๏ แอบแอบปอก ลอกลอกบอ่ ย ค่อยคอ่ ยพบ มามาสบ เร่อื งเรื่องรัก หนกั หนกั หนา เขาเขาริ ตติ ิฉิน นินนินทา เปรียบเปรียบคา่ ตวั ตวั ฉัน พลนั พลันตรม ฯ

คนตดิ คุก ๕ (กลอนสุภาพ องกท์ ่ี ๑) ๏ คณุ ตดิ คุก ครัง้ นี้ ชวั่ ชวี ติ คกุ ลิขติ ขีดเขียน เป็นอักษร คกุ เสกปน้ั สรรเร่ือง เปน็ บทกลอน คือละคร สานฝนั จรรโลงใจ ๏ คุกแหง่ นี้ มีมนต์ บนั ดลจติ คุกแหง่ น้ี มฤี ทธิ์ ใหห้ ลงใหล คุกแห่งนี้ สร้างจินตภาพไกล คุกแหง่ น้ี เสกไว้ ทปี่ ลายปากกา

คนตดิ คุก ๖ (กลอนสุภาพ องกท์ ่ี ๒) ๏ คุณได้อ่าน ไดเ้ ขียน เพยี รขยนั คณุ หลงมนั ปานห้วง สเิ นหา คณุ ติดคุก แห่งน้ี สบื รากมา คุณรักชาติ ภาษา ของทวยไทย ๏ คุกแห่งนี้ จกั อยู่ ชวั่ ชีวิต คุกเสกฤทธิ์ ให้หลง เกินขานไข คุกแห่งน้ี ธำรง สืบสานไป คกุ แห่งนี้ ยง่ิ ใหญ่ ตราบชัว่ กาล ฯ

คนผอมบน่ หวิ ๗ (กลอนสุภาพ องกท์ ่ี ๑) ๏ หวิ ขนม หวิ ขนม เพราะท้องรอ้ ง ดาราทอง เมยี งมอง หิวแสนถี่ มองข้าวเหนยี ว มะมว่ ง แสนพว่ งพี ขนมถว้ ย ใบนี้ นา่ ลม้ิ ลอง ๏ ขา้ วเหนยี วเปยี ก ลำไย มะพรา้ วออ่ น กินรอ้ นร้อน ก่อนสาคู อู้! ทัง้ สอง หยกมณี สีเขยี ว เกย่ี วมาครอง ข้าวตม้ มดั ใบตอง ไข่นกกะทา

คนผอมบน่ หวิ ๘ (กลอนสภุ าพ องกท์ ี่ ๒) ๏ กล่นิ กะทิ บัวลอย พลอยใหอ้ ยาก หยิบเอาสาก ตำขา้ วเกยี บ เพรยี บหนกั หนา กล้วยบวชชี หม้อแกง ขนมลา สังขยา ลกู ชุบ กรบุ ละไม ๏ หวิ ขนม หวิ ขนม หิวขนม แมเ้ ปน็ ลม กินขนม กช็ ่วยได้ กนิ ขนม อยา่ พดู อว้ น ชวนเปน็ ภยั ขนมไทย หวานละมุน หนุ่ กด็ ี ฯ

เคยรัก ๙ (กลบทสะบัดสะบ้งิ ) ๏ แหงนมองเมฆ สเี ทา พลอยเศร้าพลอยโศก แสนวิโยค จากรัก ก็หักกห็ ่าง ดงั่ ดวงใจ ไร้จติ ไม่คดิ ไมค่ า้ ง เพราะเลกิ รา้ ง พลันจกั สะบกั สะบอม ๏ แหงนมองฝน ร่วงหล่น ใหห้ มน่ ใหห้ มอง กอ่ นเราสอง เคยควง ทั้งหวงทั้งหอม เพราะหลงคำ แสนคม จงึ ตรมจึงตรอม เคยถนอม แนบชนื่ มคิ นื มิคง ฯ

สิน้ แล้วหรือรักเรำ ๑๐ (กลบทคมในฝัก) ๏ พลันร้าวราน รานรา้ วพลนั หำ้ หั่นจติ ใจควรคดิ คิดควรใจ ให้ถวลิ เหมือนเปน็ ดงั ดงั เปน็ เหมอื น จกั สญู สนิ้ ตานำ้ ริน รินนำ้ ตา น่าอาดรู ๏ เจบ็ ใจเพราะ เพราะใจเจ็บ จง่ึ เกบ็ รกั ไม่ขอจกั จกั ขอไม่ รักอสูร ใจคนหยง่ั หยงั่ คนใจ ไร้ตระกูล คำพอกพูน พนู พอกคำ ชำ้ หทัย ๏ พาลแล้วหลอก หลอกแล้วพาล ระรานนอ้ ง หลอกหมายปอง ปองหมายหลอก ปอกลอกไถ ไกเ่ ห็นงู งเู หน็ ไก่ อยู่รำ่ ไป รักหมดใจ ใจหมดรกั สลักจำ ฯ

รอรัก ๑๑ (กลบทงูกินหางแบบยงั ไมถ่ อดความ) ๏ พ่ีรักเจา้ เสมอ รกั มิสิน้ ของเรา ท้งั แผน่ ดิน ทว่ั หลา้ พจ่ี กั คอย ยพุ นิ ๏ วันเวลา เป็นเพยี ง มิเหงาหงอย นอ้ งยา ทุกเรื่องรอ้ ย คำกลอน พจี่ กั รอ น้องน้อย

รอรัก ๑๒ (กลบทงูกินหางแบบถอดความแลว้ ) ๏ พ่รี ักเจา้ เสมอ พี่รักเจา้ รักมิส้นิ ของเรา รกั มิสิน้ ท้งั แผ่นดิน ทั่วหลา้ ทงั้ แผ่นดิน พจ่ี กั คอย ยุพิน พจี่ กั คอย ๏ วนั เวลา เปน็ เพียง วนั เวลา มเิ หงาหงอย นอ้ งยา มิเหงาหงอย ทกุ เรือ่ งรอ้ ย คำกลอน ทกุ เรอ่ื งรอ้ ย พี่จักรอ น้องนอ้ ย พจ่ี กั รอ ฯ

เดือนลำจนั ทรำดบั ๑๓ (กลบทหงส์ทองลลี า องกท์ ี่ ๑) ๏ จันทร์เอ๋ย เจา้ จะลา ลับดบั ฟา้ เดือนเอ๋ย นองน้ำตา มิพน้ โผล่ จนั ทร์เอ๋ย เจ้านิยม คนเลโล เดอื นเอย๋ เจา้ ยะโส หลายหทยั ๏ จนั ทรเ์ อย๋ ยนื บนหาว พราวสงา่ เดอื นเอ๋ย ลว่ งลงมา ข้ารำ่ ไห้ จันทรเ์ อ๋ย เจ้าโดนลวง หลอกหวั ใจ เดอื นเอย๋ ศวิ ิไลซ์ แสนเกเร ๏ จนั ทร์เอย๋ ข้าถามเจา้ เหนอ่ื ยหรือไม่ เดือนเอ๋ย เจา้ ตอบไป เปน็ ความเส จนั ทร์เอย๋ เจ้ามวั เมา จนหยำเป เดือนเอ๋ย ไร้เสน่ห์ เพราะอบาย

เดือนลำจันทรำดับ ๑๔ (กลบทหงสท์ องลลี า องก์ที่ ๒) ๏ จันทรเ์ อย๋ เจ้านอนซม เพราะเงินหมด เดอื นเอ๋ย เจา้ สลด จำตอ้ งขาย จันทร์เอย๋ สกปรก ขนุ่ มัวกาย เดือนเอ๋ย ติดโรครา้ ย เข้ามารมุ ๏ จนั ทร์เอย๋ เจา้ หวนคดิ คำพอ่ แม่ เดือนเอ๋ย ทา่ นบอกแก อยา่ ม่ัวสมุ จนั ทร์เอย๋ เจ้ายกมอื มาเกาะกุม เดือนเอ๋ย กรรมมาชุม อนาจเอย ฯ

พรำหมณจ์ ับกินรี ๑๕ (กลอนสุภาพ องกท์ ่ี ๑) ๏ นวลอนงค์ ลงเลน่ อโนดาต พากันสาด หยอกนำ้ สำราญสุข โดนบว่ งนาค รัดรงึ แสนเขญ็ ทุกข์ ถอดปีกหาง จับลกุ แลลากไป ๏ นางขอรอ้ ง อย่าจับ เราเถดิ หนา โอท่านตา จะพา เราไปไหน อสุชล นองพกั ตร์ หกั ฤทยั เหตุไฉน จงึ จับ เราหนอตา ๏ ฝ่ายตัวพราหมณ์ ผู้จบั นางปกั ษี อย่าพูดดี ใหม้ าก นกั เถิดหนา กินรนิ อมนษุ ย์ ชา่ งมารยา เพยี งตวั ข้า จบั เจา้ แลว้ ทำไม

พรำหมณจ์ ับกินรี ๑๖ (กลอนสภุ าพ องกท์ ่ี ๒) ๏ รูปกายเจา้ เอาขาย ไดส้ ิบหมื่น อยา่ สะอน้ื นองหนา้ นำ้ ตาไหล เด๋ียวราคา ตกตำ่ ขา้ ชำ้ ใจ ขายเจ้าได้ ข้ากร็ ับ ทรัพย์อนนั ต์ ๏ เสียงหวั เราะ กึกก้อง ทั่วไพศาล พราหมณช์ ่ืนบาน เกษม เปรมสุขสันต์ นางกนิ นร ร่ำรอ้ งไห้ ปานวายวนั แต่พราหมณ์น้นั ระรื่น ช่ืนอรุ า ๏ เหมือนสมัย ปัจจุบนั มาทันดว่ น ให้นึกหวน คอร์รัปชนั กันเถดิ หนา จงปดิ ทอง หลงั พระ จรยิ า ทงั้ โลกา คงไม่เศร้า และเปลา่ ดาย ฯ

พดู พนิ จิ ๑๗ (กลอนเจ็ด) ๏ พดู ดี ศรีตัว ทั่วทุกทศิ พดู ผิด คิดชัว่ แสนมัวหมอง พูดหยิ่ง พดู มวั่ ตวั ลำพอง พวกพ้อง แสนทุกข์ สขุ มมิ ี ๏ พดู เจน เยีย่ มยทุ ธ อาวธุ เสาะ พูดเพราะ งามไซร้ ไมห่ นา่ ยหนี พูดหวาน ออ่ นหวาน ซ่านฤดี พูดน้ี โปรดคิด พนิ จิ เทอญ

หนุ่ เชิด ๑๘ (กลอนสภุ าพ) ๏ เธอคอื หุ่น รนุ่ ใหม่ ไฉไลเก๋ เธอทุ่มเท ทำงาน การณส์ ดใส แตว่ นั วาน ผันเปลย่ี น หมุนเวยี นไป ถูกคนใหญ่ สนตะพาย ขายเธอกนิ ๏ เธอถกู แย่ง แรง้ รมุ สมุ หน้าท่ี เธอหลกี หนี กลายเปน็ ผิด ชีวิตส้ิน ถูกหลากใช้ ใจเจ็บแปลบ แทบพงั ภนิ ท์ ตอ้ งแดด้ิน เรือ่ ยไป ใครเล่าแล ๏ ทำงานหนกั เหนด็ เหนอื่ ย ไมเ่ คยบ่น เพราะมีคน อยู่ขา้ งหลงั คือพอ่ แม่ เธอจงึ สู้ แมจ้ ะ ถกู รังแก กเ็ พยี งแค่ บทบาท ชาตโิ สมม ฯ

คำสอนของคุณยำย ๑๙ (กลบทหงส์ทองลลี า องกท์ ่ี ๑) ๏ ลูกเอ๋ย ยายจะเลา่ ให้เจ้าฟงั หลานเอย๋ มามานง่ั อยเู่ คยี งใกล้ ลูกเอ๋ย เรอ่ื งประชา ธปิ ไตย หลานเอย๋ คเู่ มอื งไทย มาช้านาน ๏ ลกู เอ๋ย ควรซือ่ สัตย์ สจุ รติ หลานเอย๋ เอากายจิต มาประสาน ลกู เอ๋ย อยา่ ขม่ เหง อยา่ ระราน หลานเอย๋ ขอกล่าวขาน จากดวงใจ ๏ ลกู เอ๋ย ควรจะมี เหตุและผล หลานเอย๋ ควรเป็นคน ทส่ี ุกใส ลูกเอ๋ย มรี ะเบียบ มวี ินยั หลานเอย๋ ยมิ้ ละไม ให้แก่กัน

คำสอนของคุณยำย ๒๐ (กลบทหงสท์ องลลี า องกท์ ี่ ๒) ๏ ลกู เอ๋ย มทิ ะเลาะ และเบาะแว้ง หลานเอย๋ สนั ตแิ จง้ ทุกเขตขันธ์ ลูกเอ๋ย เหน็ คณุ คา่ จรรยาบรรณ หลานเอย๋ อาชพี นนั้ จง่ึ มน่ั คง ๏ ลูกเอย๋ มีสติ และรอบคอบ หลานเอย๋ อยใู่ นกรอบ ตอ้ งประสงค์ ลูกเอ๋ย จง่ึ มีเกยี รติ ให้ธำรง หลานเอย๋ จักยนื ยง คกู่ ันไป ๏ ลกู เอ๋ย ม“ี อตั ตา” “ธัมมา”เลิศ หลานเอย๋ สดุ ประเสริฐ “โลกา”ไหน ลกู เอย๋ สามสง่ิ นี้ เก็บเอาไว้ หลานเอย๋ เจา้ เติบใหญ่ โปรดตริตรอง

คำสอนของคุณยำย ๒๑ (กลบทหงสท์ องลลี า องก์ที่ ๓) ๏ ลกู เอ๋ย อย่าเอารัด และเอาเปรียบ หลานเอย๋ อยา่ ไปเทียบ เด๋ียวระหอง ลกู เอ๋ย ใหพ้ วกเจ้า รว่ มประคอง หลานเอย๋ ควรปรองดอง และเกลียวกลม ๏ ลูกเอย๋ ยายขอฝาก เพยี งเท่านี้ หลานเอย๋ จงเปรมปรดี ์ิ ศรสี ุขสม ลูกเอ๋ย อยา่ คดโกง ใหใ้ จตรม หลานเอย๋ โลกคงชม ประเทศไทย ฯ

เส้นทำงฝนั ๒๒ (กลอนสภุ าพ) ๏ เส้น-ชะตา มาเรยี งร้อย คล้อยถนน ทาง-ผคู้ น ใหก้ ้าวผา่ น สานเปน็ สาย ฝนั -เรอ่ื งราว สาวความเพียร เรียนมากมาย ของ-กลับกลาย สเู่ มฆินทร์ ปริญญา ๏ ฉนั -เหน่อื ยยาก ลากสงั ขาร์ ฝา่ มาได้ ตอ้ ง-มีใจ กายมงุ่ มนั่ อันหนักหนา เปน็ -สิ่งดี ที่ฉันรัก เกนิ พกั ตรา จริง-เทา่ ฟา้ ชน่ื มื่นจติ คิดภิรมย์ ฯ

เหงำไหม ๒๓ (กลอนสุภาพ) ๏ เธอ เหงาไหม? หัวใจ ใฝ่หว่ งหา ยงั คดิ ถงึ วนั -เวลา พาความเหงา คิด สะท้อน ยอ้ นสัมพนั ธ์ ฝนั สองเรา ถงึ ความเศรา้ ที่ได้พบ ประสบเจอ ๏ ฉนั รอคู่ อยู่หนใด ไหนความรัก บ้าง สมคั ร ยังนึกถงึ ตรงึ เสมอ หรือ ฉันตรม ห่มอาทร นอนละเมอ เปลา่ พรำ่ เพอ้ เดียวดาย กำจายจาง ฯ

ไมร่ ักกบ็ อก ๒๔ (กลอนสุภาพ) ๏ เธอคงเหน็ ตวั ฉนั เปน็ เชน่ ปีศาจ เธอจงึ ปาด เชอื ดคอคม สมดงั หมาย เธอพูดคำ ใหช้ ้ำจิต คดิ อับอาย เธอวา่ ร้าย ตฉิ นิ นินทากนั ๏ เธออยากจาก ก็ไมย่ าก บากหน้าวา่ เธออยากลา อยา่ หลกี หนี ล้ีหนา้ ฉัน เธอเพยี งบอก ออกไป ให้รพู้ ลนั วา่ เธอน้ัน ไม่หวนภกั ดิ์ รกั แล้วใจ ฯ

ครูผู้สรำ้ งคน ๒๕ (กลอนสภุ าพ) ๏ คณุ ค่าน้ัน สูงเดน่ เปน็ สง่า ครู ลำ้ คา่ ในแดนดิน ถิ่นสยาม ของ ขวญั เกล้า อวยชยั ใสใ่ นนาม ฉัน ขอตาม รอยพิมพ์ น้ีตอ่ ไป ๏ นัน้ จะทำ การใด จงสำเรจ็ สุด สะเดด็ น้ำฟา้ พารินไหล ยอด แม่ครู พอ่ ครู คู่แดนไทย เลย ภพไตร สาธกุ าร กราบกราน \"ครู\" ฯ

พ่อของแผ่นดิน ๒๖ (กลอนสภุ าพ) ๏ ดว้ ยพ่อหลวง ตรากตรำ กรำงานสรา้ ง ลุหนทาง แผน่ ดิน ถน่ิ สยาม พระมหา บารมี ทีเ่ ลิศงาม ทัว่ ไพศาล แทบไท้ ไหว้วันทา ๏ พอ่ ทรงเป็น เช่นรพี ทสี่ าดสอ่ ง ปกครรลอง แผธ่ รรม ก้ำทศิ า พระเกยี รติก้อง ซอ้ งจรัส กษตั รา คอื นำ้ ฟ้า หฤทยั ไทเ้ ทวัญ ฯ

กรำวนท์ ส่ี วมเกียรติ ๒๗ (กลอนสุภาพ) ๏ เห็นเพยี งกราวน์ ขาวลออ ขอกล่าวถงึ นี่! คือหนึ่ง วิญญาณ อนั หาญกล้า คือช่วยเหลอื เจอื ทกุ ข์ สขุ เรอ่ื งมา เป็นจรรยา สงู สดุ ฟ้า พาเกริกไกร ๏ ดว้ ยว่า \"แพทย\"์ ว่า \"หมอ\" ขอสบื สาน \"พยาบาล\" รกั ษา คา่ ยง่ิ ใหญ่ จะนอบน้อม พร้อมธำรง คงวนิ ัย กราวน์สวมไว้ เพอ่ื เทดิ เชิดชูคณุ ฯ

พระรเำทชดิชพำยรำะเเจกำ้ ยีดรำรตำิ รัศม๒ี๘ (กลอนสุภาพ) (กลอนสภุ าพ) ๏ ธ ปกป้อง คมุ้ ฟ้า ประชาราษฎร์ นบเบอื้ งบาท แทบธุลี ศรผี อ่ งใส ซอ้ งพระเกียรติ เทดิ พระคณุ วิบลุ ย์ไป นามเลอไท้ พิลาส ปราชญน์ ครนิ ทร์ ๏ เสยี งสะลอ้ พณิ เปีย๊ ะ เสนห่ ต์ ิด น่ายลชดิ ป่ีแน แซ่ในศิลป์ ธ โอบอมุ้ วัฒนธรรม ในแผ่นดิน คืนเพลงถิน่ ลา้ นนา สงา่ วงศ์ ๏ เพลงซอขบั รบั รอ้ ง นะน้องพี่ เป็นสะหลี งามเลิศ เกิดประสงค์ ด้วยมหา กรณุ า ที่อ่าองค์ ยง้ั ยืนยง เจา้ ดารา ฯ ของฟา้ ไทย ฯ

ตัวฉันคือชำวนำ ๒๙ (กลอนสุภาพ) ๏ ตัวก้มโก่ง โค้งลง ตรงนาขา้ ว จับตน้ สาว สะบดั ดนิ หินทั้งหลาย อุม้ กระเตง ละเลงคู่ ดูพร้งิ พราย วาดลวดลาย อาชพี ตน คนทำนา ๏ เหงอื่ รินหยด รดกาย จะวายสน้ิ จำหากิน เลยี้ งกนั อนั นาถา เพอ่ื สูเจา้ เอาทาน วานเอ้กา ใหท้ ้ัวหลา้ อ่มิ หนำ ดม่ื ดำ่ ใจ ฯ

คดิ ถึง ๓๐ (กลอนสภุ าพ) ๏ ยัง, คอยรอ ต่อไป ใจห่วงหา คง, อุรา จิตกว้าง ทางแหง่ ฝนั คดิ , ตลอด วา่ ยอดใต้ ในอนันต์ ถงึ เสมอ, รวมกัน มาเกลยี วกลม ๏ ยัง, ถนอม พรอ้ มร้สู ึก นกึ ตลอด คง, ร่วมกอด ลมแล้ง แหง้ ทุกขข์ ม รกั , ทงั้ ท่ี ลร้ี ้าง ตา่ งระบม เธอ, คอยห่ม โอบกาย วายชีวา ๏ ไม่, อาจเปรียบ เทยี บแดน แถนที่ไหน มี, เพียงใจ ดวงเดยี ว เหนี่ยวหน่วงหนา เปลีย่ น, วนั คนื ดื่นดาษ คลาดเวลา แปลง, คำวา่ คดิ ถึง พงึ นิรันดร์ ฯ

ขอบคุณ ๓๑ (กลอนสุภาพ) ๏ อยาก จะดแู ลเธอยามลำบาก ขอบ ใจมากทีค่ ุณมิผลกั ไส คณุ ทร่ี กั ของฉนั ตลอดไป เธอ อยู่ใกล้กร็ สู้ กึ นกึ ยนิ ดี ฯ ๏ ที่ อยู่ข้างเคียงกนั วันสดใส อยู่ กนั ไปจนแก่เฒ่าเราสุขี ข้าง ขา้ งคณุ มีฉนั พลันเปรมปรดี ์ิ ฉนั คนนจ้ี ะรกั เธอตลอดกาล ฯ

ไมต่ ้องกำร ๓๒ (กลอนสุภาพ) ๏ ไมต่ อ้ งการ ผูใ้ ด ใครรว่ มสร้าง แค่ตอ้ งการ เสน้ ทาง ที่ใฝ่ฝัน แค่ขออยู่ คนเดยี ว สักสามวัน แลว้ ตวั ฉัน จะยม้ิ พริ้มตอ่ ไป ๏ ไมต่ ้องการ ความเหงา เขา้ มาหา แคต่ ้องการ เวลา มาเอนไหว อยู่กระซบิ แผ่วเบา แนบเนาใจ เหมือนมีใคร สกั คน ทนยนื รอ ๏ ไมต่ ้องการ ดอกไม้ สสี วยสด แคต่ ้องการ อยากปลด สง่ิ ทีข่ อ ไมอ่ ยากอยู่ ในกรอบ คำวา่ รอ ไม่อยากทอ้ อีกครง้ั พลั้งอกี ครา ฯ

อำเรยี นเซยี นออนไลน์ ๓๓ (กาพย์ยานี ๑๑ องก์ท่ี ๑) ๏ ภาษามีค่ายิ่ง งดงามจรงิ ชาวไทยเอ๋ย โปรดช่วยอยา่ ละเลย แล้วน่ิงเฉยเป็นอ่ืนใด ๏ ชิมิออิ อิ า๊ ก ช่างตลั ร้ากน่าหลงใหล โดนเทเสียร่ำไป อยากลำไยยอมใจคน ๏ โดนผู้มองสลบ เราพลนั พบนกอีกหน งานดปี งั มากล้น อยากจะบนแมต่ น้ ไทร

เดก็ เรยี นเซียนออนไลน๓์ ๔ (กาพย์ยานี ๑๑ องกท์ ี่ ๒) ๏ ภาษาเรม่ิ สแลง โปรดจดั แจงแถลงไข สอนศิษยพ์ นิ ิจไว้ ภาษาไทยใหอ้ ยนู่ าน ๏ เด็กเรยี นเซยี นออนไลน์ จดจำไวค้ วรสบื สาน ภาษาถูกหลกั การ เพอ่ื ลูกหลานของท่านเทอญ ฯ

ถอ้ ยคำอำลำ ๓๕ (กลบทสร้อยคสู่ คราญ) ๏ สวสั ดี พ่นี ้อง ทกุ ทกุ ทา่ น แสนสำราญ มสี ุข ทกุ ทกุ ท่ี เขียนกลถอ้ ย สร้อยคู่ ดูเข้าที ชืน่ ฤดี สุขอยู่ ดูเขา้ ทาง ๏ เอกลกั ษณ์ เกอื บเชย มิเคยหมอง เอกลกั ษณ์ ตริตรอง มเิ คยหมาง เอกลักษณ์ ขีดเขียน เป็นสอื่ กลาง เอกลักษณ์ สรรคส์ รา้ ง เป็นสือ่ กลอน ๏ แมม้ ิเพราะ เสนาะ ดจุ ทา่ นหลี่ แต่เรามี ความบ้า ดจุ ท่านหลอน หยอกตวั เล่น เจนครบ จบจากจร ขอตวั ลา ไปก่อน จบจากใจ ฯ

ประวัตินกั กวี ๓๖ นายเอกลกั ษณ์ ราชไรกจิ ช่ือเลน่ นอต นามปากกา : เอกลกั ษณ์, เอกลกั ษณ์ ราชไรกจิ , เอกลกั ษณ์ ประพนั ธ์, AEKKALAKTHAI, nonocong E-mail : [email protected] ปจั จุบันอายุ 22 ปี ปรญิ ญาตรี สาขาวชิ าวทิ ยาศาสตรท์ ั่วไป คณะศึกษาศาสตรแ์ ละนวตั กรรมการศึกษา มหาวทิ ยาลยั กาฬสนิ ธ์ุ ผลงานวรรณกรรม : 1. หนังสือกวีนิพนธ์เรื่องยาวมอบแด่มูลนิธิ เอสซีจี จำนวน ๑๕๒ บท ชื่อ “อุบัติมานุษย โลกฺย” ปที พ่ี ิมพ์ ๒๕๖๔ 2. หนังสืออบี ุ๊กกวีนพิ นธ์รวมเรอื่ ง ๒๗ เรอ่ื ง ชือ่ “กวพี เนจร” ปที ี่พิมพอ์ ีบกุ๊ ออนไลน์ ๒๕๖๔

กวีพเนจร ประพนั ธโ์ ดย เอกลกั ษณ์ ราชไรกจิ สำนักพิมพอ์ อนไลน์ AEKKALAKTHAI ตีพมิ พ์อีบกุ๊ ออนไลน์เม่อื พ.ศ.๒๕๖๔ ๏ ขอขอบคณุ ทุกทา่ น ไดร้ ว่ มอ่าน คอยสืบสาน งานศิลป์ ถ่ินรักษา เพยี งหนังสอื สื่อความจำ ธรรมดา ขอบคุณทา่ น ที่มา อ่านเรือ่ งราว ฯ