นิทานอีสป

นิทานอีสป เรื่อง วัวหนุ่มกับววั สาว ววั หนุ่มมักจะขยันขนั แข็งอดทนทำงำนหนกั อยูต่ ลอดเวลำ ววั สำวจึงกล่ำวว่ำ \"ชีวิตท่ำนน่ำเบ่ือจงั นะ...ดชู ีวิตข้ำสไี ด้วงิ่ เลน่ สบำย ในท่งุ หญ้ำทกุ วันเลย\" ครน้ั เมอ่ื ถึงหน้ำเทศกำล วัวหนุ่มกไ็ ด้หยดุ ในขณะทวี่ ัวสำวถูกฆ่ำบูชำเทพยดำ ....วัวหน่มุ จงึ คิดในใจว่ำ \"ถ้ำชีวติ ทมี่ ีแต่ เทีย่ วเลน่ ..แล้วตอ้ งพบจดุ จบเชน่ น.้ี ..ข้ำขอทำงำนหนักทง้ั ชวี ติ ดกี ว่ำ\" นิทานเรื่องน้ีสอนให้รู้วา่ ผู้ที่รู้จกั ทำงำนยอ่ มมีคณุ ค่ำกวำ่

นทิ านอีสป เรื่อง ลาใจดา พ่อคำ้ คนหนงึ่ นำสมั ภำระบรรทุกเกวียน แล้วให้วัวกับลำช่วยกนั ลำกไปยงั อกี หมบู่ ำ้ นหนึ่ง แม้จะเทียมแอกค่กู ันแตล่ ำน้ันไมค่ ่อย ยอมชว่ ยวัวจงึ ใช้แรงอยู่ฝ่ำยเดียว....จนเหนอ่ื ยหอบ แล้วออกแรงลำกนกั ....กเ็ อ่ยปำกขอให้ลำช่วยออกแรงลำกเกวียนบ้ำง... แตล่ ำกแ็ กลง้ ปดว่ำ ตนกช็ ่วยออกแรงเต็มท่ีอยู่แล้ว วัวออกแรงลำกเกวยี นอันหนักอึ้งตำมลำพังจนขำหัก....และหมดแรงขำดใจ ตำยไปในท่ีสุด พอ่ คำ้ จึงแลเ่ อำเน้ือวัวบรรทกุ เกวียนให้ลำลำกไป... ในขณะที่เกวยี นนัน้ มนี ้ำหนักมำกกวำ่ เดมิ อกี หลำยเทำ่ ในวนั ท่ลี ำหมดแรงใกลจ้ ะสน้ิ ใจตำย นกฝูงหน่ึงที่บนิ ตำมมำจกิ กนิ เนือ้ ววั ก็เอ่ยกบั ลำวา่ “สมน้าหน้า...ถา้ เจา้ ช่วยวัวออกแรง ลากเกวียนแต่แรก...ก็ไมต่ อ้ งมาตายกลางปา่ กันเช่นนี้” นิทานเรือ่ งนส้ี อนให้รวู้ า่ ผู้ท่ีไม่คดิ ช่วยเหลือเก้ือกูลแต่คดิ จะเอำเปรยี บผอู้ นื่ รำ่ ไป ยอ่ มไดภ้ ัยแกต่ นในทีส่ ุด

นทิ านอีสป เรอ่ื ง เสือกบั สงิ โต ในฤดแู ลง้ ของป่ำแหง่ หนงึ่ สัตวท์ งั้ หลำยตำ่ งเดนิ ทำงแสวงหำแหลง่ น้ำดม่ื ซึ่งหำยำกเข้ำไปทกุ ทีที่ชำยป่ำแห่งนน้ั มนี ำ้ พเุ ลก็ ๆ อยู่ บอ่ หนง่ึ ซ่งึ มีสิงโตและเสือยืนประจันหนำ้ กำลงั แยง่ ชงิ กันอยู่ สิงโตคำรำมใสเ่ สอื ว่ำ “ข้าพบนา้ พุนอ้ ยนก้ี อ่ น ข้าต้องไดก้ นิ น้านีก้ ่อน” แต่เสอื กร็ ้องว่ำ “ขา้ ต่างหากท่มี าพบกอ่ นเจ้า” เมอ่ื ตกลงกันไมไ่ ด้ สิงโตกับเสอื ก็กระโจนเข้ำตอ่ สู้กนั พัลวนั ท่ำมกลำงแสงแดดยำมเท่ยี งทรี่ ้อนอ้ำว ทัง้ สองต่อสกู้ นั จนหมดแรง นอนกลิ้งเกลอื กอย่ดู ว้ ยกนั ในขณะเดยี วกนั มีฝูงอีแรง้ บนิ วนเวียนไปมำอยบู่ นฟำ้ เหนือนำ้ พนุ ้อยสัตว์ท้ังสองเหน็ ดงั น้ันจึงคดิ ไดว้ ่ำ ควรจะแบ่งกนั กนิ ดีกวำ่ สู้กันจนตำยกลำยเป็นอำหำรให้อีแรง้ เหล่ำน้นั นทิ านเรือ่ งน้สี อนให้รู้ว่า สองฝ่ำยตกี ัน ฝ่ำยท่ีสำมย่อมได้ผลประโยชน์

นิทานอสี ป เร่อื ง คนเล้ียงแกะกับสงิ โต วันหนงึ่ คนเลย้ี งแกะกำลังนบั แกะของเขำและพบว่ำมีแกะจำนวนหนง่ึ สญู หำยไป ด้วยควำมหงุดหงดิ เขำประกำศเสยี งดงั ว่ำจะ จับหวั ขโมยมำลงโทษให้สำสมกับควำมผิดให้จงได้ คนเลย้ี งแกะสงสยั วำ่ น่ำจะเปน็ ฝีมอื ของเจำ้ หมำป่ำ ดงั นน้ั เขำจงึ มงุ่ หน้ำไปยงั ภมู ปิ ระเทศทีเ่ ป็นหินระหว่ำงหบุ เขำ ที่น่นั มถี ้ำหมำป่ำเตม็ ไปหมด แตก่ ่อนจะเริม่ เดินทำง เขำก็อธิษฐำนต่อเทพจปู ิเตอรใ์ ห้ชว่ ย เขำหำตัวหัวขโมยให้จงได้ แล้วเขำจะถวำยลกู ววั อ้วนพ่ีให้เป็นเคร่ืองบูชำยญั คนเล้ียงแกะเฝ้ำตำมหำอยเู่ ปน็ เวลำนำนโดยไมพ่ บ หมำป่ำเลยสักตวั แต่ทนั ทีที่สงิ โตใหญ่ตวั หน่ึงกย็ ำ่ งกรำยออกมำพร้อมลำกแกะเขำผ่ำนเข้ำไปใกลถ้ ำ้ ใหญ่ขำ้ งภูเขำออกมำดว้ ย คนเล้ยี งแกะถึงกบั เข่ำอ่อนทรุดตัวลงด้วยควำมหวำดหวนั่ พรน่ั พรึง \"อนิจจา โอ เทพจูปิเตอร์ คนเราช่างไมร่ เู้ อาเสียเลยวา่ ขอสิ่งใดไป เพอื่ ตามหาหัวขโมย ขา้ บนว่าจะถวายลูกวัวอว้ นพ่ใี ห้ พระองค์ บดั นข้ี ้าขอสัญญาว่าจะถวายวัวตัวโตเตม็ ทใ่ี ห้พระองค์ หากพระองค์ช่วยใหเ้ จ้าหัวขโมยน้ีไปให้พน้ ๆ\" นทิ านเรื่องนสี้ อนให้รู้ว่า เรำมกั ไมก่ ระตือรอื รน้ กับสิง่ ท่เี รำแสวงหำหลงั จำกพบ มนั แล้ว ดังน้ันจงอย่ำโง่งมขอส่งิ ท่ีจะนำหำยนะมำให้ หำกคำขอเปน็ ไปตำมที่ขอ

นิทานอีสป เรือ่ ง แกะกบั หมู วนั หน่ึงคนเลีย้ งแกะเจอหมูตัวหน่งึ อยูใ่ นทอ้ งทุ่งซึง่ แกะของเขำกำลงั เลม็ หญ้ำอยู่ เขำจงึ วิ่งแจน้ เข้ำไปจับตัวเจ้ำหมูตอนตวั นน้ั อยำ่ งรวดเรว็ เจำ้ หมหู วีดร้องเสียงหลงทันทที ค่ี นเลี้ยงแกะแตะมือบนตวั มนั ใครไดย้ นิ เสยี งดงั ขนำดนัน้ กค็ งคดิ ว่ำเจำ้ หมูจะตอ้ ง เจ็บปวดทรมำนมำก แตข่ ณะที่มันกำลังหวีดร้องและดน้ิ รนเพอื่ หนีใหพ้ น้ คนเล้ียงแกะก็หนีบมันไว้ใต้แขนพลำงมุ่งไปยังร้ำนขำย เนอื้ ในตลำด พวกแกะในทุ่งเลี้ยงสัตว์ต่ำงประหลำดใจและขำกับพฤตกิ รรมของเจำ้ หมมู ำก จึงพำกนั ตำมคนเลี้ยงแกะและเหยื่อ ของเขำไปจนถงึ ประตรู ้ัว \"อะไรทาใหเ้ จ้าร้องครวญครางขนาดนั้น\" แกะตัวหนึ่งถาม \"คนเล้ยี งแกะจบั และอุ้มพวกเราออกจะบ่อย พวกเราคงรสู้ กึ อับ อายขายหน้าเหลอื เกนิ หากรอ้ งโวยวายจะเปน็ จะตายอย่างที่เจ้าทานีน่ ่ะ\" \"อะไรต่ออะไรมันคงดีหรอก\" หมูตอบขณะท่ียงั คงกรีดรอ้ งและตะกุยตะกำย \"เขำจบั พวกเจ้ำ ก็เพียงเพรำะตอ้ งกำรขนของเจ้ำ เท่ำนนั้ แต่เขำต้องกำรเน้ือของข้ำ อู๊ดดดดด!\" นิทานเร่อื งนีส้ อนใหร้ วู้ ่า เปน็ เร่อื งง่ำยท่จี ะแสดงควำมกลำ้ หำญยำมทไ่ี ม่มอี ันตรำย

นทิ านอสี ป เรอื่ ง กบเลือกนาย กบฝูงหน่งึ เหนือ่ ยหนำ่ ยทีจ่ ะปกครองกันเอง พวกมันมีเสรีภำพมำกลน้ จนนสิ ัยเสีย พวกกบหำไดท้ ำส่งิ ใดไม่นอกจำกนงั่ ร้องอบ๊ ๆ ด้วยควำมเบอื่ หน่ำย และปรำรถนำทจ่ี ะมเี จ้ำนำยซ่ึงทำใหพ้ วกมันเพลิดเพลินเจรญิ ใจด้วยท่วงท่ำสงำ่ งำม และชวนให้จงรักภักดี รวมถึงคอยปกครองฝงู กบโดยที่พวกมันรตู้ ัวด้วยว่ำถูกปกครองอยู่ เหล่ำกบประกำศว่ำนมหรอื น้ำไม่ใชผ่ ปู้ กครองสำหรับพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงขอรอ้ งเทพจูปิเตอรใ์ ห้ส่งพระรำชำลงมำใหพ้ วกมนั เทพจปู เิ ตอรเ์ ล็งเหน็ ว่ำพวกมนั เป็นส่ิงมีชวี ิตท่ชี ำ่ งดำษดนื่ และโง่เขลำนกั แตเ่ พื่อให้พวกมันเงียบเสียงรวมถงึ ใหเ้ ช่ือว่ำพวกมนั มพี ระรำชำ พระองคจ์ งึ โยนซงุ ทอ่ นใหญท่ อ่ นหนง่ึ หล่นโครม ลงมำจนทอ้ งนำ้ แตกกระจำยไปท่ัว ฝูงกบซ่อนตัวอยู่ใตก้ อกกและต้นหญำ้ พลำงคิดวำ่ พระรำชำองค์ใหม่ของพวกมนั เปน็ อสูร ยกั ษ์นำ่ กลัว แตไ่ ม่นำนพวกมนั ก็พบว่ำพระรำชำทอ่ นซุงทรงออ่ นนอ้ มและรักสงบเพยี งใด ในเวลำอนั สั้นพวกกบหนมุ่ สำวก็ใช้ ท่อนซุงเปน็ แท่นกระโดดน้ำ ส่วนพวกกบชรำกใ็ ช้มนั เป็นสถำนที่นัดพบ ท่ีซง่ึ พวกมันพำกนั บ่นดว้ ยเสียงอนั ดังเกีย่ วกับผู้ปกครอง จนไดย้ ินไปถงึ หเู ทพจูปิเตอร์ เพื่อส่ังสอนบทเรียนใหแ้ กบ่ รรดำกบท้ังหลำย ท่ำนเทพบดีจึงส่งนกกระเรียนลงมำเปน็ พระรำชำ แห่งดนิ แดนกบ นกกระเรียนพสิ ูจน์ใหเ้ หน็ วำ่ มนั ต่ำงจำกพระรำชำทอ่ นซุงองค์ก่อนเพียงใด มันสวำปำมเหลำ่ กบผ้นู ่ำสงสำรซำ้ ย ทีขวำที จนไมช่ ้ำพวกกบกส็ ำนกึ ว่ำพวกมนั ชำ่ งโง่เขลำยง่ิ นกั พวกมันร้องอบ๊ ๆ อยำ่ งเศรำ้ สลดขณะออ้ นวอนต่อเทพจูปิเตอร์ให้ ชว่ ยนำทรรำชใจโหดกลับไปกอ่ นท่พี วกมันจะถกู ทำลำยจนหมดส้ิน \"อะไรอีกเล่ำ พวกเจ้ำยังไมพ่ อใจอีกหรือ พวกเจำ้ ก็ได้ในสิ่ง ทพ่ี วกเจ้ำรอ้ งขอแลว้ นี่ ตอนนกี้ ็ได้แต่โทษตัวเองแล้วละสำหรับหำยนะทีพ่ วกเจ้ำไดร้ ับ\" เทพจูปเิ ตอร์กลำ่ ว นทิ านเรอื่ งนี้สอนใหร้ ้วู ่า จงแน่ใจว่ำกอ่ นทจี่ ะมองหำควำมเปล่ียนแปลง เรำไดป้ รับปรุงตัวเองใหด้ ีขึน้ ก่อนแล้ว

นทิ านอีสป เรอ่ื ง ราชสีห์กบั หนู รำชสีห์ตัวหนึง่ เอนกำยหลบั ใหลอย่ใู นป่ำทึบ หัวอันใหญโ่ ตของมนั วำงอยู่บนหวั องุ้ เทำ้ หนูนอ้ ยข้ีกลัวบงั เอญิ วง่ิ มำบนตัวของมัน โดยไมไ่ ด้ตั้งใจ ด้วยควำมกลัวและร้อนรนท่จี ะรบี หนีไปใหพ้ น้ เจำ้ หนกู ลับแล่นปรดู ไปบนจมูกรำชสีห์ รำชสีห์งบี หลับอยูด่ ๆี ครั้นถูกรบกวนมันจึงตะปบอ้งุ เท้ำอันใหญ่โตลงไปบนเจำ้ สัตวต์ ัวนอ้ ยดว้ ยควำมฉุนโกรธหวังจะฆ่ำหนูให้ตำย \"ปล่อยขำ้ ไปเถิด\" เจำ้ หนูผู้น่ำสงสำรขอรอ้ ง \"กรณุ ำปลอ่ ยข้ำไป แลว้ สักวนั หนงึ่ ข้ำจะตอบแทนเจ้ำอยำ่ งแน่นอน\"รำชสหี ์ร้สู กึ ขบขนั ยิ่งนกั เมอ่ื คิดวำ่ เจ้ำหนูจะมำชว่ ยอะไรมนั ได้ แต่มันเป็นสตั ว์ที่มเี มตตำจึงปลอ่ ยเจำ้ หนูไปในท่ีสุด อีกไมก่ ว่ี นั ต่อมำ ขณะ กำลังซ่มุ ลำ่ เหยอ่ื อย่ใู นป่ำ รำชสหี ก์ ็ตดิ บ่วงของนำยพรำน มนั ไม่อำจหลุดเปน็ อสิ ระบว่ งของนำยพรำนได้จึงคำรำมเสยี งดงั ก้อง ปำ่ ดว้ ยควำมโกรธแค้น เจำ้ หนูจำเสยี งนั้นได้จึงรบี ว่ิงมำเจ้ำป่ำกำลงั ดิ้นรนอยใู่ นตำข่ำย มนั รบี ว่ิงตรงไปทเี่ ชือกเส้นใหญ่เสน้ หน่งึ ซงึ่ รดั รำชสหี ์เอำไวก้ อ่ นจะกัดแทะเชือกจนขำด ในที่สดุ รำชสหี ก์ ็เป็นอิสระ \"ทำ่ นหวั เรำะตอนทขี่ ้ำบอกวำ่ จะตอบแทนทำ่ น\" เจ้ำหนูกล่ำว \"บดั นีท้ ่ำนคงเห็นแลว้ วำ่ แม้แต่หนกู ็ช่วยรำชสหี ไ์ ด\"้ นทิ านเรือ่ งน้สี อนใหร้ ้วู า่ ควำมเมตตำไม่เคยสญู เปล่ำ

นทิ านอสี ป เรื่อง แมเ่ หยี่ยวกับลกู แม่เหย่ียวเปน็ ทุกขใ์ จนักท่ีเห็นลูกของตนนอนป่วยมำหลำยวนั เม่ือลูกนกมอี ำกำรทรุดหนักลงทุกวนั แมเ่ หยย่ี วก็ร่ำไห้สะอกึ สะอ้ืนปำนจะขำดใจ ลูกนกจงึ เอ่ยขึน้ วำ่ “อยำ่ มวั ร้องไหเ้ ลย.... แม่จำ๋ ..... แม่ลองไปไหว้บนบำนเทพยดำทีศ่ ำลสจิ ๊ะ ท่ำนจะได้ ช่วยชวี ติ ลกู ...ท่ำนจะได้...... ช่วยให้ลกู หำยเจบ็ ไข้” แม่เหยี่ยวฟังแล้วก็ย่งิ รอ้ งหนักขน้ึ แลว้ ว่ำ “แม่ก็อยำกทำเชน่ นัน้ เหมือนกัน แตแ่ ม่ไปขโมยอำหำร ทีค่ นนำมำถวำยท่ำนทุก ๆ วนั แล้วเทพยดำทำ่ นไหนจะชว่ ยเรำละ่ ” “โธ่เอ๊ย! แม่ไมน่ ่ำทำเช่นนัน้ เลย ไมค่ วรไปขโมยของท่ำนเลย” นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ูว้ า่ เมื่อสำนกึ ควำมผดิ ได้ บำงครั้งก็สำยเกินไป

นิทานอีสป เรอ่ื ง มารดากบั หมาป่า เช้ำตรวู่ นั หนง่ึ หมำป่ำหวิ โซเดินด้อมๆ มองๆ อยูร่ อบกระทอ่ มแถวชำยหมู่บ้ำน มันได้ยนิ เสียงเด็กร้องไห้อยู่ในบ้ำน แล้วก็ได้ยิน เสยี งผูเ้ ป็นมำรดำกล่ำวว่ำ“ซู!่ ลูกเอ๋ย ! หยดุ รอ้ งได้แล้ว ไม่อยำ่ งนั้นแม่จะเอำเจำ้ ให้หมำปำ่ ” หมำปำ่ ทั้งประหลำดใจแตก่ ็ยนิ ดีทจ่ี ะไดก้ ินมอ้ื อร่อย มันจึงนอนหมอบอยู่ใต้หนำ้ ต่ำงท่ีเปิดทง้ิ ไว้ คำดหวงั ทกุ นำทีว่ำผเู้ ปน็ แมจ่ ะ ส่งลกู ออกมำใหม้ นั แต่แมว้ ำ่ เจำ้ หนูน้อยจะร้องไหง้ อแงต่อไปเพียงใด เจ้ำหมำปำ่ ก็ไดแ้ ต่รอคอยท้ังวนั อยำ่ งสูญเปล่ำ และแลว้ เมอ่ื ถึงยำมรำตรี มันก็ได้ยินเสยี งมำรดำของเดก็ อกี ครง้ั ขณะท่นี ำงนงั่ ลงใกลห้ น้ำต่ำงเพอ่ื ร้องเพลงกลอ่ มลูกนอ้ ยให้หลบั ใหล “นนั่ ลกู รัก ดูนั่นสิ เจ้ำหมำปำ่ มำเอำตัวเจ้ำไปไม่ไดห้ รอก ไม่ ไม่มีทำง พอ่ เจ้ำกำลงั จ้องมองอยู่ และพ่อก็จะฆำ่ มนั ถ้ำมันเขำ้ มำ ใกล้\" จำกนัน้ ไม่นำน ผู้เปน็ พ่อก็โผล่ออกมำใหเ้ ห็นจำกในบ้ำน ดีแต่ว่ำเจ้ำหมำปำ่ ร้จู กั วิง่ หนีอย่ำงชำญฉลำด จงึ รอดจำกฝงู หมำ มำได้อยำ่ งหวุดหวิด นทิ านเร่อื งน้ีสอนใหร้ ้วู ่า จงอย่ำเช่ือทุกอย่ำงท่ไี ด้ยนิ