หนังสืออ่านนอกเวลา "มีเงินนับเป็นพี่ มีหนี้นับเป็นน้อง"

เงนิ นับเป็นพี่ คำนำ ม ีหน้ีนับเป็ นน้ อง หนังสืออ่านเพิ่มเติม มีเงินนับเป็นพี่ มีหนี้นับเป็นน้อง กลุ่มสาระ การเรียนรู้ภาษาไทย ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕ เล่มนี้นอกจากจะใช้เป็นสื่อการเรียน การสอนภาษาไทยแล้ว ในส่วนของเนื้อหาผู้เรียบเรียงได้กำหนดตัวละครให้เป็น คนรุ่นใหม่ท่มี ลี ักษณะนิสัยใกล้เคียงกับวัยรนุ่ ยุคปัจจบุ ันมากที่สุด อีกท้ังแก่นเร่ือง ของหนังสือเล่มนี้ก็เป็นเรื่องใกล้ตัวของวัยรุ่นทุกคนคือการมีความรัก และมีบ้าง ทอ่ี าจมีความรักที่ไม่สมหวัง อีกทัง้ ยงั กลา่ วถึงเร่ืองของการใชเ้ งนิ ในยุคท่ีเศรษฐกิจ ย่ำแย่แบบปัจจุบัน ว่าควรมีวิธีการใช้เงินอย่างไร ด้วยความที่ตัวละคร เนื้อเรื่อง แก่นเรื่อง มีความใกล้เคียงและสอดคล้องกับความเป็นจริงของชีวิตวัยรุ่นในยุค ปัจจุบัน หนังสือเล่มนี้จึงเป็นหนังสือทางเลือกที่ดีสำหรับนักเรียน ซึ่งหนังสือ ดังกล่าวเป็นหนังสือที่แสดงถึงการเรียบเรียงเรื่องราวอย่างเป็นระบบ ฝึกทักษะ การคิดวิเคราะห์ เนื้อเรื่องมีความต่อเนื่อง น่าสนใจ ทันสมัย อ่านสนุกและ เพลิดเพลิน สอดแทรกค่านิยมและคุณธรรมที่เยาวชนควรปฏิบัติ และนักเรียน สามารถนำไปปรบั ใช้ในชีวิตประจำวนั ได้อยา่ งถูกตอ้ ง ในโอกาสนี้ผู้จัดทำขอน้อมรำลึกในคุณงามความดีของคณะผู้เรียบเรียง ที่ได้สร้างสรรค์ผลงานหนังสืออ่านนอกเวลาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน และ ขอขอบพระคุณอาจารย์สุพัตรา ฟักอ่อน อาจารย์ประจำคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา ทีค่ อยให้คำแนะนำ ช่วยเหลอื จนหนังสือ เล่มนี้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี หากมีข้อเสนอแนะประการใด โปรดแจ้งผู้จัดทำ เพ่อื เปน็ ขอ้ มูลในการปรบั ปรุงและพัฒนาสืบไป นายวิศวะ หลวงหาญ นางสาวสุภาวดี ชา้ งโต ก ๒๒ ธนั วาคม ๒๕๖๔

สารบัญ หน้า “คา่ นิยาม” 1 • เสด็จพ่อ ร.๕ ทรงเลกิ ทาส เรอื่ ง 4 ทรงประกาศเป็นไททง้ั ใตเ้ หนือ กวีนิพนธ์ “ค่านิยาม” 11 อิสรภาพส่ชู นทกุ ชั้นเครือ บทที่ 1 เย็นวนั นน้ั 16 แตเ่ รายงั ถือเชือ้ วงศ์โบราณ บทที่ 2 เซอร์เวย์ 31 • ยอมจำนนทนเปน็ ทาสอย่างอาจกลา้ บทท่ี 3 เชา้ วนั ใหม่ 43 ทาสเงินตราร่ำรวยมหาศาล บทท่ี 4 ตดั สนิ ใจ 48 ทาสความคดิ ค่านยิ มชนโบราณ บทที่ 5 เริม่ ต้นใหม่ 60 ยอมหมอบคลานใต้เท้าพวกเจ้าคณุ บทท่ี 6 ไอ้หมากลับบา้ น • เศษกระดาษส่ีเหลย่ี มเป็นกลไก ทำความรจู้ ักผู้แต่ง ใหส้ งั คมกวา้ งใหญ่ไดเ้ รมิ่ หมนุ อยู่เบือ้ งหลงั เหตกุ ารณ์ชุลมุน ข ความวา้ วนุ่ เหน็ แก่ตวั ไมก่ ลัวใคร 1

• เราก็เหมือนหมากในเกมทเ่ี ขาวาง 3 เดนิ ซา้ ยขวามตามทางเขาวางไว้ คา่ นยิ ม เศรษฐกิจ เป็นอย่างไร ต้องยกั ยา้ ยเขาว่าดกี ด็ ตี าม • กำลงั ตนมนี ้อยเขามีมาก เราก็ถากแถไปใครจะหา้ ม บทสุดท้ายความทุกขก์ ล็ ุกลาม ค่านิยม ค่านิยาม ก็บรรลัย 2

บทท่ี 1 “...สวัสดีพี่น้องประชาชนค่ะ ดิฉันแพทย์หญิงพรรณณิพา เฉลิม เยน็ วันนนั้ วงศ์ตระกูล รับหนา้ ท่ีเป็นผู้ชว่ ยโฆษกประจำศูนยบ์ รหิ ารสถานการณ์แพร่ ระบาดของโรคเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 อย่างที่ทุกท่านได้ทราบกันอยู่ 4 แล้วว่า ขณะนีม้ ีการแพรร่ ะบาดของเชือ้ ไวรสั Covid 19 ส่งผลใหจ้ ำนวน ผู้ป่วยของวันนี้มียอดเพิ่มขึ้นสองแสนสี่หมื่นราย เป็นผู้ประกอบการ รา้ นคา้ จากตลาดแห่งหนึ่งจำนวนสีห่ มนื่ ราย…” เสียงโทรทัศน์ภายในร้านบะหมี่เกี๊ยวดังขึ้น อาแปะเจ้าของร้าน ละความสนใจจากก้อนบะหมี่สีเหลืองที่ถูกม้วนเป็นก้อนกลมมีแป้งผสม อยู่เล็กน้อย พลางเงยหน้าขึ้นมองโทรทัศน์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผู้คนที่ เดินผ่านไปมา ก็หยุดชะงักและยืนฟงั ประกาศจากหน้าร้าน ส่วนลูกค้าที่ กำลังด่ืมด่ำอยู่กับบะหมแี่ สนอร่อยก็กลายเป็นใช้ตะเกยี บวนไปมาในชาม จนเย็นชดื “แปะครับ บะหมีเ่ ก๊ียวหมูพิเศษ2ถุงครบั ” ลูกค้าหนุ่มที่มาใหม่เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ย้ิมแย้ม แม้ว่าเขาจะสวม ใส่หน้ากากอนามยั ปดิ บงั รอยยม้ิ นนั้ อยู่ แตห่ ากไดล้ องสงั เกตจะพบว่าเขา ลอบย้ิมจนตาทั้งสองขา้ งปิดสนิทเลยทเี ดียว 5

“น่ังคอยก่อนพอ่ หน่มุ ” หอ้ ง 930 ภรรยาของอาแปะเชื้อเชิญให้เขาไปนั่งรอภายในร้าน จากเดิมท่ี ถุงขยะสดี ำถูกวางทงิ้ ไวห้ นา้ ประตูห้อง ส่งกลนิ่ เหมน็ ตลบอบอวล รา้ นนี้เตม็ ไปด้วยเสียงครึกครื้นของผู้คนท่ีมาน่งั รับประทาน เสียงอาแปะ ไปทั่วบริเวณ รองเท้าต่างกระจัดกระจายบริเวณพื้น นี่ถ้าเจ้าของหอ และภรรยาพูดทวนเมนู เสียงเด็กวัยสิบห้าคิดเงินอย่างคล่องแคล่ว ขึ้นมาเห็นล่ะก็มีหวังถูกไล่ออกจากหอแน่ เพราะเจ้าของหอคนนี้เป็นคน รวดเร็ว บัดนี้เหลือทิ้งไว้แค่เพียงความเงียบสงบ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำ เจ้าระเบียบมาก ก็อย่างว่า แกไม่มีสามี ไม่มีลูก ต้องบริหารจัดการอะไร ใหเ้ ขารู้สึกฉงนใจแมแ้ ตน่ ้อย เพราะตอนนีภ้ ายในจิตใจของเขาครุ่นคิดถึง หลาย ๆ อย่างก็คงจะเหนื่อย ลำพังแค่เดินเก็บค่าเช่าให้ครบทุกห้องก็ แค่บะหมี่เกีย๊ วม้ือเยน็ ที่สดุ แสนจะพเิ ศษเทา่ นั้น เสียเวลาไปเป็นวันแล้ว เอาเถอะ กันไว้ดีกว่าแก้ จัดเรียงให้มันเป็น ระเบยี บสกั หน่อยคงใชเ้ วลาไม่นานเท่าไหร่หรอก สองฟากถนนภายในซอยเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างเปลีย่ วแหง่ นี้เปน็ ที่ตั้ง ของบรรดาหอพกั ตา่ ง ๆ ที่ตั้งเรยี งรายกนั อยู่ บางตึกกแ็ พงแสนแพง แตก่ ็ แกร๊ก มีสวัสดิการต่าง ๆ ครบ ไมว่ า่ จะเปน็ เครอ่ื งปรับอากาศ ชุดเฟอร์นเิ จอร์ มี เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญตั้งตระหง่านเรียงรายกันบนพื้นที่แคบ ๆ บาง ทันทที ่ีลูกบดิ ประตูถูกเปิดออก ทำเอาผมู้ าใหมร่ ู้สกึ ชาไปเสีย ตึกก็มีราคาที่ค่อนข้างถูก แต่ก็ไร้ซึ่งสิ่งอำนวยความสะดวก มีเพียงห้อง ทัง้ ตัว ถงุ บะหมที่ ่ถี อื มามันร่วงหล่นไปอยู่บนพ้ืนตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจ เปล่าให้อาศัยหลบนอน หากพอก่อร่างสร้างตัวได้บ้างก็สุดแล้วแต่ผู้เช่า ทราบได้ เมื่อภาพทอ่ี ย่ตู รงหน้าเปน็ ส่ิงทเ่ี ขากลัวมากทส่ี ดุ ในชีวิต จะเนรมิตความสะดวกสบายแก่ตนเอง “ซ..ซแี นน เธอจะไปไหน” เส้อื ผา้ ทแ่ี ขวนไว้ในไมแ้ ขวนเสื้อดึงออกอย่างรวดเร็วพรอ้ มกบั ปา มันลงไปในกระเป๋าเดนิ ทางสีชมพู ก่อนท่ีหลอ่ นจะหนั มาตอบเขาใหส้ นิ้ ความสงสยั 67

“ฉันทนอยกู่ บั คนจน ๆ แบบเธอไมไ่ หวอกี แลว้ ” “ซีแนน เธออย่าทิ้งผมไป” “ทำไม แต่ผมมีทองใส่นะ ไม่จนสกั หน่อย น่ไี งทอง” เขาวิ่งไปจับที่แขนของเธอเพื่อรั้งเธอเอาไว้ แต่สุดท้ายเรี่ยวแรง ของเธอกลับมีเหนือกว่า เพียงแค่สะบัดครั้งเดียวก็ปลดปล่อยเธอจาก เขาชูข้อมือข้ึนมา พร้อมกับจับสร้องทองที่คล้องคอไว้ พันธนาการได้ คงเป็นเพราะตอนนีจ้ ติ ใจของเขามนั ช่างอ่อนแอเหลือเกิน ภาพสุดท้ายที่ติดตาเขาคือเธอเดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย ไม่แม้แต่จะหนั “ทั้งเน้อื ทง้ั ตวั นอกจากไอ้ทอง2เส้นน้ี กับแหวนกระจอก ๆ ที่ติด มามองเขาแมแ้ ต่น้อย นิ้วเธออยู่ ฉนั กไ็ ม่เหน็ วา่ เธอจะมีทรัพยส์ ินอะไรอีกเลยแม้แตช่ ิ้นเดยี ว” “ซีแนน เธออย่าทงิ้ ผมไป มา่ ยยยยยยยย !!!!!!!!!! ” “โธ่ ผมขอเวลาอีกนดิ นะ ให้เวลาผมหน่อย ช่วยใจเย็น ๆ ก่อนได้ ไหม” ความทรงจำอันเลวร้ายเรื่องนี้ถูกเมมโมรี่ไว้ในหัวของตั้งแต่เมื่อ สัปดาห์กอ่ น แมจ้ ะพยายามลมื เท่าไร มนั ก็ย่งิ เหมือนภาพยนตรส์ น้ั ๆ ถูก “ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว ฉันจะไม่ทน ระยะเวลาที่ผ่านมาฉันอยู่กับ ฉายออกมาโดยในหัวสมอง ก่อเกิดเป็นภาพปรากฎให้เห็นชัดเจนครั้ง เธอ แรก ๆ ก็ดีหรอกนะ แต่หลัง ๆ มานี่อดมื้อกินมื้อ และในทุก ๆ แล้วคร้งั เล่า… มื้อที่ได้กิน ก็ไม่เห็นว่ากับข้าวมันจะดีเด่อะไร กินแต่ไข่ต้ม ไข่ต้ม ไข่ต้ม ทุกวนั แคเ่ ธอไมค่ ่อยมีเงินมันก็แย่มากพอแล้ว แต่น่ีแถมมีหน้ีอกี ต่างหาก ไอ้ทองท่ีเธอใส่อยู่น่ะ เอาไปขายซะสิ จะเก็บมันไว้ทำไม เก็บไว้ก็ไม่เห็น จะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา สร้อยทองมันไม่ได้ช่วยให้เธอมีชีวิตรอดได้ หรอกนะ ฉันไม่เอาแล้ว ขืนอยู่กับเธอต่อไปมีแต่อดอยากแล้วก็อดตาย ลากอ่ น…” 89

ใช่ครบั ผมโดนทงิ้ … บทที่ 2 เซอรเ์ วย์ 10 11

ผมชื่อเซอร์เวย์ครับ อายุ26ปี เกิดพร้อม ๆ กับการที่บิ๊กซีสาขา ซึมนั่นแหละครับ ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยห่างจากท่านเลย ส่วนพ่อดูจะ แรกในไทยเปดิ ตัวแหละครับ ผมเป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง อยู่ เขม้ แขง็ มาก แต่ในแววตาเตม็ เป่ยี มไปด้วยความหว่ งใยจนผมสัมผัสได้ แผนกจัดทำเอกสาร ผมทำงานบริษทั น้ีมาจะเกือบปีคร่ึงแล้วครบั ตอนนี้ ผมเชา่ หออยู่ ราคาก็แพงเอาเรือ่ งอย่เู หมือนกัน ถงึ แมว้ ่าภายนอกหอจะดู “สังคมสมัยนี้ มีเงินนับเป็นน้อง มีทองนับเป็นพี่นะลูก ระวังตัว ทรุดโทรมเหมือนตึกร้าง ข้าง ๆ เป็นพงหญ้าที่สูงท่วมตัวของผม ถ้า ดว้ ยนะลกู โชคดีนะ” หากวันดีคืนดีมีกลิ่นเน่าลอยคละคุ้งมา ก็อดคิดไม่ได้เลยว่า มีคนถูกฆ่า แล้วนำมาโยนทิ้งเป็นแน่ แต่จะว่าไปค่าเช่าก็ถูกที่สุดในละแวกนี้แล้วล่ะ ด้วยความที่ผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสอนของพ่อและแม่มาโดย ครับ ก็นับว่าเป็นโชคดีของผมที่วันน้ัน ผมเดินหาหอพักแล้วบังเอิญฝน ตลอด ผมก็ต้องปฏิบัติตามสิครับ แต่ครั้งนี้ผมเรียนลัดตัดสินใจไปกู้เงิน ตกหนักมาก ก็ได้ป้าเจ้าของหอเรียกให้เข้ามาหลบฝนก่อน คุยกันไปคุย มาจำนวนหนึง่ เพอื่ ซื้อสร้อยทองน้ำหนัก 1 บาทพร้อมด้วยสร้อยข้อมือ กันมาก็เกิดถูกคอกันเสียอย่างนั้น เลยตกลงปลงใจว่าจะอยู่ที่นี่ ไว้มีเงิน ทองคำอีก 2 สลึงมาใส่ ผมจะได้เป็นพี่ (มีคนนับหน้าถือตา) เร็ว ๆ และ ก้อนใหญ่ ๆ ค่อยโยกย้ายขยบั ขยายเอากแ็ ล้วกัน คำสอนของพอ่ และแม่ก็เป็นจรงิ ครับ ผมมาอยู่กรุงเทพไมน่ านจากที่ไม่ มีใครรู้จัก กลับกลายเป็นว่ามีคนรู้จักผมมากขึ้นคงเพราะทองที่ผมใส่ไป ก่อนหน้าน้ีช่วงที่ผมได้เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ แรก ๆ ผมมี สะดุดตาใครหลาย ๆ คน รวมไปถึงซีแนน สาวพริตตี้สุดสวยท่ีแม้ว่าพ่ึง ความคิดตามประสาเด็กบ้านนอกนั่นแหละครับ อยากจะมีเงินมีทอง จะเจอกันเป็นคร้ังแรกภายในห้างสรรพสนิ ค้าสดุ หรู ก็เดนิ ตรงมาทักทาย เยอะ ๆ มีคนนับหน้าถือตา เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่ผู้คนเข้ามาทักทาย ผมอย่างไม่ลังเล หลังจากวันนั้นผมกบั เธอก็พูดคุยกันมาเรื่อย ๆ นัดทาน ก่อนจะขึ้นรถเมล์เพื่อมาที่นี่ ผมจดจำคำสอนของพ่อกับแม่ได้อย่าง ข้าวบ้าง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง จากคนรู้จักก็กลับกลายเป็นคนรู้ใจใน แม่นยำเลยล่ะ ทา่ นท้งั สองเดินมาส่งผมตรงบันไดทางข้ึน แม่ก็ดูจะน้ำตา ระยะเวลาอันรวดเร็ว แหม่!!!แหวนวงนี้ที่พอแม่ใหม้ า กับไอ้ทองสองเส้น ทีผ่ มซือ้ มาใหมน่ ีม่ ันนำโชคจริง ๆ เลย 12 13

แต่ต่อมาไม่นานไอ้เงินที่ผมไปกู้ไว้ ดอกเบี้ยก็เจริญงอกงามย่ิง ไม่มีกำหนด เช่นเดียวกับความรักของผมกับซีแนน มันก็ไปไม่รอดและ กว่าเห็ดฟางที่เขาใหญ่ในหน้าฝนเสียอีก เพราะเมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ได้ปิดตัวลงไปตามธุรกิจเหล่านั้นเช่นกันครับ แต่ทำไงได้ล่ะเรื่องมัน ผมเริ่มชักหน้าไม่ถึงหลังแล้วสิครับ ถึงจะมีซีแนนแฟนสาวของผมมาอยู่ เกิดขึ้นแลว้ ผมก็คงต้องทำใจยอมรบั อย่างหลีกเลี่ยงไมไ่ ด้เพราะ ผม ด้วย แต่ตั้งแต่ที่เราสองคนคบกันมาผมไม่เคยให้เธอต้องออกเงินแม้แต่ ดูแลเธอไม่ได้จริง ๆ ลำพังแค่ดูแลตัวเองให้มีข้าวกินประทังชีวิตไปวัน ๆ บาทเดยี ว ผมต้ังปณธิ านไว้ว่า จะต้องดแู ลเธอให้ได้ สว่ นพ่อและแมเ่ อาไว้ ในยุคที่เศรษฐกิจตกต่ำและโควิดระบาดแบบนี้ ยังเป็นเรื่องยากเลยครับ ทีหลังก็แล้วกันครับ ตอนนี้ท่านทั้งสองก็ยังพอทำนาทำไร่ได้อยู่ หากวัน แต่คิดไปคิดมาก็น่าขำที่เธอทิ้งผมไป ผู้ชายหล่อ ๆ หน้าตาดี ผิวขาว คิ้ว ใดวันหนึ่งท่านต้องการเงินจากผมจริง ๆ ผมให้ได้นะ แต่ก็คงต้องเจียด เข้ม จมูกโดง่ มีซิกแพค หวั นมสีชมพู ส่วนสูง 180+ เธอยังทิ้งได้ลง หรือ เอาไว้กินไว้ใชบ้ ้างล่ะ เพราะผมไม่ไดอ้ ยู่ตวั คนเดียว ยงั มแี ฟนสาวอกี คนที่ มันผิดที่หัวนมผมบอดวะ??? อ่ะ ก็แล้วแต่ใจเธอ ทิ้งผมไปถ้าจะหาใหม่ก็ ผมต้องรับผิดชอบชีวติ หล่อนนี่หน่า เฮ้อ...แต่พอถึงเวลาหนึง่ มันไม่ไหว หาใหห้ ล่อได้เทา่ ผมแล้วกัน จะว่าไปก็คดิ ถงึ เธอเหมือนกันนะ ถ้าเธอยัง จริง ๆ ครับ เงินเดือนของพนักงานธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ต้องจ่ายทั้งค่า อยู่ ผมคงไม่ต้องจ่ายคา่ หอ้ งเต็มราคาแบบน้ี... มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวไป หอพัก ค่ารถ ค่ากิน และค่าจิปาถะทั้งของตัวเองและแฟนสาวอีก 1 สักนิด แต่มันก็ช่วยผมประหยัดเงินไดเ้ กือบพันเลยนะ ผมคิดพลางทิ้งตัว คน สรุปแล้วไม่รอดครับ ผมเลยเปิดใจคุยกับเธอให้เธอช่วยออกค่าห้อง ลงบน ที่นอนนุ่ม ๆ พร้อมถอนหายใจลากยาวหนึ่งครั้งและหลับไป กับค่ากับข้าวบ้าง เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธนะครับ แต่ด้วยพิษเศรษฐกิจและ อย่างรวดเร็วดว้ ยความเหนอื่ ยลา้ การแพร่ระบาดของเชื้อ Covid 19 นี่สิครับจู่ ๆ ข้าวของก็ราคาแพงขึ้น ค่าครองชีพก็สูงขึ้นตาม ผู้คนตกงาน ธุรกิจ ห้างร้านที่ไม่เข้มแข็งพอ ก็ไปไม่รอด ต่างปิดกิจการกันเป็นจำนวนมาก พนักงานที่ทำงานประจำ ในบริษทั บางแหง่ ก็ถกู จา้ งออก ถา้ หนกั สดุ ก็คอื ขายบริษทั ไมก่ ็ปดิ ไปอย่าง 14 15

บทท่ี 3 บนโต๊ะอาหารถูกประดับประดาไปด้วยแจกันและเชิง เทียนสุดหรู เสียงเพลงที่บรรเลงจากเปียโนล่องลอยมาพร้อมกบั เช้าวันใหม่ กลิ่นหอมของบรรดาอาหารหวานคาวที่ทยอยนำออกมาเสิร์ฟ น...นั่นมันหูฉลาม น้ำแดง !!! ผมรอคอยที่จะได้ลิ้มรสชาติ 16 ของมัน เขาว่ากันว่ามันอร่อยหวานนุ่มละมุนลิ้นเป็นท่ีสุด แตผ่ ม ก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าที่ตอนนี้ซีแนนแฟนเก่าของผมเดินมานั่ง ข้าง ๆ ผมพร้อมกับตักหูฉลามน้ำแดงออกมาเป่าจนควันสีขาวท่ี พวยพุ่งอยู่ในตอนแรกหายไปจนหมดสิ้น ก่อนจะส่งมันมา ตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะตื่นเต้นเรื่องไหนก่อนเลยครับ แต่ตอนนี้ ขอทานให้หนำใจเสียก่อนคอ่ นพดู คุยกับเธอก็แลว้ กัน อ้าาาาามมมมม ตีด๊ ตีด๊ !!! ตีด๊ ตดี๊ !!! ต๊ีด ตด๊ี !!! บ้าจริง !!!!! นี่ผมฝันไปสินะ หลังจากที่ไอ้นาฬิกาปลุกเจา้ กรรมมันพรากผมจากความฝันอันแสนหวานในยามเช้าตรู่ของ ผมไป ผมถอนหายใจยาวเหยียดหนึ่งครั้งก่อนจะลืมตาสอง ข้างขึ้นอย่างช้า ๆ พลางคิดในใจว่า ผมจะต้องออกไปเจอโลก 17

ภายนอกในยคุ ทเี่ ศรษฐกจิ ยำ่ แยแ่ ถมยงั มีโรคระบาดอีกเหรอ โลก ไปเปิดประตูระเบียง และเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตากไว้ ชา่ งโหดร้ายกบั ประเทศไทยเสียจริง ผมคอ่ ย ๆ ใช้มอื ท้ังสองพยุง แสงอาทิตย์ในยามเช้ามันช่างสวยเหลือเกิน อากาศก็ยังเย็น ร่างกายที่สุดแสนจะขี้เกียจขึ้นจากฟูกนุ่ม ๆ แล้วขยับมานั่งอยู่ สบายอยู่ มีลมพัดมาแผ่ว ๆ พอให้สดชื่น แต่ก่อนจะไปอาบน้ำ ขอบเตียง เช้าวันนี้ผมไม่อยากไปทำงานเลย เงินผมแทบจะไม่มี ผมกไ็ มล่ ืมสูดอากาศยามเชา้ ท่เี ต็มไปดว้ ยpm2.5 เขา้ ไปอย่างเต็ม เหลือแล้ว เพราะในแต่ละเดือน ผมต้องเจียดเงินไว้จ่ายหนี้ส่วน ปอด ถึงมันจะมีฝุ่นแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมตื่นตัวจากอาการ หนง่ึ ถ้าไม่มีจา่ ยผมคงจะถกู เจ้าหนีอ้ ุ้มไปฆา่ ตายอย่างทรมานอยู่ ง่วงเหงาหาวนอนไดบ้ า้ ง ที่บ่อน้ำเน่าไม่กพ็ งหญ้าขา้ งหอกเ็ ป็นไปได้ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็รีบบึ่งไปที่ลิ้นชักเพ่ือ กระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลถูกแง้มออกอย่างช้า ๆ ตอนนี้มี หยิบเครื่องประดับเสริมบารมีที่ทำให้คนเรียกผมว่า “พี่” อย่าง เพียงธนบัตรสีฟา้ กบั เหรยี ญ5บาทจำนวนหน่ึงในกระเป๋า วนั นี้ถ้า น้อยแหวนกับเจ้าทองสองเส้นนี้ก็น่าจะช่วยกลบความจนที่แสน ผมออกไป ข้างนอก ไหนจะค่ารถเมล์ ค่าวินมอเตอร์ไซค์ทั้งไป จะน่าอายของผมได้บ้าง ผมรีบออกจากหอไวกว่าปกติเพราะคิด และกลับ รวมถึงค่าอาหารแถวตลาดข้างบริษัทที่สุดแสนจะ ไว้ว่าวันนี้จะไม่ยอมเสียเงินให้กับพี่วินมอเตอร์ไซค์อีกเด็ดขาด โหดร้ายอีก หนี้ที่มีก็ยังต้องจ่ายอีกเยอะ โอ๊ย!!!แค่คิดก็ไม่อยาก ผมรีบวิ่งมารอรถเมล์ที่หน้าปากซอย โชคดีหน่อย มาถึงท่าไม่ ออกไปไหนแล้ว อายุแค่น้ีทำไมต้องมาเจอปัญหามากมายขนาด นานรถเมล์สาย124ก็มาจอดตรงป้ายพอดี ผมจงึ รีบว่ิงขึ้นไปหาท่ี น้ดี ว้ ยวะ ผมยกมอื ทงั้ สองขา้ งมาเกาหัวอย่างรุนแรง ทันใดนนั้ ผม น่งั ทันที ก็คิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าผมไม่ออกไปทำงานนาน ๆ เข้าก็จะถูกไล่ ออก พอถงึ วนั นน้ั จริง ๆ รายได้ของผมก็จะไมม่ ีเลยนะ สู้หน่อยสิ แกรก็ ๆ แกร็ก ๆ ไอเ้ วย์ จะมาทำตวั เป็นเดก็ ไมไ่ ดแ้ ล้วนะ เมื่อคดิ ได้นั้นผมก็รีบเดิน 19 18

เสียงเขย่ากระบอกเก็บเงนิ จากกระเปา๋ รถเมลด์ งั ข้ึนข้าง โอโ้ ห บริการดอี ยา่ งงที้ ำไมไมไ่ ด้รับรางวัลวินมอเตอร์ไซค์ ๆ หู ผมถอนหายใจเฮอื กใหญ่ ตอนนเี้ งินจำนวน 12 บาทกำลงั ดเี ดน่ แหง่ ชาตไิ ปเลยละ่ (ผมคดิ ในใจ) จะจากผมไปแลว้ แตผ่ มกไ็ มท่ ำท่าอิดออดอะไร รบี ควกั จา่ ยไป ทนั ที ในใจก็นกึ เสียดายแหละครับ แตท่ ำไงได้ละ่ ผมต้องทำตวั “ไปเรว็ ขนึ้ รถ เดย๋ี วพ่ไี ปสง่ ” ใหเ้ กียรติทองทอ่ี ยู่ที่คอ และขอ้ มอื รวมไปถงึ แหวนหนงึ่ สลึงท่ี หึ!!!ผมจะไม่ยอมเสียเงิน15บาทให้พี่อีกต่อไป ก่อนหน้า น้วิ กลางขา้ งซา้ ยของผมดว้ ย ผมนัง่ คิดไปถงึ ตอนทีเ่ ขา้ มาทำงาน นแี้ คเ่ สียแค่ 10 บาท พอสนิทเขา้ หนอ่ ยก็ข้ึนราคาเชียวนะ ผมคิด ใหม่ ๆ ตอนนนั้ ผมเสียเงินให้กระเป๋ารถเมลเ์ พียงครั้งละ7 บาท ในใจ เวลาผ่านไปปีกว่าเองนะ ขึ้นมาตั้ง 5 บาทแน่ะ แถมผคู้ นก็แออัด “อ่อ ไม่เป็นไรครับพี่ พอดีผมเป็นริดสีดวง นั่งคร่อม มากกวา่ เดมิ ไมก่ ลัวเชือ้ โรคกนั หรือย่างไร… มอเตอร์ไซคไ์ มไ่ ดค้ รบั มันเจ็บ” ผมพูดพร้อมลูบไปที่ก้นเบา ๆ ให้พี่เขาดู สรุปพี่เขาเช่ือ เอาล่ะ...ถึงป้ายที่ผมต้องลงแล้ว ผมรีบลงจากรถอย่าง จรงิ ๆ ครบั รวดเร็วและเดินซอยเท้าอย่างไวเพื่อที่จะไม่ให้พี่วินมอเตอร์ไซค์ “แลว้ ไปหาหมอหรือยงั เปน็ อะไรมากไหม” ทักผมได้ ผมเดินกม้ หนา้ กม้ ตาตอนผ่านทา่ รถวนิ มอเตอรไ์ ซค์ เอาจริง ๆ ผมว่านอกจากผมยังมีหน้าตาที่ดีแล้วผมยัง ฉลาด(ในทางที่ไม่ดี) อีกด้วย ผมยิ้มชมตัวเองในใจ เราคุยกันได้ “เวยจ์ ะรีบไปไหน รอพ่ีก่อน” สองสามประโยคแล้วผมก็รีบขอตัวออกมา ระหว่างทางป้าย รถเมล์ถึงบริษัทเมื่อก่อนสำหรับคนเจ้าสำอางอย่างผมคิด พี่ศักดิ์หัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์บีบแตรพร้อมทั้งขับรถมา หยุดตรงหน้าผม 21 เอ๊ียดดดดดดดดดดดด!!! 20

ว่าตั้ง 600 เมตรแน่ะ ไกลจะตาย ขืนเดินไปมีหวังขาลากพอดี ผมมองไปที่ร้านขายน้ำเต้าหู้ข้าง ๆ หวังว่าจะเป็น แต่สำหรับสถานการณ์แบบนี้ที่อะไร ๆ ก็ดูแพงไปหมดไม่เว้น ตัวเลือกที่ดีสำหรับผม แต่เปล่าเลย ร้านนั้นก็ขึ้นราคาเช่นกัน แม้กระทั่งราคาวินมอเตอร์ไซค์ ผมเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะครับ ทำไงได้ล่ะครับ เป็นผม เห็นร้านข้าง ๆ ขึ้นราคา ผมก็ข้ึน เปลี่ยนจากคำว่า “ตั้ง” เป็น “แค่” เอาวะ แค่600เมตรเอง เหมือนกัน ยคุ นมี้ นั เปน็ แบบน้ีน่เี นอะ ทำใจเอากแ็ ลว้ กนั แป๊บเดียว เดินประมาณ7นาทีกถ็ งึ ทหี่ มาย ผมรีบตรงไปทีร่ ้านหมู ป้ิงเจา้ ประจำ “เอาหมูสองไม้ ข้าวเหนียวสองหอ่ ครบั ปา้ ” “เอากไี่ มด้ จี ๊ะพอ่ หนุม่ ” “จะอิม่ หรอพ่อหนุม่ แคส่ องไม้” แม่ค้าวัยกลางคนถาม พอดีผมเหลือบไปเห็นป้ายหน้า “อ่อวนั นผี้ มทานมาจากท่ีพกั แล้วครับ” รถเข็นที่เปลี่ยนไป ไอ้เรากำลังจะออกปากชมเลยว่าสวยดี แต่ ดวงตาของผมดันไปสะดุดหยดุ อย่ทู ่คี ำที่วา่ ราคา 7 บาท “โอเคจ้า24บาทจะ้ ” “เดี๋ยวครับป้า เมื่อวานยังขายไม้ละ 5 บาทอยู่เลยนะ ผมจ่ายเงินแล้วเดินจากมา ผมเริ่มไม่มั่นใจในทองสอง ครบั ” เส้นที่ผมใส่แล้ว มันอาจจะทำให้คนอื่นสงสัยว่าผมเป็นผู้ดี จอมปลอมรึเปล่า ผมจึงถอดมันแล้วเก็บไว้ในกระเปา๋ เส้อื ของผม “โธ่พ่อหนุ่ม เศรษฐกิจมันไม่ดีน่ะ ราคาหมูก็ขึ้น แก๊สก็ พร้อมติดกระดุมเรียบร้อยกันหล่นหาย ผมเดินเข้าบริษัทและไป ขึ้น ป้าขอขึ้นราคาหนอ่ ยนะ คนทำมาหากินเหมือนกัน คงเข้าใจ ตอกบตั รเขา้ ทำงาน ดที ่ยี ังมเี วลาพอใหก้ นิ หมูปงิ้ อันน้อยนิดซึ่งไม่ กันเนอะ” สมดุลกบั ขา้ วเหนียว เอาเถอะ เงนิ เดือนออกเดย๋ี วกค็ งดขี ้นึ 22 23

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวัน “เดี๋ยว ๆ โกหกอะไรกัน พ่อกับแม่จะไปโกหกอะไรแก แล้ว ผมเดินลงไปหาอะไรกินที่ตลาดข้าง ๆ บริษัท เลือกซื้อข้าว แลว้ เปน็ อะไรเน่ยี อารมณเ์ สียอยูใ่ ช่ไหม มอี ะไรบอกแม่ได้นะ” แกงธรรมดา ๆ มา 1 กล่องเป็นอาหารสำหรับมือ้ กลางวันเพราะ มันถูก ผมถือขึ้นมานั่งกินบนโต๊ะทำงาน อยู่ดี ๆ ก็นึกถึงพ่อแม่ เสียงปลายสายตอบกลบั มาดว้ ยความห่วงใย ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ไม่รู้สิครับ เวลาเหนื่อย ๆ ผมอยากกลับไป กอด กลับไปนอนหนุนตัก กลับไปทานข้าว กลับไปบอกเล่า “ก็ที่พ่อกับแม่บอกสมัยนี้คนเรา มีเงินนับเป็นน้องมีทอง เรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อและแม่ฟัง สิ่งเหล่านี้มันคือการชาร์จ นับเป็นพ่ี ไงแม”่ แบตเตอรท่ี างจติ ใจท่ดี ีทีส่ ดุ อืม....แตจ่ ะวา่ ไปพอ่ แม่โกหกผมหรอ คำสอนที่ว่า มีเงินนับเป็นน้องมีทองนับเป็นพี่ มันควรจะเป็น “แลว้ ทำไมล่ะลูก” อะไรที่ปฏิบัติตามแล้วดีสิ ไม่ใช่มานั่งมีหนี้บานแบะอยู่อย่างน้ี ทำไมพ่อแม่ต้องโกหกเราด้วยนะ ด้วยความสงสัยผมจึงรีบวาง “ผมเลยไปกูเ้ งินมาซอื้ ทองใส่ ทำให้ผมไดแ้ ฟนแล้วก็พอมี กล่องข้าวแล้วรีบโทรหาแม่พลางเดินไปบริเวณบันไดหนีไฟเพ่ือ หน้ามีตาในสังคมบ้าง แต่ตอนนี้สิแม่ หนี้ที่ผมกู้ยืมมาดอกเบ้ีย หาทเ่ี งียบ ๆ คุย เตม็ ไปหมด ซีแนนเขาก็เพิ่งทิง้ ผมไปเพราะผมไม่มีเงิน ท้ังค่าห้อง คา่ กินก็จะไมพ่ ออย่แู ล้ว พ่อแมโ่ กหกผมทำไมเนยี่ ไอ้คำสอนนี้มัน “สวัสดีลูก เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม กลางวันแล้วกิน ไม่ไดช้ ่วยให้ผมชีวติ ดขี น้ึ เลย” ขา้ วหรอื ยงั จ๊ะ” ผมใส่อารมณเ์ ต็มท่ีเลยละ่ ครับ “สบายอะไรล่ะแม่ พอ่ กบั แม่โกหกผมหรอ” “คิก ๆ” “หัวเราะอะไรแม่ ไม่ใช่เรอ่ื งตลกสักหน่อย” 24 25

“โธ่!!!ไอ้ลูกหมา มเี งนิ นบั เปน็ นอ้ งมที องนบั เป็นพ่ที พ่ี อ่ กับ “เอาน่าแม่ ผมเข้าใจแล้วครับ อย่างน้อยการที่ซีแนนทิ้ง แม่ว่า แม่หมายถึงถ้าแกไปอยู่กรุงเทพแล้วใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ผมไป ผมกไ็ ดค้ ำตอบแลว้ วา่ คนบางคนอยู่ดว้ ยกนั เพราะเงนิ จริง ๆ” ประหยัด วันใดวันหนึ่งมีเงินทองมากขึน้ มา ใคร ๆ กอ็ ยากเข้ามา ในชีวิตแก อีกนัยหนึ่งแม่จะให้คิดได้ว่าวันใดที่แกมั่งมี คนที่จะ “แกคิดได้อย่างนี้ก็ดี รีบเอาทองไปขายนะ แล้วเอาไปใช้ เข้ามาในชีวิตแกก็จะมีคนประเภทที่หวังจะมาปอกลอกเงินทอง หน้ี สว่ นที่เหลอื พ่อกบั แมจ่ ะส่งไปให้เอง” ของแก ขอให้แกรู้จักการใช้ชีวิตให้เป็นและการคบคนที่จริงใจ แม่อยากให้แกเขา้ ใจแบบน้ี ไม่ใชใ่ ห้ไปซ้อื ทองมาใส่แล้วจะมีหน้า “โตได้แล้วโว้ย!!!ไอ้ลูกหมา” (เสียงพ่อดังออกมาจาก มีตาในสังคมขึ้นมาทันทีเลย เป็นไงล่ะไอ้ลูกหมา มัวแต่อยาก โทรศัพท์) เรียนลัด โดนแฟนทิ้งแถมมีนี้บานเบอะอย่างนี้ มีใครยังเรียกแก ว่าพี่อีกมั้ย ไอหนี้น่ะ มันไม่เคยทำให้ใครมีความสุขหรอกนะ “พอ่ อยใู่ กล้ ๆ เหรอครับแม่ ผมขอคุยกบั พอ่ หนอ่ ยครับ” สมนำ้ หน้า” “ยงั ไงไอ้ลูกหมา” “ตอนนี้ทุกอย่างในกรุงเทพแพงมากครับพ่อ ราคาแต่ละ อ่า ผมตีความผิดไปเองหรอกหรือนี่ แถมยังโทรศัพท์ไป อยา่ งผมสู้ไมไ่ หวเลยครบั แตท่ ำไงได้ ตอ้ งกนิ ตอ้ งใช้นี่ครับพ่อ” โวยวานใสแ่ ม่อกี “ประหยดั ไง คำเดยี วเทา่ นนั้ แหละ อะไรที่จำเป็นตอ้ งกิน ตอ้ งใชก้ ็จา่ ย อะไรไม่จำเป็นกอ็ ยา่ ไปเสยี ให้มนั ไม่ใช่แค่ท่กี รงุ เทพ “โธ่แม่ ก็แมไ่ มบ่ อกผมตรง ๆ นีค่ รับ” หรอก ที่ สารคามบ้านเราก็เป็น ของแพงเหลือเกิน ไม่รู้จะ แพงไปไหน นี่ยังมีไอ้เชื้อโควงโควิดอะไรนั่นอีก คนตกงาน “แกโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ๆ ฉันต้องบอกแกทุกอย่างเลย เรอะ” 27 26

กลับบ้านกันเป็นแถวเลย เศรษฐกิจแบบ สภาวะแบบนี้ต้อง “ครับพอ่ แม่ ผมต้องไปทำงานแล้ว วา่ ง ๆ ผมโทรหาใหม่ ประหยัดเท่านั้น จำไว้นะไอล้ กู หมา” นะครับ รกั ษาสุขภาพดว้ ยนะครบั สองคนอยทู่ างนูน้ อย่าทะเลาะ กนั ล่ะ” “พ่อเปิดลำโพงหน่อยครับ…ว่าง ๆ วันหยุดยาวครั้งหน้า ผมจะกลบั บ้านนะครบั พ่อแม่ ต่อไปน้ผี มจะประหยัด ใช้เงนิ อย่าง “ไอน้ หี่ นิ ไปทำงานไดแ้ ลว้ ” คุ้มค่า ผมเข้าใจแล้วว่าการมีหนี้มันทุกข์แค่ไหน ต่อไปนี้ผมจะ ตั้งใจเก็บเงิน พอผมมีเงินทองมาก ๆ เดี๋ยวก็มีคนเข้ามานับหน้า “ครับพ่อ สวสั ดีครบั ” ถือตาผมเอง วันน้ีผมจะเอาทองไปขาย แล้วนำเงนิ ไปใชห้ นี้ และ หลังจากวันนี้ผมจะเป็นอิสระจากหนี้แล้ว ถึงไม่มีเงินมากแต่ ผมกลับมาน่ังกินข้าวตอ่ เพราะยังมีเวลาอีก10นาทีก่อนที่ อย่างน้อยผมก็สบายใจกว่าคนที่มีหนี้นะครับ รอผมหน่อยนะ จะเขา้ งาน ชว่ งบ่ายผมตอ้ งเอาเอกสารไปส่งแฟกซ์ ผมเดินไปเจอ ครบั พอ่ แม่ ผมจะตอ้ งมีอนาคตทีด่ ีใหไ้ ด้ รกั พอ่ แม่นะครบั ” พีเ่ ฟียส หัวหนา้ ฝา่ ยขาย ยนื ใช้เคร่ืองอยู่เลยเข้าไปคยุ ด้วยผมเห็น สร้อยทองท่คี อของเขาเลยถามไถถ่ งึ ราคา “จ้า!!!พอ่ ก็รักเอง็ ไอ้ลกู หมา” “พเ่ี ฟียสครบั สร้อยเสน้ ใหม่นี่ครับ ซ้ือมาราคาเท่าไร ผม “คิก ๆ ส่วนเรื่องเงิน ถ้าขาดเท่าไรบอกพ่อกับแม่นะลูก ถามไดไ้ หมครบั ” เด๋ยี วโอนไปให้ ใชห้ นเ้ี คา้ ใหห้ มด จะไดจ้ บ ๆ ไปสกั ท”ี “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ พี่ซื้อมาแค่200เท่านั้นแหล่ะ ลองดู ผมเร่ิมนำ้ ตาซมึ สดุ ท้ายแลว้ คนที่รักและหวังดกี ับผมมาก ส”ิ ทสี่ ุดกค็ งไมพ่ ้นทา่ นทั้งสอง พ่ีเฟยี สพูดพลางถอดสรอ้ ยจากคอของตนเองยน่ื ใหผ้ มดู 28 29

“โห!!! ทำไมมันถกู จงั พี่ ๆ ซ้อื ตอ่ ใครมาหรอ พดู ราคาเสีย บทท่ี 4 อย่างเป็นทองปลอมอย่างนั้นแหละ” ตัดสนิ ใจ “กใ็ ช่สิ ทองปลอม” 31 “ฮะ !!!” “โธ่เวย์ สมัยนค้ี นเราใสท่ องปลอมกันก็เกล่อื น บางทีการ ที่เราใส่ทองปลอมมันก็ดูดีกว่าทองจริงอีกนะ สมัยนี้ช่างเขาเก่ง ออกแบบมาไดเ้ หมอื นของจริงเปะ๊ ” “แลว้ ทำไมพ่ีไมใ่ ส่ของจริงไปเลยละ่ ครบั ” “การที่จะใส่ทองจริงในยุคนี้มันก็อนั ตรายนะ ขโมยขโจร ก็เยอะคนตกงานกันเป็นแถว ก็ต้องมีบ้างแหละที่เลือกเดินทาง ผิด เอาตรง ๆ นำ้ หนา้ อยา่ งพี่ไมม่ ีเงนิ พอไปซื้อทองจริงหรอก ถ้า อยากได้จริง ๆ ก็คงตอ้ งไปกู้หนยี้ ืมสินคนอืน่ มาซ้อื ลำพังตัวพี่เอง อย่าหวังเลยว่าจะซื้อได้ สมัยนี้นะแค่ไม่มีหนี้พี่ว่าก็มีหน้ามีตาใน สังคมได้แล้ว คนเป็นหนี้กันเยอะนะ สำหรับสถานการณ์ท่ี เศรษฐกิจเป็นแบบนี้ไม่มีหนี้ก็บุญแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะ พี่ต้องไป ประชมุ ต่อ” “ครบั พี่ ไวเ้ จอกนั ครับ” 30

เหตุการณ์ในวันนี้ มันทำให้ผมเข้าใจอะไร ๆ หลายอย่างเลยล่ะ ภายใน5นาทีหลังจากวางสาย เงินส่วนที่เหลือก็มาถึงบัญชีของ ครับ ช่วงเย็นหลังจากเลิกงาน ผมก็ตัดสินใจเอาทองไปขายที่ร้านทอง ผม ผมรักพ่อกับแม่ของผมที่สุดในโลกเลยครับ ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ตู้ ใกล้ ๆ บริษัท แต่พอมองไปที่ป้ายราคาซื้อขายโธ่ !!! ราคารับซื้อทองยัง ธนาคารที่ใกล้ที่สุดแล้วกดเงินก้อนนั้นออกมาแล้วเก็บมันใส่กระเป๋า ตก แต่ก็เอาเถอะผมจะเป็นไทแล้ว หลังจากที่แบกความทุกข์ไว้หลาย สะพายพร้อมกับรูดซิบแล้วกอดมันไว้เสียแน่น ราวกับกลัวว่ามันจะ เดือน จะว่าไปทองที่ผมเก็บไว้สองเส้นพอแลกมาเป็นเงินแล้วก็สามารถ หายไป ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ผมคงต้องรีบกลีบบ้านแล้วล่ะ ใช้ชีวิตอยู่ได้สองเดือนกว่าเลยนะเนี่ย แต่ถึงยังไง มันก็ยังไม่พอใช้หนี้อยู่ เพราะถ้าหากมัวแต่โอ้เอ้ ก็กลัวจะไปรบกวนเจ๊เจ้าหนี้สุดที่รักหากผมไป ดีครบั ผมจึงจำใจหยบิ โทรศัพท์มือถอื ขึ้นมา แลว้ กดโทรออกไปยงั เบอรท์ ่ี ถึงบ้านของเขาดึก ทำไมผมต้องรีบจ่ายภายในวันนี้น่ะเหรอครับ เพราะ คุ้นเคย ถ้าผมจ่ายเกนิ เทีย่ งคืนไปแมแ้ ต่วนิ าทีเดยี ว ดอกเบย้ี จะทบอกี 1 เดอื นคดิ ๆ ดูแล้วก็เกือบ 5000 แน่ะ ผมจะไม่ยอมจ่ายเพิ่มแน่ ๆ ผมรีบเดินจ้ำ “วา่ ไง ไอ้ลูกหมา” อ้าวไปที่ป้ายรถเมล์ แต่ไม่รู้เทวดาองค์ไหนดลใจให้พี่ศักดิ์ที่ขับรถไปส่ง ลกู คา้ แลว้ ขบั รถยอ้ นกลบั มา แถว ๆ บรษิ ทั พอดี “พอ่ ครบั คอื ตอนน้ีผมเอาทองสองเส้นทีซ่ อ้ื ไว้มาขายแลว้ นะครับ แต่ราคารบั ซ้ือทองมนั ...” “พศี่ กั ดิ์ ๆ” “พ่อก็พึ่งนั่งดูข่าว เห็นว่าราคาตกไปเยอะเหมือนกัน เฮ่อ.. ไม่ ผมตะโกนเรยี กสุดเสยี งพรอ้ มโบกมือ พ่ีแกวนรถมาจอดท่ีหน้าผม เปน็ ไรนะไอ้ลกู หมา เดีย๋ วพอ่ จะโอนเงินไปให้นะ” “เอา้ เวย์ เยน็ แล้วไมก่ ลับบ้านหรอ” “ขอบคุณนะครบั พอ่ ” ผมไม่ตอบรีบกระโดดข้นึ ท้ายรถแล้วบอกพศี่ ักดว์ิ า่ 32 33

“ไปปา้ ยรถเมลด์ ว่ นเลยพ่ี” เดินข้ามซอยไปอีกสิบกว่านาที ยังไงก็ทัน พวกเขายังไม่นอนหรอก ตอนนี้หัวใจของผมพองโตมากครับ เดินไปก็ยิ้มไป คิดถึงชีวติ กอ่ นหน้าน้ี “อ้าวเฮ้ย กระโดดขึ้นมาแบบนี้ ริดสีดวงไม่แตกรึไงวะ ไม่เจ็บ ทีไ่ มม่ ีหนี้ มันคงจะมคี วามสุขนา่ ดู แล้วเหรอ ทำไมหายไวจังวะ อะไรของเอง็ เนี่ย” ไม่นานผมก็มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วสีทองถูกปิดสนิท “เออนา่ พีร่ ีบออกรถเถอะ ผมรบี เอาเปน็ วา่ ผมหายแล้ว” กำแพงทั้งสองข้างสูงเอาเรื่องเลยล่ะครบั บ้านหลังใหญ่โตโอ่อ่าสมฐานะ คนรวยนี่สบายทั้งตอนลืมตาตื่น หรือแม้กระทั่งตอนล้มตัวลงนอนแล้ว “เออ ๆ ไปก็ไปวะ” หลับตา ช่างน่าอิจฉาเขาเสียจริง ตอนน้ีไฟที่ประดับประดาอยู่หน้าบ้าน ทยอยติดทีละดวง เห็นทีการมาในคร้ังนีข้ องผมมันคงจะไม่เสียเที่ยว ผม พี่ศักดิท์ ำหน้างงเล็กนอ้ ย พลางส่งหมวกกันน็อคให้ผมสวมใส่ กดกริ่งเรียกอยู่หลายหน แต่ก็ไม่มีใครออกมาเลยสักคน กดครัง้ แล้วครั้ง เล่า จนผมตัดสินใจนั่งทนตากยุงรอที่ข้าง ๆ พุ่มไม้ จากทุ่มเศษจนถึง พอมาถึงป้ายรถเมล์ รถเมล์ 124 กำลังจะออกพอดี ผมให้พี่ศักด์ิ เวลาประมาณ 4 ทุ่ม คนที่อยู่บ้านข้าง ๆ ขี่จักรยานผ่านมาพอดี เขาจึง จอดขวางหน้าไว้แล้วยื่นธนบัตรสีเขียวให้แกไปหนึ่งใบ พร้อมบอกแกไป ถามผมว่า ว่าไม่ต้องทอน ส่วนตัวผมก็ขึ้นรถเมล์ไปอย่างรีบร้อน พี่ศักดิ์แกคงงงกับ พฤติกรรมตั้งแต่เช้าจนเย็นของผมแหละครับว่าไอ้นี่มันเพี้ยนไปแล้วแน่ “มธี ุระอะไรหรอื พ่อหนุม่ มาทำอะไรตรงน้ีดกึ ๆ ดน่ื ๆ” ๆ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยอธิบายก็ได้ ขณะท่ีกำลังนั่งรถ ผมหัวใจผมมัน ไปจดจ่ออยู่หน้าประตูบ้านของเจ้าหน้ีแล้วล่ะครับ เพราะผมกลัวว่า “ผมเอาเงนิ มาคนื เจ้าหนี้ครับ แตไ่ ม่รูว้ า่ เขาอยู่หรือเปลา่ ” เจา้ หนท้ี ีร่ ักของผมและครอบครวั จะไปทำธรุ ะกันจนไม่มีใครอยบู่ ้าน เมื่อ ใกล้ถึงปากซอย ผมรีบลุกขึ้นแล้วกดกริ่ง แล้วยกข้อมือขวาขึ้นมาดู “อ้อ!!!เอาเงนิ มาคนื เขาไม่อยู่หรอกไปทำธรุ ะท่ีต่างจังหวัดได้สอง นาฬิกา เฮ้อ!!! โล่งอกครับ ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษ ๆ ผมใช้เวลา สามวนั แล้ว ตอนน้ไี ม่มีใครอยเู่ ลย” 34 35

“แล้วเขาจะกลบั มาวันไหนคุณลุงทราบไหมครับ” ที่ต่างจังหวัดได้สองสามวันแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย ผมรู้สึกท้อ.... ทำไมโชคไมเ่ ข้าขา้ งผมบา้ งเลยนะ “โห่!!! อันนี้ลุงไม่รู้เลย แต่ลุงว่าตอนนี้เอ็งกลับไปก่อนเถอะ ดึก แล้ว เดี๋ยวใคร ๆ เขาจะหาว่าเอ็งเป็นโจรตำรวจผ่านไปมาจะโฉบเอ็งไป ผมโยนเปล้ งข้าง ๆ ขาแลว้ นัง่ กอดเขา่ เอาหลังพงิ กำแพงบ้านเขา โรงพัก ถึงเอ็งจะเอาหนี้มาคืนแต่ตำรวจสมัยนี้อาจจะยัดข้อหาเอ็งได้ ไว้ ความรู้สึกในตอนนี้ของผมมันแย่มาก ในใจของผมตอนนี้มันเคว้ง เดี๋ยวก็ต้องเสียเงินอีก ตำรวจสมัยนี้บางคนก็ฉลาดแกมโกงแบบนี้แหละ คว้างเหมือนขณะท่ีกระโดดหอ34ฟุต แล้วตัวผมใกล้ถึงจุดหมาย แต่สลิง ต้องหาเงินด้วยวิธีนี้ ทำไงได้ล่ะ เศรษฐกิจมันเป็นแบบนี้นี่เนอะ ว่ากัน ดันขาดเสียก่อนทำให้ผมร่วงลงมาอย่างจัง ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก ได้แต่ ไม่ได้หรอก เอ็งก็อย่าทำตัวให้มีพิรุธเที่ยวเดินไปมาหน้าบ้านคนอื่น รีบ หวังว่าเทวดาหรือนางฟ้าสักองค์จะมาช่วยผมในยามค่ำคืนแบบนี้ ผม กลับไปเถอะ เดย๋ี วเจ้าของกลบั มาลงุ จะบอกให้วา่ มคี นมาหา” คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ ป่านนี้ท่านทั้งสองจะทำอะไรอยู่ นอนดู โทรทัศน์หรือออกไปดูน้ำที่นา ตอนเด็ก ๆ ผมจำได้ว่าพ่อมักจะออกไปท่ี “ไม่ดกี ว่าครับลงุ เด๋ยี วผมจะรอยันเทีย่ งคนื ถ้าเขาไม่มาจริง ๆ ทุ่งนาตอนกลางคืนเพื่อหากบ หาเขียดมาให้แม่ไว้ทำกับข้าวในตอนเช้า ผมถึงจะกลับครับ” ไอ้ผมมันก็ลูกชาวไร่ชาวนา กินง่ายอยู่ง่าย พ่อไปไหน ผมไปด้วย จะดึก ดื่นสักแค่ไหนก็ไม่มีบ่น ผมชอบเวลากลางคืนมาก เพราะมันเงียบสงบ “เอา้ อย่างนัน้ กต็ ามใจเอ็งแล้วกนั ระวังชาวบ้านเข้าใจผิดดว้ ย แม้จะมีเพียง ไอเย็นจากภูเขาพัดมาโอบล้อมกายพอให้รู้สึกหนาวส่ัน ล่ะ ลงุ ไปก่อน ดกึ แล้ว” แต่ถึงกระนั้น มันทำให้ผมรู้สึกสุขใจ แต่ ณ ตอนนี้เวลากลางคืนสำหรับ ผม มันเป็นช่วงเวลาที่แสนมืดมน โดดเดี่ยว ไม่มีสายลมที่พัดผ่าน มีแต่ ลุงขี่จักรยานออกไปจากผมอย่างงง ๆ ปนกับสีหน้าแห่งความ เสียงบรรดายุงที่ต่างพากันมารุมล้อมผม นี่ถ้าหากมันตัวใหญ่พอที่จะยก เป็นห่วง ผมเปิดดูเงินมากมายในเป้ แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจครั้งแล้ว ผมได้ คงพากันมาห้ิวผมไปไวใ้ นรังมันเป็นแน่ คร้งั เล่า เม่อื ก๊เี ขา่ ผมแทบทรุดทีไ่ ด้ยนิ ลงุ บอกวา่ เขาไม่อยู่หรอกไปทำธุระ 36 37

ป๊ีน ๆ ๆ ๆ ความรู้สึกของผมในตอนน้ีเหมือนกับมีเทวดาหรือนางฟา้ ตัวน้อย ๆ มารับผมจากสลิงที่ขาด แล้วอุ้มผมไปส่งจ่าฝึกที่สถานีเพื่อรายงาน “ใครกนั นะ่ ลกู ” ตัวรับปีกมาติดหน้าอกอย่างสง่าผ่าเผยอย่างไงอย่างงั้นเลยครับ ส่วนเจ๊ แกกใ็ ช้เวลาไมน่ านในการนับเงนิ หญงิ สาววัยสส่ี บิ ปเี ศษถามลูกสาวท่ีกำลังนงั่ กดสมาร์ทโฟนอยู่บน รถสุดหรู “ครบจะ้ !!! ถือวา่ จบกนั แลว้ นะ ต่อไปกใ็ ชเ้ งนิ ให้ประหยดั ละ่ อายุ แคน่ ้ี อยา่ ไปเปน็ หน้ีใครอกี ร้แู ล้วใช่ไหมว่าการเปน็ หนน้ี ะ่ มันเหนื่อย” “นา่ จะคนท่ีมาคนื เงนิ แมเ่ ม่ือเดอื นกอ่ นคะ่ ” (ปากสอนผมเหมือนเป็นห่วง แต่อีเจ๊คนนี้ก็คงยิ้มในใจ ก็แหงล่ะ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา น่ีผมเผลอหลับไปตอนไหนกัน แต่ด้วยเสียง ครบั กนิ ดอกผมไปแทบจะทบตน้ อยแู่ ลว้ ) แตรรถกับแสงไฟสปอร์ตไลท์ที่กระพริบ ๆ ใส่ตาผม มันทำให้ผมรีบดีด ตวั ขึน้ มาพรอ้ มกบั กระเป๋า ใชค่ รับ ตอนน้ีเจ้าหน้ที ่รี ักกลบั มาแลว้ ผมดีใจ “ครับ ขอบคุณนะครับเจ๊ที่ช่วยเหลอื ผม” รีบยกข้อมือขวาขึ้นมาดูนาฬิกา เฮ้อ!!! เกือบครับ ตอนนี้เป็นเวลา23 นาฬิกา 58 นาที ผมเหลือเวลาอีกไม่ถึง2นาทีในการคืนเงิน ผมรีบวิ่งไป ผมยกมือไหว้ เคาะประตูรถพร้อมทงั้ ย่ืนเปท้ งั้ ใบให้เจ้าหน้ีของผม “ไมเ่ ป็นไรจา้ โชคดนี ะ” “แหม!!!กลัวดอกจะเพ่ิมล่ะสิ รบี เอามาคนื เลยนะ” ผมหนั ไปมองบ้านของเจ๊แกแล้วคิดว่า ต่อไปนผ้ี มคงไมต่ ้องมาท่ีน่ี ก็ใชน่ ่ะสิ เลน่ เกบ็ ดอกขดู เลือดขูดเนื้อกนั ขนาดน้ี อีกแล้ว ลาก่อนชีวิตที่มีหนี้ ผมเดินจากบ้านหลังนั้นมาอย่างสง่าผ่าเผย ตา่ งจากตอนแรกทมี่ า ผมรสู้ กึ เหมอื นนกที่บนิ ออกจากกรง จากน้ันก็เดิน “คราวนี้ผมเอามาคืนทั้งหมดเลยนะครับเจ๊ ครบทั้งต้นทั้งดอก ไปหาอะไรกินที่ร้าน 7-11 หน้าปากซอย เพราะเวลานี้ร้านอาหาร นบั ดูสิครบั ” 38 39

ส่วนใหญ่ก็ปิดกันหมดแล้ว ขณะที่ผมกำลังเดินกลับไปที่หอ คำพูดของ เสียงเรียกเข้าดังมาจากจากโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียงของผมครับ ซแี นนท่ีเคยบอกผมไวก้ ็ดงั ก้องขน้ึ มาในโสตประสาททนั ที ผมรีบล้างตัวแล้วพันผ้าขนหนูสีขาวออกมาจากห้องน้ำ ด้วยความรู้สึก มึนงง นตี่ ี1กว่าแลว้ ใครกนั ท่ีโทรมาตอนนี้ อา้ ว....พ่อโทรมานน่ี า “สรอ้ ยทองมนั ไม่ได้ช่วยให้คณุ มชี ีวติ รอดได้หรอกนะ” “ครับพอ่ ทำไมโทรมาดกึ จงั ครบั ” ก็จรงิ ของเธอนะครับ ผมนา่ จะเช่ือเธอต้งั แตแ่ รก แต่ช่างมันเถอะ ล่าสดุ ผมได้ข่าวว่าเธอได้แฟนใหม่แล้วเป็นลูกเจ้าของห้างทอง มีรถเบนซ์ “พ่อเพิ่งกลับจากหากบ ว่าแต่แกก็คงยังไม่นอนสินะ ปัญหา ขับ สำหรับเรื่องรูปร่างหน้าตา เหรอครับก็เหมือนผมทุกอย่าง หล่อ ของแกนะ่ จดั การเรยี บรอ้ ยแล้วใช่ไหม” หน้าตาดี ผิวขาว ค้วิ เขม้ จมูกโด่ง มีซกิ แพค หัวนมสชี มพู ส่วนสูง 180+ แต่อาจจะต่างกันตรงที่หัวนมพี่เค้าไม่บอดมั้งครับเธอเลยตัดสินใจเป็น “เรียบร้อยแลว้ ครบั พอ่ ” แฟนกับพ่เี ขา ตามธรรมดาของชีวิต มนษุ ย์มักเลือกส่ิงดี ๆ ใหช้ ีวิตตนเอง เสมอ บางที่เธออาจจะคบกับหนุ่มร้านทองเพื่ออยากให้คนอื่นเรียกว่า “เออดีแล้ว เดี๋ยวพ่อจะโอนเงินให้แกอีกก้อนหนึ่ง แล้วพ่อจะ “พี่” (มีหนา้ มีตาในสังคม) ก็ได้ คืนนี้ผมสบายใจมาก ๆ เมื่อผมถงึ หอพัก ไม่ให้แกอีกแล้วนะ สงสารลูกหมามันเดี๋ยวจะอดตายอยู่กลางกรุงไม่ได้ ผมก็รีบเขา้ ไปอาบน้ำชำระรา่ งกาย กลับมาเจอหน้าพ่อแม่ อย่าลืมยุคสมัยที่เศรษฐกิจเป็นแบบนี้ มีโรค ระบาดแบบน้ี แกต้องประหยดั เขา้ ไว้” Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr “พ่อรกั ผมแหละ แตไ่ มก่ ลา้ พดู ตรง ๆ ใช่มา้ !!!” “โธเ่ อ๊ย ไอ้ลกู คนน้ี รีบนอนไดแ้ ลว้ เดย๋ี วพรุ่งน้ไี ปทำงานสาย” “เออใช่ ผมลืมไปเลย ขอบคุณมาก ๆ นะครับพ่อสำหรับเงิน รัก พ่อกบั แม่นะครบั ฝันดคี รับ” 40 41

บทท่ี 5 เริม่ ต้นใหม่ 42 43

ต๊ีด ตดี๊ !!! ตดี๊ ตด๊ี !!! ต๊ีด ตด๊ี !!! ทั้งหมดให้พี่ศักดิ์ หัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์ถึงเรือ่ งราวท่ีเกิดขึน้ เมื่อวานให้ แกฟัง แถมผมยังทง้ิ ท้ายไว้กับแกอกี วา่ ถึงเวลาเช้าอีกแล้วสินะ แต่เช้านี้ผมไม่อิดออดที่จะลุกไปทำงาน เลยครับ แม้ว่าเมื่อคืนผมจะมีเวลานอนแค่4ชั่วโมงก็ตาม ผมลืมตาข้ึน “รอผมมีเงินอีกนิดนะพ่ี ผมจะขนึ้ รถพท่ี กุ วันเลย ชว่ งนผี้ มจะเดิน อย่างสบายใจพลางคิดว่า หนี้สินผมก็หมดแล้ว เงินผมก็ยังพอมีอยู่บ้าง เท้าไปเองกอ่ น ถอื ว่าไดเอทไปในตวั ครับพ”ี่ โล่งไปที แต่เอ๊ะ!!! เมื่อคืนพ่อบอกจะโอนเงินให้ ผมเด้งตัวจากเตียงของ ผมอย่างรวดเร็ว แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ เข้าแอปธนาคารในทันที พี่แกกเ็ ข้าใจผม แถมยังบ่นกับผมอีกวา่ สวรรค์โปรดมาโปรดไอ้เวย์แล้วครับ เงิน 5500 บาทถ้วน อันเป็นเงิน บริสุทธิ์ที่ส่งตรงมาจากบิดาบังเกิดเกล้าของผมเอง ไม่ได้ไปกู้ยืมมาจาก “พีเ่ องก็อยากหาอาชีพอนื่ ทำเหมือนกนั แตห่ างานสมัยนี้มันยาก ผู้อื่นแต่อย่างใด ถ้าบวกกับเงินที่ผมมีอยู่แล้วถึงจะไม่มาก แต่มันก็ สำหรับพี่ตอนนี้ค่าน้ำมนั ขึ้น ค่าครองชีพก็ขึ้น ถ้าวินพี่ไมข่ ึน้ ราคา พี่ก็อยู่ สามารถทำให้ผมใช้ชีวติ ไปได้ถงึ สิ้นเดอื นแหละครบั ผมรีบเดินออกไปรับ ไมไ่ ด้” แสงแดดในยามเช้าที่มุมระเบียงแบบเดิม ฝุ่นpm2.5ยังคงคละคลุ้งเต็ม ไปหมด พวกมันคงรอให้ผมเดินออกไปสูดพวกมัน บ้างก็วิ่งแล่นเข้าสู่ “ทัง้ พศ่ี กั ดิ์และผมต่างคนตา่ งเข้าใจกนั ก็แนล่ ะ่ ครับ หวั อกคนทำ ปอดของผม บ้างก็มาวิ่งเล่นกันบนหน้าผม คืนนี้มาร์คหน้าต้องเข้าแล้ว มาหากนิ เหมอื นกนั ” ล่ะ เมื่อคุยกันเสร็จผมก็เดินไปบริษทั ระหว่างทางผมก็แวะซื้อหมูป้ิง ผมรีบอาบนำ้ แต่งตวั ไปทท่ี ำงานด้วยการนั่งรถเมล์ราคา 12 บาท 2 ไม้ และขา้ วเหนียว 2 หอ่ เหมอื นเดิม เพ่ิมเตมิ คอื นำ้ เตา้ หู้ถงุ ละ 8 บาท แบบเดิม เมื่อผมลงจากรถเมล์ผมก็ไม่ลืมที่จะแวะไปอธิบายเรื่องราว กับอ่วิ จากว้ ยอีก 1 ตัว ๆ ละ 2 บาท เปน็ ของขวัญใหต้ วั เองท่ไี ม่มีหนแ้ี ล้ว วันนี้ทั้งวันผมทำงานด้วยความสุข ผมกลับถึงหอพัก คืนนี้ บรรยากาศดีมากครับ ดวงจันทร์กลมโตกำลังส่องแสงสว่างมาทางผม 44 45

มีดวงดาวระยิบระยับส่องแสงสว่างไปทั่วเมืองหลวง ผมออกไปยืนที่ริม ถึงแม้ว่าจะผ่านเรื่องราวที่น่าบัดซบขนาดไหน แต่ก็ยังยืนยันจะสู้ต่อไป ระเบียง มีลมพัดมาเอื่อย ๆ คืนนี้อากาศคอ่ นข้างเย็น ผมยืนมองรถที่ขับ อยา่ งไมย่ ่อท้อ รวมไปถึงซแี นน... ขอบคณุ เธอนะที่ทำให้ผมไดเ้ รียนรแู้ ละ ผา่ นไปมา เข้าใจอะไร ๆ หลาย ๆ อย่างในชีวิต สมัยนี้แค่คนสองคนรกั กนั อยา่ ง เดียวมันไม่พอ เรื่องเงินทอง ปากท้อง ก็สำคัญไม่แพ้กัน ป่านนี้เธอคง ปี๊น ๆ ป๊นี ๆ กำลังมีความสุขอยู่กับหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยคนนั้นแล้วล่ะครับ ถ้าในวันนี้ เธอยังอยูก่ บั ผม เราคงกำลังนงั่ ปอกไขต่ ม้ ขยำขา้ วใสซ่ อสกนั อย.ู่ ... เสยี งแตรดงั เกรยี วกราวไปหมด รถบางคันปาดหน้ากนั ไปมา กม็ ี คำอวยพรว่า “ให้รวย ๆ ” กันด้วยครับ หรือบางคันขับแซงกันไปมาเขา คงกลัวอีกคันดวงตกมั้งครับ มีการแนะนำให้ไป “แก้เคล็ด” กันด้วย น่ารักจริง ๆ เลยคนเราเนี่ย ถึงแม้วา่ บนถนนเส้นน้ันที่ผมกำลังมองอยู่ จะวุ่นวายกันแค่ไหนกต็ าม แตผ่ มกย็ ้ิมได้ ผมอย่อู ย่างไมส่ บายใจมาปกี ว่าแล้ว ตั้งแต่เป็นหนี้ จะว่าไปไอ้หนี้เนีย่ มันก็มีประโยชน์กับผมเหมือนกนั นะ มันสอนให้ ผมรู้ว่าถ้ารู้จักมันแล้วก็ไม่ควรที่จะกลับไปรู้จักมันอีก เมื่อเป็นหนี้แล้ว ก็ไม่ควร กลับไปมีหนี้อกี และสดุ ทา้ ย เม่อื ทุกข์แลว้ กไ็ ม่ควรกลับไปทกุ ขอ์ กี หากไม่ไดพ้ อ่ กบั แม่ ปา่ นนี้ผมคงนอนจมกองหนี้ ไม่มีวันลืมตาอ้า ปากได้ ไม่วา่ เราจะโตจนแกใ่ นสายตาคนอื่น แตส่ ำหรับพวกท่าน เรากย็ ัง เป็นเด็กน้อยที่ยังต้องแบมือขอเงินจากท่านอยู่ดี และมันคงเป็นแบบนั้น ไปตลอดถ้าหากผมยังมีหนี้ สุดท้ายผมก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณตัวเองที่ 46 47

บทท่ี 6 วันหยุดยาวปลายปี.... ผมรีบตน่ื ขน้ึ มาแต่เช้ามืดเพือ่ เก็บของใสก่ ระเป๋าเป้ใบเก่ง ไอ้หมากลบั บา้ น ถุงเสื้อที่ผมซื้อมาจากตลาดเพื่อนำไปฝากพ่อกับแม่ ถูกพับใส่ลง ไปในกระเป๋าอย่างทนุถนอม นี่ก็ผ่านไปเกือบปีที่ผมมาอยู่ที่นี่ 48 ห่างไกลครอบครัว ห่างไกลถิ่นฐานบ้านเกดิ ป่านนี้พ่อกับแมข่ อง ผมคงต่ืนไปทำไร่ทำนากนั หมดแลว้ ท่านทั้งสองไม่รู้หรอกครับว่า วนั นผ้ี มจะกลับไปหาทา่ น “อา่ วพ่อหนุ่ม จะไปไหนแต่เชา้ ” ป้าเจ้าของหอที่กำลังนั่งจิบกาแฟและดูโทรทัศน์ที่โถง ข้างล่างกล่าวทักทายผม แกคงแปลกใจนั่นแหละครับ เพราะ ตง้ั แตผ่ มมาอยู่แกไมค่ อ่ ยเหน็ ผมออกไปไหนเวลานี้ “ผมจะกลบั บ้านทีต่ า่ งจงั หวัดสกั หน่อยครับป้า แลว้ เด๋ียว ผมซ้ือขนมมาฝากนะ” “ขอบใจนะจะ๊ เดนิ ทางปลอดภยั นะ” “ครบั ” 49

ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากซอยเพื่อไปขึ้นวินที่ ผมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอและไอ้หนุ่มนั่น เฮ้อ จะทำไง ปากทาง รถเบนซ์สุดหรูก็ขับแซงผมไป ก่อนจะหยุดรถและถอย ได้ ถงึ ผมจะคิดถงึ เธอมากแค่ไหน แตต่ อนน้เี ธอกม็ ีคนใหม่ไปแล้ว ออกมาถึงบริเวณที่ผมยืนอยู่ ทันทีที่คนในรถลดกระจกลงทำให้ ซึ่งเขาดูแลเธอได้เป็นอย่างดี ซีแนนดูสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ผมเหน็ ใบหนา้ ชายหญงิ คู่นนั้ อยา่ งชดั เจน การแต่งตัวก็ดูดีมีรสนิยม ผิดกับตอนที่อยู่กับผมลิบลับเลยล่ะ เอาเถอะ ผมไม่ควรเสียใจหรือเสียดายอะไรทั้งนั้น เพราะ “ซ...ซแี นน” ตลอดเวลาที่รู้จักและคบหากันมา ผมก็ดูแลเธอเท่าที่คนคนหนงึ่ ใชค่ รับ ซีแนนกบั แฟนหนมุ่ ของเธอน่นั เอง จะดูแลได้ “จะไปไหนแตเ่ ช้าเหรอ” เธอถามผม “ให้ผมไปส่งมยั้ ครบั ” “วา่ จะกลบั บ้านไปหาพอ่ กบั แมน่ ่ะ แล้วเธอละ่ ” ผมตอบเธอพลางเหลือบมองคนขับซึ่งก็คือแฟนใหม่ของ อ่า เขาก็ดนู สิ ัยดีและมีน้ำใจนะ แต่ผมกเ็ ลือกที่จะปฏิเสธ เธอ ไปเพื่อความสบายใจของตัวผมเอง จากนั้นรถคันดังกล่าวก็ “พอดีเราจะไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะ กลัวรถติดก็เลย ขับออกไปจนลบั สายตา เดินทางแตเ่ ชา้ ” “อ๋อ ถ้าง้นั เดนิ ทางปลอดภยั ครบั ” สถานีขนส่งผูโ้ ดยสารเต็มไปด้วยผู้คนมากหนา้ หลายตาท่ี ทยอยเดินทางกลับภูมิลำเนาของตนเอง โชคดีที่ผมตื่นแต่เช้า 50 และออกเดินทางมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว เพราะคนซื้อตั๋วบอกผม ว่า เที่ยวรถจะค่อนข้างน้อย เพราะตอนนี้ต้องดูแล ระมัดระวัง เรื่องเชื้อไวรัส Covid 19 ระยะห่างภายในรถก็ต้องมี ทำให้ 51

สามารถรับผูโ้ ดยสารได้อย่างจำกดั รถค่อย ๆ เคล่อื นตวั ออกจาก ไปต่างจังหวัดก็อย่างนี้แหละครับ แม้ว่าเศรษฐกิจจะแย่แค่ไหน ลานจอดมุ่งตรงไปยังถนนมิตรภาพ ผมได้แต่มองผู้คนที่กำลัง แต่น้ำใจของคนที่นี่ไม่แย่ตาม ระยะทางจากสถานีขนส่งสุดสาย แออัดอยู่ที่บขส. ด้วยสายตาที่หน้าเห็นใจ พวกเขาคงเป็นคน มาถึงบา้ นผมใช้เวลาเดินทางเกอื บหนงึ่ ชั่วโมง แตค่ ุณลุงคนขับรถ ต่างจังหวัดเหมือนกันกับผม เข้ามาทำงานหาเงินในเมืองกรุง ยังเก็บเงินในราคาปกติ สมัยก่อนตอนที่ผมยังเด็ก ๆ จำได้ว่าลุง แห่งน้ี เพอื่ หวังจะให้คนที่อยู่ทางบ้านสุขสบาย แกเก็บแค่คนละ10บาท ส่วนเด็กตัวเล็ก ๆ แกก็ให้น่ังฟรี ถ้าหาก เป็นในเมืองท่ีผมทำงานอยู่ 25 บาทคงไปได้แคไ่ ม่ไกล รตู้ ัวอกี ทีกถ็ งึ เวลาทจ่ี ะตอ้ งลงจากรถเพื่อไปตอ่ รถอีกทอด แล้วล่ะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกหิวข้าวมาก จึงตัดสินใจเดินไปถาม ท้องทุ่งนาสองฟากทางชูรวงสีเหลอื งทองพลิ้วไสวไปตาม คนขายต๋วั ว่ารถจะออกประมาณก่ีโมง ได้ความมาวา่ อกี ประมาณ แรงลม ชาวบ้านทยอยกันมาลงแขกเกี่ยวข้าว บ้างก็ร้องเล่น ครึ่งชั่วโมง ยังพอมีเวลาครับ ผมตัดสินใจเดินไปหาอะไรง่าย ๆ เต้นรำกันไปตามประสา บ้างก็อาสาเป็นแม่ครัวปรุงแต่งอาหาร ทานรองท้องไปก่อน เพราะถ้าหากผมกลับไปถึงบ้านเมื่อไหร่ จะ ไว้สำหรบั คอยทา่ อยภู่ ายในเถียงนาเล็ก ๆ ไอเยน็ สีขาวพวยพุ่งขน้ึ รีบไปอ้อนแม่ให้ทำอาหารที่ผมชอบเลย หลังจากทานข้าวเสร็จ จากภูเขาที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านของผมนัก เป็นไปได้ว่าฝน ผมก็ขึ้นมานั่งบนรถ ปรับเบาะให้ได้องศาที่พอเหมาะ นำสาย อาจจะพึ่งหยดุ ตกไปได้ไมน่ าน และไม่ได้ตกมากเกนิ ไป จนทำให้ หูฟังออกมาจากกระเป๋าแล้วเสียบไปยังโทรศัพท์พร้อมกับเปิด ชาวบ้านออกทำมาหากินเลย้ี งปากทอ้ งไม่ได้ เพลงขับกล่อมตัวเองไปเบา ๆ ผา่ นไปเพยี งไมน่ าน ผมก็เข้าสู่ห้วง นิทรา “พ่ีเวย!์ !!” ตอนนี้ถึงปากทางเข้าบ้านแล้วครับ ผมบิดขี้เกียจ 2-3 ผมหันไปตามเสียงเรียก ก่อนที่เด็กชายวัยยี่สิบปีจะเดิน ครงั้ กอ่ นจะลุกข้ึนกดกริ่ง แล้วจ่ายเงินจำนวน 25 บาทให้คุณลุง มาหาผมดว้ ยอาการตื่นเตน้ 52 53

“อ่าว เจ้าแบงค์” “ถ้าแกอยากไปเรียนเพราะเหตุผลแค่นั้นนะ แกไปเรียน แบงค์มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเองครับ เห็นกันมา ในตัวเมืองบ้านเราดกี วา่ ” ตง้ั แต่เดก็ ๆ เพราะบ้านเราอยูใ่ กล้กนั จำได้ว่าก่อนไปทำงาน เจ้า แบงค์ยงั ตัวกระเปี๊ยกเดยี วอยเู่ ลย “ทำไมล่ะพ่ี มหาลัยฯทน่ี ั่นสอบเขา้ ยากเหรอ” “เป็นไงบา้ งพ่ี ทำงานในกรุงเทพฯอะ” “ไม่ยาก แต่สิ่งที่ยากคือการที่เราต้องไปเรียนรู้อะไร “ก็ดีนะ แล้วเราล่ะเป็นไงบ้าง เรียนจบม.ปลายแล้ว หลาย ๆ อย่างที่นั่นมากกว่า ที่เราบอกว่ามีห้างสรรพสินคา้ มีส่ิง วางแผนจะไปเรยี นต่อท่ไี หนล่ะ” อำนวยความสะดวก พี่ไม่เถียงนะ แต่เราคิดดูว่าค่าครองชีพมัน “เอาจรงิ นะ ผมอยากไปเรยี นในกรงุ เทพฯ” จะแพงขนาดไหน แล้วยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ด้วยนะ ถ้าใครเข้าไป “เพราะอะไร” แลว้ หลงแสงสีก็คงเสยี เงินเสยี ทอง เสียผ้เู สียคนไปเลย ” ผมถามดว้ ยความสงสยั “ที่พ่ีบอกว่าแพง คือ...” “ใคร ๆ ก็บอกว่าที่นั่นดีจะตาย มีห้างสรรพสินค้า มี “เวลาอยู่บา้ น แกใช้เงนิ วันละเทา่ ไหร่” รถไฟฟ้าใหน้ งั่ ทีส่ ำคัญนะสาว ๆ สวยอีกต่างหาก” “ถ้าไปเรยี นกว็ นั ละ 50 บาท ถา้ วันไหนอยู่บา้ นก็ 30” ผมตบไหล่มันเบา ๆ ก่อนจะเดินต่อพร้อมคุยกับมันไป “แตส่ ำหรบั ที่นั่น 50 บาท คอื กนิ ขา้ วได้แคม่ อื้ เดยี วนะ” ด้วย เจา้ แบงคอ์ ้าปากค้างไปเลยครับ “โห แล้วแบบนี้ถ้าผมมีไปวันละ 50บาท ผมจะอยู่ยังไง 54 ใหถ้ ึงวันอะ ไหนจะค่าเดนิ ทาง คา่ จปิ าถะต่าง ๆ อีก” 55

“จำคำพีไ่ วน้ ะ จะเรียนท่ไี หนมนั กไ็ ดค้ วามรเู้ หมอื น ๆ กนั ทั้งสองหันมาทางผมก่อนจะจับมือพากันวิ่งมา ผมก็ไม่ ถ้าเราขยันและตั้งใจ ส่วนเรื่องที่กรุงเทพฯยังมีอีกนะ อยาก รีรอ ถอดรองเท้าวิ่งลงไปหาท่านทั้งสองเช่นกัน ทันทีที่เราสาม ฟงั มย้ั ” คนพ่อแม่ลูกได้พบกัน เราสวมกอดกันแน่นโดยมีพ่อโอบกอดผม กับแมเ่ อาไว้ สว่ นแม่น่ะเหรอครบั ก็แอบนำ้ ตาซึมพร้อมกับต่อว่า “อยากครบั ” ผมเสียยกใหญ่ว่าทำไมถึงไม่บอกพวกท่านว่าจะมา พ่อจะได้ ขับรถมอเตอร์ไซค์คันโก้ออกไปรับที่ปากทาง เราสามคนเดินดู ผมและเจ้าแบงค์เดินพูดคุยกันตลอดทาง จนกระทั่งได้ ไร่นากันอยู่สักพัก ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ก่อนจะพากันเดินกลับ เวลาที่แบงค์ต้องกลับบ้าน ผมก็ไม่ลืมที่จะแบ่งขนมที่ซื้อมาไป บา้ นทอ่ี ยไู่ มไ่ กล ฝากลุงกับป้า พ่อแม่ของเจ้าแบงค์ สุดท้ายแล้วน้องชายผม ก็ตัดสินใจไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยในตัวเมืองด้วยเหตุผลที่ว่า “มาแล้วลูกแกงเห็ด ส่วนนี่ตำลาวหลวงพระบางที่ลูก อยากช่วยพ่อแม่ประหยัด ที่สำคัญคือไม่อยากห่างพ่อกับแม่ไป ชอบ” ไหน ส่วนความคิดที่จะไปกรุงเทพฯ เจ้าแบงค์พับเก็บใส่กระเป๋า ไปแล้วล่ะครับ ยิ่งพอได้ฟังเรื่องราวของผมแล้วก็ทั้งขำทั้งสงสาร แม่วางอาหารที่ผมชอบลงตรงหน้าก่อนจะหันไปหยิบ ผม ถา้ ไม่ตดิ ว่าเปน็ น้อง ผมคงไล่ทบุ มนั ไปแล้ว กระติ๊บขา้ วเหนยี วมาตงั้ ไวก้ ลางวง ผมเดินมาหยุดตรงทุ่งนาแห่งหนึ่ง ที่มีสองสามีภรรยา “ส่วนนี่เขียดปิ้ง พ่อไปดักไว้เมื่อคืนได้หลายตัวอยู่ กิน กำลังช่วยกันเดนิ สำรวจข้าวในนาของตน ผมปล่อยกระเป๋าเป้ลง เยอะ ๆ นะไอ้หมา” จากหลังกอ่ นจะตะโกนจนสุดเสียง นี่ล่ะครบั ความสุขของผม การได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากนั “พอ่ ออ !!! แม่ !!!” ด้วยกับข้าวบ้าน ๆ ที่แม่ทำ ผมภูมิใจที่ได้เกิดและเติบโตมาในครอบครัว 56 57

ที่แสนอบอุ่น มีพ่อแม่ที่คอยรักและห่วงใยผมอยู่เสมอตั้งแต่ลืมตาต่ืน จากคำสอนท่ีวา่ มีเงินนับเป็นน้องมีทองนบั เป็นพี่ สำหรับยคุ น้ีคง จนกระทั่งเข้านอน เสื้อผ้าที่ผมซื้อมาฝากทั้งสองท่าน ท่านใส่เรียบร้อย ตอ้ งปรับเปน็ “มเี งินนบั เป็นพ่ี มีหนีน้ บั เปน็ นอ้ ง แล้วครบั แถมยังชน่ื ชมไม่ขาดปาก คืนน้เี ราสามคนจะนอนด้วยกันเพราะ แม่ยังไม่ได้ทำความสะอาดห้องนอนของผม ก็ท่านไม่รู้นี่เนอะว่าลูกชาย ” นา่ จะเหมาะกว่าครับ คุณวา่ มั้ย??? จะมา แตไ่ ม่เปน็ ไรครบั นอนดว้ ยกนั สามคนพ่อแมล่ ูกกอ็ บอนุ่ ดี ธรรมชาติสรรค์สร้างทุกอย่างมาให้สามารถปรับปรุงและ เปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์ได้ ยกตัวอย่างเช่น กระต่ายป่าสามารถ แกล้งตายได้ถ้ามีสัตว์ใหญ่จะเข้ามากินมัน สำหรับเจ้าเต่าเมื่อมันเจอ อันตรายมันก็จะหดขาและหัวลงในกระดองเพื่อความปลอดภัย แม้แต่ ต้นไม้อย่างไมยราบเมื่อมีอะไรไปโดนมัน ใบก็หุบลง ทุกสิ่งทุกอย่างบน โลกไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ พืช หรือสิ่งใด ๆ ก็ตาม ย่อมปรับตัวให้เข้ากับ สถานการณ์ต่าง ๆ ก็เพื่อความอยู่รอดนั่นเอง มนุษย์เราก็เช่นกันครับ สำหรับสถานการณเ์ ศรษฐกจิ เป็นแบบน้ีก็ต้องปรับตวั ใหอ้ ย่รู อดให้ได้ สำหรับคำสอนของพ่อแม่ผม ก็ถูกนะครับ แต่ถ้ายุคสมัยที่ เศรษฐกิจเป็นแบบนี้ ยุคที่พนักงานตกงานกนั มากมาย คนเป็นหนีก้ นั ท่ัว บ้านทั่วเมือง ผู้คนใส่ทองปลอมกันอย่างหน้าชื่นตาบาน คนที่รอดจาก สถานการณ์นีไ้ มจ่ ำเปน็ ตอ้ งเป็นคนรวยครบั ขอแคไ่ มม่ หี นก้ี ็พอ 58 59

นายวศิ วะ หลวงหาญ …จงจำไว้ ต้งั ใจอยู่ให้เสมอว่าตัวเปน็ คนจน มเี งนิ ใช้เฉพาะแต่ที่รักษาความสุขของตัวพอสมควรเท่าน้ัน ชื่อเล่น ไอซ์ ไม่มั่งมีเหมือนใครๆ อื่น จงใช้เงินอย่างพอสมควรที่จะ เลีย้ งชีวติ และรกั ษาเกยี รตยิ ศเท่านัน้ อย่าไปอวดม่ังอวด การศกึ ษา สาขาการสอนภาษาไทย มีทำเทียบเทยี มเขาให้ฟ้งุ ซา่ นไปเปน็ อนั ขาด…” คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลยั ราชภฏั พระบรมราชโชวาท พระนครศรีอยุธยา พระบาทสมเดจ็ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หวั คตปิ ระจำใจ อยยู่ ังไงก็ได้ ให้ทุกขน์ อ้ ยท่ีสดุ ทัศนคตเิ กย่ี วกับกับการใช้เงิน “...เงินบันดาลทุกสิ่งทุกอย่างได้ สิ่งที่เราอยากได้ใคร่ดี สิ่งนั้นเรียก เรียกว่าราคะ ราคะจะมีค่าสูงขึ้นก็ต่อเมื่อการใช้เงินนั้นมีราคาต่ำ ยิ่งราคะ มาก ราคาก็ยิ่งมาก จึงไม่ควรมีความอย่างได้ใคร่ดี(ราคะ)มากจนเกินไป เพราะคา่ ของราคากับราคะ มันแยกกนั ไม่ไดเ้ ลย…” นางสาวสุภาวดี ชา้ งโต ช่อื เล่น จอย การศกึ ษา สาขาการสอนภาษาไทย คณะครศุ าสตร์ มหาวิทยาลยั ราชภัฏพระนครศรอี ยุธยา คติประจำใจ ระยะทางพสิ ูจนม์ า้ กาลเวลาพิสจู น์คน ทศั นคติเกีย่ วกับกับการใชเ้ งนิ “…เงินคือกระดาษที่คมที่สุด เพราะสามารถตัดทอนมิตรภาพ ตัดขาดคนในครอบครัวได้ อีกทั้งสังคมในสมัยนี้มักตัดสินกนั ที่เงนิ ทอง ทกุ คนจงึ ต้องทำทกุ อย่างเพ่ือใหต้ วั เองมีเงิน ไมเ่ วน้ แม้แต่สงิ่ ที่ผดิ …” 60