Sweet Candy Fairy ให้รักนี้มีแต่ความหวาน เล่ม 1

穿成大佬的小仙女 1 Sweet Candy Fairy ใหร้ กั น้มี แี ต่ความหวาน 1 春刀寒 ชนุ เตาหาน พิรุณเดือนสารท แปล

'สอบเข้ามหา'ลยั ' สามค�ำน้ไี มเ่ คยปรากฏขน้ึ ในแพลนชีวิตของเขามาก่อน ไม่สิ แม้แต่แพลนชีวิตเขายังไม่มีด้วยซ้�ำ อยู่ไปวันแล้ววันเล่า ไม่มีความฝัน และไมม่ อี นาคต แต่แล้วอยู่ๆ วันหน่ึงก็มีเด็กสาวคนหน่ึงปรากฏตัวขึ้นในชีวิตของเขา ว่ิง ตามหลังเขา ไมว่ า่ เม่อื ไหรก่ ็จะส่งยิม้ หวานมาให้เขาเสมอ เธอทำ� ใหช้ วี ติ ทเ่ี สยี เปลา่ ของเขามเี ปา้ หมายเปน็ ครงั้ แรก อยากจะเขา้ ใกลเ้ ธอ บนตารางประกาศอนั ดบั ผลการเรยี นขน้ึ อกี นดิ กเ็ พียงเทา่ นเ้ี อง เขาไมเ่ คยคดิ มากไป กวา่ นนั้ แต่มาวันน้ีสาวน้อยคนน้ันกลับบอกเขาว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยกันนะ เหมอื นว่าเธอจะวางแผนอนาคตท่ยี าวนานกว่าอย่างจริงจังตั้งใจ และในอนาคตน้นั กม็ เี ขารวมอย่ดู ้วย

ค�ำน�ำ หลงั ผา่ นเหตกุ ารณร์ า้ ยแรงถงึ ชวี ติ ลมื ตาตนื่ มาความทรงจำ� ทมี่ กี ล็ ว้ นแลว้ แต่เป็นเร่ืองราวในอดีตชาติ ภาพฉากสุดท้ายท่ี 'ชีอ้ิง' จดจ�ำได้คือภาพที่เธอ ตดั สนิ ใจจบชวี ติ ของตนตดิ ตามทา่ นแมท่ พั ผเู้ ปน็ ทร่ี กั ไป แลว้ เหตใุ ดเธอถงึ ฟน้ื ขน้ึ มา อย่ใู นโลกทท่ี กุ อยา่ งดแู ปลกตา ทง้ั ยงั สญู เสยี การไดย้ นิ และไมส่ ามารถพดู ได้ แม้ว่าชีวิตของชีอ้ิงจะผ่านเร่ืองราวแสนเศร้าและโหดร้ายมาไม่น้อย แต่ โชคชะตาก็ไมไ่ ดใ้ จรา้ ยกบั สาวนอ้ ยคนนจ้ี นเกนิ ไปนกั อยา่ งนอ้ ยกน็ ำ� พาใหเ้ ธอ ไดม้ าพบกบั ใครบางคนทแ่ี มแ้ ตต่ วั เธอเองยงั คดิ วา่ คงไมม่ ที างไดพ้ บกนั อกี แลว้ อย่าง 'ท่านแม่ทัพ' คนรักที่พรากจากโดยไม่ได้ล�่ำลากันในอดีตชาติ...'จ้ีร่ัง' นกั เรยี นมธั ยมปลายปสี องที่ไมว่ า่ จะมองยงั ไง คนคนนก้ี เ็ ปน็ ทา่ นแมท่ พั ของเธอ ไม่ผิดแน่ แต่ช่ือของเขามาพร้อมกับข่าวเสียหายมากมาย เพียงเอ่ยถึงใครๆ กพ็ ากนั หลบลห้ี นหี นา้ ดว้ ยความหวาดหวน่ั แตไ่ มร่ ทู้ ำ� ไมพอ 'ยายเดก็ โง'่ อยา่ งชอี ง้ิ เขา้ ใกล้ จร้ี ง่ั ขาใหญแ่ หง่ มธั ยมไหเ่ ฉงิ หมายเลขหนง่ึ ถงึ ไดห้ นา้ บางไปไมเ่ ปน็ ทกุ ที สำ� หรบั เรอื่ ง 'Sweet Candy Fairy ใหร้ กั นม้ี แี ตค่ วามหวาน' มที งั้ หมด สามเล่ม โดยในเล่มแรกน้ีจะพานักอ่านทุกท่านมาท�ำความรู้จักกับสาวน้อย แสนนา่ รกั และลกู พหี่ วั โจกทใี่ ครๆ ตา่ งกก็ ลวั เกรง การกระทำ� และการแสดงออกของ เดก็ หนมุ่ สาวคนู่ อ้ี าจจะทำ� ใหใ้ ครหลายคนไดห้ วนรำ� ลกึ ไปถงึ ชว่ งเวลาทม่ี คี วามรกั ครง้ั แรกขน้ึ มาบา้ งไมม่ ากกน็ อ้ ย ทงั้ การไดน้ งั่ เรยี นใกลก้ นั ยนื รอหนา้ หอ้ งเรยี น หลังเลิกเรียน หรือไปท�ำการบ้านท่ีร้านขนมด้วยกัน ความรู้สึกกุ๊กกิ๊กเหล่านี้ ลว้ นมอี ยู่ในเลม่ ...หากพรอ้ มแลว้ พลกิ หนา้ ถดั ไปเพอื่ รว่ มสมั ผสั กบั ความนา่ รกั ชวนใหอ้ บอนุ่ ใจจากเดก็ สองคนนไ้ี ปพรอ้ มๆ กนั ไดเ้ ลยคะ่ ด้วยไมตรจี ิต สำ� นกั พมิ พแ์ จม่ ใส

แนะน�ำ ตวั ละคร ชีอง้ิ สาวน้อยวัยมัธยมปลายปีสองผู้มีสถานะเป็น 'บุตรธิดาของผู้พลีชีพ' หลังเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับบิดามารดาของเธอ เธอก็ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งและพดู ไมไ่ ด้ รวมถงึ สญู เสยี ความทรงจำ� ในปจั จบุ นั ไป สง่ิ ทจี่ ำ� ไดม้ เี พยี งเรอ่ื งราวในอดตี ชาติ จีร้ ่งั นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสองห้องเก้า เจ้าของฉายา 'ขาใหญ่แห่ง มัธยมไห่เฉิงหมายเลขหน่ึง' ข้ึนชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม มีแต่คน กลัวเกรง ช่ือของเขาเป็นเหมือนระเบิดที่โยนไปที่ไหนคนก็แตกตื่น แต่แลว้ จูๆ่ เด็กหนุ่มเกเรคนน้ีกน็ กึ อยากกลับตัวกลับใจเป็นเด็กเรียน หลงั ได้เจอบตุ รธิดาของผพู้ ลชี ีพขึน้ มาเสยี เฉยๆ! อวจี๋ ๋วั ลกู พลี่ กู นอ้ งของชอี ง้ิ อยชู่ น้ั มธั ยมปลายปหี นง่ึ เขารบั หนา้ ทคี่ อยดแู ล ชีอ้ิงที่โรงเรียน ด้วยหน้าตาหล่อจ้ิมล้ิมท�ำให้เขาดูเหมือนเด็กดี แต่ เน้ือแท้อวี๋จั๋วคนนี้ไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้น ยกเว้นก็แต่ขาใหญ่แห่ง มธั ยมไหเ่ ฉงิ หมายเลขหนงึ่ คนนน้ั นนั่ แหละ! เยวี่ยหลี เพ่อื นสนทิ ของชอี งิ้ เธอนง่ั เรยี นข้างๆ ชอี ้งิ จึงสนทิ กนั ไปโดยปรยิ าย เยวี่ยหลีรักการซุบซิบนินทาเป็นชีวิตจิตใจ และมีจิตใจมุ่งม่ันฝักใฝ่ เรยี นรู้ แตไ่ ม่ร้ทู �ำไมคะแนนสอบถึงออกมาแย่อยู่เรื่อย อูร๋ ุ่ย นกั เรยี นมธั ยมปลายปสี องหอ้ งหนง่ึ อนั ดบั หนงึ่ ของชนั้ ปที ไ่ี ดพ้ บเจอกบั เรอื่ งอศั จรรย์ใจ เมอ่ื ถกู ลากเขา้ มาพวั พนั กบั ภารกจิ เปลยี่ นแปลงตวั เอง ของจี้รั่ง แล้วจู่ๆ เขาก็กลายเป็นเพ่ือนกับขาใหญ่แห่งมัธยมไห่เฉิง หมายเลขหนึง่ เสียอยา่ งนั้น

穿成大佬的小仙女 1 5 บทท่ี 1 ปลายเดอื นสงิ หาคม เมอื งไหเ่ ฉงิ เผชญิ กบั การมาเยอื นของพายฝุ นฟา้ คะนอง ครงั้ สดุ ทา้ ย เมฆดำ� กดทบั อยเู่ บอื้ งบน ทอ้ งฟา้ มดื ลงเรว็ กวา่ วนั กอ่ นหนา้ ประตหู อ้ งนอนสำ� รองถกู เปดิ ออก ออู๋ งิ หวานา้ สะใภถ้ อื ผา้ ขนหนเู ชด็ นำ�้ ไปพลางบน่ เสยี งดงั ไปพลาง \"ฝนตกหนกั ขนาดนี้ไมร่ จู้ กั ไปเกบ็ ผา้ ทดี่ าดฟา้ ! ขงั ตวั เองอย่ใู นหอ้ งตง้ั แตเ่ ชา้ ยนั เยน็ ไมก่ ลวั เฉาซะดว้ ย!\" ชีอิ้งนั่งอยู่ด้านหน้าของบานหน้าต่างไม่ขยับเขย้ือน แม้แต่อิริยาบถ ก็ไมเ่ ปลย่ี นแปลง อวจี๋ ว๋ั ทเ่ี อนตวั อยบู่ นโซฟาเอย่ ปากอยา่ งเกยี จครา้ น \"เธอไมไ่ ดย้ นิ แม่ ตะโกนใสเ่ ธอไปจะมปี ระโยชนอ์ ะไร\" ออู๋ งิ หวาเดนิ ขา้ มหอ้ งไปฟาดศรี ษะลกู ชายหนงึ่ ที \"เธอหหู นวกแลว้ แกก็ หหู นวกดว้ ยเหรอ เอาแตเ่ ลน่ เกม เดย๋ี วแกกจ็ ะขนึ้ ม.ปลาย ปหี นง่ึ อยแู่ ลว้ นะ ยงั ตง้ั หนา้ ตง้ั ตาเลน่ เหมอื นตอน ม.ตน้ อยไู่ ด\"้ อวจ๋ี ว๋ั ถกู ฟาดเขา้ หนง่ึ ทกี ม็ สี หี นา้ ไมพ่ อใจ ลบู คลำ� หวั ทถี่ กู ตสี กั พกั จงึ ลกุ ขน้ึ วงิ่ กลบั หอ้ งตวั เองแลว้ เหวย่ี งประตปู ดิ ออู๋ งิ หวาโมโหฮดึ ฮดั หนั ศรี ษะไปกเ็ หน็ ชอี งิ้ ยงั คงนงั่ อยขู่ า้ งหนา้ หนา้ ตา่ ง โดยรกั ษาอริ ยิ าบถเดมิ ไว้ เงาหลงั แบบบางของเดก็ สาวตดั กบั สายฝนทตี่ กหนกั

6 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 นอกหนา้ ตา่ ง พลนั ทำ� ใหเ้ กดิ ความเงยี บเหงาอา้ งวา้ งประการหนง่ึ เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ ทห่ี ลานสาวคนนปี้ ระสบพบเจอ ความโกรธทอ่ี ดั อนั้ อยู่ในใจกส็ ลายไปครง่ึ หนงึ่ ทนั ใด ออู๋ ิงหวาเดินเข้าไปเคาะโต๊ะ ชอี ง้ิ คอ่ ยหนั มา เมอื่ เหน็ วา่ เปน็ นา้ สะใภ้ นยั นต์ าทกี่ ระจา่ งใสและออ่ นโยน กเ็ ปน็ ประกายวาบ รมิ ฝปี ากบางเมม้ เลก็ นอ้ ยกอ่ นเผยรอยยมิ้ อยา่ งระมดั ระวงั ออกมา ออู๋ งิ หวาถกู รอยยม้ิ นข้ี องหลานสาวทม่ิ แทงจนหวั ใจชาวบู ลอบทอดถอนใจ อยขู่ า้ งในพลางหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาพมิ พต์ วั อกั ษร พมิ พเ์ สรจ็ กส็ ง่ ให้ อกี ฝา่ ยดู สายตาของชีอิ้งจับจอ้ งอยูบ่ นหนา้ จอโทรศัพท์ที่ส่องสว่าง ออู๋ งิ หวา : 'มพี ายฝุ น คนื นค้ี ณุ นา้ ของหนคู งไมก่ ลบั มาแลว้ เขา้ นอนเรว็ หนอ่ ย' ชีอง้ิ ในชาตทิ ี่แลว้ ไม่รู้หนังสอื ทวา่ หลงั ไดร้ บั ความทรงจำ� ของรา่ งกายนก้ี ลบั คนื มาแลว้ ความรทู้ เี่ ธอ ไม่อาจจับต้องมาก่อนเหล่าน้ันก็เหมือนจะสามารถรับรู้ได้เองโดยไม่ต้องมี ใครสอน และทำ� ใหเ้ ธอไดร้ จู้ กั กบั โลกใบนี้ใหมท่ ง้ั หมด เพยี งแตว่ า่ ทกุ ครงั้ ทเี่ ธอเหน็ โทรศพั ทม์ อื ถอื กย็ งั คงอดรสู้ กึ แปลกๆ ขนึ้ มา ไมไ่ ด้ สงิ่ ของทเี่ ลก็ ขนาดนไ้ี มเ่ พยี งแตส่ อ่ งสวา่ งไดเ้ ทา่ นนั้ แตย่ งั มภี าพทด่ี สู มจรงิ ราวกบั มชี วี ติ อกี ดว้ ย ชา่ งนา่ มหศั จรรยม์ ากจรงิ ๆ ชอี งิ้ พยกั หนา้ ใหน้ ้าสะใภ้อย่างสงบเสงีย่ ม อ๋อู งิ หวาจงึ ค่อยๆ ปิดประตูหอ้ งแลว้ จากไป ชีอิ้งทอดสายตามองนอกหน้าต่างต่อไป พายุฝนค่อยๆ รุนแรงขึ้น ตน้ ไมใ้ หญท่ ขี่ า้ งทางถกู พดั โหมจนเอนซา้ ยเอยี งขวา ไฟจากรถราทส่ี ญั จรฝา่ ฝน

穿成大佬的小仙女 1 7 กะพรบิ ถร่ี วั ขบั เคลอ่ื นไปอยา่ งเชอื่ งชา้ ด้านนอกจะตอ้ งหนวกหูมากแนๆ่ แตเ่ ธอไมไ่ ด้ยินเสียงอะไรเลย จะมกี ็เพียงเสียงหึง่ ๆ ดังอยู่ในหเู ปน็ บางครัง้ เธอมาถงึ โลกนี้ไดส้ องเดอื นกว่าแลว้ แรกเริม่ ชีอ้ิงนกึ ว่าเป็นความฝัน วนั ท่ีได้รู้ข่าววา่ ท่านแมท่ พั สูศ้ ึกตาย ในสนามรบ เธอพาดผา้ ไหมขาวไวก้ บั ขอื่ หอ้ ง ตดิ ตามทา่ นแมท่ พั ไปแลว้ แทๆ้ เธอยงั จำ� ความรสู้ กึ ของการขาดอากาศหายใจและความเจบ็ ปวดกอ่ นตาย ได้ จำ� ไดแ้ มก้ ระทงั่ ในตอนทแี่ สงตะวนั สที องลบั ขอบฟา้ สาดลงบนตน้ เหอฮวน แตเ่ มอื่ ตน่ื ขน้ึ มา เธอกลบั กลายเปน็ เดก็ สาวหหู นวกอายยุ า่ งสบิ เจด็ คนน้ี กลบั มา มชี วี ติ ใหมอ่ กี ครงั้ ความทรงจำ� ท่แี ปลกปลอมกวาดม้วนเธอราวกบั กระแสน�้ำ เดก็ สาวคนนช้ี อื่ วา่ ชอี ง้ิ เหมอื นกนั กบั เธอ ครง่ึ ปกี อ่ นสญู เสยี พอ่ แมไ่ ปจงึ กนิ ยานอนหลบั ดว้ ยความสนิ้ หวงั หลงั จากชว่ ยชวี ติ กลบั มาแลว้ แกน่ ขา้ งใน กเ็ ปลย่ี นคน นา่ จะเปน็ เพราะการรบั รขู้ องรา่ งกายนี้ ทกุ ครงั้ ทเ่ี ธอหวนนกึ ถงึ ความทรงจำ� เกยี่ วกบั พอ่ แมข่ องเดก็ สาวคนน้ี หวั ใจกเ็ จบ็ ปวดราวถกู เขม็ แทง บบี บงั คบั ใหเ้ ธอ ตอ้ งตดั ขาดความทรงจำ� กลางคนั ชอี ้งิ คิดว่าเดก็ สาวคนน้จี ะตอ้ งมีชีวิตอยอู่ ย่างเศรา้ โศกมาก เธอรับรู้มันได้จากความทรงจ�ำ โลกใบน้ีเดิมเป็นสถานที่แปลกหน้า สำ� หรบั เธอ แตจ่ ่ๆู กพ็ ลนั เกดิ ความรู้สึกคุ้นเคยไปท่ัวทุกที่ ครง้ั แรกทไ่ี ดเ้ หน็ โทรทศั นเ์ ธอกลบั ไมป่ ระหลาดใจเลยสกั นดิ แตส่ ดุ ทา้ ย พอขนึ้ เตยี งนอนแลว้ ตอนนนั้ เองคอ่ ยรสู้ กึ อศั จรรย์ใจไลห่ ลงั เธอกเ็ หมอื นกบั คนที่ใชช้ วี ติ อย่ใู นยคุ สมยั นี้ มเี พยี งอยา่ งเดยี วทเี่ ธอยงั ไมส่ ามารถปรบั ตวั ไดค้ อื อาการหหู นวกและสญู เสยี เสยี งพดู จากเหตไุ มค่ าดฝนั อกี ทงั้ เหตไุ มค่ าดฝนั นกี้ เ็ ปน็ ตวั การหลกั ทที่ ำ� ใหพ้ อ่ แมเ่ จา้ ของรา่ งเดมิ เสยี ชวี ติ พอ่ ของเจา้ ของรา่ งเดมิ เปน็ ตำ� รวจปราบปรามยาเสพตดิ หลงั เขา้ บกุ จบั กมุ

8 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 คดคี า้ ยาแลว้ เขากถ็ กู กลมุ่ อาชญากรแกแ้ คน้ อาชญากรลกั พาตวั เจา้ ของรา่ งเดมิ และผเู้ ปน็ แมไ่ ป ในระหวา่ งขนั้ ตอนชว่ ยเหลอื ตวั ประกนั อาชญากรทคี่ ลมุ้ คลง่ั กจ็ ดุ ชนวนระเบดิ ขนึ้ แมก้ ลมุ่ อาชญากรจะตอ้ งโทษประหารทง้ั หมด แตพ่ อ่ แม่ เจา้ ของรา่ งเดมิ ก็ไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั เสยี ชวี ติ มแี คเ่ จา้ ของรา่ งเดมิ ทร่ี อดมา คนเดยี ว หลงั จดั การเรอ่ื งงานศพเสรจ็ แลว้ เจา้ ของรา่ งเดมิ กไ็ ดอ้ วเี๋ ฉงิ นา้ ชายรบั มา อาศยั อยทู่ เ่ี มอื งไหเ่ ฉงิ แตเ่ ดก็ สาวไมส่ ามารถยอมรบั การเสยี ชวี ติ ของพอ่ แมไ่ ด้ สดุ ทา้ ยจงึ เลอื กทจ่ี ะจากไป ช่วงท่ีชีอ้ิงเพ่ิงฟื้นข้ึนมา น้าชายกับน้าสะใภ้แทบจะเฝ้าเธออยู่ตลอด ยส่ี บิ สช่ี วั่ โมงดว้ ยกลวั วา่ เธอจะทำ� เรอ่ื งแบบนซี้ ำ�้ อกี จนกระทง่ั จติ แพทย์ใหเ้ ธอ ทำ� แบบทดสอบ ผลปรากฏวา่ สภาพทางจติ ใจของเดก็ สาวดพี รอ้ มแลว้ นา้ ชาย จงึ คอ่ ยรบั ชอี งิ้ จากสถานพกั ฟน้ื กลบั มาทบี่ า้ น น้าชายดีต่อเธอ น้าสะใภ้ถึงจะอารมณ์ร้อนแต่ก็เป็นคนปากร้ายใจดี แมแ้ ตอ่ วจ๋ี ว๋ั นอ้ งชายจอมตอ่ ตา้ นคนนน้ั กม็ กั จะเคาะประตเู ขา้ มาคอยเฝา้ ดเู ธอ ทกุ ๆ หน่ึงช่วั โมง นี่เปน็ ความใกลช้ ดิ ฉนั ญาตพิ ี่น้องทชี่ อี งิ้ ไมเ่ คยได้รับมาก่อน เธอเป็นเด็กก�ำพร้าในช่วงกลียุค เติบโตมาอย่างหวาดหวั่นพร่ันพรึง ท่ามกลางความไม่สงบของสงคราม ในปีท่ีอายุสิบสี่ขณะอพยพลี้ภัยก็ถูก โจรภเู ขาจบั ตวั ขน้ึ ปอ้ มภเู ขาไป เดมิ ทเี ธอคดิ จะกระแทกศรี ษะใหต้ ายเพอ่ื รกั ษา ความบรสิ ทุ ธิ์ไว้ ทวา่ ทา่ นแมท่ พั กลบั มาเยอื นดง่ั เทพจากสวรรคแ์ ลว้ ชว่ ยเธอ ออกมา ทา่ นแมท่ พั สวมชดุ เกราะสดี ำ� ขลบั นงั่ ตวั ตรงอยบู่ นหลงั มา้ แผงคอสดี ำ� ถามเธอเสยี งเรยี บวา่ 'มที ี่ไปหรอื ไม'่ เธอสา่ ยศรี ษะทง้ั นำ�้ ตา ทา่ นแมท่ พั จงึ โนม้ ตวั ยนื่ มอื มาโอบรอบเอวอมุ้ เธอ พาดขวางขนึ้ มา้ นบั แตน่ น้ั เปน็ ตน้ มาจวนแมท่ พั กก็ ลายเปน็ บา้ นของเธอ ทา่ นแมท่ พั ยงั ไมไ่ ดส้ ขู่ อภรรยาเอก จวนแมท่ พั ที่ใหญโ่ ตมโหฬารจงึ มเี ธอ

穿成大佬的小仙女 1 9 เพยี งแคค่ นเดยี ว ทา่ นแมท่ พั รบั เธอเปน็ อนภุ รรยา แมจ้ ะรบทพั จบั ศกึ ตลอดปี ไมค่ อ่ ยไดก้ ลบั มา แตเ่ ขากก็ ำ� ชบั คนทกุ ระดบั ชนั้ ในจวนใหป้ ฏบิ ตั ติ อ่ เธอเปน็ อยา่ งดี เธอมอบท้ังใจและกายให้กับท่านแม่ทัพท่ียิ่งใหญ่ผู้นั้น เธอได้ยินว่า ราษฎรทว่ั ทง้ั ใตห้ ลา้ ยกยอ่ งสรรเสรญิ เทพสงครามในดวงใจเธออยา่ งไร แต่ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เทพสงครามกม็ วี นั ทส่ี ศู้ กึ ตายในสนามรบ ทา่ นแม่ทัพเคยรักเธอหรอื ไม่ ชอี ้ิงไม่รู้ แต่เธอรกั ท่านแมท่ พั ชวี ติ ของเธอเปน็ ทา่ นแมท่ พั ท่ีใหม้ า ทา่ นแมท่ พั ตายแลว้ เธอกไ็ มม่ อี ะไร ติดค้างในโลกน้ีอีกต่อไป ได้แต่หวังว่าหลังจากตายแล้วจะโชคดีได้ฝังตาม ทา่ นแมท่ พั ไป หากไดต้ ายรว่ มหลมุ กน็ บั เปน็ เกยี รตทิ ยี่ งิ่ ใหญท่ ส่ี ดุ ของเธอแลว้ นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ สวรรค์ไมเ่ พยี งไมย่ อมใหเ้ ธอตาย แตย่ งั สง่ โลกทสี่ งบสขุ สวยงามปราศจากสงครามมาใหด้ ว้ ย ทนี่ อ่ี ะไรกด็ ไี ปหมด เพยี งแตไ่ มม่ ที า่ นแมท่ พั พายุฝนฟ้าคะนองด�ำเนินต่อไปอีกหลายวัน เม่ือฟ้าโปร่งโล่งหมดจด กห็ า่ งจากเปดิ เทอมเพยี งแคส่ องวนั ชว่ งสน้ั ๆ กอ่ นหนา้ น้ี อวเ๋ี ฉงิ นา้ ชายไดจ้ ดั การตามขน้ั ตอนยา้ ยโรงเรยี น ใหช้ อี งิ้ เรยี บรอ้ ยแลว้ เขายา้ ยเธอทเี่ ทอมนก้ี ำ� ลงั จะขนึ้ ชนั้ มธั ยมปลายปสี อง มาอยทู่ ่ีโรงเรยี นมธั ยมไหเ่ ฉงิ หมายเลขหนงึ่ ซง่ึ เปน็ โรงเรยี นเดยี วกบั ทอ่ี วจี๋ ว๋ั เขา้ เรยี นมธั ยมปลายปแี รกดว้ ย ชอี ง้ิ ไมร่ วู้ า่ เธอควรจะใชช้ วี ติ ตอ่ ไปอยา่ งไรดเี มอื่ ตอ้ งเผชญิ กบั โลกทท่ี กุ อยา่ ง แปลกใหมแ่ ละไมค่ นุ้ เคยแหง่ นี้ ทงั้ รสู้ กึ ลงั เลและไมแ่ น่ใจ กลา่ วตามหลกั การทวั่ ไป ชอี งิ้ ในตอนนก้ี ็ไมเ่ หมาะทจี่ ะไปเรยี นหนงั สอื ในโรงเรยี นมธั ยมปลายธรรมดา ในเมอื่ เธอไมไ่ ดย้ นิ และพดู ไมไ่ ด้ โรงเรยี นคนหหู นวกดจู ะเหมาะสมกบั เธอ มากกวา่ แตจ่ ติ แพทยก์ ลบั แนะนำ� วา่ สภาพแวดลอ้ มทปี่ กตเิ หมาะสมตอ่ การฟน้ื ฟู และการรกั ษาของชอี งิ้ เธอจำ� เปน็ ตอ้ งพบปะกบั ผคู้ น และยง่ิ ไปกวา่ นน้ั คอื เธอ

10 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 ตอ้ งการมติ รภาพจากคนในวยั เดยี วกนั อาการหหู นวกของเธอเกดิ จากการบาดเจบ็ ภายนอก เขา้ รบั การรกั ษา ไมก่ คี่ รงั้ กอ็ าจฟน้ื คนื ไดค้ รบถว้ น แตก่ ารสญู เสยี ความสามารถในการพดู เปน็ บาดแผลทเ่ี กดิ จากความกระทบกระเทอื นทางจติ ใจ วธิ รี กั ษาทางการแพทย์ อาจชว่ ยไดไ้ มม่ ากนกั ทำ� ไดเ้ พยี งคอ่ ยๆ ขจดั อปุ สรรคและฟน้ื ฟูไปอยา่ งชา้ ๆ หลงั เกดิ เหตพุ อ่ ของชอี งิ้ กไ็ ดร้ บั พจิ ารณาใหเ้ ปน็ ผพู้ ลชี พี * ชอี งิ้ จงึ กลายเปน็ 'บตุ รธดิ าของผพู้ ลชี พี ' มเี สน้ สายจากทางตำ� รวจ ขน้ั ตอนในการยา้ ยเขา้ เรยี นของ ชอี งิ้ จงึ เปน็ ไปอยา่ งงา่ ยดาย แมแ้ ตค่ รูใหญก่ ย็ งั ไดร้ บั การกำ� ชบั เปน็ พเิ ศษจาก ผนู้ ำ� ของสำ� นกั งานประจำ� เมอื ง พวกเขาหวงั วา่ บตุ รธดิ าของผพู้ ลชี พี จะไดร้ บั การใหเ้ กยี รตแิ ละมติ รภาพจากทนี่ ี่ เรอื่ งอยา่ งการขม่ เหงรงั แกและการปฏบิ ตั ิ อยา่ งเพกิ เฉยจะตอ้ งไมเ่ กดิ ขนึ้ เดด็ ขาด เมอื่ ครูใหญร่ บั ทราบถงึ ความรา้ ยแรงของเรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ เขากค็ ดั เลอื ก ครปู ระจำ� ชนั้ ของมธั ยมปลายปสี องอยหู่ ลายรอบวา่ จะใหเ้ ธอไปอยใู่ นความดแู ล ของหอ้ งใด สดุ ทา้ ยกต็ ดั สนิ ใจเลอื กมธั ยมปลายปสี องหอ้ งสองทนี่ กั เรยี นลว้ นมี ผลการเรยี นดี สง่ิ แวดลอ้ มในหอ้ งดี นกั เรยี นเกเรนอ้ ย เปน็ หอ้ งเรยี นทภ่ี าพรวม ดเี ดน่ และครปู ระจำ� ชน้ั เองกม็ คี วามกา้ วหนา้ ทางการสอนตดิ ตอ่ กนั มาสองปแี ลว้ ... เลือกห้องสองต้องไมเ่ ลวแน่! หลวิ ชงิ่ หวาครปู ระจำ� ชนั้ มธั ยมปลายปสี องหอ้ งสองถกู ครูใหญเ่ รยี กไป จบั เขา่ คยุ ทหี่ อ้ งทำ� งานนานถงึ หนงึ่ ชว่ั โมง สดุ ทา้ ยกก็ ำ� หมดั รบั คำ� วา่ 'จะตอ้ งทำ� ให้ นกั เรยี นชอี ง้ิ ไดร้ บั ความอบอนุ่ ราวกบั ครอบครวั จากทน่ี ี่ใหไ้ ด!้ ' วันเปิดเทอม อว๋เี ฉงิ ขับรถไปส่งอวี๋จ๋วั และชอี ้ิงถึงโรงเรียน หลายวนั มานอ้ี วเ๋ี ฉงิ กำ� ชบั กบั อวจ๋ี วั๋ ไมห่ ยดุ หยอ่ นวา่ อยทู่ โี่ รงเรยี นเขาจะตอ้ ง ปกปอ้ งพส่ี าวใหด้ ี เลกิ คาบแลว้ ถา้ ไมเ่ ขา้ หอ้ งนำ�้ ก็ใหไ้ ปทห่ี อ้ งสองดวู า่ พส่ี าว ถกู รงั แกหรอื เปลา่ * ผู้พลีชพี คอื เกยี รติคณุ ที่รัฐบาลจนี แตง่ ตั้งให้กบั พลเมอื งท่เี สียชวี ิตเน่ืองจากท�ำประโยชน์ให้กบั ประเทศชาติ

穿成大佬的小仙女 1 11 สองพอ่ ลกู รู้ว่าชอี งิ้ ไม่ไดย้ นิ จงึ พูดเสียงดงั ขน้ึ มาอย่างไมไ่ ดใ้ ส่ใจนัก \"พสี่ าวแกหนา้ ตาดี แถมยงั พดู ไมไ่ ด้ นสิ ยั กเ็ กบ็ เนอื้ เกบ็ ตวั นกั เรยี นชาย พวกนนั้ ชอบรงั แกผหู้ ญงิ ทว่ี า่ นอนสอนงา่ ยแบบนี้ แกจะขขี้ ลาดไมไ่ ด้ ไมง่ น้ั จะใหแ้ กเรยี นเทควนั โดมาหลายปเี พอื่ อะไร\" \"ทแี่ ทผ้ มกเ็ รยี นเทควนั โดมาเพอ่ื มเี รอื่ งชกตอ่ ยนเี่ อง! งน้ั ครงั้ กอ่ นทผ่ี ม มเี รอื่ งจนครเู รยี กผปู้ กครอง ทำ� ไมพอ่ ถงึ ตผี มตอ่ หนา้ ครลู ะ่ \" \"มเี ร่อื งชกต่อยเพ่อื พส่ี าวแกได้ แตอ่ ย่างอ่นื ไมไ่ ด้\" \"...\" เมื่อมาถึงโรงเรียนอวี๋เฉิงก็เปิดประตูแล้วลงจากรถ ชีอิ้งสะพาย กระเป๋านักเรียน สวมเสื้อนักเรียนสีน้�ำเงินสลับขาว ผมสีด�ำขลับรวบเป็น หางมา้ แกม้ ของเธอใหญเ่ พยี งฝา่ มอื ดวงตาคงู่ ามกระจา่ งใส รมิ ฝปี ากบาง เมม้ เปน็ วงโคง้ ตน้ื ๆ กรามเรยี วคม สวยราวกบั ดอกเฉยี งเวยตมู รอคอยการผลบิ าน อว๋ีเฉงิ หยบิ โทรศัพท์มอื ถือขนึ้ มาพมิ พ์ขอ้ ความ อวเ๋ี ฉงิ : 'ถา้ มใี ครรงั แกหนู ไปหาคณุ ครกู อ่ น จากนน้ั ใหค้ ณุ ครูโทรมาหา นา้ จำ� เบอร์โทรศพั ทน์ า้ ไดใ้ ชไ่ หม' ชอี ้งิ พยกั หนา้ อวเ๋ี ฉิงเห็นแลว้ จึงพมิ พ์ขอ้ ความตอ่ ไปอกี อวเ๋ี ฉงิ : 'เสย่ี ว* จวั๋ อยปู่ หี นง่ึ หอ้ งเจด็ หอ้ งเรยี นทต่ี รงหวั มมุ ชน้ั หนงึ่ มเี รอื่ งอะไรกไ็ ปหาเขาได'้ ชีอ้ิงพยักหน้ารับอีกครั้ง อวี๋เฉิงยังจะพิมพ์ข้อความต่ออีก แต่อว๋ีจั๋ว ควา้ สายกระเปา๋ นกั เรยี นของชอี ง้ิ แลว้ เอย่ ขน้ึ มาอยา่ งหมดความอดทน \"ไปๆ จะสายแลว้ พอ่ กลบั ไปเถอะนา่ ทำ� ตวั เปน็ ตาแกข่ บ้ี น่ ไปได\"้ * เส่ียว มกั วางไว้หนา้ แซห่ รอื ชื่อเพื่อใชเ้ ป็นชือ่ เรียกบุคคล แสดงความสนทิ สนม

12 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 ชีอิ้งโดนอวี๋จั๋วลากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันมาโบกมือให้อวี๋เฉิงอย่าง สงบเสง่ยี ม อวเ๋ี ฉงิ ยนื อยกู่ บั ทด่ี ว้ ยสหี นา้ เปน็ กงั วล มองดูใบหนา้ สะสวยของหลานสาว แลว้ พลนั นกึ ถงึ พสี่ าวของตนเอง เขาทอดถอนใจอยหู่ ลายครง้ั จนกระทงั่ ชอี งิ้ เดนิ หายลบั ไปถงึ คอ่ ยกลบั ขนึ้ รถไปในทส่ี ดุ เพงิ่ จะปดิ ประตรู ถไดส้ กั พกั เสยี งดงั กระหม่ึ เสยี ดหจู ากทไ่ี กลๆ กด็ งั ใกล้ เขา้ มา จากนนั้ กเ็ ปน็ เสยี งเบรกหยดุ อยา่ งกะทนั หนั ตรงหนา้ ประตูโรงเรยี น เสยี งเบรกรถรนุ แรงมากจนคนทเ่ี ดนิ ผา่ นไปมายงั นกึ วา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ผคู้ นตา่ งพากนั มองหาตน้ เหตุ แมแ้ ตเ่ จา้ หนา้ ทร่ี กั ษาความปลอดภยั ของโรงเรยี น กต็ ระหนกตกใจรบี วงิ่ เขา้ มาดู เด็กหนุ่มคนหน่ึงกระโดดลงมาจากรถมอเตอร์ไซค์บ๊ิกไบก์สีด�ำแดง สวมเสอ้ื ยดื สดี ำ� รปู รา่ งสงู โปรง่ ผมเผา้ ถกู ลมเปา่ จนกระเซอะกระเซงิ เขา พาดเสอ้ื นกั เรยี นไวบ้ นบา่ ในปากเคย้ี วหมากฝรงั่ หนั หวั ไปเปา่ ปากใสเ่ จา้ หนา้ ท่ี รกั ษาความปลอดภยั ใบหนา้ ไมย่ ่ีหระ ทั่วทงั้ ตวั เตม็ ไปด้วยกลิ่นอายของอนั ธพาล เจา้ หนา้ ทรี่ กั ษาความปลอดภยั เหมอื นจะรวู้ า่ เขาคอื ใครจงึ ไมก่ ลา้ หา้ ม ถอยหลงั กลบั ไป เดก็ หนมุ่ ถอื เสอื้ นกั เรยี นเดนิ เขา้ ประตูโรงเรยี นไปเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ อวีเ๋ ฉิงขมวดควิ้ น่ิวหน้า โรงเรยี นมธั ยมไหเ่ ฉงิ หมายเลขหนง่ึ มเี ดก็ เกเรทแี่ คม่ องแวบแรกกร็ วู้ า่ ไม่ใช่ของดแี บบน้ีได้อยา่ งไรกนั นักเรียนหญงิ จ�ำนวนหนึ่งเดนิ ผ่านข้างรถ ส่งเสียงจ้อกแจ้กจอแจ \"ลกู พ่ีกับรถมอเตอร์ไซคข์ องลูกพี่หลอ่ มาก! โอย๊ ยย อยากลบู อะ\" \"ลบู คนหรอื ลบู รถ?\" \"...อยากหมดเลย\" \"เงียบไปเลย! ขนื เซวยี มา่ นชิงมาไดย้ นิ เข้าจะตีเธอตายเอา\"

穿成大佬的小仙女 1 13 \"เชอะ! จร้ี ง่ั ไมไ่ ดช้ อบยายนน่ั สกั หนอ่ ย ฉนั เหน็ ในโอเพนแชต* ของรนุ่ วา่ ตอนปดิ เทอมหนา้ รอ้ นเซวยี มา่ นชงิ จดั ปารต์ วี้ นั เกดิ ยง่ิ ใหญอ่ ลงั การใหจ้ รี้ งั่ แต่ ปรากฏวา่ จรี้ ง่ั ไมไ่ ดไ้ ปงานดว้ ยซำ้� \" \"แตก่ ็ในโอเพนแชตไม่ใชเ่ หรอทบี่ อกวา่ จรี้ ง่ั ถกู จบั ไปพรอ้ มกลมุ่ นกั แขง่ รถ เพราะแขง่ รถกนั อะ แลว้ ดสู ิ ไม่ใชว่ า่ ตอนนเ้ี ขายงั อยดู่ หี รอื ไง แถมกลา้ ขรี่ ถ มาโรงเรยี นอกี นแ่ี สดงใหเ้ หน็ แลว้ วา่ โอเพนแชตนน่ั เชอ่ื ถอื ไมไ่ ด!้ \" \"ก็ไม่แน่นา บ้านลูกพ่ีมีเงินอะ ขอแค่เขาไม่ได้ฆ่าคนหรือวางเพลิง จะแก้ไขเรื่องอะไรไม่ไดบ้ า้ งล่ะ\" นักเรียนหญิงกลุ่มนั้นเดินออกไปไกลข้ึนเรื่อยๆ ค้ิวของอว๋ีเฉิงขมวด จนแทบจะหนบี ดนิ สอได้ นม่ี นั อะไรกนั เนย่ี เดก็ สมยั นมี้ าเพอื่ เรยี นหนงั สอื หรอื วา่ มาเพอ่ื หาคกู่ นั นะ! คงตอ้ งบอกใหอ้ วจี๋ ว๋ั เพมิ่ ความระมดั ระวงั ขน้ึ อกี สกั หนอ่ ย อยา่ ปลอ่ ยให้ นกั เรยี นแยๆ่ เหลา่ นมี้ ายงุ่ กบั ชอี งิ้ สว่ นชีอง้ิ น้นั เขากลับไมห่ ว่ งสกั นดิ องิ้ อง้ิ หลานของเขาออกจะเชอ่ื ฟงั เธอจะตอ้ งอยหู่ า่ งจากเดก็ เกเรพวกนี้ อยแู่ ลว้ ! * โอเพนแชต (Open Chat) แพลตฟอร์มห้องแชตรูปแบบหน่ึง ลักษณะเป็นห้องแชตขนาดใหญ่รองรับสมาชิก ในหอ้ งแชตไดห้ ลายพนั คน มีแอดมนิ คอยควบคุมดแู ล สมาชกิ ในหอ้ งแชตสามารถพดู คยุ กนั ไดโ้ ดยไมต่ อ้ งเปดิ เผย ตวั ตน

14 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 บทที่ 2 เพอื่ นนกั เรยี นมธั ยมปลายปสี องหอ้ งสองรบั ทราบตงั้ แตช่ ว่ งปดิ เทอมฤดรู อ้ น แลว้ วา่ เปดิ ภาคเรยี นใหมจ่ ะมนี กั เรยี นพเิ ศษยา้ ยมาทห่ี อ้ ง หลวิ ชง่ิ หวาครปู ระจำ� ชน้ั ไมไ่ ดพ้ ดู ถงึ สถานการณข์ องชอี งิ้ อยา่ งเจาะจง ชดั เจน แคบ่ อกนกั เรยี นเอาไวใ้ นกลมุ่ แชตของหอ้ งวา่ พอ่ ของนกั เรยี นใหมเ่ ปน็ ตำ� รวจทา่ นหนงึ่ ทเ่ี สยี สละเพอ่ื ประชาชน มเี กยี รตยิ ศยง่ิ ใหญ่ นกั เรยี นใหมเ่ ปน็ บตุ รธดิ าของผพู้ ลชี พี เปน็ ทายาทของวรี บรุ ษุ ทกุ คนตอ้ งใหค้ วามชว่ ยเหลอื และ ความรกั ความยุ่งยากใจที่ใหญ่ท่ีสุดในชีวิตปกติธรรมดาของเด็กหนุ่มเด็กสาว ท่ีอยู่ในช่วงวัยแรกแย้มกลุ่มน้ีไม่พ้นเรื่องผลการเรียนการสอบ อาจจะเพิ่ม ความวา้ วนุ่ จากการแอบรกั เขา้ ไปดว้ ย แลว้ จะเอาเวลาทไ่ี หนไปรจู้ กั กบั คำ� ศพั ท์ อยา่ ง 'วรี บรุ ษุ ผพู้ ลชี พี ' หลงั จากตน่ื ตะลงึ ไปแลว้ กพ็ ากนั สง่ ขอ้ ความรบั คำ� มา ไมห่ ยดุ หยอ่ นวา่ จะรกั และทะนถุ นอมเพอื่ นนกั เรยี นคนใหมอ่ ยา่ งแนน่ อน! ช่วงเปิดเทอมบริเวณโรงเรียนเต็มไปด้วยความสดใสมชี ีวติ ชีวา แมว้ า่ ชอี งิ้ จะเตรยี มสภาพจติ ใจของตวั เองมานานแลว้ แตแ่ วบแรกทเ่ี หน็ วา่ รอบตวั มคี นเยอะขนาดนี้ ถงึ จะเตรยี มตวั มาดอี ยา่ งไรกย็ งั ปรบั ตวั ไมไ่ ด้ ชาตกิ อ่ นเธอระเหเรร่ อ่ นมาตงั้ แตเ่ กดิ ทว่ั ทกุ หนแหง่ พบเหน็ การบาดเจบ็

穿成大佬的小仙女 1 15 ผู้คนทุกข์ยากแร้นแค้น ภายหลังอาศัยอยู่ลึกในจวนแม่ทัพ ข้างกายมีแค่ สาวใชส้ องสามคน ความทรงจำ� สว่ นใหญจ่ งึ จดื ชดื ไรช้ วี ติ ชวี า โดดเดย่ี วอา้ งวา้ ง ความสนกุ สนานเพยี งอยา่ งเดยี วทน่ี กึ ออกคอื เทศกาลโคมไฟ* ทา่ นแมท่ พั กลบั มาเมอื งหลวงพอดี หลงั ผลดั เปลย่ี นเสอ้ื ผา้ แลว้ เขากพ็ าเธอไปเดนิ เลน่ ทถ่ี นน จงู มอื เธอทา่ มกลางผคู้ นทเี่ ดนิ เบยี ดเสยี ดกระทบไหล่ ซอ้ื ถงั หลู *ู่ * ใหเ้ ธอไมห้ นง่ึ นำ�้ ตาลนน้ั ทงั้ หวานทั้งเหนียว ท�ำให้ฟันของเธอติดหนบึ ทา่ นแมท่ ัพ ถามเธอวา่ 'อรอ่ ยหรอื ไม่' เธออ้าปากไม่ได้ แอบกระดากอายกับตัวเองจึงได้แต่พยักหน้ารับ กอ่ นจะยนื่ ถงั หลู ู่ในมอื ตนเองออกไปอยา่ งลงั เล ทา่ นแมท่ พั เพยี งแตย่ ม้ิ แลว้ สา่ ยศรี ษะ 'ซอ้ื ใหเ้ จา้ ' จๆู่ เธอกถ็ กู กระแทกจากดา้ นหลงั อยา่ งแรง ตวั ชอี งิ้ โงนเงน ความทรงจำ� ถกู ขดั จงั หวะ นกั เรยี นชายกลมุ่ หนงึ่ วง่ิ ผา่ นทางเดนิ ไปราวกบั สายลม สง่ เสยี งดา่ ทอ โหวกเหวกคนโน้นทีคนน้ีที อว๋ีจั๋วประคองตัวชีอ้ิงไว้ได้ก็ด่าใส่คนท่ีว่ิงชน โดยไม่หนั มาขอโทษสักค�ำ \"ไมม่ ตี าหรือไง!\" นกึ ไมถ่ งึ วา่ นกั เรยี นชายทวี่ ง่ิ รงั้ ทา้ ยจะไดย้ นิ แลว้ หยดุ กกึ กอ่ นจะหมนุ ตวั มา ดทู า่ คดิ จะตอ่ ปากตอ่ คำ� กบั อวจ๋ี วั๋ แตเ่ พง่ิ จะเดนิ กลบั มาไดส้ องกา้ ว เดก็ หนมุ่ กไ็ ดย้ นิ เสยี งพวกพอ้ งตนเองตะโกนเรยี ก \"ไอเ้ บม้ิ ชว!ี แกมวั อดื อาดอะไรอยู่ พรี่ งั่ กำ� ลงั รอพวกเราอยนู่ ะ!!\" นกั เรยี นชายทถ่ี กู เรยี กวา่ ไอเ้ บมิ้ ชวชี นู วิ้ กลางใสอ่ วจี๋ ว๋ั แลว้ หนั ตวั วงิ่ ไป อวจ๋ี ั๋วชูนิว้ กลางกลับอยา่ งไมล่ ดราวาศอก เดก็ ชายใสแ่ วน่ ทพ่ี งิ ระเบยี งอยขู่ า้ งๆ เอย่ ปาก \"เพอื่ น...ฉนั ขอเตอื นนาย นะ อยา่ ไปยวั่ คนอยา่ งนน้ั จะดกี วา่ \" อวจี๋ วั๋ ตอนมธั ยมตน้ เปน็ เดก็ เกเร ไมก่ ลวั การกอ่ เรอื่ งแมแ้ ตน่ อ้ ย ไดย้ นิ คำ� เตอื นกเ็ พยี งแคน่ หวั เราะ \"ทำ� ไมถงึ ยวั่ ไมไ่ ดล้ ะ่ \" * เทศกาลโคมไฟ ตรงกับวนั ท่ี 15 เดอื น 2 ตามปฏทิ นิ จันทรคตจิ นี ** ถงั หูลู่ ผลไมเ้ คลอื บน้�ำตาล

16 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 เด็กชายใส่แว่นยกมือข้างหน่ึงข้ึนป้องปากก่อนจะบอกว่า \"น่ันคือ พวกทอ่ี ยกู่ บั จร้ี งั่ ทงั้ นนั้ เลย\" อวจี๋ วั๋ เปน็ ลกู ววั แรกเกดิ ไมก่ ลวั เสอื * \"จรี้ งั่ ? ไอเ้ วรทไี่ หน ไมเ่ หน็ เคยไดย้ นิ \" รอบข้างทว่ี ุ่นวายในช่ัวขณะนั้นก็พลันสงบน่ิง เดก็ ชายใสแ่ วน่ เหมอื นนกึ ไมถ่ งึ วา่ อกี ฝา่ ยจะพดู จาอวดดขี นาดน้ี หลงั จอ้ งปากอา้ ตาคา้ งอยสู่ กั พกั กส็ ง่ สายตาทอี่ า่ นไดว้ า่ 'หาความสขุ ใสต่ วั ใหม้ าก หนอ่ ย' ทงิ้ ไวใ้ หอ้ วจ๋ี ว๋ั กอ่ นจะวงิ่ จากไปอยา่ งรวดเรว็ อวจี๋ วั๋ ยงั ไมร่ วู้ า่ ตวั เองไปแสห่ าเรอ่ื งอะไรเขา้ หลงั ปดั เสอ้ื ใหช้ อี งิ้ ทย่ี นื นง่ิ สงวนทา่ ทอี ยกู่ บั ทกี่ จ็ งู ขอ้ มอื เธอพาไปสง่ ถงึ หอ้ งทำ� งานของครปู ระจำ� ชนั้ หลวิ ชง่ิ หวากำ� ลงั จดั ระเบยี บใบระเบยี น เพงิ่ เปดิ มาถงึ หนา้ เอกสารของ ชอี งิ้ พอดี นกั เรยี นหญงิ ในรปู ขนาดหนงึ่ นว้ิ รวบผมเปน็ ทรงหางมา้ เผยใหเ้ หน็ หนา้ ผากเกลย้ี งเกลาอมิ่ เอบิ มมุ ปากเมม้ เปน็ วงโคง้ ตน้ื บาง ดแู ลว้ ทง้ั เรยี บรอ้ ย นา่ รกั และสงบเสงยี่ ม พอไดย้ นิ เสยี งเรยี กกเ็ งยหนา้ ขนึ้ มาพบเขา้ กบั เดก็ สาวทสี่ วยกวา่ ในรปู ยนื อยทู่ ีป่ ระตูท่าทางเหนยี มอาย อว๋ีจ๋วั ฝากชอี ิง้ ไวก้ ับหลวิ ชิ่งหวาแล้วจึงกลบั ห้องเรยี นของตนเอง หลิวชิ่งหวาพยายามส่ือสารกับชีอ้ิงอยู่ในห้องท�ำงานของตนโดยใช้ ทา่ ทางประกอบ มอื ทไ่ี ขวอ้ ยขู่ า้ งหลงั ของชอี งิ้ สนั่ ระรกิ เธอพยายามทำ� ความเขา้ ใจ ความหมายทค่ี นแปลกหนา้ ตรงหนา้ ถา่ ยทอดให้ ครปู ระจำ� ชน้ั ของหอ้ งตดิ กนั ทย่ี นื ดอู ยดู่ า้ นขา้ งพดู ขน้ึ วา่ \"เหลา่ ** หลวิ นค่ี อื นกั เรยี นพเิ ศษคนนน้ั ของหอ้ งคณุ เหรอ ทง้ั ไมไ่ ดย้ นิ แลว้ ยงั พดู ไมไ่ ดอ้ กี คณุ ทำ� ทา่ ไปเธอก็ไมเ่ ขา้ ใจหรอก\" สดุ ทา้ ยหลวิ ชงิ่ หวากย็ อมแพ้ เขยี นตวั หนงั สอื ลงบนกระดาษสมดุ ใหเ้ ธอ อา่ น * ลกู ววั แรกเกดิ ไมก่ ลวั เสอื เปน็ สำ� นวน อปุ มาถงึ วยั รนุ่ วา่ เปน็ วยั ทไี่ มไ่ ดค้ ดิ ไตรต่ รองอะไรมากมาย จงึ ทำ� ใหม้ คี วามกลา้ ในการลงมอื ทำ� สงิ่ ตา่ งๆ มากกวา่ ** เหลา่ คำ� เรยี กที่ใชก้ บั คนที่สนทิ สนมกนั โดยจะวางไว้หนา้ แซ่

穿成大佬的小仙女 1 17 'ครแู ซห่ ลวิ เปน็ ครปู ระจำ� ชน้ั ของเธอนะ ตอนนค้ี รจู ะพาเธอไปทห่ี อ้ งเรยี น เพอื่ นนกั เรยี นใหมเ่ ปน็ กนั เองทง้ั นน้ั ไมต่ อ้ งหว่ ง' ชอี ้งิ ถอนใจอย่างโลง่ อกแลว้ จึงพยักหน้ารับอยา่ งวา่ ง่าย ห้องเรียนของชั้นมัธยมปลายปีสองห้องสองตั้งอยู่ปลายสุดของ ระเบยี งทางเดนิ กรงิ่ เขา้ เรยี นครงั้ แรกของภาคเรยี นใหมด่ งั ขนึ้ แลว้ หลวิ ชงิ่ หวา ผลกั ประตเู ขา้ ไป ชนั้ เรยี นทว่ี นุ่ วายพลนั เงยี บสงบลง ดวงตาหลายสบิ คมู่ อง มาทางเงารา่ งผอมทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งเธอโดยพรอ้ มเพรยี ง ชอี ้งิ หลบอย่หู ลงั หลวิ ชิ่งหวาโดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ หลวิ ชงิ่ หวารสู้ กึ ไดถ้ งึ ความกลวั ของเดก็ สาวจงึ กมุ มอื เธอแลว้ ตบเบาๆ พาเดนิ มายนื บนแทน่ บรรยาย \"นคี่ อื นกั เรยี นชอี ง้ิ ทค่ี รเู คยบอกกบั พวกเธอไว้ ตงั้ แตว่ นั นเ้ี ปน็ ตน้ ไปชอี ง้ิ คอื สว่ นหนงึ่ ของหอ้ งสองของเรา ชอี ง้ิ มคี วามพเิ ศษ บางอยา่ ง ทกุ คนตอ้ งชว่ ยเหลอื เธอใหม้ ากๆ และเปน็ เพอื่ นกบั เธอนะ มา! เรา ปรบมอื ตอ้ นรบั เธอกนั สกั หนอ่ ย\" เสยี งปรบมอื แปะๆ ดงั ขึน้ ในชั้นเรยี น ชอี งิ้ มองดกู ารปรบมอื อยา่ งเปน็ ระเบยี บพรอ้ มเพรยี งกนั ของเหลา่ นกั เรยี น แมจ้ ะไมไ่ ดย้ นิ เสยี ง แตก่ ร็ บั รวู้ า่ นเ่ี ปน็ การกระทำ� เพอื่ ตอ้ นรบั เธอ ใบหนา้ และ รมิ ฝปี ากทซ่ี ดี ขาวดว้ ยความตน่ื เตน้ คอ่ ยๆ คลเี่ ปน็ รอยยม้ิ ออกมา เพื่อนนักเรียนในห้องสองยิง่ ปรบมืออยา่ งแข็งขนั กว่าเดิม เพอื่ นคนใหมท่ น่ี ง่ั ตดิ กนั กบั ชอี งิ้ เปน็ นกั เรยี นหญงิ รปู รา่ งอวบ ใบหนา้ ดเู ดก็ และมลี กั ยม้ิ เลก็ ๆ ชอ่ื เยวยี่ หลี อกี ฝา่ ยจอ้ งมองชอี งิ้ ดว้ ยดวงตากลมแวววาว รอใหช้ อี ง้ิ นง่ั ลงกย็ น่ื มอื ออกมาแสดงความเปน็ เพอื่ นทนั ที ชีอิ้งจับมือกับอีกฝ่าย เยวี่ยหลีอาศัยช่วงที่หลิวช่ิงหวาก�ำลังพูดเร่ือง เปดิ เทอม หยบิ คำ� แนะนำ� ตวั เองทเี่ ขยี นไวส้ ง่ ใหช้ อี งิ้ อา่ นดว้ ยสหี นา้ ตน่ื เตน้ คำ� แนะนำ� ตวั นถี้ า้ จดั หนา้ ใหเ้ ปน็ ระเบยี บสกั หนอ่ ย แลว้ เพมิ่ ประสบการณ์ ทำ� งานเขา้ ไปอกี สกั นดิ กเ็ อามาใชเ้ ปน็ เรซเู มไ่ ดแ้ ลว้

18 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 ชอี ง้ิ รแู้ มก้ ระทงั่ ครอบครวั เยวยี่ หลมี สี มาชกิ กคี่ น เลย้ี งหมากต่ี วั ชอบกนิ ขนมจงั้ * แบบหวานหรอื ขนมจงั้ แบบคาว เพอ่ื นนกั เรยี นทน่ี ง่ั อยหู่ นา้ หลงั ซา้ ยขวาของเธอพอเหน็ ตวั อยา่ งกท็ ำ� ตาม บา้ ง คาบประชมุ หอ้ งทเ่ี หลอื ตอ่ จากนนั้ ชอี ง้ิ จงึ ใชเ้ วลาหมดไปกบั การอา่ นเรซเู ม่ ของเพอ่ื นรว่ มหอ้ ง หลงั เลกิ คาบ นกั เรยี นหญงิ ในหอ้ งคนหนง่ึ กเ็ รยี กชอี งิ้ ใหไ้ ปเขา้ หอ้ งนำ้� ดว้ ยกนั ชว่ งทเ่ี ปน็ นกั เรยี น การเขา้ หอ้ งนำ�้ ดว้ ยกนั คอื สญั ญาณของจดุ เรมิ่ ตน้ มติ รภาพ แมว้ า่ ชอี ง้ิ จะไมไ่ ดต้ อ้ งการคลายกระเพาะปสั สาวะ แตเ่ มอ่ื เหน็ ใบหนา้ เปี่ยมรอยยมิ้ อบอนุ่ เปน็ กนั เองของเพอ่ื นๆ เธอกป็ ฏเิ สธความปรารถนาดนี ไ้ี มล่ ง จงึ ไดแ้ ตต่ ดิ ตามไป บรรดาเดก็ ผหู้ ญงิ ของหอ้ งสองลอ้ มเธอไวต้ รงกลางราวกบั เปน็ สงิ่ ของ ที่แตกสลายงา่ ยก็ไม่ปาน เดนิ เตาะแตะไป แลว้ กเ็ ดนิ เตาะแตะกลบั ระหวา่ งนนั้ ยงั แวะคยุ กบั นกั เรยี น ทอี่ ยหู่ อ้ งตดิ กนั อกี คำ� สองคำ� \"นค่ี อื นกั เรียนพเิ ศษของหอ้ งพวกเธอเหรอ\" \"ดาวประจ�ำหอ้ งของห้องพวกเธอตอ้ งเปลี่ยนคนแลว้ ไหมล่ะ\" \"เธอไม่ไดย้ นิ อะไรเลยจริงเหรอ\" \"...\" ภายในเวลาเชา้ เดยี ว ชน้ั เรยี นมธั ยมปลายปสี องกล็ อื กนั ไปทวั่ แลว้ วา่ ทห่ี อ้ งสองมเี ดก็ ผหู้ ญงิ หหู นวกหนา้ ตาสวยมากคนหนง่ึ ยา้ ยมา พอ่ ของเธอ เปน็ ตำ� รวจทเ่ี สยี สละเพอ่ื ประชาชน แม้ว่าพวกเด็กผู้ชายปลายแถวจากห้องเก้าจะเพิ่งทะเลาะวิวาทกับ * ขนมจ้งั หรือขนมจา่ ง เป็นขนมท่ที ำ� จากขา้ วเหนียว แบบหวานในไทยเรียกว่า 'กจี า่ ง' แบบคาวเรยี กวา่ 'บ๊ะจ่าง' ใชไ้ หว้ในเทศกาลตวนอู่

穿成大佬的小仙女 1 19 นกั เรยี นเกเรของโรงเรยี นอนื่ มา แถมสองคนในนน้ั ยงั มแี ผลบนใบหนา้ ดว้ ย แตน่ น่ั ก็ไมไ่ ดส้ ง่ ผลตอ่ การรว่ มซบุ ซบิ นนิ ทาของพวกเขาเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ก่อนหน้านี้มีนักเรียนคนแล้วคนเล่าแวะไปที่ห้องสองเพื่อส�ำรวจ นักเรยี นพิเศษคนน้นั ไม่ทันไรนายเบิ้มชวีกเ็ ดินสบถกลบั มา \"เวร! ไมเ่ หน็ แม้แต่เส้นขน พวกหนอนหนังสือห้องสองมันใช้หนังสือปิดหน้าต่างเอาไว้ มันตอ้ งขนาดน้ีเลยเหรอ\" ชอ่ื เดมิ ของนายเบมิ้ ชวคี อื ชวเี ผงิ เขามรี ปู รา่ งใหญบ่ กึ บนึ อยา่ งนกั กฬี า ทำ� ใหไ้ ดช้ อ่ื นม้ี า \"ทำ� ไมจะไมต่ อ้ ง\" หลวิ ไหห่ ยางเตะเขาหนงึ่ ที \"นนั่ เปน็ ลกู ของผพู้ ลชี พี ! จะใหแ้ กมองสง่ เดชไดไ้ ง\" นายเบม้ิ ชวไี มพ่ อใจ \"มองแคท่ สี องทเี นอ้ื ก็ไมไ่ ดห้ ลดุ ออกมาสกั หนอ่ ย\" ทางเดินด้านนอกมีเสียงโหวกเหวกดังลอดเข้ามา \"ฉันมีรูปของ นกั เรยี นพิเศษ! ใครอยากดบู า้ ง\" ในหอ้ งเรยี นเกดิ ความโกลาหลอลหมา่ นไปชวั่ ขณะ \"ฉนั อยากด!ู เอามา ให้ฉนั ด!ู \" ตรงมมุ ชดิ หนา้ ตา่ งแถวสดุ ทา้ ย เดก็ หนมุ่ ทฟ่ี บุ อยบู่ นโตะ๊ เรยี นถกู เสยี งดงั ปลกุ จนตน่ื ศรี ษะของเขาไมไ่ ดเ้ งยขนึ้ แตเ่ ทา้ เตะไปขา้ งหนา้ แรงๆ หนง่ึ ที มา้ นง่ั แถวหนา้ ลม้ ลงบนพนื้ ดงั ตงึ สองครง้ั หอ้ งเรยี นพลนั เงยี บสงบลง นายเบิม้ ชวที ำ� ท่าบอกหลิวไห่หยางให้เงียบ แมแ้ ตพ่ วกเดก็ หนมุ่ ทค่ี ลกุ คลกี บั เขายงั เงยี บเสยี งเปน็ จงิ้ หรดี ในฤดหู นาว ยงิ่ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ นกั เรยี นคนอนื่ ทหี่ บุ ปากไปโดยไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะหายใจเสยี งดงั ผ่านไปพกั ใหญ่เสียงเยน็ ชากด็ ังขนึ้ ในอากาศ \"มเี กยี รตนิ ักเหรอ\" นายเบม้ิ ชวีสหี น้างุนงง \"อะไรนะ พ่ีรัง่ พูดว่าอะไรนะ\" เด็กหนุ่มท่ีฟุบอยู่บนโต๊ะเรียนเงยหน้าขึ้นในที่สุด ลูกตาด�ำใต้ผมช้ีฟู ทกี่ ระเซอะกระเซงิ เหมอื นมดี คหู่ นงึ่ เวลามองคนแลว้ ราวกบั คมมดี กรดี ผา่ น มุมปากหยักยกข้ึนเป็นรอยยิ้มเหยียด \"ฉันพูดว่า...เสียสละเพื่อประชาชน

20 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 มเี กยี รตนิ กั เหรอ\" อยขู่ า้ งจรี้ ง่ั มานานขนาดนี้ ถา้ ยงั ไมร่ สู้ กึ วา่ เขากำ� ลงั อารมณข์ นุ่ มวั กอ็ ยู่ ดว้ ยกนั เสยี เปลา่ แลว้ ไม่มีใครกล้าตอ่ ค�ำ จีร้ งั่ หวั เราะโดยไร้เสยี ง แล้วฟบุ หนา้ ลงกับโตะ๊ เรียนอกี ครัง้ จนกระทง่ั เลกิ เรยี น แถวหลงั ของหอ้ งทปี่ กตจิ ะเอะอะเสยี งดงั กนั ตลอด กย็ งั เงยี บเปน็ เปา่ สาก ทำ� เอาแมแ้ ตค่ รเู องกย็ งั แปลกใจวา่ ทำ� ไมวนั นน้ี กั เรยี นเกเร กลมุ่ นถ้ี งึ เชอื่ ฟงั ดี เสยี งกรงิ่ บอกเวลาเลกิ เรยี นเพง่ิ จะดงั ขนึ้ ลว่ั ปงิ จากหอ้ งแปดกว็ งิ่ ทะลวง เขา้ มาในหอ้ ง \"พร่ี ง่ั ! เมอื่ กไ้ี อเ้ ดก็ แซห่ ลรี่ ายงานวา่ ปหี นงึ่ มนี กั เรยี นใหมด่ า่ พว่ี า่ ไอเ้ วร!\" จ้ีร่ังยังคงนอนฟุบหน้าไม่ตอบสนองใดๆ แต่คนข้างๆ จ�ำนวนหน่ึง น่งั ไมต่ ดิ ทแี่ ลว้ \"เชีย่ ! ไอ้ง่ังที่ไหนมันบา้ ขนาดน\"ี้ \"แมง่ เอ๊ย ไอส้ ารเลว!\" \"ไม่ตีสักวันเด็กมนั จะเสยี คน นักเรียนใหม่ร่นุ นบี้ า้ ดเี ดอื ดแฮะ\" จรี้ งั่ ลกุ ขน้ึ ยนื อยา่ งเกยี จครา้ น หยบิ เสอ้ื นกั เรยี นขนึ้ พาดบา่ \"พามนั ไปที่ ตรอกซถี า่ \" ลว่ั ปิงรับคำ� ส่งั สะบดั หน้าวงิ่ ไปอยา่ งรวดเรว็ เปดิ เทอมวนั แรก ความจรงิ ไดเ้ รยี นกนั แคไ่ มก่ ค่ี าบ สว่ นใหญก่ ร็ บั การบา้ น แจกหนงั สอื ใหม่ ปรบั เปลย่ี นทนี่ งั่ จนตอนบา่ ยถงึ ไดเ้ รยี นวชิ าภาษาและวรรณคดี หนง่ึ คาบและคณติ ศาสตรอ์ กี หนงึ่ คาบ ชาติก่อนชีอง้ิ ไมร่ ู้หนังสอื ภายหลงั เขา้ จวนแมท่ ัพแลว้ เธอกท็ �ำไดแ้ ค่ เขียนช่ือตัวเอง แต่มาตอนน้ีเธอมีความทรงจ�ำของร่างกายนี้หลงเหลืออยู่ จงึ กลายเปน็ คนมคี วามรใู้ นทนั ใด ชา่ งนา่ ปลาบปลม้ื ใจเสยี จรงิ

穿成大佬的小仙女 1 21 ผลการเรยี นของเจา้ ของรา่ งเดมิ ก็ไมแ่ ย่ เมอ่ื กอ่ นอนั ดบั อยทู่ สี่ บิ คนแรก ของระดบั ชนั้ ชอี งิ้ มองดสู ตู รและรปู ทรงเรขาคณติ ตา่ งๆ ในหนงั สอื คณติ ศาสตร์ กพ็ ลนั เขา้ ใจความหมายของมนั ไดอ้ ยา่ งนา่ อศั จรรย์ใจ แมจ้ ะไมไ่ ดย้ นิ ทีค่ รสู อน แตเ่ ธอก็ยังลอกโน้ตบนกระดานอย่างต้งั ใจ ชอี งิ้ รดู้ ี ไมว่ า่ จะสมยั ไหนผคู้ นตา่ งกช็ นื่ ชอบบคุ คลมกี ารศกึ ษา มาตอนนี้ ไมง่ า่ ยกวา่ จะไดโ้ อกาสในการเรยี นหนงั สอื ไดร้ บั ความเทา่ เทยี มและอสิ รเสรี เหมอื นเดก็ ผชู้ าย จงึ ยง่ิ รกั ถนอมเปน็ หลายเทา่ ตวั เยวย่ี หลจี ดโนต้ เบยี ดชดิ ตดิ กนั ทวั่ ทงั้ หนา้ กระดาษ พอมองสมดุ ของชอี งิ้ แลว้ ในชว่ั ขณะกร็ สู้ กึ วา่ ตนเองถกู ฆา่ เรยี บ เธอสง่ แผ่นกระดาษเลก็ ๆ ใหช้ ีอ้งิ อยา่ งละอายใจในตวั เอง 'อิง้ อ้ิง สมดุ โน้ตของเธอเปน็ ระเบยี บจัง ให้ฉันยืมลอกหน่อยไดไ้ หม' ชอี งิ้ รสู้ กึ วา่ แมแ้ ตพ่ รสวรรค์ในการเรยี นของรา่ งกายนเี้ ธอกน็ า่ จะไดร้ บั สบื ทอดมาด้วย จึงให้อีกฝ่ายยืมสมดุ โน้ตอยา่ งใจกวา้ ง หลงั เลิกเรียนอวี๋จ๋วั กม็ ารับเธอ ชีอิ้งโบกมือลาเพ่ือนนักเรียนที่อยู่รอบๆ ทีละคน แล้วค่อยสะพาย กระเปา๋ นกั เรยี นเดินออกจากหอ้ งในที่สุด เพิ่งจะเดินไปถึงประตูโรงเรียน หยางซินหย่วนเพื่อนของอวี๋จ๋ัวก็ว่ิงรี่ มาหา พดู ดว้ ยลมหายใจหอบรวั \"เมอ่ื กฉ้ี นั ไดย้ นิ วา่ จรี้ ง่ั สง่ คนมาอดั นาย นาย รบี หนไี ปเรว็ !\" \"จ้ีรั่งไหน\" \"คนทน่ี ายดา่ วา่ ไอเ้ วรนนั่ ไง! ขาใหญแ่ หง่ มธั ยมไหเ่ ฉงิ หมายเลขหนง่ึ !\" อวจี๋ วั๋ สหี นา้ เปลยี่ นไป แตเ่ ขาไมไ่ ดก้ ลวั ขาใหญ่ในตำ� นานคนนี้ แคว่ า่ ตอนนชี้ อี งิ้ อยดู่ ว้ ย ถา้ หากวา่ ชอี ง้ิ ผมหายไปแมแ้ ตเ่ สน้ เดยี วละ่ ก.็ ..เขากลวั วา่ จะโดนพอ่ ถลกหนงั เอาได้

22 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 ไม่ไกลออกไป ล่วั ปงิ พาคนเดินเขา้ มาหาด้วยทา่ ทางขเู่ ขญ็ คกุ คาม อวี๋จั๋วผลักชีอ้ิงไปอยู่ข้างหยางซินหย่วนทันที \"นายพาพ่ีสาวฉันไปท่ี รา้ นชานมชหี ลเี่ ซยี งกอ่ น เดยี๋ วสกั พกั ฉนั จะตามไป\" เจา้ ของรา้ นชานมชหี ลเ่ี ซยี งเปน็ แฟนคลบั ของโจวเจย๋ี หลนุ * ไมว่ า่ จะไป ทรี่ า้ นเวลาไหนกม็ กั จะไดย้ นิ เพลงของเจย์ โจวอยเู่ สมอ หยางซนิ หยว่ นซอ้ื ชานมใหช้ อี ง้ิ แกว้ หนง่ึ แลว้ รอคอยอยา่ งวา้ วนุ่ ลนุ้ ระทกึ จนกระทง่ั ชอี งิ้ ดม่ื ชานมทงั้ แกว้ หมดแลว้ แมแ้ ตไ่ ขม่ กุ ก็ไมเ่ หลอื สกั เมด็ อวจี๋ ว๋ั กย็ งั ไมก่ ลบั มา เขานกึ ถงึ เรอื่ งทจี่ ร้ี ง่ั ซอ้ มรนุ่ พที่ อี่ ยรู่ ะดบั ชนั้ สงู กวา่ จนเขา้ โรงพยาบาล เมอ่ื เทอมทแี่ ลว้ กน็ ง่ั ไมต่ ดิ อกี ตอ่ ไป พมิ พข์ อ้ ความบอกใหช้ อี ง้ิ รออยทู่ น่ี อ่ี ยา่ ไปไหน โดยพลการ กอ่ นจะวงิ่ ออกไปหาอวจี๋ ว๋ั แมช้ อี งิ้ จะไมร่ วู้ า่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ แตส่ งั เกตจากคำ� พดู และสหี นา้ ของ หยางซนิ หยว่ นแลว้ เธอกร็ วู้ า่ สถานการณน์ ไี้ มเ่ ขา้ ทา่ และเมอ่ื นกึ ถงึ ปฏกิ ริ ยิ าของ อวจ๋ี ว๋ั เมอื่ ครกู่ ค็ ดิ วา่ เขาคงจะพบเรอื่ งเดอื ดรอ้ นอะไรบางอยา่ งจงึ อดเปน็ หว่ งไมไ่ ด้ เมื่อคิดดูแล้วเธอก็ลุกขึน้ ไปตามหาเขา ตรอกซีถา่ อยู่ท่ีประตูหลงั ของโรงเรยี น อว๋ีจ๋ัวเผชิญหน้ากับคนทั้งกลุ่มซ่ึงอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยตัวคนเดียว โดยไม่ขลาดกลัวเลยสักนิด ตอนเขาอยู่มัธยมต้นก็เป็นนักเลง ทั้งยังฝึก เทควนั โดมานดิ หนอ่ ย ทะเลาะววิ าทไมเ่ ตม็ รอ้ ยกไ็ ดส้ กั แปดสบิ ไมเ่ หน็ ขาใหญ่ โรงเรยี นไหอ่ *ี * อยู่ในสายตาจรงิ ๆ เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย แล้วถามขึ้นอย่าง หาเร่ืองว่า \"จะเขา้ มาพร้อมกันหรอื จะมาทีละคน\" * โจวเจีย๋ หลุน หรอื Jay Chou นกั ร้องชายของไตห้ วัน 'ชีหลี่เซยี ง' ท่ีแปลว่าตน้ แก้วกเ็ ป็นหนึ่งในชื่อเพลงและอัลบมั้ ของโจวเจี๋ยหลนุ ** ไหอ่ ี คำ� เรยี กยอ่ ๆ ของโรงเรียนมัธยมไหเ่ ฉิงหมายเลขหนึง่

穿成大佬的小仙女 1 23 ทกุ คนโมโห! นายเบมิ้ ชวถี กแขนเสอ้ื ขน้ึ แลว้ ดา่ \"แกอยา่ อวดดนี กั เลย เดย๋ี วจะรอ้ งไห้ หาพอ่ เรยี กหาแมไ่ มท่ นั !\" คนทงั้ กลมุ่ กำ� ลงั จะบกุ เขา้ มาซอ้ มเขา แตแ่ ลว้ จๆู่ กม็ เี สยี งเยน็ ชาดงั ขน้ึ \"หลกี ไป\" อวจี๋ ว๋ั มองดเู ดก็ หนมุ่ ทสี่ งู กวา่ เขาหนงึ่ ชว่ งศรี ษะเดนิ เขา้ มาจากทา่ มกลาง กลมุ่ คนทแี่ หวกทางใหด้ ว้ ยทา่ ทางไมร่ บี รอ้ น เปลอื กตาหรลี่ งครงึ่ หนงึ่ จะยม้ิ แตก่ ็ไมย่ มิ้ ถามเขาวา่ \"อวจี๋ วั๋ ใชไ่ หม\" อว๋จี ัว๋ แคน่ ยม้ิ \"ฉันเปน็ ปแู่ กต่างหาก\" จี้รงั่ กวักน้ิวให้เขา \"มา\" อว๋จี ว๋ั ชหู มัดพ่งุ เขา้ ไป ในการตอ่ สตู้ วั ต่อตวั เขายงั ไมเ่ คยเป็นฝา่ ยเสียเปรียบ ผลปรากฏวา่ หมดั แกวง่ ใสค่ วามวา่ งเปลา่ แทบจะในชวั่ พรบิ ตาทอ้ งนอ้ ย กเ็ จบ็ แปลบ เขาถกู จรี้ งั่ กระแทกเขา่ ใสจ่ นแทบลม้ หงาย อวจี๋ ว๋ั คิดในใจ เสรจ็ กัน! ประมาทศตั รู พบเจอมอื ดีซะแล้ว ทั้งสองยังสู้กันต่อ แต่แล้วตรอกที่สงบเงียบอยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกน โหวกเหวกดงั ขน้ึ มา ตามดว้ ยคนสบิ กวา่ คนวง่ิ ออกมาตดิ ๆ กนั จากชว่ งหวั โคง้ ของตรอก ในมอื ถอื ไมบ้ า้ งอฐิ บา้ ง นายเบมิ้ ชวดี า่ เสียงดงั \"ฉิบหาย พวกมันซ่องสุมก�ำลังคน!\" อวจี๋ วั๋ ตะโกนโต้กลบั \"ไม่ใชค่ นของฉนั !\" นายเบิ้มชวีเพ่งมองแล้วพบว่าเป็นพวกอันธพาลจากโรงเรียนมัธยม หมายเลขสามทอี่ ยตู่ ดิ กนั และโดนพวกเขาเลน่ งานไปเมอ่ื เชา้ นี้ อาศัยตอนทพ่ี วกเขาก�ำลังต่อสกู้ นั ทีน่ ่ฉี วยโอกาสทำ� การโจมตี การสตู้ วั ตอ่ ตวั กลายเปน็ การรมุ สกรมั อวจี๋ ว๋ั ทยี่ นื อยตู่ รงกลางเปน็ ผบู้ รสิ ทุ ธ์ิ อยา่ งแทจ้ รงิ เขาจะสกู้ บั ใครก็ไมถ่ กู ตอ้ งจงึ ไดแ้ ตย่ นื ดกู ารตอ่ สนู้ ง่ิ ๆ จ้ีรั่งลงมือหนักจริง ดูออกว่าเคยฝึกฝีมือมา รวบรัดหมดจด ปล่อย

24 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 หนงึ่ หมดั ออกไปกเ็ หน็ เลอื ด แตว่ า่ ครง้ั นจี้ ร้ี ง่ั ตงั้ ใจมาอดั เขา เดมิ ทไี มไ่ ดพ้ าคน มาดว้ ยสกั เทา่ ไหร่ แลว้ กไ็ มไ่ ดน้ ำ� เครอื่ งไมเ้ ครอ่ื งมอื อะไรมา อกี ฝา่ ยกำ� ลงั คน มากกวา่ แลว้ ยงั มอี าวธุ อกี ดว้ ย นบั วา่ ถอื ดอี ยา่ งมาก อวจี๋ ว๋ั กำ� ลงั ใชค้ วามคดิ รา้ ยดยี งั ไงกเ็ ปน็ โรงเรยี นเดยี วกนั ชว่ ยสกั หนอ่ ย ดไี หมนะ... ขณะกำ� ลงั คดิ อยู่ เดก็ คนหนงึ่ ทถ่ี อื กา้ นเหลก็ ในมอื กฉ็ วยโอกาสตอนทจี่ รี้ งั่ หนั หลงั ไปรบั มอื กบั คนอกี สองคนพงุ่ ปราดเขา้ ไปแลว้ เงอ้ื กา้ นเหลก็ ขน้ึ ฟาด อวจ๋ี ว๋ั ตวาดเสยี งดงั \"ระวงั !\" เพง่ิ จะสนิ้ เสยี ง ตรงหางตากม็ เี งาคนวาบเขา้ มา ยงั ไมท่ นั ตอบสนอง คนทม่ี าถงึ ดา้ นหลงั ของจรี้ ง่ั กฝ็ นื รบั กา้ นเหลก็ นน้ั แทนเขา พอเห็นชัดว่าผู้มาใหม่เป็นใคร อวี๋จ๋ัวก็หล่ังเหงื่อเย็นเฉียบออกมา ในชั่วพริบตา \"พี่!\" อวี๋จ๋ัวโกรธจนตาแทบถลน พุ่งเข้าไปแล้วเตะคนที่ลอบโจมตี กระเด็นไปในเทา้ เดียว \"ไอ้สารเลว!\" จ้รี ่ังหันกลับมาทันควนั โอบกอดร่างที่อ่อนปวกเปยี กขา้ งหลังเอาไว้ ปลายจมูกเดก็ หน่มุ ไดก้ ลิ่นหอมจางๆ เขาก้มหน้าลงไปสบกับดวงตาคู่หนึ่งซ่ึงมีน้�ำตาคลอหน่วย ราวกับ มแี สงจนั ทร์แสงดาวโปรยลงมา เธอเรยี กเขาอยา่ งไรเ้ สียงว่า \"ท่านแม่ทพั \"

穿成大佬的小仙女 1 25 บทท่ี 3 การปรากฏตวั ของชอี ง้ิ ทำ� ใหก้ ารตอ่ สชู้ ลุ มนุ ครง้ั นถี้ กู บงั คบั ใหข้ าดตอน กลางคนั เหลา่ เดก็ เกเรถอื คำ� พดู ตดิ ปากวา่ 'ไมท่ ำ� รา้ ยผหู้ ญงิ ' มาตลอด เมอื่ เหน็ การบาดเจบ็ โดยอบุ ตั เิ หตกุ ห็ ยดุ มอื อยา่ งมนึ งง เวลานหี้ ยางซนิ หยว่ นคอ่ ยตามมาถงึ เขาไมร่ วู้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ ทงั้ ยงั นกึ วา่ เปน็ คนของจร้ี งั่ ทกุ คนจงึ ตะโกนวา่ \"ตำ� รวจมาแลว้ !\" คนของโรงเรยี นมธั ยมหมายเลขสามพอไดย้ ินเขา้ กห็ นั หน้าวิง่ จากไป อวจี๋ วั๋ ไมส่ นใจอะไร พงุ่ เขา้ ไปประคองชอี งิ้ ถงึ ตรงหนา้ จรี้ ง่ั \"พ!่ี พบี่ าดเจบ็ ตรงไหน ปวดตรงไหนบา้ ง\" เขาตกใจจนคลงั่ ไปแลว้ ถามอยเู่ ปน็ นานถงึ นกึ ไดว้ า่ ชอี ง้ิ ไมไ่ ดย้ นิ จงึ ลว้ ง โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมากดโทรหา 120* ดว้ ยมอื ไมท้ พี่ นั กนั ยงุ่ รถพยาบาล ถามหาพกิ ดั สถานท่ี ทน่ี เี่ ปน็ ตรอกเลก็ รถขบั เขา้ มาไมไ่ ด้ อวจี๋ ว๋ั ทำ� ไดเ้ พยี งแค่ บอกทต่ี งั้ ของประตูโรงเรยี นไป พอวางสายก็ยื่นมือจะควา้ ตัวชีอง้ิ มาจากอ้อมอกของจีร้ ัง่ แต่ปรากฏวา่ ดงึ ไมอ่ อก * 120 เบอร์ของหน่วยรถฉกุ เฉินในประเทศจนี

26 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 อวีจ๋ ว๋ั โมโหจัด \"แก ปล่อยนะ!\" จ้ีรง่ั มองเขาทหี นึ่ง ก่อนจะชูสองมอื ข้นึ อยา่ งผู้บรสิ ุทธิ์ อวี๋จั๋วถึงเห็นว่าเป็นชีอิ้งท่ีจับเสื้อนักเรียนตรงเอวของจ้ีร่ังไว้แน่น ไม่ยอมปลอ่ ย นี่มันเรอื่ งบา้ อะไรเนย่ี ! อว๋ีจว๋ั พิมพข์ ้อความใหพ้ ่สี าวอา่ นดว้ ยความอดทน อวจ๋ี ๋วั : 'พี่ ผมพาพี่ไปโรงพยาบาลนะ' นกึ ไมถ่ งึ วา่ พอชอี ง้ิ อา่ นขอ้ ความของเขาแลว้ กลบั สา่ ยหนา้ ให้ สองมอื ของเธอยงั คงเกาะจร้ี ง่ั ไวแ้ นน่ ราวกบั กลวั วา่ เขาจะหายไป เด็กผู้หญิงท่ีชอบจี้ร่ังสามารถต่อแถวจากประตูโรงเรียนไปถึงถนน ฝง่ั ตรงขา้ มได้ วธิ จี บี เขากม็ สี ารพดั สารพนั รอ้ ยแปดวธิ ี เพยี งแตค่ นทรี่ บั ไม้ แทนเขาอย่างน้ีมเี ธอเปน็ คนแรกจริงๆ พวกนายเบมิ้ ชวซี งึ่ มกี นั ไมก่ คี่ นยนื อยดู่ า้ นขา้ งตา่ งพากนั มองจนปากอา้ ตาคา้ งไปแลว้ อวี๋จั๋วโมโหจนเหลืออด ทั้งยังไมส่ ามารถส่ือสารพูดคุยได้ ในหัวจึง สับสนวุ่นวายไปหมด เขาแค่อยากจะพาชีอิ้งไปโรงพยาบาลให้เร็วหนอ่ ย เลยจบั ไหลพ่ สี่ าวเอาไวแ้ ลว้ ดงึ ตวั เธอใหถ้ อยออกมา ความจริงก้านเหล็กเมื่อครู่น้ีตีถูกไหล่ของเธอ อว๋ีจ๋ัวแตะถูกบริเวณ ท่บี าดเจ็บเข้า ชอี ง้ิ เลยเจบ็ จนนำ้� ตาแทบจะไหลออกมา จรี้ ่งั ผลักอวีจ๋ ๋ัวออกทนั ที อวจี๋ ว๋ั เพง่ิ ดา่ \"ไอส้ ารเลว\" ออกไปไดค้ ำ� เดยี วกเ็ หน็ จร้ี ง่ั กม้ ลงอมุ้ ชอี ง้ิ ขนึ้ ในทา่ เจา้ หญงิ เดนิ กา้ วใหญไ่ ปทางประตโู รงเรยี น เขาทำ� อะไรไมไ่ ด้ ทำ� ไดเ้ พยี ง แคเ่ ดนิ ตามไป ชอี ง้ิ ปวดไหลร่ าวกบั มไี ฟเผา แตพ่ อไดก้ ลนิ่ ควนั จางๆ บนตวั เดก็ หนมุ่

穿成大佬的小仙女 1 27 ผสมกบั กลนิ่ หอมของเจา้ เจยี่ ว* ทปี่ กเสอ้ื และไดย้ นิ เสยี งจงั หวะหวั ใจหนกั หนว่ ง ทอ่ี กของเขา ความทรงจำ� กถ็ กู ดงึ ยอ้ นกลบั ไปในวนั แรกทเี่ ขา้ จวนแมท่ พั วนั นนั้ ทา่ นแมท่ พั ชว่ ยเธอออกมาจากรงั โจร เมอื่ กลบั ไปถงึ จวนแมท่ พั เขากล็ งจากมา้ กอ่ นแลว้ จงึ อมุ้ เธอไวใ้ นออ้ มแขนดว้ ยทา่ ทางเชน่ นี้ อมุ้ เธอไว้ ตลอดทางทเี่ ดนิ เขา้ จวน เธอเหลอื บตาขน้ึ เลก็ นอ้ ยมองเหน็ กรามคมสนั ของเขา ใบหนา้ ดา้ นขา้ ง คมกรบิ ราวกบั ถกู เหลาดว้ ยใบมดี จนคมมาแตไ่ หนแตไ่ ร ทวา่ ผวิ พรรณของเดก็ หนมุ่ ขาวเนยี นขนึ้ มาก บนตวั ไมม่ ที ว่ งทา่ เดด็ เดยี่ ว ของการประหตั ประหาร แมแ้ ตเ่ ครอื่ งหนา้ ทต่ี ดิ ตรงึ อยู่ในเลอื ดเนอ้ื ของเธอ ในเวลานก้ี ย็ งั ดอู อ่ นเยาวก์ วา่ เดมิ แต่เธอสัมผสั ไดถ้ งึ กล่นิ อายที่ค้นุ เคย น่คี อื ทา่ นแม่ทัพของเธอ... จ้รี งั่ ร้สู กึ ไดถ้ งึ สายตาของคนในออ้ มแขน เขาก้มหน้ามอง เดก็ สาวในออ้ มกอดยงั คงจบั ชายเสอ้ื เขาไวแ้ นน่ เธอเงยหนา้ ขนึ้ เลก็ นอ้ ย จอ้ งเขาเปน็ พกั ๆ เมอ่ื เหน็ เขากม้ ลงมา มมุ ปากกห็ ยกั โคง้ เปน็ รอยยม้ิ หวานหยด ทนั ใด เบา้ ตามนี ำ้� ตาเออ่ คลอ ขยบั ปากเปน็ คำ� วา่ \"ทา่ นแมท่ พั \" อกี ครง้ั จรี้ ง่ั เหน็ แคร่ ปู ปากแตไ่ มไ่ ดย้ นิ เสยี ง เขาไมร่ เู้ ลยวา่ เธอกำ� ลงั พดู อะไรอยู่ จงึ ถามขนึ้ วา่ \"เธอพดู ไมไ่ ดเ้ หรอ\" เดก็ สาวในออ้ มกอดไมพ่ ยกั หนา้ และไมส่ า่ ยศรี ษะ เพยี งแคใ่ ชด้ วงตาคนู่ น้ั จอ้ งมองเขาอยา่ งเอาเปน็ เอาตาย จี้รงั่ ย้มิ กอ่ นจะเอ่ยข้ึน \"หูฟงั ไมไ่ ดเ้ ลยไม่ไดย้ ินสนิ ะ\" สนิ้ เสยี งสหี นา้ ของเขาพลนั ขรมึ ลง อยๆู่ กน็ กึ ถงึ นกั เรยี นพเิ ศษคนนน้ั ทเ่ี ลอ่ื งลอื ไปทว่ั ทงั้ ระดบั ชน้ั เมอื่ เชา้ น้ี บตุ รธิดาของผูพ้ ลชี พี เด็กผหู้ ญงิ ทหี่ หู นวกและสวยมากๆ เขากระชับแขนพลนั ย้ิมออกมา \"นา่ สนใจชะมดั \" * เจา้ เจ่ียว คอื ต้นไม้ชนิดหนึง่ ชอื่ ทางวทิ ยาศาสตร์คือ Gleditsia sinensis ฝกั สามารถใช้ทำ� สบู่และนำ้� ยาซักผ้าได้

28 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 รถพยาบาลมาถึงประตูโรงเรียนในไมช่ า้ เพราะเปน็ ชว่ งชวั่ โมงเรง่ ดว่ นของโรงเรยี นพอดี บรเิ วณประตโู รงเรยี นจงึ มี คนเดนิ ไปมาพลกุ พลา่ น รถพยาบาลเปดิ ไซเรนแลน่ เขา้ มาดงึ ดดู สายตาผคู้ น ไมน่ อ้ ย ยามของโรงเรยี นวงิ่ จำ้� อา้ วเขา้ ไปถามคณุ หมอทก่ี ระโดดลงมาจากรถ \"เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ \" คณุ หมอบอกวา่ \"นกั เรยี นโรงเรยี นคณุ เรยี กรถพยาบาล แลว้ คนเจบ็ ละ่ \" จรี้ ัง่ อมุ้ ชีอ้ิงเดนิ เข้าไป \"อยูน่ \"่ี ยามทำ� สหี น้าทอ่ี า่ นไดว้ า่ 'ทำ� ไมเปน็ แกอกี แลว้ ท่กี อ่ เร่อื ง' จร้ี งั่ หนา้ ไมเ่ ปลย่ี นสี อมุ้ ชอี ง้ิ ขน้ึ รถพยาบาลไปทา่ มกลางสายตาของฝงู ชน ทจี่ บั จอ้ งมา อวจ๋ี วั๋ ปนี ตามขนึ้ ไปแลว้ รอ้ งตะโกนดว้ ยความรอ้ นใจเหมอื นไฟสมุ \"หมอครบั รบี ตรวจดพู สี่ าวผมเรว็ ! เธอบาดเจบ็ ไปถงึ ศรี ษะหรอื เปลา่ ครบั \" ไมง่ นั้ ทำ� ไมอยูๆ่ พีส่ าวถงึ ไดไ้ ปชอบไอ้จ้รี ่งั เวรน!่ี คณุ หมอตรวจอยา่ งรวดเรว็ ไปรอบหนง่ึ \"ทศ่ี รี ษะไมม่ อี าการบาดเจบ็ ภายนอก ใหเ้ หน็ ชดั เจน รอไปถงึ โรงพยาบาลแลว้ คอ่ ยตรวจสอบอยา่ งละเอยี ดอกี ทแี ลว้ กนั \" อวีจ๋ วั๋ จ้องจรี้ ่ังเขม็ง จรี้ งั่ ชายตามองอกี ฝา่ ย เมอ่ื รมิ ฝปี ากหยกั ยกขน้ึ ใบหนา้ กด็ เู หย้ี มเกรยี ม เปน็ พเิ ศษ \"คดิ วา่ ฉนั อารมณด์ นี กั หรอื ไง\" อวจี๋ วั๋ มองดชู อี งิ้ ทน่ี ง่ั อยขู่ า้ งจรี้ งั่ อยา่ งเรยี บรอ้ ยนา่ เอน็ ดู แถมมอื ยงั จบั ชายเสอ้ื อกี ฝา่ ยไวแ้ นน่ ไมย่ อมปลอ่ ย ภายในใจของเขากส็ ดุ จะทนจรงิ ๆ แลว้ ในตอนนน้ั เองเสยี งเรยี กเขา้ โทรศพั ทม์ อื ถอื ทอี่ ย่ใู นกระเปา๋ เสอ้ื กด็ งั ขน้ึ หยบิ ขึ้นมาดูก็พบวา่ เป็นพอ่ ของเขาโทรมา อวจี๋ ว๋ั หวาดกลวั ขน้ึ มาในทนั ใด เขารบั สายดว้ ยอาการเนอื้ ตวั สน่ั ระรกิ อวเี๋ ฉงิ ถามมาจากอกี ฝง่ั ของสาย \"พวกลกู เลกิ เรยี นหรอื ยงั พอ่ เพงิ่ เลกิ งาน กำ� ลงั จะไปรบั ลกู กบั อง้ิ อง้ิ \" อวจ๋ี ว๋ั ลำ� บากใจจนพดู ไมอ่ อกจรงิ ๆ จงึ เลย่ี งไป \"พวกเรานงั่ รถเมลก์ ลบั กนั ก็ได้ ไม่ใชท่ างผา่ นพอ่ สกั หนอ่ ย\"

穿成大佬的小仙女 1 29 \"จะใหอ้ งิ้ อง้ิ ไปเบยี ดอยบู่ นรถเมล์ไดย้ งั ไง พวกลกู รออยทู่ ่ีโรงเรยี นกอ่ น อกี แปบ๊ เดยี วพอ่ กถ็ งึ \" อว๋ีจั๋วจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ขณะก�ำลังจะยอมรับสารภาพ ชีอ้ิงก็ย่ืน โทรศัพทม์ อื ถอื มาตรงหน้าเขา บนหน้าจอมขี อ้ ความเขยี นไว้วา่ ชอี ง้ิ : 'บอกคณุ นา้ วา่ ฉนั ไปเดนิ เลน่ ทร่ี า้ นหนงั สอื กบั เพอื่ นใหมเ่ พอ่ื ซอื้ เครอ่ื งเขยี นกบั หนงั สอื ตวิ อยากเทย่ี วเลน่ อกี สกั พกั ' อว๋ีจั๋วเหมือนได้รับการไถ่โทษ รีบบอกความต่อ อว๋ีเฉิงเมื่อรู้ว่าชีอ้ิง อยกู่ บั เพอ่ื นแลว้ มคี วามสขุ อยา่ งนจี้ งึ ยอมปลอ่ ยไป วางสายแล้วอว๋ีจ๋ัวก็เหลือบมองจี้ร่ังท่ีมีสีหน้าเหนื่อยหน่าย ก่อนจะ ก้มหนา้ ลงคยุ วีแชต* กบั ชีอ้งิ อวจี๋ วั๋ : 'พี่ พี่รู้จกั เขาเหรอ' ชีอิ้ง : 'อืม' อวจ๋ี ั๋ว : 'สยอง! รจู้ กั กนั ไดย้ งั ไง พีร่ ้เู หรอวา่ เขาคือใคร' ชีอง้ิ : 'จ้รี ่ัง' อวจี๋ ว๋ั : 'ผมจะบอกใหน้ ะ พอ่ี ยา่ ไปหลงรปู รา่ งหนา้ ตาภายนอกของเขา เชยี ว คนคนน้ไี ม่ใชค่ นดอี ะไร' ชอี งิ้ : 'ไม่ใชน่ ะ เขาเป็นคนดี ฉนั รู'้ อวจ๋ี ๋วั โกรธจนกลอกตามองบน เกือบจะหลดุ คำ� หยาบออกมา รู้บา้ นพส่ี ิ! หอ้ งสองมพี ษิ สงอะไรหรอื เปลา่ เพงิ่ จะเปดิ เทอมไดว้ นั เดยี วกล็ า้ งสมอง พส่ี าวทวี่ า่ งา่ ย นา่ รกั และสงบเสงย่ี มของเขาไปเสยี แลว้ * วแี ชต หรอื เวยซน่ิ แอพพลเิ คชนั่ สง่ ขอ้ ความทส่ี ามารถใชง้ านไดท้ ง้ั ในโทรศพั ทม์ อื ถอื ทม่ี รี ะบบปฏบิ ตั กิ ารไอโอเอส แอนดรอยด์ และคอมพวิ เตอรส์ ว่ นบคุ คล

30 Sweet Candy Fairy ให้รักน้ีมีแต่ความหวาน 1 แลว้ ไอจ้ รี้ งั่ นกี่ ล็ งมอื หนกั จรงิ ตอนนท้ี อ้ งนอ้ ยเขายงั เจบ็ อยเู่ ลย เดย๋ี ว คงตอ้ งใหห้ มอตรวจดสู กั หนอ่ ย ระหว่างท่ีรถพยาบาลขับมาโรงพยาบาล จ้ีร่ังก็นั่งเงียบมาตลอดทาง เขารอจนชอี ง้ิ หาหมอเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ คอ่ ยหยบิ ใบรกั ษาไปชำ� ระคา่ ยา ตอนที่ กลบั มาก็โยนของทง้ั หมดใหอ้ วจ๋ี วั๋ กอ่ นจะหมนุ ตวั เดนิ จากไป ชอี งิ้ เพง่ิ จะเขา้ ไปในหอ้ งพกั ฟน้ื พอเหน็ วา่ จร้ี ง่ั กำ� ลงั จะกลบั กว็ งิ่ ออกมา แลว้ ควา้ หมบั เขา้ ทแี่ ขนเสอื้ นกั เรยี นซง่ึ พาดอยทู่ ห่ี วั ไหลเ่ ขา จี้รั่งไม่ได้หันกลับไป ท�ำเพียงเอียงศีรษะมองอว๋ีจ๋ัวท่ียืนอยู่ด้านข้าง ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ กำ� ลงั ขม่ ข่ใู คร \"ฉนั ไมม่ คี วามอดทนขนาดนน้ั นะ\" อว๋จี วั๋ รีบเขา้ ไปแกะมือของชอี ง้ิ ความจรงิ เธอไมอ่ ยากปลอ่ ย ทวา่ เหน็ สหี นา้ ของจร้ี ง่ั แลว้ เธอกร็ วู้ า่ เมอื่ ครนู่ ี้ เขาไมไ่ ดเ้ อย่ ถอ้ ยคำ� ดงี ามอะไร ขอบตายงั แดงอยู่ แตย่ อมปลอ่ ยนว้ิ มอื ออก จี้ร่งั สะบดั ไหล่ ปัดๆ ชายแขนเสื้อแล้วกา้ วเดินไปทีป่ ระตูลฟิ ต์ เดนิ ไปไดส้ องก้าวกห็ ันมองเหมือนมภี ูตผดี ลใจ ชีอ้ิงยังคงยืนอยู่ท่ีเดิม จ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยความคาดหวัง รอคอย พอเหน็ เขาหนั มาใบหนา้ เลก็ จอ้ ยกย็ มิ้ ออกมาในทนั ใด รอยย้ิมมีนยั ของการผูกมติ รอยา่ งระมดั ระวัง จี้ร่ังรู้สึกหงุดหงิดในใจอย่างบอกไม่ถูก สบถค�ำหน่ึงแล้วจึงก้าวฉับ เดินจากไป เพง่ิ ออกจากโรงพยาบาล สายของนายเบมิ้ ชวกี ็โทรเขา้ มาถามเขาวา่ \"พร่ี งั่ เดก็ ผหู้ ญงิ ทร่ี บั กา้ นเหลก็ แทนพเ่ี ปน็ ไงบา้ ง\" จ้รี ง่ั ลว้ งบุหรจ่ี ากกระเป๋าออกมาคาบ \"ไมไ่ ดเ้ ป็นอะไรมาก\" นายเบม้ิ ชวถี อนหายใจ \"สดุ ยอดไปเลยพรี่ งั่ ตอ้ งจารกึ เพม่ิ ไวใ้ นประวตั ิ อนั ทรงเกยี รตขิ องพน่ี ะวา่ มเี ดก็ ผหู้ ญงิ มารบั กา้ นเหลก็ แทนพ\"่ี จีร้ ง่ั หวั เราะ \"ไสหัวไปซะ\" \"พ่ีรง่ั แลว้ ไอ้พวกมัธยมหมายเลขสามพ่จี ะเอายงั ไง\"

穿成大佬的小仙女 1 31 จ้ีร่ังเอียงหัวหนีบโทรศัพท์มือถือไว้พลางหยิบไฟแช็กออกมาจุดบุหรี่ เมื่อลมพัดมา กล่ินบุหร่ีก็ขจรไปทั่ว ยามด้านข้างส่งเสียงตวาดลั่น \"เฮ้ย! โรงพยาบาลไมอ่ นญุ าตใหส้ บู !!\" จี้ร่ังเงยหน้ามองเขาทีหน่ึง ท้ังๆ ท่ีเป็นแค่เด็กนักเรียนคนหน่ึง แต่ สายตานน้ั กลบั ชวนใหค้ นหวาดหวน่ั อยา่ งบอกไมถ่ กู ยามถอยหลังไปกา้ วหนง่ึ โดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ จร้ี งั่ แคน่ ยมิ้ ทหี นง่ึ แลว้ กา้ วอยา่ งฉบั ไวออกนอกประตูใหญไ่ ป เอย่ ปากดว้ ย นำ�้ เสยี งราบเรยี บใสโ่ ทรศพั ท์ \"เอายงั ไงเหรอ เอามนั ใหต้ ายไง\"