กลิ่นพิศวง

เรื่องส้ัน กลน่ิ พศิ วง แนวแฟนตาซี/ ระทึกขวญั เร่ืองส้นั เป็นส่วนหน่ึงของรายวชิ า วรรณศิลป์ ในภาษาไทย (GE.107) จดั ทาโดย นางสาวอรวี แกว้ เมือง 620503402494 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาออกแบบภายใน

วนั น้ีเป็นวนั หยุดยาวในรอบปี หลงั จากทท่ี างานมาตลอดหลายเดอื น เทียและแกง๊ เพอ่ื นสมยั มธั ยมจงึ นดั กนั ไปแคมป์ ปิ้งกนั ที่อทุ ยานแห่งหน่ึงในภาคเหนือ เทียเร่ิมจดั เตรียมกระเป๋ าสมั ภาระต่างๆและมงุ่ หนา้ ไปรวมกนั ท่ีบา้ นของธีร์ท่เี ป็นเพ่อื นซ้ีที่สุดของเทียในแก๊ง น้ี ในการเดนิ ทางไปแคมป์ ในคร้งั น้ีมสี มาชิกท้งั หมดส่ีคน มีเทีย ธีร์ ทูนและอาร์ท โดยมธี ีร์อาสาเป็นคนขบั รถไปยงั จดุ หมาย “เฮย้ ไอธ้ ีร์ คนอนื่ ๆมาถึงยงั วะ” เทยี เอ่ยถามเพอื่ นของเขาทนั ท่ีมาถึงบา้ นของธีร์ “มตี ากด็ เู องสิวะ ไอท้ นู กบั ไออ้ าร์ทมนั มาถึงกอ่ นมงึ ต้งั นานแลว้ ” ธีร์ตอบ “ไหนวะ” “นู่น นง่ั อยใู่ นครวั พวกมนั มาถึงก็บ่นหิวกอ่ นเลย ลาบากกตู อ้ งไปทาอะไรถวายพวกมนั เนี่ย” “เออๆ แลว้ จะออกกนั เลยปะ กูโคตรง่วงอยากงีบบนรถแลว้ อะ” เทียตอบพร้อมเอามอื ป้องปากหาว “ออกเลย รอมงึ อยู่คนเดียวเน่ียเทียคนนดั ดนั มาสายซะเอง กูจะบา้ ” ธีร์ตอบแลว้ เดินไปเรียกเพ่อื นของเขาอกี สองให้เตรียมตวั ออกเดนิ ทางเน่ืองจากคนมาครบแลว้ พวกเขาท้งั สี่คนออกเดนิ ทางมงุ่ สู่จดุ หมายโดยกาหนดการทเี่ ทียวางไวพ้ วกเขาจะถึงจดุ ต้งั แคมป์ ในชว่ งบา่ ยแ ก่ๆและเผอ่ื เวลาเดินสารวจป่ าสักชวั่ โมงสองชว่ั โมง เม่อื พวกเขาขบั รถมาถึงทางเขา้ อทุ ยานก็พบกบั เจา้ หนา้ ท่ี ทางเจา้ หนา้ ที่ไดแ้ นะนากฎต่างๆของการต้งั แคมป์ และการเดินสารวจป่ าอยา่ งละเอียด กอ่ นจะใหแ้ ผนท่ีเสน้ ทางการเดนิ สารวจป่ าฉบบั อพั เดตล่าสุดใหแ้ กพ่ วกเขา ธีร์ขบั รถไปยงั จดุ พกั รถตามท่ีเจา้ หนา้ ท่ีบอกจากน้นั พวกเขาก็ขนสัมภาระไปท่จี ุดต้งั แคมป์ กอ่ นจะชว่ ยกนั กาง เตน็ ทท์ ่ีจดั เตรียมมาใหเ้ รียบร้อย

“โคตรเหน่ือยเลยว่ะ” อาร์ทพดู พลางหอบหายใจ “เหนื่อยอะไรของมึงวะอาร์ท มงึ ใชแ้ รงนอ้ ยกวา่ คนอ่นื เลยเน้ีย” ทนู โวยข้นึ มาเน่ืองจากคนท่ีใชแ้ รงเยอะที่สุดคอื เขาในขณะท่ีอาร์ทน้นั แทบไม่ไดท้ าอะไรเลย นนั่ ทาให้เขาอดใจไม่ไหวทีจ่ ะบน่ บา้ ง “เออ มึงอะแทบไมไ่ ดช้ ว่ ยเลยยงั มาทาบ่น เด๋ียวกจู บั ทบุ ให”้ “โอย้ เพ่ือนธีร์มงึ ก็รู้วา่ ร่างกายกูมนั บอบบางขนาดไหน มึงกลา้ จะใชง้ านกเู ยอะๆอกี เหรอเพ่อื น” อาร์ทพูดพร้อมหันไปขอความเห็นใจจากธีร์ “เร่ืองของมึง ไม่ตอ้ งมาจบั ก!ู ” “โห อะไรวะ ทีเทียมนั กไ็ มค่ ่อยทาอะไรพวกมึงยงั ไม่บน่ มนั เลยอะ” “เอา้ โยนมาหากเู ฉย” เทียหวั เราะใหก้ บั ความงอแงเป็นเด็กของอาร์ท “เออไอเ้ ทยี แลว้ จะไปเดินสารวจป่ าตอนไหนวะ นี่กใ็ กลจ้ ะเยน็ แลว้ นะ” ทูนเอ่ยถามเทียทีเ่ ป็นผวู้ างตารางของทริปน้ี “ไปตอนน้ีเลยก็ได้ พวกมงึ พร้อมหรือยงั ล่ะ” เทยี พดู พร้อมกบั ยืนยดื เสน้ แลว้ เดินไปหยิบสมั ภาระ “เออกไ็ ปดิ เดีย๋ วจะเยน็ แลว้ หมดเวลาซะก่อน” ทนู พูดเสร็จเพอื่ นๆอีกสองคนกพ็ ยกั หนา้ ให้ พร้อมกบั เดินไปหยิบของของตวั เองเตรียมออกเดินทางอีกคร้ัง

พวกเขาท้งั สี่คนเร่ิมออกเดินทางสารวจป่ าตามเสน้ ทางในแผนทีท่ เ่ี จา้ หนา้ ทอ่ี ทุ ยานไดใ้ ห้ไว้ ในระหว่างทางเต็มไปดว้ ยตน้ ไมส้ ูงใหญท่ ีอ่ ดุ มสมบูรณ์บวกกบั อากาศทีด่ ๆี ทท่ี าใหพ้ วกเขาสารถมาด่ืมด่ากบั บรรยากาศและธรรมชาติทสี่ งบและสวยงามทีห่ าไมไ่ ดใ้ นกรุงเทพ เมือ่ พวกเขาออกเดินทางสารวจป่ าไดส้ กั พกั เทียกเ็ อย่ ข้นึ มา “กลน่ิ อะไรวะ พวกมึงไดก้ ล่นิ ปะ” เทียพดู ถามเพอื่ นๆอกี สามคนของเขา “กลน่ิ อะไรของมงึ กูไมเ่ หน็ ไดก้ ลิ่นอะไรเลยนะ” ธีร์ตอบ “กลิน่ เหม็นเขยี วหรอวะไอเ้ ทีย” ทูนถาม “หรือว่ากลน่ิ ข้หี มาว่ะ มงึ อยา่ บอกนะเทยี วา่ มึงเหยยี บข้ีหมาอะ ฮา่ ๆๆ” อาร์ทพูดตดิ ตลก “ไม่ ไมใ่ ชแ่ บบน้นั ” เทยี พดู ดว้ ยน้าเสียงจริงจงั “แลว้ กลิ่นมนั เป็นแบบไหนล่ะวะ” ทนู ถามเทียอกี คร้งั “กูไมร่ ู้ว่ะ บอกไมถ่ ูก มนั เป็นกลิ่นหอมแปลกๆอะ กเู องก็ไมเ่ คยไดก้ ลนิ่ แบบน้ีมาก่อน” เทียพูดพลางขมวดคิ้วเขา้ หากนั พยายามนึกวา่ มนั คือกลนิ่ อะไรกนั แน่ “กล่ินน้าหอมไออ้ าร์ทหรือเปลา่ กูเหน็ ฉีดน้าหอมยงั กบั จะอาบน้า” ธีร์พูดแลว้ มยุ้ หนา้ ไปหาอาร์ท “เออกลิน่ น้าหอมกหู รือเปลา่ เป็นไงล่ะหอมม้ยั มงึ ” “ไม่ดิ ไมใ่ ชก่ ลน่ิ น้าหอมไออ้ าร์ทแน่ๆมนั เหมอื นกลิ่นหอมของไมม้ ้งั วะ บอกไม่ถกู แต่หอมมากพวกมงึ ไมไ่ ดก้ ลนิ่ กนั จริงๆหรอ” “ไม่เลยวะ่ มึงคิดไปเองหรือเปล่า” เพอ่ื นๆท้งั สามคนส่ายหน้า นนั่ ทาให้เทยี ย่งิ แปลกใจเขาไปใหญว่ า่ ทาไมพวกเพ่ือนๆของเขาถงึ ไม่ไดก้ ล่ินหอมน้ีกันนะ ในเมอ่ื กล่ินน้ีมนั หอมมากจนทาเอาเขาตดิ ใจอยากหาตน้ ตอ่ ของกลิน่ เผอื่ มนั จะเป็นดอกไมป้ ่ า เขาจะไดเ้ กบ็ กลบั ไปยงั ท่พี กั “กไู ดก้ ล่นิ จริงๆแต่ช่างมนั กูน่าจะไดก้ ลิ่นป่ าผสมกบั กลิ่นน้าหอมไออ้ าร์ทละ่ ม้งั ” เทยี เลกิ สนใจกลิ่นหอมไรท้ ี่มาน่นั แลว้ ออกตวั เดินทางตอ่ เพราะตอนน้ีก็ใกลจ้ ะหมดเวลาสาหรบั การเดนิ สารวจป่ าแลว้

แตเ่ ม่อื พวกออกเดนิ ทางต่อไปไดส้ กั พกั เทียก็ไดก้ ลิ่นหอมประหลาดนน่ั เป็นระยะๆแต่กลนิ่ ก็เบาบาง ลงเรื่อยๆจนแทบไม่ไดก้ ลนิ่ แลว้ เทียพยายามไม่สนใจแมว้ า่ เขาดูเหมือนจะตดิ ใจเจา้ กลิ่นน้นั เสียแลว้ พลางคดิ วา่ มนั คงเป็นเพยี งกล่ินของดอกไ มป้ ่ าทเ่ี ขาไม่รูจ้ กั เทียท่ีกาลงั คิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยก็หยดุ ชะงกั เมอื่ ไดย้ ินเสียงบน่ ของเพอ่ื นเขา สาเหตุมาจากเพือ่ นๆของเขาพบกบั ทางแยก แต่น่าแปลกท่ที างแยกทพี่ วกเขาพบน้นั ไมป่ รากฏอยใู่ นแผนที่ที่เจา้ หนา้ ทไ่ี ดใ้ หไ้ ว้ “เฮย้ มงึ เม่ือก้พี ีเ่ จา้ หนา้ ที่เขาบอกว่าเสน้ ทางเดนิ ป่ ามนั ไมม่ ที างแยกไมใ่ ชห่ รอวะ” ธีร์หนั ไปถามเพอื่ นๆของเขา จากน้นั เขากช็ ้ีไปยงั เส้นทางขา้ งหนา้ “แลว้ ขา้ งหนา้ น่ีมนั อะไรวะมงึ กดู ูในแผนทีก่ ไ็ ม่ม”ี “เป็นไปไดไ้ งวะ ไหนเจา้ หนา้ ทีเ่ ขาบอกวา่ แผนที่อพั เดตลา่ สุดไง” ทูนพดู พร้อมทาหนา้ งุงงง “เออชา่ งมนั เถอะมึง เราไปตามแผนท่ีกพ็ ออยา่ คิดจะไปทางน้นั เชียวเด๋ียวก็หลงหรอก” อาร์ทพดู ข้นึ “ก็จริงของไออ้ าร์ทมะ...เช่ีย!” ไม่ทนั ทเ่ี ทียจะพดู จบประโยดจๆู่ ฝนกเ็ ทลงมาอย่างไมม่ ีปี่ มี่ขลุย่ ท้งั ที่กอ่ นหนา้ น้ีทอ้ งฟ้าโปร่งไมม่ ีวแ่ี ววว่าฝนจะตกเลยดว้ ยซ้า “ฝนตกไดไ้ งว่ะเน้ีย!” ท้งั ส่ีคนต่างบ่นกนั ระงม แต่หน่ึงในน้นั กโ็ พลง่ ข้ึนมาวา่ ใหไ้ ปหลบฝนในถ้าขา้ งหนา้ กันก่อน เทียแปลกใจว่าถ้าที่เพื่อนเขาบอกน้นั มนั มาอยตู่ รงน้ีไดอ้ ย่างไร ในเมอ่ื กอ่ นหนา้ น้ีเขาไมเ่ ห็นอะไรทคี่ ลา้ ยกบั ถ้าเลยแถมยงั เป็นทางแยกอีกทางท่ไี มม่ ีในแผนท่อี ีก เทยี เก็บความสงสัยไวข้ า้ งในพลางว่ิงตามเพือ่ นไปหลบฝนในถ้าท่ีว่าน้นั “มีถ้าไดไ้ งวะ เมื่อก้กี ูไม่ทนั เห็น” ทูนพดู ข้นึ มาพร้อมหันไปถามกบั ธีร์ทเ่ี มื่อก้ีเป็นคนตะโกนบอกให้เพ่อื นๆมาหลบฝนในน้ี “อะไร ทาไมมาถามกอู ะ อาร์ทมนั เป็นคนตะโกนบอกไม่ใช่หรอวะ” ธีร์พยกั หนา้ ไปทางอาร์ท “เดย๋ี ว กงู งนะ ไม่ใชท่ ูนหรอวะทเ่ี ป็นคนตะโกนบอกเพราะกูก็วิ่งอยขู่ า้ งหลงั มงึ อะทนู ” อาร์ทขมวดควิ้ ทาหนา้ งงกบั สถานการณท์ ี่อยูต้ รงหนา้ ในขณะท้งั สามคนเถียงกันอย่วู า่ ใครเป็นคนตะโกนบอกให้มาหลบในถ้าบวกฝนทตี่ กหนกั ดูทา่ ทางแลว้ คงไม่ หยดุ ตกไดง้ ่ายๆ เทยี ก็ไดก้ ลนิ่ หอมประหลาดน้นั อีกคร้ัง

คราวน้ีกล่ินหอมน้นั ไมไ่ ดเ้ บาบางเหมือนคร้งั กอ่ นแต่เทยี ไดก้ ลน่ิ มนั รุนแรงมาก ฉุนจนแทบแสบจมูก เทยี หันมองไปรอบๆถ้าเพอื่ หาตน้ ตอของกลน่ิ ที่เขาคิดวา่ คงอย่ไู ม่ใกลไ้ มไ่ กลจากตรงน้ีเป็นแน่ จนเพอ่ื นๆอีกสามคนกาลงั เถยี งกนั อยู่น้นั กส็ ังเกตเหน็ ทา่ ทางแปลกๆของเทีย จงึ เอย่ ข้ึน “มองหาอะไรวะเทีย” อาร์ทถามเมื่อเหน็ ว่าเทียเพือ่ นของเขาเอาแต่มองหาอะไรอยกู่ ไ็ ม่รู้ “กลน่ิ กูไดก้ ล่นิ หอมน้นั อีกแลว้ วะ่ พวกมนั ไมไ่ ดก้ ล่นิ กนั จริงๆหรอวะคร้งั น้ีกล่ินแมง่ โคตรแรงเลย” “อีกละ มงึ ไดก้ ลิ่นอะไรกันแน่วะกไู มเ่ หน็ จะไดก้ ล่นิ เลย...หืม?” ธีร์ทพ่ี ูดอยู่ดๆี ก็หยดุ ชะงกั พลางหนั ไปมองรอบๆตวั “เป็นอะไรวะไอธ้ ีร์” ทนู ถามข้นึ “เช่ีย กูวา่ กูไดก้ ลิ่นละ” “กลิน่ อะไรของมงึ ” “ก็กลิ่นหอมแปลกๆทไี่ อเ้ ทยี มนั บอกไง เนี่ยโคตรหอมเลยพวกมึงไม่ไดก้ ลิ่นกันหรอวะ” เม่อื ธีร์พูดท้งั สองกเ็ ตรียมจะส่ายหวั แต่ก็ตอ้ งหยดุ ชะงกั เพราะในตอนน้ีพวกเขาก็เริ่มจะไดเ้ จา้ กล่นิ หอมประห ลาดน้นั เขา้ ให้แลว้ ไมพ่ ดู พร่าทาเพลงพวกเขาท้งั สามต่างพากนั หนั ไปมองหนา้ เทีย “เหน็ ม้ยั ละ่ กบู อกแลว้ ว่ากูไดก้ ลนิ่ จริงๆ” เทยี พดู พร้อมทาหนา้ ตาจริงจงั “สรุปมนั คือกล่ินอะไรกนั แน่วะ แต่กโู คตรชอบเลยอะ” ธีร์พดู พรอ้ มสูดหยใจเขา้ เตม็ ปอด “จริงกดู ว้ ย หรือมนั คอื กลิ่นดอกไมป้ ่ าอะไรพวกน้ีไหมะ” ทนู พูดเห็นดว้ ยกบั ธีร์ “แน่ๆเลยทูน เน่ียกูว่าดอกไมม้ นั อยใู่ นถ้าน้ีเน่ียละ่ ” อาร์ทพดู พรอ้ มหนั หนา้ เขาไปในถ้าทีด่ ูเหมอื นจะมีทางใหเ้ ดนิ ลกึ เขา้ ไปไดอ้ กี “ง้นั เราลองตามกล่ินเขา้ ไปดูในถ้าไหมล่ะ” เทยี เสนอข้ึน เพื่อนๆอกี สามคนก็พยกั หนา้ เห็นดว้ ย ในขณะท่ีขา้ งนอกฝนกย็ งั คงตกหนกั อยู่เชน่ เดมิ พวกเขาก็ตดั สินใจเดนิ ลกึ เขา้ ไปในถ้าเพอ่ื หาตน้ ตอของกล่ิน

พวกเขาไมร่ ู้เลยว่าเดนิ มานานเทา่ ไรหรือเดินห่างจากปากถ้ามาไกลขนาดไหน รู้เพยี งแตเ่ สียงฝนทีเ่ คยตกกระทบพ้ืนเสียงดงั หรือจะเป็นเสียงฟ้ารอ้ งท่เี คยดงั ระงม ในตอนน้ีพวกเขาไมไ่ ดย้ นิ เสียงเหลา่ น้นั เสียแลว้ ไม่นานนักพวกเขากเ็ ดนิ มาพบตน้ ไมส้ ูงใหญ่รูปร่างหนา้ ตาแปลกประหลาดทแ่ี ห้งเฉาราวกบั กาลงั จะตายแตต่ ้ นไมน้ ้ีตา่ งไปจากตน้ ไมท้ ว่ั ไปตรงที่ผลของมนั มีรูปร่างคลา้ ยมนุษยแ์ ต่แหง้ เหี่ยวจนแทบมองไม่ออก เทียรู้ไดใ้ นทนั ทีว่าตน้ ตอกลนิ่ หอมทเี่ ขาไดก้ ลนิ่ มาตลอดทางมาจากตน้ ไมป้ ระหลาดน้ีนี่เอง น่าแปลกทพ่ี ออยู่ใกลต้ น้ ไมน้ ี่กลิ่นหอมน้ันก็เบาบางลงราวกบั จะหายไป “เช่ียอะไรวะเนี่ย...” หน่ึงในพวกเขาพดู ข้ึนมาแต่ก็ไม่มีใครพูดตอบเพราะทุกคนตา่ งก็สงสัยไม่แพก้ นั พวกเขาท้งั หมดราวกบั ถูกมนตส์ ะกดไมม่ ใี ครขยบั ตวั เลยแมแ้ ต่นิดเดียว ไม่นานนกั จูๆ่ หน่ึงในรากของตน้ ไมน้ ้นั พลนั ก็ขยบั คดเค้ยี วไปมาคลา้ ยงกู ็ไม่ปานและไม่ทนั ที่พวกเขาจะไดค้ ิ ดอะไรมากไปกว่าน้ีรากน่นั กพ็ ุ่งตรงมงุ่ หนา้ มาหาทูนตรงเขา้ พนั ขอ้ เทา้ ของทูนเอาไวท้ นู พยายามทจ่ี ะสะบดั เ อารากประหลาดนี่ออกไปแตย่ ่ิงเขาพยายามจะแกะมนั ออกมากเท่าไรมนั กย็ ง่ิ พนั แน่นข้ึนจนเขาไดย้ ินเสียงดงั ข้นึ เหมอื นกบั ว่าเป็นเสียงของกระดูกขอ้ เทา้ หัก ทนู ลม้ ลงพร้อมร้องโวยวายหนั ไปขอความช่วยจากเพอื่ นอีกสามคนแตก่ ต็ อ้ งหนา้ ถอดสี เพราะเพือ่ นๆของเขาไม่มีใครเลยสกั คนทแ่ี มแ้ ตจ่ ะหันมามองเขาท้งั ทเ่ี ขาท้งั ตะโกนเสียงดงั หรือพยายามจะค ลานเขา้ ไปเขย่าตวั เพื่อนๆของเขาแลว้ กต็ ามแต่ก็ไม่มีใครเลยท่จี ะหันมาชว่ ยเหลือเขาจากรากบา้ ๆน่ี ไมม่ ใี ครสามารถช่วยเขาได้ ทนู หยุดน่ิงพลางคิดวา่ อ่า...น่ีเขาคงหมดหวงั แลว้ สินะ ... เทยี รูส้ ึกตวั อกี คร้ังก็ตอนก็ไดก้ ลิ่นคาวเลอื ดของทูนเพ่อื นร่วมแกง๊ คละคลุง้ ฉุนเขา้ มาในจมูก สายไปเสียแลว้ เขารูส้ ึกตวั ชา้ ไปเทยี ไม่สามารถชว่ ยเหลอื ทนู ไวไ้ ดท้ นั กล่นิ คาวเลอื ดที่ฉุนตีต้นื ข้ึนมาเพียงไมก่ ว่ี ินาทตี อ่ มากล่ินคาวเลอื ดก็เปลี่ยนเป็นกล่ินหอมน้นั ท่ีเขาไดก้ ลิน่ มาต ลอดทางหอมฟุ้งมากกว่าเดิมท้งั ๆท่กี อ่ นหน้าน้นั กลิน่ หอมดเู บาบางจนเหมอื นจะหมดไป ตน้ ไมจ้ ากทดี่ ูเหมอื นกาลงั จะตายกลบั กลายดมู ีชีวิตชีวาและออกผลเป็นร่างของหญิงสาวอย่างรวดเร็วท่ีงดงา มราวกบั คนจริงๆ เหมือนกบั วา่ ร่างและเลอื ดของเพ่อื นเขาน้นั เป็นอาหารให้พวกมนั อย่างไรอยา่ งน้ัน

เพอ่ื นของเขาถูกเจา้ ตน้ ไมน้ ้ีกดั กินไปตอ่ หนา้ ตาทลี ะคน ทลี ะคน ถา้ ในสถานการณ์ปกติเขาควรจะหลงั หันกลบั และวิง่ หนีอยา่ งสุดชีวติ ต้งั แตว่ ินาทที ีเ่ ขารู้ตวั แตน่ ่าแปลกท่เี ขากลบั ไม่คิดหนีหรือแมแ้ ต่จะขยบั ตวั พ้นื ทน่ี องไปดว้ ยเลือดรวมท้งั เลอื ดของเพอื่ นทเี่ ปรอะเป้ื อนตามตวั ของเขาน้นั ไม่ไดท้ าใหเ้ ขากลวั แมแ้ ต่นอ้ ย เพราะเขาเอาแตจ่ ดจอ่ อย่กู บั ตน้ ไมป้ ระหลาดและกลิน่ หอมทท่ี วคี วามหอมมากข้ึนเร่ือยๆ จนในทสี่ ุดกเ็ หลอื แต่เขาเพยี งคนเดยี ว เทยี พลางคิดในใจวา่ คงถึงตาเขาแลว้ สินะ

6 เดอื นต่อมา ขณะน้ีมกี ลุ่มนกั ท่องเทย่ี วในวยั ทางานจานวนสามคนกาลงั เดนิ สารวจป่ าตามเส้นทางท่ีเจา้ หนา้ ไดจ้ ดั เตรียมไ วใ้ หอ้ ย่างสะดวกสะบาย แตใ่ นตอนน้ีพวกเขาท้งั สามคนกาลงั ยืนหลบฝนในถ้านอกเส้นทาง ฝนทต่ี กหนกั ในฤดหู นาวเป็นฝนนอกฤดทู ่ชี วนใหค้ ดิ ว่าเป็นมรสุมในฤดูร้อนก็ไมเ่ ชิง “เอ๊ะ! กลน่ิ อะไรคะเน่ีย...หอมมากเลยอะ” เจนหญงิ สาวเพียงหน่ึงเดยี วในกลมุ่ ร้องทกั ข้นึ เม่อื เจา้ ตวั ไดก้ ล่ินหอมแปลกประหลาดพลางทาจมูกฟุดฟิดพยายามหาตน้ ตอของกลิ่นหอมชวนฝันน่ี “จริงดว้ ย หอมมากเลยครบั หรือจะเป็นกล่ินดอกไมป้ ่ าหรือเปล่า...รู้สึกกว่ากลิน่ มนั จะอยลู่ ึกเขา้ ไปในถ้าเลยนะ” ไนทช์ ายหนุ่มทีอ่ ายุนอ้ ยทส่ี ุดในกลุ่มพูดตอบรับเจนแลว้ ข้ไี มช้ ้ีมือไปในถ้าทีด่ ูเหมอื นจะมีทางให้เดินลกึ เขา้ ไ ปไดอ้ กี ในขณะท่หี นุ่มสาวสองคนกาลงั ปรึกษาหารือกนั ว่าจะเขา้ ไปในถ้าดไี หม ชายหนุ่มอกี คนทีย่ นื มองท้งั กาลงั ถกเถียงกันกล็ อบยกยม้ิ ท่มี มุ ปาก กอ่ นจะเอย่ คาชวน “ง้นั เราลองตามกลิ่นเขา้ ไปดใู นถ้าไหมล่ะ” เทยี พูดเสนอข้นึ พร้อมกบั แอบยิม้ ... . . *จบ*