กลิ่นพิศวง

เรื่องส้ัน กลน่ิ พศิ วง แนวแฟนตาซี/ ระทึกขวญั เร่ืองส้นั เป็นส่วนหน่ึงของรายวชิ า วรรณศิลป์ ในภาษาไทย (GE.107) จดั ทาโดย นางสาวอรวี แกว้ เมือง 620503402494 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาออกแบบภายใน

วนั น้ีเป็นวนั หยุดยาวในรอบปี หลงั จากทท่ี างานมาตลอดหลายเดอื น เทียและแกง๊ เพอ่ื นสมยั มธั ยมจงึ นดั กนั ไปแคมป์ ปิ้งกนั ที่อทุ ยานแห่งหน่ึงในภาคเหนือ เทียเร่ิมจดั เตรียมกระเป๋ าสมั ภาระต่างๆและมงุ่ หนา้ ไปรวมกนั ท่ีบา้ นของธีร์ท่เี ป็นเพ่อื นซ้ีที่สุดของเทียในแก๊ง น้ี ในการเดนิ ทางไปแคมป์ ในคร้งั น้ีมสี มาชิกท้งั หมดส่ีคน มีเทีย ธีร์ ทูนและอาร์ท โดยมธี ีร์อาสาเป็นคนขบั รถไปยงั จดุ หมาย “เฮย้ ไอธ้ ีร์ คนอนื่ ๆมาถึงยงั วะ” เทยี เอ่ยถามเพอื่ นของเขาทนั ท่ีมาถึงบา้ นของธีร์ “มตี ากด็ เู องสิวะ ไอท้ นู กบั ไออ้ าร์ทมนั มาถึงกอ่ นมงึ ต้งั นานแลว้ ” ธีร์ตอบ “ไหนวะ” “นู่น นง่ั อยใู่ นครวั พวกมนั มาถึงก็บ่นหิวกอ่ นเลย ลาบากกตู อ้ งไปทาอะไรถวายพวกมนั เนี่ย” “เออๆ แลว้ จะออกกนั เลยปะ กูโคตรง่วงอยากงีบบนรถแลว้ อะ” เทียตอบพร้อมเอามอื ป้องปากหาว “ออกเลย รอมงึ อยู่คนเดียวเน่ียเทียคนนดั ดนั มาสายซะเอง กูจะบา้ ” ธีร์ตอบแลว้ เดินไปเรียกเพ่อื นของเขาอกี สองให้เตรียมตวั ออกเดนิ ทางเน่ืองจากคนมาครบแลว้ พวกเขาท้งั สี่คนออกเดนิ ทางมงุ่ สู่จดุ หมายโดยกาหนดการทเี่ ทียวางไวพ้ วกเขาจะถึงจดุ ต้งั แคมป์ ในชว่ งบา่ ยแ ก่ๆและเผอ่ื เวลาเดินสารวจป่ าสักชวั่ โมงสองชว่ั โมง เม่อื พวกเขาขบั รถมาถึงทางเขา้ อทุ ยานก็พบกบั เจา้ หนา้ ท่ี ทางเจา้ หนา้ ที่ไดแ้ นะนากฎต่างๆของการต้งั แคมป์ และการเดินสารวจป่ าอยา่ งละเอียด กอ่ นจะใหแ้ ผนท่ีเสน้ ทางการเดนิ สารวจป่ าฉบบั อพั เดตล่าสุดใหแ้ กพ่ วกเขา ธีร์ขบั รถไปยงั จดุ พกั รถตามท่ีเจา้ หนา้ ท่ีบอกจากน้นั พวกเขาก็ขนสัมภาระไปท่จี ุดต้งั แคมป์ กอ่ นจะชว่ ยกนั กาง เตน็ ทท์ ่ีจดั เตรียมมาใหเ้ รียบร้อย

“โคตรเหน่ือยเลยว่ะ” อาร์ทพดู พลางหอบหายใจ “เหน่ือยอะไรของมึงวะอาร์ท มึงใชแ้ รงนอ้ ยกว่าคนอื่นเลยเน้ีย” ทนู โวยข้นึ มาเนื่องจากคนท่ใี ชแ้ รงเยอะทสี่ ุดคอื เขาในขณะที่อาร์ทน้นั แทบไมไ่ ดท้ าอะไรเลย นน่ั ทาให้เขาอดใจไม่ไหวทจ่ี ะบ่นบา้ ง “เออ มงึ อะแทบไม่ไดช้ ว่ ยเลยยงั มาทาบน่ เด๋ียวกจู บั ทุบให้” “โอย้ เพื่อนธีร์มึงก็รูว้ า่ ร่างกายกมู นั บอบบางขนาดไหน มงึ กลา้ จะใชง้ านกูเยอะๆอกี เหรอเพอื่ น” อาร์ทพูดพรอ้ มหันไปขอความเหน็ ใจจากธีร์ “เรื่องของมงึ ไมต่ อ้ งมาจบั ก!ู ” “โห!! อะไรวะ ทีเทียมนั กไ็ ม่ค่อยทาอะไรพวกมงึ ยงั ไมบ่ ่นมนั เลยอะ” “เอา้ ! โยนมาหากเู ฉย” เทยี หวั เราะใหก้ บั ความงอแงเป็นเดก็ ของอาร์ท “เออไอเ้ ทียแลว้ จะไปเดินสารวจป่ าตอนไหนวะ นี่ก็ใกลจ้ ะเยน็ แลว้ นะ” ทนู เอย่ ถามเทียที่เป็นผวู้ างตารางของทริปน้ี “ไปตอนน้ีเลยก็ได้ พวกมึงพร้อมหรือยงั ล่ะ” เทยี พดู พร้อมกบั ยืนยืดเสน้ แลว้ เดินไปหยบิ สมั ภาระ “เออกไ็ ปดิ เดี๋ยวจะเยน็ แลว้ หมดเวลาซะกอ่ น” ทนู พดู เสร็จเพอ่ื นๆอกี สองคนก็พยกั หนา้ ให้ พรอ้ มกบั เดนิ ไปหยบิ ของของตวั เองเตรียมออกเดนิ ทางอีกคร้ัง

พวกเขาท้งั ส่ีคนเริ่มออกเดนิ ทางสารวจป่ าตามเส้นทางในแผนทีท่ ่ีเจา้ หนา้ ทอี่ ุทยานไดใ้ หไ้ ว้ ในระหว่างทางเตม็ ไปดว้ ยตน้ ไมส้ ูงใหญ่ท่อี ุดมสมบูรณ์บวกกบั อากาศที่ดีๆที่ทาให้พวกเขาสารถมาดม่ื ด่ากบั บรรยากาศและธรรมชาติทสี่ งบและสวยงามทห่ี าไมไ่ ดใ้ นกรุงเทพ เม่ือพวกเขาออกเดนิ ทางสารวจป่ าไดส้ ักพกั เทียก็เอ่ยข้ึนมา “กลิ่นอะไรวะ พวกมึงไดก้ ล่นิ ปะ” เทยี พดู ถามเพ่ือนๆอีกสามคนของเขา “กลิ่นอะไรของมงึ กไู มเ่ ห็นไดก้ ลนิ่ อะไรเลยนะ” ธีร์ตอบ “กลิ่นเหม็นเขียวหรอวะไอเ้ ทยี ” ทนู ถาม “หรือว่ากล่ินข้หี มาว่ะ มงึ อย่าบอกนะเทยี วา่ มึงเหยียบข้ีหมาอะ ฮ่าๆๆ” อาร์ทพดู ตดิ ตลก “ไม่ ไม่ใช่แบบน้นั ” เทียพดู ดว้ ยน้าเสียงจริงจงั “แลว้ กลน่ิ มนั เป็นแบบไหนล่ะวะ” ทนู ถามเทียอีกคร้งั “กไู มร่ ูว้ ะ่ บอกไมถ่ ูก มนั เป็นกลน่ิ หอมแปลกๆอะ กเู องกไ็ ม่เคยไดก้ ลน่ิ แบบน้ีมาก่อน” เทียพูดพลางขมวดค้ิวเขา้ หากนั พยายามนึกว่ามนั คอื กลนิ่ อะไรกนั แน่ “กลน่ิ น้าหอมไออ้ าร์ทหรือเปลา่ กูเห็นฉีดน้าหอมยงั กบั จะอาบน้า” ธีร์พดู แลว้ มยุ้ หนา้ ไปหาอาร์ท “เออกลิ่นน้าหอมกหู รือเปลา่ เป็นไงละ่ หอมม้ยั มงึ ” “ไม่ดิ ไมใ่ ช่กล่นิ น้าหอมไออ้ าร์ทแน่ๆมนั เหมอื นกลิ่นหอมของไมม้ ้งั วะ บอกไม่ถูกแตห่ อมมากพวกมงึ ไม่ไดก้ ลน่ิ กนั จริงๆหรอ” “ไม่เลยว่ะ มึงคดิ ไปเองหรือเปล่า” เพอ่ื นๆท้งั สามคนส่ายหนา้ นนั่ ทาใหเ้ ทียยิ่งแปลกใจเขาไปใหญว่ ่าทาไมพวกเพื่อนๆของเขาถงึ ไม่ไดก้ ลิ่นหอมน้ีกนั นะ ในเมือ่ กล่ินน้ีมนั หอมมากจนทาเอาเขาติดใจอยากหาตน้ ต่อของกลนิ่ เผอ่ื มนั จะเป็นดอกไมป้ ่ า เขาจะไดเ้ ก็บกลบั ไปยงั ทพี่ กั “กไู ดก้ ลนิ่ จริงๆแต่ช่างมนั กูน่าจะไดก้ ลิ่นป่ าผสมกบั กลน่ิ น้าหอมไออ้ าร์ทละ่ ม้งั ” เทยี เลิกสนใจกล่นิ หอมไร้ท่มี าน่นั แลว้ ออกตวั เดินทางตอ่ เพราะตอนน้ีกใ็ กลจ้ ะหมดเวลาสาหรบั การเดินสารวจป่ าแลว้

แตเ่ ม่อื พวกออกเดนิ ทางต่อไปไดส้ กั พกั เทยี กไ็ ดก้ ลิน่ หอมประหลาดนน่ั เป็นระยะๆแตก่ ลน่ิ กเ็ บาบาง ลงเรื่อยๆจนแทบไม่ไดก้ ลนิ่ แลว้ เทียพยายามไม่สนใจแมว้ ่าเขาดเู หมือนจะตดิ ใจเจา้ กลน่ิ น้นั เสียแลว้ พลางคิดวา่ มนั คงเป็นเพยี งกลิ่นของดอกไ มป้ ่ าทเ่ี ขาไมร่ ูจ้ กั เทียท่ีกาลงั คิดอะไรเพลนิ ๆไปเรื่อยกห็ ยดุ ชะงกั เม่ือไดย้ นิ เสียงบน่ ของเพอื่ นเขา สาเหตุมาจากเพือ่ นๆของเขาพบกบั ทางแยก แต่น่าแปลกท่ที างแยกทพี่ วกเขาพบน้ันไม่ปรากฏอยู่ในแผนท่ีทีเ่ จา้ หนา้ ท่ไี ดใ้ หไ้ ว้ “เฮย้ มงึ เม่ือก้พี ีเ่ จา้ หนา้ ที่เขาบอกว่าเสน้ ทางเดินป่ ามนั ไมม่ ีทางแยกไมใ่ ชห่ รอวะ” ธีร์หนั ไปถามเพอื่ นๆของเขา จากน้นั เขากช็ ้ีไปยงั เส้นทางขา้ งหนา้ “แลว้ ขา้ งหนา้ น่ีมนั อะไรวะมึง กดู ูในแผนท่กี ไ็ ม่ม”ี “เป็นไปไดไ้ งวะ ไหนเจา้ หนา้ ท่ีเขาบอกว่าแผนท่อี พั เดตลา่ สุดไง” ทูนพดู พร้อมทาหนา้ งงุ งง “เออชา่ งมนั เถอะมึง เราไปตามแผนทีก่ ็พออย่าคดิ จะไปทางน้ันเชียวเดยี๋ วก็หลงหรอก” อาร์ทพดู ข้ึน “ก็จริงของไออ้ าร์ทมะ...เช่ีย!” ไมท่ นั ท่เี ทียจะพูดจบประโยดจๆู่ ฝนก็เทลงมาอย่างไม่มีปี่ มข่ี ลุ่ย ท้งั ที่กอ่ นหนา้ น้ีทอ้ งฟ้าโปร่งไมม่ ีว่ีแวววา่ ฝนจะตกเลยดว้ ยซ้า “ฝนตกไดไ้ งว่ะเน้ีย!” ท้งั ส่ีคนตา่ งบ่นกนั ระงม แต่หน่ึงในน้นั กโ็ พลง่ ข้ึนมาวา่ ให้ไปหลบฝนในถ้าขา้ งหนา้ กนั ก่อน เทียแปลกใจว่าถ้าที่เพือ่ นเขาบอกน้นั มนั มาอยูต่ รงน้ีไดอ้ ยา่ งไร ในเมอ่ื กอ่ นหนา้ น้ีเขาไมเ่ หน็ อะไรท่คี ลา้ ยกบั ถ้าเลยแถมยงั เป็นทางแยกอีกทางทไ่ี ม่มีในแผนที่อีก เทยี เก็บความสงสัยไวข้ า้ งในพลางว่ิงตามเพ่ือนไปหลบฝนในถ้าทวี่ า่ น้นั “มีถ้าไดไ้ งวะ เมื่อก้กี ไู มท่ นั เห็น” ทูนพดู ข้นึ มาพร้อมหันไปถามกบั ธีร์ที่เมื่อก้ีเป็นคนตะโกนบอกให้เพอ่ื นๆมาหลบฝนในน้ี “อะไร ทาไมมาถามกอู ะ อาร์ทมนั เป็นคนตะโกนบอกไมใ่ ช่หรอวะ” ธีร์พยกั หนา้ ไปทางอาร์ท “เด๋ียว กงู งนะ ไมใ่ ช่ทูนหรอวะท่เี ป็นคนตะโกนบอกเพราะกูก็ว่ิงอยูข่ า้ งหลงั มงึ อะทนู ” อาร์ทขมวดควิ้ ทาหนา้ งงกบั สถานการณ์ท่ีอยตู้ รงหนา้ ในขณะท้งั สามคนเถียงกนั อยู่วา่ ใครเป็นคนตะโกนบอกใหม้ าหลบในถ้าบวกฝนทีต่ กหนกั ดูทา่ ทางแลว้ คงไม่ หยดุ ตกไดง้ ่ายๆ เทียก็ไดก้ ลิ่นหอมประหลาดน้นั อกี คร้ัง

คราวน้ีกลิ่นหอมน้ันไมไ่ ดเ้ บาบางเหมอื นคร้ังก่อนแตเ่ ทยี ไดก้ ลนิ่ มนั รุนแรงมาก ฉุนจนแทบแสบจมกู เทยี หนั มองไปรอบๆถ้าเพ่อื หาตน้ ตอของกลิ่นทเ่ี ขาคิดว่าคงอยไู่ ม่ใกลไ้ มไ่ กลจากตรงน้ีเป็นแน่ จนเพอ่ื นๆอีกสามคนกาลงั เถยี งกนั อยู่น้นั ก็สงั เกตเห็นทา่ ทางแปลกๆของเทีย จึงเอ่ยข้ึน “มองหาอะไรวะเทีย” อาร์ทถามเมอื่ เห็นวา่ เทยี เพื่อนของเขาเอาแต่มองหาอะไรอยกู่ ็ไม่รู้ “กล่นิ กูไดก้ ลนิ่ หอมน้นั อีกแลว้ วะ่ พวกมนั ไมไ่ ดก้ ลิ่นกนั จริงๆหรอวะคร้ังน้ีกล่ินแมง่ โคตรแรงเลย” “อีกละ มงึ ไดก้ ลน่ิ อะไรกนั แน่วะกไู มเ่ หน็ จะไดก้ ลิ่นเลย...หืม?” ธีร์ที่พูดอยู่ดๆี กห็ ยุดชะงกั พลางหนั ไปมองรอบๆตวั “เป็นอะไรวะไอธ้ ีร์” ทนู ถามข้นึ “เชี่ย กวู า่ กูไดก้ ล่นิ ละ” “กลนิ่ อะไรของมึง” “กก็ ลน่ิ หอมแปลกๆท่ไี อเ้ ทียมนั บอกไง เน่ียโคตรหอมเลยพวกมงึ ไมไ่ ดก้ ลนิ่ กนั หรอวะ” เมื่อธีร์พูดท้งั สองกเ็ ตรียมจะส่ายหวั แตก่ ต็ อ้ งหยดุ ชะงกั เพราะในตอนน้ีพวกเขากเ็ ร่ิมจะไดเ้ จา้ กลิ่นหอมประห ลาดน้นั เขา้ ให้แลว้ ไม่พดู พร่าทาเพลงพวกเขาท้งั สามต่างพากนั หันไปมองหนา้ เทยี “เห็นม้ยั ล่ะ กบู อกแลว้ วา่ กูไดก้ ล่นิ จริงๆ” เทียพดู พร้อมทาหนา้ ตาจริงจงั “สรุปมนั คือกลิ่นอะไรกนั แน่วะ แตก่ โู คตรชอบเลยอะ” ธีร์พดู พร้อมสูดหยใจเขา้ เต็มปอด “จริงกดู ว้ ย หรือมนั คอื กลิ่นดอกไมป้ ่ าอะไรพวกน้ีไหมะ” ทนู พดู เห็นดว้ ยกบั ธีร์ “แน่ๆเลยทูน เน่ียกูวา่ ดอกไมม้ นั อยูใ่ นถ้าน้ีเนี่ยละ่ ” อาร์ทพดู พร้อมหนั หนา้ เขาไปในถ้าท่ดี เู หมือนจะมีทางให้เดนิ ลกึ เขา้ ไปไดอ้ กี “ง้นั เราลองตามกลิ่นเขา้ ไปดูในถ้าไหมละ่ ” เทยี เสนอข้ึน เพอื่ นๆอกี สามคนก็พยกั หนา้ เหน็ ดว้ ย ในขณะทขี่ า้ งนอกฝนกย็ งั คงตกหนกั อยู่เช่นเดมิ พวกเขากต็ ดั สินใจเดนิ ลกึ เขา้ ไปในถ้าเพอื่ หาตน้ ตอของกลิ่น

พวกเขาไมร่ ูเ้ ลยว่าเดนิ มานานเท่าไรหรือเดนิ ห่างจากปากถ้ามาไกลขนาดไหน รูเ้ พยี งแตเ่ สียงฝนทีเ่ คยตกกระทบพ้ืนเสียงดงั หรือจะเป็นเสียงฟ้ารอ้ งท่เี คยดงั ระงม ในตอนน้ีพวกเขาไมไ่ ดย้ ินเสียงเหล่าน้นั เสียแลว้ ไม่นานนักพวกเขากเ็ ดนิ มาพบตน้ ไมส้ ูงใหญ่รูปร่างหนา้ ตาแปลกประหลาดทแ่ี หง้ เฉาราวกบั กาลงั จะตายแต่ต้ นไมน้ ้ีตา่ งไปจากตน้ ไมท้ ว่ั ไปตรงที่ผลของมนั มรี ูปร่างคลา้ ยมนุษยแ์ ต่แหง้ เห่ียวจนแทบมองไม่ออก เทยี รูไ้ ดใ้ นทนั ทีว่าตน้ ตอกลนิ่ หอมทเี่ ขาไดก้ ลิน่ มาตลอดทางมาจากตน้ ไมป้ ระหลาดน้ีนี่เอง น่าแปลกทพ่ี ออยู่ใกลต้ น้ ไมน้ ี่กลิ่นหอมน้ันก็เบาบางลงราวกบั จะหายไป “เช่ียอะไรวะเน่ีย...” หน่ึงในพวกเขาพูดข้ึนมาแต่ก็ไม่มีใครพดู ตอบเพราะทกุ คนต่างกส็ งสัยไมแ่ พก้ นั พวกเขาท้งั หมดราวกบั ถูกมนตส์ ะกดไม่มใี ครขยบั ตวั เลยแมแ้ ต่นิดเดียว ไม่นานนักจูๆ่ หน่ึงในรากของตน้ ไมน้ ้นั พลนั ก็ขยบั คดเค้ยี วไปมาคลา้ ยงกู ็ไมป่ านและไม่ทนั ที่พวกเขาจะไดค้ ิ ดอะไรมากไปกว่าน้ีรากน่นั กพ็ งุ่ ตรงมงุ่ หนา้ มาหาทูนตรงเขา้ พนั ขอ้ เทา้ ของทูนเอาไวท้ นู พยายามท่จี ะสะบดั เ อารากประหลาดนี่ออกไปแต่ยิ่งเขาพยายามจะแกะมนั ออกมากเท่าไรมนั กย็ ง่ิ พนั แน่นข้ึนจนเขาไดย้ ินเสียงดงั ข้นึ เหมอื นกบั ว่าเป็นเสียงของกระดูกขอ้ เทา้ หัก ทนู ลม้ ลงพร้อมร้องโวยวายหันไปขอความช่วยจากเพอื่ นอีกสามคนแตก่ ็ตอ้ งหนา้ ถอดสี เพราะเพือ่ นๆของเขาไม่มีใครเลยสกั คนท่แี มแ้ ตจ่ ะหันมามองเขาท้งั ทเ่ี ขาท้งั ตะโกนเสียงดงั หรือพยายามจะค ลานเขา้ ไปเขย่าตวั เพื่อนๆของเขาแลว้ ก็ตามแตก่ ไ็ ม่มีใครเลยท่จี ะหันมาชว่ ยเหลือเขาจากรากบา้ ๆน่ี ไมม่ ีใครสามารถชว่ ยเขาได้ ทนู หยุดน่ิงพลางคิดวา่ อ่า...น่ีเขาคงหมดหวงั แลว้ สินะ ... เทยี รูส้ ึกตวั อกี คร้ังก็ตอนก็ไดก้ ล่นิ คาวเลือดของทูนเพ่อื นร่วมแกง๊ คละคลุง้ ฉุนเขา้ มาในจมกู สายไปเสียแลว้ เขารูส้ ึกตวั ชา้ ไปเทยี ไม่สามารถช่วยเหลอื ทนู ไวไ้ ดท้ นั กลนิ่ คาวเลอื ดที่ฉุนตีต้ืนข้ึนมาเพียงไม่กว่ี นิ าทตี อ่ มากล่ินคาวเลอื ดก็เปลี่ยนเป็นกลิ่นหอมน้ันที่เขาไดก้ ลิน่ มาต ลอดทางหอมฟุ้งมากกว่าเดิมท้งั ๆท่กี อ่ นหน้าน้นั กลิ่นหอมดเู บาบางจนเหมอื นจะหมดไป ตน้ ไมจ้ ากทดี่ ูเหมือนกาลงั จะตายกลบั กลายดมู ีชีวิตชีวาและออกผลเป็นร่างของหญิงสาวอยา่ งรวดเร็วท่ีงดงา มราวกบั คนจริงๆ เหมอื นกบั วา่ ร่างและเลอื ดของเพ่ือนเขาน้นั เป็นอาหารให้พวกมนั อยา่ งไรอยา่ งน้ัน

เพอ่ื นของเขาถูกเจา้ ตน้ ไมน้ ้ีกดั กนิ ไปตอ่ หนา้ ตาทีละคน ทลี ะคน ถา้ ในสถานการณ์ปกติเขาควรจะหลงั หันกลบั และว่ิงหนีอยา่ งสุดชีวติ ต้งั แตว่ นิ าทที ีเ่ ขารู้ตวั แตน่ ่าแปลกทเี่ ขากลบั ไม่คิดหนีหรือแมแ้ ตจ่ ะขยบั ตวั พ้นื ทน่ี องไปดว้ ยเลือดรวมท้งั เลือดของเพ่ือนที่เปรอะเป้ื อนตามตวั ของเขาน้นั ไม่ไดท้ าใหเ้ ขากลวั แมแ้ ต่นอ้ ย เพราะเขาเอาแตจ่ ดจอ่ อย่กู บั ตน้ ไมป้ ระหลาดและกลิ่นหอมทที่ วีความหอมมากข้ึนเรื่อยๆ จนในทสี่ ุดก็เหลอื แต่เขาเพยี งคนเดยี ว เทยี พลางคิดในใจว่าคงถงึ ตาเขาแลว้ สินะ

6 เดอื นตอ่ มา ขณะน้ีมีกลมุ่ นกั ทอ่ งเทีย่ วในวยั ทางานจานวนสามคนกาลงั เดนิ สารวจป่ าตามเส้นทางท่เี จา้ หนา้ ไดจ้ ดั เตรียมไ วใ้ ห้อยา่ งสะดวกสะบาย แตใ่ นตอนน้ีพวกเขาท้งั สามคนกาลงั ยืนหลบฝนในถ้านอกเส้นทาง ฝนที่ตกหนกั ในฤดูหนาวเป็นฝนนอกฤดทู ีช่ วนใหค้ ิดวา่ เป็นมรสุมในฤดูร้อนก็ไมเ่ ชิง “เอะ๊ ! กลิ่นอะไรคะเน่ีย...หอมมากเลยอะ” เจนหญงิ สาวเพียงหน่ึงเดยี วในกล่มุ ร้องทกั ข้ึน เม่อื เจา้ ตวั ไดก้ ลนิ่ หอมแปลกประหลาดพลางทาจมกู ฟุดฟิดพยายามหาตน้ ตอของกลน่ิ หอมชวนฝันนี่ “จริงดว้ ย หอมมากเลยครับหรือจะเป็นกล่ินดอกไมป้ ่ าหรือเปลา่ ...รูส้ ึกกว่ากล่ินมนั จะอยู่ลึกเขา้ ไปในถ้าเลยนะ” ไนทช์ ายหนุ่มทีอ่ ายุนอ้ ยทสี่ ุดในกลุ่มพูดตอบรับเจนแลว้ ข้ไี มช้ ้ีมอื ไปในถ้าท่ีดเู หมือนจะมีทางใหเ้ ดินลึกเขา้ ไ ปไดอ้ กี ในขณะทหี่ นุ่มสาวสองคนกาลงั ปรึกษาหารือกนั ว่าจะเขา้ ไปในถ้าดีไหม ชายหนุ่มอีกคนที่ยนื มองท้งั กาลงั ถกเถียงกันกล็ อบยกยิม้ ที่มมุ ปาก กอ่ นจะเอย่ คาชวน “ง้นั เราลองตามกล่ินเขา้ ไปดใู นถ้าไหมล่ะ” เทยี พดู เสนอข้นึ พรอ้ มกบั แอบย้ิม... . . *จบ*