กลิ่นพิศวง

เร่ืองส้ัน กลน่ิ พศิ วง แนวแฟนตาซี/ ระทึกขวญั เรื่องส้นั น้ีเป็นส่วนหน่ึงของรายวชิ า วรรณศิลป์ ในภาษาไทย (GE.107) จดั ทาโดย นางสาวอรวี แกว้ เมือง 620503402494 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาออกแบบภายใน

วนั น้ีเป็นวนั หยุดยาวในรอบปี หลงั จากที่ทางานมาตลอดหลายเดอื น เทยี และแกง๊ เพอ่ื นสมยั มธั ยมจึงนดั กนั ไปแคมป์ ปิ้งกนั ที่อุทยานแห่งหน่ึงในภาคเหนือ เขาเริ่มจดั เตรียมกระเป๋ าสมั ภาระตา่ งๆและมุ่งหนา้ ไปรวมกนั ที่บา้ นของธีร์ที่เป็นเพือ่ นซ้ีทีส่ ุดของเทียในแก๊ง น้ี ในการเดินทางไปแคมป์ ในคร้ังน้ีมีสมาชิกท้งั หมดสี่คน มีเทยี ธีร์ ทูนและอาร์ท โดยมธี ีร์อาสาเป็นคนขบั รถไปยงั จดุ หมาย “เฮย้ ไอธ้ ีร์ คนอ่นื ๆมาถึงยงั วะ” เทียเอ่ยถามเพ่อื นของเขาทนั ทีทีม่ าถึงบา้ นของธีร์ “มีตาก็ดเู องสิวะ ไอท้ นู กบั ไออ้ าร์ทมนั มาถึงกอ่ นมึงต้งั นานแลว้ ” ธีร์ตอบ “ไหนวะ” “นู่น นงั่ อยู่ในครวั พวกมนั มาถึงกบ็ ่นหิวกอ่ นเลย ลาบากกูตอ้ งไปทาอะไรถวายพวกมนั เนี่ย” “เออๆ แลว้ จะออกกนั เลยปะ กูโคตรง่วงอยากงบี บนรถแลว้ อะ” เทยี ตอบพรอ้ มเอามือป้องปากหาว “ออกเลย รอมึงอย่คู นเดยี วเน่ียเทยี คนนดั ดนั มาสายซะเอง กูจะบา้ ” ธีร์ตอบแลว้ เดินไปเรียกเพ่ือนของเขาอีกสองให้เตรียมตวั ออกเดินทางเนื่องจากคนมาครบแลว้ พวกเขาท้งั สี่คนออกเดินทางม่งุ สู่จุดหมายโดยกาหนดการท่ีเทยี วางไวพ้ วกเขาจะถงึ จดุ ต้งั แคมป์ ในช่วงบ่ายแ ก่ๆ และเผือ่ เวลาเดินสารวจป่ าสกั ชว่ั โมงสองชวั่ โมง เมอ่ื พวกเขาขบั รถมาถงึ ทางเขา้ อุทยานกพ็ บกบั เจา้ หนา้ ท่ี ทางเจา้ หนา้ ที่ไดแ้ นะนากฎตา่ งๆของการต้งั แคมป์ และการเดนิ สารวจป่ าอย่างละเอียด กอ่ นจะใหแ้ ผนทเ่ี ส้นทางการเดินสารวจป่ าฉบบั อพั เดตลา่ สุดใหแ้ ก่พวกเขา ธีร์ขบั รถไปยงั จดุ พกั รถตามท่เี จา้ หนา้ ทีบ่ อกจากน้นั พวกเขาก็ขนสัมภาระไปทจ่ี ุดต้งั แคมป์ ก่อนจะชว่ ยกนั กาง เต็นทท์ จ่ี ดั เตรียมมาใหเ้ รียบรอ้ ย

“โคตรเหนื่อยเลยว่ะ” อาร์ทพดู พลางหอบหายใจ “เหน่ือยอะไรของมึงวะอาร์ท มงึ ใชแ้ รงนอ้ ยกว่าคนอื่นเลยเน้ีย” ทนู โวยข้นึ มาเนื่องจากคนท่ใี ชแ้ รงเยอะท่สี ุดคอื เขาในขณะที่อาร์ทน้นั แทบไมไ่ ดท้ าอะไรเลย นนั่ ทาให้เขาอดใจไม่ไหวทจ่ี ะบ่นบา้ ง “เออ มงึ อะแทบไม่ไดช้ ว่ ยเลยยงั มาทาบน่ เด๋ียวกจู บั ทุบให้” “โอย้ เพื่อนธีร์มึงก็รูว้ า่ ร่างกายกมู นั บอบบางขนาดไหน มงึ กลา้ จะใชง้ านกูเยอะๆอกี เหรอเพอื่ น” อาร์ทพูดพรอ้ มหันไปขอความเหน็ ใจจากธีร์ “เรื่องของมงึ ไมต่ อ้ งมาจบั ก!ู ” “โห!! อะไรวะ ทีเทียมนั กไ็ มค่ ่อยทาอะไรพวกมงึ ยงั ไมบ่ ่นมนั เลยอะ” “เอา้ ! โยนมาหากเู ฉย” เทยี หวั เราะใหก้ บั ความงอแงเป็นเดก็ ของอาร์ท “เออไอเ้ ทียแลว้ จะไปเดินสารวจป่ าตอนไหนวะ นี่ก็ใกลจ้ ะเยน็ แลว้ นะ” ทนู เอย่ ถามเทียที่เป็นผวู้ างตารางของทริปน้ี “ไปตอนน้ีเลยก็ได้ พวกมึงพร้อมหรือยงั ล่ะ” เทยี พดู พร้อมกบั ยืนยืดเสน้ แลว้ เดินไปหยบิ สมั ภาระ “เออกไ็ ปดิ เดี๋ยวจะเยน็ แลว้ หมดเวลาซะกอ่ น” ทนู พดู เสร็จเพอ่ื นๆอกี สองคนก็พยกั หนา้ ให้ พรอ้ มกบั เดนิ ไปหยบิ ของของตวั เองเตรียมออกเดินทางอีกคร้ัง

พวกเขาท้งั ส่ีคนเร่ิมออกเดินทางสารวจป่ าตามเสน้ ทางในแผนทท่ี ีเ่ จา้ หนา้ ทอี่ ทุ ยานไดใ้ ห้ไว้ ในระหว่างทางเต็มไปดว้ ยตน้ ไมส้ ูงใหญท่ ีอ่ ดุ มสมบูรณบ์ วกกบั อากาศที่ดีๆท่ีทาใหพ้ วกเขาสามารถดืม่ ด่ากบั บรรยากาศและธรรมชาตทิ สี่ งบและสวยงามที่หาไมไ่ ดใ้ นกรุงเทพ เมื่อพวกเขาออกเดนิ ทางสารวจป่ าไดส้ กั พกั เทียกเ็ อ่ยข้นึ มา “กลน่ิ อะไรวะ พวกมงึ ไดก้ ลิ่นปะ” เทียพดู ถามเพอื่ นๆอีกสามคนของเขา “กลน่ิ อะไรของมงึ กไู มเ่ หน็ ไดก้ ล่ินอะไรเลยนะ” ธีร์ตอบพลางทาหนา้ สงสยั ใส่เพื่อนของเขา “กล่นิ เหมน็ เขียวหรอวะไอเ้ ทีย” ทูนถาม “หรือวา่ กลิ่นข้หี มาว่ะ มึงอยา่ บอกนะเทียวา่ มึงเหยียบข้หี มาอะ ฮ่าๆๆ” อาร์ทพูดตดิ ตลก “ไม่ ไม่ใช่แบบน้นั ” เทียพดู ดว้ ยน้าเสียงจริงจงั ทาเอาอาร์ทถึงกบั ตอ้ งหยุดหวั เราะ “แลว้ กลน่ิ มนั เป็นแบบไหนล่ะวะ” ทูนถามเทียอกี คร้ัง “กไู ม่รูว้ ะ่ บอกไมถ่ ูก มนั เป็นกลิ่นหอมแปลกๆอะ กเู องกไ็ มเ่ คยไดก้ ล่นิ แบบน้ีมาก่อน” เทยี พูดพลางขมวดควิ้ เขา้ หากนั พยายามนึกวา่ มนั คือกลนิ่ อะไรกนั แน่ “กลน่ิ น้าหอมไออ้ าร์ทหรือเปล่า กูเห็นฉีดน้าหอมยงั กบั จะอาบน้า” ธีร์พูดแลว้ มยุ้ หนา้ ไปหาอาร์ท “เออกลน่ิ น้าหอมกหู รือเปลา่ เป็นไงล่ะหอมไหมมงึ ” “ไม่ดิ ไมใ่ ชก่ ลิน่ น้าหอมไออ้ าร์ทแน่ๆ มนั เหมือนกลน่ิ หอมของไมม้ ้งั วะ บอกไม่ถูกแตห่ อมมากพวกมงึ ไมไ่ ดก้ ล่ินกนั จริงๆหรอ” “ไม่เลยว่ะ มึงคิดไปเองหรือเปล่า” เพ่ือนๆท้งั สามคนส่ายหน้า นน่ั ทาให้เทียยิง่ แปลกใจเขาไปใหญ่วา่ ทาไมพวกเพ่อื นๆของเขาถงึ ไม่ไดก้ ล่ินหอมน้ีกันนะ ในเมื่อกล่ินน้ีมนั หอมมากจนทาเอาเขาติดใจอยากหาตน้ ต่อของกลนิ่ เผอื่ มนั จะเป็นดอกไมป้ ่ า เขาจะไดเ้ กบ็ กลบั ไปยงั ท่ีพกั “กไู ดก้ ล่ินจริงๆแต่ชา่ งมนั กูน่าจะไดก้ ลน่ิ ป่ าผสมกบั กลิ่นน้าหอมไออ้ าร์ทล่ะม้งั ” เทียเลกิ สนใจกลน่ิ หอมไรท้ ี่มานน่ั แลว้ ออกตวั เดนิ ทางตอ่ เพราะตอนน้ีกใ็ กลจ้ ะหมดเวลาสาหรบั การเดินสารวจป่ าแลว้

แต่เมื่อพวกเขาออกเดินทางต่อไปไดส้ ักพกั เทยี ก็ไดก้ ลิน่ หอมประหลาดนน่ั เป็นระยะๆแตก่ ล่นิ กเ็ บา บางลงเรื่อยๆจนแทบไมไ่ ดก้ ลิ่นแลว้ เทียพยายามไมส่ นใจแมว้ า่ เขาดเู หมอื นจะตดิ ใจเจา้ กล่นิ น้นั เสียแลว้ พลางคดิ ว่ามนั คงเป็นเพยี งกลิ่นของดอกไ มป้ ่ าทีเ่ ขาไมร่ ู้จกั เทียที่กาลงั คิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยก็หยดุ ชะงกั เมื่อไดย้ นิ เสียงบ่นของเพ่อื นเขา สาเหตุมาจากเพือ่ นๆของเขาพบกบั ทางแยก แต่น่าแปลกทีท่ างแยกที่พวกเขาพบน้ันไม่ปรากฏอยใู่ นแผนที่ที่เจา้ หนา้ ท่ีไดใ้ ห้ไว้ “เฮย้ มึง เม่ือก้พี เี่ จา้ หนา้ ที่เขาบอกว่าเสน้ ทางเดนิ ป่ ามนั ไมม่ ีทางแยกไม่ใช่หรอวะ” ธีร์หันไปถามเพ่ือนๆของเขา จากน้นั เขาก็ช้ีไปยงั เส้นทางขา้ งหนา้ “แลว้ ขา้ งหนา้ น่ีมนั อะไรวะมงึ กดู ใู นแผนทีก่ ไ็ ม่ม”ี “เป็นไปไดไ้ งวะ ไหนเจา้ หนา้ ท่เี ขาบอกว่าแผนทอี่ พั เดตล่าสุดไง” ทนู พูดพร้อมทาหนา้ งงุ งง “เออชา่ งมนั เถอะมงึ เราไปตามแผนทีก่ พ็ ออยา่ คิดจะไปทางน้นั เชียวเดีย๋ วกห็ ลงหรอก” อาร์ทพดู ข้นึ “ก็จริงของไออ้ าร์ทมะ...เช่ีย!” ไม่ทนั ทเี่ ทียจะพดู จบประโยค จ่ๆู ฝนกเ็ ทลงมาอย่างไมม่ ปี ่ี ม่ขี ลุย่ ท้งั ทก่ี อ่ นหนา้ น้ีทอ้ งฟ้าโปร่งไมม่ วี ี่แวววา่ ฝนจะตกเลยดว้ ยซ้า “ฝนตกไดไ้ งวะเน้ีย!” ท้งั สี่คนต่างบ่นกนั ระงม แต่หน่ึงในน้นั ก็โพล่งข้ึนมาว่าใหไ้ ปหลบฝนในถ้าขา้ งหนา้ กันก่อน เทยี แปลกใจว่าถ้าท่ีเพื่อนเขาบอกน้นั มนั มาอยตู่ รงน้ีไดอ้ ย่างไร ในเมอื่ กอ่ นหนา้ น้ีเขาไม่เห็นอะไรทีค่ ลา้ ยกบั ถ้าเลยสกั นิดเดียวแถมยงั เป็นทางแยกอกี ทางท่ีไม่มีในแผนที่อกี เทยี เก็บความสงสยั ไวข้ า้ งในพลางว่ิงตามเพอ่ื นไปหลบฝนในถ้าที่วา่ น้นั “มถี ้าไดไ้ งวะ เมอื่ ก้ีกไู ม่ทนั เหน็ ” ทูนพดู ข้นึ มาพร้อมหนั ไปถามกบั ธีร์ที่เมื่อก้เี ป็นคนตะโกนบอกใหเ้ พ่อื นๆมาหลบฝนในน้ี “อะไร ทาไมมาถามกูอะ อาร์ทมนั เป็นคนตะโกนบอกไมใ่ ช่หรอวะ” ธีร์พยกั หนา้ ไปทางอาร์ท “เด๋ยี ว กงู งนะ ไม่ใช่ทนู หรอวะท่ีเป็นคนตะโกนบอกเพราะกูกว็ ิ่งอยขู่ า้ งหลงั มงึ อะทนู ” อาร์ทขมวดคิว้ ทาหนา้ งงกบั สถานการณ์ท่ีอยตู่ รงหนา้ ในขณะท้งั สามคนเถยี งกันอย่วู ่าใครเป็นคนตะโกนบอกให้มาหลบในถ้าบวกฝนท่ีตกหนกั ดทู า่ ทางแลว้ คงไม่ หยุดตกไดง้ ่ายๆ เทยี กไ็ ดก้ ลิ่นหอมประหลาดน้นั อกี คร้ัง

คราวน้ีกลิ่นหอมน้นั ไม่ไดเ้ บาบางเหมอื นคร้ังกอ่ นแตเ่ ทียไดก้ ลิ่นมนั รุนแรงมาก ฉุนจนแทบแสบจมกู เทียหันมองไปรอบๆถ้าเพื่อหาตน้ ตอของกลน่ิ ท่เี ขาคิดว่าคงอยไู่ มใ่ กลไ้ ม่ไกลจากตรงน้ีเป็นแน่ จนเพ่อื นๆอกี สามคนกาลงั เถียงกนั อยู่น้นั ก็สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเทีย จงึ เอย่ ข้ึน “มองหาอะไรวะเทยี ” อาร์ทถามเมื่อเหน็ ว่าเทียเพ่ือนของเขาเอาแตม่ องหาอะไรอยู่กไ็ มร่ ู้ “กลน่ิ กไู ดก้ ลิ่นหอมน้นั อีกแลว้ วะ่ พวกมงึ ไมไ่ ดก้ ลน่ิ กนั จริงๆหรอวะคร้ังน้ีกล่ินแมง่ โคตรแรงเลย” “อีกละ มึงไดก้ ล่นิ อะไรกนั แน่วะกไู มเ่ หน็ จะไดก้ ลนิ่ เลย...หืม?” ธีร์ทพ่ี ดู อย่ดู ีๆก็หยุดชะงกั พลางหันไปมองรอบๆตวั “เป็นอะไรวะไอธ้ ีร์” ทูนถามข้นึ เมอื่ สงเกตเห็นทา่ ท่ีแปลกของธีร์ “เชี่ย กูว่ากูไดก้ ลน่ิ ละ” “กลิน่ อะไรของมึง” “ก็กลน่ิ หอมแปลกๆท่ไี อเ้ ทยี มนั บอกไง เนี่ยโคตรหอมเลยพวกมงึ ไม่ไดก้ ลน่ิ กนั หรอวะ” เม่อื ธีร์พดู ท้งั สองก็เตรียมจะส่ายหวั แต่ก็ตอ้ งหยดุ ชะงกั เพราะในตอนน้ีพวกเขากเ็ ริ่มจะไดเ้ จา้ กลน่ิ หอมประห ลาดน้นั เขา้ ให้แลว้ ไมพ่ ดู พร่าทาเพลงพวกเขาท้งั สามต่างพากนั หันไปมองหนา้ เทีย “เห็นม้ยั ล่ะ กูบอกแลว้ ว่ากูไดก้ ลน่ิ จริงๆ” เทยี พูดพร้อมทาหนา้ ตาจริงจงั “สรุปมนั คือกลิ่นอะไรกนั แน่วะ แต่กูโคตรชอบเลยอะ” ธีร์พดู พรอ้ มสูดหายใจเขา้ เตม็ ปอด “จริงกดู ว้ ย หรือมนั คือกล่ินดอกไมป้ ่ าอะไรพวกน้ีไหมวะ” ทนู พูดเห็นดว้ ยกบั ธีร์ “แน่ๆเลยทูน เนี่ยกวู ่าดอกไมม้ นั อยู่ในถ้าน้ีเนี่ยล่ะ” อาร์ทพดู พรอ้ มหันหนา้ เขา้ ไปในถ้าที่ดเู หมือนจะมที างใหเ้ ดนิ ลึกเขา้ ไปไดอ้ กี “ง้นั เราลองตามกลิ่นเขา้ ไปดูในถ้าไหมละ่ ” เทยี เสนอข้ึน เพ่ือนๆอกี สามคนก็พยกั หนา้ เห็นดว้ ย ในขณะทข่ี า้ งนอกฝนกย็ งั คงตกหนกั อยเู่ ชน่ เดิม พวกเขาก็ตดั สินใจเดนิ ลกึ เขา้ ไปในถ้าเพ่ือหาตน้ ตอของกล่ิน

พวกเขาไมร่ ู้เลยว่าเดนิ มานานเทา่ ไรหรือเดินห่างจากปากถ้ามาไกลขนาดไหน รู้เพยี งแค่เสียงฝนท่ีเคยตกกระทบพ้ืนเสียงดงั หรือจะเป็นเสียงฟ้าร้องท่เี คยดงั ระงม ในตอนน้ีพวกเขาไม่ไดย้ ินเสียงเหลา่ น้นั เสียแลว้ ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาพบตน้ ไมส้ ูงใหญ่่ รูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดทแี่ หง้ เฉาราวกบั กาลงั จะตายแ ตต่ น้ ไมน้ ้ีตา่ งไปจากตน้ ไมท้ วั่ ไปตรงที่ผลของมนั มีรูปร่างคลา้ ยมนุษยแ์ ตแ่ หง้ เหี่ยวจนแทบมองไม่ออก เทยี รู้ไดใ้ นทนั ทวี ่าตน้ ตอกลน่ิ หอมทเี่ ขาไดก้ ลน่ิ มาตลอดทางมาจากตน้ ไมป้ ระหลาดน้ีน่ีเอง น่าแปลกทพ่ี ออยใู่ กลต้ น้ ไมน้ ่ีกล่ินหอมน้นั ก็เบาบางลงราวกบั จะหายไป “เชี่ยอะไรวะเน่ีย...” หน่ึงในพวกเขาพดู ข้ึนมาแต่กไ็ มม่ ใี ครพดู ตอบเพราะทกุ คนต่างก็สงสัยไม่แพก้ ัน พวกเขาท้งั หมดราวกบั ถกู มนตส์ ะกดไมม่ ีใครขยบั ตวั เลยแมแ้ ต่นิดเดียว ไม่นานนกั จๆู่ หน่ึงในรากของตน้ ไมน้ ้นั พลนั ก็ขยบั คดเค้ียวไปมาคลา้ ยงูก็ไมป่ านและไม่ทนั ทพี่ วกเขาจะไดค้ ิ ดอะไรมากไปกว่าน้ีรากนน่ั กพ็ ุ่งตรงมงุ่ หนา้ มาหาทูนตรงเขา้ พนั ขอ้ เทา้ ของทูนเอาไวท้ ูนพยายามทจ่ี ะสะบดั เ อารากประหลาดนี่ออกไปแต่ยิ่งเขาพยายามจะแกะมนั ออกมากเทา่ ไรมนั ก็ยิง่ พนั แน่นข้ึนจนเขาไดย้ ินเสียงดงั ข้นึ เหมือนกบั ว่าเป็นเสียงของกระดูกขอ้ เทา้ หัก ทนู ลม้ ลงพร้อมร้องโวยวายหันไปขอความชว่ ยจากเพ่อื นอีกสามคนแตก่ ็ตอ้ งหนา้ ถอดสี เพราะเพ่อื นๆของเขาไมม่ ใี ครเลยสกั คนทแี่ มแ้ ตจ่ ะหนั มามองเขาท้งั ท่ีเขาท้งั ตะโกนเสียงดงั หรือพยายามจะค ลานเขา้ ไปเขย่าตวั เพอื่ นๆของเขาแลว้ ก็ตามแตไ่ ม่มีใครเลยท่ีจะหันมาช่วยเหลือเขาจากรากบา้ ๆนี่ ไมม่ ีใครสามารถช่วยเขาได้ ทูนหยุดน่ิงพลางคิดว่า อา่ ...นี่เขาคงหมดหวงั แลว้ สินะ ... เทยี รูส้ ึกตวั อกี คร้ังกต็ อนก็ไดก้ ลิ่นคาวเลือดของทนู เพอ่ื นร่วมแกง๊ คละคลงุ้ ฉุนเขา้ มาในจมูก สายไปเสียแลว้ เขารูส้ ึกตวั ชา้ ไปเทียไม่สามารถช่วยเหลือทนู ไวไ้ ดท้ นั กล่ินคาวเลือดที่ฉุนตีต้ืนข้ึนมาเพยี งไมก่ ว่ี นิ าทีแต่ต่อมากลิ่นคาวเลือดก็เปลย่ี นเป็นกลน่ิ หอมน้นั ทเ่ี ขาไดก้ ลิ่นม าตลอดทางหอมฟ้งุ มากกวา่ เดมิ ท้งั ๆท่กี อ่ นหนา้ น้นั กล่ินหอมดเู บาบางจนเหมอื นจะหมดไป ตน้ ไมจ้ ากทดี่ เู หมอื นกาลงั จะตายกลบั กลายดมู ีชีวิตชีวาและออกผลเป็นร่างของหญงิ สาวอยา่ งรวดเร็วทง่ี ดงา มราวกบั คนจริงๆ เหมือนกบั ว่าร่างกายและเลอื ดเน้ือของเพื่อนเขาน้นั เป็นอาหารให้พวกมนั อย่างไรอย่างน้ัน

... เพอ่ื นของเขาถูกเจา้ ตน้ ไมน้ ้ีกดั กินไปต่อหนา้ ตาทีละคน...ทลี ะคน ถา้ ในสถานการณป์ กติเขาควรจะหลงั หนั กลบั และว่ิงหนีอยา่ งสุดชีวิตต้งั แตว่ นิ าทีท่เี ขารู้ตวั แตน่ ่าแปลกทเ่ี ขากลบั ไมค่ ดิ หนีหรือแมแ้ ต่จะขยบั ตวั พ้นื ที่นองไปดว้ ยเลือดรวมท้งั เลอื ดของเพ่ือนท่ีเปรอะเป้ื อนตามตวั ของเขาน้นั ไม่ไดท้ าใหเ้ ขากลวั แมแ้ ตน่ อ้ ย เพราะเขาเอาแตจ่ ดจ่ออย่กู บั ตน้ ไมป้ ระหลาดและกลน่ิ หอมท่ีทวคี วามหอมมากข้ึนเร่ือยๆ จนในท่สี ุดก็เหลือแต่เขาเพยี งคนเดียว เทียพลางคิดในใจว่าคงถงึ ตาเขาแลว้ สินะ ไม่มีใครเหลอื รอดเขาก็คงไมร่ อดเช่นกนั

6 เดอื นต่อมา ขณะน้ีมกี ลุ่มนกั ทอ่ งเทีย่ วในวยั ทางานจานวนสามคนกาลงั เดินสารวจป่ าตามเสน้ ทางทเ่ี จา้ หนา้ ไดจ้ ั ดเตรียมไวใ้ ห้อยา่ งสะดวกสะบาย แตใ่ นตอนน้ีพวกเขาท้งั สามคนกาลงั ยืนหลบฝนในถ้านอกเส้นทาง ฝนท่ตี กหนกั ในฤดหู นาวเป็นฝนนอกฤดทู ช่ี วนให้คดิ วา่ เป็นมรสุมในฤดรู อ้ นกไ็ มเ่ ชิง “เอะ๊ ! กลน่ิ อะไรคะเน่ีย...หอมมากเลยอะ” เจนหญิงสาวเพยี งหน่ึงเดยี วในกลมุ่ รอ้ งทกั ข้นึ เมอื่ เจา้ ตวั ไดก้ ลน่ิ หอมแปลกประหลาดพลางทาจมูกฟุดฟิดพยายามหาตน้ ตอของกลน่ิ หอมชวนฝันน่ี “จริงดว้ ย หอมมากเลยครับหรือจะเป็นกลิ่นดอกไมป้ ่ าหรือเปล่า...รูส้ ึกกว่ากลิน่ มนั จะอยลู่ ึกเขา้ ไปในถ้าเลยนะ” ไนทช์ ายหนุ่มท่ีอายนุ อ้ ยทส่ี ุดในกลมุ่ พดู ตอบรบั เจนแลว้ ช้ีไมช้ ้ีมือไปในถ้าที่ดเู หมือนจะมีทางให้เดินลกึ เขา้ ไ ปไดอ้ ีก ในขณะทห่ี นุ่มสาวสองคนกาลงั ปรึกษาหารือกนั ว่าจะเขา้ ไปในถ้าดีไหม ชายหนุ่มอกี คนท่ียนื มองท้งั สองกาลงั ถกเถยี งกนั กล็ อบยกยมิ้ ทมี่ มุ ปาก ก่อนจะเอ่ยคาชวน “ง้นั เราลองตามกลิ่นเขา้ ไปดูในถ้าไหมละ่ ” เทียพูดเสนอข้นึ พรอ้ มกบั แอบยิ้ม... . . *จบ*