กลิ่นพิศวง

เร่ืองส้ัน กลน่ิ พศิ วง แนวแฟนตาซี/ ระทึกขวญั เรื่องส้นั น้ีเป็นส่วนหน่ึงของรายวชิ า วรรณศิลป์ ในภาษาไทย (GE.107) จดั ทาโดย นางสาวอรวี แกว้ เมือง 620503402494 คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สาขาออกแบบภายใน

วนั น้ีเป็นวนั หยุดยาวในรอบปี หลงั จากที่ทางานมาตลอดหลายเดอื น เทยี และแกง๊ เพอ่ื นสมยั มธั ยมจึงนดั กนั ไปแคมป์ ปิ้งกนั ที่อุทยานแห่งหน่ึงในภาคเหนือ เขาเริ่มจดั เตรียมกระเป๋ าสมั ภาระตา่ งๆและมุ่งหนา้ ไปรวมกนั ที่บา้ นของธีร์ที่เป็นเพือ่ นซ้ีทีส่ ุดของเทียในแก๊ง น้ี ในการเดินทางไปแคมป์ ในคร้ังน้ีมีสมาชิกท้งั หมดสี่คน มีเทยี ธีร์ ทูนและอาร์ท โดยมธี ีร์อาสาเป็นคนขบั รถไปยงั จดุ หมาย “เฮย้ ไอธ้ ีร์ คนอ่นื ๆมาถึงยงั วะ” เทียเอ่ยถามเพ่อื นของเขาทนั ทีทีม่ าถึงบา้ นของธีร์ “มีตาก็ดเู องสิวะ ไอท้ นู กบั ไออ้ าร์ทมนั มาถึงกอ่ นมึงต้งั นานแลว้ ” ธีร์ตอบ “ไหนวะ” “นู่น นงั่ อยู่ในครวั พวกมนั มาถึงกบ็ ่นหิวกอ่ นเลย ลาบากกูตอ้ งไปทาอะไรถวายพวกมนั เนี่ย” “เออๆ แลว้ จะออกกนั เลยปะ กูโคตรง่วงอยากงบี บนรถแลว้ อะ” เทยี ตอบพรอ้ มเอามือป้องปากหาว “ออกเลย รอมึงอย่คู นเดยี วเน่ียเทยี คนนดั ดนั มาสายซะเอง กูจะบา้ ” ธีร์ตอบแลว้ เดินไปเรียกเพ่ือนของเขาอีกสองให้เตรียมตวั ออกเดินทางเนื่องจากคนมาครบแลว้ พวกเขาท้งั สี่คนออกเดินทางม่งุ สู่จุดหมายโดยกาหนดการท่ีเทยี วางไวพ้ วกเขาจะถงึ จดุ ต้งั แคมป์ ในช่วงบ่ายแ ก่ๆ และเผือ่ เวลาเดินสารวจป่ าสกั ชว่ั โมงสองชวั่ โมง เมอ่ื พวกเขาขบั รถมาถงึ ทางเขา้ อุทยานกพ็ บกบั เจา้ หนา้ ท่ี ทางเจา้ หนา้ ที่ไดแ้ นะนากฎตา่ งๆของการต้งั แคมป์ และการเดนิ สารวจป่ าอย่างละเอียด กอ่ นจะใหแ้ ผนทเ่ี ส้นทางการเดินสารวจป่ าฉบบั อพั เดตลา่ สุดใหแ้ ก่พวกเขา ธีร์ขบั รถไปยงั จดุ พกั รถตามท่เี จา้ หนา้ ทีบ่ อกจากน้นั พวกเขาก็ขนสัมภาระไปทจ่ี ุดต้งั แคมป์ ก่อนจะชว่ ยกนั กาง เต็นทท์ จ่ี ดั เตรียมมาใหเ้ รียบรอ้ ย

“โคตรเหนื่อยเลยว่ะ” อาร์ทพดู พลางหอบหายใจ “เหน่ือยอะไรของมึงวะอาร์ท มงึ ใชแ้ รงนอ้ ยกว่าคนอื่นเลยเน้ีย” ทนู โวยข้นึ มาเนื่องจากคนท่ใี ชแ้ รงเยอะท่สี ุดคอื เขาในขณะที่อาร์ทน้นั แทบไมไ่ ดท้ าอะไรเลย นนั่ ทาให้เขาอดใจไม่ไหวทจ่ี ะบ่นบา้ ง “เออ มงึ อะแทบไม่ไดช้ ว่ ยเลยยงั มาทาบน่ เด๋ียวกจู บั ทุบให้” “โอย้ เพื่อนธีร์มึงก็รูว้ า่ ร่างกายกมู นั บอบบางขนาดไหน มงึ กลา้ จะใชง้ านกูเยอะๆอกี เหรอเพอื่ น” อาร์ทพูดพรอ้ มหันไปขอความเหน็ ใจจากธีร์ “เรื่องของมงึ ไมต่ อ้ งมาจบั ก!ู ” “โห!! อะไรวะ ทีเทียมนั กไ็ มค่ ่อยทาอะไรพวกมงึ ยงั ไมบ่ ่นมนั เลยอะ” “เอา้ ! โยนมาหากเู ฉย” เทยี หวั เราะใหก้ บั ความงอแงเป็นเดก็ ของอาร์ท “เออไอเ้ ทียแลว้ จะไปเดินสารวจป่ าตอนไหนวะ นี่ก็ใกลจ้ ะเยน็ แลว้ นะ” ทนู เอย่ ถามเทียที่เป็นผวู้ างตารางของทริปน้ี “ไปตอนน้ีเลยก็ได้ พวกมึงพร้อมหรือยงั ล่ะ” เทยี พดู พร้อมกบั ยืนยืดเสน้ แลว้ เดินไปหยบิ สมั ภาระ “เออกไ็ ปดิ เดี๋ยวจะเยน็ แลว้ หมดเวลาซะกอ่ น” ทนู พดู เสร็จเพอ่ื นๆอกี สองคนก็พยกั หนา้ ให้ พรอ้ มกบั เดนิ ไปหยบิ ของของตวั เองเตรียมออกเดินทางอีกคร้ัง

พวกเขาท้งั ส่ีคนเร่ิมออกเดินทางสารวจป่ าตามเสน้ ทางในแผนทท่ี ีเ่ จา้ หนา้ ทอี่ ทุ ยานไดใ้ ห้ไว้ ในระหว่างทางเต็มไปดว้ ยตน้ ไมส้ ูงใหญท่ ีอ่ ดุ มสมบูรณบ์ วกกบั อากาศที่ดีๆท่ีทาใหพ้ วกเขาสารถมาดืม่ ด่ากบั บรรยากาศและธรรมชาตทิ สี่ งบและสวยงามที่หาไมไ่ ดใ้ นกรุงเทพ เมื่อพวกเขาออกเดนิ ทางสารวจป่ าไดส้ กั พกั เทียกเ็ อ่ยข้นึ มา “กลน่ิ อะไรวะ พวกมงึ ไดก้ ลิ่นปะ” เทียพดู ถามเพอื่ นๆอีกสามคนของเขา “กลน่ิ อะไรของมงึ กไู มเ่ หน็ ไดก้ ล่ินอะไรเลยนะ” ธีร์ตอบพลางทาหนา้ สงสยั ใส่เพื่อนของเขา “กล่นิ เหมน็ เขียวหรอวะไอเ้ ทีย” ทูนถาม “หรือวา่ กลิ่นข้หี มาว่ะ มึงอยา่ บอกนะเทียวา่ มึงเหยียบข้หี มาอะ ฮ่าๆๆ” อาร์ทพูดตดิ ตลก “ไม่ ไม่ใช่แบบน้นั ” เทียพดู ดว้ ยน้าเสียงจริงจงั ทาเอาอาร์ทถึงกบั ตอ้ งหยุดหวั เราะ “แลว้ กลน่ิ มนั เป็นแบบไหนล่ะวะ” ทูนถามเทียอกี คร้ัง “กไู ม่รูว้ ะ่ บอกไมถ่ ูก มนั เป็นกลิ่นหอมแปลกๆอะ กเู องกไ็ มเ่ คยไดก้ ล่นิ แบบน้ีมาก่อน” เทยี พูดพลางขมวดควิ้ เขา้ หากนั พยายามนึกวา่ มนั คือกลนิ่ อะไรกนั แน่ “กลน่ิ น้าหอมไออ้ าร์ทหรือเปล่า กูเห็นฉีดน้าหอมยงั กบั จะอาบน้า” ธีร์พูดแลว้ มยุ้ หนา้ ไปหาอาร์ท “เออกลน่ิ น้าหอมกหู รือเปลา่ เป็นไงล่ะหอมไหมมงึ ” “ไม่ดิ ไมใ่ ชก่ ลิน่ น้าหอมไออ้ าร์ทแน่ๆ มนั เหมือนกลน่ิ หอมของไมม้ ้งั วะ บอกไม่ถูกแตห่ อมมากพวกมงึ ไมไ่ ดก้ ล่ินกนั จริงๆหรอ” “ไม่เลยว่ะ มึงคิดไปเองหรือเปล่า” เพ่ือนๆท้งั สามคนส่ายหน้า นน่ั ทาให้เทียยิง่ แปลกใจเขาไปใหญ่วา่ ทาไมพวกเพ่อื นๆของเขาถงึ ไม่ไดก้ ล่ินหอมน้ีกันนะ ในเมื่อกล่ินน้ีมนั หอมมากจนทาเอาเขาติดใจอยากหาตน้ ต่อของกลนิ่ เผอื่ มนั จะเป็นดอกไมป้ ่ า เขาจะไดเ้ กบ็ กลบั ไปยงั ท่ีพกั “กไู ดก้ ล่ินจริงๆแต่ชา่ งมนั กูน่าจะไดก้ ลน่ิ ป่ าผสมกบั กลิ่นน้าหอมไออ้ าร์ทล่ะม้งั ” เทียเลกิ สนใจกลน่ิ หอมไรท้ ี่มานน่ั แลว้ ออกตวั เดนิ ทางตอ่ เพราะตอนน้ีกใ็ กลจ้ ะหมดเวลาสาหรบั การเดินสารวจป่ าแลว้

แตเ่ มอ่ื พวกออกเดนิ ทางตอ่ ไปไดส้ กั พกั เทยี กไ็ ดก้ ลนิ่ หอมประหลาดนนั่ เป็นระยะๆแต่กลน่ิ กเ็ บาบาง ลงเร่ือยๆจนแทบไมไ่ ดก้ ลิ่นแลว้ เทียพยายามไม่สนใจแมว้ า่ เขาดูเหมือนจะตดิ ใจเจา้ กลนิ่ น้นั เสียแลว้ พลางคิดวา่ มนั คงเป็นเพยี งกล่ินของดอกไ มป้ ่ าที่เขาไมร่ ูจ้ กั เทียทกี่ าลงั คดิ อะไรเพลนิ ๆไปเร่ือยก็หยดุ ชะงกั เมอ่ื ไดย้ นิ เสียงบน่ ของเพ่อื นเขา สาเหตุมาจากเพ่ือนๆของเขาพบกบั ทางแยก แต่น่าแปลกทท่ี างแยกทพ่ี วกเขาพบน้ันไม่ปรากฏอยูใ่ นแผนที่ทเี่ จา้ หนา้ ทไ่ี ดใ้ หไ้ ว้ “เฮย้ มงึ เมอื่ ก้พี ีเ่ จา้ หนา้ ที่เขาบอกวา่ เสน้ ทางเดินป่ ามนั ไม่มที างแยกไม่ใชห่ รอวะ” ธีร์หนั ไปถามเพือ่ นๆของเขา จากน้นั เขาก็ช้ีไปยงั เส้นทางขา้ งหนา้ “แลว้ ขา้ งหนา้ น่ีมนั อะไรวะมึง กดู ูในแผนทีก่ ไ็ มม่ ”ี “เป็นไปไดไ้ งวะ ไหนเจา้ หนา้ ทเี่ ขาบอกว่าแผนที่อพั เดตล่าสุดไง” ทูนพดู พรอ้ มทาหนา้ งุงงง “เออช่างมนั เถอะมงึ เราไปตามแผนท่กี ็พออย่าคิดจะไปทางน้ันเชียวเด๋ยี วกห็ ลงหรอก” อาร์ทพดู ข้ึน “กจ็ ริงของไออ้ าร์ทมะ...เช่ีย!” ไม่ทนั ท่เี ทยี จะพูดจบประโยค จๆู่ ฝนกเ็ ทลงมาอยา่ งไมม่ ปี ี่ มีข่ ลยุ่ ท้งั ท่กี อ่ นหนา้ น้ีทอ้ งฟ้าโปร่งไมม่ วี ีแ่ วววา่ ฝนจะตกเลยดว้ ยซ้า “ฝนตกไดไ้ งวะเน้ีย!” ท้งั ส่ีคนต่างบน่ กนั ระงม แต่หน่ึงในน้นั ก็โพล่งข้ึนมาวา่ ให้ไปหลบฝนในถ้าขา้ งหนา้ กันกอ่ น เทียแปลกใจว่าถ้าที่เพอ่ื นเขาบอกน้นั มนั มาอย่ตู รงน้ีไดอ้ ย่างไร ในเม่ือกอ่ นหนา้ น้ีเขาไม่เหน็ อะไรที่คลา้ ยกบั ถ้าเลยสักนิดเดียวแถมยงั เป็นทางแยกอีกทางที่ไมม่ ีในแผนท่ีอกี เทยี เก็บความสงสัยไวข้ า้ งในพลางวิ่งตามเพื่อนไปหลบฝนในถ้าทีว่ ่าน้นั “มีถ้าไดไ้ งวะ เมอ่ื ก้ีกไู มท่ นั เหน็ ” ทูนพูดข้ึนมาพรอ้ มหนั ไปถามกบั ธีร์ทเี่ มอื่ ก้ีเป็นคนตะโกนบอกใหเ้ พ่อื นๆมาหลบฝนในน้ี “อะไร ทาไมมาถามกอู ะ อาร์ทมนั เป็นคนตะโกนบอกไม่ใช่หรอวะ” ธีร์พยกั หนา้ ไปทางอาร์ท “เด๋ยี ว กงู งนะ ไม่ใชท่ ูนหรอวะทเี่ ป็นคนตะโกนบอกเพราะกูก็ว่ิงอยูข่ า้ งหลงั มงึ อะทูน” อาร์ทขมวดค้วิ ทาหนา้ งงกบั สถานการณ์ทอี่ ยตู้ รงหนา้ ในขณะท้งั สามคนเถียงกันอยูว่ า่ ใครเป็นคนตะโกนบอกให้มาหลบในถ้าบวกฝนท่ีตกหนกั ดูท่าทางแลว้ คงไม่ หยดุ ตกไดง้ า่ ยๆ เทยี ก็ไดก้ ล่ินหอมประหลาดน้นั อีกคร้ัง

คราวน้ีกลิ่นหอมน้นั ไม่ไดเ้ บาบางเหมอื นคร้ังกอ่ นแตเ่ ทียไดก้ ลิ่นมนั รุนแรงมาก ฉุนจนแทบแสบจมกู เทียหันมองไปรอบๆถ้าเพื่อหาตน้ ตอของกลน่ิ ท่เี ขาคิดว่าคงอยไู่ มใ่ กลไ้ ม่ไกลจากตรงน้ีเป็นแน่ จนเพ่อื นๆอกี สามคนกาลงั เถียงกนั อยู่น้นั ก็สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเทีย จงึ เอย่ ข้ึน “มองหาอะไรวะเทยี ” อาร์ทถามเมื่อเหน็ ว่าเทียเพ่ือนของเขาเอาแตม่ องหาอะไรอยู่กไ็ มร่ ู้ “กลน่ิ กไู ดก้ ลิ่นหอมน้นั อีกแลว้ วะ่ พวกมงึ ไมไ่ ดก้ ลน่ิ กนั จริงๆหรอวะคร้ังน้ีกล่ินแมง่ โคตรแรงเลย” “อีกละ มึงไดก้ ล่นิ อะไรกนั แน่วะกไู มเ่ หน็ จะไดก้ ลนิ่ เลย...หืม?” ธีร์ทพ่ี ดู อย่ดู ีๆก็หยุดชะงกั พลางหันไปมองรอบๆตวั “เป็นอะไรวะไอธ้ ีร์” ทูนถามข้นึ เมอื่ สงเกตเห็นทา่ ท่ีแปลกของธีร์ “เชี่ย กูว่ากูไดก้ ลน่ิ ละ” “กลิน่ อะไรของมงึ ” “ก็กลน่ิ หอมแปลกๆท่ไี อเ้ ทยี มนั บอกไง เนี่ยโคตรหอมเลยพวกมงึ ไม่ไดก้ ลน่ิ กนั หรอวะ” เม่อื ธีร์พดู ท้งั สองก็เตรียมจะส่ายหวั แต่ก็ตอ้ งหยดุ ชะงกั เพราะในตอนน้ีพวกเขากเ็ ริ่มจะไดเ้ จา้ กลน่ิ หอมประห ลาดน้นั เขา้ ให้แลว้ ไมพ่ ดู พร่าทาเพลงพวกเขาท้งั สามต่างพากนั หันไปมองหนา้ เทีย “เห็นม้ยั ล่ะ กูบอกแลว้ ว่ากูไดก้ ลน่ิ จริงๆ” เทยี พูดพร้อมทาหนา้ ตาจริงจงั “สรุปมนั คือกลิ่นอะไรกนั แน่วะ แต่กูโคตรชอบเลยอะ” ธีร์พดู พรอ้ มสูดหายใจเขา้ เตม็ ปอด “จริงกดู ว้ ย หรือมนั คือกล่ินดอกไมป้ ่ าอะไรพวกน้ีไหมวะ” ทนู พูดเห็นดว้ ยกบั ธีร์ “แน่ๆเลยทูน เนี่ยกวู ่าดอกไมม้ นั อยู่ในถ้าน้ีเนี่ยล่ะ” อาร์ทพดู พรอ้ มหันหนา้ เขา้ ไปในถ้าที่ดเู หมือนจะมที างใหเ้ ดนิ ลึกเขา้ ไปไดอ้ กี “ง้นั เราลองตามกลิ่นเขา้ ไปดูในถ้าไหมละ่ ” เทยี เสนอข้ึน เพ่ือนๆอกี สามคนก็พยกั หนา้ เห็นดว้ ย ในขณะทข่ี า้ งนอกฝนกย็ งั คงตกหนกั อยเู่ ชน่ เดิม พวกเขาก็ตดั สินใจเดนิ ลกึ เขา้ ไปในถ้าเพ่ือหาตน้ ตอของกล่ิน

พวกเขาไมร่ ู้เลยว่าเดนิ มานานเทา่ ไรหรือเดินห่างจากปากถ้ามาไกลขนาดไหน รู้เพยี งแค่เสียงฝนท่ีเคยตกกระทบพ้ืนเสียงดงั หรือจะเป็นเสียงฟ้าร้องท่เี คยดงั ระงม ในตอนน้ีพวกเขาไม่ไดย้ ินเสียงเหลา่ น้นั เสียแลว้ ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาพบตน้ ไมส้ ูงใหญ่่ รูปร่างหน้าตาแปลกประหลาดทแี่ หง้ เฉาราวกบั กาลงั จะตายแ ตต่ น้ ไมน้ ้ีตา่ งไปจากตน้ ไมท้ วั่ ไปตรงที่ผลของมนั มีรูปร่างคลา้ ยมนุษยแ์ ตแ่ หง้ เหี่ยวจนแทบมองไม่ออก เทยี รู้ไดใ้ นทนั ทวี ่าตน้ ตอกลน่ิ หอมทเี่ ขาไดก้ ลน่ิ มาตลอดทางมาจากตน้ ไมป้ ระหลาดน้ีน่ีเอง น่าแปลกทพ่ี ออยใู่ กลต้ น้ ไมน้ ่ีกล่ินหอมน้นั ก็เบาบางลงราวกบั จะหายไป “เชี่ยอะไรวะเน่ีย...” หน่ึงในพวกเขาพดู ข้ึนมาแต่กไ็ มม่ ใี ครพดู ตอบเพราะทกุ คนต่างก็สงสัยไม่แพก้ ัน พวกเขาท้งั หมดราวกบั ถกู มนตส์ ะกดไมม่ ีใครขยบั ตวั เลยแมแ้ ต่นิดเดียว ไม่นานนกั จๆู่ หน่ึงในรากของตน้ ไมน้ ้นั พลนั ก็ขยบั คดเค้ียวไปมาคลา้ ยงูก็ไมป่ านและไม่ทนั ทพี่ วกเขาจะไดค้ ิ ดอะไรมากไปกว่าน้ีรากนน่ั กพ็ ุ่งตรงมงุ่ หนา้ มาหาทูนตรงเขา้ พนั ขอ้ เทา้ ของทูนเอาไวท้ ูนพยายามทจ่ี ะสะบดั เ อารากประหลาดนี่ออกไปแต่ยิ่งเขาพยายามจะแกะมนั ออกมากเทา่ ไรมนั ก็ยิง่ พนั แน่นข้ึนจนเขาไดย้ ินเสียงดงั ข้นึ เหมือนกบั ว่าเป็นเสียงของกระดูกขอ้ เทา้ หัก ทนู ลม้ ลงพร้อมร้องโวยวายหันไปขอความชว่ ยจากเพ่อื นอีกสามคนแตก่ ็ตอ้ งหนา้ ถอดสี เพราะเพ่อื นๆของเขาไมม่ ใี ครเลยสกั คนทแี่ มแ้ ตจ่ ะหนั มามองเขาท้งั ท่ีเขาท้งั ตะโกนเสียงดงั หรือพยายามจะค ลานเขา้ ไปเขย่าตวั เพอื่ นๆของเขาแลว้ ก็ตามแตไ่ ม่มีใครเลยท่ีจะหันมาช่วยเหลือเขาจากรากบา้ ๆนี่ ไมม่ ีใครสามารถช่วยเขาได้ ทูนหยุดน่ิงพลางคิดว่า อา่ ...นี่เขาคงหมดหวงั แลว้ สินะ ... เทยี รูส้ ึกตวั อกี คร้ังกต็ อนก็ไดก้ ลิ่นคาวเลือดของทนู เพอ่ื นร่วมแกง๊ คละคลงุ้ ฉุนเขา้ มาในจมูก สายไปเสียแลว้ เขารูส้ ึกตวั ชา้ ไปเทียไม่สามารถช่วยเหลือทนู ไวไ้ ดท้ นั กล่ินคาวเลือดที่ฉุนตีต้ืนข้ึนมาเพยี งไมก่ ว่ี นิ าทีแต่ต่อมากลิ่นคาวเลือดก็เปลย่ี นเป็นกลน่ิ หอมน้นั ทเ่ี ขาไดก้ ลิ่นม าตลอดทางหอมฟ้งุ มากกวา่ เดมิ ท้งั ๆท่กี อ่ นหนา้ น้นั กล่ินหอมดเู บาบางจนเหมอื นจะหมดไป ตน้ ไมจ้ ากทดี่ เู หมอื นกาลงั จะตายกลบั กลายดมู ีชีวิตชีวาและออกผลเป็นร่างของหญงิ สาวอยา่ งรวดเร็วทง่ี ดงา มราวกบั คนจริงๆ เหมือนกบั ว่าร่างกายและเลอื ดเน้ือของเพื่อนเขาน้นั เป็นอาหารให้พวกมนั อย่างไรอย่างน้ัน

... เพอ่ื นของเขาถูกเจา้ ตน้ ไมน้ ้ีกดั กินไปต่อหนา้ ตาทีละคน...ทลี ะคน ถา้ ในสถานการณป์ กติเขาควรจะหลงั หนั กลบั และว่ิงหนีอยา่ งสุดชีวิตต้งั แตว่ นิ าทีท่เี ขารู้ตวั แตน่ ่าแปลกทเ่ี ขากลบั ไมค่ ดิ หนีหรือแมแ้ ต่จะขยบั ตวั พ้นื ที่นองไปดว้ ยเลือดรวมท้งั เลอื ดของเพ่ือนท่ีเปรอะเป้ื อนตามตวั ของเขาน้นั ไม่ไดท้ าใหเ้ ขากลวั แมแ้ ตน่ อ้ ย เพราะเขาเอาแตจ่ ดจ่ออย่กู บั ตน้ ไมป้ ระหลาดและกลน่ิ หอมท่ีทวคี วามหอมมากข้ึนเร่ือยๆ จนในท่สี ุดก็เหลือแต่เขาเพยี งคนเดียว เทียพลางคิดในใจว่าคงถงึ ตาเขาแลว้ สินะ ไม่มีใครเหลอื รอดเขาก็คงไมร่ อดเช่นกนั

6 เดอื นตอ่ มา ขณะน้ีมีกลุ่มนกั ท่องเทยี่ วในวยั ทางานจานวนสามคนกาลงั เดนิ สารวจป่ าตามเสน้ ทางท่ีเจา้ หนา้ ไดจ้ ั ดเตรียมไวใ้ หอ้ ยา่ งสะดวกสะบาย แต่ในตอนน้ีพวกเขาท้งั สามคนกาลงั ยนื หลบฝนในถ้านอกเส้นทาง ฝนทีต่ กหนกั ในฤดูหนาวเป็นฝนนอกฤดูทีช่ วนใหค้ ดิ วา่ เป็นมรสุมในฤดูร้อนกไ็ ม่เชิง “เอ๊ะ! กลิ่นอะไรคะเนี่ย...หอมมากเลยอะ” เจนหญงิ สาวเพียงหน่ึงเดยี วในกลุ่มรอ้ งทกั ข้ึน เม่ือเจา้ ตวั ไดก้ ลน่ิ หอมแปลกประหลาดพลางทาจมูกฟดุ ฟิดพยายามหาตน้ ตอของกลน่ิ หอมชวนฝันน่ี “จริงดว้ ย หอมมากเลยครับหรือจะเป็นกลิ่นดอกไมป้ ่ าหรือเปลา่ ...รูส้ ึกกวา่ กลนิ่ มนั จะอยู่ลึกเขา้ ไปในถ้าเลยนะ” ไนทช์ ายหนุ่มทอ่ี ายุนอ้ ยที่สุดในกลุม่ พดู ตอบรับเจนแลว้ ้ชี ้ีไมช้ ้ีมือไปในถ้าที่ดเู หมือนจะมีทางใหเ้ ดนิ ลกึ เขา้ ไ ปไดอ้ กี ในขณะที่หนุ่มสาวสองคนกาลงั ปรึกษาหารือกนั วา่ จะเขา้ ไปในถ้าดีไหม ชายหนุ่มอกี คนทย่ี นื มองท้งั สองกาลงั ถกเถยี งกนั กล็ อบยกยิ้มทมี่ ุมปาก กอ่ นจะเอ่ยคาชวน “ง้นั เราลองตามกล่ินเขา้ ไปดใู นถ้าไหมล่ะ” เทียพูดเสนอข้นึ พร้อมกบั แอบยม้ิ ... . . *จบ*