วันสุนทรภู่

กลมุ่ สาระการเรียนรูภ้ าษาไทย โรงเรียนเบญจมราชานสุ รณ์ ๒๖ มิถุนายน วันสนุ ทรภู่ สนุ ทรภู่ เกดิ เมอ่ื วนั จนั ทร์ เดือน ๘ ข้ึน ๑ คำ่ กวเี อกของโลก ปีมะเมยี (ตรงกับวนั ที่ ๒๖ มิถนุ ำยน พ.ศ. ๒๓๒๙) องคก์ ารยเู นสโก (UNESCO) มนี ำมเดิมวำ่ “ภ”ู่ ยกย่องใหเ้ ปน็ บคุ คลสาคัญของโลก ดา้ นวรรณกรรม หลังสนุ ทรภเู่ กดิ ได้ไมน่ ำนพอ่ แมก่ ็แยกทำงกนั “มหากวแี หง่ รัตนโกสินทร”์ หรือ และแม่ได้ถวำยตวั เปน็ แม่นมในพระองคเ์ จำ้ จงกล “เชกสเปยี ร์แหง่ ประเทศไทย” พระเจำ้ ลกู ยำเธอในกรมพระรำชวงั หลงั และไดพ้ ำ สนุ ทรภู่เข้ำไปเลยี้ งดูในพระรำชวงั ดว้ ย ตอนเดก็ สนุ ทรภ่ไู ดเ้ ลำ่ เรียนทวี่ ดั ชีปะขำว (วดั ศรีสดุ ำรำม) สมัยรัชกำลที่ ๒ “ช่วงชีวิตที่รุ่งเรืองท่ีสดุ ” รับรำชกำรในกรมพระอำลักษณ์และไดร้ ับ บรรดำศกั ดิ์เปน็ “ขนุ สนุ ทรโวหำร” สมัยรัชกำลที่ ๓ “ชว่ งชีวิตท่ีพลกิ ผนั ของสนุ ทรภู่” หลงั รัชกำลท่ี ๒ สวรรคต สนุ ทรภกู่ อ็ อกบวช และเลีย้ งชีพดว้ ยกำรรบั จ้ำงแต่งกลอน และมีรำยได้ จำกผทู้ ม่ี ำขอคัดลอกนิทำนคำกลอนท่แี ต่งไว้ สมยั รัชกำลท่ี ๔ กลับเขำ้ รับรำชกำรอกี คร้งั ในตำแหน่งเจำ้ กรมพระอำลักษณ์ ฝำ่ ยพระรำชวงั บวรสถำนมงคล ไดร้ ับบรรดำศกั ดเ์ิ ปน็ “พระสนุ ทรโวหำร” และถึงแก่กรรมเมอื่ พ.ศ. ๒๓๙๘ ขณะอำยุ ๖๙ ปี

กลมุ่ สาระการเรยี นรู้ภาษาไทย โรงเรียนเบญจมราชานุสรณ์ ผลงานของสนุ ทรภู่ นิราศ ๙ เรอื่ ง : นริ ำศเมอื งแกลง บทเสภา ๒ เร่อื ง : พระรำชพงศำวดำร นริ ำศพระบำท นริ ำศภเู ขำทอง ขนุ ชำ้ งขุนแผน (ตอน กำเนิดพลำยงำม) นิรำศสพุ รรณ นิรำศวัดเจ้ำฟำ้ นริ ำศอเิ หนำ รำพันพิลำป บทละคร ๑ เร่ือง : อภยั นุรำช นิรำศพระประธม นิรำศเมืองเพชร นิทาน ๕ เรือ่ ง : โคบตุ ร พระอภยั มณี พระไชยสรุ ิยำ ลกั ษณวงศ์ สงิ หไกรภพ สภุ าษติ ๓ เรือ่ ง : สวัสดิรักษำ สุภำษิตสอนหญงิ เพลงยำวถวำยโอวำท บทเห่กลอ่ ม ๔ เรอ่ื ง : เห่จับระบำ เห่เร่ืองพระอภยั มณี เห่เรื่องโคบุตร เห่เรื่องกำกี

กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย โรงเรยี นเบญจมราชานสุ รณ์ วรรคทองจากนิราศของสนุ ทรภู่ นิราศเมอื งแกลง นิราศพระบาท นิราศภเู ขาทอง คำโบรำณท่ำนผกู ถกู ทุกส่ิง เจำ้ ของตำลรักหวำนขน้ึ ปีนต้น ถึงบำงพูดพดู ดีเปน็ ศรศี ักดิ์ เขำวำ่ ลงิ จองหองมนั พองขน ระวงั ตนตนี มือระมดั ม่นั มีคนรกั รสถอ้ ยอร่อยจติ ทำหลุกหลิกเหลือกลำนพำนลกุ ลน เหมือนคบคนคำหวำนรำคำญครนั แม้นพดู ชว่ั ตวั ตำยทำลำยมติ ร เขำดำ่ คนจงึ วำ่ ลิงโลนลำพอง ถำ้ พล้งั พลนั เจบ็ อกเหมือนตกตำล จะชอบผดิ ในมนุษยเ์ พรำะพูดจำ นิราศวดั เจา้ ฟา้ นิราศสพุ รรณ นิราศอเิ หนา เขำยอ่ มเปรียบเทยี บควำมว่ำยำมรัก หวงั ไวใ้ หล้ กู เตำ้ เหลำ่ หลำน จะหกั อน่ื ขนื หกั กจ็ กั ได้ แต่น้ำผกั ตม้ ขมชมวำ่ หวำน รู้เรื่องเปลืองปว่ ยกำร เกิดร้อน หกั อำลยั นี้ไม่หลุดสดุ จะหกั คร้นั รกั จำงหำ่ งเหนิ ไปเน่ินนำน อำยวุ นั ชนะขนำน นี้พ่อ ขอเอย สำรพดั ตัดขำดประหลำดนัก แตน่ ำ้ ตำลก็วำ่ เปรย้ี วไมเ่ หลยี วแล แร่ปรอดยอดยำกขอ้ น คิดไวใ้ หจ้ ำฯ แต่ตดั รกั นี้ไมข่ ำดประหลำดใจ ราพันพิลาป นิราศพระประธม เหมือนบำยศรีมีงำนทำ่ นถนอม อนั น้ำในใจคนเหมอื นต้นออ้ ย เจมิ แปง้ หอมนำ้ มนั จนั ทน์ใหห้ รรษำ ขำ้ งปลำยกรอ่ ยชดื ชมิ ไม่อมิ่ หนำ พอเสรจ็ งำนเขำเอำลงท้ิงคงคำ ตอ้ งหบั หบี หนีบแตกใหแ้ หลกลำ ตอ้ งลอยมำลอยไปเปน็ ใบตอง น้ันแลนำ้ จงึ จะหวำนเพรำะจำนเจอื นิราศเมืองเพชร ถึงยำ่ นซอ่ื สมชอ่ื ด้วยซื่อสดุ ใจมนุษยเ์ หมือนกระนี้แล้วดเี หลือ เปน็ ปำ่ ปรงพงพ่มุ ดูครุมเครือ เหมือนซมุ้ เสอื ซอ่ นรำ้ ยไวภ้ ำยใน