นิยายเร่ืองนี้ อ้างองิ จากเรื่องจริง บางส่ วน
“ความรัก เกิดข้ึนไดด้ ว้ ยคนสองคน เป็นความรู้สึกท้งั สุขและทุกขไ์ ปพร้อมๆกนั หนุ่มสาวส่วนใหญ่นิยมมีความรักกันเพื่อหวงั ที่จะมีความสุข แต่ทว่าไม่ได้รู้ถึงผลของการมีความรักที่ตามมา บางคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ก็เกิดเหตุให้หลงั่ น้าํ ตากบั ความรักน้ี ความรักเป็ นเหมือนดาบสองคม ท่ีมองให้ดี ก็จะมีความสุข แตถ่ า้ หากเราคิดมาก มว่ั แตห่ ่วงอีกฝ่ าย กจ็ ะทาํ ให้เราไม่มีอนั จะทาํ อะไรน้นั คือทุกข”์ ใช่ ฉนั ตอ้ งนง่ัเขียนการบา้ นวชิ าอะไรก็ไม่รู้ท่ีตอ้ งมานง่ั คิดวิเคราะห์เร่ืองทวั่ ๆไปท่ีส่วนมากเคา้ ก็รู้กนั ท้งั น้นั วา่ มนั คืออะไรอยา่ งเรื่องความรักท่ีใครๆก็รู้ ใครๆก็มีกนั และฉัน แตงกวา เรียกส้ันๆ ว่ากวา ก็ได้ เอ่อ เพื่อนๆก็เรียกฉันง้ีแหละ ฉนั เองกม็ ีความรักเหมือนกนั แต่กระน้นั ความรักของฉนั มนั ช่าง ห่างไกลเหลือเกิน เมื่อฉนั แอบหมายปองรุ่นพใี่ นโรงเรียนท่ีใครๆมองก็ตอ้ งชอบ สุดหล่อ สุดฮอตของสาวๆในโรงเรียน บางทีก็เอือมระอาที่ตอ้ งไปชอบผูช้ ายเหมือนๆกบั คนอ่ืนอะนะ แต่ทวา่ น่ีเหมือนเป็ นไดอารี่ของฉัน เพราะฉนั จะเล่าเรื่องทุกอย่างต้งั แตเ่ จอกนั ใหค้ นอ่านไดร้ ู้ 12:00 น. ตรง ณ โรงเรียนช่ือดงั แถวยา่ นน้ีฉนั เด็กสาววยั ใสที่ไม่ค่อยสุงสิงกบั ใครนกั ก็ใช่ เพ่ือนฉนั สักคนก็หายากนะที่จะจริงใจ แต่ถามวา่ มีม้ยั ? ก็มีนะ ชื่ออะไรเหรอ? “กวา! ทาํ อะไร?” น้ันไง พูดถึงไม่ทนั ขาดคาํ ก็มาโน้นแล้ว ผูช้ ายร่างสูง ขาวพอประมานนั่งลงตรงหนา้ ฉนั พร้อมถอดหูฟังออก แลว้ เริ่มสนทนากบั ฉนั “ออ่ นง่ั รอขา้ วนะ ส่ังไวต้ ้งั นานแลว้ ” “จา่ ยตงั แลว้ เหรอ?” เคา้ ถามข้ึน “ออ่ ใช่ จ่ายแลว้ แลว้ แกอะ ไม่กินขา้ วไง?” “เหอะ ไม่หิว!” นี่ คือ เพชร เพื่อนนอกห้องที่ออกจะจริงใจกบั ฉัน แต่ฉันกลบั ไม่ค่อยจะโอเครเท่าไหร่ เพราะเคา้ เป็นคนชอบโมโ้ ออ้ วดเร่ืองของตวั เองตามประสาคุณหนูของบา้ น ใช่ เพชรเป็ นลูกคนรวยอยา่ งท่ีวา่ เจอฉนั กช็ อบเปยท์ ุกเร่ือง จนมีแตค่ นสงสยั ไปแลว้ วา่ เพชรกบั ฉนั เป็นอะไรกนั แน่? “วนั น้ีมีเรียนต่อปะ?” “ไมน่ ะ วนั น้ีครูไม่อยอู่ ะ เลยเลิกเร็ว” ฉนั ตอบไปพร้อมขา้ วท่ีส่งั เดินมาส่ง
“ออ่ เที่ยวกนั ปะ?” “โอย๊ คงไม่ไดอ้ ะ เพราะวา่ ตอ้ งทาํ งานอีกเยอะเลย ท่ีบา้ นรออยเู่ ป็นกองเลย” “งานอะไร?” เพชรถามข้ึนพร้อมทาํ หนา้ ตางงๆ “งานบา้ นบา้ ง การบา้ นบา้ ง เยอะเลยแหละ” ฉันตอบแค่น้ัน ก่อนจะเริ่มเขมือบขา้ วตรงหน้าอยา่ งเอร็ดอร่อย “พ่ีกวา! พ่ีเพชร” แต่ทว่า อยู่ๆใครบางคนก็ทาํ เอาฉันเกือบสําลกั ขา้ วตาย เม่ือมนั วิ่งตรงเข้ามากระโจนลงนงั่ ขา้ งๆฉนั อยา่ งรุนแรง “ไอต้ อ่ !!!” ใช่ ตอ่ รุ่นนอ้ งแผนกคหกรรมอาหารอีกคนท่ีฉนั สนิท แต่ทวา่ เคา้ ไม่ไดม้ าคนเดียว เม่ือมีผชู้ ายอีกสองคนเดินตรงเขา้ มา “ไง นอ้ งสาว!” ผชู้ ายท้งั สองนงั่ ลงลอ้ มตวั ฉนั จนเตม็ โตะ๊ “น่ีจงใจยกพวกมาทุบฉนั เปล่าเน่ีย? ถึงยกกนั มาท้งั แก๊งเลย พีแ่ บงค์ พ่โี อต๊ !” “55 เปล่า พ่ีวา่ จะมาชวนเราไปดูหนงั ดว้ ยกนั นี่วา่ พี่กบั โอ๊ต และต่อจะไปดูหนงั กนั ” พี่แบงคพ์ ูดข้ึนพ่ีที่ฉนั รักเหมือนที่ชายคนหน่ึง ถึงเคยมีความรู้สึกเกินเลยไปกวา่ น้นั ก็เถอะ แต่ตอนน้ี พ่ีแบงคก์ ็มีแฟนเป็ นตวัเป็นตนแลว้ น้นั คือพโี่ บว์ เด็กองคก์ ารสุดสวยของโรงเรียนเรา ต้ือด้ึง! แตท่ วา่ อยๆู่ เสียงแจง้ เตือนโทรศพั ทฉ์ นั ก็ดงั ข้ึน น้นั เป็ นเวลาที่ฉนั ยกแกว้ น้าํ ข้ึนซด และทนั ทีที่เห็นแจง้ เตือนโทรศพั ทข์ ้ึนมา ฉนั ก็พน้ น้าํ ออกจากปากจนรดหนา้ เพชรเตม็ ไปหมด “พีเ่ ต๋า!” ฉนั อุทานข้ึนมาเสียงดงั ลน่ั จนผชู้ ายท่ีนงั่ ขา้ งๆฉนั ถึงกบั ผงะ “เอ่ออออ…” ‘กา้ วขาสู่โรงเรียนวนั แรก ไม่ไดม้ านานมากกก คิดถึงหอ้ งเรียนมาก!’ “ไอก้ วา เตม็ หนา้ กเู ลย!” เพชรปาดน้าํ ออกจากหนา้ ตวั เองแลว้ อุทานข้ึนเบาๆ “พี่เต๋ากลบั มาจากยโุ รปแลว้ !” ฉนั อุทานพร้อมยนื ข้ึนอยา่ งดีใจ “เอา้ ง้นั นกั เรียนแลกเปล่ียนกก็ ลบั มาแลว้ อะสิ” ตอ่ พดู ข้ึน พร้อมเงยหนา้ มองฉนั อยา่ งจริงจงั
“ใช่!” ฉนั ตอบไปพร้อมสายตาท่ีมองหนา้ จอหวานหยด “ตอนน้ีพ่ีเต๋าอยโู่ รงเรียนอะแกรรรร!”ฉนั ทาํ ท่าทางต่ืนเตน้ พร้อมชะเงอ้ มองหา ใครเหรอ? พ่ีเต๋า รุ่นพี่ที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนเราตอนน้ี ใครๆก็รู้จกั โดยเฉพาะในหมู่สาวๆน้นั และฉนั ก็เป็ นอีกคนท่ีหว๊ีดพี่เคา้อยา่ งรุนแรง คนอะไร ท้งั หล่อท้งั เทห่ ์ โอย๊ ยย ละลาย!! เยน็ ที่ตอนน้ีจะเป็ นเวลากลบั ของนักเรียนแล้ว แต่พวกเราเด็กชมรมดนตรีตอ้ งข้ึนไปซ้อม ฉันที่ตอนน้ีนงั่ ฝึกกีตาร์อยใู่ นหอ้ งดนตรีท่ีมีนกั เรียนมากกวา่ 100 ชีวติ ท่ีกาํ ลงั ฝึกดนตรีดงั ทว่ั หอ้ งไปหมด และหน่ึงในน้นั กม็ ีฉนั ที่เป็นเดก็ ใหมข่ องชมรมในเทอมน้ี “ไม่ๆ พี่กวา จะเล่นคอร์ด E ไม่ไดน้ ะ ตรงหอ้ งน้ีตอ้ งเปลี่ยนเป็ น G” ต่อท่ีเป็ นนกั เรียนเก่าของชมรมเดินมาใหค้ าํ แนะนาํ ฉนั อยา่ งต้งั ใจ ฉนั แคพ่ ยกั หนา้ รับแลว้ พยายามเล่นตามท่ีต่อบอก “ง้นั เด๋ียวผมไปเอากีตาร์มาเล่นดว้ ยกบั พต่ี รงน้ีนะ” “อ้ือ เอาสิ” ฉนั แคเ่ งยหนา้ ข้ึนแลว้ พยกั หนา้ ให้ ก่อนจะกม้ ลงเล่นกีตาร์ต่อ เมื่อต่อมาถึงกเ็ ร่ิมฝึกกีตาร์ที่อาจารยใ์ หฝ้ ึกกนั ฉนั เองกไ็ ม่ไดค้ ล่องเท่าไหร่หรอกเรื่องกีตาร์เพราะเพิ่งจบั ไดแ้ ค่ปี เดียวก็อยา่ งวา่ มนั ยงั ไม่ถนดั หรอกตอ้ งมีคนสอนเลยเขา้ มาเรียนในชมรมไง ดว้ ยความที่ชอบร้องเพลง ชอบเตน้ ชอบเล่นดนตรี “อ่อ พี่กวา เสาร์น่ีพี่มาซ้อมดนตรีกบั ผมป่ ะ? เพราะวา่ ผมมีแข่งท่ีงานปริทศั น์ เลยตอ้ งมาซ้อมนอกเวลา เผอ่ื พอ่ี ยบู่ า้ นเบื่อๆ มาซอ้ มกบั ผมก็ได้ ไดไ้ ม่เหงาไง” “อ่อ ไดส้ ิ พเี่ บ่ือๆอยเู่ หมือนกนั แหละ” วนั น้ี เป็นวนั พุธ และใช่ ฉนั มีงานตอ้ งทาํ ที่บา้ นเพียบ น้นั เพราะฉนั ตอ้ งรีบกลบั ไปช่วยแม่เตรียมของขายในวนั พรุ่งน้ี
กลบั ถึงบา้ น เคลียร์งานเสร็จก็ว่งิ ข้ึนไปบนห้องเปิ ดคอม เร่ิมทาํ การบา้ น แต่ทวา่ หนา้ จอเป็ นกาํ ลงั ใจหลกั ท่ีทาํ ใหฉ้ นั ยมิ้ เขิลทุกทีที่เห็นมนั “พ่ีเต๋า!” พร้อมเขิลมว้ นตีโตะ๊ มว่ั ฉนั ที่ตอ้ งใชช้ ีวติ อยทู่ ี่ในโรงเรียน วนั น้ีวนั พฤหสั แลว้ ฉนั ตอ้ งส่งงานถึง 3 วชิ าในวนั เดียว “ขอกาํ ลงั ใจหน่อย วนั น้ีอยากเจอพี่เต๋า!” ฉนั บ่นๆกบั ตวั เอง ก่อนท่ีเพ่ือนร่วมห้องอยา่ งกุ๊กไก่จะเดินเขา้ มา “งานเสร็จยงั ?” ฉนั หนั ไปมองเพื่อนสาวสุดจะตวั ใหญ่ใกลๆ้ ฉันที่ตอนน้ีในมือถือขนมขบเค้ียวมาดว้ ย “แลว้ แกละ?” “แลว้ เหมือนกนั แกจะส่งตอนไหน?” “กน็ ่าจะเยน็ ๆก่อนกลบั เดี๋ยวตอ้ งไปซอ้ มดนตรีอีก ข้ึนไปอาคารน้นั แลว้ ก็ส่งซะเลย” ฉนั ตอบ กุ๊กไก่แค่พยกั หนา้ ก่อนท่ีพวกเราจะเดินเขา้ มานง่ั ลงในหอ้ งเรียนคาบแรกท่ีตอ้ งเร่ิมเรียนของวนั “น่ี ไดข้ า่ ววา่ นกั เรียนแลกเปลี่ยนที่ไปอยฝู่ ่ังยโุ รปกลบั มาแลว้ เหรอ? พเ่ี ต๋าอะไรน้นั อะ?” “ออ่ ใช่ กลบั มาแลว้ ทาํ ไมเหรอ?” “เปล่า เห็นพ่ีเคา้ ลงรูปในไอจี วา่ กลบั มาเหยียบโรงเรียนแลว้ อะไรประมาณน้ี เห็นพวกสาวๆกรี๊ดกราดกนั ใหญ่ อะไรจะฮอตเบอร์น้นั ” ก๊กุ ไก่พดู ข้ึนพร้อมทาํ สีหนา้ เอือมระอา “ก็แหง่ละ พเี่ คา้ ออกจะหล่อเวอร์วงั อลงั การขนาดน้นั ใครไมก่ รี๊ดก็บา้ แลว้ ” “ไดข้ ่าววา่ พีเ่ คา้ เตน้ บีบอยดว้ ยนิ?” ก๊กุ ไก่ถามข้ึนจนฉนั แทบไมเ่ ชื่อหู “ไดเ้ หรอ? แต่ฉนั ไม่เคยเห็นพี่เคา้ พดู ถึงเลยนะ ท้งั ในเฟส หรือไอจี ไลน์ อะไรก็ไม่มีนะ ฉนั ติดตามทุกช่องทางเลย” กกุ๊ ไก่แค่ส่ายหนา้ ก่อนที่ฉนั จะเปิ ดโทรศพั ทข์ ้ึนแลว้ เช็คเฟสพเ่ี คา้ ดู
‘following’ ฉนั มองไปท่ีป่ ุมกดติดตาม ใช่ ฉนั เพ่ิมพเ่ี คา้ เป็นเพอื่ นไม่ได้ เพราะเพ่ือนเตม็ ! คนหล่อก็ง้ีฉนั เลื่อนไปตามเฟสเร่ือยๆจนมือไปลน่ั เอาโพสหน่ึงเม่ือ 2 อาทิตยท์ ่ีแลว้ ของพ่ีเคา้ ‘เป็นคนงอแง อยากไดค้ นเทคแคร์มาดูแลเวลางอแงจงั ’ “เห้ีย!! มือลนั่ !” ฉนั สะดุง้ เฮือกก่อนจะบงั คบั นิ้วให้กดลงท่ีป่ ุม Like อีกคร้ัง เพ่ือเอาไลคน์ ้นั ออก แต่ทวา่ ถา้ เอาออก พีเ่ คา้ กร็ ู้อะเดะ วา่ เราส่องเฟส “ไรอะกวา?” ก๊กุ ไก่ชะเงอ้ มองในโทรศพั ทท์ นั ที “แงะ! แค่พดู ถึงน่ีไม่ไดเ้ ลยนะ ตอ้ งส่องเลยเหรอ?” ฉนั แค่เงยหนา้ มองกุ๊กไก่แบบเอาเร่ือง ก่อนท่ีจะกม้ ลงมากดเขา้ ไปที่วดิ ีโอของพ่เี คา้ “ไม่เห็นมีเลยวา่ พ่เี คา้ เตน้ บีบอยดว้ ย ถา้ เตน้ จริงก็ตอ้ งมีเพือ่ นแทก็ รูปหรือวดิ ีโอมาใหบ้ า้ งสินา” “แต่ก็ไดย้ นิ มาวา่ เตน้ บีบอยเก่งอยู่นะ ออกงานดว้ ย!” ฉนั ที่ตอนน้ีนง่ั ฟังไก่พูดถึงผชู้ ายท่ีฉนั ชอบอยู่น้นั กแ็ อบหนั ไปเห็นแกง๊ เดก็ ออกแบบบางกลุ่มเดินผา่ นหนา้ ห้องพอดี “เด็กออกแบบน่ี!” ฉันชะเงอ้ คอหาคนที่ตอ้ งการทนั ที แต่ทว่า แผนกออกแบบไม่ได้มีแค่พี่เต๋าคนเดียวนิ “แลว้ ทาํ ไมเดก็ ออกแบบถึงไดม้ าเดินอยทู่ ี่แผนกคอมไดล้ ะนี่?” กุ๊กไก่หนั ตามไป ก่อนจะหนั กลบั มาหยบิ โทรศพั ทข์ องเคา้ ข้ึนแลว้ เปิ ดเกมเล่นไปเร่ือยๆรอครูเขา้ คาบแรก “นี่ต้งั แต่พี่เต๋ากลบั มาจากยโุ รป ฉนั ยงั ไมไ่ ดเ้ จอพ่เี คา้ เลยนะ” “พี่เคา้ เรียนบา่ ยหรือเปล่าละ?” ไก่พดู ข้ึนเล่นเอาฉนั ตาสวา่ ง ใช่ พี่เต๋าเรียนบ่ายน่ี! ให้ตายสิ ทาํ ไมเราถึงลืมไปไดน้ ะ หลงั จากเรียนเสร็จก็บ่ายโมงกวา่ ๆพอดี ฉนั ที่ตอนน้ีไม่ไดท้ าํ อะไรต่อแลว้ ก็เดินตรงข้ึนไปหอ้ งซ้อมดนตรีอีกตามเคย แต่ทวา่ วนั น้ีเคา้ ยกพวกเคร่ืองดนตรีลงไปซ้อมใหญ่ท่ีแผนกอาหาร ขา้ งบนเลยไม่มีเคร่ืองดนตรีใหฉ้ นั ซอ้ มเลยสกั ชิ้น
“สงสยั คงตอ้ งซ้ือกีตาร์มาซอ้ มเองซะแลว้ ละมงั่ ” ฉนั ทาํ หนา้ ซงั กะตาย ก่อนจะเลือกหนั หลงั เดินกลบัแต่ทวา่ ก็เกือบชนกบั เจา้ ต่อเขา้ ให!้ ! “โอย๊ ขอโทษคะ่ !!” “เอา้ พีก่ วา!” ตอ่ ทกั ข้ึนทนั ทีท่ีเห็นฉนั ปิ ดตาป้ี เพราะตกใจ “เอา้ อิตอ่ !” “พ่ีจะมาซอ้ มดนตรีเหรอ?” ต่อถามข้ึนเม่ือเห็นในมือฉนั ถือคอร์ดกีตาร์ติดมาดว้ ย “ออ่ ใช่” “วนั น้ีซอ้ มใหญ่ขา้ งล่างครับ ผมลืมบอกพี่ ไปซอ้ มขา้ งล่างม้ยั ?” แค่ไดย้ นิ คาํ น้นั ฉนั ก็ส่ายหนา้ หงิกๆทนั ที จะบา้ เหรอ? เคา้ ซอ้ มใหญ่นะ จะใหฉ้ นั คนที่เล่นฝีมือห่วยๆไปเล่นก็พาลจะพาวงล่มกนั พอดี “แลว้ น่ีข้ึนมาทาํ ไมเหรอ?” ฉนั ถามข้ึนเพ่อื เปล่ียนเร่ือง “ออ่ ผมมาเอาคียบ์ อร์ดไปใหพ้ โี่ กน้ ะครับ” ฉนั แคพ่ ยกั หนา้ ก่อนท่ีจะหลีกทางใหน้ อ้ งเดิน “ง้นั พ่ีกลบั ก่อนดีกวา่ ตอ้ งไปมว่ั การบา้ นอีกเยอะเลย ไปนะ” พดู จบก็เดินลงมาจากช้นั บนทนั ที นี่ก็ลืมไดไ้ งเนี่ย วา่ วนั น้ีมีซอ้ มใหญ่ ข้ึนมากเ็ สียเวลาเปล่าๆ ฉนั มุง้ หนา้ ตรงไปยงั ป้ ายรถเมล์หน้าแผนกบญั ชีทนั ที ป้ ายรถเมล์ท่ีนี่มีสองท่ี เพราะท่ีน่ีกวา้ งขวางมาก จนไม่สามารถเดินเทา้ ไปทว่ั โรงเรียนไดใ้ นไม่ก่ีนาที ตอ้ งใชร้ ถสัญจรจึงจะไปถึง ดีท่ีฉนั มีเรียนแค่แผนกของตวั เอง แต่อีกใจหน่ึงก็อยากเดินไปแผนกออกแบบเหมือนกนั ทว่ามนั ไกล ซ่ึงอยู่ห่างไปอีกฝากของแผนกคอมพิวเตอร์และฉัน ก็ไม่มีรถ ไปไกลสุดก็ห้องซ้อมดนตรีท่ีอยู่เป็ นจุดศูนยก์ ลางของโรงเรียนน้ันแหละ นงั่ ลงรอรถเมลน์ านกวา่ คร่ึงชว่ั โมง สุดทา้ ยก็โผล่หวั มาใหก้ ลบั บา้ นสักที ฉนั ที่นง่ั รถไปเร่ือยๆพร้อมสายตากวาดออกไปนอกหนา้ ตา่ งก็ไม่วายนึกเร่ืองการบา้ นไปดว้ ย “ใช่ ตอ้ งทาํ วชิ าวทิ ยก์ ่อนเลย”
แหะ กลบั มาถึงกม็ าสิงการบา้ นทนั ได ให้ตาย เวลาลว้ งเลยมาเกือบเท่ียงคืน เมื่อฉันนง่ั ป่ันการบา้ นไปเร่ือยๆจนเริ่มรู้สึกวา่ หนงั ตาจะปิ ดแลว้ “ทาํ ไมมนั ง่วงง้ีเน่ีย!” ฉนั ปิ ดหนงั สือพร้อมอา้ ปากหาวคร้ังใหญ่ จนเห็นลิ้นไก่ชดั เจน ก่อนจะลุกข้ึนจากโตะ๊ คอมไปข้ึนเตียงแลว้ ก็ Seeping! เชา้ วนั ศุกร์ท่ีตาไม่ค่อยจะเปิ ดนกั ฉนั ค่อยๆแหกข้ีตาข้ึนมา เพื่อจะตอ้ งลากสังขารไปช่วยคุณแม่ขายของหนา้ บา้ นใหไ้ ด้ “แม่! พรุ่งน้ีหนูไปซ้อมดนตรีกบั เพ่ือนนะ” ฉนั เอ๋ยปากขอแม่ขณะท่ีตอนน้ีมือกาํ ลงั เก็บขนมใส่ถุงขายใหล้ ูกคา้ “ไปกบั ใคร?” “เพ่ือนคะ่ ” “ออ่ ซอ้ มออกงานอะไร?” “ซ้อมเรื่อยๆค่ะ ดีกว่าอยู่บา้ นเบ่ือๆ พรุ่งน้ีแม่ก็ไม่ขายของดว้ ย หนูเลยอยากจะออกไปผ่อนคลายบา้ ง” แม่แคพ่ ยกั หนา้ ให้ ก่อนท่ีฉนั จะยมิ้ แฉ่งแลว้ ขายของตอ่ ไป ถึงเวลาไปโรงเรียนแลว้ ฉันก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศพั ท์ข้ึนมาโทรหาเพื่อนรักอย่างเพชร ว่าตอนน้ีมนั อยไู่ หน ทาํ ไมป่ านน้ี ยงั ไม่มารับฉนั ไปโรงเรียน ใช่ ทุกวนั ศุกร์เพชรจะมารับฉนั ไปโรงเรียนพร้อมกนัเพราะเรามีเรียนคาบแรกพร้อมกนั “ฮลั โหล เพชร แกอยไู่ หน?”
“ออ่ นี่กาํ ลงั ไป รถติดสัส จะทนั เรียนคาบแรกม้ยั กไ็ ม่รู้ เซ็งเลย แต่จะถึงแลว้ ละ สักแปป!” “เครๆ รีบมานะ” ฉนั ตอบแคน่ ้นั ก่อนที่จะกดวางสายแลว้ นง่ั ลงต้งั ใจรอเพชรมารับ 20 นาทีผา่ นไป เม่ือรถยนตค์ นั หรูสีขาวจอดตรงหนา้ ฉนั พร้อมเจา้ ของรถท่ีเปิ ดกระจกลงดว้ ยท่าทีรีบร้อน “ไปเร็วกวา จะไมท่ นั แลว้ ” “เครๆ” ฉันรีบหยิบกระเป๋ าหนังสือแล้วว่ิงข้ึนรถไปทนั ที ก่อนที่เพชรจะซ่ิงข้ึนทางด่วนดิ่งไปโรงเรียนอยา่ งรวดเร็ว ถึงโรงเรียนก็เกือบจะไม่ทนั คาบแรก ฉนั วิ่งดิ่งตรงเขา้ มาในหอ้ งอยา่ งรวดเร็ว ก่อนที่ไก่จะทาํ ท่าโล่งอกพร้อมวางโทรศพั ทล์ งก่อนจะเดินมาทาํ หนา้ วนี ใส่ “ทาํ ไมมาชา้ ฉนั โทรหาแกแทบตายแลว้ ยยั กวา!” “ขอโทษ คือเพชรมนั มารับชา้ รถติด เมื่อก้ีกข็ ้ึนทางด่วนมา!” “โทรศพั ทแ์ กไมร่ ับสายฉนั เลยกวา!” ไก่ทาํ ท่าวนี อยา่ งรุนแรง “ขอบคุณมากนะ ท่ีเป็ นห่วง แต่ฉนั มาแลว้ โทรศพั ทอ์ ยใู่ นกระเป๋ าสะพายนะ ไม่ไดเ้ อาไวต้ ิดตวั รีบดว้ ย เลยไม่ทนั ไดร้ ับ” “จา้ แม่คุณ เดินมานงั่ ตรงน้ีเลยมา” พดู เสร็จก็ลากมือฉนั ไปนงั่ ลงแลว้ เริ่มสนทนา “แกรู้ปะ? วา่ เมื่อเชา้ ฉนั เจออะไร?” “ผเี หรอ?” “โอย๊ ! ยงิ่ กวา่ ผี ฉนั เจอพี่เต๋าเวย้ !” ฉนั แทบจะหยดุ หายใจเมื่อกุ๊กไก่พดู เช่นน้นั “อะไรนะ?”
“พ่ีเต๋ามาที่แผนกเรา เอางานมาส่งใหอ้ าจารยอ์ ุทิศ น่ีก็แทบจะช็อค คิดถึงแกข้ึนมาเลยวา่ ! เฮย้ เสียดายวะ ไอก้ วามาชา้ นี่ถา้ แกมาเร็วสักนิดนะ!!” ฉนั แทบจะช็อคตาย ทาํ ไมตอ้ งมาเจออะไรแบบน้ีดว้ ย สวรรค์ ก้นัแกลง้ กนั เหรอ? ห๊ะ???? “เสียดายอะแกรรรร!” “ช่ายยย!” เร่ิมเรียน! ไดส้ ักพกั ฉนั ก็เร่ิมมีอาการ เมื่อหนงั ตาค่อยๆจะปิ ดลงชา้ ๆ แต่ทว่าก็โดนกุ๊กไก่สะกิดจนตอ้ งตกใจเฮือก! “เรียนๆๆ” “อือ!” ฉนั แค่ส่งเสียงยนื ยนั วา่ ยงั ไม่ไดห้ ลบั แต่ไก่ก็ยงั ไม่ไวใ้ จฉนั จนตอ้ งนงั่ จบั ตาไม่ใหค้ าดกนั เลยทีเดียว “จา้ ฉนั ไม่นอนหรอกแก แคง่ ่วงจา้ !” เลิกเรียนก็เกือบจะเยน็ ฉันที่ตอ้ งเดินไปหอ้ งซ้อมดนตรีอีกแลว้ เพ่ือท่ีจะไปซ้อมก่อนกลบั สักเที่ยวสองเที่ยว “แหมพ่ี! ขยนั มาซ้อมทุกวนั เลย น่ีมีแพลนจะไปเล่นให้ใครดูครับ?” น้องต่อคนกวนตีนคนเดิมที่ตอนน้ีนง่ั เล่นกีตาร์อยเู่ ม่ือเห็นฉนั กเ็ ริ่มท่ีจะพดู หยอกทนั ที “จะ๊ จะเอาไปเล่นใหพ้ ี่เต๋าฟังจะ๊ ” ฉนั พดู แค่น้นั ตอ่ กน็ ่ิงแลว้ เริ่มเล่นกีตาร์ตอ่ ถึงเวลากลบั ที่ฉนั ไม่ค่อยมีแรงเดินสักเท่าไหร่แลว้ เพราะความง่วงมีมากเหลือเกิน แต่น้นั ก็เหมือนสวรรคเ์ ป็นใจ เมื่อรถเมลม์ าถึงป้ ายพอดีที่ฉนั เดินออกมาถึง
ฉนั เดินตรงไปหาที่วา่ งนง่ั ลงริมหนา้ ตา่ ง ก่อนที่รถจะเร่ิมเคล่ือนท่ี หนงั ตาค่อยๆปิ ดลงอยา่ งชา้ ๆ แลว้ก็เขา้ สู่ภวงั คม์ ืดทนั ที แต่ทวา่ เม่ือฉันหลบั ไปไดเ้ พียง 5 นาที รถเมล์ก็จอดอีกคร้ังเพื่อรับคน ผูช้ ายร่างสูง ล่าํ สันในชุดนกั เรียนออกแบบมือถือกระดานวาดรูปพร้อมกระเป๋ าเป้ สีดาํ ท่ีพายขา้ งเดียวเดินเขา้ มาหาที่นั่ง ก่อนจะประทบั กน้ โตๆน้นั ลงตรงที่วา่ งขา้ งๆกายฉนั 5 นาทีผา่ นไป เม่ือฉนั เริ่มพาหวั ตวั เองไม่ไหว มนั ค่อยๆไถลลงไปเร่ือยๆจนแน่ใจแลว้ วา่ ลงไปซบหมอนขา้ งๆเป็นที่เรียบร้อย เฮอ้ !! สบายจงั หลบั ยาวๆไปเลย ! แตท่ วา่ อุปสรรคช์ ่างเยอะเหลือเกิน เม่ือรถเมลเ์ บรคกะทนั หนั จนหวั ฉนั ตกจากหมอนอยา่ งแรง! “โอย๊ !” ฉนั อุทานข้ึน ก่อนท่ีเสียงหล่อๆหวานๆจะทกั ทายข้ึนจนทาํ ฉนั อ้ึงไม่กลา้ เงยหนา้ มองเจา้ ของเสียงน้นั กนั เลยทีเดียว “นอ้ งเป็นอะไรม้ยั คะ?” “เออ่ ออ เปล่าค่ะ!” ฉนั ตอบไปแบบไม่เงยหนา้ ให้ตายสิ หมอนที่ฉนั คิดวา่ สบายนกั หนา น้นั คือไหล่ของผชู้ ายเหรอ? ใหต้ ายสิ น่าอายชะมดั เลยเรา! “เอ่อ พี่คะ?!!!” ฉนั ตดั สินใจเงยหนา้ ข้ึนเพ่ือจะขอโทษท่ีไปซบไหล่ แต่ทวา่ ! ทนั ทีที่เห็นใบหนา้ อนัหล่อเหลาน้นั !!! “ไม่สิ เราคงฝันแน่ๆเลยแหละ ต่ืนสิๆ” ฉันตบหนา้ ตวั เองซ้าํ ๆพร้อมปิ ดตาป้ี จนพ่ีเคา้ ตอ้ งร้ังมือฉันหา้ มเอาไว้ “เป็ นอะไรคะ?” ฉนั เปิ ดตาข้ึนแลว้ มองตรงไปยงั ใบหนา้ อนั หล่อเหลาน้นั ก่อนจะค่อยๆเอ้ือมมือไปจบั แกม้ นุ่มๆของคนตรงขา้ ม!! “ใหต้ าย! ตวั จริงเหรอ? พเี่ ต๋า?”
“ใช่ค่ะ พีเ่ องคะ่ ”!! ไดแ้ ต่นง่ั นิ่งไปต่อไปถูก เขิลล อิกวา ฉนั เขิลลล ง้ือ พ่ีเต๋าคะ ทาํ ไมตวั จริงถึงหล่อเยยี่ งน้ี! โอย๊ แลว้ ทาํ ไมถึง?? ได้ มานงั่ อยขู่ า้ งกายฉนั อะไร คาํ ถามเตม็ หวั เลย!! “นอ้ งรู้จกั พ่ดี ว้ ยเหรอคะ?” หือ ไม่น่าจะถามเลยค่ะ ผหู้ ญิงในโรงเรียนเคา้ กร็ ู้จกั พท่ี ้งั น้นั แหละ “ค่ะ” ฉนั ตอบแคน่ ้นั ก่อนท่ีจะรู้สึกตวั วา่ จะถึงบา้ นแลว้ “ขอตวั นะคะ ตอ้ งกลบั แลว้ ” ฉนั ลุกข้ึนขอทางแทรกออกมา แต่ทวา่ เม่ือกระเป๋ าที่ฉนั ใส่ไดอาร่ีของตวั เองกลบั ลืมปิ ด ไดอาร่ีตกลงตรงพ้นื เบาะ ก่อนที่ฉนั จะขอทางออกมาไดจ้ นสาํ เร็จ “ออ้ นอ้ ง! นอ้ งใช่คนท่ีซอ้ มกีตาร์อยใู่ นหอ้ งดนตรีเม่ือวนั พุธปะ?” “อ่อ ใช่คะ่ ” “อ่อ ครับ” ฉนั ยมิ้ ให้ ก่อนจะแทรกตวั ออกมา รถผา่ นหนา้ ไป “กรี๊ด” ดงั ลน่ั บริเวณน้นั จนผคู้ นหนั มองตามๆกนั กลบั เขา้ มาว่ิงแจน้ เขา้ ห้องนอนแลว้ เปิ ดคอมทนั ที โอย๊ น่าจอฉัน! พ่ีเต๋าๆๆๆ แลว้ ก็เปิ ดเฟสส่องคนหล่อตอ่ “โอย๊ ย! ดูกลา้ มน้นั เดะ โอย๊ ยย อยากซบ อก ไหล่ หนา้ ทอ้ ง อะไร โอโ้ ห ไดส้ ัดส่วน อยากคลอออออออ!” ฉนั ดิ้นอยคู่ นเดียวในหอ้ ง “ดูริมฝี ปากน้นั นนนนน! น่าจูบบบบบบ ให้หมดแรงเลย! ง้ืออออ โอย๊ ย อะไรจะหล่อเบอร์ 20 ง้ี!”ฉนั เอาแต่วด๊ี ผชู้ ายจนลืมวา่ วนั น้ีมีการบา้ นเยอะพอสมควร! “พเี่ ต๋าจาํ เราไดด้ ว้ ยวา่ เราซอ้ มดนตรีในหอ้ งซอ้ ม ง้ือ เป็นปล้ืมม! ตายตาหลบั แลว้ ” เชา้ ข้ึนมาที่ฉันยงั ไม่ลืมเร่ืองเมื่อวาน ให้ตายสิ! พ่ีเต๋า ทาํ ไมน่ารักแบบน้ี วนั น้ีวนั เสาร์ ฉนั มีนดั กบัต่อไปซอ้ มดนตรีกนั เลยตอ้ งออกมารอรถเมลแ์ ตเ่ ชา้ กนั เลยทีเดียว
ถึงหอ้ งซอ้ มที่ตอนน้ีฉนั เดินเขา้ มาพร้อมอาการง่วงจดั ดีที่วนั น้ีเป็ นวนั เสาร์ การบา้ นเม่ือวานที่มีก็ยงัไมต่ อ้ งทาํ “เอา้ พ่ีกวา!” ฉนั หนั ไปตามเสียงทนั ทีท่ีไดย้ นิ ช่ือตวั เองดงั ข้ึน “ไง?” ต่อเดินยมิ้ เขา้ มาพร้อมกีตาร์ในมือถึง 2 ตวั ก่อนจะส่งใหฉ้ นั พร้อมนงั่ ลงตรงขอบเวที แลว้ เริ่มเล่นกีตาร์ “เพ่ิงมาเหรอครับ?” ต่อเงยหนา้ ถามฉนั ข้ึน ก่อนท่ีฉนั จะเดินไปเลื่อนเกา้ อ้ีมานงั่ ลงตรงขา้ ม แลว้ เร่ิมเล่นกีตาร์เช่นกนั “ช่าย แกมานานยงั ละ?” “ก็สักพกั แลว้ ละครับ วนั น้ีพวกรุ่นพ่ีรุ่นใหญ่จะมาซ้อมดว้ ย เราอาจจะซ้อมไดแ้ ค่ถึงเที่ยงนะครับ”ฉนั เปล่ียนสีหน้าทนั ทีท่ีต่อพูดออกมาแบบน้นั ใหต้ ายสิ ฉันยกนาฬิกาขอ้ มือข้ึนมาดู นี่มนั อีก 2 ชว่ั โมงก็จะเที่ยงแลว้ รู้ง้ีนอนอยบู่ า้ นสบายกวา่ เยอะเลย เหอะ! 2 ชว่ั โมงผา่ นไป ฉนั กบั ตอ่ วางกีตาร์ลงท่ีเดิม ก่อนจะพากนั เดินออกมาจากหอ้ ง แต่ทวา่ น้นั เป็ นเวลาของรุ่นพี่ท่ีต่อพูดถึงเดินกนั ข้ึนมาพอดี และน้นั กม็ ีรุ่นพี่ท่ีฉนั คิดถึงตลอดเวลาเดินมาดว้ ย “พี่เต๋า!”ฉนั อุทานข้ึนเบาๆจนต่อตอ้ งหนั มองตาม ก่อนที่เจา้ ของช่ือจะเดินผา่ นหนา้ ฉนั ไป แลว้ ตรงเขา้ ไปหยบิ กีตาร์ตวั ท่ีฉนั เพง่ิ วางไวน้ ้นั ข้ึนมาจบั แลว้ เล่น “ไปเหอะพ่ี ผมหิวแลว้ ไปหาอะไรกินกนั ” “แปปไดม้ ้ยั ?” ฉนั เดินตรงเขา้ มาเกาะประตหู อ้ งดนตรีอีกคร้ัง ก่อนจะแอบดูรุ่นพ่ีอยา่ งต้งั ใจ “พี่เต๋าเป็ นมือกีตาร์เหรอ?” ฉนั ต้งั คาํ ถามกบั ตวั เองข้ึน แต่ทวา่ กีตาร์ตวั น้นั กลบั ถูกวางลง พ่ีเต๋าเดินตรงเขา้ ไปรับกีตาร์ไฟฟ้ าจากเพื่อนคนหน่ึง ก่อนจะเดินตรงไปยงั แอมแลว้ เสียบสายมนั เขา้ พร้อมเล่นเพลงอยา่ งจริงจงั
“อจั ฉริยะ! ผชู้ ายอะไรอะ เก่งทุกเร่ืองเลย” ฉนั แอบยมิ้ อยหู่ นา้ ประตู ก่อนที่จะโดนใครคนหน่ึงสะกิดจนทาํ ฉนั สะดุง้ เฮือก “พ่ีกวา!” “อะไร?” น้นั เป็ นเวลาเดียวกบั ที่ฉนั หนั ไปอยา่ งสุดแรง ทาํ ใหเ้ ทา้ ฉนั ไปชนเขา้ กบั ถงั ขยะขา้ งๆจนมีเสียงดงั ชดั เจน “โอย๊ อิบา้ !” ฉนั รีบวง่ิ ลงไปจากช้นั ล่างทนั ที ก่อนท่ีต่อจะตามลงมา แตน่ ้นั กท็ าํ ใหค้ นในหอ้ งยมิ้ ข้ึนมาเม่ือเห็นวา่ ผหู้ ญิงท่ีเจอบนรถเมลว์ นั น้นั แอบมองเคา้ อยู่ ฉนั ท่ีตอนน้ีมานง่ั กินขา้ วอยกู่ บั ต่อที่ร้านอาหารใกลๆ้ โรงเรียน “พ่ีชอบพี่เต๋ามาขนาดน้นั เลยเหรอครับ?” น้นั เป็ นประโยคแรกต้งั แต่เดินลงมาจากห้องดนตรีที่ต่อเริ่มสนทนากบั ฉนั “อ้ือ พี่เคา้ น่ารัก” “ออ่ แลว้ ทาํ ไมพ่ีไม่ลองเขา้ ไปจีบดูละครับ?” “บา้ เหรอ? จะใหฉ้ นั จีบผชู้ ายก่อนอะนะ ไม่ใช่เรื่อง อีกอยา่ ง พี่เคา้ ออกจะดงั ขนาดน้ี ถา้ ฉนั จีบก็โดนแกง๊ แมวป่ าไล่ตีสิ” ใช่คะ่ แกง๊ แมวป่ าท่ีวา่ คือแกง๊ เด็กการจดั การทวั่ ไปที่มีหวั หนา้ เป็นแมวถึก ตามจีบพ่ีเต๋ามาก่อนท่ีฉนั จะเขา้ มาเรียนที่นี่เสียอีก อ่อ และท่ีสาํ คญั พวกนางมีอายมุ ากกวา่ พี่เต๋าต้งั ปี หน่ึง ถามวา่ ใครเป็ นหวัโจก๊ เรื่องน้ีเหรอ? พร่ี ุ้งยงั ไงละ ผหู้ ญิงที่ตามจีบพ่เี ต๋ามาต้งั แต่ไหนแต่ไร แต่เพราะพี่เต๋าไม่สนใจเลยตามติดจนสนิทกนั ซะง้นั “แลว้ ทาํ ไมพี่ถึงชอบพ่ีเคา้ ละครับ ท้งั ๆที่รู้วา่ พีเ่ คา้ มีคนชอบเยอะจะตาย” “ก็ชอบอะ พี่ชอบเพราะพเ่ี คา้ น่ารักหรอก เก่งดว้ ย” ตอ่ ไม่พดู อะไรต่อกต็ ้งั ใจกินขา้ วไป
กลบั มาบา้ น ฉนั ก็ไมล่ ืมที่จะเปิ ดเฟสส่องพี่เคา้ ตามเคย นงั่ ยมิ้ นอ้ ยยมิ้ ใหญ่ วา่ ทาํ ไมถึงไดห้ ล่อขนาดน้ีแต่ทวา่ เสียงประตกู ด็ งั ข้ึน ทาํ เองตอ้ งปิ ดหนา้ จอลงอยา่ งกะทนั หนั “กวา! กินขา้ วลูก” “ค่า เดี๋ยวลงไปนะคะแม่” วา่ แลว้ กก็ ระโดนลงจากเตียง วง่ิ ตรงไปเปิ ดประตูออกไปหาแม่ทนั ที แต่ทวา่ โทรศพั ทท์ ่ีต้งั อยเู่ ม่ือครู่กลบั ส่ันข้ึนมาพร้อมมีเสียงแจง้ เตือนดงั ข้ึน ชว่ั โมงกวา่ ๆท่ีฉนั ลงไปหาแม่ จริงๆก็ไม่ไดเ้ รียกฉนั ไปกินขา้ วอยา่ งเดียวหรอก ใช่ ใช้งานยงั ไงละฉนั ตอ้ งช่วยแม่สารพดั ไม่วา่ จะเป็น ลา้ งจาน ทาํ กบั ขา้ ว ถูบา้ น กวาดบา้ นหรืออะไรก็แลว้ แต่ที่พวกเคา้ เรียกวา่เป็ นงานบา้ น ฉนั เดินตรงมุง้ หน้าเขา้ มาบนห้องก่อนจะกระโดดลงบนเตียงและหยิบโทรศพั ท์ข้ึนมาเพ่ือจะส่องผชู้ ายตอ่ แต่ทวา่ เม่ือเปิ ดหนา้ จอ ‘Taosy Ekky ไดส้ ่งคาํ ขอเป็นเพ่ือนถึงคุณ’ “กร๊ีด!!” ลน่ั หอ้ ง ก่อนจะโยนโทรศพั ทล์ งแลว้ เอาหวั มุดลงบนหมอนพร้อมตีเตียงดว้ ยความดีใจ “พีเ่ ต๋าแอดเรามาเป็นเพ่ือน!” “ทาํ ไม?” ฉนั ต้งั คาํ ถามกบั ตวั เองก่อนจะเปิ ดโทรศพั ทด์ ูอีกคร้ัง “แบบน้ีตอ้ งแคปไวเ้ ป็นหลกั ฐานวา่ พี่เต๋าแอดมาจริงๆ” ฉนั รีบกดป่ ุม Home กบั ป่ ุม Power พร้อมกนัเพ่ือแคปรูปภาพเก็บไวเ้ ป็นหลกั ฐานวา่ พ่ีเต๋าแอดเรามาจริงๆ ทีนี่ละ ใครไม่เช่ือฉนั จะเปิ ดใหด้ ูเลยวา่ พ่ีเต๋าแอดฉนั มาจริงๆ เหอะๆ “ตาไม่ไดฝ้ าดใช่ม้ยั ?” ฉนั กดปลอดล็อคเขา้ ไปก่อนจะเปิ ดเขา้ ไปในเฟส แลว้ ก็จริง พี่เต๋าแอดฉนั มาจริงๆ ฉนั คอ่ ยๆกดรับดว้ ยอาการมือสนั่ เบาๆ ก่อนจะเปิ ดเขา้ ไปหนา้ วอลของเคา้ พร้อมนง่ั อมยมิ้ เหมือนคนบา้
เชา้ ฉนั เดินเขา้ มาในโรงเรียนพร้อมกุ๊กไก่ท่ีวนั น้ีเลือกที่จะมาเรียนพร้อมฉนั หอ้ งเรียนคาบแรกของฉนั ท่ีตอนน้ี ไม่มีใครมาเลยสักคน ฉนั นง่ั ลงพร้อมเร่ิมเมาทก์ บั ไก่ “เออนี่! มีเรื่องจะโม”้ “ไรอะ?” ไก่ต้งั ใจฟังทนั ทีท่ีฉนั เร่ิมสนทนา “พเ่ี ต๋า แอดฉนั มาเป็นเพอ่ื นดว้ ยนะไก่” “หือ?” ไก่ถึงกบั นิ่งอ้ึงไปทนั ทีท่ีไดย้ นิ เช่นน้นั ก่อนจะแยง่ โทรศพั ทใ์ นมือของฉนั ไปเพ่ือคน้ หาเฟสพ่ีเต๋าวา่ ไดเ้ ป็นเพ่อื นกบั ฉนั จริงหรือเปล่า “เป็ นไปไม่ได้ น่ี แกแอดพ่ีเคา้ ไปเองหรือเปล่า แลว้ พ่ีเคา้ รับแอดแกใช่ม้ยั ?” ไก่ทาํ ท่าทางจบั ผิดจนฉนั ตอ้ งยมิ้ เขิล “ไม่ พเี่ คา้ เพือ่ นเตม็ แอดไปไม่ได้ แต่เมื่อคืนพ่ีเคา้ แอดมาจริงๆ ฉนั มีหลกั ฐาน” พูดจบก็ดึงโทรศพั ท์กลบั มาจากไก่ก่อนจะเปิ ดเขา้ ไปใน Gallery เพือ่ เปิ ดรูปท่ีแคปไวใ้ หก้ ๊กุ ไก่ดู “จริงเหรอเน่ีย?” “ทีน่ีเช่ือหรือยงั ” ฉนั ถามข้ึนพร้อมท่าทางด้ีดา้ อยา่ งเห็นไดช้ ดั “คงกดผดิ แหละมงั่ ” ไก่พดู ข้ึนพร้อมหยบิ โทรศพั ทต์ วั เองข้ึนมาเขา้ เกมเล่นเช่นเคย “ไมผ่ ดิ แน่นอน ถา้ กดผดิ จริงๆ ตอ้ งกดยกเลิกคาํ ขอสิ นี่พ่ีเคา้ จงใจยะ๊ ” พดู จบก็เป็ นเวลาเดียวกนั กบั ที่เพอ่ื นกลุ่มอ่ืนเดินเขา้ มา ทาํ ให้บทสนทนาของเราตอ้ งหยุดลงเพราะมีพวกผหู้ ญิงท่ีแอบชอบพ่ีเต๋าในกลุ่มน้นัอยดู่ ว้ ย พกั เที่ยง ฉนั เดินตรงเขา้ มาในโรงอาหารกบั ไก่ตามเคย หิว จดั ! อยากกินอะไรรองทอ้ งมากๆ จึงตดั สินใจเดินเขา้ ไปเพ่ือนซ้ือขา้ วร้านประจาํ
“สวสั ดีคะ่ คุณนา้ ” เป็นคนเรียบร้อย ยกมือไหวค้ นที่รู้จกั เกือบทุกคนไรง้ี “จา้ วนั น้ีกินขา้ วอะไร?” “เอาเป็น มนั ไก่จานน่ึงคะ่ ” วา่ แลว้ กล็ ว้ งกระเป๋ าเพื่อหาตงั แตท่ วา่ “เอา้ ตงั ละ?” ฉนั พยายามหาอยนู่ านจนลูกคา้ อีกคนเดินเขา้ มาสง่ั ขา้ วดว้ ย “เอาขา้ วขาหมจู านน่ึงครับ” “ไดจ้ า้ ” ฉนั ยงั พยายามลว้ งหาเงินอยนู่ าน จนหูไปไดย้ นิ อะไรเคา้ ทาํ ใหฉ้ นั ตอ้ งหยดุ ชะงกั ทนั ที “แหม่! ไมเ่ จอต้งั นานเลยนะ หล่อข้ึนเปล่าเราเน่ีย?” “ครับ ผมไปเป็ นนกั เรียนแลกเปลี่ยนทางฝั่งยุโรปนะครับ” แค่ไดย้ นิ คาํ น้ีกรอกหู ฉนั ก็รีบเบิกตาโผลงข้ึนทนั ที ก่อนจะเงยหนา้ มองคนขา้ งๆ “เอา้ ไง? ซ้ืออะไรละเรา?” ทนั ทีที่คาํ ถามน้นั กรอกหู ฉนั ก็ตอ้ งแข็งท่ือไปกบั สีหนา้ แววตาสดใสน้นัที่ส่งตรงมา หือ!! ตอบไงดี “คะ่ ! กินขา้ วมนั ไก่คะ่ ” ฉนั ตอบไปเขิลๆ ก่อนที่ผชู้ ายอีกคนจะเดินเขา้ มาทกั ทาย “เต๋า แดกอะไร?” “ขาหมู มึงอะ?” “ไม่รู้ วา่ จะไปหาอะไรแดกขา้ งนอก” “เอา้ แลว้ กูนงั่ กบั ใครวะ?”เพ่ือนพี่เต๋าไม่ตอบอะไร แลว้ เดินออกไปจากตรงน้นั ทนั ที แต่สิ่งที่ทาํ ให้ฉนั กลบั มามีสติอีกคร้ังคือ “ไหนตงั ?” “นา้ คะ หนูขอตวั ไปเอาเงินท่ีกระเป๋ าก่อนไดม้ ้ยั คะ?”
“อ่อ ไดค้ ่า!” ฉนั กาํ ลงั จะเดินออกมา ให้ตายสิ หายไปไหน ฉันไม่ไดล้ ืมไวใ้ นกระเป๋ าแน่นอน มนัหาย สั่งขา้ วแลว้ ดว้ ย ทาํ ไงดี ฉนั เดินตรงมานงั่ ลงที่โตะ๊ อยา่ งนิ่งๆ ภาพตรงหนา้ คือกุ๊กไก่ไม่อยแู่ ลว้ ตอ้ งรีบไปหาครูที่แผนกบญั ชี ฉนั ทิ้งหวั นอนฟุบลงกบั โตะ๊ หิว ไมม่ ีตงั เฮอ้ ! 2 นาทีผา่ นไป เมื่ออยๆู่ เกา้ อ้ีตรงขา้ มกเ็ หมือนมีน้าํ หนกั กดทบั ลง “ไก่!! มีตงั ใหย้ มื ม้ยั ? ของฉันน่าจะหายอะ ยมื 30 ไดป้ ะ? จะซ้ือขา้ วกิน” พูดไปท้งั ท่ียงั นอนฟุบอยู่กบั โตะ๊ เช่นเดิม “ไม่ตอ้ งซ้ือหรอก กินน่ี” แค่เสียงน้นั ดงั ข้ึนฉนั ก็ตอ้ งสะดุง้ เฮือกข้ึนมาทนั ทีเม่ือเงยข้ึนมาเจอขา้ วจานเดิมต้งั อยตู่ รงหนา้ พร้อมผชู้ ายนงั่ ส่งยมิ้ หวานใหฉ้ นั อยา่ งจริงใจ “ คือ ไอน้ ทั มนั นดั เมียกินขา้ วขา้ งนอกนะ ทิ้งพ่ี พเ่ี ลยไมม่ ีเพ่ือนนง่ั กินขา้ วดว้ ย ง้นั พีข่ อนง่ั ดว้ ยกบั เราไดม้ ้ยั คะ?” ฉนั เองยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู อะไรสักคาํ แตค่ นตรงหนา้ กลบั อธิบายมาซะทุกอยา่ งเลย “ออ่ ค่ะ” “กินสิ พี่รู้ว่าเราหิว ไม่มีเงินใช่ม้ยั ? ทาํ หายเหรอ? เอาสิ ม้ือน้ีพี่เล้ียงเอง” ฉันได้แต่ยิ้มทาํ ตวั ไม่ถูกก่อนท่ีจะดึงจานขา้ วเขา้ หาตวั เองเพราะความหิว “กินเลย” ฉนั แคย่ มิ้ ใหเ้ บาๆ ก่อนจะค่อยๆเขมือบขา้ วตรงหนา้ ทนั ที “ชื่อแตงกวาเหรอ?” น้นั เป็ นคาํ ถามที่ทาํ ฉนั สะดุง้ เฮือกข้ึนอีกคร้ัง หลกั จากเขมือบขา้ วมาไดแ้ ค่ไม่ก่ีคาํ “พร่ี ู้ไดไ้ งคะ?” “ก็ชื่อเฟสนอ้ งบ่งบอกขนาดน้นั ” “ค่ะ ง้นั แสดงวา่ เมื่อวานพก่ี ต็ ้งั ใจแอดกวามาสิคะ?” “ใช่ค่ะ พี่ต้งั ใจ เห็นเราแอดพี่มาหลายคร้ังแลว้ แลว้ พี่ก็จาํ เราไดว้ า่ พ่ีเจอเราบนรถเมล์” ฉันไดแ้ ต่ยิ้มรับไม่ตอบอะไรไป เขิลค่ะ อิอิ! “ค่ะ ขอบคุณสาํ หรับอาหารม้ือน้ีนะคะ”
“อร่อยม้ยั คะ?” ง้ือ! จะถามทาํ ไม คนย่งิ เขิลๆ ไปต่อไม่ถูกอยู่ คนบา้ ทาํ ไมอ่อนโยนง้ีเน่ีย โอ๊ย หลงรัก “ค่ะ มนั จะอร่อยกว่าถา้ พี่ป้ อน!” แลว้ ก็นึกภาพตามตอนโดนป้ อน ก่อนจะส่ายหนา้ เรียกสติกลบั มามองหนา้ คนตรงขา้ ม พี่เต๋าแค่ส่ายหนา้ เบาๆพร้อมยมิ้ ออ่ นๆก่อนจะกม้ ลงทานขา้ วของตวั เองอยา่ งต้งั ใจ ผา่ นไป 5 นาที เมื่อเราสองคนทานขา้ วเท่ียงเป็ นท่ีเรียบร้อยก็เร่ิมจะเริ่มบทสนทนาระหวา่ งพี่เต๋ากบัฉนั ข้ึนอีกคร้ัง “เรียนตอนไหนคะ?” พี่เต๋าถามข้ึนก่อนจะเปิ ดขวดน้าํ ยกข้ึนซดพร้อมโชวก์ ลา้ มแขนกาํ ยาํ “อ่อ บ่ายโมงคะ่ ” “คะ่ ง้นั พ่ขี อตวั ก่อนนะคะ พี่ตอ้ งรีบข้ึนเรียนคาบต่อไปแลว้ ” วา่ แลว้ ก็จดั การกระเป๋ าแลว้ ลุกข้ึนเดินออกไปทนั ที “อ่อ พี่เต๋าคะ?” แต่เสียงเรียกของฉนั กลบั ร้ังเคา้ ไว้ “ขอบคุณสาํ หรับอาหารม้ือเท่ียงนะคะ” “ค่ะ” พี่เต๋าตอบแค่น้นั ก็ยิม้ หวานส่งให้ ก่อนจะเดินออกไป ฉันที่นง่ั ยิม้ อยเู่ มื่อครู่ตอ้ งหุบยิ้มลงเม่ืออยๆู่ แกง๊ แมวป่ าเดินผา่ นมาพร้อมคาํ พดู แทงใจดาํ “ยงุ้ ของคนอ่ืนระวงั จะไม่ตายดีนะนอ้ ง” ก่อนจะเดินผา่ นไปอยา่ งเชิดเชอเฟอร์เฟ็ค ฉนั เปลี่ยนสีหนา้ไปจากเดิมทนั ทีที่ไดย้ นิ เช่นน้นั ก่อนจะลุกข้ึนมุง้ หนา้ ยงั หอ้ งเรียนคาบต่อไปทนั ที ถึงหอ้ ง ฉนั เดินเขา้ มาพร้อมสีหน้าไม่โอเคหนกั คิดวา่ พี่เต๋าเป็ นของตวั เองหรือยงั ไง ถึงมาแสดงความเป็ นเจา้ ของออกหนา้ ออกตา แฟนก็ไม่ใช่ คนคุยก็ไม่เฉียด หึ ฉนั ทิ้งตวั ลงนงั่ ท่ีประจาํ ก่อนจะยกโทรศพั ทข์ ้ึนมาเปิ ดหนา้ จอเป็นรูปวอลเปเปอร์ของพี่เต๋า
“ถา้ ฉันจะมีปัญหากบั แก๊งแมวป่ าเรื่องพ่ีก็คงจะเป็ นเร่ืองใหญ่มากสินะพ่ีเต๋า” ฉนั ไดแ้ ต่นงั่ มองรูปวอลเปเปอร์ไปเรื่อยๆ พร้อมในหวั คิดมากวา่ แก๊งแมวป่ าจะทาํ อะไรฉนั หรือเปล่า ถา้ ฉนั เดินหนา้ จีบพ่ีเต๋าเตม็กาํ ลงั ! เลิกเรียนกไ็ มล่ ืมที่จะเดินไปซอ้ มดนตรีที่หอ้ งดนตรีอีกตามเคย ฉนั ท่ีเดินหนา้ ละห้อยไม่มีชีวติ ชีวาเขา้ มาในห้อง ก่อนจะมุ่งหนา้ ไปยงั ที่เก็บกีตาร์หลงั ห้องซอ้ มแลว้เดินออกมานงั่ ลงตรงเวทีซอ้ มแลว้ เร่ิมเล่นเพลงซอ้ มไปเรื่อยๆ แตท่ วา่ อยๆู่ กม็ ีบางอยา่ งยอ่ งมาทางดา้ นหลงั ตอนท่ีฉนั ไมร่ ู้ตวั ก่อนที่เคา้ จะเอามือปิ ดตาฉนั ไว้ “ทายสิ ใครเอ๋ย?” เสียงของใครคนหน่ึงดงั ข้ึน ก่อนที่ฉนั จะยมิ้ ออก “ต่อ!!” มือหนาน้นั คอ่ ยๆคลายออก ก่อนจะเดินมานงั่ ลงขา้ งๆฉนั อยา่ งหนา้ เซ็งๆ “รู้ไดไ้ งเนี่ย?” “ก็เวลาน่ี มีแคแ่ กคนเดียวแหละ ที่ข้ึนมาซอ้ มอะ” ฉนั หนั ไปตอบนอ้ ง ก่อนจะต้งั ใจซอ้ มตอ่ “พกี่ วากลบั บา้ นตอนไหน?” “เยน็ ๆปกติ” “อ่อ วนั น้ีผมไม่ไดไ้ ปส่งพี่ท่ีคิวรถนะครับ ตอ้ งรีบไปรับแม่ที่สนามบิน” ฉนั แค่พยกั หนา้ รับ ใช่ ต่ออาสาไปส่งฉนั ที่ป้ ายรถเมล์บ่อยคร้ังถา้ เคา้ วา่ ง รอจนฉันข้ึนรถเมล์ไป แลว้ เคา้ ก็กลบั หอพกั ขา้ งๆโรงเรียนก่อนกลบั เคา้ จะขอสวมกอดฉนั ก่อนทุกคร้ัง เป็ นนอ้ งที่จริงใจและมนั่ คงมากๆ ฉนั เองท่ีไม่เคยมีนอ้ งชายก็ดีใจท่ีไดม้ ีตอ่ คอยเป็นห่วงเป็นใย เหมือนนอ้ งชายแทๆ้ คนหน่ึง กลบั มาถึงบา้ น ฉนั ก็เปิ ดเพลงฟังอยา่ งสบายใจเฉิบ ก่อนที่จะแอบหลุดคิดจนฟ้ ุงซ่านไปชวั่ ขณะ “ถา้ เรายงั เตน้ Cover เหมือนเม่ือก่อนก็คงจะดี” ใช่ ฉนั เคยเตน้ Cover มาก่อนยงั ไงละ น้นั เป็ นวนัแรกที่ฉนั ไดเ้ จอกบั พี่เต๋าอยา่ งจริงจงั งานแข่งที่บูทรถยนตโ์ ตโยตา้ ตรงขา้ มโรงเรียนของรุ่นนอ้ งในทีมไปไม่
มาก วนั น้นั เป็ นวนั ที่ฉนั ไดเ้ จอผูช้ ายหุ่นดี หนา้ ตาดี หล่อในแบบท่ีสมควรจะเป็ น พร้อมนิสัยใจคอเป็ นมิตรกบั ทุกคน แถมยงั รักเด็ก ฉันเจอเคา้ เพราะเราเป็ นคู่แข่งกนั ในงาน ทีมของพ่ีเต๋าชนะที่หน่ึงไปโดนปริยายเพราะความเก่งกาจของพวกพีๆ่ เคา้ ส่วนทีมที่ไดท้ ่ีสองไปก็จะเป็ นแก๊งแมวป่ า อยา่ งท่ีรู้ๆกนั อยใู่ นโรงเรียนน้ีแกง๊ แมวป่ าดงั ไม่นอ้ ยไปกวา่ พี่เต๋าเลย พวกเคา้ เป็นดาวเด่นของโรงเรียนเร่ืองไปแข่งชิงถว้ ยรางวลั จากที่ต่างๆและไมเ่ คยพลาดเร่ืองท่ี 1 มาตลอด แกง๊ แมวป่ าจึงเป็นที่นบั หนา้ ถือตาของเล่า Cover ท้งั หลาย นอกจากแก๊งพ่ีเต๋าท่ีเพิ่งแยกวงไปหลงั จากงานวนั น้นั ท่ีเราเจอกนั ฉันเองไม่ไดส้ นใจอะไรเคา้ เท่าไหร่ ทว่ารุ่นพี่ในทีมเกิดรู้จกั ข้ึนมาและพูดช่ือข้ึนให้ได้ยิน ตรงกบั ที่ฉนั หันไปเจอเขา้ กบั แววตาอ่อนหวานท่ีส่งมองมาทางฉันและกวาดมองคนดูไปทว่ั บริเวณ “เคา้ หล่อเนอะ?” “ใช่ น้นั ละ ไอเ้ ต๋าละ” ฉันไดแ้ ต่มองผูช้ ายหุ่นดีคนน้นั ดว้ ยสายตาอ่อนโยน ก่อนที่หวั ใจจะเตน้ แรงเมื่อไดย้ ินตอนท่ีพี่เคา้ แนะนาํ ตวั วา่ เป็ นเด็กปี 1 ของโรงเรียนฉัน ซ่ึงน้นั ทาํ ใหฉ้ นั ตดั สินใจเราเรียนที่น่ีเมื่อสองปี ก่อน ตอนน้ี ฉนั อยปู่ ี 2 และพ่ีเต๋าอยปู่ ี 3 แก๊งแมวป่ าท่ีวา่ ก็อยปู่ ี 4 กาํ ลงั จะจบแลว้ พูดถึงตอนน้นั ก็ยงัคิดถึงไมห่ าย อยากยอ้ นเวลากลบั ไปอีกคร้ัง แต่ทวา่ ตอนน้ีก็ดีอยแู่ ลว้ พ่ีเต๋ารู้จกั เราแลว้ น้นั เป็ นเรื่องดี ฉนั จะเดินหนา้ จีบพเ่ี ต๋าอยา่ งเตม็ กาํ ลงั ฉนั ท่ีตอนน้ีนง่ั มองหอ้ งแชทวา่ งเปล่าที่มีแค่แถบชื่ออยบู่ นหวั ‘Taosy Ekky’ “จะทกั ไปยงั ไงดีละ?” ฉนั ไดแ้ ต่นงั่ คิดอยนู่ าน วา่ จะทกั ไปอยา่ งไรดี แต่ทวา่ เมาส์ก็เล่ือนไปเจอเขา้กบั โพสของพร่ี ุ้ง หน่ึงในแกง๊ แมวป่ าที่ทุกคนเกรงขาม ‘แน่จริงกล็ งแข่งวนั วิชาการสิ จะไดร้ ู้กนั วา่ ใครจะไดเ้ ต๋าไป’ ฉนั กลืนน้าํ ลายลงคอทนั ที คนที่เคา้ พดูถึงไม่มีใครหรอก ศตั รูทางสายเตน้ ไม่มีใครหรอก นอกจากฉนั ท่ีตอนน้ีแยกวงออกมาเป็ นท่ีเรียบร้อย เพราะไม่สามารถเขา้ กบั สมาชิกบางคนได้ ฉนั เป็ นหน่ึงในนกั เตน้ ท่ีลายเตน้ สวยที่สุดของทีม เป็ นหวั หนา้ ทีมท่ีมีชื่อเสียงพอสมควร แต่ทว่า เพื่อนร่วมงานกลบั ไม่โอเคนกั เลยเลือกที่จะเดินออกมาจากกลุ่มน้นั ซะดีกว่าตอนน้ีกเ็ ห็นฉนั อยคู่ นเดียวยงั ไงละ ‘ประชนั 1/1 เลยม้ยั ละ?’ ฉนั โพสตอบ ก่อนจะวางมือลงจากคียบ์ อร์ดพร้อมทาํ หนา้ เซ็ง
‘ได้ ถา้ แกแน่จริงก็ลงแข่งสิ’ ไม่ก่ีนาที ฉนั ก็เห็นโพสตอบกลบั มา ฉนั แค่ถอนหายใจไม่ตอบอะไรต่อไป ก่อนจะเขา้ Youtube เปิ ดเพลงท่ีตนเองตอ้ งซอ้ มลงงานวชิ าการ Lip & Hip HyunA หลายวนั ต่อมาที่ฉนั พยายามฝึกเพลงเตน้ ลงงานวิชาการ ตอนน้ีก็ถึงเวลาออกโรงแลว้ ที่ฉนั ตอ้ งซ้อมเตน้ ท้งั เพลงในหอ้ งซอ้ มของโรงเรียน แต่ทวา่ วนั น้ี ฉนั มีซอ้ มดนตรีท่ีหอ้ งดนตรีของโรงเรียนอะสิ หลายวนัแลว้ ท่ีฉนั ไม่ไดไ้ ปซ้อมเลย มวั เอาเวลาที่มีไปซ้อมเตน้ ซะส่วนใหญ่ สายโทรเขา้ กวา่ 10 สายเป็ นลิสตข์ องต่อแตก่ ็ไม่มีสักสายที่ฉนั จะรับสายนอ้ ง ใช่แลว้ นอกจากเวลาซอ้ มแบบน้ี ต่อกไ็ ม่สามารถเจอฉนั ได้ ถา้ ฉนั ไม่ไปซอ้ มดนตรีจริงๆ ตอนน้ีฉนั ยนื น่ิงอยหู่ นา้ ห้องซ้อมดนตรี มองตรงเขา้ ไปเห็นต่อนงั่ เช็ดสายกีตาร์อย่างต้งั ใจพร้อมฮาํ เพลง ฉนั ตดั สินใจเดินเขา้ ไปอยา่ งชา้ ๆ เพ่ือจะอธิบายเรื่องทุกอยา่ งใหน้ อ้ งฟัง “ไงต่อ?” “พี่กวา!” ทนั ทีที่เห็นวา่ ฉนั ยืนอยตู่ รงหนา้ เจา้ ตวั ก็วางกีตาร์ลงแลว้ พุ่งเขา้ กอดฉนั ดว้ ยอาการดีใจสุดขีดทนั ที “พห่ี ายไปไหนมา ผมไม่เจอพี่มาซอ้ มดนตรีเลย โทรไปกไ็ มร่ ับสักสาย” “พ่มี ีการบา้ นอ่ืนตอ้ งทาํ เยอะมากนะ คือพอดีวา่ ตอนน้ีพ่ีหายใจไม่ออกนะ ปล่อยพี่ก่อนดีกวา่ ค่ะ” ได้สติตอ่ ก็รีบปล่อยฉนั ออกจากออ้ มกอดทนั ที พร้อมยกมือไหวข้ อโทษอยา่ งสุดซ้ึง “ขอโทษครับ” “ไม่เป็ นไร ไม่ตอ้ งขอโทษ เอาเป็ นวา่ ….อา๊ ย!” พูดไม่ทนั จบก็มีอะไรผลกั ฉนั เขา้ อยา่ งจงั จนพยงุ ตวัไมอ่ ยขู่ มาํ หนา้ เขา้ หาต่อ แตท่ วา่ ต่อเองกไ็ มท่ นั ต้งั ตวั จึงทาํ ใหเ้ ราลม้ ลงทบั ร่างกนั อยา่ งไมไ่ ดต้ ้งั ใจ “เห้ย! พี่ขอโทษ!” ฉนั ผละตวั เองออกทนั ที ก่อนจะหนั ไปเพ่ือจะหาวา่ ใครท่ีแกลง้ กนั ที แต่ทวา่ สิ่งที่เห็นทาํ ฉนั แทบใจสลาย พเ่ี ต๋ายมื มองพร้อมสีหนา้ นิ่งเฉย ก่อนจะยกกีตาร์ไฟข้ึนต่อกบั แอมแลว้ เล่นเพลงของเคา้ “พเี่ ต๋า!” ฉนั แคอ่ ุทานข้ึนเบาๆ ก่อนท่ีจะมองหาตวั ปัญหา แตแ่ ลว้ กไ็ ม่เจอใครเลย “พ่ีกวาเจบ็ ตรงไหนม้ยั ครับ?”
“ไมค่ ่ะ พ่ไี มเ่ ป็นไร ตอ่ ซอ้ มเพลงต่อเถอะ” ฉนั พดู แคน่ ้นั ก่อนจะตดั สินใจเดินเขา้ ไปหาพี่เต๋าท่ีตอนน้ีกาํ ลงั ต้งั ใจเล่นเพลงจนเสียงดงั กระห่ึมไปท้งั หอ้ งซอ้ ม “พี่…” ไมท่ นั ไดท้ กั ทาย ก็มีมารมาตดั หนา้ เม่ือหูฟังครอบหูลอยเขา้ มาพร้อมผหู้ ญิงหุ่นอวบคนหน่ึงสวมใหพ้ เี่ ต๋า ก่อนจะส่งยมิ้ หวานให้ “กนั เสียงรบกวนนะคะ” พ่ีเต๋าแค่ยิ้มให้ ฉันที่ไดแ้ ต่ยืมมองค่อยๆหนั หลงั กลบั เดินตรงมาหาต่ออีกคร้ัง “พก่ี วาเป็นอะไรเปล่าครับ?” ทนั ทีที่ฉนั นงั่ ลงขา้ งๆ ตอ่ ก็ถามข้ึนอยา่ งเป็นห่วงทนั ที “ซอ้ มต่อเถอะ” ฉนั ตอบแคน่ ้นั กห็ ยบิ กีตาร์ตวั เองข้ึนมาซอ้ มเช่นกนั ฉนั ที่ตอนน้ีเดินอยขู่ า้ งนอกคนเดียว อยๆู่ รถคนั หรูก็จอดตรงหนา้ ก่อนเจา้ ของรถจะเปิ ดกระจกลง “ไปดว้ ยกนั ม้ยั กวา?” “เอา้ เพชร” “วา่ ไง เราวา่ จะไปทาํ ธุระแถวบา้ นแกพอดี ไปดว้ ยไป เดะไปส่ง” “ยงั ไมอ่ ยากกลบั บา้ นอะ” ฉนั เดินฉุดฝ่ นุ ตามทางไปเร่ือยๆเพชรเองก็เหยยี บคนั เร่งตามมา “เป็ นไรเปล่า?” “เปล่า ไปก่อนเถอะ เดะกลบั เอง” “แต่อีกไม่กี่นาทีรถจะหมดแลว้ นะ แกจะกลบั เองยงั ไง?” “เหอะน๊า แค่น้ี กลบั เองไดส้ บาย” ฉนั ตอบแค่น้นั เพชรก็พยกั หนา้ รับ ก่อนจะขบั รถออกไปทิ้งเพียงฝ่ นุ ไวใ้ หฉ้ นั จามเล่นๆตามหลงั ‘หดั ชิ้วว!’
นานกวา่ ชว่ั โมงกวา่ ท่ีฉนั เดินคิดไปคิดมาอยเู่ ร่ืองเดิมๆ เรื่องที่ยยั พี่รุ้งน้นั เอาหูฟังไปใส่ให้พี่เต๋า ทาํ ไมตอ้ งยิม้ หวานขนาดน้นั ดว้ ยละ? หรือเคา้ สองคน เป็ นอะไรกนั ? ไม่สิ ตอ้ งไม่ใช่สิ ฉนั สะบดั หนา้ เรียกสติ ใช่แคส่ ติกลบั มากร็ ู้ทนั ทีวา่ ….. รถหมด! “ไม่นะ” ฉนั วง่ิ สุดแรงไปยงั ป้ ายรถเมลท์ นั ที ก่อนจะยกขอ้ มือข้ึนมองนาฬิกา “โอ๊ย รถหมดแลว้ ตายๆ ฉนั จะกลบั ไงละทีน่ี” ฉันชะเง้อมองปลายทางที่ตอนน้ี มีแต่รถส่วนตวัสญั จรไปมา นานกวา่ คร่ึงชวั่ โมงที่ฉันนงั่ รอรถโดยสารที่มนั อาจจะหลงเหลืออยบู่ า้ ง ฟ้ าก็เร่ิมมืด มองเขา้ ไปในโรงเรียนกม็ ีแต่ความเงียบ เริ่มวงั เวงแลว้ ฉนั ทิง้ ตวั นงั่ ลงหมดอาลยั นอนป้ ายรถเมลด์ ีมะ? “ปร๊ีดๆ” แต่ทว่า เสียงสวรรค์ก็ปังเกิด รถเบนซ์คนั หรูสีดาํ ขบั ตรงเขา้ มาจอดตรงหน้า พร้อมลดกระจกลงทกั ทายฉนั ที่นงั่ กม้ หนา้ อยู่ “ทาํ ไมยงั ไมก่ ลบั บา้ นอีก รอแฟนมารับเหรอ?” ฉนั เงยหนา้ มองคนถามทนั ที ถึงกบั เปล่ียนสีหนา้ ไปอยา่ งเร็วพลนั เม่ือคนในรถเป็นผชู้ ายท่ีฉนั แอบชอบ “พีเ่ ต๋า!” “ครับ พเี่ อง” ครับเหรอ? ทุกทีกใ็ ชค้ าํ วา่ ‘คะ่ ’ นิ เปล่ียนทาํ ไม ? “ฉนั ตกรถค่ะ” “เอา้ แลว้ ทาํ ไมไม่โทรใหใ้ ครมารับ” “พอ่ แม่ฉนั ไมว่ า่ งหรอกค่ะ จะโทรใหม้ ารับไดไ้ ง โทรศพั ทแ์ บตกห็ มด” ฉนั ยกโทรศพั ทข์ ้ึนมาเหวย่ี งเล่น “ค่ะ เราน่ี เก่นจริงๆเลย” “ขอยมื โทรศพั ทพ์ โ่ี ทรหาพอ่ หน่อยไดม้ ้ยั คะ?” ฉนั ถามข้ึน “ยมื รถพ่ีขบั กลบั บา้ นเลยม้ยั ละคะ?” ฉนั เปลี่ยนสีหนา้ ไปทนั ที บา้ เหรอ? ฉนั ขบั รถยนตไ์ ม่เป็น “กวาขบั รถยนตไ์ มเ่ ป็นค่ะ”
“ก็แลว้ ใครใหเ้ ราขบั เองละ ยมื รถพี่ไปแลว้ ก็ยมื พีไ่ ปดว้ ยสิ ปะ ข้ึนมา เดะพ่ไี ปส่งบา้ น” ไม่ ไม่ยิม้ กวากวาตอ้ งไมย่ มิ้ สิ หา้ มยมิ้ ! “คะ่ ” รอยยมิ้ หวานๆส่งตรงยงั ผชู้ ายมีเข้ียวในรถน้นั ก่อนที่เคา้ จะส่งกลบั มาทาํ เอาเกือบละลาย “ใหพ้ ี่เปิ ดประตรู ถใหม้ ้ยั คะ?” พีเ่ ต๋ากาํ ลงั จะถอดเขม็ ขดั นิรภยั ออก แต่ก็โดนฉนั ข้นั ข้ึนเสียก่อน “ไม่เป็ นไรค่ะ กวาเปิ ดเองได”้ วา่ แล้วก็รีบว่ิงไปเปิ ดประตูทนั ที แต่ทว่าจงั หวะการกา้ วขาข้ึนกลบัผดิ ล็อก ทาํ เอาเกือบหนา้ ขมาํ ลงในรถ “แง กวาซุ่มซ่ามเองคะ่ ” ฉนั ปิ ดประตรู ถ ก่อนท่ีเจา้ ตวั จะหนั มามองแลว้ อมยมิ้ “ไมบ่ อกก็รู้ค่ะ” ระหวา่ งทางฉนั นงั่ สบายไม่ตอ้ งบอกทางมากเพราะเป็ นทางตรง บา้ นพี่เต๋าก็อยู่ทางเดียวกนั กบั ฉันฉนั จึงสามารถวางหวั แลว้ หลบั ลงไดอ้ ยา่ งไมแ่ คร์อะไร แอร์เยน็ ๆ หลบั ไดส้ บายเลยแหละค่ะ 2 นาทีผา่ นไป “กวา? กวาคะ? นอ้ งแตงกวา?” หลบั ค่ะ เคา้ หลบั อยา่ งจริงจงั จนผมตอ้ งหยุดรถตรงขา้ งทางเพ่ือต้งั ใจปลุกเธอ “กวาคะ? นอ้ งกวา!” ไร้เสียงตอบกลบั มาแต่อยา่ งได “เอาไงดีละทีน่ี บา้ นเคา้ เราก็ดนั ไมร่ ู้ซะอีก” ผมหนั ซา้ ยแลขวา ก่อนจะออกรถมุง้ หนา้ ตรงยงั บา้ นของตวั เองทนั ที เชา้ หนงั ตาหนกั ๆคอ่ ยๆเปิ ดข้ึนพร้อมปากท่ีเปิ ดกวา้ งก่อนจะมีเสียงออกมา
“หา้ ว!” “ตื่นแลว้ เหรอคะ?” ทนั ทีที่ไดย้ นิ เสียงน้นั ทาํ ฉนั เกือบช็อคทนั ที “กวาอยไู่ หนคะ? พเ่ี ต๋าพากวามาท่ีไหน?” “บา้ นพ่คี ะ่ ” ฉนั แทบช็อค ก่อนจะรีบควา้ โทรศพั ทข์ ้ึนมาเปิ ดดู “แบตหมด!” “ขอโทษนะคะ พีใ่ ชไ้ อโฟน ไมม่ ีสายชาร์จให้ เลยไมไ่ ดช้ าร์จคะ่ ” “ไม่เป็นไรคะ่ พค่ี ะ พากวากลบั บา้ นไดม้ ้ยั คะ?” ฉนั ลุกข้ึนลงจากเตียงทนั ที ก่อนจะวิง่ เขา้ ไปใกลๆ้ พี่เต๋า แต่ทวา่ ! “ทาํ ไมพ่ไี ม่ใส่เส้ือ!” ฉนั ตะโกนก่อนปิ ดตาป้ี “พ่ีไม่เคยใส่เส้ืออยแู่ ลว้ อยทู่ ี่หอ้ งตวั เอง ทาํ ไมตอ้ งใส่” ก่อนจะเดินเขา้ มาใกลๆ้ จนไดก้ ลิ่นหอมจากกายของคนตรงหนา้ โอย๊ อยากกอด! ขอกอดไดม้ ้ยั ? อิอิ “แต่กวาอยดู่ ว้ ย ใส่สิค่ะ” “ค่ะๆ พ่ีใส่ก็ได้” ว่าแล้วก็เดินตรงไปยงั ตูเ้ ส้ือผา้ แลว้ เปิ ดออก ก่อนจะหยิบเส้ือยืดตวั ใหญ่กว่าตวัข้ึนมาใส่ “ไง หล่อยงั ?” ฉนั ค่อยๆเปิ ดตาออก ก่อนที่จะพยกั หนา้ ใหเ้ บาๆ “ใหพ้ ี่ไปส่งบา้ นใช่ม้ยั คะ?” “ใช่คะ่ แมเ่ ป็นห่วงแลว้ แน่ๆ” “ต้งั แตเ่ ม่ือวานท่ีหายไปแลว้ คะ” พ่ีเต๋าพดู แคน่ ้นั กเ็ ดินมาเกบ็ ขา้ วของของฉนั แลว้ ถือออกไปให้ “ตามพี่มาสิคะ” ฉนั มองไปรอบๆหอ้ งก่อนจะวง่ิ ตามออกไปติดๆ
ถึงบา้ น ฉันเปิ ดประตูรถยนต์คนั หรูออกมา พร้อมโบกมือลาเจา้ ของรถ ก่อนท่ีลอ้ จะเล่ือนเคลื่อนออกไป ทนั ทีท่ีฉนั หนั หลงั กลบั ไปเพื่อจะเดินเขา้ มา ฝ่ ามือหนาๆก็ประทบั ลงตรงหนา้ ฉนั อย่างแรงจนลม้ ลงไปกบั พ้ืน “แกไปอยไู่ หนมา? ทาํ ไมไม่กลบั บา้ น แลว้ ใครมาส่งแก?” “แม่! คือหนูอธิบายไดค้ ่ะ” “ผชู้ ายมาส่งเหรอ? ไอน้ ้นั เป็นใคร?” “แม่ ใจเยน็ ๆคะ่ คือ เคา้ เป็นพี่ที่โรงเรียนค่ะ คือ……” 20 นาทีผา่ นไป เม่ือตอนน้ีฉนั นง่ั ขอบตาเขียวอยใู่ นหอ้ งรับแขก แม่ท่ีตอนน้ีไม่พูดอะไรต่อ ก็แค่ทาํหนา้ เซ็งๆ ดีที่ฉนั เล่าทุกอยา่ งใหฟ้ ังไปท้งั หมดแลว้ “เรื่องมนั กเ็ ป็นอยา่ งที่เล่าน้นั แหละค่ะ” “ดีแลว้ ที่เจอคนดีๆอยา่ งเคา้ ถา้ ไม่ไดเ้ คา้ ละแกเอ๋ย เอาโทรศพั ทไ์ ปชาร์จดว้ ย จะไดต้ ิดต่อได”้ ฉนั แค่พยกั หนา้ รับแลว้ เดินข้ึนมาบนห้อง วนั ซวย ใช่ วนั น้ีฉนั คงไม่ไปเรียน เพราะไม่อาจไปเจอเพื่อนๆในสภาพหนา้ ตาแบบน้ีได้ แมน่ ะแม่ ไม่ถามกนั ใหด้ ีก่อน เฮอ้ วนั แสนน่าเบ่ือท่ีฉนั ตอ้ งอยบู่ า้ น แตท่ วา่ โทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึน ก่อนที่ฉนั จะหยบิ ข้ึนมาโชวเ์ บอร์ ‘ก๊กุ ไก่’ “ฮลั โหล!” (แก ไม่มาจริงเหรอ? วนั น้ีมีขา่ วดีดว้ ยนะ) “คือแกก็โทรมาถามเอาตอนบา่ ย 3 อะนะ คือถา้ ฉนั ไปก็ไปแลว้ ปะ น่ีมนั จะเลิกเรียนแลว้ แก” (เสียดายอะแก ไมไ่ ดม้ าดูเคา้ ซอ้ มบาส)
“แลว้ ไง ก็เห็นมีทุกปี อยแู่ ลว้ ” ฉนั ตอบไปแคน่ ้นั พร้อมทาํ หนา้ เซ็งๆอยบู่ นเตียง (แต่ปี น้ีพิเศษกวา่ พี่เต๋าลงดว้ ย แถมเป็นตวั จริง วนั น้ีพ่ีเต๋ามาซอ้ มดว้ ยนะ จะไมม่ าดูจริงเหรอ?) “ห๊ะ!! ไรนะ?” ฉนั ท่ีนงั่ เซ็งอยเู่ มื่อครู่ ถึงกบั สะดุง้ เฮือกทนั ทีท่ีไดย้ นิ ช่ือของผชู้ ายท่ีแอบชอบ “ไมไ่ ดก้ ารณ์ละ อยา่ งง้ีตอ้ งไป!!” ฉนั พดู ข้ึนจนคนในสายหวดี๊ ข้ึน (คิดถูกแลว้ รีบมานะ เคา้ จะเร่ิมซอ้ มก่อน 4 โมง) “อะเครๆ รอแปป จะไปอาบน้าํ ละ” (ไดเ้ ลย เจอกนั ท่ีโรงยมิ 1 นะ) “ไดๆ้ ” ฉนั ตอบแค่น้นั ก่อนจะวางสายโทรศพั ทแ์ ลว้ กระโดดลงจากเตียงวงิ่ เขา้ หอ้ งน้าํ ไปอยา่ งทนั ที ถึงโรงเรียนท่ีตอนน้ีฉนั กบั กกุ๊ ไก่ค่อยๆยา่ งข้ึนมานงั่ บนอศั จรรยพ์ ร้อมขนมกบั น้าํ ในมือพร้อม “ไหนพีเ่ ต๋า?” “ไมร่ ู้ ยงั ไมม่ ามงั่ ” “เอา้ !” ตอนน้ีฉนั มาก่อนจะเริ่มซอ้ มจริง 10 นาที พี่เต๋าคงยงั ไม่เลิกเรียน ฉนั เลยหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมาเปิ ดเกมเล่นพลางๆฆ่าเวลา 20 นาทีผา่ นไป เม่ืออยๆู่ กกุ๊ ไก่สะกิดฉนั อยา่ งแรงจนโทรศพั ทเ์ กือบตก “พี่เต๋าๆๆๆ” “ห๊ะ? ไหน?” ทนั ทีท่ีพี่เคา้ ปรากฏตวั เสียงกรี๊ดสาวๆกด็ งั่ กระห่ึม เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ดาราปะละ? “หล่อ!” กกุ๊ ไก่อุทานข้ึนเทา่ น้นั ก่อนที่ฉนั จะหนั ไปมองคอ้ นแรงๆ “ของฉนั ยะ๊ ”
“เออน๊า” ฉนั มองไปที่ผชู้ ายหุ่นล่าํ คนน้นั ท่ีเม่ือเชา้ ขบั รถมาส่งฉนั ถึงบา้ น น่ารักอะไรขนาดน้นั พ่ีเต๋าโยนกระเป๋ าหนงั สือกบั กระดานวาดรูปลงขา้ งๆสนาม ก่อนจะวิง่ เขา้ มาในสนามในคราบชุดนกั เรียนท่ีตวั เล็กและดูรัดกลา้ มซะเหลือเกิน! “ละลายเนอะ” ผา่ นไป 20 นาที นกั กีฬาแต่ละคนเริ่มพกั กนั รวมถึงพ่ีเต๋า ที่ตอนน้ีเดินตรงมาทางอศั จรรย์ พร้อมชุดนกั เรียนท่ีเปี ยกปอนไปดว้ ยเหงื่อท้งั ตวั ปรากฏตุ่มเลก็ ๆที่หนา้ อกสองจุดอยา่ งเห็นไดช้ ดั “โอ๊ย! ตาย!” กระดุมสองเม็ดบนถูกปลอดออกด้วยมือหนาๆของพี่เต๋า ก่อนจะเดินตรงเขา้ มาหาสาวๆที่นงั่ อยบู่ นอศั จรรย์ “ใครมีน้าํ เยน็ ๆมง่ั ครับ?” ทนั ทีที่คาํ ถามน้นั ตะโกนข้ึน ฉนั ก็หนั ซา้ ยแลขวา หาน้าํ เยน็ ๆทนั ที แต่ทวา่ก็ไม่ทนั เมื่อกระติกน้าํ พกพาใบหน่ึงถูกยน่ื ส่งลงมาจากอศั จรรย์ ก่อนที่เจา้ ของกระติกจะยิม้ หวานให้คนรับอยา่ งมนั่ หนา้ “พ่ีรุ้งอีกแลว้ เหรอ?” “ขอบคุณครับ” พีเ่ ต๋าตอบแค่น้นั ก็ยกน้าํ ซดอยา่ งต้งั ใจ ก่อนจะส่งกระติกใหแ้ ลว้ วงิ่ ลงสนามไป ฉันท่ีมองตามพี่เต๋าไปจนถึงกลางสนาม ก่อนจะหันมามองพ่ีรุ้งน้ีค่อยๆดื่มน้าํ กระติกน้นั ที่เม่ือครู่โดนปากพี่เต๋าไป บา้ จริง จูบกนั ทางออ้ มเลยนะ! จบการซอ้ ม ฉนั กก็ ลบั บา้ นตามเคย เฟลตรงจุดท่ีตอ้ งไปเห็นพี่เต๋ารับน้าํ จากพ่ีรุ้งน้นั สิ ใหต้ ายสิ ทาํ ไมฉนั หาน้าํ ใหเ้ คา้ ไมท่ นั นะ พีร่ ุ้งนะพร่ี ุ้ง ทาํ ไมตอ้ งถือน้าํ อยใู่ นมือนะตอนน้นั ฉนั เดินหงุดหงิดเขา้ มาในบา้ น ก่อนจะทอดกายข้ึนไปบนหอ้ ง ปิ ดประตลู อ็ ก จบ
เชา้ วนั ต่อมาท่ีฉนั ตอ้ งแหกข้ีตาต่ืนแต่เชา้ เพ่ือไปโรงเรียน แต่ทวา่ วนั น้ีกลบั เป็ นวนั ที่ขีดเส้นตายของฉนั เม่ือวนั น้ีเป็นวนั วิชาการท่ีฉนั ลงประกวด Cover อีกคร้ัง เฮอ้ ดีท่ีสามารถคุยกบั เพ่ือนเก่าได้ คนที่สามารถมาช่วยฉนั เตน้ ในงานวิชาการไดใ้ นปี น้ี ฉันเกณฑ์มา 4 คนรวมฉนั เป็ น 5 แต่ละคนก็เตน้ เพลงท่ีฉนั ซ้อมได้หมดแลว้ วนั น้ีแหละ วนั ท่ีฉนั จะเผยกายใหท้ ุกคนในโรงเรียนไดร้ ู้วา่ แตงกวาก็ไม่ใช่คนธรรมดาที่เดินไปเดินมาไปวนั ๆหรอกนะ ฉนั ก็มีความสามารถยะ๊ ฉันเดินเขา้ มาใตอ้ าคารที่จดั งาน วนั น้ี มีแข่งบาสช่วงบ่าย ฉันตอ้ งไปหาพ่ีเต๋าให้ทนั ในช่วงบ่ายเพราะง้ัน คิวเต้นฉันต้องก่อนตอนบ่าย ประกาศผลเหรอ? น่าจะเย็นเลยแหละ ฉันท่ีตอนน้ีเดินตรงมาลงทะเบียนกบั เพอื่ นๆในกลุ่มหนา้ เวที มองหาเพ่ือนรักท่ีฉนั เพ่งิ บอกเม่ือวานใหม้ าเชียร์ดว้ ยน้นั คือกุ๊กไก่ “กวา!” แต่ทวา่ คนที่ฉนั มองหากลบั ไปเจอ เพชรเดินเขา้ มาพร้อมน้าํ แดงในมือก่อนจะส่งใหฉ้ นั และมองฉนั แปลก “อะไรวะเน่ีย ใครแต่งหนา้ ให?้ ” เพชรมองฉนั ต้งั แต่หวั จรดเทา้ ก่อนจะหวั เราะออกมาเบาๆเหมือนชุดที่ฉนั แตง่ วนั น้ีกบั หนา้ ท่ีฉนั แต่งมาวนั น้ีมนั ตลกมาก “แตง่ เอง” ฉนั ตอบไปน่ิงๆ “จริงเหรอ? สงสารเลยวะ” “ตลกมากเหรอ?” ฉันเริ่มไม่พอใจท่ีกับสิ่งที่ฉันเป็ นวนั น้ีกลับมีคนมองว่าตลก ฉันน่ิงไปแล้วลงทะเบียน ก่อนจะเดินหนีเพชรออกมาทนั ที “กวา เป็นอะไรเปล่า?” ววิ เพอื่ นท่ีฉนั เกณฑม์ าคนหน่ึงเดินเขา้ มาถามอยา่ งเป็นห่วง “ฉนั ไมม่ น่ั ใจในวนั น้ีอะ” “เฮย้ ทาํ ไม?” “เพื่อนเราเม่ือครู่เคา้ บอกวา่ มนั ตลก” “เฮย้ กวา ไม่เลย กวาสวยมากเลยวนั น้ี กวาเด่นที่สุดนะ ท้งั เพลงกวาเด่นมากๆ อยา่ คิดมาก สวยมากๆเลย” ฉนั ไดแ้ ตย่ มิ้ ใหว้ วิ ก่อนท่ีเราจะเดินมารอคิวขา้ งหลงั เวที
20 นาทีผา่ นไป ก่อนที่ครูแผนกดนตรีจะเดินเขา้ มาพร้อมบตั รคิว ฉนั ไดค้ ิวท่ี 3 จาก 6 ดีแลว้ เร็วไวก้ ็ดี จะไดร้ ีบไปหาพเี่ ต๋าสักที ฉนั ท่ีนงั่ ทบทวนทา่ อยเู่ รื่อยๆขา้ งหลงั เวที อยๆู่ เพอ่ื นรักอยา่ งกกุ๊ ไก่กว็ งิ่ เขา้ มา “โทษที มาชา้ ติดธุระนะ” “งอล” “โอ๋ๆ ไมง่ อลนะ ดูสิ วา่ ใครมาดว้ ย!” ทนั ทีท่ีไก่บอกแค่น้นั ฉนั กช็ ะเงอ้ มองขา้ งหลงั ทนั ที “พเ่ี ต๋าเหรอ?” “สวสั ดีครับพี่กวา” แต่ทนั ทีที่เห็นเป็ นนอ้ งท่ีซ้อมดนตรีอยู่ดว้ ยตลอดแลว้ น้นั ก็ตอ้ งนงั่ ลงเฉยๆอีกคร้ัง “ไงต่อ” “พค่ี ิดวา่ ผมเป็นใครครับ” “พ่ีเต๋า!” ฉนั ตอบไปน่ิงๆ ก่อนที่ตอ่ จะเดินมานงั่ ลงขา้ งๆฉนั แลว้ เร่ิมบทสนา “วนั น้ีพี่กวาสวยมากเลยนะครับ” “ขอบใจนะ” “ครับผม เตม็ ที่นะพ่ี วา่ แต่ ทาํ ไมอยๆู่ อยากลงเตน้ ข้ึนมาละ?” “คิดถึงเวทีนะ เม่ือก่อนเคยเตน้ ตอนอยโู่ รงเรียนเก่า แต่แยกกบั ทีม เลยมาเตน้ เด๋ียว ส่วนน้ี คือเพื่อนในหอ้ งท่ีเคยเตน้ ดว้ ยกนั กเ็ ลยเกณฑ์มานะ” ฉนั อธิบาย ต่อแค่พยกั หนา้ ให้ ก่อนท่ีจะหยิบโทรศพั ทข์ ้ึนมาเล่นฆา่ เวลา ถึงเวลาแลว้ กลุ่มที่ 2 ผา่ นไป “เชิญทุกคน พบกบั Galaxy girl” น้นั คือช่ือทีมพวกเราท่ีโดนประกาศข้ึน ก่อนท่ีเพลงจะดงั ข้ึนพร้อมสีเสียงกระฮ่ึม
ฉนั เร่ิมโชวล์ วดลายไปตามที่จะเป็ น และใช่ เม่ือทุกคนเห็นในศกั ยภาพของฉนั เพชร ถึงกบั มองคา้ งกนั เลยทีเดียวเพราะไม่คิดวา่ ฉนั จะทาํ ไดข้ นาดน้ี ตอ่ ที่ยมื มองอยกู่ บั ไก่อมยมิ้ อยา่ งภูมิใจ แต่ทวา่ ไม่มีใครที่ฉนัจะหาไมเ่ จอ เม่ือสายตากวาดไปเจอเขา้ กบั แก๊งแมวดาํ ที่ยนื กอดอกมองกลุ่มเราอยขู่ า้ งล่างเวทีพร้อมสีหนา้ น่ิงเฉยน้นั ทาํ ใหร้ ู้เลยวา่ กลุ่มเราแพแ้ น่นอน แต่ทว่าใครจะคิดเม่ือผูช้ ายหุ่นดีในชุดนักกีฬาบาสเกตบอลจะเดินผ่านมา เคา้ หยุดชะงกั มองฉันพร้อมส่งยมิ้ หวานให้ “พเ่ี ต๋า” ทวา่ ตอนน้ีกถ็ ึงเวลาประกาศผลสักที ฉนั รอลุน้ กวา่ 10 นาที กวา่ จะไดร้ ู้วา่ ใครข้ึนเป็นแชมป์ “และตอนน้ี มีอยสู่ องทีมเทา่ น้นั นะครับท่ียนื อยบู่ นน้ี น้นั คือ Galaxy girl และ แก๊งแมวป่ า” ความลุน้ระทึกเร่ิมเขา้ มาเม่ือพรี่ ุ้งมองห่างตามาทางฉนั “และแน่นอน แชมป์ Cover ของปี น้ีก็คือ…..แก๊งแมวป่ า!” ฉันปิ ดตาลงพร้อมหายใจออก แพเ้ หรอเนี่ย “ส่วนที่สองก็กลายเป็ นของ Galaxy girl ไปอยา่ งปริยายนะครับ” ฉนั หนั ไปมองแก๊งแมวป่ าที่ดีใจกระโดดโลดเตน้ กนั อยนู่ ้นั ก่อนจะหนั กลบั มามองเพือ่ นๆในกลุ่มฉนั เอง “ไมเ่ ป็นอะไรนะกวา” “อ้ือ” หลงั จากฟังผลจบ ฉนั กเ็ พิ่งรู้วา่ บาสเกตบอลเร่ิมแข่งมาไดส้ ักพกั แลว้ อศั จรรยท์ ี่ตอนน้ีไม่มีที่วา่ งเหลือใหแ้ ลว้ แต่ทวา่ ฉนั อาจจะมาชา้ เกินไป เม่ือรู้วา่ นกั กีฬาเพ่ิงพกั ไปในเซตแรก ฉนั ที่ตอนน้ีเดินมานงั่ ลงขา้ งๆกกุ๊ ไก่ ก่อนจะเอย่ ทกั ข้ึนอยา่ งเหนื่อยๆ “เป็นไงมงั่ ?”
“ตอนน้ีทีมโนน้ นาํ อยู่ ” ฉนั มองไปที่ป้ ายคะแนน ก่อนจะมองหาคนท่ีอยากเจอ “โชวเ์ ตน้ เป็ นไง?” “แพแ้ มวป่ า” “ไมเ่ ป็นไรนะ” กกุ๊ ไก่แค่ใหก้ าํ ลงั ใจแคน่ ้นั ก่อนจะหนั กลบั ไปทางสนาม ใช่สิ แคน่ ้ีไมเ่ ป็นอะไรหรอก ถา้ ฉนั ไม่ตอ้ งเสียพเ่ี ต๋าไป ฉนั ตอ้ งเป็นฝ่ ายท่ีเลิกยงุ้ กบั พ่ีเต๋าซะ ตามที่แกง๊ แมวป่ าพดู ไว้ ฉนั ไม่น่ารับศึกน้นั เลย “อยไู่ หนละ?” ฉนั กวาดสายตาไปเร่ือยๆ แตท่ วา่ ก็ไม่เจอคนที่อยากเจอ พี่เต๋านะพเ่ี ต๋า ไปไหนของเคา้เน่ีย “พ่เี ต๋าออกไปเติมน้าํ เด๋ียวกม็ า ไมต่ อ้ งหาหรอก” ก๊กุ ไก่เห็นฉนั ชะเงอ้ หากร็ ีบบอกก่อนท่ีฉนั จะชะเงอ้ ไปมากกวา่ น้ี “อ่อ โอเคๆ” เซตท่ี 2 เริ่มข้ึน เม่ือตอนน้ี นกั กีฬาทุกคนพร้อมกนั ในสนามแลว้ ฉนั ท่ีตอนน้ียมิ้ ออกทนั ทีท่ีเห็นพี่เต๋าวงิ่ เขา้ มาในสนาม ยงั หล่อเหมือนเดิมเลย “ละลาย!” ฉนั อุทานข้ึนแค่น้นั ก่อนที่จะเขิลบิดไปทว่ั ผา่ นไป 30 นาที เมื่อเซตสุดทา้ ยจบลง ผลสรุปคือทีมพเ่ี ต๋าชนะ ฉนั ท่ีตอนน้ีนง่ั อยู่ เม่ือเห็นวา่ นกั กีฬาเร่ิมออกจากสนาม ฉนั ก็รีบวง่ิ ลงจากอศั จรรยเ์ พอื่ ไปทกั ทายพ่เี ต๋าทนั ที “พ่คี ะ!” ผชู้ ายร่างหนาอยใู่ นชุดนกั กีฬาบาสสีดาํ หนั กลบั มาทนั ทีท่ีฉนั เอ๋ยเรียก “เอา้ วา่ ไงกวา?” “คือ กวาเอาน้าํ มาใหพ้ ีค่ ่ะ เผือ่ พ่เี หน่ือย”
“อ่อ ขอบคุณคะ่ ” พี่เต๋ารับน้าํ จากฉนั ไป ก่อนจะยมิ้ หวานให้ แตท่ วา่ สายตาฉนั ไม่ไดโ้ ฟกสั หนา้ ของพ่ีเคา้ หรอก เม่ือตอนน้ี สายตาฉนั กลบั ไปโฟกสั เขา้ ตรงหุ่นกาํ ยาํ ของพีเ่ คา้ ท่ีตอนน้ี เส้ือสีดาํ ก็ไม่สามารถปิ ดซิกแพค 8 กอ้ นของพีเ่ ต๋ามิด เม่ือคราบเหงื่อน้นั ทาํ ให้เส้ือแนบติดกบั ผวิ หนงั และเห็นกลา้ มหนา้ ทอ้ งอยา่ งชดั เจน “กวาขอตวั ก่อนนะคะ” วา่ แลว้ ก็รีบเดินออกมาจากตรงน้นั ก่อนท่ีกาํ เดาจะไหล 2 วนั ต่อมาหลงั แข่งขนั บาสเกตบอลเสร็จเป็นท่ีเรียบร้อย ฉนั กเ็ ดินเขา้ มาในโรงเรียนตามปกติ แต่ทวา่ ก็หนั ไปเห็นผหู้ ญิงหลายคนนงั่ ร้องไหก้ นั เป็นอะไรกนั ละ? “แตงกวา!” ไมท่ นั ไรเสียงเรียกชื่อฉนั ก็ดงั ข้ึนเมื่อกกุ๊ ไก่วง่ิ เขา้ มาหาฉนั พร้อมโทรศพั ทม์ ือถือในมือ “เสียใจดว้ ยนะแก คือ แกคงจะไม่โอเคใช่ม้ยั ?” “เด๋ียวๆ อะไรเนี่ย เป็นอะไร?” ฉนั หยดุ เดินและเริ่มยงิ คาํ ถามใส่คนท่ีอยตู่ รงหนา้ ทนั ที “น่ีแกยงั ไม่รู้อีกเหรอ?” “รู้อะไร?” กุ๊กไก่ไมพ่ ดู อะไร ก่อนจะส่งมือถือของตวั เองใหฉ้ นั ทนั ที “ดูเอาเอง” ‘พเ่ี ต๋า ทาํ ไมทาํ แบบน้ีกบั ฉนั ฮ้ือ!’ ‘ทาํ ไมพี่เต๋าตอ้ งหกั อกผหู้ ญิงสวยๆอยา่ งเราดว้ ย’ ‘พ่เี ต๋าคบกบั พรี่ ุ้งแกง๊ แมวป่ าเหรอ?’ โพสเตม็ เฟสบุค๊ ที่ไก่แคปเอาไวไ้ ดท้ ้งั หมด ถูกส่งมาใหฉ้ นั ฉนั ท่ีตอนน้ีไดแ้ ต่ยนื นิ่งอ้ึงกบั ขา่ วท่ีไมค่ ิดเลยวา่ จะเป็นจริง น่ีพี่รุ้งเอาจริงเหรอเน่ีย ใช่ เพราะเราแพไ้ ง ยงั ไงพีเ่ ต๋ากต็ อ้ งเป็นของพี่รุ้ง เฮอ้ ! “อ้ือ” ฉนั ตอบไก่ไปแค่น้นั และไม่พดู จาอะไรกบั ใครไปเลยท้งั วนั
หลายวนั ต่อมาที่ฉนั เลือกทาํ ใจเร่ืองน้ีอยพู่ กั ใหญ่ ถูกแลว้ ที่ฉนั ถอยห่างออกมาแบบน้ี ฉนั ตอ้ งทาํ ตามกฎ ฉนั แพพ้ นนั ศกั ด์ิศรีผหู้ ญิง ตอ้ งไมผ่ ดิ พนนั น้าํ ตาไหลเป็นทางมานานกวา่ 1 สัปดาห์เตม็ ๆ ฉนั เลือกที่จะไมไ่ ปซอ้ มดนตรีเลยเพ่ือหลีกเล่ียงการเจอคนท่ีไมอ่ ยากเจออีกแลว้ แต่ทวา่ กย็ งั มีคนท่ีอยากเจอฉนั อยู่เหมือนกนั ในยามน้ี “กรี๊ง!” โทรศพั ทข์ องฉนั ส่นั ข้ึนพร้อมเสียงเรียกปรากฏเบอร์ของรุ่นนอ้ งท่ีตลอด 1 อาทิตยเ์ ตม็ ๆเคา้ไม่เคยห่างจากฉนั“ฮลั โหล วา่ ไงต่อ?”“พ่ีกวา ไปกินขา้ วกนั ม้ยั ? ผมเบ่ือมากเลย อยหู่ อพกั คนเดียวเนี่ย!”“อ่อ ไดส้ ิ เจอกนั ท่ีไหน?”“หนา้ โรงเรียนกไ็ ดพ้ ”่ี“อ้ือๆ” ฉนั ตอบแค่น้นั ก็เตรียมตวั ออกจากบา้ นไปหาตอ่ ทนั ทีตลอดท้งั วนั ฉนั เดินเล่นมีความสุขกบั นอ้ งเร่ือยๆ จนลืมเร่ืองพเ่ี ต๋าไปชว่ั ขณะ“ตอ่ !”“ครับ”“ขอบคุณนะ ท่ีพาพีม่ าเที่ยว พี่ดีข้ึนมาเลย”“ครับพี่ ผมเขา้ ใจดี” ต่อบอกแคน่ ้นั ก็ลากฉนั เขา้ ไปหาอะไรกินในร้านอาหารตอ่ วนั น้ี! ฉนั กลบั มาถึงบา้ นกน็ ง่ั เล่นโทรศพั ทต์ ามเดิม หนา้ จอ และวอลเปเปอร์ถูกเปล่ียนเป็นรูปววิตามปกติ จากท่ีเคยเป็ นรูปของพเี่ ต๋า ฉนั วา่ ฉนั เริ่มทาํ ใจจุดน้ีไดแ้ ลว้“ต้ึง!” เสียงแชทดงั ข้ึน เดก็ นอ้ ย…..ต๋อ ตอ่ !ต่อ: พี่กวา โอเคม้ยั ?
กวา: โอเค ขอบคุณมากนะ ต่อ: กินอะไรหรือยงั ครับ? กวา: แลว้ จา้ เราละ? ตอ่ : เหมือนกนั ครับพ่ี อ่อ พี่กวา มีผหู้ ญิงทกั มาหาผมดว้ ย เป็นเด็กโรงเรียนเดียวกนั ดว้ ย กวา: อ่อ ใครเหรอ? ตอ่ : ชื่อส้มครับ เป็นรุ่นพ่ี บอกวา่ เคยเห็นผมเล่นกีตาร์บนเวที กวา: อ่อ พี่ไม่รู้จกั หรอก น่าจะทกั มาคุยกบั เรามงั่ ต่อ: ผมกว็ า่ ครับ กวา: จะนอนยงั ? ต่อ:ยงั ครับ อีกสกั พกั อ่อ พ่ีกวาครับ! กวา: คะ? ตอ่ : ทาํ ไมพก่ี วาถึงชอบพี่เต๋ามากๆละ กวา: พ่ชี อบเพราะพี่เคา้ น่ารัก นิสัยดีนะ อีกอยา่ ง พ่ีเคา้ มีเข้ียว ต่อ: ผมกม็ ีนะ! กวา: หือ?? ตอ่ : เอาจริงๆ ผมชอบพีน่ ะพ่ีกวา ผมชอบต้งั นานแลว้ ดว้ ยครับ กวา: ตอ่ ? อะไรแก? ต่อ: จริงๆครับพี่ ผมชอบพี่ ก่อนที่จะรู้วา่ พีช่ อบพี่เต๋าอีกครับ กวา: พวี่ า่ ไม่โอเคนะตอ่ พ่ีรักเราแบบนอ้ งชายคนหน่ึง ตอ่ : พ่ีกวา! กวา: พีน่ อนก่อนนะ ฝันดีนะ เด็กนอ้ ย ตอ่ :ผมขอโทษนะครับ พีก่ วา ฉนั ไดแ้ ต่อ่านแชทนอ้ ง ไม่ตอบกลบั ไป เฮอ้ ถึงวา่ ทาํ ไมต่อถึงพยายามเขา้ หาฉนั ทนั ทีหลงั จากที่รู้วา่ พ่ีเต๋าคบกบั พร่ี ุ้งแลว้ ฉนั วางโทรศพั ทล์ ง ก่อนจะเปิ ดโน๊ตบุค๊ ข้ึนแลว้ ล็อกอินเขา้ ไอจี
ทวา่ รูปแรก ทาํ เอาอ้ึงจนพดู ไมอ่ อก “ผมรักคุณนะครับ อยกู่ นั แบบน้ีนานๆนะ T&R <3 <3” พร้อมรูปจบั มือกนั น้าํ ตาคอ่ ยๆไหลลงมาอยา่ งชา้ ๆ ก่อนท่ีฉนั จะพบั หนา้ จอโน๊คบุค๊ ลงดงั ปังดว้ ยความโมโห น่ีเราแพพ้ ร่ี ุ้งจริงๆสินะกวา 3 เดือนผา่ นไปก็ใกลจ้ ะปิ ดเทอมแลว้ ฉนั ที่ตอนน้ีไมไ่ ดส้ นใจเร่ืองอะไรนอกจากเรื่องเรียนแลว้หอ้ งเรียนวา่ งๆท่ีไมม่ ีใครมีแค่ไก่กบั ฉนั นง่ั อา่ นนิยายกนั อยสู่ องคน “น่ี ปิ ดเทอมน้ีจะไปเที่ยวไหนปะ?” แต่อยๆู่ บทสนทนาก็เร่ิมข้ึนเม่ือไก่วางหนงั สือนิยายลงแลว้ หนัมาชวนฉนั คุยแทน “ไมร่ ู้สิ ตอ้ งดูที่บา้ นนะ วา่ เคา้ ไปไหนกนั หรือเปล่า แลว้ แกละ ไปไหนเหรอ?” “น่าจะเที่ยวตามเคยแหละ” ฉนั แคพ่ ยกั หนา้ รับกย็ กหนงั สือข้ึนมาอา่ นตอ่ “โอโห! แทนที่จะอ่านหนงั สือเรียนกนั ก็นงั่ อ่านนิยายนะจะ๊ ” ฉนั กบั ไก่วางหนงั สือนิยายลงทนั ทีที่เห็นวา่ คุณครูเขา้ หอ้ งมา “แลว้ เพือ่ นๆไปไหนกนั หมด?” “ยงั ไมข่ ้ึนมาค่ะครู” “นี่มนั ถึงคาบแลว้ นะ หายไปไหนกนั หมดละพวกเด็กๆนี่” ฉนั กบั ไก่แค่มองหนา้ กนั ก่อนท่ีคุณครูจะเดินฟุดฟิ ดออกไปจากหอ้ งอีกคร้ัง ผา่ นมาจนตอนน้ี ปิ ดเทอมสกั ที ฉนั นงั่ วา่ งอยทู่ ่ีบา้ น และแน่นอน เทอมใหญ่น้ีคงช่วยอะไรฉนั ได้เยอะ เปิ ดเรียนมาฉนั ก็เลื่อนข้นั ไปอีกข้นั โตข้ึนไปอีกระดบั 3 เดือนท่ีฉนั ทาํ ใจจากพี่เต๋าอยนู่ าน เกือบจะทาํ ใจไดแ้ ลว้ ถา้ ไมเ่ จอหนา้ พี่เคา้ แตแ่ น่นอนวา่ ปิ ดเทอมน้ี ฉนั ลืมพี่เคา้ ไดแ้ น่นอน ฉนั เปิ ดเฟสพเ่ี คา้ เขา้ ไปส่องความเคล่ือนไหวบางคราว ก่อนสายตาจะกวาดไปเจอเขา้ กบั รูปคู่ของเจา้ ของเฟสกบั แฟน
“ควรเลิกส่องไดแ้ ลว้ นะ” ฉนั เตือนตวั เองแค่น้นั ก่อนจะเปิ ดเฟสลง แลว้ เดินออกมาขา้ งนอกเพ่ือสูดอากาศเยน็ ๆ ตลอด 1 เดือนเตม็ ที่ฉนั ไปไหนมาไหนกบั ต่อบอ่ ยๆ เท่ียวบา้ ง ดูหนงั กินขา้ ว หรือช็อปปิ้ ง ต่อเป็ นคนพาฉนั ไปเท่ียวผอ่ นคลาย ใหห้ ายจากความเศร้า แตใ่ นฐานะพน่ี อ้ งเทา่ น้นั แต่ทวา่ ฉนั เองกลบั คิดเกินเลยไปซะแลว้ สิ เมื่อน้าํ หยดลงบนหินทุกวนั หินมนั กเ็ ร่ิมกร่อน ฉนั วา่ ฉนั แอบชอบต่อเขา้ แลว้ ละ เยน็ ของวนั ฉนั ออกไปยงั สวนสาธารณะใกลๆ้ โรงเรียน เดินเล่นชมววิ ไปตามประสาคนไม่มีแฟนวนั น้ีฉนั มีนดั กบั ต่ออีกแลว้ แตท่ วา่ คร้ังน้ี ต่อดูน้าํ เสียงกงั วลกวา่ เดิมท่ีเคยไดย้ นิ มา “พ่กี วา!” แต่ทวา่ เสียงเรียกช่ือฉนั กด็ งั ข้ึน เมื่อตอ่ ยนื อยขู่ า้ งหลงั ฉนั “เอา้ ต่อ!” ฉนั กาํ ลงั จะเดินเขา้ ไปกอดเพือ่ แสดงความรักเหมือนทุกคร้ังที่เจอกนั ในฐานะพน่ี อ้ ง แต่ทวา่ ตอ่ กลบั กา้ วถอยห่าง “มีอะไรหรือเปล่า?” “คือ….” ตอ่ แค่กม้ หนา้ ก่อนจะเดินเขา้ มาสวมกอดฉนั เอง “พก่ี วา! ผมขอโทษนะครับ” “อะไร?” “คือวา่ ผม มีแฟนแลว้ !”แคต่ ่อบอกแค่น้นั ใจฉนั เหมือนสลายลงอีกคร้ัง “อะไรนะ” ฉนั ผละคนตรงหนา้ ออก ก่อนจะมองอยา่ งเป็นนยั ยๆ์ วา่ ไม่จริงใช่ม้ยั ? “ตอ่ !!” แตท่ วา่ ทุกส่ิงทุกอยา่ งไมไ่ ดเ้ ป็นแค่ความฝัน เม่ือผหู้ ญิงผมส้นั เดินเขา้ มาพร้อมเรียกช่ือต่อต่อหนา้ ฉนั “มีอะไรกนั หรือเปล่า?” “เปล่า!” ต่อตอบไปแค่น้นั ก่อนจะกา้ วกลบั ไปยงั เธอ คนที่ยนื มองอยขู่ า้ งหลงั อยา่ งงงๆ “พก่ี วาครับ น่ี พสี่ ้ม แฟนผมครับ”
“อ่อ โอเค! ยนิ ดีที่ไดร้ ู้จกั นะส้ม” ฉนั ยมิ้ ใหแ้ ค่น้นั ก่อนจะหนั หลงั เดินออกมา อ่อ ส้ม คนที่ต่อเคยบอกวา่ ทกั แชทมาหาต่อวนั น้นั สินะ น้าํ ตาหยดนอ้ ยๆค่อยไหลริน ก่อนท่ีฉนั จะรีบเดินออกมาและไม่หนั มองกลบั ไปเลย เวลาของการปิ ดเทอมผา่ นไป เหมือนชีวติ ฉนั ไม่ไดท้ าํ อะไรเลยในช่วงปิ ดเทอม ฉนั เดินเขา้ มาในโรงเรียนในชุดแบบฟอร์มท่ีโตข้ึนไปอีกระดบั ของนกั ศึกษาท่ีนี่ พร้อมชื่อเสียงที่ไม่ค่อยมีคนรู้จกั นกั “กวา!” ทนั ทีที่เสียงน้นั ดงั ข้ึน ฉนั ก็หนั ไปตามเสียงทนั ที “เอา้ เพชร!” “ปิ ดเทอมเที่ยวไหนมงั่ ” เราเดินไปพร้อมกนั แลว้ เร่ิมสนทนา “ไมอ่ ะ กน็ อนอยบู่ า้ นมากกวา่ ” “ออ่ เราเพงิ่ ไปอเมริกามา ไปกบั พี่สาว แมง่ ไปช่วงหนา้ หนาว หิมะน่ีแบบ!” เจอกนั ในรอบ 2 เดือนก็ยงั คงข้ีโมเ้ หมือนเดิม น่ีละ เพชรละ “ออ่ สนุกม้ยั ?” “ไม่คอ่ ยสนุกเทา่ ไหร่ ก็อยากใหแ้ กไปดว้ ย” “เหรอ? กไ็ มเ่ ห็นทกั มาชวนนิ” ฉนั ทาํ ทา่ นอยๆ “โอ๋ๆ เก๋าขอโทษ” ฉนั ไม่พดู อะไรกร็ ีบยกโทรศพั ทข์ ้ึน เพอ่ื โทรหากกุ๊ ไก่ แตท่ วา่ แคฉ่ นั ยกโทรศพั ท์แนบหู ส่ิงท่ีไมค่ ิดวา่ จะไดย้ นิ กก็ ลบั เขา้ หูมาแทนเสียงเรียกในโทรศพั ท์ “เห็นบอกวา่ พ่ีเต๋าเลิกกบั พี่รุ้งแลว้ เหรอ?” สาวๆสองคนเดินผา่ นไปพร้อมเมาทม์ อยเรื่องรุ่นพ่แี ผนกออกแบบรุ่นใหญท่ ่ีสุดของโรงเรียน “เลิกกนั เพราะอะไรอะ?” “เห็นบอกวา่ พรี่ ุ้งไมด่ ีอะ แลว้ ก็ทิง้ พี่เต๋าไป”
“น่าเสียดายเนอะ คู่น่ีน่ารักออก” ฉนั กดวางสายจากไก่ทนั ที ก่อนจะเขา้ เฟสบุค๊ แลว้ เปิ ดไปส่องเฟสพ่เี ต๋าในรอบ 2 เดือนที่ไมเ่ ขา้ ไปเลย ‘หรือเราไมด่ ี!?’ โพสนี่ บ่งบอกแน่ชดั วา่ พี่เต๋ากบั พรี่ ุ่งเลิกกนั แลว้ แต่ยงั ไมม่ ีอะไรยนื ยนั ชดั เจนไปมากกวา่ ปะปาเรสซ่ีของโรงเรียนแลว้ แหละ ที่เกบ็ ทุกรายละเอียดของโรงเรียนมาโพสลงเฟสบุค๊ ‘ล่าสุด นอ้ งเต๋าเลิกกบั รุ้งเป็ นที่เรียบร้อยแลว้ นะคะ อาจเป็ นข่าวดีใหก้ บั สาวๆท่ีจอ้ งหมายปองนอ้ งเต๋าอยู่ แตอ่ าจเป็นขา่ วร้ายให้กบั ชิปเปอร์คู่น้ีเป็นแถบๆเช่นกนั สาเหตุมากจากอะไร ไม่มีใครทราบแน่ชดั จะบอกวา่ นอ้ งเต๋ามีใหม่ กฟ็ ังกระไรอยู่ แต่ถา้ รุ้งละก็ ไม่แน่เชียว’ ฉนั ปิ ดเฟสลงทนั ทีเม่ือเห็นขา่ วน้นั กระฉ่อนไปทว่ั เฟส “มาเลิกกนั ตอนที่ฉนั เลิกชอบพเ่ี ต๋าไดเ้ รียบร้อยแลว้ สินะ” ฉนั ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินข้ึนไปบนหอ้ งเรียนคาบแรก ฉนั เองยงั คงอยใู่ นชมรมดนตรีตามเคย และวนั น้ี กเ็ ป็นวนั ซอ้ มของฉนั ที่ฉนั ตอ้ งข้ึนไปซอ้ มอีกแลว้ หอ้ งดนตรีท่ีถูกปิ ดมาเกือบ 2 เดือนเตม็ เตม็ ไปดว้ ยฝ่ นุ ที่เกาะไปทวั่ หอ้ ง มีเดก็ ในชมรมท่ีเพ่งิ สมคั รเขา้ ใหม่กาํ ลงั ทาํ ความสะอาดกนั อยู่ ก่อนที่ฉนั จะเดินเขา้ ไปยกมือไวอ้ าจารยป์ ระจาํ ชมรม “สวสั ดีคะ่ อาจารย”์ “จะ๊ มาแลว้ กด็ ีเลย น่ี เด๋ียวเราไปช่วยพเี่ คา้ เก็บพวกเคร่ืองดนตรีท่ีไม่ใชแ้ ลว้ ลงถุงนะ ขา้ งหลงั นะ” ครูช้ีไปขา้ งหลงั หอ้ งที่มีตูเ้ ก็บอุปกรณ์เคร่ืองดนตรีบงั อยู่ แลว้ ขา้ งหลงั ก็เป็นห้องเกบ็ ของของหอ้ ง “คะ่ ” ฉนั รับปากเสร็จกเ็ ดินเขา้ ไปทนั ที มือเรียวบิดล็อกประตหู อ้ งเก็บของเขา้ ไป ก่อนจะเจอกบั พวกซากเครื่องดนตรีท่ีต้งั เกลือนกราดไปทวั่ “ใหเ้ รามาช่วยใครละ มีแคเ่ ราคนเดียวนิ” ใช่ มีแค่ฉนั คนเดียวท่ีอยทู่ ี่นี่ แตไ่ มท่ นั ไร เสียงเคร่ืองดนตรีกต็ กลงจากกองพนู ขา้ งบนน้นั ปรากฏร่างผชู้ ายยนื ปัดฝ่ ุนไมก้ ลองชุดอยตู่ รงน้นั “ช่วยพไี่ ง” “พี่เต๋า!” “คะ่ พีเ่ อง” ก่อนเจา้ ตวั จะเดินออกมาจากกองพนู น้นั
“พ่ีเก็บจุดน้ีคนเดียวเหรอคะ?” “ใช่ค่ะ” คาํ ตอบดูน่ิงๆ พร้อมนยั ยต์ าแฝงความเจบ็ ปวดไว้ ฉนั ไมพ่ ดู อะไรกเ็ ร่ิมช่วยเกบ็ ของที่อาจารย์ส่งั “แตงกวา!” “คะ?” “เป็นอะไรหรือเปล่า?” น้นั เป็ นคาํ ถามที่ถามข้ึนมาดว้ ยท่าทีท่ีไมไ่ ดส้ นใจนกั มือก็ทาํ งาน แตป่ ากกลบั ถามออกมา “เปล่าน่ีคะ” “กเ็ ห็นไม่พดู อะไรเลย” ฉนั ไม่ตอบ ก็แค่ยมิ้ ใหเ้ ฉยๆ เสร็จจากตรงน้ีกเ็ ริ่มชมรม ฉนั ที่ตอนน้ีเลือกกีตาร์มานงั่ ทดลองเสียง “ทุกคน! นี่คือรุ่นพขี่ องชมรมเรา ที่โตที่สุดตอนน้ี เคา้ จะมาโชวก์ ีตาร์ใหเ้ ราดูเผอื่ ใครเลือกเรียนกีตาร์” ฉนั เงยหนา้ มองรุ่นพี่ท่ียนื อยขู่ า้ งๆกายคุณครู ก่อนจะยมิ้ บางๆออกมา “มองไร?” แต่ทวา่ เมื่อสายตาคู่น้นั กวาดตรงมาที่ฉนั คาํ ถามกวนๆก็บงั เกิดข้ึน ปรากฏสายตาทุกคนสะกดมาที่ฉนั อยา่ งอตั โนมตั ิ “เอ่อ!!” ฉนั หลบสายตาทนั ที ก่อนท่ีพ่เี ต๋าจะยมิ้ บางๆข้ึนมาพร้อมส่ายหนา้ “อีตาบา้ !” ฉนั งุมงาํ แคน่ ้นั ก่อนจะเล่นกีตาร์ของตวั เองต่อไป เลิกเรียน ฉนั เดินออกมาจากหอ้ งดนตรีเพียงคนเดียว แตท่ วา่ คนท่ีไมค่ ิดวา่ จะตามมาก็ว่ิงตรงเขา้ มาเทียบร่างใกลๆ้ แลว้ เดินไปพร้อมกนั “พ่ีเต๋า!”
“จะกลบั บา้ นแลว้ เหรอ?” “คะ่ ” “กลบั ดว้ ยไดม้ ้ยั ?” ฉนั ไมต่ อบอะไรก็แคพ่ ยกั หนา้ รับ “นี่ พดู กบั พ่ีไดน้ ะ พไี่ มก่ ดั หรอก” อ้ืออออ !! อะไรเนี่ย จะตีสนิทฉนั เหรอ? “แลว้ รถพไ่ี ปไหนละคะ?” “รถพเี่ ขา้ อู่ โดนชนน่ะ” ทนั ที่พีเ่ ต๋าบอกแค่น้นั ฉนั ก็เปลี่ยนสีหนา้ ไปทนั ที “เอา้ แลว้ พเี่ ป็ นอะไรมง่ั คะ แลว้ ทาํ ไมไดช้ นละ?” “พ่ีไม่เป็นอะไรมากคะ พแี่ ค่หวั กระแทกเฉยๆ สาเหตุเหรอ? วนั น้นั เลิกกบั รุ้งนะ!” สีหนา้ ฉนัเปล่ียนไปจากเดิมอีกแลว้ “ถึงวา่ ละ ทาํ ไมเปล่ียนเป็นคนละคนเลย จากผชู้ ายแสนดี กลายเป็นผชู้ ายกวนตีนซะน่ี” หึ น่ีฉนัจะตอ้ งกลบั บา้ นรถเมลพ์ ร้อมคนแบบน้ีตลอดเลยเหรอ? “นี่ ไมเ่ กี่ยวเลย เมื่อก่อนพีก่ เ็ ป็นแบบนี่ค่ะ” “ค่า!” ตลอดที่ผา่ นมาฉนั ก็มองพว่ี า่ เป็นผชู้ ายแสนดีมาตลอดน่ีคะ! และแลว้ รถกม็ า ฉนั เดินข้ึนไปเลือกที่นงั่ หลงั สุด และพเ่ี คา้ กเ็ ลือกท่ีจะมานง่ั ขา้ งฉนั “โกรธม้ยั ? ที่พี่กวน?” พ่เี คา้ เริ่มสนทนาข้ึน ฉนั ท่ีตอนน้ีสนใจขา้ งนอกอยตู่ อ้ งรีบหนั มาสนใจคาํ ถามน้นั ทนั ที “ออ่ ไมห่ รอก จะโกรธทาํ ไมล่ะ ก็รู้วา่ หยอกน่ะ” พดู จบกใ็ ส่หูฟังตอ่ ฟังเพลงตวั เองไปเรื่อยๆ แต่สักพกั ก็นึกอะไรบางอยา่ งออก เลยตอ้ งถอดหูฟังออกอีกคร้ัง “พเ่ี ลิกกบั พร่ี ุ้งทาํ ไม?” ฉนั ตดั สินใจถามคาํ ถามท่ีสงสยั มาตลอดต้งั แตเ่ จอพี่เคา้ ต้งั แต่ตอนบ่าย “ออ่ พก่ี ไ็ ม่รู้เคา้ ” สีหนา้ พ่ีเต๋าเปลี่ยนไปจากเดิมทนั ที น่ีฉนั ไม่ทาํ ใหเ้ คา้ เครียดอีกหรือเปล่า “ขอโทษนะพ่ี ที่กวาถาม”
“เหย้ ! ไมเ่ ป็นไร ถามเถอะ พี่ไม่คิดอะไรแลว้ ” ฉนั แคย่ มิ้ ให้ แลว้ กเ็ ริ่มคาํ ถามต่อ “ใครบอกเลิกระหวา่ งพ่ีกบั พ่ีรุ้ง” “รุ้ง เคา้ บอกเลิกพีแ่ คพ่ ไ่ี ม่ไปเล่นน้าํ สงกรานตด์ ว้ ยท่ีประตูลอด ง่ายปะล่ะ แตก่ ่อนจะบอกเลิก เคา้ มีอาการอยหู่ ลายวนั แลว้ แหละ” “เช่น?” “ก็ จากท่ีเมื่อก่อนเดินจบั มือไปไหนมาไหนได้ แต่ล่าสุดน่ีพี่จะจบั มือก็สะบดั ออก ไมใ่ หพ้ อ่ี อ้ นไมใ่ หพ้ ่จี บั หวั เล่นแลว้ อะ” วา่ แลว้ เชียว อินางพี่รุ้ง อุส่าห์ใหไ้ ปดูแลแลว้ ยงั ดูแลไม่ดี แบบน้ีตอ้ งสักป๊ าบม้ยั ?! “ออ่ จริงๆกวาเป็ นคนง๊องแง๊งนะ ข้ีออ้ นมากเลยดว้ ย น้ีสมมุติวา่ ถา้ พ่ี เอ่อ สมมุตินะ วา่ พ่ีกบั กวาเป็นแฟนกนั กวาไมน่ ง่ั แบบน้ีหรอก กวาจะออ้ น ออ้ นๆ พต่ี ลอดทางเลยแหละ กุก๊ ไก่เพอ่ื นกวานะ โดนออ้ นประจาํ ยง่ิ กวาป่ วยอีกนะ ออ้ นยาวเลยแหละ” พี่เต๋ายมิ้ ให้พร้อมส่ายหนา้ เบาๆ “ตอนน้ีพีไ่ ม่พร้อมที่จะมีแฟนนะ” จากรอยยมิ้ บางๆที่ฉนั ส่งใหพ้ ี่เต๋าเมื่อครู่ตอ้ งหุบลงทนั ที พร้อมหนั หนา้ กลบั ไปมองขา้ งนอกหนา้ ตา่ ง “เขา้ ใจน๊า” ก็แค่จะพดู ใหย้ มิ้ นะ ฉนั ก็หนั กลบั มามองหนา้ คูส่ นทนาอีกคร้ัง “แลว้ เราล่ะ ทาํ ไมยงั ไม่มีแฟน?” “ตอนแรกๆก็รอคนคนหน่ึงเลิกกบั แฟน สกั พกั พอตดั ใจจากคนน้นั ไดก้ แ็ อบชอบรุ่นนอ้ ง รุ่นนอ้ งก็แอบมีแฟนไปซะ ฉนั เลยไม่มีใครใหช้ อบ ใหป้ ล้ืมแลว้ แหละคะ่ ” “ตอนน้ีเลิกชอบพ่ไี ปแลว้ เหรอ?” ทนั ทีที่คาํ ถามน้นั หลุดออกจากปากพ่เี ต๋า ทุกสิ่งทุกอยา่ งก็เหมือนหยดุ นิ่ง “อะไรนะ?” “เอ่อ…..พ่เี ม่ือยแขนอะ ไม่รู้ไปโดนไรมา” พเี่ ต๋าเปล่ียนเรื่องไปจากเดิมทนั ที ก่อนจะเอามืออีกขา้ งข้ึนมาจบั แขนขา้ งที่บอกฉนั วา่ เจบ็ แลว้ ทาํ สีหนา้ เจบ็ จริงๆ แต่ฉนั ก็ตอบกลบั ไปน่ิงๆวา่ …. “เนียนเนอะ?” “จา้ ” พเี่ ต๋าแคย่ มิ้ ใหบ้ างๆก่อนจะหลบสายตาไปอีกทาง “บอกกวามาเด๋ียวนี่นะคะ” “บอกอะไร? ไมม่ ีอะไร” ตอบแบบไมม่ องหนา้ “พีเ่ ต๋าคะ บอกกวาคะ่ เดี๋ยวน้ี!” ฉนั ทาํ เสียงเขม้ ข้ึน ก่อนที่สายตาคูน่ ้นั จะเหลือบมองกลบั มา
“ก็ได”้ มือหนาลว้ งเขา้ ไปในกระเป๋ ากางเกงตวั เองก่อนจะดึงออกมาพร้อมในมือปรากฏสมุดเล่มเล็กสีเขียวที่คุน้ เคย “อะ” ก่อนจะส่งตรงมาใหฉ้ นั “น่ีมนั …ไดอารี่ของฉนั นิ!” “วนั น้นั ท่ีเราเจอกนั บนรถเมล์ กวาทาํ ตกก่อนลงรถ พ่เี ลยเก็บไวใ้ ห”้ “ถึงวา่ หายไปไหน” ฉนั แค่ตอบแคน่ ้นั ก่อนที่จะรับมนั มา “แสดงวา่ พก่ี ็….” “พีร่ ู้ทุกอยา่ งในน้ีของเราหมดแลว้ ขอบคุณนะ สาํ หรับความรักท่ีมอบใหพ้ ี่” เราคุยกนั มาตลอดทาง จนใกลถ้ ึงบา้ นฉนั ฉนั หยบิ กระเป๋ าเตรียมตวั จะลง “จะลงแลว้ เหรอ?” “อือ ใช่!” “โอเค ง้นั ก็ กลบั บา้ นดีๆนะ เดี๋ยวเยน็ น้ีพที่ กั ไปนะคะ” ห๊ะอะไรนะ? ทกั มาเหรอ? “คะ่ พี่ ออ้ !! อยา่ ลืมนวดยาดว้ ยนะ บา๊ ยบาย” เสร็จกล็ งจากรถไปพร้อมรอยยมิ้ ในความปล้ืมปริ่มน้นั ฉนั วง่ิ เขา้ มาในห้อง พร้อมเปิ ดไดอาร่ีน้นั ดู “พเี่ ต๋าอา่ นหมดแลว้ แน่ๆเลย!” ‘วนั น้ีพี่เต๋าหล่อมาก’ ขอ้ ความแรกของฉนั พร้อมรูป ฉนั เปิ ดไปดูเรื่อยๆ วา่ มีอะไรบา้ งหรือเปล่า แต่ทวา่ เม่ือ 10 กวา่ หนา้ เป็ นลายมือฉนั ท้งั หมด ไม่มีวี่แวววา่ ตลอดหลายเดือนท่ีผา่ นมา ที่มนั ไปอยกู่ บั พเี่ ต๋า พี่เต๋าไมไ่ ดท้ าํ อะไรกบั มนั เลย จนกระทงั่ หมดหนา้ ท่ีฉนั เขียนกป็ รากฏลายมืออีกคนท่ีไม่ใช่ลายมือฉนั ‘สวสั ดีครับ เจา้ ของสมุด อยา่ งท่ีรู้ๆกนั อยวู่ า่ พี่ชื่อเต๋า คนที่เราพดู ถึงในไดอารี่ท้งั หมด พี่ขอบคุณนะสาํ หรับความรัก ความรู้สึกดีๆ ที่มีใหก้ บั พ่ี พ่ีดีใจนะ ท่ีพี่ไดร้ ับความรักจากกวา!’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้
‘อยา่ งท่ีรู้ๆ วา่ พ่ีเป็ นผชู้ ายท่ีฮอตใหห้ มู่สาวๆของโรงเรียน แตท่ าํ ไมพ่ีถึงเลือกมานงั่ คุยกบั เรา พไ่ี ม่ได้จะบอกอะไรไปมากกวา่ พีภ่ ูมิใจในความพยายามของเราหรอกนะกวา’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘เราเจอกนั คร้ังแรก คืองานแขง่ เตน้ ของบูทโตโยตา้ ใช่ กวาอาจจะไม่เชื่อก็ได้ วา่ จะมีคนสนใจกวาอยู่ แต่พ่ี แอบมองกวาต้งั แต่กวาแต่งหนา้ อยแู่ ลว้ นะ’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘โพสพ่ที ี่เขียนไวว้ า่ “เป็นคนงอแง อยากไดค้ นแทคแคร์มาดูแลเวลางอแงจงั ” มนั เป็นอาทิตยแ์ ลว้ ท่ีพี่โพสไป แต่กวาเพง่ิ มาไลค์ พ่เี ลยมน่ั ใจวา่ กวาเขา้ มาส่องเฟสพีแ่ น่นอน’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘จนกระทงั่ วนั น้นั มีโอกาส พี่เพิ่งกลบั จากบา้ นเพอื่ น และออกมารอรถเมลท์ นั พอดี น้นั เป็นคนัเดียวกบั ท่ีกวากลบั วนั น้นั พเ่ี ห็นกวานงั่ หลบั อยทู่ ี่เบาะขา้ งๆวา่ งเปล่า พเ่ี ลยไดโ้ อกาส ไปนงั่ ลงขา้ งๆกวา น้นัทาํ ใหพ้ ่ยี มิ้ บางๆข้ึนมาทนั ที เพราะกวาเอนตวั มาซบไหล่พี่ ตอนน้นั หวั ใจเตน้ แรงมากๆเลยรู้ม้ยั ? ตอนท่ีกวาจบั แกม้ พ่บี นรถเมล์ พเ่ี ขิลจนเกือบเกบ็ อาการไม่อยู่ แตก่ ็พยายามไมใ่ หเ้ รารู้วา่ พี่เขิล’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘พรี่ ู้นะ วนั ที่เราแอบมองพี่ในหอ้ งดนตรี ตอนน้นั กวาออกมาจากหอ้ งพ่ีก็เดินเขา้ มาพอดี นอ้ งกบันอ้ งต่อเดินออกไป พร่ี ู้แลว้ แหละ วา่ กวาตอ้ งแอบมองพแ่ี น่นอน พ่เี ลยเดินไปหยบิ กีตาร์ตวั ท่ีเราเล่นข้ึนมาจนกระทง่ั เราถอยหลงั ไปชนถงั ขยะขา้ งๆจนมีเสียงดงั พ่รี ู้นะ’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘พต่ี ดั สินใจลบแอดกวาออก แลว้ แอดกลบั ไปเอง ในใจกค็ ิดวา่ บา้ แต่กท็ าํ ตามใจตวั เองสกั ที พ่ีนงั่มองแชทกวาอยวู่ นั แลว้ วนั เล่า ไม่กลา้ ทกั ไปสกั ที จนตอนน้ี กไ็ มก่ ลา้ ทกั ไปเลย ยงั คงนง่ั ส่องเฟสอยแู่ บบน้นัทุกวนั พีเ่ ห็นวา่ กวาพยายามแอดพม่ี าหลายตอ่ หลายคร้ัง แต่พี่เองที่ไม่ยอมรับแอดเพราะกลวั วา่ กวาจะรู้ วา่ พ่ีก็แอบมองกวาอย’ู่
ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘วนั ที่กวากินขา้ วในโรงอาหาร พี่เห็นกวายนื สง่ั ขา้ วอยู่ พ่กี ็เดินเขา้ ไปเพ่ือจะไปยนื ใกลๆ้ และสง่ั ขา้ วดว้ ย แต่ทวา่ โชคเขา้ ขา้ งพี่เมื่อเพอ่ื นพีม่ ีนดั ไปกินขา้ วกบั แฟน พเ่ี ลยถือโอกาสน้นั มานงั่ กินขา้ วกบั กวา พรี่ ู้วา่วนั น้นั กวาไม่มีตงั พี่เลยจ่ายใหไ้ ง’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘พี่ไมร่ ู้ วา่ เราสองคนรุ้ง ไปตกลงอะไรกนั ยงั ไง แต่โพสท่ีกวาโพสวนั น้นั กบั รุ้งโพส มนั สมั พนั ธ์กนัพเี่ ลยมนั่ ใจวา่ สองคนพนนั กนั แน่นอน แลว้ กจ็ ริง กวาลงแขง่ เตน้ ตอนน้นั เมื่อพ่ีรู้วา่ กวาลงแขง่ เตน้ ดว้ ย พ่ีรีบวงิ่ มาหนา้ เวทีทนั ที แต่โชคร้าย ที่มาทนั เอาช่วงใกลจ้ บของเพลง พเี่ ลยอยดู่ ูตอ่ ไดไ้ มน่ าน’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘วนั ท่ีพีซ่ อ้ มดนตรีค่าํ วนั น้นั ขากลบั กวากน็ ง่ั อยทู่ ี่รอรถ พี่ดีใจมากเลยท่ีไดร้ ับกวามาดว้ ยวนั น้นั แต่ใครจะคิดวา่ กวาจะหลบั ลึกจนปลุกไมต่ ื่น พ่ีพากวาไปท่ีบา้ นพ่ี ยอมใหก้ วานอนบนเตียงและตวั พีเ่ องก็นอนขา้ งนอกห้อง ตื่นมากวาอยากกลบั บา้ น พีก่ พ็ ากลบั ทนั ที’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘ถึงบา้ นกวาพ่กี เ็ ห็นเราร้อนรนท่ีจะไปเจอแม่ แต่ทวา่ เมื่อพ่ีออกรถไดไ้ มถ่ ึง 2 เมตร กระจกสะทอ้ นหลงั ก็เห็นแมต่ บหนา้ กวาจนลม้ ลง ตอนน้นั พ่ีเสียใจมาก มนั ผดิ ที่พ่เี อง ที่พ่ีคิดไม่รอบคอบ แลว้ พากวาไปที่บา้ น ที่อยากขอโทษกวานะ พ่ขี อโทษนะคะ’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘จนวนั น้นั หวั ใจพแ่ี ทบสลาย เมื่อเห็นนอ้ งต่อกบั กวาลม้ ลงไปกอดกนั วนั น้นั รุ้งเป็นคนผลกั กวาก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพ่ือเอาหูฟังครอบหูมาใหพ้ ่ี’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘พีพ่ ยายามทุกอยา่ ง เพื่อใหเ้ จอกวา แต่เพราะคณะเรามนั ไกลกนั มาก พี่เลยไม่มีโอกาส นอกเสียจากวนั ท่ีพซ่ี อ้ มบาส กวามานงั่ เชียร์พ่ี รู้ม้ยั ที่พชี่ นะวนั น้นั เพราะกวามาเชียร์พ่แี ทๆ้ เลยนะ พ่ีชูต้ ลงหลายตอ่ หลาย
ลูก เพราะมีกวานงั่ เชียร์อยู่ พต่ี ดั สินใจเดินไปหาน้าํ แถวน้นั เพื่อเดินเขา้ ไปหากวา แตท่ วา่ รุ้งก็ยนื่ น้าํ มาให้เสียก่อน’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘วนั แขง่ ขนั กวาไม่มาเชียร์พ่ีช่วงแรก พี่เล่นไมไ่ ดเ้ ร่ืองเลย กระวนกระวาย หากวาไม่เจอ โดนกระแทกจนลม้ ลง ถูกลูกบาสอดั หนา้ บา้ ง จนเซตท่ี 2 กวามา พ่ีก็เอาชนะฝ่ ายโนน้ ได้ ขอบคุณที่มาหาพน่ี ะคะ’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘กวาคงสงสยั ใช่ม้ยั ? วา่ ทาํ ไมพถี่ ึงไปคบกบั รุ้ง เพราะวนั ที่แขง่ ขนั จบ พวกเรานดั ฉลองกนั และอยา่ งท่ีรู้กนั วา่ แก๊งแมวป่ าก็ชนะแข่งเตน้ เช่นกนั วนั น้นั พ่ีเมา และอว้ ก รุ้งเป็ นคนเช็ดอว้ กใหพ้ ี่ พอนอน เราก็นอนรวมกนั จนพี่ แอบไปนอนกอดรุ้ง เป็นเพราะฤทธ์ิเมาเท่าน้นั ตื่นมาพ่ีรู้สึกผดิ จริงๆ จึงตดั สินใจรับผดิ ชอบรุ้งโดยการขอรุ้งคบ’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘ตลอดที่คบกนั มา พี่เองก็เร่ิมมีใจใหก้ บั รุ้ง จนกลายเป็นรักในที่สุด แตส่ ุดทา้ ย กโ็ ดนบอกเลิกเขา้วนั ท่ีพอ่ี กหกั พี่ขบั รถออกไป เพือ่ จะไปหากวาท่ีบา้ น แต่ทวา่ พกี่ ลบั เกิดอุบตั ิเหตุกลางทาง ชนเขา้ กบั รถเก่งที่สวนเลนมา รถพข่ี า้ งหนา้ พงั ยบั เยนิ แตต่ วั พ่ีเองไม่เป็นอะไรเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ท่ีบา้ นพปี่ ิ ดข่าวเงียบ เพือ่ ไม่ใหค้ นอื่นๆเป็นห่วง รวมถึงตวั กวาดว้ ย’ ผา่ นไปอีกหน่ึงหนา้ ‘และวนั น้ี พเ่ี จอกวาในห้องเกบ็ ของของหอ้ งดนตรี พ่ีดีใจมากเลยนะ ท่ีรู้วา่ กวามา พ่ีแกลง้ ลุกข้ึนให้เสียงดงั เพ่ือใหก้ วาตกใจ เพราะพี่คิดจะแกลง้ พอเห็นหนา้ ตาตอนตกใจของกวา พกี่ ดยมิ้ ไมอ่ ยเู่ ลย ตลอดในคาบชมรม พเ่ี อาแตม่ องกวา แกลง้ กวา จนสุดทา้ ย เรากไ็ ดก้ ลบั บา้ นพร้อมกนั พจ่ี ะคืนไดอาร่ีใหก้ บั กวา วนั น้ีพีแ่ อบเขียนตอนท่ีกวาซอ้ มดนตรี กวาเลยไม่รู้ ง้นั พี่ขอส่งคืนใหก้ วานะคะ’ เปิ ดไปหนา้ สุดทา้ ยที่ฉนั เขียนไวว้ า่
‘พ่เี ต๋าคะ กวาชอบพ่ีเต๋ามากๆ เป็นแฟนกนั นะ อิอิ’ มนั ถูกตอบกลบั มาดว้ ยปากกาอีกสีหน่ึงท่ีดูชดั เจน และจริงใจ ‘ตกลงครับ!’ น้าํ ตาคลอเบา้ เมื่อฉนั วางลงแชทก็เดง้ ข้ึนทนั ที Taosy Ekky พเ่ี ต๋า: เปิ ดไดอาร่ีอ่านยงั ? กวา: ยงั ค่ะ กม็ นั เป็นของกวาอะ วา่ คอ่ ยเขียนตอ่ คืนน้ี พเี่ ต๋า: ไม่เปิ ดอา่ นก่อนสกั หน่อยละ? กวา: ไม่เป็นไรคะ่ พี่เต๋า: คะ่ ทาํ อะไรอยคู่ ะ กวา: นง่ั เล่นคะ่ พี่ละ? พเ่ี ต๋า: เหมือนกนั ค่ะ เล่นกีตาร์ กวา: ค่ะ พค่ี ะ!! พ่เี ต๋า: คะ? กวา: พรุ่งน้ีมาเจอกวาหน่อยไดม้ ้ยั คะ? พีเ่ ต๋า: ที่ไหนคะ? กวา: หนา้ โรงเรียนคะ่ พี่เต๋า: ไดส้ ิคะ บทสนทนาจบลง เม่ือฉนั นง่ั ยิม้ ร้ายกบั เรื่องพรุ่งน้ีท่ีจะเกิดข้ึน
Search
