นิทานกบกับหนู

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ กลางป่ าที่มีสัตวน์ อ้ ยใหญ่อาศยั อยกู่ นั อยา่ งสงบสุข มีหนูพเนจรตวั หน่ึงกาลงั เดินหาอาหารดว้ ยความโหยหิว มนั เดินไปเร่ือย ๆ จนเจอลาธารขนาดใหญ่ \"โอ๊ย !! ท้งั เหน่ือยท้งั หวิ ทำไมแถวนไี้ ม่มอี ะไรให้ข้ำกนิ บ้ำงเลย เหน็ ทจี ะต้องข้ำมไปป่ ำฝั่ง นู้นเสียแล้ว ว่ำแต่ข้ำจะข้ำมลำธำรนีไ้ ปได้อย่ำงไร ในเมื่อข้ำว่ำยน้ำไม่เป็ น\" เจา้ หนูนงั่ พกั และกล่าว ตดั พอ้ กบั ตวั เอง

ในขณะที่หนูกาลงั คิดแผนเพอ่ื จะขา้ มไปหาอาหารท่ีป่ าฝั่งตรงขา้ มอยนู่ ้นั สายตาของมนั เหลือบไป เห็นกบตวั หน่ึงกาลงั วา่ ยน้าเลน่ อยขู่ า้ ง ๆ ลาธาร มนั จึงวางแผนคิดกลอบุ ายหลอกเจา้ กบใหพ้ าไปส่ง ท่ีป่ าฝ่ังตรงขา้ ม \"สวัสดี เจ้ำอยู่ในลำธำรแห่งนีม้ ำนำนแล้วหรือ ?\" เจา้ หนูกลา่ วทกั ทายกบดว้ ยความเป็น มิตร \"ใช่ ข้ำอยู่ในลำธำรแห่งนมี้ ำต้งั แต่เกดิ เลยล่ะ แล้วท่ำนมำจำกทไี่ หนทำไมข้ำไม่คุ้นหน้ำท่ำน เลย\" กบถามดว้ ยความสงสัย \"อ๋อ ข้ำเป็ นนกั เดินทำง ตอนนกี้ ำลงั จะข้ำมฝ่ังไปหำสมบตั อิ นั ลำ้ ค่ำทปี่ ่ ำฝ่ังตรงข้ำม\" เจา้ หนู เริ่มใชก้ ลอุบายเพื่อหลอกใหก้ บไปส่งอีกฝั่งของลาธาร

\"จริงเหรอท่ำน ที่ป่ ำฝั่งตรงข้ำมมีสมบัตจิ ริง ๆ เหรอ\" เจา้ กบถามดว้ ยความตื่นเตน้ \"จริงสิ ข้ำออกเดินทำงตำมล่ำหำสมบัติมำแล้วนับไม่ถ้วน ข้ำจะโกหกเจ้ำทำไม\" เจา้ หนูกล่าว \"ถ้ำอย่ำงน้นั ข้ำขอเดนิ ทำงไปกบั ท่ำนได้ไหม ? ข้ำอยำกเห็นเพชรพลอยเป็ นบุญตำสักคร้ังในชีวติ \" กบ ขอร้องหนูจอมเจา้ เลห่ ์ \"ได้สิ แต่มขี ้อแม้ เจ้ำต้องพำข้ำว่ำยน้ำข้ำมลำธำรนีไ้ ปให้ได้ ข้ำถึงจะนำทำงเจ้ำไปยงั ขมุ สมบัติ\" เจา้ หนู กลา่ วตอ่ รอง \"ข้ำกต็ ัวพอ ๆ กบั ท่ำน แล้วข้ำจะพำท่ำนว่ำยน้ำข้ำมฝ่ังไปได้อย่ำงไร ลำพงั ตวั ข้ำเองกย็ งั จะเอำ ตัวไม่รอด\" เจา้ กบกล่าวตดั พอ้ \"ง้ันเจ้ำกเ็ อำเชือกมำผูกเท้ำเจ้ำให้ตดิ กบั เท้ำข้ำสิ เจ้ำจะได้ไม่เหน่ือย\" เจา้ หนูออกความคิดเห็น \"โอเคลองดู แต่ถ้ำท่ำนเป็ นอะไรขนึ้ มำข้ำไม่รับผิดชอบนะ\" เจา้ กบพดู ดกั หลงั จากท่ีตกลงกนั เสร็จเรียบร้อย ท้งั คกู่ ใ็ ชเ้ ชือกผกู ติดที่เทา้ ของตวั เอง แลว้ เจา้ กบจึงเริ่มวา่ ยน้าไปเร่ือย ๆ จนมาถึงบริเวณกลางลาธาร มนั รู้สึกเหนื่อยลา้ วา่ ยน้าต่อไปไม่ไหว จึงขอหยดุ พกั สักครู่หน่ึง \"แฮก ๆ ข้ำขอหยดุ พักหำยใจสักครู่นะท่ำน ข้ำจะไม่ไหวแล้ว เหน่ือยเหลือเกนิ \" เจา้ กบกล่าวดว้ ยน้าเสียง ที่เหนื่อยลา้ แตท่ วา่ ไมม่ ีเสียงตอบรับจากเจา้ หนู มนั จึงหนั หลงั กลบั ไปดูก็พบวา่ เจา้ หนูจมน้าตายเสียแลว้ เจา้ กบจึงรีบ วา่ ยน้าตอ่ เพ่ือใหถ้ ึงฝ่ังโดยเร็วท่ีสุด เพราะหากปลอ่ ยไวแ้ บบน้ีไม่นานร่างของหนูจะยงิ่ ถว่ งใหม้ นั จมลงไปดว้ ย แต่แลว้ ร่างของหนูกลบั คอ่ ย ๆ ลอยข้ึน ในขณะเดียวกนั มีเหยย่ี วตวั ใหญ่กาลงั หาอาหาร มนั เห็นร่างของหนูลอย ข้ึนมาเหนือน้า จึงบินโฉบร่างของหนูลอยข้ึนไปบนทอ้ งฟ้าเพื่อเป็นอาหารเยน็ ในขณะเดียวกนั ร่างของเจา้ กบก็ พลอยติดร่างแหไปดว้ ย เพราะท้งั คใู่ ชเ้ ชือกผกู ติดกนั ไว้ ทาใหม้ นั ถูกเหยยี่ วจบั กินเป็นอาหารไปดว้ ย

การท่ีเจา้ หนูใชก้ ลอบุ ายหลอกกบใหพ้ าวา่ ยน้าไปยงั ป่ าฝั่งตรงขา้ มดว้ ยการใชเ้ ชือกผกู เทา้ ติดกนั จากน้นั เจา้ หนูกจ็ มน้าตาย เพราะความด้ือร้ันและความเจา้ เลห่ ์ของตวั เอง เรื่องน้ีเหมือนดงั่ สุภาษติ ท่ีวา่ “ใหท้ ุกขแ์ ก่ทา่ น ทุกขน์ ้นั ถึงตวั ” สร้างความเดือดร้อนใหก้ บั ผอู้ ่ืน ผลสุดทา้ ยก็ยอ้ นมาทาให้ ตวั เองเดือดร้อนไปดว้ ยนน่ั เอง