มดกับตั๊กแตน 1

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ บริเวณทุ่งหญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครัวมดฝงู เลก็ อาศย อยรู่ วมกนั ใตโ้ พรงดินขนาดกาลงั พอเหมาะ ซ่ึงขา้ ง ๆ โพรงดินน้นั คือขอนไมเ้ ก่าท่ีตก๊ั แตนเจา้ สาราญ ใช้ พกั อาศยั เช่นกนั

ในช่วงฤดูร้อนท่ีผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมดท้งั หลายตา่ งขยนั ขนั แขง็ เก็บเก่ียวพชื เหล่าน้นั มาตุนไวส้ าหรับหนา้ หนาว ส่วนเจา้ ตกั๊ แตนกลบั เอาแตเ่ ลน่ ดนตรีอยา่ ง เพลิดเพลิน และแปลกใจวา่ ทาไมฝงู มดตอ้ งขยนั ถึงเพียงน้ี เมื่อเห็นเช่นน้นั ตก๊ั แตนจึงแวะไป สอบถาม \"ฝงู มดตวั น้อยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทางานเกบ็ พืชพรรณไปทาไมกนั มากมาย\" ตก๊ั แตนเอย่ \"กเ็ กบ็ ไว้กนิ ตลอดฤดูหนาวน่ะสิ\" เสียงของมดซ่ึงเป็นหวั หนา้ ตอบกลบั พลางเก็บเกี่ยวพืชพรรณไป ดว้ ย \"โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะนกี่ เ็ พง่ิ จะเข้าหน้าร้อนเอง\" เจา้ ตก๊ั แตนพูดดว้ ยน้าเสียง แปลกใจ \"กเ็ ราเกบ็ เกยี่ วตอนนี้ ฤดูหนาวจะได้มีอาหารกนิ อย่างอุดมสมบูรณ์แถมได้พกั ผ่อนแบบ เต็มทไี่ งล่ะ\" หวั หนา้ มดอธิบาย \"แต่เที่ยวเล่นพกั ผ่อนในฤดรู ้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทาไมจะต้องรอถงึ หน้าหนาวด้วย\" เสียง ตกั๊ แตนโตก้ ลบั \"เอาเถอะ ฉันขอกลบั บ้านไปเล่นดนตรี เต้นรา ก่อนแล้วกนั นะ” ตก๊ั แตนเดินกลบั ไป

อยา่ งสบายใจไมเ่ ดือดร้อน ส่วนฝงู มดก็ทาหนา้ ท่ีของตนอยา่ งแขง็ ขนั เวลาผา่ นไปไมน่ านนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กก็มาเยอื น เป็นสญั ญาณเตือนวา่ เขา้ สู่ฤดูหนาวแลว้ นน่ั เอง ในขณะเดียวกนั ผลไมพ้ ชื พรรณที่เคยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไม่มี แต่ถึง อยา่ งไรฝงู มดกไ็ มเ่ ดือดร้อน เพราะพวกมนั เกบ็ ตุนของกินไวแ้ ลว้ มากมาย \"ดนี ะเน่ยี ทีเ่ ราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนีจ้ ะได้กนิ แบบไม่ต้องกลวั อด\" มดตวั เลก็ เอ่ยข้ึนมา \"ใช่ ๆ ต้องขอบคณุ พวกเราจริง ๆ ท่ีขยนั ขันแข็งอดทนทางานทาให้เรามีกนิ ในวนั นี\"้ หวั หนา้ มด ประกาศขอบคุณทา่ มกลางความยนิ ดีของมดทกุ ตวั

กอ๊ ก ก๊อก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตหู นา้ โพรงมดดงั ข้ึน \"สงสัยมแี ขกมาเยย่ี มหรือเอาอาหารมาแลก เป็ นแน่\" มดตวั เลก็ พดู แลว้ เดินไปเปิ ดประตู หนา้ ประตนู ้นั คือตกั๊ แตนเจา้ สาราญผพู้ กั อาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ท่ีเคยมีทา่ ทางสดใสร่าเริง แตค่ ราวน้ี ตก๊ั แตนกลบั ยนื กม้ หนา้ ดว้ ยความหิวโซ พอประตูเปิ ดจึงรีบเดินตรงมาหาหวั หนา้ มดท่ีเคยสนทนา ดว้ ยทนั ที \"สวสั ดีมดเอ๋ย ฉันหิวเหลือเกนิ ไม่ได้กนิ อะไรมาหลายวนั พอจะมีอาหารแบ่งฉันบ้างไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง \"อะไรกนั บ้านเธอไม่มีอะไรกนิ เลยหรือ ช่วงฤดูร้อนผลผลติ ออกจะอดุ มสมบูรณ์\" หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั \" ฉันมัวแต่ยุ่งกบั การเล่นดนตรีและเต้นรา เลยไม่มีเวลามาน่ังทางาน กกั ตนุ อาหารไว้กนิ อย่างเธอ\" คาแกต้ วั ของตก๊ั แตน

\"อะไรกนั ! น่เี ธอไม่ทางานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรีสนุกสนานเนีย่ นะ\" หวั หนา้ มดตวาด ดา้ น ตก๊ั แตนกท็ าหนา้ เจื่อนโดยไมม่ ีคาตอบโต้ \"ถ้าเธอไม่รู้จักแบ่งเวลาเล่นกบั เวลาทางาน ฉันกค็ งปัน อาหารให้เธอไม่ได้ เจ้ากลบั ไปเถอะ\" พอสิ้นคาพูดของหวั หนา้ มด เจา้ ตกั๊ แตนเลยเดินกลบั บา้ นไปแบบหิวโหย ส่วนฝงู มดกพ็ กั ผอ่ น แบบสาราญกบั อาหารที่ตุนมาจากช่วงหนา้ ร้อน

นทิ านเร่ืองนสี้ อนให้รู้ว่า คนเราควรจะรู้จกั หนา้ ที่ของตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควรเลน่ หากมวั แตเ่ ล่นไม่ ยอมทางานเลย สกั วนั หน่ึงชีวิตอาจเจอเร่ืองเดือดเน้ือร้อนใจจนหนั ไปพ่งึ ใครไมไ่ ด้ เพราะเราไม่ยอม ทางานเพือ่ หาเล้ียงและยนื บนลาแขง้ ของตนนน่ั เอง