แม่ลูกเล่าเรื่อง

หนงั สือเลม่ เล็ก เรื่อง แม่ลกู เลา่ เรื่อง จัดทาโดย นายวฒุ นิ ันท์ เรอื งสวสั ด์ิ ชน้ั มธั ยมศึกษาปที ี่ 6/4 เลขท่ี 7 เสนอ คุณครศู ริ ลิ กั ษณ์ นิสสัยพันธ์ุ หนังสือเล่มเล็กเลม่ นเ้ี ป็นสว่ นหนึง่ ของวิชา ท 33101 ภาษาไทย ภาคเรยี นท่ี 1 ปีการศึกษา 2562 โรงเรียนขอนแกน่ วทิ ยายน อาเภอเมอื ง จังหวัดขอนแกน่

ก จากใจผู้เขยี น แมล่ กู เลา่ เร่ืองเป็นหนังสอื เล่มเล็กท่ีบันทึกเรื่องราวการใช้ชีวิต ของเด็กชายคนหน่ึงเป็นการเล่าการใช้ชีวิตของผมต้ังแต่อดีตจนถึง ปัจจบุ ัน ซง่ึ ได้น้อมนาํ หลกั ปรัชญาเศรษฐกจิ พอเพยี งในพระบาทสมเด็จ พระปรมินทรมหาภมู พิ ลอดลุ ยเดชมาเป็นหลกั ในการดํารงชีวิต ผมปรารถนาว่าส่ิงที่ผมเขียนผ่านตัวหนังสือให้เพื่อนๆ ได้อ่าน จะนาํ ความรู้สึกดีๆ ท่จี ะสามารถไปสร้างเป็นกําลังใจในการดําเนินชีวิต ส า ม า ร ถ นํ า เ ร่ื อ ง ร า ว อั น เ ป็ น ป ร ะ โ ย ช น์ ใ น ก า ร ใ ช้ ชี วิ ต ข อ ง ผ ม ไ ป ประยุกต์ใช้ในการดาํ เนนิ ชีวิตของเพื่อนๆ ได้ ผแู้ ตง่ วฒุ ินนั ท์ เรืองสวสั ด์ิ

ข คําขอบคุณ หนังสือเล่มน้ีประกอบด้วยการดําเนินงานหลายขั้นตอน จนกระทั่งสําเร็จลุล่วงไปด้วยดีตลอดระยะเวลาดังกล่าวผู้เขียนได้รับ ความชว่ ยเหลอื และคาํ แนะนําจากหลายๆ ท่าน ผู้เขียนซาบซึ้งในความ กรณุ าอยา่ งยิง่ ในโอกาสนี้ ขอขอบพระคุณ คุณครูศิริลักษณ์ นิสสัยพันธ์ ที่ได้ให้ความรู้ และหลกั การในการทาํ งานหนงั สือเลม่ เล็ก ขอขอบคุณเพ่ือนๆ ท่ีให้คําปรึกษาและคอยให้กําลังใจ ท้ายที่สุดขอขอบพระคุณ คุณพ่อ คุณแม่ ท่ีสนับสนุนด้านค่าใช้จ่าย คอยเปน็ กาํ ลังใจและใหค้ ําปรึกษาเสมอมา

สารบญั ค เรือ่ ง หน้า จากใจผู้เขยี น คําขอบคุณ ก สารบัญ ข ตอนท่ี 1 ประวตั ิของฉัน ค ตอนท่ี 2 บนั ทึกรกั จากแม่ 1 ตอนที่ 3 ชีวติ ในวยั เดก็ 3 ตอนที่ 4 การปรบั ตวั 7 ตอนที่ 5 พออยู่ พอกนิ พอใช้ 11 ตอนท่ี 6 ความสขุ 14 ตอนท่ี 7 ความประทบั ใจ 17 บทส่งทา้ ย 19

1 ตอนท่ี 1 ประวตั ิของฉนั ประวตั ิส่วนตวั ชอื่ นายวุฒินนั ท์ เรอื งสวสั ด์ิ ชื่อเล่น มังกร เกดิ เมอ่ื 18 เมษายน 2554 อายุ 17 ปี 4 เดือน

2 ประวตั กิ ารศกึ ษา 6 จบการศึกษาช้นั ประถมศึกษาปีท่ี จาก โรงเรียนอนุบาลขอนแก่น ปัจจบุ นั กาํ ลังศึกษาอย่ชู ้ันมัธยมศกึ ษาปีท่ี 6 โรงเรียนขอนแกน่ วิทยายน นิสัยส่วนตวั ไม่ได้หยงิ่ แต่พดู นอ้ ย ยม้ิ แยม้ แจม่ ใส รา่ งเรงิ งานอดเิ รก ดทู ีวี ดูหนัง เลน่ เกม ออกกาํ ลงั กาย ความมงุ่ หวงั ประสบความสําเร็จในการศึกษาและงาน

3 ตอนที่ 2 บันทกึ รกั จากแม่ ความรกั ของพอ่ แม่ทม่ี ีใหล้ ูกยิ่งใหญ่เสมอ รักของพอ่ แม่นีเ้ ป็นรักแท้ท่ี ยง่ั ยืน ความรักของพอ่ แม่ คอื อยากเหน็ ลกู มีความสุข มีความสาํ เรจ็ ในชวี ิต “ความสขุ ของลกู = ความสุขของพ่อแม่”



7 ตอนที่ 3 ชวี ติ ในวยั เดก็ ยอ้ นกลบั ไปในชว่ งท่ีผมเป็นเด็ก ครอบครัวของผมอาศัยอยู่ในอําเภอทา่ คนั โท เป็นอาํ เภอเล็กๆ ในจังหวัดกาฬสินธุ์ หา่ งจาก ตวั จงั หวดั 108 กิโลเมตร ฐานะของครอบครัว นัน้ ปานกลาง คุณพอ่ ประกอบอาชีพรับ ราชการเปน็ เจา้ พนักงานปา่ ไม้ ทส่ี าํ นักงาน จัดการทรัพยากรปา่ ไม้ขอนแกน่ คณุ พอ่ ตอ้ งเดินทางไป –กลับ ขอนแกน่ – ท่าคันโท เปน็ เวลาหลายปี สว่ นคุณแม่ตอนผมเล็กๆ ทาํ อาชพี คา้ ขาย คุณแมต่ อ้ งตน่ื แตเ่ ชา้ มดื ตี 3 ตี 4 ทุกวนั เพอ่ื ทําอาหารไป ขาย คุณแม่บอกผมตลอดวา่ “ ขยนั และอดทนนะลกู ” มังกรเป็นลกู แม่ ต้องสตู้ อ้ งอดทน ยงั ดีวา่ ครอบครวั ของผมเป็นครอบครัวใหญ่ เป็น ครอบครวั ทย่ี ังใชช้ วี ิตความเป็นอยเู่ รยี บงา่ ย มีญาตพิ น่ี ้องอาศยั อยู่ ด้วยกนั บ้านใกลเ้ รือนเคยี งก็เปน็ บ้านญาตพิ ี่น้องของคณุ แม่ เวลาคุณแม่ ไปขายของผมกจ็ ะอยกู่ ับทวด ผมมที วด 2 คน ชือ่ ทวดเสาร์กบั ทวด พอง ทวดท้งั สองรักผมมาก เนือ่ งจากผมเป็นเหลนคนแรก เป็นตกุ๊ ตาตวั ใหญ่ เปน็ ยาดม หลอดใหญข่ องคนในครอบครวั คณุ แม่บอกวา่ ผมเป็นกําลังใจเปน็ ยาชุ กาํ ลงั ใหท้ กุ คน ทกุ คนมีความสุข ทํางานมาเหนื่อยๆ มาเห็นหน้าผมได้

8 พูด ไดห้ ยอก ไดก้ อด ได้หอม ทุกคนสดช่นื มีความสุข แต่ถ้าผมดอ้ื แม่ กจ็ ะตี ดุ ผมบา้ ง พอถึงปี พ.ศ. 2547 ผมอายไุ ด้ 2 ขวบ กวา่ ๆ คุณพอ่ มาเช่าบ้านท่ีขอนแกน่ ให้คุณแม่เลิกขายอาหาร แล้ว พาผมกบั แม่ย้าย เขา้ มาอยู่ในเมอื งขอนแกน่ คุณแมไ่ มอ่ ยากมา ไมอ่ ยากจากบ้านเกิด เปน็ ห่วงคณุ ตา คุณ ยาย แตค่ ุณตา คุณยาย ยงั มี น้า นอ้ งสาวของคุณแมอ่ ย่ดู ้วยคอยดูแล คุณพ่อบอกวา่ อยากให้ผม เขา้ มาเรียนในเมืองขอนแก่น พออายุ 3 ขวบ เป็นวัยเข้าเรียนช้นั อนบุ าล คุณพอ่ และคุณแมพ่ าผมเขา้ ไปเรยี นท่ี โรงเรยี นสาธิตพงษภ์ ิญโญ ใกล้ๆ พิพิธภณั ฑ์ วันแรกท่ผี มไปโรงเรียน คุณแม่กบั ผมร้องไห้ คุณแม่เลา่ วา่ แมย่ นื ดูผมประมาณ 1 ชว่ั โมง ผม รอ้ งไห้มอื เกาะท่ปี ระตู คณุ แมบ่ อกผมวา่ “ไมร่ ้องนะลูกคนเกง่ เดีย๋ วแม่ มารับกลบั บ้าน” แล้วแมก่ ก็ ลบั ประมาณ 1 สัปดาห์ ของการไป โรงเรียนผมปรบั ตวั ได้แลว้ กห็ ยดุ ร้องไห้ ผมไปโรงเรียนผมไม่สบายบอ่ ย คุณแม่เล่าวา่ “ผมแพ้แอร์” กเ็ ลยย้ายไปเรยี นโรงเรียนอนบุ าลราตรี พอ

9 อายุได้ 4 ขวบ คณุ แมพ่ าผมมาสมัครเรยี นช้นั อนุบาล 1 ทโ่ี รงเรยี น สนามบนิ ผมเรียนได้แค่เทอมเดยี ว คุณแมต่ ้องยา้ ยกลบั ท่าคนั โทพาผม กลับไปดว้ ย ตอนน้ันคุณแมส่ อบได้ครพู เ่ี ล้ยี งทสี่ าธิต มข. แมเ่ ล่าวา่ แม่ ตอ้ งเลอื กระหว่างงานกบั คุณตา ผมเลยไดเ้ ขา้ เรยี นตอ่ ชั้นอนบุ าล 1 ท่ี โรงเรยี นอนุบาลนวลน้อย อําเภอกระนวน ห่างจากอาํ เภอทา่ คนั โท 38 กิโลเมตร ผมตอ้ งตนื่ แตเ่ ช้า ตืน่ ต้ังแต่ ตี 4 ทกุ วนั เพอื่ มา รอรถโรงเรยี น ผมไมช่ อบกนิ ข้าวคุณแมก่ จ็ ะดุ ตี ผมบ้าง ด้วยเหตุที่เพ่ิง ตนื่ เชา้ ดว้ ย แตค่ ุณแม่ก็ดุ วา่ ใหเ้ หมอื นเดมิ แม่บอกผมตลอดวา่ “ ทแ่ี มด่ แุ มต่ ีเพราะแมเ่ ป็นห่วงและรักผม แมร่ มู้ ันเช้ามาก กนิ หนอ่ ยนะ ลกู จะไดม้ ีพลงั แขง็ แรงๆ” ผมเรยี นจบชั้นอนบุ าล 3 ทโ่ี รงเรยี นอนบุ าล นวลน้อย พอขนึ้ ชัน้ ป.1 คณุ พอ่ และคุณแมก่ พ็ าผมไปสมัครเรยี นที่ โรงเรียนประถมปรีดาภรณ์ เป็นโรงเรียนทม่ี ีช่อื เสียงเรือ่ งด้านวชิ าการ มาก วนั ท่ผี มไปสอบเข้าโรงเรยี นปรดี าภรณ์ คณุ แม่กับคุณพอ่ กงั วลใจ มากเพราะผมเปน็ ไข้ไม่สบาย แตแ่ ล้วคุณพ่อคุณแมก่ ย็ ้ิมได้เม่ือครู ออกมาบอกวา่ น้องสอบผ่านนะคะ เปน็ รอยยมิ้ เปน็ ความสขุ ที่คุณปลื้ม ใจ รอยยิม้ และความสุขทห่ี าซ้อื ไม่ได้ และคณุ แม่กบ็ อกผมอกี วา่ “ความกตัญญูทแ่ี มเ่ คยบอกกรไว้มีหลายอยา่ งนะลกู วันน้ีท่ีลูกทาํ ใหพ้ อ่ แม่ยมิ้ มคี วามสุข ก็ถอื เปน็ ความกตญั ญูอกี แบบหนึง่ คนเราเมือ่ มีความ กตัญญตู อ่ ผูม้ ีพระคณุ เราจะมคี วามสขุ มีความสําเรจ็ ในชีวิต”

10 นอกจากความกตัญญสู ่ิงทแ่ี ม่สอนแมบ่ อกผมเสมอๆ คือ ความ ขยนั ความอดทน ประหยดั และแบ่งปัน แมบ่ อกวา่ เราไม่ไดเ้ กดิ มาบนก องเงินกองทอง แต่เราเลือกทีจ่ ะใชช้ วี ติ ของเราใหเ้ จริญรุ่งเรอื งได้ ความสาํ เรจ็ และความสขุ กจ็ ะมาหาเราเอง

11 ตอนท่ี 4 การปรบั ตวั ปี พ.ศ. 2552 เป็นจดุ เร่ิมปรับเปลี่ยนชีวติ ของผมต้องปรบั ตวั กบั หลาย ๆ ส่ิง จากท่ผี มเคยอยกู่ ับครอบครัวใหญ่เดนิ ไปทางไหนก็มีแต่ ญาตพิ ่นี อ้ ง ผมไดย้ ้ายโรงเรียนและได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนอนุบาล ขอนแกน่ ผมเปน็ เดก็ ทไี่ มค่ ่อยคยุ กับใคร ผมเข้ามาเรยี นท่โี รงเรยี นใหม่ ผมรู้สึกกงั วล เพราะโรงเรยี นมนี กั เรียนเยอะมาก หอ้ งของผมมนี ักเรียน 50 คน จากเด็กบ้านนอกย้ายมาในเมอื งกร็ ู้สกึ กลวั หลาย ๆ อย่าง ไหน จะปรับตวั เข้ากับเพอ่ื นใหม่ ปรบั ตัวในการเรยี น ปรบั ตวั ในการ ไป – กลับโรงเรยี น ยังดีท่วี า่ โรงเรยี นอยู่ใกล้ท่ีทาํ งานพอ่ พ่อจะมารับผมทกุ วัน ตอนเช้ากจ็ ะมาส่งผมทีโ่ รงเรยี น ผมเรมิ่ ใช้ชวี ิตอยู่กับพ่อสองคน แม่ ผมสอบบรรจุรับราชการครไู ด้ ทีอ่ ําเภอสีชมพู จังหวัดขอนแกน่ ชว่ งแรก ๆ แม่จะข้นึ รถโดยสารไป – กลับ อาํ เภอสีชมพู – ขอนแกน่

12 กวา่ จะกลับถึงบ้านก็ 2 ทุ่ม 3 ทมุ่ ตอนเช้าแมก่ ็จะตนื่ ไปโรงเรยี นตัง้ แต่ ตี 4 แม่ผมทําอย่างนี้ 7 เดือน แมบ่ อกมาถึงแมจ่ ะเหน่ือยจะลําบากแต่แม่ก็มี ความสขุ สุขใจที่ได้กลับบ้าน แม่บอก ว่า แม่คดิ ถงึ ผมมาก แต่ดว้ ยหนา้ ทก่ี าร งาน แมบ่ อกว่าให้ผมตง้ั ใจเรียน เปน็ เด็กดี ดูแลตัวเองดี ๆ ไปโรงเรียนก็ให้ ระวังตวั เอง พดู คยุ กับเพ่อื น ๆ บอ่ ย ๆ จนมาวนั หนึ่งแม่บอกผมวา่ “มงั กร แม่ มีงานเยอะนะลกู และเรากต็ อ้ งประหยดั เงินนะลูก ถา้ แม่ ไป-กลบั ทกุ วนั มนั หมดเงนิ เยอะ ต่อไปแม่จะกลบเย็นวนั ศุกรน์ ะลูก เงินเรากจ็ ะมี เพ่มิ มากขึ้น ผมเข้าใจแม่ แมบ่ อกวา่ ตอ้ งสู้ ต้องอดทน ประหยดและอด ออมนะลูก” จากวันน้นั ผมก็มคี วามคิดเข้ามาในหัวของผม พ่อใหเ้ งินผมไป โรงเรยี นวนั ละ 20-30 บาท ผมกเ็ ร่ิมเก็บเงนิ เวลากลบั บ้านปา้ หรือกลับ บ้านยาย ป้ากับยายกจ็ ะเอาเงนิ ให้ผมไวซ้ อื้ อะไรกนิ ผมไมใ่ ชแ้ ต่ผมเอา มาเก็บ ผมจะเก็บใสก่ ลอ่ งของเลน่ ของผม จนมาวันหนง่ึ วันที่แมพ่ าผมไปฝากเงนิ ทธี่ นาคารออมสิน แม่ เล่าว่า ผมเรียนอย่ชู น้ั ประถมศึกษาปที ี่ 3 แมพ่ าไปเปิดบญั ชี ผมบอกแม่ ว่า แม่ ๆ กรเกบ็ เงนิ ใสก่ ลอ่ งของเลน่ ไว้ แต่ไม่ร้มู ีเท่าไหร่ เปดิ บญั ชีเสรจ็

13 ผมกบั แม่กก็ ลบั มาบา้ น ผมเอากลอ่ งท่ีผมเก็บเงนิ ไว้มาให้แม่นับ แมน่ บั ได้ 4,739 บาท ผมยิ้ม แม่ก็ย้มิ แมก่ อดผม ผอมแกม้ ผมแล้วพดู ว่า “มังกรเกง่ มากลกู ” ผมกับแม่ก็กลบั ไปท่ธี นาคารอีกครง้ั เพื่อเอาเงินไป ฝาก ผมภูมิใจและดีใจมาก แมบ่ อกวา่ มีน้อยเกบ็ น้อย มีมากเก็บมาก ตั้งแตน่ นั้ ผมก็เกบ็ เงนิ มาตลอด

14 ตอนท่ี 5 พออยู่ พอกนิ พอใช้ พออยู่ พอกนิ พอใช้ คอื คําสอนของพระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อย่หู ัวรัชกาลท่ี 9 ทีส่ อนคนไทยมาอยา่ งต่อเนอื่ ง “เศรษฐกิจพอเพียง”เป็นปรชั ญาท่ีพระบาทสมเดจ็ พระ ปรมนิ ทรมหาภูมพิ ลอดลุ ยเดชพระมหากษตั รยิ ์ไทยรัชกาลที่ 9 แห่ง ราชวงศ์จกั รีมพี ระราชดํารสั แกช่ าวไทยนบั ตัง้ แต่ พ.ศ. 2517 เปน็ ต้นมา เป็นแนวคิดทต่ี ้ังอย่บู นรากฐานของวัฒนธรรมไทย เป็นแนวทางการ พฒั นาท่ีต้ังบนพ้นื ฐานของทางสายกลาง และความไม่ประมาท คาํ นงึ ถงึ ความพอประมาณ ความมีเหตผุ ล การสร้างภูมิคุ้มกนั ในตัวเอง ตลอดจนใชค้ วามรแู้ ละคุณธรรม เปน็ พืน้ ฐานในการดํารงชวี ิต ทีส่ ําคัญ จะต้องมี “สติ ปญั ญา และความเพียร” ซ่ึงจะนาํ ไปสู่ “ความสุข” ใน การดําเนินชวี ติ อยา่ งแท้จริง

15 “ อะไร คอื พออยู่ พอกนิ พอใช้ ของผมและครอบครวั ” 1. พอมพี อกนิ ปลูกพืชสวนครัวไว้กินเองบา้ ง พอทจ่ี ะมีไวก้ ินเองใน ครวั เรอื น แบง่ ใหเ้ พอื่ นบ้านบา้ งเป็นการประหยัด ลดรายจา่ ยและ ปลอดสารพิษในการรบั ประทาน อาหาร 2. พออยู่พอใช้ ทําใหบ้ ้านนา่ อยู่ ปราศจากสารเคมี กล่นิ เหม็น ใชแ้ ต่ ของทีเ่ ป็นธรรมชาติ รายจ่ายลดลง สขุ ภาพจะดขี ้ึน (ประหยัดค่า รกั ษาพยาบาล) คุณพอ่ คุณแมข่ อง ผมมักบอกให้ผมประหยัดเรอื่ งไฟฟา้ และนํา้ ประปา ไม่วา่ จะอยู่ท่บี า้ น หรอื โรงเรยี น กค็ วรปดิ นํ้า ปิดไฟ เมอ่ื เลิกใช้งานทุกครง้ั

16 3. พออกพอใจ เราต้องรจู้ กั พอ ร้จู กั ประมาณตน ไม่ตระหนี่จนเกิน งาม และไม่ใชจ้ า่ ยเกินความจาํ เป็น เชน่ รองเท้าผมจะใส่จนรองเทา้ ขาด หรอื พงั ผมถึงจะซอื้ ค่ใู หม่ ผมรูจ้ ักการเก็บเงินวนั ละเล็กละน้อยจากเงนิ ท่พี อ่ กับแม่ใหไ้ ปโรงเรียน พวกเราสามารถนําหลักความพออยูพ่ อกนิ พอใช้ มาดาํ รงใน ชีวิตประจาํ วนั ได้ การทําแบบนีจ้ ะถือเป็นการช่วยเหลือครอบครวั ไป ดว้ ยในตัวเปน็ พน้ื ฐานในการดาํ รงชวี ติ ท่ีดีในอนาคตโดยเฉพาะการอด ออม และการคิดกอ่ นใช้เงนิ ผมคิดวา่ ถ้าทุกคนทําได้แบบนชี้ ีวติ เราคงมี สุขขึ้นไมน่ ้อย หวงั ว่าทกุ คนจะไดอ้ ะไรดีๆจากเรือ่ งเล่าของผม และเกดิ แรงบนั ดาลใจในการนําเศรษฐกจิ พอเพยี งไปใช้ในชีวติ ประจําวัน

17 ตอนที่ 6 ความสขุ ผมเป็นลูกชายคนเดียวสิ่งทท่ี าํ ใหผ้ มมีความสขุ ท่ีสุดในชวี ติ ก็คอื การท่ผี มเกดิ มาแลว้ มพี ่อ แม่ ญาตพิ น่ี ้อง พร้อมหนา้ พรอ้ มตา ครอบครวั ของผมอยู่กนั อยา่ งมคี วามสขุ คอยใหก้ ําลงั ใจซ่ึงกนั และกัน และความอบอุ่นของครอบครัวนที้ ี่ทําให้ผมมกี าํ ลังใจทีจ่ ะเรียนหนงั สือ หรือเวลาที่ท้อกย็ งั มคี รอบครัวที่คอยใหก้ ําลังใจอยู่เสมอจงึ ทําให้ผม อยากทจ่ี ะดาํ เนินชีวติ ต่อไป แน่นอนวา่ คนท่รี กั และคอยเป็นหว่ งเรามาก ทส่ี ดุ ก็คอื พ่อและแม่ของเรา ผมรักพ่อกบั แมม่ าก ซงึ่ ผมก็รูด้ ีว่าพ่อกับแมร่ ักผมมากเช่นกัน และความรกั ของพอ่ และแมน่ ีเ้ ป็นส่ิงท่ที าํ ให้ผมมคี วามสุขมากท่ีสุดใน ชวี ิต ซึง่ บางทกี ารแสดงออกทางความรักของพอ่ กบั แมม่ ีหลายแบบ กอด หอม พูดดใี ห้กําลงั ใจ ดดุ ่าตีบ้างเป็นบางคร้งั ผมรสู้ กึ ดี ทีไ่ ดเ้ กดิ ในครอบครวั นแ้ี ม้จะมีเรือ่ งทะเลาะกนั บ้าง แตก่ เ็ ปน็ เรือ่ งปกติ

18 ในทุกครอบครวั พอ่ แม่จงึ เป็นทุกๆอยา่ งในทกุ ๆสถานการณข์ องชีวติ ผม พอ่ กบั แม่ที่เป็นเสาหลักของบา้ นท่ีชีน้ ําแนวคดิ ให้ผมเปน็ คนดีมาตลอด ถา้ ไม่มพี อ่ กบั แม่ผมกอ็ าจจะไม่มวี นั นี้ ทั้งหมดนีก้ ็เป็นท่สี ุดของความสขุ และความภูมิใจทีห่ าอะไรมาแทนกันไม่ได้ ผมเกิดมาในครอบครวั ฐานะปานกลาง พอ่ แม่พดู เสมอวา่ “คนเรา เลือกเกิดไม่ไดแ้ ต่เลอื กทจี่ ะเป็นได้ เกดิ เปน็ คนต้อง ขยัน ประหยัด สู้ และอดทน ที่สําคัญตอ้ งรบู้ ญุ คณุ คน”ความสขุ ความสําเร็จกจ็ ะตามมา ...ผมบอกตวั เองว่าจะทําทกุ ๆวนั ให้ดีที่สุด

19 ตอนท่ี 7 ความประทับใจ ความประทบั ใจของผม คอื ผมไดเ้ ข้ามาเรียนทโ่ี รงเรียน ขอนแก่นวทิ ยายนซ่งึ เปน็ โรงเรยี นท่ีนักเรียนหลายๆคนใฝ่ฝันอยากจะ เขา้ มาเรียน ต้ังแต่ผมได้เข้าเรียนในโรงเรียนขอนแก่นวทิ ยายนแหง่ นี้ ผมได้รู้จักกบั สงิ่ แวดล้อมใหม่ๆที่แปลกตา ไมว่ ่าจะเป็นเพอ่ื นใหม่ สถานที่เรยี นใหม่ อาจารย์ใหม่ แต่สงิ่ ที่พบลว้ นแล้วแต่เป็น ประสบการณ์ในชวี ติ หนง่ึ ทีน่ า่ จดจํา เพราะทโี่ รงเรียนนท้ี าํ ให้ทุกคนได้ รจู้ ักกนั มากยิ่งขึ้น มกี ิจกรรมต่างๆจดั ขน้ึ มากมายเพื่อนกั เรยี นทุกคนจะ ได้ร่วมทาํ กิจกรรมที่สนุกสนานกนั เพราะที่น้ีไมไ่ ด้เน้นใหน้ กั เรียนเรียน เพยี งอยา่ งเดยี ว แต่ยังสอนใหท้ ุกคนไดร้ ู้จกั ความเปน็ ผนู้ ําผูต้ ามท่ดี ี

20 และฝกึ ความร่วมมอื ร่วมใจ ความสามัคคีกนั ในหมู่คณะอกี ดว้ ย กิจกรรมทีป่ ระทับใจไดไ้ มม่ ีวนั ลืม กค็ อื การแข่งกีฬาประเพณปี ระจาํ ปี ในทุกๆปี จะตอ้ งมีการแข่งกฬี าและประกวดกองเชยี ร์ ขบวนพาเหรด ตา่ งๆทกุ ๆคนจะตน่ื เต้นกับวนั เวลาทใี่ กลเ้ ขา้ มาเพราะกฬี าประเพณีเป็น สิ่งทีท่ าํ ให้พวกเราทกุ คนสนกุ และรู้จกั คําว่าแพ้ ชนะ อภัย แต่ทีม่ ากกวา่ นน้ั ก็คอื ความรกั ความสามัคคีของพ่ี เพื่อน น้อง ลกู ชมพู ฟ้า เหลือง ความประทับใจในโรงเรยี นขอนแก่นวิทยายน ไม่วา่ จะเป็น คณุ ครู เพ่อื นๆทน่ี ่ารักต้ังแต่ม.ต้นจนถงึ ม.ปลาย บรรยากาศ กจิ กรรม ตา่ งๆ สิง่ ท่ีภาคภมู ิใจ คอื การเปน็ นกั เรยี นของโรงเรยี นขอนแกน่ วิทยายน เปน็ ส่วนหน่ึงของลูกชมพู ฟ้า เหลือง ผมไดเ้ รยี นรู้อะไร มากมายจากโรงเรียนนบั ตง้ั แต่ผมยา่ งกา้ วเข้ามาเรียนที่น่ี คณุ ครูใน โรงเรียนไดท้ อดถ่ายความรอู้ ย่างเต็มที่ ทง้ั ความรู้ในห้องเรียนและนอก ห้องเรียน สอนใหผ้ มเปน็ คนที่มีระเบียบมีวินยั มีความรับผดิ ชอบ เป็น ผู้ใหญ่ เปน็ คนดแี ละมนี ํา้ ใจแก่เพอ่ื น สอนให้รู้จกั การใชช้ ีวติ เพือ่ ดาํ รงชีวติ ในสังคมปัจจุบนั ได้ เพ่อื นๆนอ้ งๆที่โรงเรยี นส่วนใหญ่เป็นเดก็ ท่ดี ี เช่ือฟงั คณุ ครู ซึง่ รสู้ กึ ประทับใจมาก อีกหนึง่ ความประทบั ใจของผม คอื มิตรภาพจากเพือ่ นๆทกุ คน เสยี งหัวเราะรอยยิม้ ความสุข ซึ่งพวกเราได้ฝา่ ฟนั อุปสรรคตา่ งๆมา ดว้ ยกัน สขุ บา้ ง ทุกข์บ้าง

21 ขอขอบคุณคุณครทู ุกทา่ น เพ่ือนๆทุกคนท่ใี หท้ กุ สิง่ ทด่ี ีส่งิ สวยงาม ให้ความรกั ความอบอุ่น ให้ความรู้ ให้ประสบการณช์ วี ติ การ ใชช้ ีวติ ใหท้ กั ษะชวี ติ ทห่ี าจากที่ไหนไม่ได้ และให้ส่ิงต่างๆอีกมากมาย ขอขอบคุณครบั

22 บทส่งท้าย หนงั สือเลม่ นี้กล่าวถึงเร่อื งการนําปรชั ญาเศรษฐกจิ พอเพียงมา ประยกุ ต์กบั การใช้ชวี ิตประจาํ วนั เศรษฐกิจพอเพียงนั้นไมใ่ ช้เนน้ แต่ การประหยดั อดออมเป็นอยา่ งเดยี ว แตเ่ ศรษฐกจิ พอเพยี งยงั รวมไปถึง การมเี หตผุ ล การมีภมู ิคุ้มกันที่ดี ตระหนักในคุณธรรม ความซอ่ื สตั ย์ สุจรติ ความอดทน ความเพียร และการใช้สตปิ ัญญาในการดําเนนิ ชวี ิต ซึง่ เป็นบันไดส่คู วามสุขในการดําเนินชีวิตอย่างแทจ้ รงิ ประการท่ีสําคญั ของเศรษฐกจิ พอเพียง 1. พอมีพอกิน ปลูกพชื สวนครวั ไวก้ ินเองบ้าง 2. พออย่พู อใช้ ทําใหบ้ า้ นน่าอยู่ ปราศจากสารเคมี กลิน่ เหมน็ ใชแ้ ต่ ของทีเ่ ปน็ ธรรมชาติ (ใชจ้ ุลนิ ทรียผ์ สมนํ้าถพู ้นื บา้ น จะสะอาดกว่าใช้ น้าํ ยาเคม)ี รายจา่ ยลดลง สุขภาพจะดีขึ้น 3. พออกพอใจ เราต้องรู้จักพอ รู้จกั ประมาณตน ไมใ่ คร่อยากใครม่ ีเชน่ ผู้อื่น เพราะเราจะหลงติดกบั วัตถุ ปญั ญาจะไมเ่ กดิ \"เศรษฐกจิ พอเพียง\" จะสําเร็จไดด้ ว้ ย \"ความพอดีของตน\"