หมาป่าอกตัญญู

ในตอนเยน็ ใกลพ้ ลบคำ่ เดก็ เลยี้ งแกะเมอ่ื เสรจ็ จำกกำรดแู ลฝงู แกะเรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ตอ้ นฝงู แกะของตนกลบั ลงมำจำกภเู ขำ “เฮ…้ ใครกไ็ ดช้ ว่ ยที…ช่วยดว้ ย”

เสยี งนนั้ ดงั ออกมำจำกหลมุ ลกึ หลมุ หนง่ึ เมอื่ เดก็ เลยี้ งแกะมองลงไปในหลมุ เขำก็ พบวำ่ มหี มำปำ่ ตวั หนงึ่ กำ่ ลงั พยำยำม กระโดดขนึ้ มำจำกหลมุ หลำยตอ่ หลำย ครงั้ พรอ้ มๆไปกบั รอ้ งขอควำม ชว่ ยเหลอื ไปดว้ ย ” นั่นหมำปำ่ น…ี่ ทำ่ นกำ่ ลังทำ่ อะไรอยู่ หรอื ” เดก็ เลยี้ งแกะตะโกนถำม

“เจำ้ เดก็ เลยี้ งแกะนี,่ มำพอดเี ลย ไดโ้ ปรด ชว่ ยเหลอื ขำ้ หนอ่ ยสิ” “ไมเ่ อำหละ่ , เดยี๋ วถำ้ เรำชว่ ยทำ่ นแล้ว ทำ่ นก็ คงจะมำจบั พวกแกะของเรำกนิ เสยี นะ่ สิ” “ไมห่ รอก ถำ้ เจำ้ ชว่ ยขำ้ ขำ้ สญั ญำวำ่ จะไมจ่ บั แกะของเจำ้ กนิ อยำ่ งแนน่ อน” เดก็ เลยี้ งแกะจงึ ไปที่ขอบหลมุ แลว้ เอำเชอื กผกู ที่ ขำหนำ้ ของเจำ้ หมำปำ่

จำกนนั้ เขำกพ็ ยำยำมดงึ มนั ข้นึ มำอยำ่ งสดุ ควำมสำมำรถ แตเ่ ชอื กนนั้ เกดิ ขำดจำกกนั “ปงึ๋ งง…โอะ๊ …โอย้ ๆ” หมำปำ่ กเ็ ลยเปน็ อนั ตอ้ งตกลงไปกระทบเขำ้ กบั พนื้ ดำ้ นลำ่ งหลมุ อกี

ต่อมำเดก็ เลยี้ งแกะไดไ้ ปยืนที่ขอบหลมุ แล้วใช้มอื ของเขำจับขำหน้ำของหมำปำ่ เอำไว้แล้วดึงมันขนึ้ มำ จึงสำมำรถดึงหมำป่ำให้ข้ึนมำจำกหลุมได้และเม่ือหมำป่ำข้ึนมำจำกหลุมได้แล้ว มันก็เปลี่ยนไป ในทันที คือไมส่ ำ่ นกึ ถงึ บญุ คณุ ของเดก็ เลยี้ งแกะเลยสักนดิ แถมยงั อำ้ ปำกอนั ใหญข่ องมัน ที่มีเขีย้ วอัน น่ำกลัว

” เจำ้ ผกู ขำของขำ้ ดว้ ยเชอื กแล้วยงั ไมพ่ อ ยงั พยำยำมทจี่ ะฆำ่ ขำ้ ดว้ ยกำรแกลง้ ทำ่ ใหเ้ ชอื ก ขำด ทำ่ ใหข้ ำ้ ตอ้ งตกลงไปกระแทกกบั พนื้ ใน หลมุ อกี ดว้ ย” พดู ไมพ่ ดู เปลำ่ มนั ยงั ทำ่ ทำ่ จะกระโจนเขำ้ ใส่ เดก็ เลยี้ งแกะอกี ดว้ ย

“อำ้ ยเดก็ เลวคนนมี้ นั เปน็ คนทที่ ำ่ ใหข้ ำ้ ตอ้ งตกลงไปกระแทกกบั พน้ื หลมุ ดว้ ยกำรตดั เชอื กทผี่ กู ขำหนำ้ ของขำ้ เอำไว้”

“ไหนลองทำ่ เหมอื น ๆ กบั สถำนกำรณต์ อน นนั้ อยำ่ งทเี่ จำ้ พดู ใหด้ อู กี ครงั้ ไดไ้ หม? …เพอื่ จะไดเ้ ปน็ กำรยนื ยนั ตำมขอ้ เทจ็ จรงิ ยงั ไง” “ไดเ้ ลย จะไดร้ กู้ นั วำ่ ขำ้ นนั้ เปน็ ผทู้ ถี่ กู ตอ้ ง” วำ่ แลว้ เจำ้ หมำปำ่ …ก็กระโดดลงไปในหลมุ ทนั ที

หมำปำ่ กพ็ ดู วำ่ ” น…ี่ แลว้ เอำเชอื กนนั่ มำมัดขำหนำ้ ของขำ้ ดว้ ยสิ เดยี๋ วนเี้ ลย” หลงั จำกทไี่ ดม้ ดั ขำหนำ้ ของหมำปำ่ เอำไว้ และไดท้ ำ่ ทำ่ เปน็ ดงึ มนั ขนึ้ มำ เดก็ เลยี้ งแกะกป็ ลอ่ ยมอื ทถี่ อื เชอื กนนั้ ในทนั ที

“โอย๊ เจบ็ …เห็นหรอื ยงั ละ่ เจำ้ ลงิ … วำ่ ขำ้ ตอ้ งไดร้ บั กบั สง่ิ ทยี่ ำ่ แยม่ ำกอยำ่ งทเี่ จำ้ ไดเ้ หน็ นี่แหละ” หมำปำ่ กลำ่ ว “เรำเขำ้ ใจแล้วละ่ อำ้ ยหมำปำ่ เนรคณุ เชญิ เจำ้ อยทู่ นี่ นั่ ไปตลอดกำลเลยละ่ กนั ลำกอ่ น…” ลงิ กลำ่ ว วำ่ แลว้ เด็กเลยี้ งแกะกบั ลงิ กเ็ ดนิ รอ้ งเพลงออกจำกทนี่ ั้นกนั ไปในทสี่ ดุ …

นทิ ำนเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ ำ่ “เมอื่ ไดร้ บั ควำมชว่ ยเหลือจำกใครแล้ว…หำกลมื ควำมเมตตำนั้นไปเสยี … กค็ งไม่มใี ครที่จะคดิ ชว่ ยเหลือทำ่ นอกี ครงั้ อย่ำงแนน่ อน”