แม่ปูกับลูกปู

แมป่ กู ับลกู ปู

กาลคร้ังหนง่ึ นานมาแล้ว ณ รมิ ชายหาดสขี าวพาดยาวไปตามท้องทะเลสี คราม มคี รอบครัวปอู าศยั อยดู่ ว้ ยกนั หลายครอบครัว รวมท้งั ยงั มแี ม่ปกู บั ลูกปูครอบครวั หนึง่ ท่ีแสนจะอบอนุ่ และชอบทากจิ กรรมดว้ ยกันอยู่ ตลอดเวลาพกั อาศัยอยทู่ ่ีแห่งนั้นด้วย

\"วนั น้อี ากาศดมี ากเลยจ้ะแม่ เราออกไปเดินเล่นกันดีไหม\" เสียงลูกปบู อก กล่าวกบั แมป่ ูดว้ ยความสดใส \"น่ันสนิ ะ อากาศดีแบบนเี้ ห็นทเี ราต้องออกไปอาบแดดใหร้ ่างกาย ได้สดช่ืนหนอ่ ยแล้ว\" แมป่ ูตอบรับอย่างเหน็ ด้วย

\"ถา้ อย่างนน้ั เราไปเดินเลน่ จนถงึ ชายหาดฝ่ังนูน้ เลยนะจะ๊ แม่ เราไมไ่ ด้ เดินไปทางนนั้ นานมากแลว้ \" ลกู ปูเชิญชวนแม่ปูใหพ้ าไปอีกฝั่ง \"ไดส้ ิจะ๊ อากาศดขี นาดน้ี ใหเ้ ดนิ ไกลแค่ไหนแม่ก็พร้อมสอู้ ยูแ่ ล้ว ปะ ไปกนั เลยดกี ว่า\" ว่าแล้วแมป่ ูกับลูกปูกอ็ อกเดินทางด้วยกันอยา่ งร่าเริง แจม่ ใส

ระหวา่ งทางท่ีกาลงั เดนิ ไปชายหาดอีกฟาก สองปูแม่ลกู ตอ้ งเดนิ ผ่านบา้ น ของครอบครัวปูอีกหลายหลัง ซ่ึงวันนีแ้ ตล่ ะบา้ นก็ออกมาทากิจกรรมกัน อย่างสนุกสนานเชน่ เคยเหมอื นทกุ วัน และเมื่อเดนิ ใกลบ้ า้ นหลังใด ปูบา้ น น้ันกจ็ ะตะโกนทกั ทายกนั ตลอดทาง

\"อา้ ว แมล่ กู ค่นู ้จี ะไปเทยี่ วไหนกันจ๊ะ\" เสยี งปา้ ปจู ากบา้ นใตต้ ้นมะพรา้ ว ตะโกนถาม \"สวัสดจี ้ะ วนั นฉี้ ันจะพาลกู ไปเดนิ เล่นทางนู้นสกั หน่อย เหน็ วา่ วนั น้อี ากาศดี\" แม่ปูขานตอบ

\"จรงิ สิ อากาศดมี ากทเี ดียว ถ้าอย่างนน้ั ก็ขอให้เทย่ี วสนุก ๆ นะ\" ป้าปู อวยพรทา่ มกลางเหลา่ ลกู หลานท่ีกาลังวิ่งเลน่ กนั เต็มหนา้ บา้ น \"ขอบคุณมากจ้า ฉนั ไปแล้วนะ\" ส้ินคากลา่ วลา สองแมล่ กู ก็มุ่ง หนา้ ไปยังจุดหมายทนั ที

ในขณะทเี่ ดนิ อยู่น้นั แม่ปกู ็หันมาพูดคยุ กบั ลกู ของเธอดว้ ยความกังวลใจ เนื่องจากเธอเห็นเหล่าลูกหลานของปา้ ปพู ากันเดนิ เฉไปเฉมาไม่น่ามอง นกั

\"น่ลี กู แม่ ลกู เหน็ ไหมวา่ เดก็ ๆ บ้านน้นั เขาเดินไมค่ ่อยตรงกนั สกั เทา่ ไร เดีย๋ วก็เฉไปทางซ้ายที มาทางขวาท\"ี แมป่ ูพดู อยา่ งกงั วล \"เห็นจะ้ แต่หนูวา่ ไมแ่ ปลกอะไรเลยน่จี ะ๊ \" ลกู ปตู อบด้วยนา้ เสยี งไร้ เดยี งสา

\"ไมน่ ะ แมว่ า่ มนั ดูแปลกมากทีเดยี ว ไหนลกู ลองเดินใหแ้ มด่ หู นอ่ ยสิ\" พอ กลา่ วจบแมป่ กู ห็ ยุดเดนิ เพ่อื รอดวู า่ ลูกของเธอจะก้าวเท้าอยา่ งไร แตภ่ าพทเ่ี ห็นแทบไม่ต่างจากเด็ก ๆ ทวี่ ิ่งเลน่ ในบา้ นของป้าปูเลย สักนิด

\"อะไรกัน !? ทาไมลกู ถงึ เดินอยา่ งน้นั เดนิ เฉไปเฉมาอย่างกบั เดก็ บา้ นนนู้ เลย\" เสยี งแมป่ ูพูดอย่างแข็งกร้าว \"เอาอย่างน้ี ดูแม่เป็นตวั อยา่ งแลว้ ทา ตามนะ\"

จากนั้นแม่ปจู งึ ออกเดินนาหนา้ ส่วนลกู ปกู ็หยดุ ยืนดู แต่แมป่ ทู โ่ี ตเต็มวัยกลบั เดินเฉไปเฉ มาไมต่ ่างอะไรจากปูตวั น้อยเลยสักนดิ แถมเมื่อหันกลบั มาแมป่ ยู ังเดนิ สะดดุ ขาตัวเองล้มครนื ไปจนขายหน้า เพราะทาตามท่สี ั่ง สอนลกู ปเู อาไว้ไม่ได้นัน่ เอง และหลงั จากวนั นั้น แมป่ จู งึ ไม่กล้าสอนลกู ในส่งิ ทีต่ นทาไม่ได้ อีกเลย

นิทานเรือ่ งนี้สอนใหร้ ู้ว่า : หากตอ้ งการสอนส่ิงใดให้แก่ผู้อ่ืน เราควรทาเปน็ แบบอย่างที่ดใี หไ้ ดเ้ สยี กอ่ น เพือ่ ที่คนอนื่ จะไดเ้ รยี นรูแ้ ละปฏิบตั ิตามอยา่ งถูก วธิ ีน่ันเอง