หัวข้อที่ 1 การบริหารจัดการยุคใหม่

การบริหารจดั การยุคใหม่ วิวัฒนาการด้านการบรหิ ารจัดการของโลกเปลีย่ นแปลงไปตามยคุ สมัย สามารถแบ่งยุคของการบรหิ ารจัดการออกมาครา่ วๆได้คือ 1 ยุคเกษตรกรรม (Agriculture Era) ยุคนีไ้ ม่มีอะไรท่ีเป็นรูปแบบมากนัก มนุษย์ตอ้ งพึง่ พาดนิ ฟ้าอากาศท่ีไม่สามารถควบคุมได้ กิจกรรมหลักมุ่งไปทางดา้ นการเกษตร การบริหารจดั การในยคุ นจี้ ึงไม่คอ่ ยมีอะไรน่าสนใจ 2 ยคุ อุตสาหกรรม (Industrial Era) ยุคนี้ถัดมาจากยุคเกษตรกรรม จุดต่ออยู่ท่ปี ระมาณ 130 มาแลว้ตัวจุดประกายใหเ้ ปล่ยี นยุคมาจากการปฏวิ ตั ิอตุ สาหกรรม มีการคดิ ค้นเครื่องจกั รตา่ งๆมากมาย เริม่ มาจากประเทศองั กฤษเป็นผ้นู า แลว้ แพรข่ ยายไปทั่วโลก ทาให้มนุษยต์ อ้ งเปลย่ี นแปลงจากการพึ่งพาดินฟ้าอากาศมาพึง่ เคร่ืองจกั รแทน การบรหิ ารจดั การด้านอุตสาหกรรมเนน้ การผลิตปริมาณมาก และตลาดอยูใ่ นมือผ้ผู ลติคนทางานถกู มองเหมอื นเครอื่ งจกั ร มรี ะบบการบริหารจดั การเกิดขึ้นมากมายซงึ่ ส่วนใหญ่เนน้ ไปที่การผลติ ให้ไดม้ ากๆ และมีการแบ่งงานกันทาตามความสามารถ คนในยุคนี้จึงทางานเหมอื นเครือ่ งจักร 3 ยุคสารสนเทศ (Information Technology Era) ยุคนีถ้ ัดมาจากยุคอุตสาหกรรม จุดต่ออยู่ที่ประมาณ 30 ปมี าแลว้ ตัวจุดประกายใหเ้ ปล่ียนยคุ มาจากการปฏิวัตริ ะบบคอมพิวเตอร์ เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่เชน่ Main frame ถกู พฒั นามาเปน็ PC และต่อมาจนเป็น Notebook จดุ พัฒนาต่อมาจากคอมพิวเตอร์ก็คือโทรศัพทม์ ือถือ ในขณะเวลาใกล้เคยี งกนั ก็เกิดอนิ เทอรเ์ น็ตขึ้นมา พฒั นาการของระบบสารสนเทศเปล่ยี นแปลงขนานใหญ่ ระบบการบรหิ ารจัดการจึงเปล่ียนไปด้วยเพราะตลาดเรมิ่ เปลี่ยนมาอยู่ในมอื ของผซู้ ้ือ การแข่งขนั กนั ในดา้ นธุรกิจจงึ สงู มาก ผูผ้ ลติ หรือผใู้ หบ้ ริการต้องสร้างความพึงพอใจใหก้ ับลูกคา้ระบบการบรหิ ารจดั การมุ่งเน้นไปที่สรา้ งความพงึ พอใจใหก้ ับลกู คา้ เป็นปกตธิ รรมดาท่รี ะบบต่างๆเหลา่ นจ้ี ะเร่มิ มาจากภาคอตุ สาหกรรมก่อน หลังจากนน้ั ภาคการบริการเอกชนจงึ ปรบั ตามไม่เชน่ นั้นก็คงสอื่ สารกนั ไม่ได้ และในทสี่ ุดภาคการบริการของรัฐก็ต้องปรบั ตามไปอีกเชน่ กันไม่เชน่ นัน้ เอกชนกจ็ ะหนีไปลงทุนท่ีอ่ืนหมด เพราะพูดกับรฐั ไม่รู้เร่ือง เนอ่ื งจากการบรหิ ารจดั การล้าหลังตามเอกชนไมท่ นั ประเทศไทยก็ไมน่ อ้ ยหนา้ ประเทศอน่ื ในด้านพัฒนาการของสง่ิ เหล่าน้ี เพราะประเทศไทยมุ่งการพฒั นาประเทศในทางอตุ สาหกรรม โรงงานอุตสาหรรมภายในประเทศจึงมีมากมาย ทรี่ วมถงึ อุตสาหรรมท่ีมกี ารส่งออกเปน็ จานวนมหาศาล การนาระบบการบรหิ ารจัดการท่ีทันสมัยมาใชจ้ งึ ไม่ได้เนน้ ท่ีการพฒั นาตนเองเพอ่ื ให้สามารถแข่งขนั กับผู้อื่นไดแ้ ตเ่ พยี งอยา่ งเดยี ว ยังจาเป็นต้องแสดงให้ผ้อู ่นื เหน็ ได้ว่ากิจการของตัวเองมีพฒั นาการทท่ี นั สมัยและเปน็ สากล ซึง่ จาเปน็ ต้องมีการขอรับการรับรองระบบการบริหารจัดการ จากองค์กรท่ีเปน็ สากล เพ่ือใหเ้ ป็นทย่ี อมรับของต่างประเทศ

ระบบการบริหารจัดการจึงถูกมองออกเป็น 2 รปู แบบคือระบบท่ที าไปแลว้ ไมส่ ามารถขอการรบั รองได้กับระบบที่สามารถขอการรบั รองได้ องค์กรทท่ี าระบบประเภทแรกเปน็ องค์กรทมี่ ุง่ ม่ันจะพฒั นาตนเองอยา่ งแท้จริง เปา้ หมายในการวางระบบมุ่งไปท่ีการพฒั นาองค์กรให้มปี ระสิทธิภาพ ระบบพวกน้ีก็ได้แก่ 5ส, QCC,Balanced Scorecard, ระบบลีน ระบบ TQM และระบบอนื่ ๆอีกมากมาย สาหรบั องค์กรทีพ่ ฒั นาตนเองโดยนาระบบงานที่มกี ารรบั รองมาใชห้ ากมีความตั้งใจที่ถูกต้องก็จะไดส้ องต่อคือมีระบบงานที่ดดี ว้ ยและได้รบั การรับรองจากองค์กรทเ่ี ป็นสากลเพ่อื เปน็ การแสดงออกถึงศักยภาพของตนเองใหผ้ ูอ้ ่ืนไดร้ ับรู้ด้วย อย่างไรก็ตามการนาระบบงานประเภททส่ี องนม้ี าใช้กลบั เป็นดาบสองคม เพราะวัตถปุ ระสงค์ในการทาระบบนน่ั เอง วตั ถุประสงค์ควรจะมาจากการท่ีตงั้ ใจไว้วา่ จะต้องวางระบบให้การทางานมีประสิทธภิ าพ แลว้ถอื ว่าการไดร้ บั การรบั รองเป็นผลพลอยได้ หากเปน็ เชน่ นี้กจ็ ะได้สองต่อตามทีว่ า่ ไว้ แตเ่ ป็นท่ีนา่ เสยี ดายท่ีองค์กรจานวนมากท่นี า่ จะเกนิ คร่งึ ดว้ ยซา้ ในประเทศไทยทวี่ างระบบประเภทนไ้ี ดย้ กเอาวัตถปุ ระสงค์ของการได้รับการรับรองขึน้ มาก่อน เมอื่ เปน็ เชน่ นกี้ จ็ ะทาทกุ วิถีทางเพ่อื ใหไ้ ดร้ ับการรับรอง และอาจไมส่ นใจด้วยซา้ วา่องค์กรของตนจะพฒั นาขน้ึ หรอื ไม่ ประกอบกับองค์กรทใี่ ห้การรับรองทเี่ น้นไปที่การทาธุรกจิ ว่าจะตอ้ งมีลกู คา้มากๆ การรับรองจงึ เปน็ ไปอย่างหละหลวม ทั้งทตี่ งั้ ใจจะให้มนั หละหลวมและไมต่ ง้ั ใจ จนในที่สุดระบบประเภทหลังนี้ก็ขาดความนา่ เช่ือถือ เพราะความเสือ่ มไมไ่ ด้อยู่ทตี่ วั ระบบ แตไ่ ปอยู่ท่ีตวั ผมู้ สี ่วนเกีย่ วขอ้ งนัน่ เอง เป็นที่เข้าใจกนั ดีว่าในยุคปจั จุบนั การทจี่ ะนั่งทางานประจากนั ไปวนั ๆ หากเป็นภาคเอกชนกไ็ ม่มที างท่ีจะอยรู่ อดได้ในระยะยาว และหากเป็นภาครัฐที่พึงพิงแตง่ บประมาณทร่ี ฐั ให้มาแตอ่ ย่างเดียว โดยไมม่ ีการพัฒนาประสิทธิภาพในการทางานเพ่ือสร้างความพึงพอใจใหก้ บั ประชาชนผู้มารับการบริการกแ็ สดงใหเ้ หน็ ถงึประสิทธภิ าพ และความจรงิ ใจของผบู้ รหิ ารไดอ้ ย่างชดั เจน ดงั นน้ั ทกุ องค์กรจึงจาเป็นต้องเพ่ิมประสิทธภิ าพในการทางานดว้ ยการนาระบบการบรหิ ารจัดการทีเ่ หมาะสมมาใช้อยา่ งตัง้ ใจจริง พัฒนาการของระบบการบริหารจัดการของประเทศไทยน้นั มีมากมาย เพราะประเทศไทยเปน็ ประเทศทน่ี าเข้าระบบงานเหล่าน้ี โดยมีน้อยนกั ทเ่ี ราจะคิดขน้ึ มาเอง การนาเขา้ ของประเทศไทยเป็นไปอย่างหลากหลายจากทัว่ ทุกมมุ โลกทสี่ ร้างระบบเหล่านข้ี น้ึ มา ไม่ว่าจะเป็นอเมริกา ยุโรป หรือญป่ี ุน่ ท่ีเปน็ ตน้ ตอหลกัย่อมเปน็ ธรรมดาทวี่ ่าใครสร้างสง่ิ ใดข้ึนมากต็ อ้ งเป็นไปตามวัฒนธรรม หรือสง่ิ แวดล้อมของผู้สรา้ ง การที่จะนาสง่ิ ท่ผี ู้อนื่ สรา้ งไวม้ าใชจ้ าเปน็ ต้องเข้าใจในส่งิ เหลา่ นั้นอย่างชัดเจน ซ่งึ อาจไม่สามารถนามาใชแ้ บบ copy ได้100% ในอดตี ผูบ้ รหิ ารเพียงรู้จักวิธกี ารบริหารจัดการในระดบั POSTCoRB ทป่ี ระกอบดว้ ย P = Planning(การวางแผน), O = Organizing (การจดั องค์กร), S = Staffing (การจดั คนเข้าทางาน), D = Directing (การสัง่ การ), Co = Co-ordinating (การประสานงาน), R = Reporting (การรายงาน) และ B = Budgeting(การงบประมาณ) ก็สามารถบรหิ ารงานให้ดไี ด้แลว้ แตเ่ มือ่ ยุคสมัยเปล่ียนไป POSTCoRB แคน่ ีไ้ มพ่ อ ผ้บุ รหิ ารต้องรจู้ กั การบริหารเชงิ กลยทุ ธ์ รู้จักวิสัยทศั น์ รูจ้ ักกลยทุ ธ์ รจู้ ักกาหนดตัวชี้วัดและเป้าหมาย มีภาวะผนู้ า รเู้ รือ่ ง

การทางานเปน็ ทีม รเู้ รื่องการกระจายอานาจ และอกี มากมาย จงึ จะเป็นผบู้ รหิ ารที่เปน็ ที่ยอมรบั ซ่งึ สิ่งเหลา่ น้ีล้วนเปน็ องคป์ ระกอบอยู่ในระบบการบริหารจดั การสมัยใหม่ทั้งสิ้น