พินอคคิโอ

ยงั มีชายชราผหู้ น่ึงชื่อวา่ เจพแพทโท เขาไม่มีลกู ชายและ อยตู่ วั คนเดียว วนั หน่ึง เขากไ็ ดส้ ร้างหุ่นกระบอกที่ทาจาก ไมข้ ้ึนมา 1 ตวั แลว้ กน็ ่าประหลาดที่เจา้ หุ่นกระบอกนน่ั เร่ิมขยบั ตวั เอง “ชื่อของเธอคือ พินอคคิโอ นะ เธอจะตอ้ ง เป็นลูกชายท่ีดีของฉนั และจะตอ้ งไปโรงเรียนดว้ ยนะ จะ สญั ญากบั ฉนั ไดไ้ หม” “ครับ ผมสญั ญา ผมจะเป็นเด็กดี และจะไปโรงเรียน”

ในระหวา่ งทางไปโรงเรียน พินอคคิโอไดเ้ สียงใครบางคน ตะโกนเรียก “การแสดงหุ่นกระบอกที่สนุกท่ีสุดมาแลว้ จา้ ! รีบๆหน่อยเร็ว! ใกลจ้ ะเริ่มแสดงแลว้ นะจะ๊ ” ขณะน้นั พินอคคิโอลืมคาสญั ญาที่ใหไ้ วก้ บั เจพแพทโทแลว้ พินอคคิโอแลกหนงั สือของตวั เองกบั ตวั๋ 1 ใบ แลว้ กว็ ิง่ เขา้ ไปดูการแสดงหุ่นกระบอก

ระหวา่ งการแสดง เหลา่ หุ่นกระบอกท้งั หลายกเ็ รียก พินอคคิโอ “พินอคคิโอ มานี่เร็ว! มากบั พวกเราสิ!”พินอค คิโอกระโดดข้ึนไปบนเวที นน่ั ทาใหเ้ จา้ ของโกรธข้ึนมา “แกทาลายการแสดงฉนั พงั หมดเลย!” เจา้ ของท่ีกาลงั โกรธอยคู่ นน้นั กเ็ อาตวั พินอคคิโอไปขงั ไวใ้ นกรง พินอคคิโอร้องไหอ้ ยใู่ นกรงน้นั “ช่วยดว้ ย! ช่วยดว้ ย!”

ทนั ใดน้นั นางฟ้าสีน้าเงินกป็ รากฏตวั ต่อหนา้ พินอคคิโอ “เกิดเร่ืองอะไรข้ึนกบั เธอจะ๊ ” ทาไมถึงไมไ่ ปโรงเรียนละ่ จะ้ พินอคคิโอ” “กผ็ ชู้ ายคนน้นั บงั คบั ใหผ้ มเขา้ มาท่ีน่ีน่ี ครับ” จมูกของพินอคคิโอกง็ อกยาวข้ึนยาวข้ึน “จมูกของ เธอทาใหฉ้ นั รู้วา่ เธอโกหกอยนู่ ะจ๊ะ แต่ถา้ เธอเป็นเดก็ ดี เม่ือไหร่” เธอจะไดก้ ลายเป็นคนจริงๆนะ จะสญั ญากบั ฉนั ไดไ้ หม “ครับ ผมสญั ญา!” จากน้นั จมกู ของพินอคคิโอก็ เลก็ ลงเหมือนเดิมอีกคร้ัง นางฟ้าสีน้าเงินช่วยพินอคคิโอ เดินทางกลบั บา้ น

ในระหวา่ งทางกลบั บา้ น เขากเ็ จอหมาป่ าตวั หน่ึงและแมว อีกหน่ึงตวั “ฉนั กาลงั จะไปเมืองของเล่นนะ” “ทาไมไม่ไปกบั ฉนั ดว้ ยละ่ ” “ไมล่ ะ่ ฉนั ไมอ่ ยากไปหรอก ฉนั ตอ้ งกลบั บา้ นแลว้ พ่อรอฉนั อย”ู่

แต่เม่ือพินอคคิโอเห็นรถมา้ วเิ ศษ เขากเ็ ปลี่ยนใจ เขากระโดดข้ึนไปบนรถมา้ คนั น้นั ในที่สุด พวกเขากม็ าถึงเมืองของเล่น พินอคคิโอรู้สึก ตื่นเตน้ มากๆ แต่เขากไ็ ม่ทนั สงั เกตวา่ ตวั เองมีบางอยา่ ง เปลี่ยนไปเขากลายเป็นลาไปแลว้ มีหางและหูใบใหญ่ “โอ้ ไมน่ ะ! ช่วยฉนั ดว้ ย! ฉนั ไมอ่ ยากเป็นลานะ!”

จนทา้ ยท่ีสุด พินอคคิโอกห็ นีออกมาจากเมืองของเลน่ เขากาลงั ล่องเรือเลก็ ๆลาหน่ึงเพื่อตามหาพ่อของเขา “พอ่ จ๋า! พ่ออยไู่ หน มีใครเห็นพอ่ ฉนั บา้ งไหม” แต่ดว้ ยพายทุ ่ีหนกั มาก พินอคคิโอกจ็ มน้าลึกลงไปใน ทะเล

ไมน่ าน กม็ ีปลาวาฬยกั ษต์ วั หน่ึงกลืนตวั ของเขาเขา้ ไป พินอคคิโอเดินเขา้ ไปในทอ้ งของปลาวาฬ เขากเ็ ห็นลาแสงหน่ึงและเห็นชายชราคนหน่ึงกาลงั นง่ั อยู่ ในเรือ “พอ่ จ๋า!” “โอ้ ลกู พ่อ!” ท้งั สองสวมกอดกนั และกนั “เราจะออกไปจากท่ีน่ียงั ไงกนั ”

ทนั ใดน้นั พินอคคิโอกน็ ึกวธิ ีออก “มาจุดไฟกนั เถอะและทาใหม้ ีควนั เยอะๆเลย เด๋ียวเจา้ ปลาวาฬจามเอาพวกเราออกมา” เมื่อเจา้ ปลาวาฬรู้สึกถึงกองไฟและควนั นน่ั มนั กจ็ ามอ และปล่อยท้งั สองคนออกมา “ฮา๊ -ชิ๊ววว

เจพแพทโทและพินอคคิโอกเ็ ดินทางกลบั ถึงบา้ นได้ พินอคคิโอเสียใจกบั ส่ิงท่ีเขาทาไปมากๆ เขารู้สึกเสียใจจริงๆต่อพอ่ ของเขา แจพพาโท นางฟ้าสีน้าเงินจึงเสกใหพ้ ินอคคิโอกลายเป็นคนจริงๆ และท้งั สองกอ็ ยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมีความสุขแต่น้นั มา

จบบริบูรณ์ จดั ทาโดย นาย ธนาธิป โคทอง เลขท่ี 5 ช้นั มธั ยมศึกษาปี ที่ 5 เสนอ คุณครู จุฑามาศ เฮงประเสริฐ