นิทานมดกับตั๊กแตน

กาลครั้งหน่ึงนานมาแล้ว ณ บริเวณทงุ่ หญ้าอันกว้างใหญ่ มคี รอบครัว มดฝูงเล็กอาศัยอยรู่ วมกันใตโ้ พรงดนิ ขนาดกาํ ลังพอเหมาะ ซงึ่ ข้าง ๆ โพรงดนิ นั้นคอื ขอนไม้เก่าทต่ี ๊กั แตนเจา้ สาํ ราญใช้พกั อาศัยเช่นกัน

ในช่วงฤดรู ้อนทผ่ี ลผลติ พชื พรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ บา้ นมดทงั้ หลาย ตา่ งขยนั ขันแขง็ เกบ็ เกยี่ วพชื เหล่านั้นมาตุนไว้สาํ หรับหน้าหนาว ส่วนเจา้ ต๊กั แตน กลับเอาแตเ่ ล่นดนตรีอยา่ งเพลดิ เพลนิ และแปลกใจว่าทาํ ไมฝูงมดตอ้ งขยนั ถงึ เพยี ง นี้ เมอื่ เหน็ เช่นนั้นต๊กั แตนจงึ แวะไปสอบถาม

\"ฝูงมดตวั น้อยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทาํ งานเกบ็ พชื พรรณไปทาํ ไมกัน มากมาย\" ต๊กั แตนเอ่ย \"กเ็ กบ็ ไว้กนิ ตลอดฤดหู นาวน่ะส\"ิ เสยี งของมดซงึ่ เป็ นหวั หน้าตอบ กลับพลางเกบ็ เกยี่ วพชื พรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดหู นาวเลยหรือ อกี นานเลยนะ เพราะน่ีกเ็ พง่ิ จะเข้าหน้าร้อนเอง\" เจ้าต๊กั แตน พดู ดว้ ยนาํ้ เสยี งแปลกใจ \"กเ็ ราเกบ็ เกยี่ วตอนนี้ ฤดหู นาวจะไดม้ อี าหารกนิ อย่างอุดมสมบรู ณแ์ ถมไดพ้ กั ผ่อนแบบเตม็ ทไ่ี งล่ะ\" หวั หน้า มดอธิบาย

\"แตเ่ ทยี่ วเล่นพกั ผ่อนในฤดรู ้อนกส็ นุกไปอกี แบบนะ ทาํ ไม จะตอ้ งรอถงึ หน้าหนาวดว้ ย\" เสยี งต๊กั แตนโตก้ ลับ \"เอา เถอะ ฉันขอกลับบา้ นไปเล่นดนตรี เตน้ ราํ ก่อนแล้วกันนะ\" ต๊กั แตนเดนิ กลับไปอยา่ งสบายใจไม่เดอื ดร้อน ส่วน ฝูงมดกท็ าํ หน้าทข่ี องตนอยา่ งแขง็ ขัน

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กกม็ าเยอื น เป็ นสัญญาณเตอื นว่าเข้าสู่ฤดหู นาว แล้วน่ันเอง ในขณะเดยี วกันผลไม้พชื พรรณทเี่ คยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากนิ แทบไม่ มี แตถ่ งึ อย่างไรฝูงมดกไ็ ม่เดอื ดร้อน เพราะพวกมันเกบ็ ตุนของกนิ ไว้แล้วมากมาย \"ดนี ะเนี่ยทเี่ ราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนีจ้ ะไดก้ นิ แบบไม่ตอ้ งกลัวอด\" มดตวั เลก็ เอ่ย ขนึ้ มา \"ใช่ ๆ ตอ้ งขอบคุณพวกเราจริง ๆ ทขี่ ยนั ขันแขง็ อดทนทาํ งานทาํ ใหเ้ รามกี นิ ในวันนี\"้ หวั หน้ามดประกาศขอบคุณทา่ มกลางความยนิ ดขี องมดทุกตวั

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสยี งเคาะประตหู น้าโพรงมดดงั ขนึ้ \"สงสัยมแี ขกมาเยยี่ ม หรือเอาอาหารมาแลกเป็ นแน่\" มดตวั เลก็ พดู แล้วเดนิ ไปเปิ ดประตู หน้าประตนู ั้นคอื ต๊กั แตนเจา้ สาํ ราญผู้พกั อาศัยอยขู่ ้าง ๆ ทเี่ คยมที า่ ทางสดใส ร่าเริง แตค่ ราวนี้ ต๊กั แตนกลับยนื ก้มหน้าดว้ ยความหวิ โซ พอประตเู ปิ ดจงึ รีบ เดนิ ตรงมาหาหวั หน้ามดทเี่ คยสนทนาดว้ ยทนั ที \"สวัสดมี ดเอ๋ย ฉันหวิ เหลือเกนิ ไม่ไดก้ นิ อะไรมาหลายวัน พอจะมอี าหารแบง่ ฉันบา้ งไหม \" ต๊กั แตนขอร้อง \"อะไรกัน บา้ นเธอไม่มอี ะไรกนิ เลยหรือ ช่วงฤดรู ้อนผลผลติ ออกจะอุดมสมบรู ณ\"์ หวั หน้ามด ถามดว้ ยความสงสัย

\"ฉันมัวแตย่ ุง่ กับการเล่นดนตรีและเตน้ ราํ เลยไม่มเี วลามาน่ังทาํ งานกักตุนอาหารไว้กนิ อยา่ งเธอ\" คาํ แก้ตวั ของต๊กั แตน \"อะไรกัน ! น่ีเธอไม่ทาํ งานเลยเหรอ มัวแตเ่ ล่นดนตรีสนุกสนานเนี่ยนะ\" หวั หน้ามด ตวาด ดา้ นต๊กั แตนกท็ าํ หน้าเจอื่ นโดยไม่มคี าํ ตอบโต้ \"ถา้ เธอไม่รู้จกั แบง่ เวลาเล่นกับ เวลาทาํ งาน ฉันกค็ งปันอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจา้ กลับไปเถอะ\" พอสิน้ คาํ พดู ของหวั หน้ามด เจ้าต๊กั แตนเลยเดนิ กลับบา้ นไปแบบหวิ โหย ส่วนฝูงมดกพ็ กั ผ่อน แบบสาํ ราญกับอาหารทตี่ ุนมาจากช่วงหน้าร้อน

นิทานเรือ่ งนีส้ อนให้รู้ว่า : คนเราควรจะรู้จกั หน้าทขี่ องตวั เอง เวลาไหนควรทาํ งาน เวลาไหนควรเล่น หาก มัวแตเ่ ล่นไม่ยอมทาํ งานเลย สักวันหน่ึงชวี ติ อาจเจอเร่ืองเดอื ดเนือ้ ร้อนใจจนหนั ไปพง่ึ ใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทาํ งานเพอื่ หาเลยี้ งและยนื บนลาํ แข้งของตนน่ันเอง

จดั ทาํ โดย นางสาวนูรฮายาตี ยูโซ๊ะ รหสั 6206910002